Maandag, 26 januari 2009.
Charme Hotel, Sukhothai.

9. Het geslacht der engelen.

Ik lag vanmorgen in bed te lezen in een folderke met alle mogelijke uitstappen die hier mogelijk zijn, eentje ervan was om een trainingsprogramma bij het leger te gaan volgen! Ik zie zoiets al in Sri Lanka gebeuren, daar zou dat waarschijnlijk "Spelen met de Tijgerkes" heten…

Na ons - met de buit van de 7/Eleven - veredeld ontbijt, vertrokken richting Sukhothai, een rit van 350 kilometer. Omdat de wegen hier zo goed zijn gaat het vlot en kunnen we veel pauzes inlassen. Ons eerste kleine doel was een grote zittende boeddha, niet zozeer omdat we daar zo in geïnteresseerd zijn maar het leek ons een fijne plek met een mooie uitkijk voor een eerste knabbeltje. De krulletjes op zijn hoofd zouden van knoflookdoosjes gemaakt zijn. (Een beeld ter ere van "Boeddha Recyclage" of "Boeddha Lookadem"?) Wat we ons daar bij moesten voorstellen wisten we echt niet, hoewel ons ma destijds een hoed heeft gemaakt waar zo'n rond doosje van "La Vache Qui Rit"-smeerkaas als vorm ingewerkt zat. Ons ma als trendsetter voor boeddhabeelden?

Van ver zagen we een gouden reuzenbeeld op de heuvel zitten maar ons Trees raakte helemaal in de war, volgens haar reden we van de wereld af. Raar dat ze nog altijd niet gelooft dat hij rond is. Ze zou ondertussen beter moeten weten. Trees haar knop omgedraaid en ons eigen verstand en ogen alweer boven gehaald. Binnen de vijf minuten reden we het bos in waarin het klooster verscholen lag en stonden we aan de voet van inderdaad een Big Boeddha... Waarom moet alles in 't Oosten toch allemaal om ter grootst zijn? Van de reclameborden tot de boeddha's?... "Size doesn't matter" is duidelijk nog niet in deze windrichting doorgedrongen.

Stairway to heaven...

Toen we via een indrukwekkende trappenpartij helemaal naar boven gewandeld waren en we aan de voet van het beeld stonden viel 't ons pas op dat we aan de verkeerde boeddha stonden, diegenen die we zochten was een witte en dit was een gouden... Nu niet dat het belang had, de wandeling was leuk, ik ontdekte zelfs hoe loofah's groeien, het blijken de vruchten van klimplanten te zijn. Ik heb er eentje geplukt en ga er me morgen eens lekker mee scrubben.



Loofah's.

Opeens kwam uit de zaal in de voet van het beeld een monnik die eten naar de apen in 't bos begon te gooien, hij nodigde ons uit mee naar binnen te komen. De man woonde in een soort panoramische zaal in het voetstuk van dat beeld, vanwaar hij door grote ramen over heel de wereld uitkeek. Er stond een altaar met een kudde beelden, zijn zeteltje, massa's boeken en een pers waarmee hij schapuliertjes van boeddha en heilige monniken uit witte klei klopte.

Het was een heel vriendelijke man en hij was blij dat hij eens bezoek kreeg. Ik denk niet dat op deze plek veel toeristen belanden want het ligt helemaal niet op een busparcours en voorlopig zijn we nog niemand anders met een huurauto tegengekomen. Plots ontsloot de monnik een grote kast, haalde er twee piepkleine glazen kokertjes uit en gaf ze ons kado. Ze zouden de kwade geesten van ons weghouden. Dat zag ik zwaar zitten, vooral als ze misschien niet alleen geesten maar ook kwade apen van mijn lijf zouden weren. Ik had die kokers al in Lop Buri in de stalletjes rond de tempel zien liggen maar daar had niemand me kunnen uitleggen wat het was dus had ik ze niet gekocht. De buisjes zijn gevuld met fijne metalen strookjes (flinterdun goud, zilver en koper) waarop monniken in miniatuurschrift boeddhistische teksten gegraveerd hebben.

De beschermende kokertjes.

We mochten ook nog twee engeltjes-amuletten kiezen. Hij maakte ze in verschillende kleuren klei, een speciale kleur voor elke dag van de week. Ik koos de groene omdat woensdag mijn geboortedag is en Paul kreeg een witte omdat hij zijn geboortedag niet kent. Hoewel de monnik redelijk Engels sprak was het woord “engel” toch weer een zeer moeilijke bevalling…

"In your religion is fly, fly, up, up, high, high, in sky!"
"A bird?"
"No."
We waren bijna begonnen van "Is it a bird? Is it a plane? No, it 's Superman!" maar dat vonden we nogal oneerbiedig bij een geestelijke.
"Is woman! Woman fly!"
Een vrouwelijke vlieg?... Maar aleer ik me totaal belachelijk kon maken viel mijn euroke :
"Ah, yes I see! You mean an angel!"
En inderdaad hij bedoelde een soort engelbewaarder.
Waarmee dus ineens het geslacht der engelen onbetwistbaar vaststaat : is woman.



