Prachtig weer, mooie honden en een prima organisatie stonden borg voor een zeer geslaagd evenement. Waarvan hier een eerste impressie. Met dank aan de "Belgische Vereniging Drentsche Patrijshonden".
De baasjes vertelden ook nog dat er heel veel honden losliepen in
Athene. Waarschijnlijk deels zwerfhonden, hoewel de meeste wel iets van
een halsband of tuigje met een soort naamplaatje om hadden (vaak was
dat een plastic label). Ook leken ze toch wel een vaste plek, bijv.
voor de deur van een winkel, te hebben
waar ze heerlijk rustig lagen te slapen en zich helemaal niets
aantrokken van voorbij lopende mensen, auto's en andere
vervoermiddelen. Het vrouwtje heeft zelfs gezien dat een soort
hazewindhond voor een man op een brommer uit rende en op ieder hoek
wachtte waar zijn baasje (?) heen zou gaan en dan rende hij weer
vooruit naar de volgende hoek. Terwijl
de
baasjes weg waren logeerde Arcil weer in Dierenhotel Arbina. Daar kon
hij lekker spelen met andere hondjes en er was niemand die zei dat hij
niet zo moest trekken. Omdat het Dierenhotel voor een maand dicht ging
en de baasjes kwamen pas 's avonds terug kwamen werd Arcil zaterdag
opgehaald door Theo en Marijke die hij gelijk herkende. Dat zijn de
baasjes van
Tikkel waar ze laatst een keertje mee gewandeld hebben. Ze gingen naar
hun huis toe en daar was Tikkel ook.
Ze moesten wel weer even wennen
aan elkaar. Tikkel is al 10 jaar en af en toe moest Arcil hem even
aansporen als hij weer wilde spelen. Ze hebben het de hele middag en
avond heel druk gehad met elkaar uitdagen, zowel binnen als buiten in
de tuin. Arcil had het er goed naar zijn zin en is zo braaf geweest, dat hij best nog een keertje mag komen. 's Avonds kwamen de baasjes hem weer halen en daar was hij toch ook wel weer erg blij om. Hij wist niet tegen wie hij het hoogste op moest springen. En de volgende dag................hebben de baasjes geen kind, sorry hond, aan hem gehad.
Op de Akropolis zagen de baasjes een grote schaal met vuur staan. Dat
vonden ze wel grappig, dus als een echte toerist er maar een foto van
gemaakt. Terwijl ze daar stonden hoorden ze, op een vraag van een
Japanner, dat er "a ceremony would start within five minutes" werd geantwoord. Welke ceremonie?
Geen idee, laten we maar doorlopen. Tot het baasje zei: 'Kijk, daar
hangen een Canadese en een Griekse vlag". Natuurlijk ook even met het Olympisch vuur op de foto Het baasje moest er ook het zijne van weten
Ik ben zo moe dat ik de hele dag heb geslapen. Het baasje dacht al dat
ik wat mankeerde. Maar ik ben weer naar Arbina geweest, daar heb ik
lekker weer met
allerlei hondjes gespeeld. Flap, het hondje waar ik de vorige keer mee
had gespeeld, was er niet. Ik bleef er nu ook slapen en dan kon ik
steeds met andere hondjes spelen. Maar de baasjes zijn ook moe.Het
baasje moest voor zijn werk naar Athene en het vrouwtje mocht mee. Die
heeft daar heel veel gelopen en geklommen terwijl het baasje aan het
werk was en had er zere voeten en spierpijn van. Het was wel heel
lekker weer daar. Ze konden buiten lopen zonder jas en hebben op
terrasjes gezeten en zelfs buiten gegeten. De Akropolis en de Plaka
(een wijk met allemaal winkeltjes en restaurantjes) waren op
loopafstand van het hotel. Het vrouwtje wilde lekker winkelen, maar
rustig kijken was er niet bij. Telkens sprong er iemand te voorschijn
die zeer opdringerig zijn of haar waar probeerde te slijten. Ook voor
ieder restaurant of terras stonden drie of vier man klaar om je naar
binnen of het terras op te trekken. Dat deed wel een beetje afbreuk aan
de verder zeer gezellige en gemoedelijke sfeer op (of is het "in") de
Plaka.
