Streetdance stond er vandaag op het programma van mn
oudste. De eerste les.
Een groep van 25 met, tot mijn blije verrassing, ook enkele jongens.
Het stoere van die jonge gasten geeft deze dans ontegensprekelijk dat ietsje
meer.
In stilte observeerde ik de groep. Zij die met hart en ziel verknocht waren aan
dansen, gaven nu reeds het beste van zichzelf.
Het kwam wel goed, al wist ik ook dat een deel van hen zou afhaken in de loop
van de volgende weken.
Eén jongen viel me op, hij had iets méér, iets sterker dan dat stoere. Alleen
wist ik niet wat.
Tijdens de ganse les zat mijn jongste tussen mij en een andere mama die ik
nooit eerder zag.
Voor haar was het allemaal nieuw, dat zag ik duidelijk. Ze stelde mn jongste
af en toe een vraag.
Ik liet ze beiden doen.
Op het einde van de les, toen de streeters naar hun mama/papa gingen, raakten
de vrouw en ik aan de praat.
Het toeval wou dat net die ene jongen, die ik zo gevolgd had,
haar zoon was.
Ik vertelde haar dat ik het geweldig vond dat er jongens bij de groep waren.
Waarop ze antwoordde:
Ja, ze danst graag. De jongen bleek een meisje
Oh sorry voor mijn vergissing haastte ik me te zeggen, me herinnerend hoe ik
me als kind met korte haren soms voelde wanneer ik nog maar eens als jongen werd
bestempeld.
Het hoefde helemaal niet zei de mama: Melissa wilt geen meisje zijn, vandaar
haar korte jongenskopje.
Ik had Melissa dus heel blij gemaakt door mijn vergissing.
Onlangs zag ik hierover een documentaire. Jonge jongens die zich meisje voelen,
en jonge meisjes die zich jongen voelen en er ook zo naar leven.
Acht jaar is ze, neen hij. En nu al weet zij/hij dus dat hij later man wilt
zijn.
Melissa heeft zelfs al een naam gekozen Jack en wilt enkel zo genoemd
worden.
De mama bleef vertellen, ik luisterde.
Ze zei, al vragend : Wat kan je hieraan doen, gewoon aanvaarden, niet?
Ja zei ik, aanvaarden en er zijn, want is het niet zo dat jij en ik enkel
maar wensen dat onze kinderen gelukkig worden in het leven, op hun gekozen manier?
Inderdaad, antwoordde ze met stralende lach, alsof een last van haar
schouders viel, dat wil ik ook.
We namen afscheid met een gemeende tot ziens en k ben er vrijwel zeker van
dat er nog meer gesprekken zullen volgen. Zij zal vertellen en ik zal luisteren, zoveel zij
wilt.
Van Jack heb ik afscheid genomen met Hey Jack, man, doe zo voort, je danst
geweldig goed!
De schittering in zijn ogen en de lach die ik mocht ontvangen, zeiden genoeg en
hebben de rest van mijn dag bepaald.
Mijn meisjes hadden het gesprek gevolgd, samen met Jack en zijn grotere zus.
We hebben het er later, thuis, over gehad, want natuurlijk hadden ze vragen
en natuurlijk heb ik getracht te antwoorden, zo goed ik kon
Ontwarring van het kluwen flitsen, stukje bij beetje, rechtdoor, rechtuit, het ordenen van de beelden, door klare kijk en openheid, verzachten van de pijn, wegstromend met de regen.
Als je een boemerang gooit,
komt die vanzelf terug.
Als je iemand dwingt tot iets,
keert het zich tegen jou.
Als je n beslissing voor een ander neemt,
wees consequent,
die ander is geen speelbal.
Als je tracht een ander mens te kraken,
kraak je alleen jezelf.
Door vriendelijkheid te schenken,
wordt vriendelijkheid geschonken.
Innerlijk gevecht,
dagen gewrongen,
moe gevochten.
Onmacht tegen Opgelegd,
heel stil zoals altijd,
verbergen met een lach.
En dan,
op tijd,
de ommekeer,
een warme knuffel,
lieve lach,
de wijze woorden,
zoveel meer
Morgen lukt heel zeker!
_zijn_op_Grabbits.jpg)
