We zijn altijd op zoek naar iets: een vriendelijk woord, een beetje geluk, moed, sereniteit. Ieder van ons achtervolgt iets om zijn/ haar visie op de wereld te begrijpen. Aikido laat ons genieten van de kleine dingen, want op een dag zullen we terugkijken en beseffen dat dit net de grote dingen waren.
foto: https://www.pinterest.com/pin/mac Taylor //snoopy
De psychologische facetten van de kunst van Aikido.
Een vergelijkende studie (*) toont aan dat de persoonlijkheden, de psychische (draag)kracht en gedragingen van relevante prospectieve Aikidobeoefenaars hen een rijke, verfijnde ervaringsgerichte en (esoterische) psychologische zelfvertrouwen geeft, vergelijkbaar met de concepten en principes van hedendaagse psycho-sociale mindfulness therapieën voor positieve beeldvorming.
Aikidokas transformeren en omhullen zich met zelfvertrouwen, een gemoedstoestand geboren uit amorfheid en assertieve genegenheid, gestabiliseerd en geperfectioneerd bij elke Aikidobeoefening en draagt zo bij om tevredenheid te vinden in hun individuele leven, dit in tegenstelling bij de grote meerderheid van de mensheid, die niet kunnen aangezet worden om te reageren op of te handelen naar dergelijke morele, ethische waarden die noodzakelijk zijn in onze maatschappij.
(*) Special Issue: The history of Japanese Psychological Research
Een Aikidoka oefent samen met anderen in een dojo waar zij of hij zich thuis voelt en waar een sensei staat die hen begeleidt. Het mooie aan Aikido is, dat het een levenslang pad van zelfontplooiing toont, dat niemand nog kan afnemen. Het belangrijkste in Aikido is om te genieten van de oefening, op welk niveau je ook bent. Laat Aikido een passie zijn en zich verspreiden in deze wereld.
Je bestudeert dezelfde techniek als op je eerste training, maar elk jaar wordt deze beter, mooier, gemakkelijker, subtieler, efficiënter, interessanter. Na verloop van tijd begin je je los te maken van de vorm. Wat overblijft is de energie van de techniek: een wisselwerking tussen de energie van de partners die samen Aikido beoefenen. Nadat je lichaam de Aikido-technieken heeft gevoeld, kan je de diepere betekenis over de energie die in alles wat leeft aanwezig is en die alles in ons universum met elkaar verbindt, verder doorgronden, om zo verder te trainen met wederzijds respect, vertrouwen en veiligheid, waardoor we opnieuw kunnen groeien. Laat Aikido diep van binnen een eeuwig deel van jezelf worden, bij kaarslicht.
We moeten altijd voor onze trainingspartners uit bewegen, zorgen dat hij/zij ons op een bepaalde manier aanvallen, waarbij de balansverstoring (kuzushi) gezien wordt als de opening of het begin van elke leidende beweging, doordat de Aikidoka net die fractie van een seconde voorsprong heeft om de techniek in te zetten, waarbij de kracht van de trainingspartner gecontroleerd wordt begeleid.
Begeleiden heeft ook mentale (budo) betekenis, als enzan no metsuke (kijkend naar een verre berg). Wanneer je een berg in de verte bekijkt, zie je niet alleen die berg, maar ook de omgeving: kijk naar je trainingspartner en naar alles om je heen, in alle richtingen, in een evenwichtige verhouding zodat je de situatie juist kunt inschatten.
Gecontroleerde ademhaling wordt beschouwd als een fundamenteel element in vele oude Oosterse tradities. We ademen meer dan 20.000 keer per dag in en uit. Tenzij onze luchttoevoer wordt afgesneden, besteden we meestal niet veel aandacht aan dit automatisch proces. Elke ademhaling levert energie aan onze miljarden lichaamscellen. In de dojo leer je diep en gecontroleerde (diafragmatisch) te ademen, waardoor je je een aantal buitengewone potentiële klinische gezondheidsvoordelen voor je lichaam stimuleert: gezondere organen door verbeterde cellulaire activiteit; een beter werkend parasympatische zenuwstelsel en hersenactiviteit. Het verminderd eveneens het angstgevoel en het dringt de vecht- en vluchtrespons van het lichaam terug. Allemaal voordelen bij het uitvoeren van jouw dynamische Aikidotechnieken.