Samen hebben de baasjes de Akropolis beklommen toen het
baasje een middag vrij had. Ze moesten wel goed uitkijken want het was
best glad door het vele marmer. Er liepen ook heel wat honden los
rondof lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. Als we wat meer uitgerust zijn hebben we nog wel wat te vertellen.
Leuk dat het was, gisteren. Vrij vroeg ging het al op weg naar de Loonse en Drunense Duinen. Het was nog mistig maar toch had Arcil al gauw door welke kant ze opgingen. Het laatste stukje sprong hij van enthousiasme alle kanten op in de auto. Het was nog heerlijk rustig op de parkeerplaats zodat hij gelijk vanuit de auto los mocht. In no-time was hij dan ook al uit het zicht verdwenen, maar kwam toch weer gauw kijken, waar de baasjes bleven. Al snel had hij een maatje gevonden dat dezelfde kant opging en rende en dolde daarmee totdat die een andere kant op moest. Vrolijk rende hij weer naar de baasjes en toen kwamen ze ineens hele vreemde figuren tegen. Een heel oud vrouwtje vroeg aan de baasjes of ze Roodkapje hadden gezien en of ze alsjeblieft niet aan de Boze Wolf wilden verklappen waar ze was.
Ze beloofden Roodkapje die kant op te sturen en niets tegen de Boze Wolf te zeggen. Opeen s zag Arcil een hele dikke man met een worst in zijn handen, dat was Holle Bolle Gijs. Arcil wilde de worst pakken, maar Holle Bolle Gijs hield die zo hoog dat Arcil er niet bij kon. Toen kwamen ze ook nog een heks tegen. Arcil keek zijn ogen uit. Toen er een mooie prinses aankwam kon hij het niet laten en sprong met zijn baggerpootjes tegen de mooie roze jurk. Gelukkig was het een goedlachse prinses. Zo was het toch nog druk in het bos, met allemaal sprookjesfiguren en kinderen die ze moesten opsporen. Iedereen had een hoop plezier en Arcil vond het ook prachtig. De baasjes ook, die waren heel trots op Arcil, want hij was zo leuk aan het spelen, maar vergat de baasjes niet. Af en toe kwam hij naar ze toe om even een aai of een knuffel te halen en dan ging hij weer. Ook als ze riepen kwam hij (meestal) snel aangerend.
Toen ze bijna aan het einde van de route waren zaten er 2 dames met 3 Tervuerense herder-puppy's in het zand. Daar moest Arcil het zijne van hebben en ging er vrolijk op af. De baasjes waren alert en benieuwd hoe dat zou gaan, want Arcil ziet puppy's, alleen maar aangelijnd bij het uitlaten en wordt nogal wild als hij dan een ander hondje ziet, puppy of niet. Maar het ging fantastisch, hij heeft ze alle drie besnuffeld, heel voorzichtig. Hij kreeg zelfs een complimentje van de dames.
Daarna ging het nog even naar ma- en pa-baasje, waar hij natuurlijk ook weer in de watten werd gelegd. Een paar dikke knuffels van ma-baasje, een zak hondenkoekjes en nog een kauwbot op de koop toe. Het enige minpuntje was dat Arcil het nodig vond om zijn poot op te tillen tegen de salontafel en zo een herinnering achter te laten.
En als je had gedacht dat het na de druiven gedaan was met wijnmaken,
dan is dat mis gedacht. Want wijn kun je van alles maken, zelfs van
paardenbloemen. Maar daar hebben we al over verteld. Nee, nu waren de
peren aan de beurt. Omdat de oogst dit jaar zo groot was en daardoor de
geldelijke opbrengst laag, bleven er rijen perenbomen ongeplukt achter.
