Naar aanleiding van een onschuldig voorval
vandaag, zit ik met een vraag.
Zo eentje die regelmatig weer opduikt en
voornamelijk gericht is aan de heren onder u.
Tot op de dag van vandaag is het nog nooit
gelukt er een duidelijk, redelijk, geargumenteerd antwoord op te krijgen.
Hier komt ze dan : Waarom laten jullie de WC
bril steevast omhoog staan?
De klassieke eerste reactie die ik hierop
krijg is : waarom doen jullie, vrouwen, de WC bril niet omhoog?
Wel, daarop kan ik, en ik denk dat ik hier in
naam van de meeste vrouwen mag spreken, duidelijk antwoorden.Vrouwen zitten namelijk niet graag met hun
billen bloot op een koude porseleinen, oncomfortabele rand.
Geef toe, wanneer jullie je niet staande
behoeften doen, dan doen jullie de bril toch ook omlaag, niet?
Ik zou toegeeflijk kunnen en willen zijn en
zeggen: OK, ik doe die bril omhoog en ga dan rechtstaand plassen.Aangezien ik, al zeg ik het zelf, aan de
lenige kant ben, heb ik het geprobeerd.
Maar heus, het is niet praktisch!Ik heb immers geen verlengstuk dat ik uit
mijn broek of vanonder mijn jurk of rokje kan halen.Dus heren sorry, hoezeer ik jullie tegemoet
zou willen komen, het is geen optie!
Bovendien, en dat is mijn volgende bedenking,
koop je een WC toch met bril én deksel.Een deksel dient toch om een pot af te sluiten . of zie ik dit
verkeerd?En vermits, in dit geval, de
bril tussen het deksel en de pot zit . ik hoef er geen tekening bij te maken.
Wanneer ik dus een toilet binnenstap en
vaststel dat de WC bril omhoog staat, springt me onvermijdelijk volgend beeld
voor ogen:
man moet gaan plassen, man doet WC bril
omhoog, man haalt rustig zijn grootste juweel tevoorschijn, man neemt de nodige
tijd en plast en dan plots . man is enorm gehaast of paniekerig geschrokken,
man stopt zijn jonge- of ouweheer snel snel snel weer in de donkere kamer, deur
toe en man maakt dat ie buiten is En daar staat die WC bril, verweesd te
staan
Zodus heren, nogmaals en in de hoop eindelijk
een ophelderende verklaring te krijgen: waarom toch laten jullie die WC bril
omhoog staan???
Met dank voor jullie aandacht en, natuurlijk,
welwillende medewerking voor het oplossen van deze zaak .
P.S. :Eén man kwam met een verfrissend WC-idee : een
pot met een pedaalemmermechanisme!
Ik zal het morgen eens proberen was het antwoord op het gisteren aangereikte :
"haast je, maar doe het langzaam
De slow motion knop heb ik vandaag dus aangezet,
Gestart in alle rust.
Kom ik te laat? Dan is het zo.
Krijg ik het werk niet rond? Morgen komt ook vanzelf.
Alles gewoon zn gangetje laten gaan.
Geen gemor, geen gezaag vandaag, van niemand (tot nu toe )...
Een reuzen-groter-dan-mezelf-bos-bloemen valt me te beurt,
nog vóór de middag, zomaar
Geschonken door twee blauwe ogen, verpakt met zon en glimlach,
genietend van de bloemenpracht en van de lach op mijn gezicht.
t Voelt goed te weten,
dat iemand weet hoe je je voelt,
en wat je voelt,
de leemtes vult in stilte,
je toont wat je betekent ... dát je betekent
Er zijn niet altijd woorden nodig.
Rusteloze nacht
enge dromen,
onderbroken,
de jongste kon niet slapen.
Opstaan 5.30u,
nog 3x deze week,
muisstil,
koffie zetten,
douchen,
haren wassen,
niet te stuiten,
gestarte lopende band.
Meisjes wekken,
de slaap nog in hun ogen,
richting badkamer,
gerust laten
is de stille boodschap.
Fruitsap persen en
dan zijn ze er,
fris gewassen vrolijk.
Eten,
afruimen,
tanden poetsen,
schoenen aan.
Iets voor 7u,
deur dicht
en vertrekken.
Gekakel zonder eind,
vaag naast en achter me.
Ik tracht
de prikkels in mijn hoofd
te onderdrukken,
to dos te scheiden van can wait.
Zoeeeeef !
Een flits langsheen de wagen.
Geschrokken stilte algemeen.
Een moto
nog sneller dan de flitsen in mn
onstopbaar, gevaarlijk acrobatische
brain jumps.
Kinderen afzetten,
goeiemorgen wensen
en tot straks!
Even, heel even,
verzachtend beeld
van spoorweg in de ochtendzon,
de sfeer van warme wandeldagen.
7.50u. Bestemming bereikt.
De rit stopt niet,
van A tot Z, van Z tot A.
Een onbestemd gevoel,
spieren en pezen,
gespannen als een boog.
Rush doorheen mn ganse zijn,
middelpuntvliedend,
middelpuntzoekend.
Gierende motor gedreven
door adrenalinekracht.
Zelfs bank en groen en water
ze temperen niet.
Het voelt als stilte voor de storm.
Waar is de storm?
Waar is de stilte?
De dag lijkt pas begonnen,
er is geen houden aan.
Ze
had haar meisjes na een week, weer bij hun papa afgezet.
Ditmaal was het met goed
gevoel, ondanks het feit dat ze hen deze week, haar week, weinig had kunnen
zien. Ze had immers een ganse week gewerkt, terwijl haar lieverds logeerden
bij hun Papy en Mamy, haar ouders.
Tweemaal was ze er gaan
avondeten en allen samen hadden ze gegrapt, gelachen en ontzettend veel
plezier gehad. Ze had genoten van die
tijd, gevuld met warme kwaliteit. En telkens weer ontdekte
ze, neen, voelde ze hoe inniger de band werd met haar jonge dochters. Het gaf haar warmte in
haar hart, t gevoel dat ze goed bezig was.
Op haar eenvoudige
manier, zonder te moeten, heel ongedwongen, vanuit haar liefde, trachtte
ze hen de echte waarden in het leven, te laten ontdekken. En ze kon vaststellen,
met eigen ogen, vanuit haar buikgevoel, hoezeer haar uiterst bijzondere meisjes zich, ondanks de
papa-mama scheiding, ontpopten tot mooie, vrolijke, levendige, liefhebbende
vlinders. Het voelde goed .
Uitblinkend in onzichtbaarheid,
in stilte meegenieten,
van 't veranderend panorama,
het kijken met jouw ogen,
naar volle kleurenpracht,
het ruiken met jouw neus
aromas van het zuiden,
het luisteren met jouw oren,
naar dag- en nachtgeluiden,
het ontembare voelen...
spijts afstand en gemis,
van zwoele, warme kracht,
uniek verbonden zijn.