Aikikai Stijl Tokyo en 5 andere belangrijkste Aikido-stijlen en de Iwama Stijl Aikido.
"De manier waarop je naar Aikido komt hangt erg af van wat je uit Aikido wilt halen, in plaats van dat Aikido je iets geeft. De Kunst van de Vrede begint bij jou. Het is kunst om jezelf te leren kennen."
De Kobukan Dojo werd door de oprichter van
Aikido, Morihei Ueshiba, opgericht in 1931 te Wakamatsu-cho, Tokyo, welke na
WOII, Hombu Dojo werd genoemd. In 1942 bouwde Morihei Ueshiba ook in zijn
woonplaats te Iwama de Aiki Shuren Dojo (Ibaraki, Osaka, 100 km ten noordoosten
van Tokyo). In 1948 werd ter bevordering van Aikido buiten Japan, Aikikai
opgezet, om alleen al in Japan uiteindelijk meer dan 1800 dojos te gidsen. In
1976 ontstaat hieruit de Internationale Aikido Federatie (IAF), welke nu in
meer dan 130 landen ongeveer 2 miljoen Aikidokas uit meer dan 100 Aikido-organisaties
vertegenwoordigd.
Morihei Ueshiba evolueerde in de loop van zijn
leven zelf in Aikido: de voor-oorlogse Aikibudo technieken, deze waren over het
algemeen dichter bij Aikijujutsu (meer ernstige gevechtstechnieken), terwijl
vloeiende techniek meer werden benadrukt naarmate hij ouder werd, met in zijn
laatste jaren de meer filosofische, spirituele weerspiegeling in zijn
Aikido-stijl.
Ook demografisch ontstonden er andere
stijlen door Morihei Ueshiba gegeven: in Hombu Dojo te Tokyo., bestonden zijn
leerlingen vooral uit werknemers, intellectuelen, ondernemers, politici en
studenten terwijl zijn stijl gegeven in het historische Iwama Dojo, waar Aikido
werd onderwezen aan lokale mannelijke boeren en harde macho werkers, met
meer fysieke kracht een tegenovergestelde cultuur vormde.
Aikikai Stijl Aikido omvat een diversiteit van
technische stijlen die door de directe studenten (eerste generatie
instructeurs) van OSensei zijn doorgegeven, elk een eigen interpretatie
(aandachtspunten) aan Aikido gevend.
Aikikai is de grootste stijl binnen Aikido.
Hoewel er een explosie van 'onafhankelijke stijlen' is geweest, zijn over het
algemeen vijf grote verwante strekkingen: Yoshinkan-stijl (opgericht door Gozo
Shioda); Yoseikan-stijl (ontwikkeld door Minoru Mochizuki); Shodokan-Aikido
(gesticht door Kenji Tomiki) en Ki-Aikido (door Koichi Tohei, ook wel Shin Shin
Toitsu Aikido genoemd).
Iwama Stijl Aikido (ook wel Iwama Ryu genoemd,
opgericht door Morihiro Saito) is een omstreden zesde, want hoewel de invloed
groot is, heeft hij tot voor kort deel uitgemaakt van de Aikikai. Deze stijl
splitst zich in 2003 officieel af van de Aikikai Foundation en wordt de
Takemusu Aikido Association of Ibaraki Branch Dojo genoemd. Iwama stijl bevat
het gecombineerde studie van de traditionele Japanse wapens Jo en Boken en van
Taijutsu (Aikido met lege handen). Iwama beoefenaars beweren vaak dat hun
Aikido het dichts bij die van de stichter aanleunt van Aikido van de jaren 1940
en 1950 en geen rekening houd met zijn latere jaren. Hun stijl is vooral
martial (gevechts gericht).