Dus is het baasje met een grote ton op perenpluk gegaan. Hij kwam thuis
met 20 kilo (oftewel 78 hele grote peren), die ook allemaal weer
verwerkt moesten worden. Andere jaren werd het vrouwtje aan het
schillen gezet van12 kilo en dat was een hele klus. maar deze keer
hoefde ze alleen de steeltjes er maar af te halen en in stukken te
snijden en daarna deed het baasje ze door een hakselaar (nee, niet die
voor de tuin). De flessen sap van de rode en witte druiven staan helder
te worden en/of te gisten in de garage en keuken. En omdat de gisting
van de de geperste perenprut, het liefst enigszins warm staand, op gang
moest komen is deze fles zelfs doorgedrongen tot de woonkamer en staat
daar nu te bubbelen. Maar nu vindt het vrouwtje het mooi geweest. Maar
het baasje herinnerde haar er fijntjes aan, dat er nog vlierbessen en rode bessen
in de vriezer liggen die nog verwerkt moeten worden.
Dat was de indruk die Arcil maakte tijdens de "workshop" voor
jachthonden. Sterk door de kracht waarmee hij aan de lijn trok, pittig
door het enthousiasme waarmee hij overal op afging en knuffelhond omdat
hij zo af en toe heerlijk aan de voeten van het vrouwtje ging zitten en
met een vragende blik omhoog om een knuffel vroeg(en die natuurlijk ook
kreeg). De workshop hield voornamelijk in dat er gedemonstreerd werd
wat de hond na verloop van tijd zou kunnen.
Loopt het vrouwtje overal te verkondigen dat Arcil tegenwoordig zijn kussen niet meer stukmaakt en daarom binnenkort een mooi nieuw kussen voor in de bench krijgt en een nieuwe voor in de mand, vond ze dit vanmorgen. Ze vond het niet helemáál zo, het kussen lag nog in de bench met Arcil vrolijk kwispelend tussen de vlokken. Inmiddels ligt het gerepareerde kussen met nog een hoek armer, weer in de bench. Waarschijnlijk is Arcil de bench beu. Hij ligt er eigenlijk alleen 's nachts nog in met het deurtje dicht of als de baasjes langere tijd van huis zijn. Zo langzamerhand vindt Arcil dat hij ook wel op de bank mag, maar dat vinden de baasjes niet goed. Dus doet hij dat stiekem, bijvoorbeeld als ze in de garage of boven zijn. Maar of het hem op deze manier gaat lukken???? Voorlopig slaapt hij op een weer wat kleiner kussen in de bench. Want een bankstel onder de vlokken zien de baasjes niet zo zitten.
Woensdag was het alweer de zesde les van de cursus. De cursus wordt gegeven op het terrein van een manege. We zijn buiten begonnen op een mooi groot grasveld, maar vanaf 1 oktober worden de lessen binnen in de manege gegeven. Dat betekent één grote zandbak met een overheerlijke paardenlucht met hier en daar nog een stukje drol, een klein paradijs voor hondjes. Leek het volgen aan de lijn de laatste keer redelijk te gaan, nu was het één groot drama. Het vrouwtje werd er moedeloos van. Gelukkig ging "VOET" goed en "AF" ook. Maar daar moesten we het die avond dan ook mee doen. Op commando komen: "VOOR", daar had het vrouwtje alle vertrouwen in, want dat gaat in het bos over een grote afstand vrijwel altijd fantastisch. Dus toen Carolien, de instructrice vroeg; "Zullen we Arcil maar over de halve afstand laten komen in plaats van de hele?", sprak het vrouwtje vol vertrouwen; "Nee hoor, hij kan dat best, dat hebben we heel goed geoefend in het bos en in de tuin en dat gaat heel goed." Nou wordt het terrein gescheiden door netten om de verschillende groepen honden uit elkaar te houden en dat had Arcil kennelijk niet helemaal in de gaten. Want in plaats van regelrecht naar het vrouwtje te lopen, liep hij in zijn vrijheidsdrang regelrecht het net in. Gevolg: net over de grond, les ernaast verstoord. Het vrouwtje (die daar inmiddels niet meer van verblikt of verbloosd) bleef stoicijns "Arcil voor" en "kom dan" roepen. Uiteindelijk kwam hij dan toch en zei Carolien "Dat ging heel goed". Wat er heel goed ging zei ze er niet bij.
