Weeral een hele goeie nacht achter de rug. De verpleegster moest wel nu en dan ‘ns binnenkomen om de druk van mijn hoofd te regelen. Tegen de ochtend was mijn temperatuur zo’n 37,2°. Ik kreeg Dafalgan om verdere stijging tegen te gaan. ’s Morgens had ik buikpijn, waarschijnlijk van de honger. Op zondag krijg je een grote rondepistolet met choco om te eten. Mmm, lekker. Het heeft gesmaakt. Nadien heeft mama mij weer gewassen en Bianca deed mijn vers schortje aan. Ze heeft ook mijn bed ververst. Blijft het probleem van de druk in m’n hoofd. Moeilijk onder controle te krijgen !  Ik verlang naar morgen, zodat alles achter de rug is en zodat we vooruit kunnen kijken naar het genezingsproces.

Ook bij mama begint het te kriebelen in haar buik. Zij is ook een beetje heel veel bang. Er hangt zo heel veel van af, van het al of niet slagen van de operatie.

Nonkel Thierry belde deze morgen. Gisteren heeft de ploeg gewonnen met 8-2 !!  Owen draagt nu ook een bril, net als mijn kleine broertje Thomas.

Gisteren zijn nonkel Thierry, tante Nancy, Jessie, Owen en Kyano met een bus op dagbezoek geweest in Disneyland Parijs. Normaal zouden wij daar volgend jaar nog ‘ns naar toe gaan. Afwachten dus. We zullen wel zien.

Opeens kwam Dr. Vandamme de kamer binnen. Hij kwam nog ‘ns kijken hoe het met me was en probeerde me nog ‘ns op mijn gemak te stellen voor morgen. Na z’n bezoekje probeerde ik nog wat te slapen. Om 12h00 bezorgden ze ons middageten : aspergesoep, rundstong in tomatensaus met puree en een stukje taart (frangipanne). Ik had echter niet zo’n trek en heb slechts van alles nog geen halve portie gegeten.

Een zeer goede morgen deze morgen. Van heel de nacht niet moeten overgeven. Joepie. Om 3h00 deze nacht heel eventjes wakker geweest en dan een praatje gemaakt met Lucy, de nachtverpleegster. Daarna weer geslapen tot 8h00. Toen ze mijn ontbijt brachten, had ik grote honger. Anderhalve boterham heb ik opgegeten met een brikje fruitsap. Nu maar onze vingers kruisen dat alles binnen blijft.

De druk in mijn hoofd blijft ondertussen redelijk stabiel.

De nieuwe dagverpleegster heet Bianca. Ze is heel lief en tof. Het klikt ook tussen ons.

Dr. Castelein is bij ons geweest. Hij was heel tevreden dat alles nu stabiel was en dat ik een beetje heb kunnen eten.

Net toen mama mij wou wassen, kwam de poetsvrouw binnen. Bianca kwam aangelopen met een brief voor op de deur  : “NIET BINNENKOMEN”; zodat mama mij dan ongestoord kon wassen.

Oh ja, Dr. Castelein bevestigde dat de operatie geplaatst was voor maandag aanstaande om +/- 10h30. Hij zei ook dat ik de zondag een kalmeermiddel zal toegediend krijgen, zodat ik nog ‘ns goed kan slapen voor de operatie. Ik ben al een beetje meer gerustgesteld.

En weet je, Bianca vertelde mij een geheimpje. Zij moest worden geopereerd aan haar wijsheidstanden. Hiervoor moet zij ook helemaal verdoofd worden en ze wist me te vertellen dat zij ook een beetje bang was. Ik ben dus niet alleen hé.

Deze middag had ik grote honger en het was heel lekker : ardeens gebraad met bloemkool. Papa heeft mij deze middag geholpen, want mama was naar huis gegaan om eventjes bij de andere kindjes te zijn. In de namiddag is metje Cindy op bezoek gekomen. Ze had al die PSP (Portable PlayStation) bij die ze mij beloofd had. Kort daarna kwam oma binnen met mama, Eline en Thomas.