Elke klas in een Iwama stijl dojo begint met
tai-no-Henko en morotedori kokyu-ho en eindigt met kokyu-dosa . Koshi-nage in
Iwama stijl Aikido wordt steeds uitgevoerd met de heupen loodrecht op de uke en
de heupen als een draaipunt. Ook de Suwari-Waza (zittend technieken) in
Iwama-stijl wordt altijd opgestart in seiza . Dit in tegenstelling tot de
meeste andere stijlen waar de beoefenaars vaak al beginnen op hun tenen (Kiza).
Het âyangâ-Aikido manifest voor een hoger-dimensionele Aikidoka.
Dit waren de woorden die Morihei Ueshiba aan zijn Ushi-deshis meegaf:
"Om jezelf te kennen moet je je missie kennen die door de hemel is toegewezen en om die te vervullen moet je voldoen aan de orde van het universum. Ik word volkomen transparant, de tegenstanders worden getransformeerd in hun etherische lichaam en ik ben bezeten door mijn beschermgeest. De andere persoon verdwijnt en ik word enkel aangevallen door hun handen en vorm...
Breng jezelf in evenwicht met yang in je rechterhand en yin in je linkerhand.
Het lichaam moet driehoekig zijn, de geest rond.
De driehoek staat voor de opwekking van energie en is de meest stabiele fysieke houding.
De cirkel symboliseert sereniteit en perfectie, de bron van onbegrensde technieken.
Het vierkant staat voor stevigheid, de basis van toegepaste controle.
Deze technieken zijn niet snel noch langzaam, noch zijn ze binnen of buiten. Ze overstijgen tijd en ruimte. Probeer altijd in harmonie te zijn met hemel en aarde; dan zal de wereld in haar ware licht verschijnen.
Beweeg voort als de Grote Aarde.
Buig zoals Grote Golven.
Gebruik Eén om alles te voelen.
Sta als een boom.
Zit als een rots.
Omarm je tegenstanders en begeleid hen langs het pad dat door hemel en aarde is aangegeven.
Kijk niet met angst naar deze wereld, maar aanschouw wat de goden te bieden hebben.
Het leven zelf is altijd een beproeving.
Elke dag van het menselijk leven bevat vreugde en pijn, duisternis en licht, groei en verval.
Elk moment is geëtst op het grootse ontwerp van de natuur.
Probeer niet de kosmische orde der dingen te ontkennen of tegen te werken.
Overstijg het rijk van leven en dood en dan zul je in staat zijn om rustig en veilig je weg te banen.
Ga de uitdaging aan om de Beschermers van de wereld te worden.
Wees dankbaar, zelfs voor tegenspoed, tegenslagen en slechte mensen.
Omgaan met dergelijke obstakels is een essentieel onderdeel van de training in de Kunst van de Vrede, om jezelf te polijsten om de grote uitdagingen van het leven het hoofd te bieden.
Elke fout leert ons iets.
In extreme situaties wordt het hele universum onze vijand; op zulke kritieke momenten is eenheid van geest en techniek essentieel, laat je hart niet wankelen.
De Kunst van de Vrede is om te vervullen wat ontbreekt.
Omarm de stroom van de Hemel. Beweeg vrij tussen de zichtbare, verborgen en goddelijke rijken.
De weg van een krijger is om harmonie te bereiken.
Jouw geest is het ware schild, dat licht en warmte opwekt. Licht is wijsheid; warmte is mededogen.
Vestig jezelf als een levend boeddha beeld of transformeer jezelf in godinnen van compassie en creëer een prachtige wereld.
Het zit binnenin jou.
Begrijp dat de technieken van de Weg van de Vrede constant veranderen. De technieken van vandaag zullen morgen anders zijn. Raak niet verstrikt in de vorm en het uiterlijk van Aikido. De Kunst van de Vrede die ik beoefen, heeft ruimte voor elk van de acht miljoen goden en ik werk met hen samen. De God van Vrede is groot en beveelt alles wat goddelijk en verlicht is.
De Kunst van de Vrede heeft geen vorm, het is de studie van de geest.