Dinsdag mocht Arcil weer een dagje uit logeren. Eigenlijk hadden de
baasjes het idee dat hij het de vorige keer niet naar zijn zin had
gehad. Toen ze er achter kwamen dat er op blaf-afstand ook een pension
(hier heet het hotel) zat, besloten ze hem daar een dag op proef naar
toe te laten gaan. Ook al omdat ze er goede berichten over hoorden. 's
Morgens om 8.15 uur heeft het vrouwtje hem weggebracht en om 16.00 uur
kon ze hem weer halen en kreeg dan gelijk een rondleiding. Toen ze er
om vier uur aankwam zag ze al op een afstandje dat Arcil het goed naar
zijn zin had. Hij was heerlijk aan het ravotten met zijn kooi-genoot
Flap. Volgens de dames van het hotel was het fantastisch gegaan. De
ruimtes waar de honden verblijven zijn behoorlijk ruim met een eigen
binnenverblijf met buitenren. En dan zijn er nog nog een flink aantal
speelweiden. Er wordt zorgvuldig gekeken welke honden met elkaar kunnen
spelen. En Arcil en Flap bleken het uitstekend met elkaar te kunnen
vinden. Ook met de verzorgsters liep het prima. Dus mag Arcil daar weer
naar toe als de baasjes naar Athene gaan. Flap zal er dan
waarschijnlijk ook weer zijn, want die zit daar 4 dagen per week in de
dagopvang.
Gisteren was het dierendag, maar het baasje had het veel te druk met de laatste lootjes van de wijnmakerij. Nu moesten de witte druiven nog geperst worden. Maar gelukkig dacht het vrouwtje er wel aan en kreeg Arcil een varkensoor. Tenminste, ze zei dat dat het was. Hij vond het maar een raar ding en ging er eerst maar eens flink mee gooien. Tot hij in de gaten kreeg dat er toch wel een lekker smaakje aanzat en is hem toen lekker in de bench in stukken gaan scheuren en toen opeten. Eigenlijk dacht hij dat er helemaal niet (echt) gewandeld ging worden, maar 's middags gingen ze toch richting Mariënwaerdt. En toen hij daar zijn grote vriend Theo zag staan met een lieve mevrouw en een hondje, werd het echt een groot feest. De hondjes moesten elkaar leren kennen want binnenkort, als de baasjes naar Athene zijn, mag Arcil daar een middag spelen en misschien wel een nachtje logeren. Nadat ze een heel stuk gelopen hadden, gingen de baasjes met z'n allen wat drinken en kregen Arcil en Tikkel een bak water, die ze samen moesten delen, maar waarvan Arcil het grootste gedeelte voor zijn rekening nam. Daarna hebben ze nog een mooi stuk teruggelopen naar de parkeerplaats, waar de mooie auto die daar stond van de baasjes van Tikkel bleek te zijn.
Gisteren eindelijk maar weer eens naar de Loonse en Drunense Duinen
geweest. Van de zomer was het er veel te druk met mensen, paarden en
fietsers. Daarom is het eigenlijk wel prettig dat het wat kouder wordt.
