Van gisteren, vandaag en morgen It's all about the moments you share, the moments that take your breath away :-)
08-10-2012
Voorzichtig
http://www.youtube.com/watch?v=zeyN52vyj_E
Wanneer ik je nog zeg,
wees alsjeblieft voorzichtig,
voor je de deur uitgaat
en ik pas rustig ben
na je ontvangen safe bericht
Geen scheidingsangst
ook geen
verlatingsangst
Enkel bezorgdheid
om wat gebeuren kan
om de gedachte
van wat het leven
me reeds bracht
en me ook weer ontfutselde
Voor je het weet, is het gebeurd,
gegrepen, weggemaaid,
vervlogen...
Ik besef,
neen, ik weet,
ik zal de laatste zijn,
die het zal weten
te laat,
buiten de warme levenskring,
vanop het parallelle spoor
uitblinkend in afwezigheid,
op het moment van afscheid.
En ik voel aan,
dit is voor jou een nieuw gegeven,
ook niet te vatten
- denk ik
er is geen uitleg voor
het is
Ook dit ben ik,
ik zie je gewoon graag.
08-10-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie :EMOTIES
Intens
Nooit had ik gedacht, nog minder verwacht
dat vrijen zo intiem kon zijn, dicht bij mekaar,
het zachte zoenen warm, genietend met mekaar
zo vrij zo ongeremd onszelf, het voelen van je ogen en je lach
het kijken naar mekaar van heel dichtbij, de glimlach om de lippen,
herkennen van de jagende stroom, het uitstellen van, om langer door te gaan,
afwisselend rustig om intens te voelen en dan weer hevig om de passie
je huid zo tintelend warm en zacht, jij spelend met mijn haar
t ontdekken telkens weer van telkens meer
van jou en mij, van ons, in onze tijd
07-10-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie :EMOTIES
06-10-2012
Radioactief
Ze was
de dag heel vroeg begonnen.
Om 4.30u. Omwille van de wetenschap.
De wetenschap die in haar buik
zou kijken straks, in schijfjes, dwars door haar heen.
Ze moest nuchter zijn,
tenminste 4 uren voor het onderzoek, hadden ze gezegd.
Niet nuchter in de zin van niet
dronken maar wel niet eten, noch drinken.
En natuurlijk mocht je ook niet
dronken zijn.
Daarom het vroege uur dus,
zodat ze toch nog iets kon eten en zo het tijdstip
van het onderzoek kon halen, zonder kennis te hoeven
maken met de vlakte.
Goed op tijd was ze in het
ziekenhuis, te vroeg zelfs, maar dat had ze liever.
t Gaf haar de kans om rustig op te bouwen, te
achterhalen waar haar in de file
geblokkeerde vriend zich op dat moment bevond.
Hij kon het onmogelijk tijdig halen, maar zij
wist ook dat hij er alles aan deed om er zo
snel mogelijk te zijn. Het was niet de eerste keer dat hij dit voor
haar deed.
Méér dan een jaargeleden deed hij hetzelfde, in
veel moeilijkere en gespannen
omstandigheden, iets waar zij nogsteeds en voor altijd dankbaar
was.
Ze had ondertussen veel bijgeleerd
Dus ging ze naar waar ze zijn
moest afdeling CT-scan en ging daar rustig zitten
in een hoekje.
Maar niet voor lang. Ze werd verzocht aan een tafeltje plaats te
nemen en een
vriendelijke ober bracht haar zomaar drie reuzenbekers.
Ze moest die drinken, om de 20 minuten. Het leek op water dus zag ze dat wel zitten.
Tot ze de eerste slok nam, toen zag ze t
niet meer zitten. t Was water met een smaak
van vies. Bericht naar vriend : dit is echt niet te
drinken. t Antwoord was al even
duidelijk : gewoon je neus
dichtknijpen. En dat deed ze dus, tot
groot plezier van
andere mededrinkers.
Het feit dat ze dat spul moest
drinken op de juiste tijdstippen bracht haar tot het besef
dat vriendje lief het wel zou
halen.
Ze keek er erg naar uit, want
ondanks alles voelde ze enige onrust in haar groeien.
Ze meldde hem waar ze zat en dat hij enkel
haar naam moest onthouden om haar te
vinden. Zelf ging ze melden dat haar vriend nog
onderweg was en vroeg of ze hem
wildendoorsturen.