Verenig jezelf met de kosmos en de gedachte aan het boven natuurlijke zal verdwijnen, waardoor de ware ik manifesteert. Maak jezelf leeg en laat het goddelijke functioneren.
Je kunt het goddelijke niet zien of aanraken met je grove zintuigen. Het goddelijke bevindt zich in jou, niet ergens anders. Verenig jezelf met het Goddelijke en je zult goden kunnen waarnemen waar je ook bent, maar probeer ze niet te bevatten of vast te houden.
Ieder van ons is een miniatuuruniversum, een levend heiligdom.
Wanneer je diep buigt voor dit universum, buigt het terug en echoot het in jou.
De Kunst van de Vrede is de religie die geen religie is; het vervolmaakt en voltooit alle religies.
Word één met de goddelijke schoonheid. Van hemel en aarde en de hele schepping.
Mazu, ame no uki hashi ni tatasarete (Ten eerste, sta op de drijvende brug van de hemel.)
Als men dit met logisch, filosofisch of wetenschappelijk verstand dit leest, zal men moeilijk in staat zijn om dit concept te vatten. Er werden vele (Japanse) pogingen ondernomen om de diepe betekenis over zijn wereld van polijsten, strategisch Kunst van zijn Leegte en Drijvende Brug te begrijpen, maar uiteindelijk negeerden men dit concept in de moderne Aikido-beoefeningen.
Toch maakte de Kunst van de Vrede van Osensei Aikido tot iets opmerkelijks bijzonder en unieks, iets kostbaars moois in deze wereld.
Aikido is divers, zelfs hoger-dimensioneel. In de afgelopen 50 jaar zijn er schijnbaar twee tegenovergestelde strekkingen van Aikido ontstaan: de martiale "yang" kant: fysieke, krachtige technieken, gevechtsgericht en de "yin"-energie: een soort geestelijke verzoenende vorm, alles over verbinding der dingen.
O'Sensei Moritaka Morihei Ueshiba zijn geweldige Aikido is niet alleen een verfijnde, disciplinerende fysieke oefening, het is ook een geniale methode om een harmonieus bewustzijn te ontwikkelen en te koesteren om wie we zijn en om meedogend anderen te begrijpen en om dit langzaam te cultiveren in ons dagelijks leven. Maar weinige Aikidokas proberen deze yin-harmonie verder te intensifiëren en mentaal te beheersen door de onderliggende, vaak onbegrijpelijke, principes van OSensei te lezen.
Naast een icoon van vrede en harmonie, was OSensei een zeer gelovig man. Elke ochtend, voordat hij naar Aikikai Hombu dojo in Tokio vertrok, had hij een vast ritueel van meer dan 1 uur om zijn geest te zuiveren: naast zijn bezoek aan het Aiki-schrijn van Amaterasu Oomikami (zonnegodin) te Iwama, bezocht hij dagelijks andere kleine heiligdommen om aan elk zijn gebed aan te bieden. Deze toewijding was niet voor het publiek of camera bestemd. Zelfs voor elke Osoba Tsuki (d.i. de zeer nauwe vertrouwelingen van uchi-deshis, d.i. inwonende Aikidokas rond OSensei), was het zeer zeldzaam om over zijn gang van goddelijke zaken te spreken. Het werd beschouwd als een gewone daad van een grote Budoka.
O'Sensei was een man van vrede die zijn spirituele en filosofische visie volgde om een krijgskunst te creëren, om vooral spiritueel en mentaal sterk te staan. Vertalingen van soms gedetailleerde essentiële teksten van Morihei Ueshiba zijn vaak niet correct geïnterpreteerd, maar dat wil niet noodzakelijk zeggen dat ze fout zijn. Dit komt omdat het neergeschreven materiaal zo moeilijk leesbaar was, dat zelfs de meeste Japanners ervan afzien. Bij de vertalingen ontbrak meestal ook de achtergrond, ervaring en begripsvermogen van de specifieke en complexe leefwereld van OSensei, om het materiaal correct te ontcijferen. De bekomen informatie zijn (bijna) allemaal vertalingen van gekuiste versies van zijn originele Japanse teksten.
