Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Categorieën
  • Bedenkingen (12)
  • EMOTIES (91)
  • Oud leven (3)
  • PLUK DE DAG (41)
  • Zij (67)
  • Inhoud blog
  • Even
  • De snaar
  • Voorbij de tunnel
  • De dag nadien...
  • Tunnel in zicht (deel 2)
  • De eerste lentestap
  • Herfstgedachten
  • Morgen is anders
  • Niets Nergens Niemand
  • Rijk?
  • Kom dan....
  • Verbinding onderbroken
  • Kattenwijsheid
  • Vriendin
  • Gedachtenstaren
  • Tunnel in zicht (deel 1)
  • Vrouw
  • De vraag
  • Zou ze? Zou hij?
  • Over the edge
  • Teveel gevraagd?
  • Zien
  • Hij liet zijn leven los
  • Cyclus van een leven
  • Nachtgloed
  • Even zoek
  • Stille Zaterdag
  • Slaap
  • Herontdekken
  • Geveld
  • Slapen ... hoe kon dat nog?
  • Rust
  • Morgen
  • Tomeloos
  • ALERT
  • Slapeloze nacht
  • TIJD
  • Boom
  • Meeuw
  • Geen weg
  • Een dag een stap
  • Voelen
  • Vertel - part 2 (16.09.2012)
  • Bellenblaas
  • Halve maan
  • Knap
  • Oesterparel
  • Uitgeput
  • Zeker
  • ***
  • Kleine grote wereld
  • Evenwichtsdraad
  • Verhaal
  • Toevallig ?
  • Afscheid van Geweld
  • Vergeetput
  • Zacht
  • Spiegel - 22 januari 2013
  • Sneeuw
  • Zonder stoppen
  • Vergeten
  • Klein
  • Ogen (2)
  • Tik
  • Reorganisatie
  • Wensen
  • Nat
  • Snoezelen
  • Eindeloze dag
  • Ogen
  • Zweven
  • Waterijs
  • Gebaar
  • Jouw warmte
  • De aflaat
  • Vredig
  • Ondanks
  • Bestaan
  • Zwevende sepia beelden
  • Zachtheid
  • Tussen de wolken door
  • Fijn - 22 november 2012
  • Avondrust
  • De kooi
  • Zonnevonk
  • Nevelnacht
  • Zonnewolken
  • Zeggen - 16 nov. 2012 - 21u en zoveel later
  • DONDERDAG 15 nov. 2012 - 01.10u - ADEMEN
  • WOENSDAG - 14 nov. 2012 - 18.45 u - GEVOELSVERDOOFD
  • WOENSDAG - 14 nov. 2012 - 18.30 u - SIJPELEN
  • WOENSDAG - 14 nov. 2012 - 14.30u - MISSEN
  • WOENSDAG - 14 nov. 2012 - 09.50u - OPBRANDEN
  • Vooruitzichten - 11/11/2012
  • Ijskoud - voormiddag
  • Tanken - 9 november 2012
  • Nog nooit - 9 november 2012
  • In de stilte - 9 november 2012
  • Er zijn - 9 november 2012
  • Vertalen - 9 november 2012
  • TE...
  • Bezig blijven
  • Kil en kleurloos
  • Niet vechten - 6 november 2012 middag
  • Dag en nacht - 6 november 2012
  • ONMACHT
  • Dansend blad
  • Waaierwolken
  • Van eik tot eik
  • Bekrompenheid
  • Vroege ochtend
  • Soms
  • Stilte
  • Wat nu
  • KOM
  • De kleine dingen
  • Afstand
  • Vlinder
  • Sterren tellen
  • Tekenen
  • Boos
  • Blad
  • Mijn meisjes
  • De herinnering
  • De komst
  • Gewoon wat tijd
  • Paraplu
  • Ons zijn
  • Onvoorwaardelijk vertrouwen
  • Muizenleeuw
  • Jezelf - Mezelf
  • Stel
  • Dutten
  • Ogen
  • Passiedans
  • Staat van ontbinding - MOMENTOPNAME
  • De Middenweg
  • Geestloze lichaam
  • Eeuwen geleden
  • Toren
  • Oktobermorgen
  • Voorzichtig
  • MIST
  • Vrijdagavond
  • Ooit
  • ...
  • Intens
  • Radioactief
  • Ontgoocheld
  • Stil
  • 2U
  • Gedreven bedreven
  • VEILIGE NACHT
  • Ik vertrouw je
  • Je vond me
  • Warrig spel
  • Barsten met flarden
  • Supernova
  • Vertel
  • Uit de dag gegrepen ...
  • En toen ...
  • Het kluwen
  • 12 september 2012
  • Wat?
  • Als je ...
  • Vang me
  • Rechtdoor naar morgen
  • Wervelwind
  • Onbestemd
  • Mooi ben je
  • Speldenprik
  • Tussen pot en deksel
  • 04.34u
  • Hittegolf
  • De zwoele rit
  • Letter per letter
  • Een nieuwe grens over
  • Lezen
  • Uitkijkend wachten
  • Zeg het met bloemen
  • MEREL
  • Er is geen houden aan
  • Na regen ....
  • Van sprookjes en echte verhalen
  • Simpele dingen
  • HAAR MEISJES
  • Onderweg naar ...
  • Zomerdag - 't verkeerde woord
  • Smile
  • Afscheid ... voor eventjes
  • Het kleine bos van eerlijkheid - 2012
  • Sterrenstof en Zon
  • NESTWARMTE
  • IK KIES MIJN EIGEN WEG
  • Zomaar
  • Als je openstaat voor
  • Ons
  • Moe
  • Weet ...
  • Het kleine bos van eerlijkheid - 2011
    Zoeken in blog