Sven kwam nog ‘ns mijn bed opschudden en hij moest kijken naar Thomas’zere teen. Hij heeft er een beetje isobetadine (ontsmetting) opgedaan.

Mama is dan samen met papa, Eline en Thomas en metje efkes naar beneden gegaan om iets te drinken. Oma is bij mij gebleven in de kamer. Kort daarna is iedereen terug vertrokken, maar mama niet. Zij blijft hier slapen.

Opeens hadden we onverwacht bezoek. Daar was juf An met de brieven van de klasgenootjes. Van

Deze nacht was het iets rustiger dan de vorige, maar ik heb toch 2 keer moeten overgeven.

Karen, de nachtverpleegster, heeft mij nog een zakje “Zofran” gegeven en een middel tegen de buikpijn.

Naar de ochtend toe kon ik niet zo goed meer slapen.

Er is een nieuwe dagverpleger. Luc is zijn naam.

Evy had zich ziek gemeld. Ze was gisteren al zo’n beetje verkouden. Luc is een lieve meneer en vroeg mij of hij me mocht wassen. Ik had liever dat mama dat deed, maar nu nog niet. Ze moest nog wat wachten.

Om 8h30 kwam Dr. Castelein samen met Luc binnen. Omdat ik me zo duizelig voelde, beslisten ze de drainage eventjes stil te leggen. Zo wordt de druk in mijn hoofd weer als te voren (zonder buisje). Luc zette het alarm aan op “24”. Dan zouden ze de drainage weer activeren.

Na een half uur echter was het al zo ver. De druk ging over op 26 en wilde niet meer zakken. De drainage werd weer geactiveerd. Maar wonder boven wonder voelde ik mij een beetje beter en had trek in een halve boterham met choco.

Rond 10h00 was ik eventjes mijn kluts kwijt. Ik was aan het praten met mama over de operatie en zag het heel even niet meer zitten. Mama kon mij met mopjes en grapjes afleiden en op andere gedachten brengen zodat ik niet meer weende. Toen kwam Luc weer binnen. Hij moest een tube bloed afnemen en laten controleren omdat ik momenteel niet zo veel at. Luc is de beste bloedafnemer tot nu toe. Eén prik, geen blauwe plek en eigenlijk ook geen pleister nodig. Ik wou er toch één. Je weet maar nooit dat het toch begint te bloeden. Om 10h30 vroeg ik aan mama om mij te wassen, ik voelde me weer wat beter en ik was niet meer zo duizelig. Ik zette de TV op om wat muziek te beluisteren.

Rond 11h30 kwam de verpleegster van professor Deruyter binnen. Zij kwam nog een beetje van mijn haar afscheren en 4 kleine “zendertjes” op mijn hoofd kleven. Dit is een soort GPS. Ik moet opnieuw een scan van mijn hersenen laten doen en die zendertjes zullen als een echte auto-gps aanduiden waar dat verdomde gezwel zit. Die plakkertjes moeten zeker op mijn hoofd blijven kleven tot maandag.

Ze wist ons te vertellen dat de operatie voorzien is voor maandagvoormiddag rond 10h30 – 11h00.

Professor Deruyter komt maandag zeker en vast eerst nog ‘ns langs om kennis te maken.

Ze zegt dat indien Eline en Thomas mij willen zien, ze beter nog dit week-end zullen komen. Nadien zal ik eerst veel moeten recupereren ( herstellen).

De verpleegster beloofde heel goed voor mij te zullen zorgen volgende maandag.

Ik ben bang. Ik heb geweend. Mama heeft mij getroost. Ik mis papa, Eline, Thomas, thuis, school,…

Ik wil naar huis. Ik zie het niet meer zitten. Ik wil die operatie niet.

Om 13h45 zijn ze me komen halen voor een nieuwe NMR-scan (hersenscan). Ze hebben 2x moeten proberen. Ik kon mij de eerste keer niet zo goed stil houden. Terug in de kamer gekomen, moest ik dringend plassen. Gelukkig was Sven er al om mij op de stoel te zetten. Daarna kreeg ik een beetje trek in eten en heb ik een yoghurtje gegeten.