Ook wat Morihei Ueshiba zei tijdens zijn trainingen, is nooit met veel aandacht aanhoort door zijn direct leerlingen. De meeste uchi-deshi waren jonge mensen die enkel de uiterlijke Aikidotechnieken probeerden te onthouden. Zowel in de vooroorlogse of naoorlogse periode werden de jonge uchi-deshi bijna altijd in het eerste uur in de dojo blootgesteld aan OSenseis leringen over zen filosofie, verfijnde spirituele ideologieën en mystieke aspecten over Kojikki (de goden), Naohi (de juiste geest) en de natuur en hun diepere abstracte betekenissen in Aikido, meestal vervallend in oude Japanse zinsbouwconstructies met zijn typisch Wakayama-regionaal accent, doorspekt met esoterische Shinto-terminologie, zodat zijn luisteraars het vaak moeilijk vonden om hem te volgen. Uit vele interviews blijkt dat de meesten geen geduld hadden om te luisteren naar OSensei, vooral niet omdat ze de pijn (en koude) moesten verdragen terwijl ze in seiza zaten.
Tenslotte is het ook onmogelijk om aan te tonen wat de leerlingen van de grootmeester zich eigen hebben gemaakt en wat en hoe ze dit hebben doorgegeven aan hun leerlingen, om de huidige Aikidotechnieken en -vaardigheden te kunnen inschatten en uit te leggen. Zelfs Kisshomaru-san, zoon van OSensei, wist dat hij Aikido niet wereldwijd kon verspreiden door dezelfde complexe filosofische woorden van zijn vader te gebruiken. Hij nam het grootste deel van de vele filosofisch (onverstaanbare) teksten weg. Ook Ueshiba's Kagura-mai (dans der goden) is niet terug te vinden in moderne Aikido, hoewel Ueshiba deze beweging vaak toonde, als intern mentaal concept van het lichaam. De In/yo en vele wijsheden van interne martiale trainingsmethodieken van Ueshiba werd hierdoor vergeten.
OSensei's boodschap en leringen voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog waren enkel bedoeld voor Japanners. Na de oorlog begon OSensei met een faseverandering t.o.v. zijn vooroorlogse praktijken en voegde nieuwe en originele spirituele dimensies toe aan zijn technieken (met essentiële principes vanuit Daito-ryu, liefde en harmonie). De technieken waren grotendeels hetzelfde, maar de intentie was veranderd. Als je kijkt naar alle senseis van MMA, Karate, Judo, Jujutsu, ondergaat niemand een boodschap van vrede op zo'n fundamentele manier. Iedereen heeft het over stoten om uit te schakelen, schoppen om te breken en vechten om te winnen.
Aan de andere kant heeft het werk van de historici van de discipline aangetoond dat Ueshiba Morihei op een gegeven moment zeer gezellige relaties heeft met leden van de Japanse ultranationalistische kringen en dat het ten minste tot het midden van de oorlog duurt.
De aard van de exacte ideologie van Morihei tijdens deze periode is omstreden, maar het wordt steeds duidelijker dat hij geen pacifist is en er nooit een wordt. Kisshomaru dringt hier herhaaldelijk op aan en voegt eraan toe dat aikido nog steeds een krijgskunst is en dat het daarom geen pacifistisch systeem is, zelfs als het doel zelf is om vrede te vestigen. De rijping van aikido tot iets niet-agressief kost enige tijd en het lijkt duidelijk dat de inspanningen en geschriften van Kisshomaru het verlengde zijn van de (late) verandering van hart van Morihei.
Om de hierboven uiteengezette redenen verwijdert Kisshomaru ondanks het feit dat hij zeer goed op de hoogte is van het onderwerp, het grootste deel van het religieuze [Shinto] aspect van aikido, vooral de Kotodama, voornamelijk vanwege de recuperatie die er door ultranationalisten tijdens de oorlog van is gemaakt, maar waarschijnlijk ook om aikido een meer universele en exporteerbare dimensie te geven.