    Sophie's Choice
    Van gisteren, vandaag en morgen
    It's all about the moments you share, the moments that take your breath away :-)
    08-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voorzichtig


    http://www.youtube.com/watch?v=zeyN52vyj_E

     

    Wanneer ik je nog zeg,

    “wees alsjeblieft voorzichtig”,

    voor je de deur uitgaat

    en ik pas rustig ben

    na je ontvangen safe bericht…

     

    Geen scheidingsangst

    ook geen

    verlatingsangst

     

    Enkel bezorgdheid

    om wat gebeuren kan

    om de gedachte

    van wat het leven

    me reeds bracht

    en me ook weer ontfutselde

     

    Voor je het weet, is het gebeurd,

    gegrepen, weggemaaid,

    vervlogen...

     

    Ik besef,

    neen, ik weet,

    ik zal de laatste zijn,

    die het zal weten

    te laat,

    buiten de warme levenskring,

    vanop het parallelle spoor

    uitblinkend in afwezigheid,

    op “het” moment van afscheid.

     

    En ik voel aan,

    dit is voor jou een nieuw gegeven,

    ook niet te vatten

    - denk ik –

    er is geen uitleg voor

    het is…

     

    Ook dit ben ik,

    ik zie je gewoon graag.

     

    08-10-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    07-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MIST



    Mist

    opstijgend

    rondom mij

    geluid gedempt

    oranje vaagheid

    van lichten

    alleen de sterren

    zijn nog zichtbaar.

    07-10-2012 om 02:26 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:PLUK DE DAG
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vrijdagavond


    Een avond met z’n tweeën

    Een frietje delend eten,

    en dan de zetel in.

    Heel knusjes bij mekaar,

    zittend of liggend hangen,

    alsof het altijd was.

    Een film opzetten

    en flarden ervan zien,

    zonder fysiek contact

    te lossen.

    Een vrijdagavond,

    méér hoeft het niet te zijn.


    07-10-2012 om 02:06 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:PLUK DE DAG
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ooit


    Ooit

    was ik

    niets

    Nu

    ben ik

    07-10-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen....


    Drie woorden

    Drie punten

    Te banaal

    Te simpel

    was ze

    voor deze wereld…

    Of was het andersom?


