Het pratende ontdekken
het lachen om onnozelheden
het lachen met mekaar
t ontberen van gewoontes
die nooit dezelfde zijn
het missen van de warmte,
de lach, de geur, de wijze woorden
t gevoel van licht ontvlambaar,
met één vinger gestreelde,
geliefkoosde huid
Het sneed haar
scherp doormidden
het mes van pijn
vertrekkend van het middenrif
omhoog tot in haar keel,
omlaag tot in haar maag,
alles verbrandend
het braaksel van de onmacht,
verdronken in haar innerlijke tranen,
de wetenschap dat ook zij werd gemist,
om zoveel en één reden,
haar ganse leven was ze er geraakt,
maar ditmaal lukte het haar even niet,
het leven elke dag opnieuw,
zo goed en krachtig als ze kon,
het sterven elke dag een dagje dichterbij.
07-11-2012 om 23:55
geschreven door Fieke
Categorie :Zij
