Om 08h00 ’s morgens kwam de verpleegster ons halen. Mama mocht mee naar de operatiekamer totdat ik sliep. Ze moest wel een speciale schort en een muts dragen. Ze zag er gek uit.

De anesthesist voerde mij in mijn bed tot bij de operatietafel, legde mij aan de monitor om goed mijn hartslag te kunnen volgen. Hij gaf mij mijn infuus, en een klein beetje voorverdoving. Zijn naam was Pieter-Jan, een hele lieve meneer. Zijn collega die mijn bed had geduwd, was de grappigste.

Hij zei dat er uit het masker verse berglucht kwam.

Toen kwam een andere meneer om mij te doen inslapen. Met een grote spuit spoot hij een witte vloeistof in mijn tube in mijn arm. Mijn laatste woorden waren : het prikt een beetje in mijn arm. Toen sliep ik en moest mama weer weg uit de operatiekamer.

Nagelbijtend zat mama te wachten in onze kamer.

Na anderhalf uur kwam ik terug op de kamer, nog helemaal versuft van de verdoving.

Mama zegt dat ik lijk op een teletubbie en een skinhead :  een deel van mijn haar is weggeschoren en ik heb een antennetje op mijn hoofd.

De hele voormiddag heb ik doorgeslapen. Zo moe was ik. In de namiddag kon ik kijken naar TV. Lezen ging niet zo goed.

Rond 15h00 kwamen mémé en pépé op bezoek. Een half uurtje maar, langer nog niet. Ze had een boek mee van de klas. Alle klasgenootjes hebben een tekening gemaakt en er iets bijgeschreven.

Om 8h00 ’s morgens meldt Jonas zich aan op radiologie in het ziekenhuis voor een hersenscan ( NMR).  Met een klein hartje gaat Jonas de grote scanner in, een tunnel die veel lawaai maakt en waar je heel stil moet liggen.

Wanneer deze scan gedaan is, zegt de verpleegster ons dat we de volgende test niet moeten doen, maar dat we onmiddellijk terug naar het kantoor van dr. Feys moeten gaan.

De schrik slaat om mama’s hart.

We nemen plaats in de wachtzaal. Er zaten nog 4 mensen te wachten.

Dr. Feys komt ons persoonlijk uit de wachtzaal plukken. Mama is het nu wel heel zeker. Dit is niet pluis, dit ziet er niet goed uit.

En het volgende nieuws komt heel hard aan.

Jonas heeft een poliep in de kleine hersenen, die zo vlug mogelijk verwijderd moet worden en liefst in een universitaire instelling. We kiezen voor het Heilig Hartziekenhuis in Roeselare.

Dr. Feys maakt onmiddellijk de nodige telefoons : hij laat papa onmiddellijk van zijn werk naar huis komen om mee te gaan en maakt een afspraak bij de spoedopname in Roeselare. Hij verwittigt de betreffende arts, dr. Vandamme, assistent van professor Deruyter.

We vertrekken richting Dranouter, naar huis, wenend, woedend, angstig om wat komen zal.

Mama maakt de valies klaar, verwittigt CLB dat ik niet op cursus kom, verwittigt de verzekeringsmaatschappij van de nieuwe ziekenhuisopname, zoekt alle papieren bij elkaar … en klaar ! Eerst nog langs school. We halen Eline en Thomas op en Jonas gaat nog ‘ns langs in zijn klas. Dat wou hij perse doen. Mama hielp bij het vertellen aan zijn klasgenootjes. We hebben gevraagd

Jonas voelt zich deze morgen redelijk goed, maar ziet nog steeds alles dubbel.

Op de parking van het ziekenhuis voelt hij zich slap in de benen en klaagt van hevige buikpijn.

Bij Dr. Feys doen we melding van alle klachten die Jonas tot nu toe heeft : overgeven ( nuchter of niet, bij dag of tijdens de nacht), draaierig, misselijk, nekpijn, dubbel zien, zwarte stipjes zien,…

Dr. Feys beslist dat we onmiddellijk naar het labo moeten voor een bloed- en urinestaal.

Morgen verwacht hij ons terug voor een hersenscan en een RX van de maag- en darmtransit. Wij zijn vertrokken. De molen is beginnen draaien…

Zaterdag. Voetbal. Eline afgezet aan het KSA-gebouw, Jonas aan het voetbalplein. We zijn met Thomas naar Ieper gereden om kleren te halen.

Bij thuiskomst vernemen we dat Jonas slechts 10 minuten op het veld gestaan heeft. Hij zag dubbel en was steeds duizelig en zag ook zwarte stippen.

Nu was de maat meer dan vol. Maandagmorgen gaan we op consultatie bij dr. Feys.

En nog een keer. Nu zijn het de frietjes die eruit vliegen, maar dan weer vergezeld van wat bloed.

