Toen wij klein waren passeerde er aan ons huis een ijskar.  Van zodra de zon zich van haar beste kant liet zien, weerklonk het melodietje van de ijskar door de straten van de wijk.  Lokte het ons naar buiten.  Net zoals veel andere kinderen.  Die soms onze tuin moesten doorkruisen om tot bij onze straat te raken.  Kinderen die best wel regelmatig een ijsje mochten likken...  terwijl wij met grote ogen toekeken.

Vijf keer per jaar, wanneer één van onze huisgenoten jarig was, mochten wij de ijskar doen stoppen.  Om elk een ijsje uit te kiezen.  En gezamenlijk op te smullen.  Niet nodig uit te leggen dat deze dagen hoogdagen waren.  Dagen waar lang naar uitgekeken werd.

Beetje sneu natuurlijk voor mijn broer dat hij eind oktober verjaarde.  Dat de ijskar in de herfst geen ronde meer deed.  Dat we dan maar zelf ijsjes gingen kopen in het buurtwinkeltje.  Vaak met hoorntjes die zacht geworden waren door een zomer lang in de diepvries te liggen...

Ik zou liegen als ik zou beweren dat onze gezins-ijsconsumptie zich beperkte tot deze zes dagen.  Dat was niet zo.  's Zomers zaten er altijd wel dozen ijs in de diepvries.  Hoe groter we werden, hoe meer dozen ik me kan herinneren.  Toch was het eerder uitzonderlijk dat we ervan mochten snoepen.  Het was beslist niets alledaags.

Hier, in onze straat, rijdt geen ijskar voorbij.

Wat enerzijds goed is.  Aangezien de kinderen geen 'muziekje-ijsje-bedelen'-associatie leggen.

Wat anderzijds ook wel een beetje sneu is.  Aangezien een ijsje van de ijskar altijd een vergrotende trap blijft van diepvries-ijs.  In mijn herinnering.

Toch, van zodra de zon zich van haar beste kant laat zien, wordt de diepvries gevuld met ijsjes.  Waarbij ik geen grote lolly's koop, maar de mini-versies.  Die even lekker zijn, maar net iets minder calorierijk.

Zodat ik wat guller kan zijn dan mijn ouders vroeger waren.

Omdat naar mijn gevoel ijsjes onlosmakelijk verbonden zijn met de zomer.

Toen ik gisteren thuiskwam was het dochter Kato die me verraste.  Ze had zelf fruit-ijsjes gemaakt.  Met appel en sinaasappel en banaan. En terwijl ik dit hier neerschrijf, komt het water me in de mond.  Bij de herinnering aan de fruit-ijsjes die mijn mama vroeger zo gul maakte.  In absoluut de overtreffende trap van ijs...

Trien