En zo geschiedde het, ze zag
hem plots de hoek omdraaien, stond recht, gaf hem
een knuffel zoals ze niemand anders
knuffelde.
De onrust in haar verdween in
het niets.
Ze vertelden, lachten, wachtten en genoten. Haar drank was ondertussen op.
Op naar het volgende. Infuusje steken, niet inéén keer, maar wel in
drie.
Dit was ze ook al lang gewoon,
haar aders speelden altijd verstoppertje of lieten
zich gewoon stukprikken,
kwestie van stagiairs-verpleegkundige wat oefening
te gunnen.
En dan de scan. Volledig nieuw voor haar. Geen volle tunnel gelukkig maar
wel zon futuristisch ding waar ze in geschoven werd. Op commando hield ze
haar adem in, bleef stil
liggen en mocht alweer gelukkig maar
opnieuw ademen.
Dit driemaal na mekaar. Toen was het voorbij. Versierd met 2 windels,
wegens de mislukte
prikken, mocht ze weer gaan.
De resultaten zouden volgen.
Een stukje eten en iets drinken
met echte smaak zag ze wel zitten. Dus deden ze dat,
haar vriend en zij. Ze voelde zich wat slap en ook vermoeid. Ze at een broodje
confituur en dronk een schuimige
ziekenhuiscappuccino. Het smaakte haar.
En al bij al had ze zich wel geamuseerd.
De rest van de dag verliep van
fraai tot minder fraai - wegens bijwerkingen -,
van fraai tot fraaier dan fraai wegens leuke invulling
van tijd.
Een dag om met stip te
noteren.
Een dag waarop ze 100% radioactief
was.
Wat ze nog steeds afvraagt: gaf
ze nu licht in het donker of niet?
Ze
had de ganse nacht geslapen.
.
06-10-2012 om 22:37
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie :Zij
30-09-2012
2U
Ontspannen was haar dag gestart.
Ze voelde zich goed, gelukkig, blij gemutst.
Ze had een afspraak, of liever, ze had er twee.
De ene was er een van lichamelijke gezondheid.
Een jaar voordien werd ze verlost van een pijnlijk, nutteloos stuk.
De pijn was wel teruggekomen, wat eigenlijk niet kon.
Ze maakte er dan ook niet echt een punt van, voelde zich kiplekker.
Ze zou het enkel melden.
De tweede afspraak was op dezelfde locatie,
maar dan wel eentje van rust en steun en zoveel meer,
met haar steeds aanwezige beste vriend, haar zielsverwant.
Om 9 uur vertrok ze en toen pas werd ze aangepakt door zenuwen,
had file overal, stond stil voor elk rood licht dat ze kon tegenkomen.
Ze wou er zijn, wou alles snel achter de rug hebben, zodat ze kon genieten
van wat zich aankondigde als een prachtige dag.
Eindelijk was ze er. Hij kwam haar tegemoet, een lach, een blik, een knuffel
en een zoen.
Weg zenuwen...
Het inschrijven ging vlot. De wachtzaal, dicht bij mekaar, genietend van het praten,
tot de muziek haar veel te luid werd.
Ze had beweging nodig, een plaats waar het iets stiller was.
Ze kreeg het warm en werd gestoord door een opkomende hoofdpijn.
Hij paste de muziek aan, een soort dat hen deed lachen omwille van de vroomheid.
Het was aan haar.
Gezwind stapte ze binnen, kreeg vragen voorgeschoteld, gaf informatie door,
werd doorgelicht, aanhoorde het verdict dat ze wou horen : 100% OK.
Maar
Ze had het kunnen weten, eenmaal een evenwicht gevonden,
wordt dit zonder pardon verstoord.
Haar blijdschap sloeg om in ontgoocheling.
Ze moest een afspraak maken, een CT-scan, om alles uit te sluiten.
Met papier en glimlach ging ze buiten, tien stappen verder was ze boos.
Zou ze nu nooit eens, al was het maar een tijdje, rust krijgen in haar leven?
Opstandig was ze. Ze wou geen nieuwe afspraak,
nog minder een CT-scan van haar buik, geschoven in een tunnel!
Er knakte iets in haar. Ze wou hier weg, naar buiten,
ze wou wat frisse verse lucht inademen.