De engeltjes-amuletten liggen te drogen.

Terug beneden stond Paul erop om ons Trees te vermanen en haar dwingen de weg naar de juiste Boeddha te vinden. Voor mij had dat niet persé gehoeven maar Paul vindt dat we aan de opvoeding van Trees moeten werken. En zijn training helpt want na 5 minuutjes stonden we aan de achterzijde van de heuvel, deze keer voor de juiste reuzeboeddha, de lookpotjeshoofddeksel-boeddha, vanwaar de lieve monnik van daarnet het bestaan niet eens afwist.

Deze was wit, mager, niet mooi afgewerkt en zat verstrikt in een kluwen van electriteitsdraden dus ik raakte veel meer gefascineerd door de kleine aapjes die hier hun thuis hadden gevonden dan door Boeddha Reddy Kilowatt. De monniken hadden een mand vruchtjes neergekieperd en daar waren de diertjes een waar feestmaal mee aan 't aanrichten. Deze apen krijgen gelukkig gezond eten, heel wat anders dan die sukkels van Lop Buri die zich met chips en koekjes en allerhande zooi van toeristen moeten volvreten. Of in mijn geval, met toeristen zelf. De beestjes zagen er dan ook veel gezonder uit en ze waren schuchter, kwamen niet bedelen, kortom ze gedroegen zich veel meer als gezonde wilde dieren.
Aan de andere kant van het beeld zagen we een enorm hoge trap naar beneden leiden waarvan de leuningen bestonden uit twee tientallen meters lange gouden lijven van naga's. Ik dankte de Heer - den onze - dat we eerst het autoweggetje naar boven ontdekt hadden anders hadden we deze trappen weer zitten opklefferen voor niks.





Na de geslaagde Trees-training was ze tegoei wakker en leidde ze ons zonder problemen richting Sukhothai.
Het is heel vreemd om in de winter door de herfst te rijden en toch de lente in actie te zien. De grote teakbomen laten hun bladeren vallen, sommigen zijn helemaal kaal, daarnaast staan vele bomen met altijd groen blad, en anderen staan dan weer volop in bloei. Vooral de bomen met het "Jungle Fire" zijn adembenemend mooi, ze staan propvol vuurrode bloemen. Sommige velden liggen er kaal en nog onbeploegd bij, in winterrust, en even verder staat de jonge rijst in fluo groen op te schieten. Er zijn momenteel zelfs nog schittergele zonnebloemvelden hoewel die nu wel stilaan rijp voor de oogst zijn. Toch is het een prachtig zicht, zo'n eindeloos gouden veld.
De autostrades zijn hier geweldig. De enige minpuntjes zijn dat er soms totaal onverwacht een rood licht opduikt en wat ook wel een aanpassing vergt is is dat U-turns hier toegelaten zijn, maar eens ge daar aan gewend zijt rijdt het heel makkelijk. Zolang ge er aan denkt links te houden toch.

Net ingeplante rijst.



Van Gogh in Thailand...



Reuze reclameborden aan de stadsrand.

Deel 2 : "Komt zien! Komt zien! Bouw een spiegelpaleis en verdien uw hemel!"

Onderweg passeerden we Kampaeng Phet, dat blijkt ook een enorme opgraving van Khmer-tempels te zijn. Indrukwekkend, zoveel ruïnes bij mekaar! Hoewel we morgen de grootste verzameling van 't land in Sukhothai gaan bezoeken zijn we toch even uitgestapt, het was echt te fascinerend om zomaar aan voorbij te rijden. Al die oude bruine bakstenen stoepa's en vihara's tussen die enorme mooie bomen... Het gaf me echt een Cambodja-gevoel maar dan zonder de hordes toeristen.

Een paar kilometer verder passeerden we dan de meest blinkende tempel van Thailand. Het schrijn van Petit Pois dat ik in Lop Buri kocht verbleekt erbij! Alles, maar dan ook alles was ingelegd met spiegeltjes, tot en met de plafonds van de zalen binnenin. Ter ere van Boeddha Sinksenfoor waarschijnlijk. Gouden beeldjes weerkaatst in duizenden zilveren spiegeltjes, het was echt hallucinant! Mijn fotoapparaat sloeg er van tilt. Naast het boeddhistische heiligdom  bevond zich dan ook nog een heerlijke Chinese afdeling met een reuze Godin en twee superdraken die aan haar voeten kronkelden en dat allemaal in een soort zwembad met hypermoderne aluminium-relingen...