Gistermorgen waren we om kwart over tien in het bos en het was
inderdaad heerlijk rustig. Zo af en toe een wandelaar met of zonder
hond en ook hele stukken dat er niemand te zien was. Arcil kon zich
heerlijk uitleven, maar bleef de baasjes netjes in de gaten houden. Op
de cursus hebben ze het commando "VOOR" geleerd en om de een of andere
reden luistert Arcil daar wel naar, terwijl "HIER" volkomen in de wind
wordt geslagen. Dus is "VOOR" goed geoefend en vooral goed beloond.
Soms wordt Arcil dan ook even aangelijnd, vaak ook niet. Dat allemaal
in de hoop dat hij, in geval van noodzakelijke aanlijning, netjes
"VOOR" komt. Ergens op de route door het bos ligt een groot water.
Hoewl Arcil niet zwemt heeft dat toch een grote aantrekkingskracht. En
kennelijk was er iets dat hem nog meer aantrok, want terwijl de baasjes
aan de kant stonden te praten, hoorden ze een enorme plons en zagen ze
Arcil een aantal meters verderop in het (groene) water zeer
voorzichtig, met alleen de kop nog droog, naar de kant ploeteren.
Datgene (???) waar hij kennelijk achteraan was gegaan was "gevlogen".
Helaas, helaas had het vrouwtje het fototoestel niet snel genoeg
gereed. Daarna nog over de zandvlakte en ging er een nat, bemodderd en
zanderig hondje weer in de auto, waar gelukkig nog een handdoek lag.
Omdat de baasjes eind oktober een paar dagen weg gaan, mocht Arcil vast
gaan proef-logeren in het pension waar ze hem dan misschien ook willen
brengen. Het vrouwtje heeft hem 's morgens om half elf weggebracht en
zou hem de volgende dag om half vijf weer halen. Het was wel vreemd,
zonder hondje in huis. Ze was een beetje "onthond". Geen neusje tegen
haar hand als ze door de kamer liep, geen hondje wachtend achter de
deur, geen natte neus tegen d'r knie "kom nou spelen", geen geblaf als
er een brommer langsging of een kindje op een skelter. Niets van dat
alles. maar af en toe "wist" ze zeker dat hij rustig in zijn bench lag
te slapen. Oh nee, dat kon helemaal niet. De volgende dag stonden de
baasjes, 5 minuten te vroeg, voor de deur die precies om half vijf open
ging. Arcil was heel blij dat hij de baasjes weer zag en de baasjes dat ze Arcil weer zagen. Volgens de dame
die zich over Arcil had ontfermd, begon hij zich net pas een beetje
thuis te voelen. Het grootste deel van de tijd had hij de kat uit de
boom gekeken en zelfs de eerste dag niet gegeten. Maar de volgende dag
had hij lekker zijn bakje leeggegeten. Arcil is weer thuis en de
vloer die één dag blinkend schoon is geweest is ook weer als vanouds,
met hier en daar een afgekloven takje, hondenharen en vieze pootjes.
En voor degenen die benieuwd zijn naar de hoeveelheid wijn die de druiven hebben opgebracht:
De opbrengst van de druiven is 88 liter wijn, verdeeld over 4 personen maakt 22 liter de man.
Het baasje is de hele dag bezig geweest met druiven. Eerst plukken en
daarna van de trossen halen. Eerst deden ze dat met ėėn of ander soort
apparaat dat met de hand werd bediend. maar dat werkte geloof ik niet
zo goed en toen gingen ze de druiven er één voor één afhalen. En dat
waren een heleboel trossen. Ik mocht er niet bij zijn, want dat was
niet hygiënisch, maar ik zag mooi, door het raam in de deur, dat er
bijna een spin in verdween. Ze hebben hem er wel weer uitgevist, maar
of dat nou hygiënisch is. Ze hadden wel een hoop lol, maar volgens mij zijn ze voorlopig nog niet
klaar. Al die kratten op de foto bovenaan zitten helemaal vol en toen
ik net nog even door het raam keek hadden ze nog heel wat te doen. Ik ga nog maar even in de tuin spelen, gelukkig is het lekker weer. Het vrouwtje heeft wel met mij gespeeld, maar is nu ook gaan helpen. Ik voel me best een beetje zielig. Over 2 weken gaan ze de witte druiven plukken, maar dat zijn er gelukkig niet zoveel. Het is er toch nog van gekomen. Dit is het voorlopige eindresultaat, dat staat nu te gisten zeggen ze. Het is te hopen dat het het vat niet uitgist. Zou toch zonde van het werk zijn.