    07-10-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Intens



    Nooit had ik gedacht, nog minder verwacht

    dat vrijen zo intiem kon zijn, dicht bij mekaar,

    het zachte zoenen warm, genietend met mekaar

    zo vrij zo ongeremd onszelf, het voelen van je ogen en je lach

    het kijken naar mekaar van heel dichtbij, de glimlach om de lippen,

    herkennen van de jagende stroom, het uitstellen van, om langer door te gaan,

    afwisselend rustig om intens te voelen en dan weer hevig om de passie

    je huid zo tintelend warm en zacht, jij spelend met mijn haar

    ‘t ontdekken telkens weer van telkens meer

    van jou en mij, van ons, in onze tijd…

    07-10-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    06-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Radioactief



    Ze was de dag heel vroeg begonnen.

    Om 4.30u.  Omwille van de wetenschap.

    De wetenschap die in haar buik zou kijken straks, in schijfjes, dwars door haar heen.

    Ze moest nuchter zijn, tenminste 4 uren voor het onderzoek, hadden ze gezegd. 

    Niet nuchter in de zin van “niet dronken” maar wel “niet eten, noch drinken”.

    En natuurlijk mocht je ook niet dronken zijn.

    Daarom het vroege uur dus, zodat ze toch nog iets kon eten en zo het tijdstip

    van het onderzoek kon halen, zonder kennis te hoeven maken met de vlakte.

     

    Goed op tijd was ze in het ziekenhuis, te vroeg zelfs, maar dat had ze liever.

    ’t Gaf haar de kans om rustig op te bouwen, te achterhalen waar haar in de file

    geblokkeerde vriend zich op dat moment bevond.

    Hij kon het onmogelijk tijdig halen, maar zij wist ook dat hij er alles aan deed om er zo

    snel mogelijk te zijn.  Het was niet de eerste keer dat hij dit voor haar deed. 

    Méér dan een jaargeleden deed hij hetzelfde, in veel moeilijkere en gespannen

    omstandigheden, iets waar zij nogsteeds en voor altijd dankbaar was.

    Ze had ondertussen veel bijgeleerd…

     

    Dus ging ze naar waar ze zijn moest “afdeling CT-scan” en ging daar rustig zitten

    in een hoekje.

    Maar niet voor lang.  Ze werd verzocht aan een tafeltje plaats te nemen en een

    vriendelijke “ober” bracht haar zomaar drie reuzenbekers. 

    Ze moest die drinken, om de 20 minuten.  Het leek op water dus zag ze dat wel zitten. 

    Tot ze de eerste slok nam, toen zag ze ’t niet meer zitten.  ’t Was water met een smaak

    van “vies”.  Bericht naar vriend : dit is echt niet te drinken.  ’t Antwoord was al even

    duidelijk : gewoon je neus dichtknijpen.  En dat deed ze dus, tot groot plezier van

    andere mededrinkers.

    Het feit dat ze dat spul moest drinken op de juiste tijdstippen bracht haar tot het besef

    dat vriendje lief het wel zou halen. 

    Ze keek er erg naar uit, want ondanks alles voelde ze enige onrust in haar groeien.

    Ze meldde hem waar ze zat en dat hij enkel haar naam moest onthouden om haar te

    vinden.  Zelf ging ze melden dat haar vriend nog onderweg was en vroeg of ze hem

    wildendoorsturen.

    En zo geschiedde het, ze zag hem plots de hoek omdraaien, stond recht, gaf hem

    een knuffel zoals ze niemand anders knuffelde. 

    De onrust in haar verdween in het niets.

    Ze vertelden, lachten, wachtten en genoten.  Haar drank was ondertussen op. 

    Op naar het volgende.  Infuusje steken, niet inéén keer, maar wel in drie. 

    Dit was ze ook al lang gewoon, haar aders speelden altijd verstoppertje of lieten

    zich gewoon stukprikken, kwestie van stagiairs-verpleegkundige wat oefening

    te gunnen.

    En dan de scan.  Volledig nieuw voor haar.  Geen volle tunnel – gelukkig maar –

    wel zo’n futuristisch ding waar ze in geschoven werd.  Op commando hield ze

    haar adem in, bleef stil liggen en mocht – alweer gelukkig maar – opnieuw ademen. 

