Het merkwaardige van de vogels is niet dat ze kunnen vliegen. Het meest verbazingwekkende is dat er ook een tijd geweest is dat ze hun moeizaam verkregen vliegkunst hebben opgegeven, zoals bv. de pinguïn die nadien een volmaakt waterdier werd en de struisvogel die door evolutie zich ontwikkelde  tot een vleugellamme, formidabel rennende landbewoner. Zo kennen we de gier met zijn parapluvormige wieken die eindeloos kan rondcirkelen boven de hete wildernis, wachtend op de dood van een dier of afkomend op de restanten ervan. Ook lang in de lucht blijven kan de albatros, die de grootste moeite heeft om zich uit het water los te maken: zijn zwerfgebied is de onafzienbare  woestenij van de oceaan, en zijn vleugels hebben dan ook  de vorm van reusachtige slagzwaarden, want levenslang worstelt hij tegen de harde zeewind. De Pinguïn is daarentegen een onderwaterdier met vleugeltjes die zwempoten zijn geworden. Dan hebben we de struisvogel, die al rennend zijn vlerken alleen nog maar gebruikt  om zijn balans te bewaren; de kolibrie, nauwelijks groter dan een insect, die stil hangt in de lucht en zelfs achteruit kan vliegen; en wat te denken van de arend, nota bene de voorvader van de gier, maar-in plaats van in geduldig cirkelen-gespecialiseerd is in een driftige duik die veel weg heeft van een val? Het gebruik dat een vogel van zijn vleugels maakt, bepaalt niet alleen zijn leven van dag tot dag: het is ook beslissend voor het leven en de gewoonten van zijn soort. Een hele vreemde watervogel is de goudplevier die niet eens kan zwemmen  en zonder aarzelen heel de duizelingwekkende afstand overbrugt van het bitter koude Alaska naar de zon van Hawaii, dwars over de Stille Oceaan; en dan is er de stern die onafgebroken op en neer vliegt naar een plaats waar het  om beurten  altijd licht blijft, de Noord-en  Zuidpool. Zo hebben we ook trekvogels die van de ene streek naar de andere trekken, soms niet verder dan een tiental kilometers of van land inwaarts naar de kust of omgekeerd, maar er zijn d'r ook die duizenden kilometers op en neer reizen om zowel koude als warmte te ontlopen en de meeste van die soort vogels weet veilig hun oude stekkie terug te vinden en ook hun broedplaatsen. Zo zitten hier al ruim twintig jaar scholeksters. Ze zijn nu naar elders vertrokken, maar hier op het dak van dit appartementencomplex komen ze jaarlijks terug om te broeden. De meeste van die trekvogels houden een vaste koers aan en komen niet zo maar aan in de buurt van hun oude stekkie; nee hoor vast pandoer op een en dezelfde plaats als dat jaar ervoor. De een vraagt zich af of ze zich op de afstand van de sterren oriënteren, een ander haalt het aardmagnetisme erbij, maar hoogstwaarschijnlijk is het toch de zonnestand die hun koers bepaalt. Ook insecten kunnen vliegen en we kennen ook zwevende landdieren zoals de eekhoorn en gewag wordt er ook gemaakt over vliegende vissen. Ook bv. een jaguar en een tijger kunnen zwevende sprongen maken, waarbij het lijkt dat ze vliegen. maar dat is natuurlijk niet zo. Er is mij maar één zoogdier bekend dat geen vogel is maar toch vliegen kan en dat is de vleermuis en hij gebruikt dan ook dezelfde techniek die in de oertijd werd toegepast door het vliegende reptiel de pterodactylus (zie tekening met uitleg hieronder!). Echt vliegen is alleen mogelijk met vleugels, die zó kunnen worden geplooid en bewogen dat ze zowel een lift als een voortbeweging leveren. Ontelbare eeuwen van evolutie hebben van de vogel (van mus tot Arend) een wonder van aanpassing gemaakt. Niet alleen zijn vleugels zijn bek, maar ook zijn pootjes, klauwen of dies wat meer zijn nauwkeurig aangepast aan het soort leven dat hij leidt.

KLAUWEN:

01-09-2018 om 12:24 geschreven door Bernward