Zo langzamerhand weet het vrouwtje niet meer wat te schrijven. Arcil gedraagt zich binnenshuis heel voorbeeldig. Vooral als de baasjes er zicht op hebben. Arcil weet ook heus wel wat wèl en wat nièt mag. Zo willen de baasjes niet dat Arcil op de bank komt en dat doet Arcil dan ook niet als de baasjes erbij zijn. Omdat hij zich zo netjes gedraagt hoeft hij niet meer in de bench als hij (niet te lang) alleen thuis moet blijven. Uit voorzorg zetten de baasjes een huishoud-trapje zodanig neer dat hij niet op de bank kan komen (dachten ze). Als er dan toch hondenharen op de bank blijken te zitten is dat vreemd. Maar ja, waarschijnlijk zaten die er al en had het vrouwtje niet goed gestofzuigd. Maar als Arcil bij thuiskomst van de baasjes achter het trapje rondwandelt en net doet alsof hij er niet achter vandaan kan komen (tjsa, hoe is hij daar terecht gekomen?), dan weten ze dat ze in de maling genomen worden. (Hij springt gewoon over het trapje en de leuning van de bank.) Ze hebben hem nog niet op heterdaad, liggend op de bank, kunnen betrappen, daar is hij ze vooralsnog te slim voor af. Vanmiddag moest Arcil een paar keer alleen blijven toen het baasje ging paardrijden en het vrouwtje hem heen en weer moest brengen. Het lijkt erop dat Arcil heerlijk in zijn mand heeft gelegen, waar inmiddels ook alweer een week een deken/kussen ligt. Het is vorig jaar door het vrouwtje gemaakt van een afgedankt dekbed en een overtrek van een lap (nooit als zodanig gebruikte) gordijnstof toen Arcil bij ze kwam wonen. Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
Althans op papier. Ja, ja, sinds vandaag heeft Arcil de titel
"gehoorzame hond" . Weliswaar niet overtuigend, maar een kniesoor die
daar op let. Maar laten we bij het begin beginnen.Vanmorgen om half
tien zaten we al bij de dierenarts. Woensdagavond had Arcil overgegeven
in de auto. Maar verder leek er niets aan de hand totdat het
donderdagmiddag opviel dat hij wat problemen met poepen leek te hebben.
Maar eten was normaal en hij was net zo levendig en tierig als anders.
Toen vrijdag zijn ontbijt er weer uitkwam (wat hij ook weer opat) en
hij helemaal niet meer poepte toch maar naar de dierenarts gegaan.
Eetlust was ook ver te zoeken. Om te bewijzen dat hij echt niet lekker
was, heeft hij, achter in de auto, op weg naar de dierenarts nogmaals
overgegeven. Daar heeft hij een injectie tegen braken gekregen, die
volgens de dierenarts nogal pijnlijk is, maar Arcil gaf geen kik. Ook
kregen we pillen mee tegen diarree. Omdat ze achter de ribben iets
verdachts (wat een verstopping zou kunnen zijn) meende te voelen
adviseerde de dierenarts om vanmorgen nog eens langs te komen voor
controle. Gisteravond heeft Arcil als een zielig hoopje hond de hele
avond in zijn mand (waar nu maar wel een kussen in was gelegd) gelegen.
De baasjes voelden zich er ook niet lekker bij en hoopten eigenlijk
stiekem dat hij weer kattenkwaad zou uithalen. Gelukkig leek vanmorgen
het ergste leed geleden, zeker toen hij weer kwam aanzetten met een
gepikte schoen. En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. Bij het eerste
het beste onderdeel, wandelen met tussendoor een ZIT, AF en STA ging
het al helemaal mis. Dat ging juist bij de vorige cursus erg goed. "De
tafel bij de dierenarts", waar hij toch goed in zou moeten zijn zo
langzamerhand ging ook niet goed. Maar kennelijk hebben de VOET, VOOR
en "spelen met het vrouwtje" de boel opgetrokken, want tot haar grote
verbazing zijn ze geslaagd. Ook het onderdeel blijven in de auto en eruit halen leverde een prachtige 9 op. Dat de auto er naderhand zo uitzag, maakt niets uit, want hier deden ze het allemaal voor.
