|
Het relaas van een groene jongen.
Vorige week zijn we met
het hele gezin gaan betogen in Brussel. Voor het klimaat! Ik had protestborden
gemaakt met passende teksten:
"Het is bijna te laat
voor het klimaat."
En voor de kinderen:
"Doe eindelijk eens iets goed.
Het is nu dat het moet!"
Het was belangrijk dat de
kinderen zouden mee betogen. Voor hun toekomst. Ook al begrepen ze zelf niet zo
goed wat er aan de hand was of waarom ze daar in die massa moesten mee lopen.
Ze waren erg ongelukkig, en liepen constant te jengelen. Maar het was tenslotte
voor hun toekomst, toch?
Hoe dan ook: het is nodig om te
gaan betogen, in grote massa. Om de lakse overheid onder druk te zetten om
eindelijk actie te ondernemen. Om de overheid erop te wijzen dat ze hun
verantwoordelijkheid moeten nemen voor ons klimaat. Om de overheid te
stimuleren eindelijk in te zetten op een duurzaam klimaatbeleid.
Ik heb de toespraken aandachtig
beluisterd, en er is geen twijfel mogelijk: onze regeringen (want we hebben er
vier) doen veel te weinig voor het klimaat en voor onze toekomst, en dat moet
veranderen. De overheid laat zich ringeloren door die inhalige
energieproducenten die niet willen investeren en blijven zweren bij vervuilende
energiecentrales. Ik voelde me echt boos worden toen ik dat allemaal hoorde.
Gisteren zat er een
informatiebrochure van de gemeente in mijn brievenbus. Blijkbaar wil men een
windmolenpark aanleggen op het stuk landbouwgrond achter onze wijk. Die windmolens zouden genoeg elektriciteit produceren voor 4000 gezinnen, staat in dat folderke.
Ik heb
onmiddellijk naar mijn vriend gebeld die voor Groen in de gemeenteraad zit, bij
de oppositie. En hij heeft mij gerustgesteld: ze zijn al in gang geschoten om
een actiegroep op te richten: "Zet uw windmolens waar de zon niet schijnt!"
Goed gevonden, die naam, vond ik
zelf ook wel. En ik ga zeker mee actie voeren. Als het moet, ga ik er in
Brussel voor betogen!
Wat denken ze wel? Een windmolen
in mijn achtertuin? Weten ze dan niet hoeveel lawaai zo'n ding wel maakt? Niet
te verdragen! De snelweg naast onze wijk, dat was ook erg in het begin: dat
constante geruis van die voorbij suizende vrachtwagens; maar dat zijn we al
gauw gewoon geraakt. En de spoorweg iets verderop, dat was ook even wennen,
maar nu hebben we daar totaal geen last meer van. We zijn tenslotte geen
doetjes, hee! Maar zo'n windmolen: dat lawaai is echt niet te harden. En lelijk
zijn die dingen! De waarde van onze mooie huizen zal meteen de dieperik in
duiken als die spuuglelijke constructies in de achtertuin komen te staan.
Géén denken aan! Om nog te zwijgen over de slagschaduw van die wieken: als wij
eens zin hebben in de zomer om buiten van de zon te genieten, dan zijn er die
donkere schaduwen die de hele tijd over onze tuin wentelen... Dat kan een mens
zich toch niet voorstellen?
Nee, die windmolens komen er
niet!
"No way!"
Ik ga al direct een paar
protestborden maken.
Volgende maand gaan we weer in
Brussel betogen voor het klimaat. Om de overheid aan te porren eindelijk werk
te maken van een duurzaam energiebeleid en propere energievoorziening.
|
