Een aantal weken geleden heeft Arcil nogal wat maag- en darmproblemen gehad.
Nadat hij op weer op brokken is overgestapt en ook niets anders meer
krijgt, dus geen beloningssnoepjes, kauwstaven en dergelijke, gaat dat
een stuk beter. Maar omdat hij op een bepaald moment 's morgens wat gal
ging spugen vermoedde de dierenarts dat de periode tussen 5 uur in de
middag en 10 uur in de morgen (de tijden waarop hij eten kreeg) te lang
was voor Arcil. Vooral omdat er 's morgens zo tussen 6 en half 7 al
enige activiteit in huis is omdat het baasje dan naar zijn werk gaat en
Arcil dan ook in actie komt. Ze raadde aan om hem dan alvast wat
brokjes te eten te geven en dat 's avonds voor het slapen gaan ook te
doen. Hij heeft nu nergens last meer van. Als Arcil dan 's morgens zijn
brokjes heeft gehad en het vrouwtje weer naar bed terug gaat hoeft hij
niet meer in de bench. . En dit alles vindt hij zo leuk dat hij
dat graag nog wat vroeger heeft. Dus begint hij om klokslag 5 uur met
piepen. De eerste keer dacht het vrouwtje dat hij nodig moest plassen,
dus maar even in de tuin gelaten en gelijk maar de brokjes gegeven.
Toen hij de volgende dag weer om 5 uur begon te piepen zette ze daar
toch wel wat vraagtekens bij, vooral omdat hij kennelijk voor de vorm
naar buiten ging, daar een paar druppeltjes produceerde om vervolgens
met een vragende blik bij zijn voerbak te gaan staan. De
bench wilde hij vervolgens ook niet meer in. Dus toen Arcil die dag
daarop weer om 5 uur begon te piepen heeft het vrouwtje wat brokken de
bench in gegooid met de mededeling dat het nu afgelopen moest zijn. En
dat was het ook. En nu maar proberen de oude situatie terug te krijgen,
dat was toch al vroeg genoeg.
Toen het vrouwtje vanmiddag met Arcil terug kwam van wandelen, werd
ze tegemoet gelopen door een mevrouw die een stukje verderop woont. De mevrouw sprak haar aan omdat ze dacht
dat Arcil bij haar in de sloot zat, maar zag gelijk al dat dat dus niet
het geval was. Het was wel een hond die op Arcil leek. Maar van wie was
die hond dan wel? Omdat mevrouw zei geen honden gewend te zijn en niet
wist hoe te handelen is het vrouwtje, nadat ze Arcil naar binnen had
gebracht, meegegaan om te kijken of ze de hond uit de sloot kon
krijgen. In het slootje achter het huis zat een Springer Spaniel. De
wanden van het slootje waren te steil voor het hondje om eruit te klimmen. Het
zat te bibberen en keek verschrikkelijk zielig met hele grote ogen naar
het vrouwtje. Het leek alsof het vastzat in de modder. Eerst maar eens
voorzichtig langs het steile wandje omlaag en geprobeerd het hondje
iets dichter bij de kant te lokken. Dat lukte niet. Dan maar geprobeerd
met de paraplu van de mevrouw achter de halsband te komen. Ging ook
niet. Toen mevrouw het hondje een zetje gaf met een schepnet kwam het
heel langzaam naar voren en liet zich aan de halsband iets omhoog
trekken zodat er 2 pootjes op de kant kwamen. Uiteindelijk lukte het
het vrouwtje om het hondje aan het nekvel omhoog te trekken en op de
kant te krijgen. Het vrouwtje heeft wel een nat achterwerk overgehouden
aan de
reddingsoperatie doordat ze uitgleed bij het omhoog trekken van het
hondje. Het hondje was door en door nat en was vreselijk aan het
bibberen. Aan de riem van Arcil hebben ze het hondje in de garage
vastgemaakt en afgedroogd met een werkjas. Wat nu verder te doen? Besloten werd
de dierenambulance te bellen en terwijl het vrouwtje dat deed, bedacht
de mevrouw dat het wel eens een hondje van een straat daarachter zou
kunnen zijn. Dus ook daar ondertussen een telefoonnummer van opgezocht
en die meneer bleek inderdaad een hond kwijt te zijn. Hij was al aan
het zoeken geweest. Het hondje was op de loop gegaan voor een herder en
is op de een of andere manier in de sloot gevallen/gesprongen en kon er
niet meer uit komen. Het
hondje is eigenlijk gered door de kat van mevrouw, want die zat op de
garage met hele grote ogen naar het slootje te kijken. Daarom ging
mevrouw maar eens zien wat daar te doen was en zag de hond zitten. Als
dat niet zo was geweest was het waarschijnlijk niet best afgelopen.
