|
Het is niet altijd duidelijk wat er precies van ons verwacht wordt in
deze Corona-tijden. Moeten we nu allemaal in "ons kot" blijven? Zoals Maggie ons heeft voorgehouden. Of
moeten/mogen we, op ons eentje of met twee, buiten komen om te zorgen dat we
genoeg bewegen en om ons mentaal welzijn te verzorgen?
Ik heb voor dat laatste gekozen: nu de lentezon uitbundig schijnt, ga
ik elke dag een flinke wandeling maken in de frisse lentebries van eind maart. En
van de stappenteller op mijn smartphone krijg ik dan een pluim!
Maar het voelt toch niet helemaal hetzelfde aan als die "rustgevende wandeling" waar ik midden
januari al eens over verteld heb.
Wat wél nog altijd hetzelfde is, dat zijn de blaffende honden
onderweg.
Eigenlijk zijn er nu precies nog méér dan voorheen. Ik vermoed dat
iedereen opeens een hond gekocht heeft. Een nieuwe remedie tegen Corona
misschien? Als dat virus even hard opschrikt als ik, door het geblaf van een
hond die zich achter de haag verstopt heeft, dan zal het rap uit onze contreien
verdwenen zijn!
Maar misschien waren die honden er wel al altijd, en hadden hun
baasjes gewoon nooit tijd om met hen te gaan wandelen? En nu kan het wel. Zo
zie je maar: "Elk nadeel heb z'n
voordeel!", zoals de beroemdste Johan ter wereld ooit zei. Dankzij Corona
krijgen alle honden in de buurt nu een luxe behandeling, inclusief een flinke
wandeling elke dag. En dát bovendien in de meest gezonde lucht die we hier in de
voorbije 20 jaar gehad hebben.
Afgezien daarvan is het inderdaad vreemd wandelen en zó weinig autos
te zien voorbij rijden. Het lijkt precies elke dag "autoloze zondag", dezer dagen. Maar doordat er zo weinig auto's rondrijden, is het toch elke keer een
beetje schrikken als ik er toch eentje achter mijn rug hoor opdoemen. Dus
helemaal "rustgevend" is mijn
wandeling ook nu niet.
Mijn auto staat óók zo goed als werkloos op de oprit: alléén voor de
wekelijkse boodschappen komt die nog een keer in beweging. Ik heb een laatste
keer getankt bij het begin van de crisis, toen de olieprijs naar beneden
getuimeld was omdat Rusland en Saoedi-Arabië elkaar de duvel wilden aandoen. En
het ziet er naar uit dat ik pas over drie maanden nog een keer naar een
benzinestation zal moeten rijden. In stilte vloek ik hierbij wel een beetje: de
benzineprijs heeft al in eeuwen niet meer zó laag gestaan, en juist nu heb ik
geen benzine nodig!
Wat wél erg opvalt, is dat de mensen die ik onderweg ontmoet,
vriendelijker lijken dan vroeger. Daar waar de meeste mensen je voorheen straal negeerden bij het
voorbij stappen, en zelfs niet eens reageerden als je hen wilde groeten met een
vriendelijk "goeiedag", krijg je nu
bijna altijd een vorm van respons: een vriendelijke "goeiedag" terug of een brede glimlach.
Hoe dat zo precies komt, weet ik niet goed. Misschien is het een soort
compensatie voor de fysieke afstand die de overheid ons oplegt? Een poging om
dan toch "innerlijk" de afstand wat
kleiner te maken? Of zou het gewoon het weldadig effect van de uitbundige
lentezon zijn waardoor mensen zich warmer en positiever opstellen? Hoe dan ook,
het is een verademing en een fijne nieuwe ervaring. Wat Corona al niet doet met
een mens!
Als het enigszins kan, dan probeer ik toch bij elke wandeling tot aan
het "Nieuw Cultuurhuis" van Merelbeke
te stappen, omdat ik daar een vertroostend gevoel en verse moed uit kan putten.
Want telkens als ik dat gebouw in het oog krijg, denk ik: "Hoe lelijk het leven er nu ook uit ziet, met die corona-ellende en die
corona-eenzaamheid en angst en onzekerheid, het is nog altijd mooier dan het
gedrocht dat ze hier neergepoot hebben, en het kan ook nooit zó lelijk worden!"
Dat is een héél positieve gedachte die mij dan weer even wat nieuw optimisme
kan geven.
|