Ik heb overgegeven tot rond 9h00 deze morgen. Om half tien heb ik een halve boterham gegeten met choco. Hopelijk blijft deze binnen. Ik probeer ook regelmatig een glas water te drinken. Mama krijgt heel veel telefoontjes. Ze wensen haar en mij allemaal veel sterkte en steunen ons. Lief toch, hoe al deze mensen met mij begaan zijn. Hopelijk komt alles toch weer goed. Dan kan ik al deze mensen bedanken voor die steun.

Deze middag krijg ik een hamburger met appelmoes om te eten. Ik kijk er al naar uit.

Middag. Zoveel honger en zo veel goesting om te eten, maar het gaat gewoonweg niet. Het blijft liggen tussen maag en slokdarm. Dokter Castelein kwam zeggen dat ze de drainage wat hoger zullen zetten waardoor het vocht uit mijn hoofd iets trager naar buiten zal vloeien. Hij kan echter niet garanderen dat ik niet meer zal moeten overgeven.

De verpleegster ( Evy ) heeft ondertussen mijn bed anders ingericht : hoofd en benen iets hoger dan mijn poep, tegen het wegschuiven. Tof hoor zo’n bed !  Hoger, lager, en rechter !!

Opeens kwam Sven, de langste verpleger van de afdeling binnen. Het klikt heel goed met Sven. Hij heeft mij gewassen en mijn hele bed ververst. Ik kreeg een ziekenhuisschortje om omdat ik mijn pyjama onder gespogen had.

Omstreeks 18h00 kreeg ik boterhammetjes om te eten. Hmm lekker, eentje met hesp en eentje met kaas. En 2 tassen warme melk. Ik heb alles opgegeten. Ik had reuzetrek. Net toen oma belde, ging het weer mis. Ik moest weer overgeven. Alles eruit. En ik kreeg weer een nieuw schortje aan.

Sven heeft mij een nieuw zakje “zofran” gegeven. Dit zou nu toch wel mogen beginnen werken tegen het misselijk zijn en tegen het overgeven. Enfin, we zien wel. Hoop doet leven. Dat het maar vlug maandag is, zodat alles achter de rug is.

Oh ja, bijna vergeten. Deze middag zijn metje Cindy en nonkel Henk op bezoek gekomen. Terwijl zij er waren, heeft mama van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar Fleur te gaan en de nodige papieren af te geven voor de loopbaanonderbreking.

Alles werd goedgekeurd en mama mag een volle maand thuisblijven om voor mij te zorgen.

En morgen, morgen komt nonkel peter Miguel op bezoek. Dat heeft hij beloofd.

Om 08h00 ’s morgens kwam de verpleegster ons halen. Mama mocht mee naar de operatiekamer totdat ik sliep. Ze moest wel een speciale schort en een muts dragen. Ze zag er gek uit.

De anesthesist voerde mij in mijn bed tot bij de operatietafel, legde mij aan de monitor om goed mijn hartslag te kunnen volgen. Hij gaf mij mijn infuus, en een klein beetje voorverdoving. Zijn naam was Pieter-Jan, een hele lieve meneer. Zijn collega die mijn bed had geduwd, was de grappigste.

Hij zei dat er uit het masker verse berglucht kwam.

Toen kwam een andere meneer om mij te doen inslapen. Met een grote spuit spoot hij een witte vloeistof in mijn tube in mijn arm. Mijn laatste woorden waren : het prikt een beetje in mijn arm. Toen sliep ik en moest mama weer weg uit de operatiekamer.

Nagelbijtend zat mama te wachten in onze kamer.

Na anderhalf uur kwam ik terug op de kamer, nog helemaal versuft van de verdoving.

Mama zegt dat ik lijk op een teletubbie en een skinhead :  een deel van mijn haar is weggeschoren en ik heb een antennetje op mijn hoofd.