Vanuit het huis kan men namelijk niet in de sloot kijken en met dit
weer kom je ook niet in de tuin.
Vandaag was het binnenblijf-dag, het was zulk rotweer dat de
wandelingen erg kort waren. Dat lag niet aan het vrouwtje hoor, maar
als ik mijn behoefte (mooi woord hè?) had gedaan trok ik het vrouwtje
gauw weer richting huis en dan ging ze me helemaal afdrogen. Dat
begin ik best wel leuk te vinden. Daarna hebben we maar wat spelletjes
gespeeld en wilde het vrouwtje het slechte weer op de foto zetten. Toen
moest ik voor het raam gaan zitten. (Zie je die vieze vegen, die heb ik er op gemaakt toen ze net de ramen had gelapt). Ik moest wel even zuchten en daar
moest het vrouwtje om lachen en vroeg of ik dat van haar afgekeken. Al een tijdje mag ik af en toe alleen blijven in de kamer en hoef
ik niet in de bench. Maar ik mag niet op het bankstel komen en daarom
zetten ze er een of ander stom trapje voor. Ze hebben lekker niet in de
gaten dat ik er gewoon overheen spring en dan ga ik lekker op de bank
liggen. Ze weten kennelijk ook niet dat hondjes hele goeie oren hebben,
want ik hoor ze al van heel ver aankomen. Dan heb ik tijd genoeg om van
de bank en terug over het trapje te springen en voor de deur gaan staan
kwispelen met een speeltje in mijn bek. En dan zeggen ze tegen elkaar:
"Kijk nou eens wat schattig, hij heeft ons gemist". En nu hebben ze
het trapje weggehaald en zelfs de bank verplaatst. Ik kan nu overal zo
bij en ik hoef nu ook niet meer zo hoog te springen. Maar ik moet wel
goed in de gaten houden of ik ze aan hoor komen. Nu moet ik nog wel 's
nachts in de bench, maar ik hoorde ze al zeggen als het zo goed blijft
gaan dat dan ook niet meer hoeft. Vanmorgen had ik heel hard naar het
vrouwtje gekwispeld om te laten zien dat ik heel lief was geweest, toen
ze boodschappen was gaan doen. Maar toen ze even aan de bank voelde zei
ze: "Wat een schooier, de bank is nog warm." Wat zou ze daar nou mee
bedoelen?
Arcil ligt heel genoeglijk in zijn mand. De baasjes horen vaag op de
achtergrond wel wat sabbelende geluiden, maar staan daar niet bij stil.
Het is lekker rustig. Als het vrouwtje langs de mand loopt, ziet ze
iets oranjes in de bek van Arcil. Wat kan dat nou zijn? De plek onder
zijn kop is behoorlijk doorweekt. Het blijkt een mandarijn te zijn, die
ter plekke wordt uitgeperst. Afgeven, ho maar. Dus de trucendoos maar
weer eens open. Eerst maar proberen te ruilen voor een brokje. Dat is
duidelijk te min, dan maar wat grover geschut. Wil Arcil wat lekkers?
Dat wil Arcil meestal wel en hij weet ook waar dat staat. Al sprintend
naar de bijkeuken laat hij de mandarijn alvast op de grond vallen. Nou
hoef je niet te proberen eerst de mandarijn te pakken, want dan schiet
hij voorbij en pakt hem klemvast tot hij het lekkers heeft. En dat
lekkers moet dan ook nog de moeite waard zijn. Het lekkers wordt
goedgekeurd en de geplette mandarijn eindigt in de vuilnisbak. Maar
waar kwam de mandarijn vandaan? Het kon niet anders of die kwam uit een
tas, die bij de tafel stond. Daar hadden er twee in gezeten en nu zat
er nog maar één in. Dus die maar uit de tas gered en op tafel gelegd.
