Dag Jonas,

De voorbije dagen zijn als in een waas aan ons voorbijgetrokken. Thomas werd elke dag naar school gebracht en weer afgehaald, Eline bleef dan weer thuis mits een doktersbriefje. Zij was niet in staat om haar examens tot een goed einde te brengen op dit moment. Er moest nog één en ander geregeld worden en vandaag hadden we nog een afspraak in het rouwcentrum. Weet je dat Thomas het glas voor op jouw zerkje mee heeft ontworpen ? Hij heeft de auto gekozen die jij het liefste zag. Van zodra het klaar is, post ik hier een foto voor jou met het verhaal dat erachter zit. Slaap zacht, lieve jongen, we missen je.

Dag Jonas, het is zover.

We brengen je vandaag naar je laatste rustplaats. Ik moet je niet uitleggen dat we vannacht heel slecht tot heel weinig geslapen hebben. Dat we geen enkle beetje honger hebben, we krijgen echt geen hap door onze keel. Voordat de uitvaart begint, kom je nog een laatste keer naar huis. We vertrekken van hieruit allemaal samen naar de kerk.

Er is véél volk, héél veel volk. Allemaal om ons te steunen. Dat doet deugd. Helaas konden wij niet in al die gezichten zien, we hebben vooral veel voeten gezien. We konden het niet aan om in die vele, betraande gezichten te kijken. We moesten onszelf beschermen, ons laatste beetje waardigheid proberen te behouden.

De viering startte. Je werd binnengedregen door papa, nonkel Henk, peter Miguel en nonkel Thierry. Zij droegen jou, om het symbool te versterken dat jij steeds ‘op handen werd gedragen’ en steeds door de dichtste familie werd verzorgd, steeds weer omringd met veel liefde en veel zorg. Thomas las zijn eigen geschreven tekts : “Mijn broer is gestorven op zaterdag 17 maart. Vandaag, zaterdag 24 maart wordt hij begraven. Het is op zijn verjaardag. Dag mijn beste vriend Jonas ! Jouw broer Thomas, weet je dat ik je heel erg veel zal missen.... Dag vriend van me !! “

Daarna legden alle neefjes en nicht een roos op jouw kist na het lezen van een korte tekst.

Eline bracht jouw foto vooraan en legde een roos voor haarzelf en voor Marcel.

Marcel was er niet, maar hij mocht niet vergeten worden, hij was jouw kleinste vriend.

Daarna kwamen één voor één de andere lezers aan de beurt, afgewisseld met de muziek die jezelf had gekozen en de muziek van Eva en Elias. Het was een mooie uitvaart, vol van emoties, met de nodige tijd om alles aan te brengen en uit te spreken. Een uitvaart om niet rap te vergeten.

Bij de uittrede werd je ook weer de kerk ‘uitgedragen’ door je papa, je peter en je nonkels. Papa dacht het niet te kunnen, maar was des te trotser op zichzelf toen hij het wel had gedaan.

Het condoleren was voorzien voor na de dienst. Dit was voor iedereen een heel moeilijk moment. Wat moet je zeggen, en hoe moet je dat dan zeggen…. De meesten hielden ons stevig vast in een stille, heftige knuffel en dat zei meer dan 1000 woorden op zo’n moment kunnen zeggen.

Daarna moesten we je laten gaan. Je had een afspraak in het crematorium, kort na de middag en daar konden wij niet mee naar toe. Wij wachtten thuis totdat ze je terugbrachten en we je naar je laatste plekje konden begeleiden. Dat moment was voor ons heel moeilijk. Er kwamen heel veel emoties los en mama kon met moeite je urne loslaten.

Tegen de avond waren we emotioneel leeg, weer helemaal uitgeput. En toch konden we de slaap niet vatten…. We herbeleefden steeds maar weer de gebeurtenissen van de laatste week, de laatste dagen, de laatste uren…

Het is bijna zover, Jonas. Vanavond wordt je in je mooie kist gelegd. Te weten dat we je vanaf nu nooit meer zullen kunnen aanraken, nooit meer zullen zien, je nooit meer ouder zult worden, we nooit zullen weten hoe je je uiteindelijk zou ontplooid hebben… Het kraakt ons, het doet pijn… Alle vroegere “waarom-ik/wij”-vragen, spoken weer door ons hoofd… We zullen je missen, je kunt niet half weten hoeveel, maar je zult voor ons altijd onze “oudste” zoon, onze eerstgeborenen zijn. We zullen je nooit vergeten, voor altijd in ons hart !!