Op ca. 65 km van Blankenberge ligt Terneuzen en dat ligt 173 km van
waar de baasjes wonen. Dat was een mooie gelegenheid om 2 vliegen in
een klap te slaan: eindelijk het zusje van het vrouwtje weer eens
bezoeken en meedoen aan de strandwandeling georganiseerd door de
Belgische vereniging voor Drentsche patrijshonden. Zaterdag, onderweg
naar Terneuzen zag het weer er alles behalve fraai uit. Arcil kende
Trudy nog wel en de begroeting was dan ook zeer enthousiast. De
begroeting 's avonds met zoon Wouter was wat terughoudend en er kwam
zelfs even een grom aan te pas. Maar toen het ijs eenmaal gebroken was,
was Arcil niet meer bij Wouter weg te slaan. Na een heerlijk diner,
een goede maar korte nachtrust en een stevig ontbijt ging het op
Blankenberge aan. Door de uitstekende routebeschrijving, gebruikmakend
van de opgegeven coördinaten, (waarvan ze niet eens wisten dat ze die
in de Tomtom konden programmeren) kwamen ze zonder problemen, ruim op
tijd, op de plaats van bestemming aan.
Het weer zag er inmiddels
veelbelovend uit en langzaamaan zagen we meer auto's met nieuwsgierige
drentenkopjes achterin verschijnen. Na begroeting van inmiddels een
aantal bekenden en een kop koffie ging het eerst nog een stukje
aangelijnd richting strand, waar de honden onmiddellijk als een pijl
uit een boog vertrokken, sommige zonder omkijken, andere keken nog heel
even naar het baasje voordat ze uit de startblokken schoten. De
kennismakingen werden hernieuwd en onderlinge krachtmetingen vonden
plaats. Af en toe duidelijk hoorbaar, waardoor sommige baasjes dachten
dat er van alles aan de hand was. Maar na een, bij tijd en wijle,
stevig robbertje was de rust hersteld en ging het al dollend en spelend
verder. Rond een uur of twaalf werd er gepauzeerd en de traditionele
citroenjenever geserveerd. De terugweg vond plaats onder een
helderblauwe lucht bij een aangenaam wandel-temperatuurtje waardoor een
een lekker vakantiegevoel ontstond.
Teruggekomen bij het vertrekpunt
was het verleidelijk om nog te gaan genieten van een pan mosselen in
het zonnetje, maar het leek de baasjes verstandiger toch maar aan de
terugreis van een kleine 250 km te beginnen. Na een kopje koffie te
hebben gedronken werd afscheid genomen.
Prachtig weer, mooie honden en een prima organisatie stonden borg voor een zeer geslaagd evenement. Waarvan hier een eerste impressie. Met dank aan de "Belgische Vereniging Drentsche Patrijshonden".
De baasjes vertelden ook nog dat er heel veel honden losliepen in
Athene. Waarschijnlijk deels zwerfhonden, hoewel de meeste wel iets van
een halsband of tuigje met een soort naamplaatje om hadden (vaak was
dat een plastic label). Ook leken ze toch wel een vaste plek, bijv.
voor de deur van een winkel, te hebben
waar ze heerlijk rustig lagen te slapen en zich helemaal niets
aantrokken van voorbij lopende mensen, auto's en andere
vervoermiddelen. Het vrouwtje heeft zelfs gezien dat een soort
hazewindhond voor een man op een brommer uit rende en op ieder hoek
wachtte waar zijn baasje (?) heen zou gaan en dan rende hij weer
vooruit naar de volgende hoek. Terwijl
de
baasjes weg waren logeerde Arcil weer in Dierenhotel Arbina. Daar kon
hij lekker spelen met andere hondjes en er was niemand die zei dat hij
niet zo moest trekken. Omdat het Dierenhotel voor een maand dicht ging
en de baasjes kwamen pas 's avonds terug kwamen werd Arcil zaterdag
opgehaald door Theo en Marijke die hij gelijk herkende. Dat zijn de
baasjes van
Tikkel waar ze laatst een keertje mee gewandeld hebben. Ze gingen naar
hun huis toe en daar was Tikkel ook.
Ze moesten wel weer even wennen
aan elkaar. Tikkel is al 10 jaar en af en toe moest Arcil hem even
aansporen als hij weer wilde spelen. Ze hebben het de hele middag en
avond heel druk gehad met elkaar uitdagen, zowel binnen als buiten in
de tuin. Arcil had het er goed naar zijn zin en is zo braaf geweest, dat hij best nog een keertje mag komen. 's Avonds kwamen de baasjes hem weer halen en daar was hij toch ook wel weer erg blij om. Hij wist niet tegen wie hij het hoogste op moest springen. En de volgende dag................hebben de baasjes geen kind, sorry hond, aan hem gehad.