Nog geen 3 minuten later komt Arcil zeer uitdagend op het vrouwtje af
met een vreemd vertrokken bekkie en omtrekkende bewegingen van "zie
maar dat je me te pakken krijgt". Hij heeft toch niet die..? En ja
hoor, die ligt niet meer op tafel. De baasjes zijn gewaarschuwd, laat
niets op tafel achter en sluit tassen af. Arcil is op weg een
meesterdief te worden. maar wel één die bereid is tot onderhandelen. Waarom mocht ik niet met dat oranje ding spelen?
Zo langzamerhand weet het vrouwtje niet meer wat te schrijven. Arcil gedraagt zich binnenshuis heel voorbeeldig. Vooral als de baasjes er zicht op hebben. Arcil weet ook heus wel wat wèl en wat nièt mag. Zo willen de baasjes niet dat Arcil op de bank komt en dat doet Arcil dan ook niet als de baasjes erbij zijn. Omdat hij zich zo netjes gedraagt hoeft hij niet meer in de bench als hij (niet te lang) alleen thuis moet blijven. Uit voorzorg zetten de baasjes een huishoud-trapje zodanig neer dat hij niet op de bank kan komen (dachten ze). Als er dan toch hondenharen op de bank blijken te zitten is dat vreemd. Maar ja, waarschijnlijk zaten die er al en had het vrouwtje niet goed gestofzuigd. Maar als Arcil bij thuiskomst van de baasjes achter het trapje rondwandelt en net doet alsof hij er niet achter vandaan kan komen (tjsa, hoe is hij daar terecht gekomen?), dan weten ze dat ze in de maling genomen worden. (Hij springt gewoon over het trapje en de leuning van de bank.) Ze hebben hem nog niet op heterdaad, liggend op de bank, kunnen betrappen, daar is hij ze vooralsnog te slim voor af. Vanmiddag moest Arcil een paar keer alleen blijven toen het baasje ging paardrijden en het vrouwtje hem heen en weer moest brengen. Het lijkt erop dat Arcil heerlijk in zijn mand heeft gelegen, waar inmiddels ook alweer een week een deken/kussen ligt. Het is vorig jaar door het vrouwtje gemaakt van een afgedankt dekbed en een overtrek van een lap (nooit als zodanig gebruikte) gordijnstof toen Arcil bij ze kwam wonen. Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
Althans op papier. Ja, ja, sinds vandaag heeft Arcil de titel
"gehoorzame hond" . Weliswaar niet overtuigend, maar een kniesoor die
daar op let. Maar laten we bij het begin beginnen.Vanmorgen om half
tien zaten we al bij de dierenarts. Woensdagavond had Arcil overgegeven
in de auto. Maar verder leek er niets aan de hand totdat het
donderdagmiddag opviel dat hij wat problemen met poepen leek te hebben.
Maar eten was normaal en hij was net zo levendig en tierig als anders.
Toen vrijdag zijn ontbijt er weer uitkwam (wat hij ook weer opat) en
hij helemaal niet meer poepte toch maar naar de dierenarts gegaan.
Eetlust was ook ver te zoeken. Om te bewijzen dat hij echt niet lekker
was, heeft hij, achter in de auto, op weg naar de dierenarts nogmaals
overgegeven. Daar heeft hij een injectie tegen braken gekregen, die
volgens de dierenarts nogal pijnlijk is, maar Arcil gaf geen kik. Ook
kregen we pillen mee tegen diarree. Omdat ze achter de ribben iets
verdachts (wat een verstopping zou kunnen zijn) meende te voelen
adviseerde de dierenarts om vanmorgen nog eens langs te komen voor
controle. Gisteravond heeft Arcil als een zielig hoopje hond de hele
avond in zijn mand (waar nu maar wel een kussen in was gelegd) gelegen.
De baasjes voelden zich er ook niet lekker bij en hoopten eigenlijk
stiekem dat hij weer kattenkwaad zou uithalen. Gelukkig leek vanmorgen
het ergste leed geleden, zeker toen hij weer kwam aanzetten met een
gepikte schoen. En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. Bij het eerste
het beste onderdeel, wandelen met tussendoor een ZIT, AF en STA ging
het al helemaal mis. Dat ging juist bij de vorige cursus erg goed. "De
tafel bij de dierenarts", waar hij toch goed in zou moeten zijn zo
langzamerhand ging ook niet goed. Maar kennelijk hebben de VOET, VOOR
en "spelen met het vrouwtje" de boel opgetrokken, want tot haar grote
verbazing zijn ze geslaagd. Ook het onderdeel blijven in de auto en eruit halen leverde een prachtige 9 op. Dat de auto er naderhand zo uitzag, maakt niets uit, want hier deden ze het allemaal voor.