Dag Jonas,

De huisarts kwam nog eens langs om een check-up te doen. We werden goedgekeurd. Alhoewel we niet echt weten hoe we onze emoties moeten plaatsen. Je weet wel, rouwen met een lach en een traan… veel anekdotes ophalen, veel over jou vertellen, dat doet ons enerzijds goed en anderzijds beseffen we dat je er niet meer bent, nooit meer lichamelijk aanwezig zult zijn; geen knuffels meer om uit te delen of te ontvangen… zucht….

Willy Lepla kwam langs om te laten weten dat zijn echtgenote met plezier wil helpen bij het lezen van teksten tijdens jouw uitvaart. Maar eerlijk, ik ben blij dat iedereen die gevraagd werd te lezen, dit ook heeft bevestigd te zullen doen !!

Oh ja, we kregen nog bezoek van Martine van het OLVI, ze kwam samen met Chantal, de klastitularis van Eline. Zij zullen ook lezen, weliswaar met knikkende knieën, zo zeiden ze. En ze zullen er de directeur van school ook bij betrekken.

Dag Jonas,

Vandaag ben ik kleren gaan halen voor de uitvaart. Ik wil er op jouw dag piekfijn uitzien. Zo zou jij dit gewild hebben. Jij was altijd trots op ons gezinnetje, en dat zul je nu weer zijn.

Marie-Jeanne van Koester kwam het overige materiaal ophalen, alsook jouw lievelings-matras.

Daarna kwamen Lovely en haar mama op bezoek. Lovely zat danig met haarzelf in de knoop omdat ze nooit bij ons thuis was geraakt toen jij ernaar vroeg. Ik heb heel lang op haar ingepraat. Ik heb het gevoel dat we er een paar vrienden bij hebben. We zullen in contact blijven met mekaar.

Dit was een drukken, bewogen dag en daardoor konden we maar heel laat bij jou op bezoek komen. Ik voel me rustiger worden als ik bij jou in dat kleine rouwkamertje sta. Het verdriet sluimert, de pijn is er maar maakt plaats voor aanvaarding, maar vooral gelatenheid, denk ik. Is dit te vroeg ? Is dit een goed of een slecht teken ? Ik weet het niet….

Dag Jonas,

Vandaag hebben we je uitvaart besproken met pater Kenny en aalmoezenier EH Deman. De 2 door jou gekozen ‘uitverkorenen’ om jou dienst voor te gaan. En wel met een speciale reden. Aalmoezenier EH Deman heeft jou destijds gedoopt en hiermee is de cirkel rond. Pater Kenny was ooit verbonden aan de Kapucijnenkapel waar je doopsel door ging.

Het symbool van de cirkel trekt hem door naar de datum van jouw uitvaart. Dit is jouw geboortedag, jouw verjaardag !

Alles wat we vooraf hebben opgesteld, werd unaniem goedgekeurd. Tof hé. Alleen komt er nog een tekstje bij van Thomas, dat hij zelf heeft geschreven. En neen, ik verklap het je nog niet. Ook had pater Kenny liever jeugdige muziek in de stille momenten dan het kerkorgel. Zo dacht hij bv aan broer en zus Elias en Eva Storme. Zijn namen in 2007 deel aan het Junior Eurovisiesongfestival onder de naam Trust. Hij gaat ze contacteren.

Na deze besprekingen zijn we samen met peter Miguel bij jou op bezoek gekomen. Ik had net met Thomas een weddingschap afgesloten om niet meer te huilen bij jou. Helaas, het was sterker dan mezelf en Thomas heeft gewonnen. Het is een sterke kerel, die broer van jou.