Op de Akropolis zagen de baasjes een grote schaal met vuur staan. Dat
vonden ze wel grappig, dus als een echte toerist er maar een foto van
gemaakt. Terwijl ze daar stonden hoorden ze, op een vraag van een
Japanner, dat er "a ceremony would start within five minutes" werd geantwoord. Welke ceremonie?
Geen idee, laten we maar doorlopen. Tot het baasje zei: 'Kijk, daar
hangen een Canadese en een Griekse vlag". Natuurlijk ook even met het Olympisch vuur op de foto Het baasje moest er ook het zijne van weten
Ik ben zo moe dat ik de hele dag heb geslapen. Het baasje dacht al dat
ik wat mankeerde. Maar ik ben weer naar Arbina geweest, daar heb ik
lekker weer met
allerlei hondjes gespeeld. Flap, het hondje waar ik de vorige keer mee
had gespeeld, was er niet. Ik bleef er nu ook slapen en dan kon ik
steeds met andere hondjes spelen. Maar de baasjes zijn ook moe.Het
baasje moest voor zijn werk naar Athene en het vrouwtje mocht mee. Die
heeft daar heel veel gelopen en geklommen terwijl het baasje aan het
werk was en had er zere voeten en spierpijn van. Het was wel heel
lekker weer daar. Ze konden buiten lopen zonder jas en hebben op
terrasjes gezeten en zelfs buiten gegeten. De Akropolis en de Plaka
(een wijk met allemaal winkeltjes en restaurantjes) waren op
loopafstand van het hotel. Het vrouwtje wilde lekker winkelen, maar
rustig kijken was er niet bij. Telkens sprong er iemand te voorschijn
die zeer opdringerig zijn of haar waar probeerde te slijten. Ook voor
ieder restaurant of terras stonden drie of vier man klaar om je naar
binnen of het terras op te trekken. Dat deed wel een beetje afbreuk aan
de verder zeer gezellige en gemoedelijke sfeer op (of is het "in") de
Plaka.
Samen hebben de baasjes de Akropolis beklommen toen het
baasje een middag vrij had. Ze moesten wel goed uitkijken want het was
best glad door het vele marmer. Er liepen ook heel wat honden los
rondof lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. Als we wat meer uitgerust zijn hebben we nog wel wat te vertellen.
Leuk dat het was, gisteren. Vrij vroeg ging het al op weg naar de Loonse en Drunense Duinen. Het was nog mistig maar toch had Arcil al gauw door welke kant ze opgingen. Het laatste stukje sprong hij van enthousiasme alle kanten op in de auto. Het was nog heerlijk rustig op de parkeerplaats zodat hij gelijk vanuit de auto los mocht. In no-time was hij dan ook al uit het zicht verdwenen, maar kwam toch weer gauw kijken, waar de baasjes bleven. Al snel had hij een maatje gevonden dat dezelfde kant opging en rende en dolde daarmee totdat die een andere kant op moest. Vrolijk rende hij weer naar de baasjes en toen kwamen ze ineens hele vreemde figuren tegen. Een heel oud vrouwtje vroeg aan de baasjes of ze Roodkapje hadden gezien en of ze alsjeblieft niet aan de Boze Wolf wilden verklappen waar ze was.
Ze beloofden Roodkapje die kant op te sturen en niets tegen de Boze Wolf te zeggen. Opeen s zag Arcil een hele dikke man met een worst in zijn handen, dat was Holle Bolle Gijs. Arcil wilde de worst pakken, maar Holle Bolle Gijs hield die zo hoog dat Arcil er niet bij kon. Toen kwamen ze ook nog een heks tegen. Arcil keek zijn ogen uit. Toen er een mooie prinses aankwam kon hij het niet laten en sprong met zijn baggerpootjes tegen de mooie roze jurk. Gelukkig was het een goedlachse prinses. Zo was het toch nog druk in het bos, met allemaal sprookjesfiguren en kinderen die ze moesten opsporen. Iedereen had een hoop plezier en Arcil vond het ook prachtig. De baasjes ook, die waren heel trots op Arcil, want hij was zo leuk aan het spelen, maar vergat de baasjes niet. Af en toe kwam hij naar ze toe om even een aai of een knuffel te halen en dan ging hij weer. Ook als ze riepen kwam hij (meestal) snel aangerend.
