Wat doet het baasje nou? Er zit toch al genoeg water in de vijver.



Oooooh, dat is mooi!!!

Knap hoor, hoe je dat gedaan hebt.

Vrouwtje, ik ga het baasje helpen. Maak jij even foto's?

Het begint net te groeien, waarom knip je dat er nou weer af?



Zo, deze hoeft het baasje niet meer op te ruimen.


 
Baasje, kan ik nog wat voor je doen?

Voor diegenen die gevolgd hebben wat er bij komt kijken voor er een fles wijn op tafel staat.
Dit is het eindresultaat van de witte wijn gemaakt van de druiven van eigen oogst.
Binnenkort volgt nog een foto van de opbrengst van de rode wijn, maar die moet deels nog gebotteld worden en beplakt met een etiket

En om net te doen of het veel meer is

Eén van de favoriete wandelingen is die bij Giersbergen, stukje bos, heel eind open zandvlakte en weer een stukje bos. Zoals in de meeste gebieden waar loslooproutes voor honden zijn uitgezet, zijn er ook paden en/of routes voor paarden en mountainbikers. Deze kruisen elkaar nog wel eens of lopen er parallel aan. Dus als je de route kent weet je waar dat het geval is en kun je maatregelen nemen door je hondje bijtijds aan te lijnen. Maar helaas lukt dat niet altijd, zoals de baasjes afgelopen vrijdag ondervonden.

Na een heerlijk rustige wandeling, waarbij Arcil en de baasjes het rijk alleen hadden (ze zijn letterlijk en figuurlijk geen hond tegengekomen) waren ze bijna op het punt waar ze Arcil wilden gaan aanlijnen. Op het moment dat ze hem wilden roepen zag hij kennelijk iets en vloog er vandoor. Toen hij toch nog redelijk snel terugkwam en het baasje op het op het punt stond de riem om te doen kwamen er wat verderop 2 paarden aan. En daar ging Arcil. Roepen hielp niet meer, het baasje had een scheidsrechtersfluit mee en gooide die ook in de strijd.
 
De dames hoog te paard begonnen, volkomen in paniek, te vloeken en te tieren. De baasjes (het baasje rijdt ook paard) begrijpen ook wel dat het uiterst vervelend is als een op dat moment niet luisterende hond rond je paard loopt te draven. Ook kwam er nog even een mountainbiker tussendoor racen. Maar gelukkig besloot Arcil dat het wel mooi was geweest en kwam keurig, volmaakt onschuldig kijkend, "voor" zitten om aangelijnd te worden. Wat een heerlijk rustige wandeling was, eindigde in rep en roer.

Na heerlijk geslapen te hebben moesten er eerst boodschappen worden gedaan. Dus de auto in en de berg af op zoek naar een supermarkt. Ellis had al uitgezocht dat, hoewel het een officiële feestdag was, een grote supermarkt in Remiremont wel open zou zijn. Het baasje zou met Arcil in de auto blijven terwijl het vrouwtje de boodschappen ging halen. Dat zijn van die supermarkten waar je uren in kunt rond dwalen. Vrijwel alles is er te koop, van kleding tot wasmachines en van kampeer-artikelen tot speelgoed voor knaagdieren. Maar goed, het vrouwtje moest etenswaren hebben en dat was er ook te kust en te keur. Na de juiste gangpaden te hebben gevonden was dat klusje snel geklaard en konden ze een paar dagen vooruit. Voor Arcil hadden ze eten genoeg van huis mee genomen, want of ze daar Farmfood verkopen, daar geloofden ze niks van.
Na in het huisje, of eigenlijk buiten, uitgebreid geluncht te hebben, werd de omgeving van het huisje middels een korte wandeling verkend. Het was inmiddels redelijk weer met af en toe een zonnetje. Later hebben we diverse wandelingen direkt vanuit het huisje gemaakt. Je kan het net zo kort, lang, moeilijk of makkelijk maken als je zelf wilt.
De volgende dag was behoorlijk druilerig. Toen het wat droger leek te worden zijn ze met de auto richting Ruaux gegaan en hebben daar een kleine 2 uur rondgelopen. Arcil kon zich op een grote weide lekker uitleven.
 