Op ca. 65 km van Blankenberge ligt Terneuzen en dat ligt 173 km van
waar de baasjes wonen. Dat was een mooie gelegenheid om 2 vliegen in
een klap te slaan: eindelijk het zusje van het vrouwtje weer eens
bezoeken en meedoen aan de strandwandeling georganiseerd door de
Belgische vereniging voor Drentsche patrijshonden. Zaterdag, onderweg
naar Terneuzen zag het weer er alles behalve fraai uit. Arcil kende
Trudy nog wel en de begroeting was dan ook zeer enthousiast. De
begroeting 's avonds met zoon Wouter was wat terughoudend en er kwam
zelfs even een grom aan te pas. Maar toen het ijs eenmaal gebroken was,
was Arcil niet meer bij Wouter weg te slaan. Na een heerlijk diner,
een goede maar korte nachtrust en een stevig ontbijt ging het op
Blankenberge aan. Door de uitstekende routebeschrijving, gebruikmakend
van de opgegeven coördinaten, (waarvan ze niet eens wisten dat ze die
in de Tomtom konden programmeren) kwamen ze zonder problemen, ruim op
tijd, op de plaats van bestemming aan.
Het weer zag er inmiddels
veelbelovend uit en langzaamaan zagen we meer auto's met nieuwsgierige
drentenkopjes achterin verschijnen. Na begroeting van inmiddels een
aantal bekenden en een kop koffie ging het eerst nog een stukje
aangelijnd richting strand, waar de honden onmiddellijk als een pijl
uit een boog vertrokken, sommige zonder omkijken, andere keken nog heel
even naar het baasje voordat ze uit de startblokken schoten. De
kennismakingen werden hernieuwd en onderlinge krachtmetingen vonden
plaats. Af en toe duidelijk hoorbaar, waardoor sommige baasjes dachten
dat er van alles aan de hand was. Maar na een, bij tijd en wijle,
stevig robbertje was de rust hersteld en ging het al dollend en spelend
verder. Rond een uur of twaalf werd er gepauzeerd en de traditionele
citroenjenever geserveerd. De terugweg vond plaats onder een
helderblauwe lucht bij een aangenaam wandel-temperatuurtje waardoor een
een lekker vakantiegevoel ontstond.
Teruggekomen bij het vertrekpunt
was het verleidelijk om nog te gaan genieten van een pan mosselen in
het zonnetje, maar het leek de baasjes verstandiger toch maar aan de
terugreis van een kleine 250 km te beginnen. Na een kopje koffie te
hebben gedronken werd afscheid genomen.
Prachtig weer, mooie honden en een prima organisatie stonden borg voor een zeer geslaagd evenement. Waarvan hier een eerste impressie. Met dank aan de "Belgische Vereniging Drentsche Patrijshonden".
De baasjes vertelden ook nog dat er heel veel honden losliepen in
Athene. Waarschijnlijk deels zwerfhonden, hoewel de meeste wel iets van
een halsband of tuigje met een soort naamplaatje om hadden (vaak was
dat een plastic label). Ook leken ze toch wel een vaste plek, bijv.
voor de deur van een winkel, te hebben
waar ze heerlijk rustig lagen te slapen en zich helemaal niets
aantrokken van voorbij lopende mensen, auto's en andere
vervoermiddelen. Het vrouwtje heeft zelfs gezien dat een soort
hazewindhond voor een man op een brommer uit rende en op ieder hoek
wachtte waar zijn baasje (?) heen zou gaan en dan rende hij weer
vooruit naar de volgende hoek. Terwijl
de
baasjes weg waren logeerde Arcil weer in Dierenhotel Arbina. Daar kon
hij lekker spelen met andere hondjes en er was niemand die zei dat hij
niet zo moest trekken. Omdat het Dierenhotel voor een maand dicht ging
en de baasjes kwamen pas 's avonds terug kwamen werd Arcil zaterdag
opgehaald door Theo en Marijke die hij gelijk herkende. Dat zijn de
baasjes van
Tikkel waar ze laatst een keertje mee gewandeld hebben. Ze gingen naar
hun huis toe en daar was Tikkel ook.