Toen ze bijna aan het einde van de route waren zaten er 2 dames met 3 Tervuerense herder-puppy's in het zand. Daar moest Arcil het zijne van hebben en ging er vrolijk op af. De baasjes waren alert en benieuwd hoe dat zou gaan, want Arcil ziet puppy's, alleen maar aangelijnd bij het uitlaten en wordt nogal wild als hij dan een ander hondje ziet, puppy of niet. Maar het ging fantastisch, hij heeft ze alle drie besnuffeld, heel voorzichtig. Hij kreeg zelfs een complimentje van de dames.
Daarna ging het nog even naar ma- en pa-baasje, waar hij natuurlijk ook weer in de watten werd gelegd. Een paar dikke knuffels van ma-baasje, een zak hondenkoekjes en nog een kauwbot op de koop toe. Het enige minpuntje was dat Arcil het nodig vond om zijn poot op te tillen tegen de salontafel en zo een herinnering achter te laten.
En als je had gedacht dat het na de druiven gedaan was met wijnmaken,
dan is dat mis gedacht. Want wijn kun je van alles maken, zelfs van
paardenbloemen. Maar daar hebben we al over verteld. Nee, nu waren de
peren aan de beurt. Omdat de oogst dit jaar zo groot was en daardoor de
geldelijke opbrengst laag, bleven er rijen perenbomen ongeplukt achter.
Dus is het baasje met een grote ton op perenpluk gegaan. Hij kwam thuis
met 20 kilo (oftewel 78 hele grote peren), die ook allemaal weer
verwerkt moesten worden. Andere jaren werd het vrouwtje aan het
schillen gezet van12 kilo en dat was een hele klus. maar deze keer
hoefde ze alleen de steeltjes er maar af te halen en in stukken te
snijden en daarna deed het baasje ze door een hakselaar (nee, niet die
voor de tuin). De flessen sap van de rode en witte druiven staan helder
te worden en/of te gisten in de garage en keuken. En omdat de gisting
van de de geperste perenprut, het liefst enigszins warm staand, op gang
moest komen is deze fles zelfs doorgedrongen tot de woonkamer en staat
daar nu te bubbelen. Maar nu vindt het vrouwtje het mooi geweest. Maar
het baasje herinnerde haar er fijntjes aan, dat er nog vlierbessen en rode bessen
in de vriezer liggen die nog verwerkt moeten worden.
Dat was de indruk die Arcil maakte tijdens de "workshop" voor
jachthonden. Sterk door de kracht waarmee hij aan de lijn trok, pittig
door het enthousiasme waarmee hij overal op afging en knuffelhond omdat
hij zo af en toe heerlijk aan de voeten van het vrouwtje ging zitten en
met een vragende blik omhoog om een knuffel vroeg(en die natuurlijk ook
kreeg). De workshop hield voornamelijk in dat er gedemonstreerd werd
wat de hond na verloop van tijd zou kunnen.
Loopt het vrouwtje overal te verkondigen dat Arcil tegenwoordig zijn kussen niet meer stukmaakt en daarom binnenkort een mooi nieuw kussen voor in de bench krijgt en een nieuwe voor in de mand, vond ze dit vanmorgen. Ze vond het niet helemáál zo, het kussen lag nog in de bench met Arcil vrolijk kwispelend tussen de vlokken. Inmiddels ligt het gerepareerde kussen met nog een hoek armer, weer in de bench. Waarschijnlijk is Arcil de bench beu. Hij ligt er eigenlijk alleen 's nachts nog in met het deurtje dicht of als de baasjes langere tijd van huis zijn. Zo langzamerhand vindt Arcil dat hij ook wel op de bank mag, maar dat vinden de baasjes niet goed. Dus doet hij dat stiekem, bijvoorbeeld als ze in de garage of boven zijn. Maar of het hem op deze manier gaat lukken???? Voorlopig slaapt hij op een weer wat kleiner kussen in de bench. Want een bankstel onder de vlokken zien de baasjes niet zo zitten.