    Dit driemaal na mekaar.  Toen was het voorbij.  Versierd met 2 windels,

    wegens de mislukte prikken, mocht ze weer gaan.

    De resultaten zouden volgen.

    Een stukje eten en iets drinken met echte smaak zag ze wel zitten.   Dus deden ze dat,

    haar vriend en zij.  Ze voelde zich wat slap en ook vermoeid.  Ze at een broodje

    confituur en dronk een schuimige ziekenhuiscappuccino.  Het smaakte haar. 

    En al bij al had ze zich wel geamuseerd.

    De rest van de dag verliep van fraai tot minder fraai - wegens bijwerkingen -,

    van fraai tot fraaier dan fraai – wegens leuke invulling van tijd. 

    Een dag om met stip te noteren. 

    Een dag waarop ze 100% radio”actief” was. 

    Wat ze nog steeds afvraagt: gaf ze nu licht in het donker of niet? 

    Ze had de ganse nacht geslapen.

    .

    06-10-2012 om 22:37 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)
    04-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ontgoocheld

    Ze was ontgoocheld,

    over zichzelf…

    Haar lichaam deed niet wat zij wou.

    Voor 100% was ze gegaan,

    ze kreeg er amper 60 uit.

    Dat wat ze ’t liefste deed,

    leek plots niet meer te gaan.

    Naast de fysieke pijn,

    voelde ze, veel méér nog,

    de mentale steek.



    04-10-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)
    02-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stil




    Haar lippen vormden,

    “Ik zie je graag”,

    zonder geluid,

    om de stilte

    niet te wekken.

    02-10-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)
    30-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2U


    Ontspannen was haar dag gestart.

    Ze voelde zich goed, gelukkig, blij gemutst.

    Ze had een afspraak, of liever, ze had er twee.

    De ene was er een van lichamelijke gezondheid.

    Een jaar voordien werd ze verlost van een pijnlijk, nutteloos stuk.

    De pijn was wel teruggekomen, wat eigenlijk niet kon.

    Ze maakte er dan ook niet echt een punt van, voelde zich kiplekker.

    Ze zou het enkel melden.

     

    De tweede afspraak was op dezelfde locatie,

    maar dan wel eentje van rust en steun en zoveel meer,

    met haar steeds aanwezige beste vriend, haar zielsverwant.

     

    Om 9 uur vertrok ze en toen pas werd ze aangepakt door zenuwen,

    had file overal, stond stil voor elk rood licht dat ze kon tegenkomen.

    Ze wou er zijn, wou alles snel achter de rug hebben, zodat ze kon genieten

    van wat zich aankondigde als een prachtige dag.

     

    Eindelijk was ze er.  Hij kwam haar tegemoet, een lach, een blik, een knuffel

    en een zoen.

    Weg zenuwen...

    Het inschrijven ging vlot.  De wachtzaal, dicht bij mekaar, genietend van het praten,

    tot de muziek haar veel te luid werd. 

    Ze had beweging nodig, een plaats waar het iets stiller was. 

    Ze kreeg het warm en werd gestoord door een opkomende hoofdpijn.

    Hij paste de muziek aan, een soort dat hen deed lachen omwille van de vroomheid.

     

    Het was aan haar.

    Gezwind stapte ze binnen, kreeg vragen voorgeschoteld, gaf informatie door,

    werd doorgelicht, aanhoorde het verdict dat ze wou horen : 100% OK.

     

    Maar …

     

    Ze had het kunnen weten, eenmaal een evenwicht gevonden,

    wordt dit zonder pardon verstoord.

    Haar blijdschap sloeg om in ontgoocheling.

    Ze moest een afspraak maken, een CT-scan, om “alles” uit te sluiten.

    Met papier en glimlach ging ze buiten, tien stappen verder was ze boos.

    Zou ze nu nooit eens, al was het maar een tijdje, rust krijgen in haar leven?

