Aikido is divers, zelfs hoger-dimensioneel. In de afgelopen 50 jaar zijn er schijnbaar twee tegenovergestelde strekkingen van Aikido ontstaan: de martiale "yang" kant: fysieke, krachtige technieken, gevechtsgericht en de "yin"-energie: een soort geestelijke verzoenende vorm, alles over verbinding der dingen.

O'Sensei Moritaka Morihei Ueshiba zijn geweldige Aikido is niet alleen een verfijnde, disciplinerende fysieke oefening, het is ook een geniale methode om een harmonieus bewustzijn te ontwikkelen en te koesteren om wie we zijn en om meedogend anderen te begrijpen en om dit langzaam te cultiveren in ons dagelijks leven. Maar weinige Aikidoka’s proberen deze “yin”-harmonie verder te intensifiëren en mentaal te beheersen door de onderliggende, vaak onbegrijpelijke, principes van O’Sensei te lezen.

Naast een icoon van vrede en harmonie, was O’Sensei een zeer gelovig man. Elke ochtend, voordat hij naar Aikikai Hombu dojo in Tokio vertrok, had hij een vast ritueel van meer dan 1 uur om zijn geest te zuiveren: naast zijn bezoek aan het Aiki-schrijn van Amaterasu Oomikami (zonnegodin) te Iwama, bezocht hij dagelijks andere kleine heiligdommen om aan elk zijn gebed aan te bieden. Deze toewijding was niet voor het publiek of camera bestemd. Zelfs voor elke Osoba Tsuki (d.i. de zeer nauwe vertrouwelingen van uchi-deshi’s, d.i. inwonende Aikidoka’s rond O’Sensei), was het zeer zeldzaam om over zijn gang van goddelijke zaken te spreken. Het werd beschouwd als een “gewone daad van een grote Budoka”.

O'Sensei was een man van vrede die zijn spirituele en filosofische visie volgde om een krijgskunst te creëren, om vooral spiritueel en mentaal sterk te staan. Vertalingen van soms gedetailleerde essentiële teksten van Morihei Ueshiba zijn vaak niet correct geïnterpreteerd, maar dat wil niet noodzakelijk zeggen dat ze fout zijn. Dit komt omdat het neergeschreven materiaal zo moeilijk leesbaar was, dat zelfs de meeste Japanners ervan afzien. Bij de vertalingen ontbrak meestal ook de achtergrond, ervaring en begripsvermogen van de specifieke en complexe leefwereld van O’Sensei, om het materiaal correct te ontcijferen. De bekomen informatie zijn (bijna) allemaal vertalingen van “gekuiste versies” van zijn originele Japanse teksten.

Ook wat Morihei Ueshiba zei tijdens zijn trainingen, is nooit met veel aandacht aanhoort door zijn direct leerlingen. De meeste uchi-deshi waren jonge mensen die enkel de uiterlijke Aikidotechnieken probeerden te onthouden. Zowel in de vooroorlogse of naoorlogse periode werden de jonge uchi-deshi bijna altijd in het eerste uur in de dojo blootgesteld aan O’Sensei’s leringen over zen filosofie, verfijnde spirituele ideologieën en mystieke aspecten over Kojikki (de goden), Naohi (de juiste geest) en de natuur en hun diepere abstracte betekenissen in Aikido, meestal vervallend in oude Japanse zinsbouwconstructies met zijn typisch Wakayama-regionaal accent, doorspekt met esoterische Shinto-terminologie, zodat zijn luisteraars het vaak moeilijk vonden om hem te volgen. Uit vele interviews blijkt dat de meesten geen geduld hadden om te luisteren naar O’Sensei, vooral niet omdat ze de pijn (en koude) moesten verdragen terwijl ze in seiza zaten.

Tenslotte is het ook onmogelijk om aan te tonen wat de leerlingen van de grootmeester zich eigen hebben gemaakt en wat en hoe ze dit hebben doorgegeven aan hun leerlingen, om de huidige Aikidotechnieken en -vaardigheden te kunnen inschatten en uit te leggen. Zelfs Kisshomaru-san, zoon van O’Sensei, wist dat hij Aikido niet wereldwijd kon verspreiden door dezelfde complexe filosofische woorden van zijn vader te gebruiken. Hij nam het grootste deel van de vele filosofisch (onverstaanbare) teksten weg. Ook Ueshiba's Kagura-mai (dans der goden) is niet terug te vinden in moderne Aikido, hoewel Ueshiba deze beweging vaak toonde, als intern “mentaal” concept van het lichaam. De “In/yo” en vele wijsheden van interne martiale trainingsmethodieken van Ueshiba werd hierdoor “vergeten”.