Ze moesten wel weer even wennen
aan elkaar. Tikkel is al 10 jaar en af en toe moest Arcil hem even
aansporen als hij weer wilde spelen. Ze hebben het de hele middag en
avond heel druk gehad met elkaar uitdagen, zowel binnen als buiten in
de tuin. Arcil had het er goed naar zijn zin en is zo braaf geweest, dat hij best nog een keertje mag komen. 's Avonds kwamen de baasjes hem weer halen en daar was hij toch ook wel weer erg blij om. Hij wist niet tegen wie hij het hoogste op moest springen. En de volgende dag................hebben de baasjes geen kind, sorry hond, aan hem gehad.
Op de Akropolis zagen de baasjes een grote schaal met vuur staan. Dat
vonden ze wel grappig, dus als een echte toerist er maar een foto van
gemaakt. Terwijl ze daar stonden hoorden ze, op een vraag van een
Japanner, dat er "a ceremony would start within five minutes" werd geantwoord. Welke ceremonie?
Geen idee, laten we maar doorlopen. Tot het baasje zei: 'Kijk, daar
hangen een Canadese en een Griekse vlag". Natuurlijk ook even met het Olympisch vuur op de foto Het baasje moest er ook het zijne van weten
Ik ben zo moe dat ik de hele dag heb geslapen. Het baasje dacht al dat
ik wat mankeerde. Maar ik ben weer naar Arbina geweest, daar heb ik
lekker weer met
allerlei hondjes gespeeld. Flap, het hondje waar ik de vorige keer mee
had gespeeld, was er niet. Ik bleef er nu ook slapen en dan kon ik
steeds met andere hondjes spelen. Maar de baasjes zijn ook moe.Het
baasje moest voor zijn werk naar Athene en het vrouwtje mocht mee. Die
heeft daar heel veel gelopen en geklommen terwijl het baasje aan het
werk was en had er zere voeten en spierpijn van. Het was wel heel
lekker weer daar. Ze konden buiten lopen zonder jas en hebben op
terrasjes gezeten en zelfs buiten gegeten. De Akropolis en de Plaka
(een wijk met allemaal winkeltjes en restaurantjes) waren op
loopafstand van het hotel. Het vrouwtje wilde lekker winkelen, maar
rustig kijken was er niet bij. Telkens sprong er iemand te voorschijn
die zeer opdringerig zijn of haar waar probeerde te slijten. Ook voor
ieder restaurant of terras stonden drie of vier man klaar om je naar
binnen of het terras op te trekken. Dat deed wel een beetje afbreuk aan
de verder zeer gezellige en gemoedelijke sfeer op (of is het "in") de
Plaka.
Samen hebben de baasjes de Akropolis beklommen toen het
baasje een middag vrij had. Ze moesten wel goed uitkijken want het was
best glad door het vele marmer. Er liepen ook heel wat honden los
rondof lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. Als we wat meer uitgerust zijn hebben we nog wel wat te vertellen.
Leuk dat het was, gisteren. Vrij vroeg ging het al op weg naar de Loonse en Drunense Duinen. Het was nog mistig maar toch had Arcil al gauw door welke kant ze opgingen. Het laatste stukje sprong hij van enthousiasme alle kanten op in de auto. Het was nog heerlijk rustig op de parkeerplaats zodat hij gelijk vanuit de auto los mocht. In no-time was hij dan ook al uit het zicht verdwenen, maar kwam toch weer gauw kijken, waar de baasjes bleven. Al snel had hij een maatje gevonden dat dezelfde kant opging en rende en dolde daarmee totdat die een andere kant op moest. Vrolijk rende hij weer naar de baasjes en toen kwamen ze ineens hele vreemde figuren tegen. Een heel oud vrouwtje vroeg aan de baasjes of ze Roodkapje hadden gezien en of ze alsjeblieft niet aan de Boze Wolf wilden verklappen waar ze was.
Ze beloofden Roodkapje die kant op te sturen en niets tegen de Boze Wolf te zeggen. Opeen s zag Arcil een hele dikke man met een worst in zijn handen, dat was Holle Bolle Gijs. Arcil wilde de worst pakken, maar Holle Bolle Gijs hield die zo hoog dat Arcil er niet bij kon. Toen kwamen ze ook nog een heks tegen. Arcil keek zijn ogen uit. Toen er een mooie prinses aankwam kon hij het niet laten en sprong met zijn baggerpootjes tegen de mooie roze jurk. Gelukkig was het een goedlachse prinses. Zo was het toch nog druk in het bos, met allemaal sprookjesfiguren en kinderen die ze moesten opsporen. Iedereen had een hoop plezier en Arcil vond het ook prachtig. De baasjes ook, die waren heel trots op Arcil, want hij was zo leuk aan het spelen, maar vergat de baasjes niet. Af en toe kwam hij naar ze toe om even een aai of een knuffel te halen en dan ging hij weer. Ook als ze riepen kwam hij (meestal) snel aangerend.