De route ging ook langs een weiland met koeien die met z'n allen in draf naar het hek kwamen rennen om te kijken wat voor vreemd klein koetje daar nou langsliep. Het vrouwtje had er een hard hoofd in of het schrikdraad deze aanstormende meute wel zou afschrikken. Het baasje vond dat ze een foto moest maken maar ze liep hard door en heeft van een veilig afstandje een foto van, de inmiddels stilstaande, koeien gemaakt. Arcil had totaal geen interesse in de koeien. Ezels daarentegen kunnen op zijn meer dan volledige belangstelling rekenen zoals op één van de andere wandelingen bleek. Hij was er niet weg te slaan, pardon te trekken.
Voor weer een andere mooie wandeling zijn ze richting Le Val d' Ajol gegaan. Daar was een wandeling uitgezet over 6 kilometer die door bos en langs weilanden ging met onderweg een prachtig uitkijkpunt over het dorp. Arcil hebben ze daar niet los durven laten vanwege het vele wild, bang als ze waren dat ze hem niet meer mee terug konden nemen. Ze hadden hem wel aan een lange lijn, die zeer regelmatig strak stond als hij weer wat opwindends geroken had. Toen er op een gegeven moment een haas zo brutaal was vlak voor hem het pad over te schieten, moest het baasje alle zeilen bijzetten om hem te houden. Tussen al het wandelen door werd er in het gezellige huisje gegeten, spelletjes gespeeld, gelezen bij de brandende houtkachel en lekker vroeg naar bed gegaan. Ook heeft Arcil nog even met Zarah, Sofie en Inno gespeeld. Hij vindt dat wel leuk, maar heeft teveel de neiging om op de honden te klimmen naar de zin van de baasjes. Arcil wist na dat wandelen en spelen al snel zijn bench te vinden en lag daar veel in. Hij had dan ook een prima plek waar vandaan hij alles in de gaten kon houden.

Onderweg langs weggetje naar Plombières

Een lekker vers broodje kon in Plombières gehaald worden. Bijna iedere dag is het baasje dat gaan doen. 10 minuten naar beneden lopen en wat langer weer omhoog terug. Arcil en het vrouwtje zijn 1 keer mee geweest en laat dat nou net de keer zijn dat het zonnetje scheen en het wat warmer was. Op het tweede fotootje van rechts ligt Arcil tijdens de klim omhoog uit te rusten precies in de schaduw van het baasje.
Voor wie zin gekregen heeft in een vakantie in een leuk, origineel huisje in een prachtige omgeving:

http://www.hondenmeenaarfrankrijk.nl/Frida/home.html

Ergens vorig jaar las het baasje in een honden-tijdschrift iets over een vakantiehuisje (tegen een berg aan gebouwd) in de Vogezen helemaal gericht op honden, met een grote omheinde tuin, allemaal speeltjes en kussens en dekens en nog veel meer. Bovendien een mooie omgeving om te wandelen.
 
Dat leek ze wel wat. Het was wel een eindje rijden, maar als ze een week zouden gaan was de rit de moeite wel waard. Dus zo gezegd, zo gedaan. En vorige week was het dan eindelijk zo ver. De weersverwachting was niet al te rooskleurig, maar als je gaat wandelen hoeft het ook niet warm te zijn, als het maar droog is. Uiteraard moest er ook af en toe gestopt worden onderweg. De eerste stop was nou niet direkt kalmerend voor de zenuwen van Arcil. Een stuk of 60 motoren hielden daar ook een pauze, vrachtwagens reden af en aan, honden in andere auto's en ernaast, een opstijgend vliegtuig en ook nog een gillende sirene deden een behoorlijke aanslag op zijn incasseringsvermogen.
Hoe verder ze van huis af kwamen hoe verder de temperatuur zakte. Gelukkig bleef de temperatuurmeter bij 3, later zelfs nog bij 2, graden steken en daalde niet verder.

 Ze maakten al grapjes dat de regen ieder moment in sneeuw kon overgaan.
Bij aankomst boven, na een aardige klimpartij door een werkelijk schitterende omgeving, werden we begroet door 3 Berner Sennenhonden, Sofie en Zarah met dochter Inno, een pup van iets meer dan 4 maanden.

Op het begroetend geluid van de honden kwam de gastvrouw, Ellis, ons welkom heten. Benieuwd als we waren volgden we haar snel "huis Boris", genoemd naar een vorige hond, binnen. Na het toilet bezichtigd te hebben was de badkamer aan de beurt. Daar stond uitnodigend een raam (op ongeveer een meter hoogte) open, van waaruit je een prachtige uitkijk hebt over het onderliggende bos op de berg.
 
Dat vond Arcil kennelijk ook en zette 2 poten op de vensterbank. Voor we er erg in hadden trok hij zich op en wipte door het openstaande raam naar buiten. Wat de baasjes niet wisten, maar Ellis wel, is dat dat raam op zo'n 3 meter boven de grond zit. Zij keek dan ook zeer geschrokken naar buiten, samen met het baasje die toen ook zag hoe hoog het was.
 
Gelukkig zagen ze Arcil gewoon lopen daar beneden. Ondertussen was het vrouwtje naar buiten gelopen om Arcil weer binnen te krijgen en wist nog steeds niet van hoe hoog hij gevallen was. Toen dat doorgedrongen was kwamen de bibbers alsnog. Nadat Arcil binnen was gehaald en dat geconstateerd was dat hij niets aan zijn val had overgehouden werd de rondleiding voortgezet. Het tegen een berg aangebouwde huisje wordt via 3 trappetjes verdeeld in open verdiepingen.

Arcil had nog nooit trappen gelopen en was in het eerst dan ook zeer voorzichtig, maar dat heeft niet lang geduurd. Tegen dat ze weggingen nam hij de trappen met een aantal treden tegelijk en zo af en toe leek het erop of hij ook de treden maar oversloeg in zijn haast om ergens snel te komen.

