Dag Jonas,

Alles is vervangbaar

Maar één ding zal nooit vervangbaar zijn

Mijn eigen vlees en bloed…

Mijn kind….

Jij….

Dag Jonas,

Herfstvakantie.

Zus bij oma aan zee en Thomas bij meme om te kunnen spelen met Colin.

Dag Jonas,

Een traan in mijn oog

Probeer ik te verbergen

Het is een traan om jou

Een traan over mijn wang

Een traan die zegt

Hoeveel ik jou mis

Tranen zijn niet te stoppen

Als iets altijd over is

En het niet meer terug komt

Tranen zijn niet te stoppen

Want jij bent er niet meer

Tranen nu en altijd

Dag Jonas,

En weer ben ik tegen het advies van de huisarts in, gestart met werken. Ik voelde me “redelijk” goed, dankzij de medicatie. Ik sliep nu wel gemakkelijker in, maar sliep nog geen volle nachten en kon al weer wat beter eten. Ik wilde echt m’n goede wil tov m’n werkgever tonen en m’n collega’s niet langer in de steek laten. Ook al had de dokter mij vertelt dat ik op dit moment roofbouw pleegde op mijn lichaam en geest. Wat hij nog niet wist, was dat ik redelijk koppig kan zijn….

Dag Jonas,

Afspraak met Anneke van UZ Gent. Ik had al wat weg en weer gemaild met haar en haar op de hoogte gesteld van wat er met mij gaande was. Ook zij bevestigde wat de huisarts zei. Die beruchte ‘klop van de hamer’ ( waarvan ik dacht dat die niet voor mij zou zijn) na al die jaren te hebben geleefd op de roes van de adrenaline….

Dit moest er volgens haar ooit eens van komen. Ik mocht niet vergeten wat we die laatste 7 jaar hadden meegemaakt en wat dat met ons lichaam en onze geest heeft gedaan. Dat, in combinatie met de stress van het werk, het runnen van een huishouden, de voortdurende rollercoaster van emoties ( nu weer blij, dan weer in een dip)…

Ook zij vindt het meer dan hoogdringend tijd om aan mezelf te denken, tijd te nemen voor mezelf, te zorgen voor mezelf, en dus een langere periode thuis te blijven. Ze raadde mij ook aan om dicht bij huis een psychotherapeute te consulteren voor het geval er een dringende nood was aan hulp, aan praten, ….

En daar was die dwaze koppigheid weer. Ik blijf gewoon werken en we zullen wel zien.

Ik wide het niet en naar mijn mening kon ik het niet…. Thuisblijven….

Dag Jonas,

Eline begint vandaag aan haar 2 weken stage bij de bejaarden in “Proventier” te Poperinge. Ze vond het tegen alle verwachtingen in wel leuk om met de bejaarden om te gaan, ze eten toe te dienen en ze te begeleiden van en naar tafel of naar bepaalde activiteiten. Maar de wasbeurten van ’s morgens, daar zag ze wel erg tegenop.

Dag Jonas,

Niet kunnen slapen is zo vermoeiend !!!!

Uitgeput ….

Dag Jonas,

Het is leuk, naar school gaan. Vandaag moest Thomas de fiets mee hebben, want er was een fietsnamiddag gepland. Alle eerstejaars richting Helleketelbos in Poperinge, met de fiets. Ze moesten een zoektoch doen en allerlei soorten experimenten uitproberen. Hij vond het wel leuk, maar zat naar zijn zeggen niet in de juiste groep. Zijn team speelde liever in het bos dan dat ze hun blaadjes invulden en hun opdrachten uitvoerden. Ja, die tieners hé….

Dag Jonas,

Thomas moet vandaag geen boterhammen mee hebben naar school. Het was “friet-benefiet”. Hij keek er naar uit om frietjes te kunnen eten op school. Veel beter dan de soep die hij normaal nuttigt.

Dag Jonas,

Ik kijk naar buiten met lege ogen

Voel me helemaal leeg gezogen

Voel me op en uitgeblust

Voel in mij geen enkele levenslus

Ben te moe om nog iets te doen

Krijg de tranen niet uit mijn ziel, hoe ik ook boen

Weet dat ik door moet gaan

Om er straks ook weer te kunnen staan

Maar het kost me zoveel kracht

Niet te weten wat er op me wact

Voel me opgesloten in mijn pijn

Voel me zo nietig en zo klein

Niemand die dat kan oplossen

Die me van dit gevoel kan verlossen

Ik ervaar de steun wel van mensen

Maar het is innerlijke rust wat ik zou wensen

Maar niets lijkt mij dat nog te bieden

Niemand weet wat er zal geschieden

Ik huil tranen zonder nog te weten waarom

Ook al klinkt dat heel erg krom

Ik kan niet meer onderscheiden om welke reden

Ben zo ontzettend moe gestreden

Maar wil van opgeven niks weten

Ik zal het belang hierin nooit vergeten

Dag Jonas,

Geen school. Eline en Thomas beslisten om samen thuis te blijven. Papa nam verlof. Hij dacht waarschijnlijk dat ze het niet gingen redden.

Toen ik thuis kwam van het werk, ben ik onmiddellijk doorgereden naar de huisarts. Zo kon het echt niet meer verder. Die vermoeidheid door slapeloosheid, die lusteloosheid, die gelatenheid, dat gebrek aan eetlust,…. De huisarts zette mij onmiddellijk weer 2 volle weken thuis en verdubbelde mijn medicatie. Ook deze keer had ik het moeilijk met die beslissing. Er was niets in mijn bloed te vinden, dus naar mijn mening was ik niet ziek en moest ik toch mijn dagelijkse routine kunnen volhouden. Helaas, niets was minder waar…

Van mijn bed, naar de zetel en terug naar m’n bed.

Ik kon zelfs geen boek lezen, en geen kruiswoordraadsel invullen. Alles was mij gewoon te veel. Dit gevoel had ik van mijn hele leven nog niet gehad, dit heb ik nog nooit meegemaakt, zelfs niet toen jij ziek werd….