Toen ze bijna aan het einde van de route waren zaten er 2 dames met 3 Tervuerense herder-puppy's in het zand. Daar moest Arcil het zijne van hebben en ging er vrolijk op af. De baasjes waren alert en benieuwd hoe dat zou gaan, want Arcil ziet puppy's, alleen maar aangelijnd bij het uitlaten en wordt nogal wild als hij dan een ander hondje ziet, puppy of niet. Maar het ging fantastisch, hij heeft ze alle drie besnuffeld, heel voorzichtig. Hij kreeg zelfs een complimentje van de dames.
Daarna ging het nog even naar ma- en pa-baasje, waar hij natuurlijk ook weer in de watten werd gelegd. Een paar dikke knuffels van ma-baasje, een zak hondenkoekjes en nog een kauwbot op de koop toe. Het enige minpuntje was dat Arcil het nodig vond om zijn poot op te tillen tegen de salontafel en zo een herinnering achter te laten.
En als je had gedacht dat het na de druiven gedaan was met wijnmaken,
dan is dat mis gedacht. Want wijn kun je van alles maken, zelfs van
paardenbloemen. Maar daar hebben we al over verteld. Nee, nu waren de
peren aan de beurt. Omdat de oogst dit jaar zo groot was en daardoor de
geldelijke opbrengst laag, bleven er rijen perenbomen ongeplukt achter.
Dus is het baasje met een grote ton op perenpluk gegaan. Hij kwam thuis
met 20 kilo (oftewel 78 hele grote peren), die ook allemaal weer
verwerkt moesten worden. Andere jaren werd het vrouwtje aan het
schillen gezet van12 kilo en dat was een hele klus. maar deze keer
hoefde ze alleen de steeltjes er maar af te halen en in stukken te
snijden en daarna deed het baasje ze door een hakselaar (nee, niet die
voor de tuin). De flessen sap van de rode en witte druiven staan helder
te worden en/of te gisten in de garage en keuken. En omdat de gisting
van de de geperste perenprut, het liefst enigszins warm staand, op gang
moest komen is deze fles zelfs doorgedrongen tot de woonkamer en staat
daar nu te bubbelen. Maar nu vindt het vrouwtje het mooi geweest. Maar
het baasje herinnerde haar er fijntjes aan, dat er nog vlierbessen en rode bessen
in de vriezer liggen die nog verwerkt moeten worden.
Dat was de indruk die Arcil maakte tijdens de "workshop" voor
jachthonden. Sterk door de kracht waarmee hij aan de lijn trok, pittig
door het enthousiasme waarmee hij overal op afging en knuffelhond omdat
hij zo af en toe heerlijk aan de voeten van het vrouwtje ging zitten en
met een vragende blik omhoog om een knuffel vroeg(en die natuurlijk ook
kreeg). De workshop hield voornamelijk in dat er gedemonstreerd werd
wat de hond na verloop van tijd zou kunnen.
Loopt het vrouwtje overal te verkondigen dat Arcil tegenwoordig zijn kussen niet meer stukmaakt en daarom binnenkort een mooi nieuw kussen voor in de bench krijgt en een nieuwe voor in de mand, vond ze dit vanmorgen. Ze vond het niet helemáál zo, het kussen lag nog in de bench met Arcil vrolijk kwispelend tussen de vlokken. Inmiddels ligt het gerepareerde kussen met nog een hoek armer, weer in de bench. Waarschijnlijk is Arcil de bench beu. Hij ligt er eigenlijk alleen 's nachts nog in met het deurtje dicht of als de baasjes langere tijd van huis zijn. Zo langzamerhand vindt Arcil dat hij ook wel op de bank mag, maar dat vinden de baasjes niet goed. Dus doet hij dat stiekem, bijvoorbeeld als ze in de garage of boven zijn. Maar of het hem op deze manier gaat lukken???? Voorlopig slaapt hij op een weer wat kleiner kussen in de bench. Want een bankstel onder de vlokken zien de baasjes niet zo zitten.