Ellis en partner René bereiden en serveren op verzoek ook een diner in het huisje. Om de eerste avond niet gelijk te hoeven koken hebben de baasjes daar dankbaar gebruik van gemaakt. Na genoten te hebben van een heerlijk klaargemaakte eend, een kaasplateau met diverse kazen (allemaal even lekker) en als toetje een overheerlijke chocolade-crème brûlée (het was maar goed dat er de volgende dag gewandeld ging worden) was het bedtijd. Voor Arcil werd het de bench met gesloten deurtje, wat geen enkel probleem gaf. Waarschijnlijk omdat die in de slaapkamer bij de baasjes stond, zodat hij die goed in de gaten kon houden.

Wordt vervolgd

 

EEN JAAR GELEDEN HADDEN DE BAASJES NOOIT GEDACHT:

Dat Arcil het vrouwtje niet in de weg loopt als ze eten kookt.

Dat Arcil, als ze gaan eten, uit zichzelf in zijn bench gaat liggen.

Dat Arcil weet wanneer het bedtijd is.

Dat Arcil "het" (meestal) ook niet doet als ze zeggen "Niet Doen".
.
Dat Arcil de baasjes rustig een boek laat lezen in de tuin.




Dat Arcil lief aan hun voeten ligt als ze televisie willen kijken.

Dat Arcil, thuis, niet meer in een bench met gesloten deur hoeft, ook 's nachts niet.

Dat Arcil geen kussens meer sloopt.

Dat Arcil zelf gaat spelen als ze zeggen ""En nu zelf spelen".

Dat Arcil voor zichzelf bezig gaat als ze zeggen "Mooi geweest".
.
Dat Arcil bij "en nu  is het klaar" stopt met klieren.

  
Arcil heeft een vreselijke hekel aan de grasmaaimachine.Waarschijnlijk doet hij daarom zo zijn best om er voor te zorgen dat er zo min mogelijk gras overblijft. Maar ook het beetje gras dat er nog ligt moet af en toe gemaaid worden. Arcil springt dan luid blaffend om de grasmaaier heen en loopt het baasje voor de voeten. Het gevolg is dan ook dat Arcil  binnen moet blijven terwijl het baasje het gras maait. Zo'n zelfde soort probleem heeft het vrouwtje gehad met de stofzuiger, maar dat is inmiddels lang geleden al opgelost. Ze wilde wel eens proberen of Arcil dit ook af valt te leren. Dus heeft ze de grasmaaier (voorlopig nog met uitgeschakelde motor)  gepakt en een "snoepje" en Arcil naast zich laten lopen. Zo langzamerhand hield ze het snoepje wat hoger en wat langer vast. Zo wil ze proberen het zover te krijgen dat Arcil gewoon in de tuin kan blijven als het gras gemaaid wordt. Bovendien maakt de grasmaaier, als hij over de stenen rolt, een zelfde geluid als de karren waarmee de kinderen uit de buurt voor het huis langs racen en dan gaat Arcil ook ontzettend tekeer. Dus, wie weet, behoort dat misschien dan ook tot de verleden tijd.

Ja hoor, hij komt er weer aan. Even zag het er naar uit dat er dit jaar geen paardenbloemenwijn gemaakt kon worden. Officieel is 23 april paardenbloemen-plukdag oftewel St. George's Day. Maar wegens andere bezigheden in die periode zou het er niet van gaan komen. Maar gisteren bleken ze ineens vrolijk in bloei te staan en dus trok het baasje er op uit om alsnog te gaan plukken. En het vrouwtje dacht al dat ze er dit jaar mooi van af kwam.

Niet dus. Dus tot laat op de avond was het weer het geel zoveel mogelijk van het groen scheiden geblazen. En nu maar afwachten of het resultaat weer net zo zal zijn als in 2009.

Het baasje is herstelwerkzaamheden aan het verrichten in de tuin.  Heel even hadden de baasjes hun hoop stilletjes gevestigd op België. Daar zou dè oplossing vandaan komen voor herstel van een gazon waarop drenten zich hebben uitgeleefd. Zie blog: Drie Drentsche Patrijshonden
 http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/archief.php?ID=632003
Ze dachten aan (en hoopten op) een soort wondermiddel. Helaas bleek het dezelfde truc die hier ook al eerder is toegepast. Alleen gebeurt het daar een stuk netter en rigoureuzer.
http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/archief.php?ID=633456
Het baasje gaat nu maar proberen of  hij de tuin bij stukjes en beetjes netjes kan krijgen. En hopen op de juiste combinatie van regen en zon.

Van achter het raam ziet Arcil met lede ogen aan dat zijn race-route wordt onderbroken door een stuk gaas.
Dit is pas het begin, want volgens de baasjes heeft Arcil de hele tuin naar de filistijnen geholpen. Maar eerst maar eens kijken of het zo lukt. Want op dat stuk moet weer gras gaan komen. En als dat goed gaat, wordt het volgende stuk onder handen genomen.

De regen doet vooralsnog in ieder geval zijn werk,
en goed ook.

"Als de hele tuin gedaan is kunnen we waarschijnlijk weer van voren af aan beginnen", sprak het vrouwtje optimistisch.