Na ons bezoekje zijn we naar de kerk geweest in Dranouter, zodat we een beeld hadden van hoeveel stoelen we in de middenbeuk moesten voorzien voor de familie en daarna zijn we gaan kijken waar jouw laatste rustplaatsje zich zal bevinden. Je zal dicht tegen de straat liggen, in het zonnetje. Een ideaal plekje voor jou. Echt waar.

Dag Jonas,

Dr. Vandecruys belde me tijdens de voormiddag. Ze gaf me steun en troost met zalvende woorden. We weten dat ze een vrouw was van weinig woorden, maar wel één van juiste woorden. We hebben dan ook besloten om haar woorden toe te voegen aan het boekje dat op jouw uitvaart zal worden uitgedeeld.

Vandaag kregen we ook bezoek van tante Patricia, EH Durie en de huisarts.

Na al deze passanten, zijn we bij jou op bezoek gekomen. Je hebt zo een zalige glimlach om je mond, dat het me eigenlijk vooral rust geeft als ik zo bij je sta. Ons verdriet is groot en ons gemis nog groter, maar we troosten ons in het feit dat je niet het enige sterretje bent en dat je nu van alle pijn en zorgen bent verlost. Het ga je goed, zorg goed voor ons !!

Hoh, en moet je weten, er verscheen vandaag in de krant een oproep om verjaardagskaartjes te sturen. Wat een dubbel gevoel…

Dag Jonas,

Tegen dat iedereen was opgestaan, had ik alle enveloppes al geschreven. Op zondag was het rouwcentrum enkel open voor de dichtste familie. We spraken af om samen van bij ons thuis te vertrekken om jou te komen bezoeken. We waren als verdoofd. Er waren alleen tranen als bij jou waren, daarbuiten hielden we het hoofd koel en onze gevoelens in toom.

Jonas, jou daar te zien liggen, omringd door jouw knuffel en “geluks”-t-shirts, deed pijn. Het voelde niet goed, tegen de natuur zelfs…. Ons hart bloedt en is voorgoed gebroken….

Toen papa thuiskwam van z’n sessie als D.J., mocht hij niet gaan slapen. Jonas wou hem naast hem aan zijn bed. Dat gaf mij efkes de tijd om onze huisarts op te bellen en te vragen of hij dringend wou langskomen.

Er was geen vocht op de longen te horen, Jonas kon niet echt aangeven of hij al dan niet pijn had, daarvoor was hij al te ver weggezakt. We hadden echter geen bloeddruk meer en Jonas kon het niet verdragen dat we het opnieuw probeerden, dus lieten we hem gerust. De dokter voorspelde dat Jonas vandaag zou sterven, maar eerder tegen de avond. Mijn moederhart wist echter dat Jonas met moeite de middag zou halen. Ik liet hem geen seconde alleen, hij vroeg constant waar z’n zus

was. Papa en Eline zaten ook in de kamer, alhoewel ik probeerde Eline te beschutten voor het tafereel dat zich voor haar ogen afspeelde (ik probeerde zoveel mogelijk in haar zicht te staan, ze was tenslotte nog maar pas 15 jaar, maar ze hield dapper Jonas’arm vast). Thomas liep rond, maar bleef in de korte nabijheid. Halverwege de voormiddag belde ik m’n schoonouders en Jonas z’n meter en peter op. Ik meldde hen dat het niet goed ging, dat het aan het veranderen was en als ze wilden dat ze tot hier mochten komen om hem nog een laatste groet te geven.

Het werd een lange, moeilijke strijd. We wisten uit de laatste onderzoeken dat Jonas een “sterk, gezond” hart had. Ineens, kort voor de middag, murmelde Jonas dat hij voelde dat hij stervende was. Ik nam z’n hand nog strakker vast en fluisterde steeds maar weer in z’n oor, met m’n gezicht tegen het zijne, dat hij de hand van opa moest zoeken en aannemen. Dat hij moest loslaten en de strijd opgeven. Het had geen zin meer om aan deze kant te blijven…. Het zou hem beter vergaan aan de andere kant, verlost van alle pijn en zorgen.

