|
Gisteren, maandag, ben ik voor het eerst gaan werken na het ingaan van
de draconische Corona-maatregelen van onze besluitvaardige
regering-in-lopende-zaken.
Het was heel kalm onderweg naar Gent Sint-Pieters, en ook in het
station was er weinig activiteit te bespeuren. Op de trein zélf voelde het wél
erg vreemd aan: er waren bijna geen pendelaars, maar de wagon zat toch bijna
vol. Illegalen, op weg naar het Maximiliaanpark in Brussel, allicht. Ik begreep
eerst niet goed waarom die nu opeens in groten getale de trein hadden genomen, en
waarom ze niet zoals anders schichtig om zich heen zaten te kijken of de
controleur in aantocht was. Maar het werd mij al direct duidelijk toen de
treinbegeleider haastig door ons compartiment stapte. Met mondmasker op en met
handschoenen aan. Hij deed geen enkele moeite om een vervoersbewijs te
controleren, en haastte zich duidelijk naar een privé-plekje waar hij
ongestoord kon zitten zonder risico om besmet te worden. Wie zou het hem
kwalijk kunnen nemen?
Veel word ik niet gecontroleerd, op de trein: zowat één keer op vijf,
ofzo. Maar dit was duidelijk niet één van die keren dat er een controle zou
gebeuren. En die illegalen waren niet van gisteren: die hadden ook al lang
begrepen dat ze geen last zouden krijgen. Anders worden ze altijd aangesproken
door de treinbegeleider met de vraag of ze een vervoersbewijs hebben en of ze
hun identiteitspapieren willen tonen. Omdat ze nooit een vervoersbewijs bezitten
en niet van plan zijn er eentje te kopen, en ook geen identiteitspapieren bij
hebben of die in elk geval niet willen tonen, worden ze dan in het eerste
station onverbiddelijk uit de trein gezet. Maar met die Corona konden ze nu dus
ongestoord reizen tot waar ze wilden.
Op het werk aangekomen, in de Belfius-toren op het Rogierplein, merkte
ik dat de liften anders geprogrammeerd waren. (Of misschien waren ze
geïnfecteerd door een virus?) Meestal zijn ze erop ingesteld om zo efficiënt
mogelijk op en neer te suizen: dat wil zeggen met zo véél mogelijk mensen
tegelijk. Om de maximale capaciteit te benutten.
De "maximale capaciteit" van
een lift, dat kent u wel? Dat betekent 26 personen in een kooi van minder dan 3
vierkante meter oppervlakte; ik heb het nooit in het echt moeten ervaren, maar
ik vermoed niet dat zoiets in de realiteit mogelijk is.
Maar nu werkten ze dus anders: de lift vertrok zodra ik instapte. Zo
te zien werd er niet veel volk verwacht.
En inderdaad: de hele verdieping was leeg. Ik kon gaan zitten waar ik
wilde. We hebben namelijk geen vast bureau meer bij Belfius: "new way of working". Er zijn trouwens
maar 6 à 7 bureaus per 10 werknemers. Er wordt blijkbaar vanuit gegaan dat er
altijd 30 tot 40% afwezigen zijn: in verlof, of in telewerk. Of anders: ziek,
dat mag ook.
Ik ging toch op mijn "gewone"
plaats zitten, zoals elke keer als ik in Brussel werk.
Ik begon alvast met het ontsmetten van mijn klavier en mijn muis. Je
weet maar nooit wie daar de vorige week met besmette handen aan geweest was? Ik
had een emmertje meegebracht van thuis, en een flesje ontsmettingsalcohol. Ik heb
dat emmertje met water gevuld en er een halve liter alcohol in gekapt, en ik
heb er mijn toetsenbord en muis in gedumpt. Ik heb mijn handschoenen boven
gehaald, en mijn sponske, en ben verwoed beginnen frotten. Daarna moest mijn
gerief wel eventjes drogen, want ik kon die toch niet aansluiten als ze nog nat
waren, hee! Ik ben in de tussentijd dus maar aan een ander bureau gaan werken.
Die muis voelde plakkerig aan, en het toetsenbord lag vol kruimels; ik kon vermoeden
dat iemand aan dat bureau zijn boterhammen-met-chocopasta had opgegeten.
's Avonds na het werk moest ik in het station naar het loket, voor een
nieuwe "10-beurtenkaart voor de parking".
Ik zie daar altijd ontzettend tegen op, want dat is elke keer lang aanschuiven:
meestal zijn er maar twee van de 6 loketten open. (Ik heb me al dikwijls
afgevraagd waar die andere 4 voor zouden dienen?) Eén daarvan is ook voor
buitenlandse reizen, en dan duurt het altijd oneindig lang eer alle
formaliteiten afgehandeld zijn. Maar nu was het "travel center" zo goed als leeg. De rij naar de loketten leek wel
ontzettend lang, maar dat kwam gewoon omdat iedereen minstens één meter ruimte
moest laten tot zijn voorganger in de file. Deze keer kwam ik dus rap aan de
beurt. Ik bestelde mijn parking-kaart aan de gemaskerde man aan het loket, en mocht
betalen. Ik stak mijn kaart in de betaalterminal, maar aarzelde toen ik mijn
code moest intikken: wie weet welke virus-handen mij al waren voorgegaan? Ik heb
mijn code dus voor alle zekerheid maar met de elleboog ingetikt; gelukkig had
ik bij de derde keer op de juiste cijfers gedrukt.
Iets na 6 uur 's avonds was ik thuis. Tijd om aan tafel te gaan.
Daarna afruimen en de afwas doen. En de tandjes gaan poetsen. Ik was net op
tijd weer beneden om te zien dat Ben doodongelukkig was omdat hij wéér geen
1000 euro had kunnen uitdelen in Blokken.
Daarna heb ik me in de zetel geïnstalleerd voor het 7-uur-journaal. Razend
benieuwd wat deze keer de hoofdpunten zouden zijn?
Want dat is altijd wel een complete verrassing!
|