In feite legt O Sensei zelf uit dat het niet nodig is om iemands religie te veranderen om aikido te begrijpen. In tegenstelling tot zijn vader, beschouwt Kisshomaru zichzelf niet als een brug tussen hemel en aarde en heeft hij dergelijke, hij neemt nooit zijn toevlucht tot het soort rituelen waar Morihei bekend om staat. Kisshomaru is een pragmatische en rationele man die toegeeft dat hij niet noodzakelijkerwijs in dezelfde dingen gelooft als zijn vader, en hij gaat zelfs zover dat hij de werken van grote wetenschappers en sceptici in zijn boeken noemt wanneer hij probeert het Japanse concept van Ki uit te leggen in het licht van de huidige wetenschappelijke kennis.
Niet enkel het eervolle doel in Aikido is belangrijk, maar ook de reis erheen: de beginnende Aikidoka is als een onbeweeglijke steen: gespannen en ruw. Vervolgens wordt hij gepolijst door training tot een soepele, vrije ronde steen. De kracht van deze steen is nu geweldig, maar zijn soepelheid is gematigd. De steen wordt verder gevormd door de kracht van het water en vindt uiteindelijk harmonie en vrede, zoals vreugde ontwaakt bij de geur van een kostbare bloem.
Het is niet gemakkelijk om een goede Uke te zijn. Hoewel er in Aikido alleen verdedigingstechnieken zijn, is de vaardigheid van de Uke niet te verwaarlozen. Elke keer moet de Uke met kracht en genoegdoening blijven aanvallen, zonder enige gedachte aan wat Tori gaat doen. Dit werkt goed bij de eerste aanval, maar wanneer de Uke weer opstaat, zal hij zijn tweede aanval (on)bewust moeilijker of juist gemakkelijker maken voor de Tori, om hem comfortabeler te laten voelen. Doch, slordige en zwakke aanvallen leiden tot slordig en zwak Aikido. Beide rollen zijn belangrijk, want in Aikido gaat het over de aanvallende kracht begeleiden.
Een Aikidoka moet geen genoegen nemen met een aantal vaste worpen en draaiingen. Integendeel, het moet Takemusu worden, een improviserende, creërende krijgskunst op het moment zelf. Creativiteit impliceert variatie en het aanpassen van Aikido-basistechnieken in effectiviteit, geïmproviseerd vanuit de ontstane omstandigheden, zodat er nooit een herhalend en voorspelbaar patroon ontstaat. Als jezelf hebt ontdaan van alle gedachten en je vertrouwd op je innerlijke creatieve capaciteit, dan open je een poort van de Aikido-wereld met eindeloze mogelijkheden.
Aikido en âLiederen van de Wegâ (deel 3 van 3)
"The Way of Aiki, een ander poëtische mysterieuze meesterwerk door O-Sensei.
Elke Aikidoka is vervuld met de stemmen van Aiki
Zijn wereld is opgebouwd met Aiki Verlicht de hele wereld, zelfs de bodem van de zeeën Herberg de spirituele essentie van het universum van hemel en aarde Aiki kan niet met het penseel worden vastgelegd Noch kan het met de mond worden uitgedrukt Harmonie en vreugde vormen de drijvende brug, als één familie Aiki, zo moeilijk te analyseren, je hoeft alleen maar te volgen The Way of Aiki is The Way of Harmony
Aikido en âLiederen van de Wegâ (deel 2 van 3).
De poëtische leringen van O-Sensei van "The Forest of Enemy Blades.
Weet dat de geest van de vijand je schild is Maak je geest vrij, alsof je de vodden van je lichaam scheurt Verplaats de geest van de vijand naar jouw midden Voel het ritme, zelfs als je omringd bent door een groot aantal vijanden Bekijk ze als één persoon en vecht dus verder Wacht op het voorstel van de vijand Verplaats je niet en laat je niet verzwakken Ook niet met de minste gedachte aan wat komen gaat Wacht op het zwaard van de vijand Verplaats je dan, trek hem in jouw sfeer Zijn kracht zal verdwijnen, gebruik nu zijn eigen wapen als je schild Als de stralen van de rijzende zon, beweeg snel Omsluit zijn schaduw met de kracht van jouw Aiki Overwinning en de veilige vrede zal de jouwe zijn
Aikido en âLiederen van de Wegâ (deel 1 van 3)
O-Sensei was heel veelzijdig en schreef zelfs poëtische leringen, zoals 'Liederen van de Weg'. Helaas ontgaat soms de volle betekenis, als het niet in het oorspronkelijke geschrift wordt gelezen. Hierbij een (eigentijdse) poging van "The Way of the Fighting Man". Lees zowel met je geest als met je hart, om wat er in dit gedicht van O-Sensei staat, op te nemen.