Om 12h15 is Jonas met een diepe zucht en een mooie glimlach op z’n gezicht in m’n armen overleden. Ik bleef hem wiegen….

Op slag waren mijn schoonma en mijn schoonzus hysterisch. Er klonk overal gehuil in huis. En ik zat daar maar… niet huilen, vooruit denken, er moet nog zoveel geregeld worden….

Bij Jonas’allerlaatste zucht kwam de huisarts weer binnen. Het gepaste moment moet Jonas gedacht hebben, de dokter was er, iedereen was in goede handen, het ideale moment om te vertrekken naar de andere kant.

Ik moest Inge bellen, aalmoezenier EH Deman, regelingen treffen, Eline en Thomas te eten geven, zelf kreeg ik geen hap door mijn keel.

Toen Inge van Koester arriveerde, hebben zij en ik Jonas gewassen en opgemaakt. Dat was iets wat ik moest doen, voor mezelf, voor Jonas. De laatste zorg die ik hem nog kon toedienen. Inge belde voor mij het rouwcentrum. Dat kon ik niet, dat durfde ik niet. De afspraak was dat ze pas tegen de avond Jonas kwamen ophalen. Ik wou hem nog zo lang bij me houden, thuis, in ons midden.

Zoals afgesproken met Jonas, werden onmiddellijk de foto’s van de laatste fotoshoot opgehangen. Toen de mensen van het rouwcentrum aankwamen, vroegen ze of ik erbij wilde blijven. Wat dacht je, natuurlijk, ik had immers ooit de belofte gedaan dat ik hem nooit alleen zou laten. Dat moment, de verbreking van die belofte, kwam nu dus steeds dichterbij. En wat voor een toestand in huis… precies zoals in de CSI-reeksen. Een mens wordt in zijn nakie geboren, maar verlaat zijn huis en zijn thuis in een zwarte lijkenzak. Regels van de wet en redelijk schokkend om te zien. Maar ik wou niet wijken. Mijn man nam de zorg voor Eline en Thomas op hem en ging een tijdje naar de garage zodat ze dit niet te zien kregen. Eénmaal Jonas in de lijkenwagen was geïnstalleerd, reden wij samen met hem naar het rouwcentrum. Ik wou diezelfde avond nog alles achter de rug hebben, alles moest geregeld worden, zodat we er niet meer hoefden aan te denken of bij stil te staan.

De begrafenis (ooit had ik gezworen deze nooit op een zaterdag te laten doorgaan, maar hier vroeg het erom) moest doorgaan volgende zaterdag, op zijn 17^e verjaardag !!  Rouwbrieven kiezen, de kleur van de kist, de vorm en de kleur van de urne…. Allemaal details, maar op dat moment oh zo belangrijk voor je eigen gemoedsrust. We namen afscheid van Jonas, lieten hem achter in hun handen en goede zorgen.

Eenmaal terug thuis, waren we “op”, leeg, uitgeblust, tot niets meer in staat, en hadden we barstende hoofdpijn… en kregen we nog steeds geen hap door onze keel. Hoe moest het nu verder ? Hoe moesten we die leegte nu opvullen ?  Hoe…… ??????

Bijlagen:
definitieve_versie_rouwbrief_Jonas_Caignie.pdf (426.8 KB)   

Inge kwam nog ‘ns langs om Jonas’mondwondjes te laseren. Dat bezorgde hem een verdovend gevoel en dus een beetje minder pijn. We zagen Jonas met de minuut veranderen en achteruit gaan. Ze bevestigde ons gevoel van verandering en zei dat het nu voor elke minuut kon zijn. ’s Avonds moest papa gaan draaien. Hij kon onder geen beding onder dat contract uit. Het bezorgde me kippevel en papa had echt een dubbel gevoel toen hij vertrok. Ik bad en ik hoopte dat Jonas nog de kracht zou hebben om te wachten tot ’s anderendaags. De hele nacht heb ik de wacht gehouden aan z’n bed. Jonas was bang, ik hield z’n hand vast. En we zwegen, we waren stil, we “genoten” van het bij elkaar zijn, als je het nog genieten kunt noemen. Hij lag niet goed, ik verhoogde, verlaagde zijn bed, zette hem rechter, schoof hem elke richting uit die hij wou… Tegen de ochtend was ik geradbraakt, maar ik liet hem niet los. Hij was doodsbang. Hij nam voor een laatste keer alles van rondom hem goed in hem op. Dat was het teken dat het niet zo lang meer zou duren.