    Opstandig was ze.  Ze wou geen nieuwe afspraak,

    nog minder een CT-scan van haar buik, geschoven in een tunnel!

    Er knakte iets in haar.  Ze wou hier weg, naar buiten,

    ze wou wat frisse verse lucht inademen.

     

    Hij leidde haar tot daar, tot aan die groene bank, in de zalige zon.

    Zo lief als hij was, stak hij voor haar een sigaret op,

    al had hij zelf het roken opgegeven.

    Steeds wist hij hoe haar op te vangen.

    Hij liet haar even doen tot ze bedaarde en hem vertelde wat ze voelde.

    Niet de angst voor het onderzoek, wel het feit dat ze geen onderzoek meer wou.

    Ze was de ziekenhuizen beu, had het gevoel dat ze de laatste jaren

    niets anders meer gedaan had, waardoor ze telkens weer geconfronteerd werd

    met herinnering en beelden van pijn, verdriet.

    Ze was het allemaal zo moe.

     

    Hij liet haar, zoals steeds, vertellen.  Hij luisterde, zoals hij altijd deed,

    bekommerd om haar innerlijk gevoel, haar steunend zoals steeds. 

    Hij begreep haar want hij voelde haar.

    Hij zei haar : maak gewoon die afspraak, nadien kan je beslissen of je verder

    gaat.  Het ongewisse zal je blijven volgen.  Naarmate de pijnfrequentie toeneemt,

    zal ook het ongewisse groeien in je hoofd.

    Ze wist dat hij gelijk had, want ze vertrouwde hem

    zoals ze nooit eerder vertrouwde.

    En samen gingen ze weer binnen, de afspraak werd geregeld.

    Ze werd een week later weer verwacht.

     

    De rest van de dag hebben ze genoten, samen, van de mooie dingen,

    de rust en het geven aan mekaar.

    Ze vertrouwt hem,  ziet hem graag.

    30-09-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)
    29-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gedreven bedreven


    Je handen

    wandelend

    op zoek naar leven,

    sidderend door je strelen,

    de weg van zachtheid

    in je ogen,

    het bergendal gevuld

    door warmte in beweging,

    onze hongerige monden,

    gevend, delend,

    bewust genietend van de passie

    in onbewuste tijd.





    29-09-2012 om 00:43 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    26-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.VEILIGE NACHT



    Je lonkt naar mij,

    jij donkere nacht,

    aanlokkelijk zacht,

    je fluisterstem,

    verleidelijk zwoel,

    je woorden,

    ik laat me leiden,

    nestel me,

    vertrouwde overgave

    aan jouw schoot,

    een warme nest.

    26-09-2012 om 01:02 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:PLUK DE DAG
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik vertrouw je



    Je staat op,

    zoals de dag voorheen,

    heel stil en op je hoede,

    door wat je voelt,

    door wat je niet begrijpt,

    door woorden die ontbreken,

    door ongekende leemtes

    door onverklaarbare stiltes.

    Vragen duiken op,

    veronderstellingen krijgen vorm.

    Je twijfelt,

    ongerust,

    weet niet waar je goed mee doet,

    wacht af,

    probeert het te negeren,

    nog stiller dan al was.

    Het blijft je achtervolgen,

    op elke plek, in elke hoek,

    het broeit, het groeit,

    het vult je hoofd,

    palmt alles in.

     

    Tot bij de confrontatie,

    vanuit een diepe slaap.

    Je observeert,

    nog altijd op je hoede,

    afwachtend vragend,

    alert voor elke wijziging,

    in blik, in toon, beweging.

    Je registreert…

    Tot het eruit komt,

    met mondjesmaat,

    klaarheid en openheid…

    En elke deur werd zacht geopend …

    “VOlste VertrOuwen”

    26-09-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    25-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Je vond me



    Ik kijk naar je,

    jij daar,

     tegen de muur,

    als het ware,

    word ik naar je toe gezogen,

    je passie straalt,

    het blauw en grijs en wit,

    donker en licht,

    de nieuwe beelden,

    telkens weer ontdekt,

    je trekt me aan,

    vanwaar ik ook mag staan,

    zitten of liggen,

    jij bent het helemaal,

    zo ik.