De hele voormiddag heb ik doorgeslapen. Zo moe was ik. In de namiddag kon ik kijken naar TV. Lezen ging niet zo goed.

Rond 15h00 kwamen mémé en pépé op bezoek. Een half uurtje maar, langer nog niet. Ze had een boek mee van de klas. Alle klasgenootjes hebben een tekening gemaakt en er iets bijgeschreven.

Om 8h00 ’s morgens meldt Jonas zich aan op radiologie in het ziekenhuis voor een hersenscan ( NMR).  Met een klein hartje gaat Jonas de grote scanner in, een tunnel die veel lawaai maakt en waar je heel stil moet liggen.

Wanneer deze scan gedaan is, zegt de verpleegster ons dat we de volgende test niet moeten doen, maar dat we onmiddellijk terug naar het kantoor van dr. Feys moeten gaan.

De schrik slaat om mama’s hart.

We nemen plaats in de wachtzaal. Er zaten nog 4 mensen te wachten.

Dr. Feys komt ons persoonlijk uit de wachtzaal plukken. Mama is het nu wel heel zeker. Dit is niet pluis, dit ziet er niet goed uit.

En het volgende nieuws komt heel hard aan.

Jonas heeft een poliep in de kleine hersenen, die zo vlug mogelijk verwijderd moet worden en liefst in een universitaire instelling. We kiezen voor het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare.

Dr. Feys maakt onmiddellijk de nodige telefoons : hij laat papa onmiddellijk van zijn werk naar huis komen om mee te gaan en maakt een afspraak bij de spoedopname in Roeselare. Hij verwittigt de betreffende arts, dr. Vandamme, assistent van professor Deruyter.

We vertrekken richting Dranouter, naar huis, wenend, woedend, angstig om wat komen zal.

Mama maakt de valies klaar, verwittigt CLB dat ik niet op cursus kom, verwittigt de verzekeringsmaatschappij van de nieuwe ziekenhuisopname, zoekt alle papieren bij elkaar … en klaar ! Eerst nog langs school. We halen Eline en Thomas op en Jonas gaat nog ‘ns langs in zijn klas. Dat wou hij perse doen. Mama hielp bij het vertellen aan zijn klasgenootjes. We hebben gevraagd

Jonas voelt zich deze morgen redelijk goed, maar ziet nog steeds alles dubbel.

Op de parking van het ziekenhuis voelt hij zich slap in de benen en klaagt van hevige buikpijn.

Bij Dr. Feys doen we melding van alle klachten die Jonas tot nu toe heeft : overgeven ( nuchter of niet, bij dag of tijdens de nacht), draaierig, misselijk, nekpijn, dubbel zien, zwarte stipjes zien,…

Dr. Feys beslist dat we onmiddellijk naar het labo moeten voor een bloed- en urinestaal.

Morgen verwacht hij ons terug voor een hersenscan en een RX van de maag- en darmtransit. Wij zijn vertrokken. De molen is beginnen draaien…

Zaterdag. Voetbal. Eline afgezet aan het KSA-gebouw, Jonas aan het voetbalplein. We zijn met Thomas naar Ieper gereden om kleren te halen.

Bij thuiskomst vernemen we dat Jonas slechts 10 minuten op het veld gestaan heeft. Hij zag dubbel en was steeds duizelig en zag ook zwarte stippen.

Nu was de maat meer dan vol. Maandagmorgen gaan we op consultatie bij dr. Feys.

En nog een keer. Nu zijn het de frietjes die eruit vliegen, maar dan weer vergezeld van wat bloed.

’s Avonds gebeld naar dr. Cornette, want de resultaten op school beginnen er onder te lijden. Er was ’s morgens een aanvaring geweest met juf An : agenda niet mee, huistaak niet in orde, dialoog niet gekend en een boek vanuit de klas in Jonas’boekentas.

Dr. Cornette stelt voor om vanavond nog contact op te nemen met Dr. Feys en eventueel verdere onderzoeken te plannen. Helaas was Dr. Feys telefonisch niet meer te bereiken.