Fluitende oren en rugpijn. Daar had Jonas vandaag nogal wat last van. Alsook van veel “borrelingen” in de buik. Bloeddruk 80/60 en polsslag 68 slagen/min. Er werd temesta opgestart, waardoor Jonas zo nu en dan ook eens ijlde. Jonas at niet meer, hij dronk enkel nog water en leefde voort op ‘Fortimel’. Vandaag kwam aalmoezenier, EH Deman langs op onze vraag. Wij wilden Jonas nog de laatste sacramenten toedienen, maar Jonas wou er echter niets van weten. We hebben er ons bij neergelegd en zijn beslissing aanvaard en gerespecteerd !! Hoe moeilijk dit voor ons ook was. Hij is, was en bleef de baas over wat er met hem moest of ging gebeuren.

Inge bracht in de loop van de namiddag de beruchte “Nimbus”-matras. Jonas vervloekte die matras. Hij grapte vroeger altijd dat als er iemand bij hem op bed kwam zitten, hij er dan uit vloog door de luchtverplaatsing.

Nu had hij de “courage” niet om deze grap te herhalen. Hij was al lang blij dat hij gemakkelijk kon liggen en niet te veel pijn had op de drukpunten. Wij maakten dus die grap voor hem zodat er toch nog een flauwe glimlach bij hem verscheen. De pleisters werden verhoogd naar 200 µg/dag.

Inge kwam met de transfusie van de bloedplaatjes en laserde ondertussen de ontsteking in Jonas z’n mond. Zijn bloeddruk stond weer aan de lage kant : 88/50 en hij kloeg van extreme vermoeidheid. De pijnpleisters stonden nu op 175 µg/dag.

Vandaag terug met onze 2 voetjes op de grond !  We hebben nog de hele voormiddag nagenoten van de toffe, leuke namiddag van gisteren.

Toen Inge van Koester langskwam voor een nieuwe bloedafname, vertelde Jonas in geuren en in kleuren wat er gisteren was geweest. Daarbij vergat hij weer even zijn ongemakken. Bedankt, Nick, voor dat ene onvergetelijk moment !!

Toen dr. Vandecruys belde met de bloedresultaten, viel alles ineen, net zoals een kaartenhuisje dat doet. De bloedwaarden waren helemaal niet OK, ze kunnen Jonas zelfs geen transfusie van rood bloed meer toedienen op gevaar van bijkomende hersencomplicaties zoals coma, stuipen, een beroerte…. De blasten hebben 80% van het bloedbeeld overgenomen. Jonas’lever is ondertussen ook al aangetast. Ze sprak nog van een eenmalige tranfusie van bloedplaatjes en laseren van de

ontsteking in Jonas z’n mond. Ze had het over ‘een kwestie van nog enkele dagen’.

Daar sta je dan, enerzijds proberend een rationeel gesprek te voeren met de behandelende arts, de “to-do’s” noterend ivm annulatie deze medicatie en opstart andere medicatie en anderzijds verscheurd door verdriet en overmacht…

Alle moed, alle moeite, alle inzet, alle opofferingen…. Weg…. Niet tevergeefs, want daarvoor is Jonas ons teveel waard !!) maar wel zonder enig resultaat…. We hebben nog enkele dagen om te leven van minuut naar minuut, van seconde naar seconde, om ons voor te bereiden op het ergste dat nog moet komen.