Woensdag was het alweer de zesde les van de cursus. De cursus wordt gegeven op het terrein van een manege. We zijn buiten begonnen op een mooi groot grasveld, maar vanaf 1 oktober worden de lessen binnen in de manege gegeven. Dat betekent één grote zandbak met een overheerlijke paardenlucht met hier en daar nog een stukje drol, een klein paradijs voor hondjes. Leek het volgen aan de lijn de laatste keer redelijk te gaan, nu was het één groot drama. Het vrouwtje werd er moedeloos van. Gelukkig ging "VOET" goed en "AF" ook. Maar daar moesten we het die avond dan ook mee doen. Op commando komen: "VOOR", daar had het vrouwtje alle vertrouwen in, want dat gaat in het bos over een grote afstand vrijwel altijd fantastisch. Dus toen Carolien, de instructrice vroeg; "Zullen we Arcil maar over de halve afstand laten komen in plaats van de hele?", sprak het vrouwtje vol vertrouwen; "Nee hoor, hij kan dat best, dat hebben we heel goed geoefend in het bos en in de tuin en dat gaat heel goed." Nou wordt het terrein gescheiden door netten om de verschillende groepen honden uit elkaar te houden en dat had Arcil kennelijk niet helemaal in de gaten. Want in plaats van regelrecht naar het vrouwtje te lopen, liep hij in zijn vrijheidsdrang regelrecht het net in. Gevolg: net over de grond, les ernaast verstoord. Het vrouwtje (die daar inmiddels niet meer van verblikt of verbloosd) bleef stoicijns "Arcil voor" en "kom dan" roepen. Uiteindelijk kwam hij dan toch en zei Carolien "Dat ging heel goed". Wat er heel goed ging zei ze er niet bij.
En dit alles vindt hij zo leuk dat hij
dat graag nog wat vroeger heeft. Dus begint hij om klokslag 5 uur met
piepen. De eerste keer dacht het vrouwtje dat hij nodig moest plassen,
dus maar even in de tuin gelaten en gelijk maar de brokjes gegeven.
Toen hij de volgende dag weer om 5 uur begon te piepen zette ze daar
toch wel wat vraagtekens bij, vooral omdat hij kennelijk voor de vorm
naar buiten ging, daar een paar druppeltjes produceerde om vervolgens
met een vragende blik bij zijn voerbak te gaan staan. 
De
bench wilde hij vervolgens ook niet meer in. Dus toen Arcil die dag
daarop weer om 5 uur begon te piepen heeft het vrouwtje wat brokken de
bench in gegooid met de mededeling dat het nu afgelopen moest zijn. En
dat was het ook. En nu maar proberen de oude situatie terug te krijgen,
dat was toch al vroeg genoeg.
De
wanden van het slootje waren te steil voor het hondje om eruit te klimmen. Het
zat te bibberen en keek verschrikkelijk zielig met hele grote ogen naar
het vrouwtje. Het leek alsof het vastzat in de modder. Eerst maar eens
voorzichtig langs het steile wandje omlaag en geprobeerd het hondje
iets dichter bij de kant te lokken. Dat lukte niet. Dan maar geprobeerd
met de paraplu van de mevrouw achter de halsband te komen. Ging ook
niet. Toen mevrouw het hondje een zetje gaf met een schepnet kwam het
heel langzaam naar voren en liet zich aan de halsband iets omhoog
trekken zodat er 2 pootjes op de kant kwamen. Uiteindelijk lukte het
het vrouwtje om het hondje aan het nekvel omhoog te trekken en op de
kant te krijgen. Het vrouwtje heeft wel een nat achterwerk overgehouden
aan de
reddingsoperatie doordat ze uitgleed bij het omhoog trekken van het
hondje. Het hondje was door en door nat en was vreselijk aan het
bibberen. Aan de riem van Arcil hebben ze het hondje in de garage
vastgemaakt en afgedroogd met een werkjas. Wat nu verder te doen? Besloten werd
de dierenambulance te bellen en terwijl het vrouwtje dat deed, bedacht
de mevrouw dat het wel eens een hondje van een straat daarachter zou
kunnen zijn. Dus ook daar ondertussen een telefoonnummer van opgezocht
en die meneer bleek inderdaad een hond kwijt te zijn. Hij was al aan
het zoeken geweest. Het hondje was op de loop gegaan voor een herder en
is op de een of andere manier in de sloot gevallen/gesprongen en kon er
niet meer uit komen. 
Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. 
.
of lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. 