Al bijna 2 weken ben ik heel braaf in huis. Buiten niet, hoor. In de
tuin ben ik maar weer gaten gaan graven. dat had ik een tijdje niet
gedaan. maar om me nou en in huis en in de tuin netjes te gedragen, dat
gaat te ver. Trouwens, dan heeft het vrouwtje niks meer om over te
schrijven. Het is wel leuk om de baasjes te verbazen. Gisteravond ben
ik toen de baasjes gingen eten, zelfs voor het eten op tafel stond, al
netjes op mijn kussen gaan liggen. En daar nog netjes blijven liggen
ook tot ze klaar waren. Dan zitten ze maar: "Kijk nou, hij ligt al weer
heel lief op zijn kussen, dat is nu al bijna 14 dagen". Het is wel saai
om heel de dag braaf te zijn. Daarom ben ik woensdag, op de les, maar
weer eens lekker klierig geweest. Goed trekken aan de lijn of gewoon
naar rechts gaan als het vrouwtje rechtdoor wil. En springen en bijten
naar de riem, die is ook altijd leuk. Dan wordt het vrouwtje boos. Maar
ja, je wil toch niet in een keer een braaf hondje zijn. En we moeten
ook nog wat te vertellen hebben. Dit weekend komt er ook al niets van
een leuk uitje, want het baasje moet druiven plukken en er daarna nog
wat mee doen. Maar misschien ga ik binnenkort naar een dierenpension.
Het baasje moet voor zijn werk naar Athene en het
vrouwtje zou wel mee willen. Ik kan niet mee. Ze is er nog niet helemaal uit, want
ze wil eigenlijk dat ik eerst eens een dag naar zo'n pension ga. Ze
moet wel al heel gauw beslissen. Mij lijkt het best wel leuk, de hele
dag met andere hondjes spelen. En dan heb ik daarna vast wel een hoop
te vertellen.
De baasjes weten niet hoe ze het hebben. Vanaf afgelopen maandag (als
of er van zondag op maandag een knopje is omgezet) is Arcil ineens een
heel braaf hondje geworden. Of het zo blijft ???? Als het vrouwtje
zegt: "niet doen" of "nee" en dan gebeurt dat ook niet. Als dat één
keer lukte dan was dat toeval of zoiets. maar nu gaat het in praktisch
alle gevallen op. Arcil heeft (had?) de neiging overal in te bijten
(en/of het kapot te maken) of het nou handen, broeken, mouwen,
tafelkleden of wat dan ook zijn. Vooral niet te vergeten zijn eigen
kussens, sinds langere tijd ligt er geen kussen meer in zijn bench en
mand. Het kussen van de bench ligt op de grond naast de bench, bij
neigingen tot vandalisme wordt dat tijdelijk weggehaald. Nu ligt dat er
al vanaf maandag met slechts af en toe een "niet doen".