Oeps, weeral prijs. Deze middag was het macaroni met kaas en hesp bij Sandy. De eerste helft van zijn bord vloog eruit, de rest heeft hij dan smakelijk opgegeten.

Elke morgen staat Jonas op gelijk een grote dronkaard. Hij is vooral duizelig bij het opstaan.

Onderweg naar Ieper, voor de cusus van het CLB, vertelt Jonas voor de eerste keer dat hij dubbel ziet. Als hij in de verte een auto ziet, dan ziet hij deze gewoonweg twee keer naast mekaar.

Het gaat weer niet goed met Jonas. Deze morgen moest hij tot drie keer toe overgeven. Eerst op zijn nuchtere maag, dan het ontbijt eruit en dan nog een derde keer.

In de namiddag konden we uiteindelijk toch vertrekken en kleren gaan halen voor zijn Plechtige Communie.

De allerlaatste afspraak bij Christophe Tylleman. Het is kerstvakantie. Geen stress, geen zenuwen.

Het gaat goed met Jonas. Christophe zegt ons om bij zes weken nog eens contact op te nemen om een eventuele nieuwe afspraak vast te zetten.

Alles gaat goed. De Zantac doet zijn werk. Het overgeven wordt minder. Alleen zijn we zo nu en dan eens draaierig als we opstaan.

Jonas gaat opnieuw langs bij de osteopaat. Christophe zegt dat Jonas heel goed vooruitgaat en dat z’n schouders goed loskomen. Alleen z’n nek. Deze wilt niet lossen. Daar zit heel wat druk.

Nieuwe consultatie bij de osteopaat. Gewoonweg zalig. Jonas voelt zich echt wel beter als hij hier buitenkomt.

D-day : vandaag weten we uiteindelijk wat Jonas heeft. De gastroscopie wijst uit dat hij een kleine maagbreuk heeft en een ontsteking van de slokdarm door het vele overgeven.

We vertrekken naar huis met een doos Zantac en een nieuwe fles Primperan.

We hopen op een spoedige betering.

Mama krijgt een verontrustende telefoon op haar werk van een lichtjes panikerende dagmoeder. Sandy is nochtans niet rap klein te krijgen. Deze keer echter wel. Jonas had overgegeven. Niet enkel z’n middageten, maar ook een beetje bloed.

Na een telefoontje met Dr. Feys wordt er beslist om Jonas via spoed op te nemen in het ziekenhuis te Ieper voor een gastroscopie (= inwendig maagonderzoek).

Bij aankomst op spoed wordt onmiddellijk een infuus gestoken met serum en een bloedafname ter controle.

In het bloed is echter niets abnormaals te vinden.

Het infuus was nodig omdat Jonas moest nuchter zijn voor het onderzoek de volgende morgen.

Voor de eerste maal op bezoek bij osteopaat Tylleman. Op aanraden van metje Cindy, maar ook van Greta, een collega van mama in Fleur.

Deze man kent het lichaam met al z’n spieren, weefsels en zenuwen van kop tot teen.

Toen Jonas hier buitenkwam, voelde hij zich goed. Verlost van een grote druk in de nek. Hoe ironisch dit klinkt, zal ook later weeral blijken.

Ten einde raad op visite bij Dr. Feys, specialist in inwendige ziekten. Symptomen zijn nog steeds nuchter overgeven, zijn eten ook overgeven en dan weer verder eten…

Dit kan zowel in de week als in het week-end. Kan toch geen stress meer zijn ?

Toch wel, bevestigt Dr. Feys, want op de echografie is echt niets verkeerds te zien. Alle organen zien er gezond uit.

Diagnose : verder primperan nemen, want het zit waarschijnlijk tussen Jonas z’n oren. Hoe cynisch een uitspraak kan zijn, zal later wel blijken.

Weer op consultatie bij Dr. Cornette. Gezien de symptomen nog steeds dezelfde zijn, en dat we denken dat het toch van de stress en de zenuwen komt, krijgen we een voorschrift voor een fles primperan.

Dit zou de maag moeten kalmeren.

Ja, enfin, dat dachten we.