Kijk niet naar het flitsende mes van je aanvaller Er is daar niets te zien Zijn hand, dat onthuld waar hij wil snijden Ontwaart de waarheid met berusting Laat je niet meevoeren in het ritme van de vijand Net als de avondmaan verschijnen en vervagen de aanvallen Ontwikkel eerst oprechtheid in uw hart Als water in de bergbeek, zo puur Laat de vijand binnenstormen, om toe te slaan Vermijd zijn treffen op het moment van de aanval, met één stap Begeleid hem onmiddellijk met een tegenaanval Harmonieus, beheers de technieken van Aiki Dan zal geen enkele vijand nog aanvallen
Metafysica reflecteert als filosofische discipline niet de werkelijkheid zoals ze ons gegeven wordt uit zintuiglijke waarneming, maar gaat op zoek naar het wezen van die werkelijkheid. Een tijger wordt geboren met strepen, een feniks heeft van nature vijf kleuren. Dat zijn natuurlijke kenmerken. Mensen zijn op dezelfde manier geboren. Ze worden geboren met goeds in zich, maar degenen die het niet onderhouden, ontwikkelen donkere onverschilligheid. Elk van ons is een engel met slechts één vleugel en we kunnen alleen vliegen door elkaar te helpen. Het beoefenen van Aikido kan hierin helpen.
Een centraal begrip in de spirituele kant van Aikido is 'leegte', in de betekenis dat er is niets blijvend is of absoluut op zichzelf staand. Zoals trainen verwant is tot kennis; zoals volharding verwant is aan vriendelijkheid en zoals gewetensvol zijn verwant is aan moed, zo werd Shingon-boeddhisme verwant aan Aikido. Ueshiba sensei gebruikte Shingon altijd als een inspiratiebron. Het doel van de training is om deze wijsheden in de dojo te cultiveren, maar ook om het toe te passen in het dagelijks leven.
Aikido is na het einde van de Tweede Wereldoorlog met zijn internationale verspreiding begonnen. De kunst zoals deze tegenwoordig het meest wordt toegepast, komt eerder voort uit de interpretaties van leidende leraren en andere discipelen van Ueshiba dan uit de Aikido van de oprichter zelf. Vandaag hebben de meeste Aikidokas nog nooit gehoord van ude-osae (controle van de arm), kotemawashi (wending van de voorarm) of kote-hineri (verdraaiing van de voorarm). Deze standaard Aikido-technieken worden vandaag simpelweg ikkyo (techniek nummer één), nikkyo (techniek nummer twee) en sankyo (techniek nummer drie) genoemd.
Aikido wordt op verschillende manieren gegeven en de accenten verschillen van dojo tot dojo. Alle manifestaties van deze kunst zijn goed, op voorwaarde dat ze de leer van Ueshiba handhaven. Na de fysieke bewegingen komt het principe achter de beweging. Dan komt elke gewenste variatie. Soms worden mensen die al jaren Aikido trainen, moe van deze training. Het is alsof ze tegen een muur slaan. Dezelfde technieken, telkens opnieuw uitgevoerd, verliezen hun glans. Dit is de reden waarom sommige mensen stoppen met Aikido (en andere vechtsporten).
Ironisch genoeg kunnen deze stadia niet worden omzeild. Om uiteindelijk succesvol hogere niveaus te bereiken, is het belangrijk om niet te denken aan winnen of om bezorgd te zijn over verliezen, maar alles te vergeten. Deze ultieme techniek heet in het Japans Mushin.
