Streetdance stond er vandaag op het programma van mn
oudste. De eerste les.
Een groep van 25 met, tot mijn blije verrassing, ook enkele jongens.
Het stoere van die jonge gasten geeft deze dans ontegensprekelijk dat ietsje
meer.
In stilte observeerde ik de groep. Zij die met hart en ziel verknocht waren aan
dansen, gaven nu reeds het beste van zichzelf.
Het kwam wel goed, al wist ik ook dat een deel van hen zou afhaken in de loop
van de volgende weken.
Eén jongen viel me op, hij had iets méér, iets sterker dan dat stoere. Alleen
wist ik niet wat.
Tijdens de ganse les zat mijn jongste tussen mij en een andere mama die ik
nooit eerder zag.
Voor haar was het allemaal nieuw, dat zag ik duidelijk. Ze stelde mn jongste
af en toe een vraag.
Ik liet ze beiden doen.
Op het einde van de les, toen de streeters naar hun mama/papa gingen, raakten
de vrouw en ik aan de praat.
Het toeval wou dat net die ene jongen, die ik zo gevolgd had,
haar zoon was.
Ik vertelde haar dat ik het geweldig vond dat er jongens bij de groep waren.
Waarop ze antwoordde:
Ja, ze danst graag. De jongen bleek een meisje
Oh sorry voor mijn vergissing haastte ik me te zeggen, me herinnerend hoe ik
me als kind met korte haren soms voelde wanneer ik nog maar eens als jongen werd
bestempeld.
Het hoefde helemaal niet zei de mama: Melissa wilt geen meisje zijn, vandaar
haar korte jongenskopje.
Ik had Melissa dus heel blij gemaakt door mijn vergissing.
Onlangs zag ik hierover een documentaire. Jonge jongens die zich meisje voelen,
en jonge meisjes die zich jongen voelen en er ook zo naar leven.
Acht jaar is ze, neen hij. En nu al weet zij/hij dus dat hij later man wilt
zijn.
Melissa heeft zelfs al een naam gekozen Jack en wilt enkel zo genoemd
worden.
De mama bleef vertellen, ik luisterde.
Ze zei, al vragend : Wat kan je hieraan doen, gewoon aanvaarden, niet?
Ja zei ik, aanvaarden en er zijn, want is het niet zo dat jij en ik enkel
maar wensen dat onze kinderen gelukkig worden in het leven, op hun gekozen manier?
Inderdaad, antwoordde ze met stralende lach, alsof een last van haar
schouders viel, dat wil ik ook.
We namen afscheid met een gemeende tot ziens en k ben er vrijwel zeker van
dat er nog meer gesprekken zullen volgen. Zij zal vertellen en ik zal luisteren, zoveel zij
wilt.
Van Jack heb ik afscheid genomen met Hey Jack, man, doe zo voort, je danst
geweldig goed!
De schittering in zijn ogen en de lach die ik mocht ontvangen, zeiden genoeg en
hebben de rest van mijn dag bepaald.
Mijn meisjes hadden het gesprek gevolgd, samen met Jack en zijn grotere zus.
We hebben het er later, thuis, over gehad, want natuurlijk hadden ze vragen
en natuurlijk heb ik getracht te antwoorden, zo goed ik kon
Ontwarring van het kluwen flitsen, stukje bij beetje, rechtdoor, rechtuit, het ordenen van de beelden, door klare kijk en openheid, verzachten van de pijn, wegstromend met de regen.
Als je een boemerang gooit,
komt die vanzelf terug.
Als je iemand dwingt tot iets,
keert het zich tegen jou.
Als je n beslissing voor een ander neemt,
wees consequent,
die ander is geen speelbal.
Als je tracht een ander mens te kraken,
kraak je alleen jezelf.
Door vriendelijkheid te schenken,
wordt vriendelijkheid geschonken.
Innerlijk gevecht,
dagen gewrongen,
moe gevochten.
Onmacht tegen Opgelegd,
heel stil zoals altijd,
verbergen met een lach.
En dan,
op tijd,
de ommekeer,
een warme knuffel,
lieve lach,
de wijze woorden,
zoveel meer
Morgen lukt heel zeker!
Naar aanleiding van een onschuldig voorval
vandaag, zit ik met een vraag.
Zo eentje die regelmatig weer opduikt en
voornamelijk gericht is aan de heren onder u.
Tot op de dag van vandaag is het nog nooit
gelukt er een duidelijk, redelijk, geargumenteerd antwoord op te krijgen.
Hier komt ze dan : Waarom laten jullie de WC
bril steevast omhoog staan?
De klassieke eerste reactie die ik hierop
krijg is : waarom doen jullie, vrouwen, de WC bril niet omhoog?
Wel, daarop kan ik, en ik denk dat ik hier in
naam van de meeste vrouwen mag spreken, duidelijk antwoorden.Vrouwen zitten namelijk niet graag met hun
billen bloot op een koude porseleinen, oncomfortabele rand.
Geef toe, wanneer jullie je niet staande
behoeften doen, dan doen jullie de bril toch ook omlaag, niet?
Ik zou toegeeflijk kunnen en willen zijn en
zeggen: OK, ik doe die bril omhoog en ga dan rechtstaand plassen.Aangezien ik, al zeg ik het zelf, aan de
lenige kant ben, heb ik het geprobeerd.
Maar heus, het is niet praktisch!Ik heb immers geen verlengstuk dat ik uit
mijn broek of vanonder mijn jurk of rokje kan halen.Dus heren sorry, hoezeer ik jullie tegemoet
zou willen komen, het is geen optie!
Bovendien, en dat is mijn volgende bedenking,
koop je een WC toch met bril én deksel.Een deksel dient toch om een pot af te sluiten . of zie ik dit
verkeerd?En vermits, in dit geval, de
bril tussen het deksel en de pot zit . ik hoef er geen tekening bij te maken.
Wanneer ik dus een toilet binnenstap en
vaststel dat de WC bril omhoog staat, springt me onvermijdelijk volgend beeld
voor ogen:
man moet gaan plassen, man doet WC bril
omhoog, man haalt rustig zijn grootste juweel tevoorschijn, man neemt de nodige
tijd en plast en dan plots . man is enorm gehaast of paniekerig geschrokken,
man stopt zijn jonge- of ouweheer snel snel snel weer in de donkere kamer, deur
toe en man maakt dat ie buiten is En daar staat die WC bril, verweesd te
staan
Zodus heren, nogmaals en in de hoop eindelijk
een ophelderende verklaring te krijgen: waarom toch laten jullie die WC bril
omhoog staan???
Met dank voor jullie aandacht en, natuurlijk,
welwillende medewerking voor het oplossen van deze zaak .
P.S. :Eén man kwam met een verfrissend WC-idee : een
pot met een pedaalemmermechanisme!