Woensdag was het alweer de zesde les van de cursus. De cursus wordt gegeven op het terrein van een manege. We zijn buiten begonnen op een mooi groot grasveld, maar vanaf 1 oktober worden de lessen binnen in de manege gegeven. Dat betekent één grote zandbak met een overheerlijke paardenlucht met hier en daar nog een stukje drol, een klein paradijs voor hondjes. Leek het volgen aan de lijn de laatste keer redelijk te gaan, nu was het één groot drama. Het vrouwtje werd er moedeloos van. Gelukkig ging "VOET" goed en "AF" ook. Maar daar moesten we het die avond dan ook mee doen. Op commando komen: "VOOR", daar had het vrouwtje alle vertrouwen in, want dat gaat in het bos over een grote afstand vrijwel altijd fantastisch. Dus toen Carolien, de instructrice vroeg; "Zullen we Arcil maar over de halve afstand laten komen in plaats van de hele?", sprak het vrouwtje vol vertrouwen; "Nee hoor, hij kan dat best, dat hebben we heel goed geoefend in het bos en in de tuin en dat gaat heel goed." Nou wordt het terrein gescheiden door netten om de verschillende groepen honden uit elkaar te houden en dat had Arcil kennelijk niet helemaal in de gaten. Want in plaats van regelrecht naar het vrouwtje te lopen, liep hij in zijn vrijheidsdrang regelrecht het net in. Gevolg: net over de grond, les ernaast verstoord. Het vrouwtje (die daar inmiddels niet meer van verblikt of verbloosd) bleef stoicijns "Arcil voor" en "kom dan" roepen. Uiteindelijk kwam hij dan toch en zei Carolien "Dat ging heel goed". Wat er heel goed ging zei ze er niet bij.
Dinsdag mocht Arcil weer een dagje uit logeren. Eigenlijk hadden de
baasjes het idee dat hij het de vorige keer niet naar zijn zin had
gehad. Toen ze er achter kwamen dat er op blaf-afstand ook een pension
(hier heet het hotel) zat, besloten ze hem daar een dag op proef naar
toe te laten gaan. Ook al omdat ze er goede berichten over hoorden. 's
Morgens om 8.15 uur heeft het vrouwtje hem weggebracht en om 16.00 uur
kon ze hem weer halen en kreeg dan gelijk een rondleiding. Toen ze er
om vier uur aankwam zag ze al op een afstandje dat Arcil het goed naar
zijn zin had. Hij was heerlijk aan het ravotten met zijn kooi-genoot
Flap. Volgens de dames van het hotel was het fantastisch gegaan. De
ruimtes waar de honden verblijven zijn behoorlijk ruim met een eigen
binnenverblijf met buitenren. En dan zijn er nog nog een flink aantal
speelweiden. Er wordt zorgvuldig gekeken welke honden met elkaar kunnen
spelen. En Arcil en Flap bleken het uitstekend met elkaar te kunnen
vinden. Ook met de verzorgsters liep het prima. Dus mag Arcil daar weer
naar toe als de baasjes naar Athene gaan. Flap zal er dan
waarschijnlijk ook weer zijn, want die zit daar 4 dagen per week in de
dagopvang.
Gisteren was het dierendag, maar het baasje had het veel te druk met de laatste lootjes van de wijnmakerij. Nu moesten de witte druiven nog geperst worden. Maar gelukkig dacht het vrouwtje er wel aan en kreeg Arcil een varkensoor. Tenminste, ze zei dat dat het was. Hij vond het maar een raar ding en ging er eerst maar eens flink mee gooien. Tot hij in de gaten kreeg dat er toch wel een lekker smaakje aanzat en is hem toen lekker in de bench in stukken gaan scheuren en toen opeten. Eigenlijk dacht hij dat er helemaal niet (echt) gewandeld ging worden, maar 's middags gingen ze toch richting Mariënwaerdt. En toen hij daar zijn grote vriend Theo zag staan met een lieve mevrouw en een hondje, werd het echt een groot feest. De hondjes moesten elkaar leren kennen want binnenkort, als de baasjes naar Athene zijn, mag Arcil daar een middag spelen en misschien wel een nachtje logeren. Nadat ze een heel stuk gelopen hadden, gingen de baasjes met z'n allen wat drinken en kregen Arcil en Tikkel een bak water, die ze samen moesten delen, maar waarvan Arcil het grootste gedeelte voor zijn rekening nam. Daarna hebben ze nog een mooi stuk teruggelopen naar de parkeerplaats, waar de mooie auto die daar stond van de baasjes van Tikkel bleek te zijn.
Gisteren eindelijk maar weer eens naar de Loonse en Drunense Duinen
geweest. Van de zomer was het er veel te druk met mensen, paarden en
fietsers. Daarom is het eigenlijk wel prettig dat het wat kouder wordt.
Gistermorgen waren we om kwart over tien in het bos en het was
inderdaad heerlijk rustig. Zo af en toe een wandelaar met of zonder
hond en ook hele stukken dat er niemand te zien was. Arcil kon zich
heerlijk uitleven, maar bleef de baasjes netjes in de gaten houden. Op
de cursus hebben ze het commando "VOOR" geleerd en om de een of andere
reden luistert Arcil daar wel naar, terwijl "HIER" volkomen in de wind
wordt geslagen. Dus is "VOOR" goed geoefend en vooral goed beloond.
Soms wordt Arcil dan ook even aangelijnd, vaak ook niet. Dat allemaal
in de hoop dat hij, in geval van noodzakelijke aanlijning, netjes
"VOOR" komt. Ergens op de route door het bos ligt een groot water.
Hoewl Arcil niet zwemt heeft dat toch een grote aantrekkingskracht. En
kennelijk was er iets dat hem nog meer aantrok, want terwijl de baasjes
aan de kant stonden te praten, hoorden ze een enorme plons en zagen ze
Arcil een aantal meters verderop in het (groene) water zeer
voorzichtig, met alleen de kop nog droog, naar de kant ploeteren.
Datgene (???) waar hij kennelijk achteraan was gegaan was "gevlogen".
Helaas, helaas had het vrouwtje het fototoestel niet snel genoeg
gereed. Daarna nog over de zandvlakte en ging er een nat, bemodderd en
zanderig hondje weer in de auto, waar gelukkig nog een handdoek lag.
Omdat de baasjes eind oktober een paar dagen weg gaan, mocht Arcil vast
gaan proef-logeren in het pension waar ze hem dan misschien ook willen
brengen. Het vrouwtje heeft hem 's morgens om half elf weggebracht en
zou hem de volgende dag om half vijf weer halen. Het was wel vreemd,
zonder hondje in huis. Ze was een beetje "onthond". Geen neusje tegen
haar hand als ze door de kamer liep, geen hondje wachtend achter de
deur, geen natte neus tegen d'r knie "kom nou spelen", geen geblaf als
er een brommer langsging of een kindje op een skelter. Niets van dat
alles. maar af en toe "wist" ze zeker dat hij rustig in zijn bench lag
te slapen. Oh nee, dat kon helemaal niet. De volgende dag stonden de
baasjes, 5 minuten te vroeg, voor de deur die precies om half vijf open
ging. Arcil was heel blij dat hij de baasjes weer zag en de baasjes dat ze Arcil weer zagen. Volgens de dame
die zich over Arcil had ontfermd, begon hij zich net pas een beetje
thuis te voelen. Het grootste deel van de tijd had hij de kat uit de
boom gekeken en zelfs de eerste dag niet gegeten. Maar de volgende dag
had hij lekker zijn bakje leeggegeten. Arcil is weer thuis en de
vloer die één dag blinkend schoon is geweest is ook weer als vanouds,
met hier en daar een afgekloven takje, hondenharen en vieze pootjes.
En voor degenen die benieuwd zijn naar de hoeveelheid wijn die de druiven hebben opgebracht:
De opbrengst van de druiven is 88 liter wijn, verdeeld over 4 personen maakt 22 liter de man.
Het baasje is de hele dag bezig geweest met druiven. Eerst plukken en
daarna van de trossen halen. Eerst deden ze dat met ėėn of ander soort
apparaat dat met de hand werd bediend. maar dat werkte geloof ik niet
zo goed en toen gingen ze de druiven er één voor één afhalen. En dat
waren een heleboel trossen. Ik mocht er niet bij zijn, want dat was
niet hygiënisch, maar ik zag mooi, door het raam in de deur, dat er
bijna een spin in verdween. Ze hebben hem er wel weer uitgevist, maar
of dat nou hygiënisch is. Ze hadden wel een hoop lol, maar volgens mij zijn ze voorlopig nog niet
klaar. Al die kratten op de foto bovenaan zitten helemaal vol en toen
ik net nog even door het raam keek hadden ze nog heel wat te doen. Ik ga nog maar even in de tuin spelen, gelukkig is het lekker weer. Het vrouwtje heeft wel met mij gespeeld, maar is nu ook gaan helpen. Ik voel me best een beetje zielig. Over 2 weken gaan ze de witte druiven plukken, maar dat zijn er gelukkig niet zoveel. Het is er toch nog van gekomen. Dit is het voorlopige eindresultaat, dat staat nu te gisten zeggen ze. Het is te hopen dat het het vat niet uitgist. Zou toch zonde van het werk zijn.
Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. 
.
of lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. 
Helaas, helaas had het vrouwtje het fototoestel niet snel genoeg
gereed. Daarna nog over de zandvlakte en ging er een nat, bemodderd en
zanderig hondje weer in de auto, waar gelukkig nog een handdoek lag.
