Omdat het niet elke keer bloedserieus moet gaan over de grote wereldvraagstukken, wil ik vandaag eens een luchtig stukje schrijven, voor de verandering. Over de simpele geneugten van het leven.

Ik ben een amateur-fietser. Nee, geen "wielertoerist", maar echt een amateur. De ware wielertoeristen die mij voorbij vlammen bekijken mij altijd met een zekere meewarigheid. Maar het stoort mij niet zo erg als een meute cyclisten mij achterlaten: ik troost me met de gedachte dat zij allemaal een stuk jonger zijn dan ik, en véél beter geëquipeerd.

De voorbije zomer was ik ook met een flink tempo aan het fietsen. Op de Langeweide in Merelbeke. Ik zag voor mij uit een koppel oudere dames op de fiets, gezellig keuvelend. Die waren echt géén partij voor mij, en ik ben hen gezwind voorbij gepeddeld. Zonder me te moeten inspannen, trouwens. Maar het laatste stuk van de Langeweide, naar de Gaverse Steenweg toe, loopt echt wel serieus omhoog, en toen zakte mijn snelheid zienderogen en was het puffen en zweten om tot boven te raken. Opeens hoorde ik het gekeuvel vlak achter mij, en even later reden de twee dames mij voorbij, nog altijd in een gezellige babbel.

Nee, ik heb geen speciale fietsbroek met ingenaaide biefstuk. Het laat zich dus raden dat ik behoorlijk wat pijn had toen ik eindelijk thuis geraakt ben: zadelpijn! Maar dat was niets vergeleken met de pijn van mijn gekwetste trots.