’s Avonds gebeld naar dr. Cornette, want de resultaten op school beginnen er onder te lijden. Er was ’s morgens een aanvaring geweest met juf An : agenda niet mee, huistaak niet in orde, dialoog niet gekend en een boek vanuit de klas in Jonas’boekentas.

Dr. Cornette stelt voor om vanavond nog contact op te nemen met Dr. Feys en eventueel verdere onderzoeken te plannen. Helaas was Dr. Feys telefonisch niet meer te bereiken.

Oeps, weeral prijs. Deze middag was het macaroni met kaas en hesp bij Sandy. De eerste helft van zijn bord vloog eruit, de rest heeft hij dan smakelijk opgegeten.

Elke morgen staat Jonas op gelijk een grote dronkaard. Hij is vooral duizelig bij het opstaan.

Onderweg naar Ieper, voor de cusus van het CLB, vertelt Jonas voor de eerste keer dat hij dubbel ziet. Als hij in de verte een auto ziet, dan ziet hij deze gewoonweg twee keer naast mekaar.

Het gaat weer niet goed met Jonas. Deze morgen moest hij tot drie keer toe overgeven. Eerst op zijn nuchtere maag, dan het ontbijt eruit en dan nog een derde keer.

In de namiddag konden we uiteindelijk toch vertrekken en kleren gaan halen voor zijn Plechtige Communie.

De allerlaatste afspraak bij Christophe Tylleman. Het is kerstvakantie. Geen stress, geen zenuwen.

Het gaat goed met Jonas. Christophe zegt ons om bij zes weken nog eens contact op te nemen om een eventuele nieuwe afspraak vast te zetten.

Alles gaat goed. De Zantac doet zijn werk. Het overgeven wordt minder. Alleen zijn we zo nu en dan eens draaierig als we opstaan.

Jonas gaat opnieuw langs bij de osteopaat. Christophe zegt dat Jonas heel goed vooruitgaat en dat z’n schouders goed loskomen. Alleen z’n nek. Deze wilt niet lossen. Daar zit heel wat druk.

Nieuwe consultatie bij de osteopaat. Gewoonweg zalig. Jonas voelt zich echt wel beter als hij hier buitenkomt.

D-day : vandaag weten we uiteindelijk wat Jonas heeft. De gastroscopie wijst uit dat hij een kleine maagbreuk heeft en een ontsteking van de slokdarm door het vele overgeven.

We vertrekken naar huis met een doos Zantac en een nieuwe fles Primperan.

We hopen op een spoedige betering.

Mama krijgt een verontrustende telefoon op haar werk van een lichtjes panikerende dagmoeder. Sandy is nochtans niet rap klein te krijgen. Deze keer echter wel. Jonas had overgegeven. Niet enkel z’n middageten, maar ook een beetje bloed.

Na een telefoontje met Dr. Feys wordt er beslist om Jonas via spoed op te nemen in het ziekenhuis te Ieper voor een gastroscopie (= inwendig maagonderzoek).

Bij aankomst op spoed wordt onmiddellijk een infuus gestoken met serum en een bloedafname ter controle.

In het bloed is echter niets abnormaals te vinden.

Het infuus was nodig omdat Jonas moest nuchter zijn voor het onderzoek de volgende morgen.

Voor de eerste maal op bezoek bij osteopaat Tylleman. Op aanraden van metje Cindy, maar ook van Greta, een collega van mama in Fleur.

Deze man kent het lichaam met al z’n spieren, weefsels en zenuwen van kop tot teen.

Toen Jonas hier buitenkwam, voelde hij zich goed. Verlost van een grote druk in de nek. Hoe ironisch dit klinkt, zal ook later weeral blijken.

Ten einde raad op visite bij Dr. Feys, specialist in inwendige ziekten. Symptomen zijn nog steeds nuchter overgeven, zijn eten ook overgeven en dan weer verder eten…

Dit kan zowel in de week als in het week-end. Kan toch geen stress meer zijn ?

Toch wel, bevestigt Dr. Feys, want op de echografie is echt niets verkeerds te zien. Alle organen zien er gezond uit.

Diagnose : verder primperan nemen, want het zit waarschijnlijk tussen Jonas z’n oren. Hoe cynisch een uitspraak kan zijn, zal later wel blijken.

Weer op consultatie bij Dr. Cornette. Gezien de symptomen nog steeds dezelfde zijn, en dat we denken dat het toch van de stress en de zenuwen komt, krijgen we een voorschrift voor een fles primperan.

Dit zou de maag moeten kalmeren.

Ja, enfin, dat dachten we.

We gaan voor de eerste maal op consultatie bij Dr. Cornette met volgende klachten : ’s morgens op nuchtere maag moeten overgeven.

Diagnose : zenuwen voor de aankomende rivierklassen en Dr. Cornette stelt druppeltjes voor op basis van kruiden.

Die druppeltjes hebben een vreselijke smaak en zijn niet te drinken.

Maar dapper als Jonas is, zet hij door en vertrekt op rivierklassen vergezeld van zijn druppeltjes.