Zondag laatst hadden we de pijnpleisters als met 25µg verhoogd. Dit moeten we nu elke 3 dagen verder blijven optrekken. We moeten blijven functioneren, voor Jonas en voor de andere kids. Jonas wil er zelf niet over babbelen, dit hadden we al gedaan, hij wil gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is. Oma “zee” zei : je deed door, was gedreven om alles tot een goed einde te brengen, maar je was niet aanwezig. Je was verdoofd, je zat op een andere planeet…. Maar je deed door op automatische piloot !! Alleen Jonas kon tot jou doordringen. Hij werd echt op zijn wenken bediend…

Zoals beloofd, stuurden we een bericht naar Nick om hem op de hoogte te houden van de veranderingen. Hij deed onmiddellijk een oproep via facebook om zoveel mogelijk verjaardagskaarten te versturen naar het adres van Jonas, want hij is op 24/03 jarig en moet gewoon zijn 17^e verjaardag halen….

Groot bezoek. Mama had via facebook een “woonkamerconcert” gewonnen. Nick Beernaert, papa van 5, deelnemer aan The Voice, kwam exclusief voor Jonas zingen bij ons thuis !! Als geschenk had hij zijn T-shirt (dat hij droeg bij zijn blind audition) mee voor Jonas. Bij zijn auditie draaiden de coaches Nathalia, Jasper en Alex zich om. Alex dacht dat hij een vrouw had horen zingen…. Hoe grappig was dat. Nick koos uiteindelijk voor Jasper. Bij de eerste battle moest Nick helaas de duimen leggen voor de zusjes Vinken met het nummer ‘Still haven’t found what I’m looking for’.

De keerzijde van deze medaille was dat Jonas zich vandaag helemaal niet lekker in zijn vel voelde. Hij was moe, had overal pijn en wou eigenlijk alleen maar slapen.

Toen Nick arriveerde, wou Jonas eigenlijk niet uit zijn bed stappen. Hij was zoooo moe, hij wou slapen. We hebben hem dus nog wat laten rusten. Ondertussen zette Nick alles klaar. Daarna ging hij bij Jonas op bed zitten. Ze hebben eerst een beetje gepraat, een beetje gelachen, cadeautjes gewisseld en foto’s genomen…

Uiteindelijk besliste Jonas dat hij toch niet in bed wou blijven, maar bij ons in de grote keuken in de groep wou zitten, maar hij kon zijn bed niet uitkomen op eigen kracht. Wij dachten, dit hebben we zo gefikst !! Met de rolstoel tot aan zijn bed gereden, hem erin geplaatst, ondertussen had papa al een relax-zetel losgeklikt en naar de keuken gebracht. Met man en macht hebben we Jonas daarin geïnstalleerd totdat hij goed zat. Toen Jonas naar behoren en naar tevredenheid klaar zat, is Nick beginnen zingen. Jonas reageerde met tal van emoties, afwisselend lachend, huilend, genietend, vermoeid,…. We zagen echt alle emoties over zijn gezicht passeren. Na afloop van het ‘concert’ hebben we Jonas onmiddellijk weer in bed gestopt, zodat hij weer kon rusten/slapen. Ondertussen nutigden we samen met Nick en zijn vrouwtje Sofie een hapje en een drankje. We hadden belegde mini-broodjes voorzien. Daarna was er nog een vlugge fotoshoot met diegene die op de foto wilden met Nick en nog een korte babbel met Jonas.

Eénmaal iedereen naar huis was vertrokken, waren zowel Jonas als mama compleet uitgeput. Jonas lag strike in zijn bed met een warme kruik en mama lag strike in haar bed met een migraine van hier tot in Tokyo.

Rusten….. vandaag nieuwe vrienden ontmoet voor het leven… en morgen, is een nieuwe dag !!

Bijlagen:
http://vtm.be/the-voice-van-vlaanderen/nick-klinkt-volgens-alex-als-een-vrouw   
http://vtm.be/the-voice-van-vlaanderen/nick-moet-de-duimen-leggen-tegen-drie-vrouwen   

Bezoek van Leen Dommecent (klastitularis Jonas in OLVI geweest) en Koen Degraeve (thuisleraar nederlands OLVI geweest). Het werd een leuk terugzien met Jonas.

Bloedcontrole. De blasten rukken op naar 25%. Jonas zijn bloeddruk is iets ‘normaler’ : 12/7 en zijn pols iets trager 68 slagen/min. Vandaag toch weer een bloedtransfusie in combinatie met solucortef en Lasix.