    25-09-2012 om 23:50 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    24-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Warrig spel


    Waai wind,

    waai,

    m’n schouders recht,

    m’n neus naar jou gericht,

    gesloten ogen,

    adem ik je in.

    Waai wind,

    waai,

    zo hard je kan,

    je dansend spel

    doorheen m’n haar.

    Waai wind,

    waai,

    waai me omver.


    24-09-2012 om 21:03 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    23-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Barsten met flarden


    Ze was weer wakker, veel te vroeg,

    nog midden in de nacht.

    Haar hoofd stond, net als de avond ervoor, op barsten.

    Niet dat dit zou gebeuren, hoopte ze, het voelde enkel zo.

     

    Ze zag beelden voor zich in het donker - zo scherp en echt -

    en hield ze vast om mee te nemen in een nieuwe slaap.

    Het werd een bodemloze slaap met dromen,

    telkens gewekt door niets, of toch, door flarden uit haar dromen,

    om dan weer in te slapen.

     

    Zo reeg ze uren aan mekaar tot het dag genoeg was om op te staan.

    Ze was vastbesloten : de flarden en de barsten in haar hoofd zou ze het

    zwijgen opleggen.

    Ze wist dat het zou lukken door dingen te bewerken met haar handen,

    uren en uren, verzonken in gedachten, die ze de vrije loop kon laten,

    in zon en blauwe lucht.


    23-09-2012 om 01:12 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)
    18-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Supernova
                                              

    Los

    van tijd

    van zwaartekracht

    strengelend samen

    spontaan

    ontstane atmosfeer

     

    Zachtheid

    je vingers

    als zijde voelend

    ontdekkend

    lerend

    lezend

    uitnodigend gevend

     

    Sensueel

    je lippen

    zoekend

    vindend

    warmte

    van de mijne

    tot eenwording van

    ons zijn

     

    Samen

    beleven

    intens gevoel

    in diepte

    groeiend

    opzwepend ritme

    van oeverloze dans

     

    Vervuld

    zijn

    krullend

    verankerd onder

    wervelende sterrenregen

    in helderheid van kleur

     

    Eén

    in alle mogelijke

    in alle ongekende

    dimensies

    in het donkere

    van de warme stilte

    van de nacht

    uitgeteld

    voor even

    18-09-2012 om 21:27 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    16-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vertel


    Vertel me,

    eens,

    wanneer ik,

    in ’t donkerst

    van de nacht,

    je pad bewandel,

    ga je dan met me mee?

    16-09-2012 om 22:08 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:EMOTIES
    >> Reageer (0)
    15-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit de dag gegrepen ...


    Streetdance stond er vandaag op het programma van m’n oudste. De eerste les.
    Een groep van 25 met, tot mijn blije verrassing, ook enkele jongens.
    Het stoere van die jonge gasten geeft deze dans ontegensprekelijk dat ietsje meer.
    In stilte observeerde ik de groep. Zij die met hart en ziel verknocht waren aan dansen, gaven nu reeds het beste van zichzelf.
    Het kwam wel goed, al wist ik ook dat een deel van hen zou afhaken in de loop van de volgende weken.
    Eén jongen viel me op, hij had iets méér, iets sterker dan dat stoere. Alleen wist ik niet wat.
    Tijdens de ganse les zat mijn jongste tussen mij en een andere mama die ik nooit eerder zag.
    Voor haar was het allemaal nieuw, dat zag ik duidelijk. Ze stelde m’n jongste af en toe een vraag.
    Ik liet ze beiden doen.
    Op het einde van de les, toen de “streeters” naar hun mama/papa gingen, raakten de vrouw en ik aan de praat.