Misschien dat het binnenkort weer in de bench kan. Als de
baasjes gingen eten moest Arcil in de bench omdat hij anders
ongelooflijk aan het klieren sloeg en de baasjes nauwelijks aan eten
toekwamen. Sinds maandag gaat hij uit zichzelf braaf in zijn mand of op
een kussen liggen. Probeert het nog wel een keer, maar één keer "nee"
is genoeg. Gisteren hadden de baasjes mosselen en dat ruikt kennelijk
ook voor hondjes erg lekker, dus kwam Arcil toch maar weer even
proberen. Het vrouwtje zei: "Naar je mand!!!" En wat nog nooit eerder
vertoond was, hij ging en bleef er ook nog. Alleen
woensdagavond, tijdens de tweede les alweer, was Arcil het vervelendste
jongetje van de klas. Deze keer mocht het baasje de honneurs waarnemen
omdat het vrouwtje geblesseerd was. Het baasje werd er een beetje gek
van. Niet luisteren, geen aandacht, opspringen, bijten naar de riem en
met van alles bezig zijn behalve met wat moest. Netjes lopen aan de
lijn ging ook van geen kanten. Na de les nog even met de instructrice
gesproken. Ja, het is een enorm intelligent hondje, hij weet alles en
kan het ook. Daarnaast is hij is ook ontzettend speels en enthousiast
en behoorlijk dominant. Om te proberen hem netjes aan de lijn te leren
lopen hebben de baasjes een "halti" te leen gekregen om deze week mee
te oefenen. De andere oefeningen zijn "voet" en "voor". Bij "voet" moet
Arcil via de rechterkant van het baasje netjes links naast gaan zitten.
Dat lukt inmiddels, weliswaar zonder publiek, zeer behoorlijk. "Voor"
ging in de tuin ook goed, dus dat is gisteren tijdens de wandeling op
Mariënwaerdt over een grotere afstand geoefend en dat ging werkelijk
fantastisch. Ook hier was verder niemand, dus hoe dat gaat met andere
mensen en/of honden in de buurt???? Maar het begin is er in ieder geval.
Dat was de titel van de start van dit blog. Dat was vandaag,12
september, precies een jaar geleden. Het vrouwtje was al een paar dagen
aan het bedenken dat ze als het hondje, Arcil, kwam iets van een
dagboek bij wilde houden. Het moest niet te moeilijk zijn, want veel
meer ervaring dan een brief in Word schrijven had ze niet en bovendien
was ze als de dood dat ze "de computer van het baasje" om zeep zou
helpen. Na enig speurwerk kwam ze uit op bloggen.be, vooral omdat voor
een beginner begrijpelijk en in het Nederlands geschreven is. Het
aanmaken van het blog ging goed, maar toen begon het pas echt. Het zou
wel leuk zijn om er een paar foto's bij te zetten. Leuk voor "later".
Ook fotograferen met een digitale camera had ze nog nooit gedaan, maar
ook dat bleek heel simpel. Ja, dan komen er vanzelf dingen bij, zoals
de foto's op de pc zetten, het gewenste formaat geven enz. enz.
Langzamerhand werden het meer en meer foto's (hoe kan het anders met
zo'n fotomodel?) Met vallen en opstaan is het voor de baasjes een leuk
naslagwerk geworden en zitten ze af en toe met plezier nog eens terug
te kijken. Ja, ook het baasje, die het eerst voornamelijk als een
leuke bezigheid voor het vrouwtje zag, maar die nu iedere dag
vraagt/kijkt of er al weer wat nieuws op het blog staat. Ook lezen ze
de belevenissen van andere hondjes en hun baasjes. Regelmatig laten
Michka en Izzy een berichtje achter op het blog en heeft Arcil (met
zijn baasjes) al kennis gemaakt met enkele andere van zijn
blog-vriendjes en -vriendinnetjes. Belle, Heros en Hera heeft hij
ontmoet op de drentenwandeling in Belgie en Kyra tijdens de vakantie in
Drenthe. Ook hebben de baasjes en passant een paar woorden Vlaams geleerd, waarvan ambetant toch wel het meest gebruikte woord is.