Het hele circus maakte deel uit van een forest monastery met een schooltje. De monniken woonden in kleine hutjes in 't bos, stil en ongestoord en ze hielden zich onledig met bonzaïkes maken van frangipani-boompjes... Wat een leven, als ze vrouwen aan zouden nemen, ik zou 't overwegen. In zo'n mooi ruim bos kunnen gaan wonen en u in stilte bezig houden. Jawadde. En die tienduizenden mozaïekspiegelkes van die tempels moet ge niet eens zelf kuisen, die klus komen de dorpelingen met liefde voor u opknappen om hun karma op te vijzelen. Met andere woorden, zoals ze destijds bij ons zouden zeggen : "om een aflaat te verdienen”. "To make merit" is hier iets waar de mensen zich danig mee bezighouden en zo ongeveer alles voor over hebben.



Klein tempeltje naast de vijver van het bosklooster.







Een spiegelpaleis of een tempel?...



"Spiegeltje, spiegeltje aan de wand..."

Een flinke aflaat kunt ge ook verdienen door een tempel te financieren (aangezien Thailand er een zeer welvarend land uitziet (de auto's die hier rijden!!! Allemaal sjieke pick-ups of dure luxewagens, en géén tweedehandse! Alle kinderen een gsm...)) staat er in elk dorpje dan ook minstens 1 tempel, de ene al waanzinniger dan de andere. De tempels schitteren en flonkeren u vanop een afstand tegemoet, de omliggende huisjes zijn veel en veel eenvoudiger. Maar ja, wij hadden destijds ook impressionante kathedralen en ondertussen kiepten we de pispotten door de ramen de straat op en liep de stront tussen onze huizen omdat we geen rioleringen hadden… First things first. Ge moet uw prioriteiten stellen.

Bij aankomst in Sukhotai was 't eerste wat we zagen een “Big C”, een reuze shoppingcomplex. Even de hoognodige spullen gaan kopen, ze hadden er alles wat we nodig hadden, behalve wat we eigenlijk zochten : benzine. Toen we buitenkwamen was 't al donker en we hadden ons hotel nog altijd niet gevonden. Trees probeerde krampachtig ons de gracht rond de oude stad in te laten rijden…
Uiteindelijk vonden we het hotel maar bleek het volzet te zijn, op een kamer met gemeenschappelijke badkamer na... Tja, dat was nu ook niet echt wat we voor ogen hadden. Dan maar verder gereden. En zo kwamen we bij het hotel terecht dat ons op internet ook al erg gecharmeerd had : Le Charme. Er verbleven maar 12 toeristen dus hadden we alle keuze van kamers. Nog voor we iets vroegen gaven ze zelfs al een discount van 40%. We waren dus weer méér dan welkom.

De kamers bleken mooie, ruime, lichte chalets in een tuin vol brede beken. Ons huisje had een heel sjiek terras met zicht op zo'n binnenriviertje. Le Charme heeft zijn naam niet gestolen.
We slapen in een klamboehemelbed. Zalig! En hier kunnen we drie nachten blijven. Wat een verademing! Eens niet elke ochtend moeten inpakken. Ik word daar toch zo moe van.
Het enige trieste aan dit hotel is dat er aan de receptie overal kleine bokalen staan met één zielige vechtvis er in. Het zijn prachtige dieren, blauwe, rode en zwarte met gigantische sluierstaarten. Zo jammer dat ze moeten dienen om mekaar te vermoorden zodat de mensen hun goklust kunnen botvieren… Als ge wil gokken op vechten, vecht dan zelf.

We konden van het avondmaal genieten op het terras van een houten gebouw dat op hoge palen in een vijver lag. Feeëriek! Met de obligate kerstverlichting in de bomen natuurlijk. In ’t Oosten is ’t de laatste jaren heel ’t jaar door kerstmis… Best mooi zolang ge maar niet probeert een landkaart te lezen bij zo'n slinger mini lichtjes...
Het eten was lekker maar voor mij veel en veel te pikant. De soundtrack bestond uit tjirpende krekels en blaffende en jankende honden. Eentje slaat aan, de buurhond doet mee, die van daarnaast pakt over en zo ontstaat een huilgolf die misschien wel tot in Bangkok reikt.

Omdat ik 's morgens al vijf pillen moet pakken neem ik mijn bloeddrukpil altijd op de middag. Maar door rond te reizen was ik dat vandaag en gisteren was ik vergeten, dus maar even de bloeddrukmeter bovengehaald en gezien wat de gevolgen waren. Er wáren begot geen gevolgen! Mijn bloeddruk was perfect normaal en mijn hartslag is veel lager dan hij vroeger ooit geweest is! Morgen nog eens proberen om die pil te “vergeten” en zien wat er gebeurt als ik me aan de geplande sportieve bezigheid ga overgeven…

Het bescheiden fotoalbum van deze dag vinden jullie op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/Hoofdstuk9?authkey=Gv1sRgCJHJyfWt1s-MZA#