    Het toeval wou dat net die ene jongen, die ik zo gevolgd had, haar zoon was.
    Ik vertelde haar dat ik het geweldig vond dat er jongens bij de groep waren. Waarop ze antwoordde:
    “Ja, “ze” danst graag”. De jongen bleek een meisje…
    “Oh sorry voor mijn vergissing” haastte ik me te zeggen, me herinnerend hoe ik me als kind met korte haren soms voelde wanneer ik nog maar eens als jongen werd bestempeld.
    Het hoefde helemaal niet zei de mama: “Melissa wilt geen meisje zijn, vandaar haar korte jongenskopje”.

    Ik had Melissa dus heel blij gemaakt door mijn vergissing.
    Onlangs zag ik hierover een documentaire. Jonge jongens die zich meisje voelen, en jonge meisjes die zich jongen voelen … en er ook zo naar leven.


    Acht jaar is ze, neen … hij. En nu al weet zij/hij dus dat hij later man wilt zijn.
    Melissa heeft zelfs al een naam gekozen – Jack – en wilt enkel zo genoemd worden.
    De mama bleef vertellen, ik luisterde.
    Ze zei, al vragend : “Wat kan je hieraan doen, gewoon aanvaarden, niet?”
    “Ja” zei ik, “aanvaarden en er zijn, want is het niet zo dat jij en ik enkel maar wensen dat onze kinderen gelukkig worden in het leven, op hun gekozen manier?”
    “Inderdaad”, antwoordde ze met stralende lach, alsof een last van haar schouders viel, “dat wil ik ook”.


    We namen afscheid met een gemeende “tot ziens” en ‘k ben er vrijwel zeker van dat er nog meer gesprekken zullen volgen. Zij zal vertellen en ik zal luisteren, zoveel zij wilt.
    Van Jack heb ik afscheid genomen met “Hey Jack, man, doe zo voort, je danst geweldig goed!”
    De schittering in zijn ogen en de lach die ik mocht ontvangen, zeiden genoeg en hebben de rest van mijn dag bepaald.
    Mijn meisjes hadden het gesprek gevolgd, samen met Jack en zijn grotere zus.
    We hebben het er later, thuis, over gehad, want natuurlijk hadden ze vragen … en natuurlijk heb ik getracht te antwoorden, zo goed ik kon…

    15-09-2012 om 23:43 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:PLUK DE DAG
    >> Reageer (0)
    14-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En toen ...



    Alles had ze om naar uit te kijken vandaag,

    haar meisjes kwamen weer naar haar toe,

    haar zielsverwant, zichtbaar en onzichtbaar,

    was altijd wel aanwezig,

    kortom een nieuwe dag om te beginnen.

     

    En toch,

    toch vocht ze,

    heel hard,

    tegen dat gevoel….

     

    Kwam het door het grijs

    dat ze rook en voelde nog vóór ze opstond?

    Was het de intensiteit waarmee ze de voorbije week gevuld had,

    geconcentreerd, uren en uren?

    Was het die ene dag, die haar – onvermijdelijk – elk jaar opnieuw,

    terugbracht naar het verleden, de pijn maar ook de dankbaarheid van toen?

    Emoties, die ze nu wel kon en mocht vertellen, waarnaar met warmte

    werd geluisterd, en met nog meer warmte werden opgevangen.

    Of was het gewoon de tijd van ’t jaar: zomer noch nazomer,

    nog net geen herfst?

     

    Ze wou niet vechten – ze wist dat het niet hielp – ging zitten

    in een hoekje van de badkamer,

    liet alle remmen los, liet komen wat kwam en nam de tijd,

    de tijd die ervoor nodig was.

    Eenmaal voorbij, raapte ze de duizend stukjes van zichzelf op,

    veegde de stromen droog, keek naar haar spiegelbeeld,

    gaf zichzelf een ferme knuffel en zei heel overtuigd:

    “Ja, ik zie mezelf graag zoals ik ben verdomme!”

    En toen ging ze koffie maken en nam het zonnig geel kopje

    met afgebroken oor.

    14-09-2012 om 21:22 geschreven door Fieke  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Zij
    >> Reageer (0)

    Binnen zonder kloppen ... altijd welkom !




    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Archief per maand
  • 04-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 03-2015
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 05-2012
  • 04-2012

    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs