Vandaag was het binnenblijf-dag, het was zulk rotweer dat de
wandelingen erg kort waren. Dat lag niet aan het vrouwtje hoor, maar
als ik mijn behoefte (mooi woord hè?) had gedaan trok ik het vrouwtje
gauw weer richting huis en dan ging ze me helemaal afdrogen. Dat
begin ik best wel leuk te vinden. Daarna hebben we maar wat spelletjes
gespeeld en wilde het vrouwtje het slechte weer op de foto zetten. Toen
moest ik voor het raam gaan zitten. (Zie je die vieze vegen, die heb ik er op gemaakt toen ze net de ramen had gelapt). Ik moest wel even zuchten en daar
moest het vrouwtje om lachen en vroeg of ik dat van haar afgekeken. Al een tijdje mag ik af en toe alleen blijven in de kamer en hoef
ik niet in de bench. Maar ik mag niet op het bankstel komen en daarom
zetten ze er een of ander stom trapje voor. Ze hebben lekker niet in de
gaten dat ik er gewoon overheen spring en dan ga ik lekker op de bank
liggen. Ze weten kennelijk ook niet dat hondjes hele goeie oren hebben,
want ik hoor ze al van heel ver aankomen. Dan heb ik tijd genoeg om van
de bank en terug over het trapje te springen en voor de deur gaan staan
kwispelen met een speeltje in mijn bek. En dan zeggen ze tegen elkaar:
"Kijk nou eens wat schattig, hij heeft ons gemist". En nu hebben ze
het trapje weggehaald en zelfs de bank verplaatst. Ik kan nu overal zo
bij en ik hoef nu ook niet meer zo hoog te springen. Maar ik moet wel
goed in de gaten houden of ik ze aan hoor komen. Nu moet ik nog wel 's
nachts in de bench, maar ik hoorde ze al zeggen als het zo goed blijft
gaan dat dan ook niet meer hoeft. Vanmorgen had ik heel hard naar het
vrouwtje gekwispeld om te laten zien dat ik heel lief was geweest, toen
ze boodschappen was gaan doen. Maar toen ze even aan de bank voelde zei
ze: "Wat een schooier, de bank is nog warm." Wat zou ze daar nou mee
bedoelen?
Arcil ligt heel genoeglijk in zijn mand. De baasjes horen vaag op de
achtergrond wel wat sabbelende geluiden, maar staan daar niet bij stil.
Het is lekker rustig. Als het vrouwtje langs de mand loopt, ziet ze
iets oranjes in de bek van Arcil. Wat kan dat nou zijn? De plek onder
zijn kop is behoorlijk doorweekt. Het blijkt een mandarijn te zijn, die
ter plekke wordt uitgeperst. Afgeven, ho maar. Dus de trucendoos maar
weer eens open. Eerst maar proberen te ruilen voor een brokje. Dat is
duidelijk te min, dan maar wat grover geschut. Wil Arcil wat lekkers?
Dat wil Arcil meestal wel en hij weet ook waar dat staat. Al sprintend
naar de bijkeuken laat hij de mandarijn alvast op de grond vallen. Nou
hoef je niet te proberen eerst de mandarijn te pakken, want dan schiet
hij voorbij en pakt hem klemvast tot hij het lekkers heeft. En dat
lekkers moet dan ook nog de moeite waard zijn. Het lekkers wordt
goedgekeurd en de geplette mandarijn eindigt in de vuilnisbak. Maar
waar kwam de mandarijn vandaan? Het kon niet anders of die kwam uit een
tas, die bij de tafel stond. Daar hadden er twee in gezeten en nu zat
er nog maar één in. Dus die maar uit de tas gered en op tafel gelegd.
Nog geen 3 minuten later komt Arcil zeer uitdagend op het vrouwtje af
met een vreemd vertrokken bekkie en omtrekkende bewegingen van "zie
maar dat je me te pakken krijgt". Hij heeft toch niet die..? En ja
hoor, die ligt niet meer op tafel. De baasjes zijn gewaarschuwd, laat
niets op tafel achter en sluit tassen af. Arcil is op weg een
meesterdief te worden. maar wel één die bereid is tot onderhandelen. Waarom mocht ik niet met dat oranje ding spelen?
Zo langzamerhand weet het vrouwtje niet meer wat te schrijven. Arcil gedraagt zich binnenshuis heel voorbeeldig. Vooral als de baasjes er zicht op hebben. Arcil weet ook heus wel wat wèl en wat nièt mag. Zo willen de baasjes niet dat Arcil op de bank komt en dat doet Arcil dan ook niet als de baasjes erbij zijn. Omdat hij zich zo netjes gedraagt hoeft hij niet meer in de bench als hij (niet te lang) alleen thuis moet blijven. Uit voorzorg zetten de baasjes een huishoud-trapje zodanig neer dat hij niet op de bank kan komen (dachten ze). Als er dan toch hondenharen op de bank blijken te zitten is dat vreemd. Maar ja, waarschijnlijk zaten die er al en had het vrouwtje niet goed gestofzuigd. Maar als Arcil bij thuiskomst van de baasjes achter het trapje rondwandelt en net doet alsof hij er niet achter vandaan kan komen (tjsa, hoe is hij daar terecht gekomen?), dan weten ze dat ze in de maling genomen worden. (Hij springt gewoon over het trapje en de leuning van de bank.) Ze hebben hem nog niet op heterdaad, liggend op de bank, kunnen betrappen, daar is hij ze vooralsnog te slim voor af. Vanmiddag moest Arcil een paar keer alleen blijven toen het baasje ging paardrijden en het vrouwtje hem heen en weer moest brengen. Het lijkt erop dat Arcil heerlijk in zijn mand heeft gelegen, waar inmiddels ook alweer een week een deken/kussen ligt. Het is vorig jaar door het vrouwtje gemaakt van een afgedankt dekbed en een overtrek van een lap (nooit als zodanig gebruikte) gordijnstof toen Arcil bij ze kwam wonen. Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
Althans op papier. Ja, ja, sinds vandaag heeft Arcil de titel
"gehoorzame hond" . Weliswaar niet overtuigend, maar een kniesoor die
daar op let. Maar laten we bij het begin beginnen.Vanmorgen om half
tien zaten we al bij de dierenarts. Woensdagavond had Arcil overgegeven
in de auto. Maar verder leek er niets aan de hand totdat het
donderdagmiddag opviel dat hij wat problemen met poepen leek te hebben.
Maar eten was normaal en hij was net zo levendig en tierig als anders.
Toen vrijdag zijn ontbijt er weer uitkwam (wat hij ook weer opat) en
hij helemaal niet meer poepte toch maar naar de dierenarts gegaan.
Eetlust was ook ver te zoeken. Om te bewijzen dat hij echt niet lekker
was, heeft hij, achter in de auto, op weg naar de dierenarts nogmaals
overgegeven. Daar heeft hij een injectie tegen braken gekregen, die
volgens de dierenarts nogal pijnlijk is, maar Arcil gaf geen kik. Ook
kregen we pillen mee tegen diarree. Omdat ze achter de ribben iets
verdachts (wat een verstopping zou kunnen zijn) meende te voelen
adviseerde de dierenarts om vanmorgen nog eens langs te komen voor
controle. Gisteravond heeft Arcil als een zielig hoopje hond de hele
avond in zijn mand (waar nu maar wel een kussen in was gelegd) gelegen.
De baasjes voelden zich er ook niet lekker bij en hoopten eigenlijk
stiekem dat hij weer kattenkwaad zou uithalen. Gelukkig leek vanmorgen
het ergste leed geleden, zeker toen hij weer kwam aanzetten met een
gepikte schoen. En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. Bij het eerste
het beste onderdeel, wandelen met tussendoor een ZIT, AF en STA ging
het al helemaal mis. Dat ging juist bij de vorige cursus erg goed. "De
tafel bij de dierenarts", waar hij toch goed in zou moeten zijn zo
langzamerhand ging ook niet goed. Maar kennelijk hebben de VOET, VOOR
en "spelen met het vrouwtje" de boel opgetrokken, want tot haar grote
verbazing zijn ze geslaagd. Ook het onderdeel blijven in de auto en eruit halen leverde een prachtige 9 op. Dat de auto er naderhand zo uitzag, maakt niets uit, want hier deden ze het allemaal voor.
Op ca. 65 km van Blankenberge ligt Terneuzen en dat ligt 173 km van
waar de baasjes wonen. Dat was een mooie gelegenheid om 2 vliegen in
een klap te slaan: eindelijk het zusje van het vrouwtje weer eens
bezoeken en meedoen aan de strandwandeling georganiseerd door de
Belgische vereniging voor Drentsche patrijshonden. Zaterdag, onderweg
naar Terneuzen zag het weer er alles behalve fraai uit. Arcil kende
Trudy nog wel en de begroeting was dan ook zeer enthousiast. De
begroeting 's avonds met zoon Wouter was wat terughoudend en er kwam
zelfs even een grom aan te pas. Maar toen het ijs eenmaal gebroken was,
was Arcil niet meer bij Wouter weg te slaan. Na een heerlijk diner,
een goede maar korte nachtrust en een stevig ontbijt ging het op
Blankenberge aan. Door de uitstekende routebeschrijving, gebruikmakend
van de opgegeven coördinaten, (waarvan ze niet eens wisten dat ze die
in de Tomtom konden programmeren) kwamen ze zonder problemen, ruim op
tijd, op de plaats van bestemming aan.
Het weer zag er inmiddels
veelbelovend uit en langzaamaan zagen we meer auto's met nieuwsgierige
drentenkopjes achterin verschijnen. Na begroeting van inmiddels een
aantal bekenden en een kop koffie ging het eerst nog een stukje
aangelijnd richting strand, waar de honden onmiddellijk als een pijl
uit een boog vertrokken, sommige zonder omkijken, andere keken nog heel
even naar het baasje voordat ze uit de startblokken schoten. De
kennismakingen werden hernieuwd en onderlinge krachtmetingen vonden
plaats. Af en toe duidelijk hoorbaar, waardoor sommige baasjes dachten
dat er van alles aan de hand was. Maar na een, bij tijd en wijle,
stevig robbertje was de rust hersteld en ging het al dollend en spelend
verder. Rond een uur of twaalf werd er gepauzeerd en de traditionele
citroenjenever geserveerd. De terugweg vond plaats onder een
helderblauwe lucht bij een aangenaam wandel-temperatuurtje waardoor een
een lekker vakantiegevoel ontstond.
Teruggekomen bij het vertrekpunt
was het verleidelijk om nog te gaan genieten van een pan mosselen in
het zonnetje, maar het leek de baasjes verstandiger toch maar aan de
terugreis van een kleine 250 km te beginnen. Na een kopje koffie te
hebben gedronken werd afscheid genomen.
Prachtig weer, mooie honden en een prima organisatie stonden borg voor een zeer geslaagd evenement. Waarvan hier een eerste impressie. Met dank aan de "Belgische Vereniging Drentsche Patrijshonden".
De baasjes vertelden ook nog dat er heel veel honden losliepen in
Athene. Waarschijnlijk deels zwerfhonden, hoewel de meeste wel iets van
een halsband of tuigje met een soort naamplaatje om hadden (vaak was
dat een plastic label). Ook leken ze toch wel een vaste plek, bijv.
voor de deur van een winkel, te hebben
waar ze heerlijk rustig lagen te slapen en zich helemaal niets
aantrokken van voorbij lopende mensen, auto's en andere
vervoermiddelen. Het vrouwtje heeft zelfs gezien dat een soort
hazewindhond voor een man op een brommer uit rende en op ieder hoek
wachtte waar zijn baasje (?) heen zou gaan en dan rende hij weer
vooruit naar de volgende hoek. Terwijl
de
baasjes weg waren logeerde Arcil weer in Dierenhotel Arbina. Daar kon
hij lekker spelen met andere hondjes en er was niemand die zei dat hij
niet zo moest trekken. Omdat het Dierenhotel voor een maand dicht ging
en de baasjes kwamen pas 's avonds terug kwamen werd Arcil zaterdag
opgehaald door Theo en Marijke die hij gelijk herkende. Dat zijn de
baasjes van
Tikkel waar ze laatst een keertje mee gewandeld hebben. Ze gingen naar
hun huis toe en daar was Tikkel ook.
Ze moesten wel weer even wennen
aan elkaar. Tikkel is al 10 jaar en af en toe moest Arcil hem even
aansporen als hij weer wilde spelen. Ze hebben het de hele middag en
avond heel druk gehad met elkaar uitdagen, zowel binnen als buiten in
de tuin. Arcil had het er goed naar zijn zin en is zo braaf geweest, dat hij best nog een keertje mag komen. 's Avonds kwamen de baasjes hem weer halen en daar was hij toch ook wel weer erg blij om. Hij wist niet tegen wie hij het hoogste op moest springen. En de volgende dag................hebben de baasjes geen kind, sorry hond, aan hem gehad.
Op de Akropolis zagen de baasjes een grote schaal met vuur staan. Dat
vonden ze wel grappig, dus als een echte toerist er maar een foto van
gemaakt. Terwijl ze daar stonden hoorden ze, op een vraag van een
Japanner, dat er "a ceremony would start within five minutes" werd geantwoord. Welke ceremonie?
Geen idee, laten we maar doorlopen. Tot het baasje zei: 'Kijk, daar
hangen een Canadese en een Griekse vlag". Natuurlijk ook even met het Olympisch vuur op de foto Het baasje moest er ook het zijne van weten
Ik ben zo moe dat ik de hele dag heb geslapen. Het baasje dacht al dat
ik wat mankeerde. Maar ik ben weer naar Arbina geweest, daar heb ik
lekker weer met
allerlei hondjes gespeeld. Flap, het hondje waar ik de vorige keer mee
had gespeeld, was er niet. Ik bleef er nu ook slapen en dan kon ik
steeds met andere hondjes spelen. Maar de baasjes zijn ook moe.Het
baasje moest voor zijn werk naar Athene en het vrouwtje mocht mee. Die
heeft daar heel veel gelopen en geklommen terwijl het baasje aan het
werk was en had er zere voeten en spierpijn van. Het was wel heel
lekker weer daar. Ze konden buiten lopen zonder jas en hebben op
terrasjes gezeten en zelfs buiten gegeten. De Akropolis en de Plaka
(een wijk met allemaal winkeltjes en restaurantjes) waren op
loopafstand van het hotel. Het vrouwtje wilde lekker winkelen, maar
rustig kijken was er niet bij. Telkens sprong er iemand te voorschijn
die zeer opdringerig zijn of haar waar probeerde te slijten. Ook voor
ieder restaurant of terras stonden drie of vier man klaar om je naar
binnen of het terras op te trekken. Dat deed wel een beetje afbreuk aan
de verder zeer gezellige en gemoedelijke sfeer op (of is het "in") de
Plaka.
Samen hebben de baasjes de Akropolis beklommen toen het
baasje een middag vrij had. Ze moesten wel goed uitkijken want het was
best glad door het vele marmer. Er liepen ook heel wat honden los
rondof lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. Als we wat meer uitgerust zijn hebben we nog wel wat te vertellen.
Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. 
.
of lagen lekker te slapen. Het baasje kon het niet laten om er
naar eentje toe te gaan en die vond dat ook wel fijn, want hij ging er
nog eens extra lekker voor liggen. 