Een paar weken geleden toen het mooi weer was en de baasjes lekker achter in de
tuin zaten was Arcil daar aan het spelen. Ze hielden hem wel in de gaten want
hij dreigde weer een gat te gaan graven, maar kennelijk was het hem
alleen maar om een takje te doen. Het was blijkbaar wel een heel leuk
takje, want hij was er mee aan het springen, gooide het in de lucht en
vloog er heel de tuin mee door. Dat vond het vrouwtje toch wel een
beetje vreemd, want een takje werd in het algemeen al vrij snel
versplinterd of achteloos achtergelaten. Dus maar eens een kijkje gaan
nemen. Dat takje had wel een hele vreemde vorm. Jasses, het leek wel
een versteende kikker. Dat vond ze maar niks en het baasje mocht het
verder bekijken. Die kwam inderdaad met een droge kikker aan en vroeg
of ze hem nog even wilde vastleggen. Helaas voor Arcil vond zijn nieuwe
speeltje daarna zijn einde in de vuilnisbak.
De dag dat we aankwamen was het goed weer. In het dorp was een of ander
evenement aan de gang met muziek die tot in de bungalow te horen was.
En het was niet bepaald de favoriete muziek van de baasjes, dus van de
rust, die ze er verwachtten, was in eerste instantie geen sprake. In de
loop van de avond ging het flink regenen en onweren. Dat was wel
indrukwekkend, zo onder de bomen en het bracht de "muziek" wat naar de
achtergrond. Dat is nog een behoorlijk deel van de nacht zo doorgegaan
en ook daar reageerde Arcil heftig op. Hij is niet bang, maar iedere
lichtflits en donder levert een heftig geblaf op. En ondertussen ging
de klok ook nog door. Dat was dus een tamelijk onrustig begin van een
"rustig" weekendje in het bos. Het huisje was ingericht in de sfeer van
de jaren 60. (De aanwezige lucht leek, op een aantal plekken in het
huisje, ook bewaard te zijn gebleven vanuit die tijd.) De woonkamer was
lekker ruim, zodat Arcil ook alle ruimte had, hoewel hij meestentijds
buiten was.
De keuken was lekker ouderwets met wel de nodige en goeie
apparatuur. Het vrouwtje vond het leuk, knus, gezellig en zou best nog
eens willen. Het baasje moest er aan wennen maar houdt het voor gezien.
De periode van het jaar was, per ongeluk, goed gekozen. Op het onweer
van de eerste avond en nacht na, was het verder redelijk goed weer. De
hei stond prachtig in bloei. Vlakbij het huisje was een gebied met een
heideveld waar honden niet los mogen. De baasjes waren zo ongeveer de
enigen die zich daar aan hielden. Daar was ook een zandverstuiving waar
loslopen gedoogd werd. Maar dat was toch niet helemaal wat ze wilden.
Dus 's middags met de auto maar eens wat verderop gaan kijken. Ze
kwamen weer in de buurt van Kootwijk (eerder dit jaar waren ze daar ook
al eens) uit. Daar zijn 2 losloopgebieden die ze toen niet gezien
hebben. Een ervan is het Caitwickerzand, dat is een gebied met
zandvlaktes met wat lage duinen, heide en bomen. Ook boomstammen en
kreupelhout, zodat er lekker geklauterd en gesnuffeld kan worden.
of lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. 
Helaas, helaas had het vrouwtje het fototoestel niet snel genoeg
gereed. Daarna nog over de zandvlakte en ging er een nat, bemodderd en
zanderig hondje weer in de auto, waar gelukkig nog een handdoek lag.
Misschien dat het binnenkort weer in de bench kan. Als de
baasjes gingen eten moest Arcil in de bench omdat hij anders
ongelooflijk aan het klieren sloeg en de baasjes nauwelijks aan eten
toekwamen. Sinds maandag gaat hij uit zichzelf braaf in zijn mand of op
een kussen liggen. Probeert het nog wel een keer, maar één keer "nee"
is genoeg. Gisteren hadden de baasjes mosselen en dat ruikt kennelijk
ook voor hondjes erg lekker, dus kwam Arcil toch maar weer even
proberen. Het vrouwtje zei: "Naar je mand!!!" 
En wat nog nooit eerder
vertoond was, hij ging en bleef er ook nog. 