Hij leidde haar tot daar, tot aan die groene bank, in de zalige zon.
Zo lief als hij was, stak hij voor haar een sigaret op,
al had hij zelf het roken opgegeven.
Steeds wist hij hoe haar op te vangen.
Hij liet haar even doen tot ze bedaarde en hem vertelde wat ze voelde.
Niet de angst voor het onderzoek, wel het feit dat ze geen onderzoek meer wou.
Ze was de ziekenhuizen beu, had het gevoel dat ze de laatste jaren
niets anders meer gedaan had, waardoor ze telkens weer geconfronteerd werd
met herinnering en beelden van pijn, verdriet.
Ze was het allemaal zo moe.
Hij liet haar, zoals steeds, vertellen. Hij luisterde, zoals hij altijd deed,
bekommerd om haar innerlijk gevoel, haar steunend zoals steeds.
Hij begreep haar want hij voelde haar.
Hij zei haar : maak gewoon die afspraak, nadien kan je beslissen of je verder
gaat. Het ongewisse zal je blijven volgen. Naarmate de pijnfrequentie toeneemt,
zal ook het ongewisse groeien in je hoofd.
Ze wist dat hij gelijk had, want ze vertrouwde hem
zoals ze nooit eerder vertrouwde.
En samen gingen ze weer binnen, de afspraak werd geregeld.
Ze werd een week later weer verwacht.
De rest van de dag hebben ze genoten, samen, van de mooie dingen,
de rust en het geven aan mekaar.
Ze vertrouwt hem, ziet hem graag.
30-09-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
Categorie :Zij
Ik vertrouw je
Je staat op,
zoals de dag voorheen,
heel stil en op je hoede,
door wat je voelt,
door wat je niet begrijpt,
door woorden die ontbreken,
door ongekende leemtes
door onverklaarbare stiltes.
Vragen duiken op,
veronderstellingen krijgen
vorm.
Je twijfelt,
ongerust,
weet niet waar je goed mee
doet,
wacht af,
probeert het te negeren,
nog stiller dan al was.
Het blijft je achtervolgen,
op elke plek, in elke hoek,
het broeit, het groeit,
het vult je hoofd,
palmt alles in.
Tot bij de confrontatie,
vanuit een diepe slaap.
Je observeert,
nog altijd op je hoede,
afwachtend vragend,
alert voor elke wijziging,
in blik, in toon, beweging.
Je registreert
Tot het eruit komt,
met mondjesmaat,
klaarheid en openheid
En elke deur werd zacht geopend
VOlste VertrOuwen
26-09-2012 om 00:00
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie :EMOTIES
25-09-2012
Je vond me
Ik kijk
naar je,
jij daar,
tegen de muur,
als het ware,
word ik naar je toe gezogen,
je passie straalt,
het blauw en grijs en wit,
donker en licht,
de nieuwe beelden,
telkens weer ontdekt,
je trekt me aan,
vanwaar ik ook mag staan,
zitten of liggen,
jij bent het helemaal,
zo ik.
25-09-2012 om 23:50
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie :EMOTIES
24-09-2012
Warrig spel
Waai
wind,
waai,
mn schouders recht,
mn neus naar jou gericht,
gesloten ogen,
adem ik je in.
Waai wind,
waai,
zo hard je kan,
je dansend spel
doorheen mn haar.
Waai wind,
waai,
waai me omver.
24-09-2012 om 21:03
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
Categorie :EMOTIES
23-09-2012
Barsten met flarden
Ze was
weer wakker, veel te vroeg,
nog midden in de nacht.
Haar hoofd stond, net als de avond
ervoor, op barsten.
Niet dat dit zou gebeuren, hoopte
ze, het voelde enkel zo.
Ze zag beelden voor zich in het
donker - zo scherp en echt -
en hield ze vast om mee te nemen
in een nieuwe slaap.
Het werd een bodemloze slaap met
dromen,
telkens gewekt door niets, of
toch, door flarden uit haar dromen,
om dan weer in te slapen.
Zo reeg ze uren aan mekaar tot het
dag genoeg was om op te staan.
Ze was vastbesloten : de flarden
en de barsten in haar hoofd zou ze het
zwijgen opleggen.
Ze wist dat het zou lukken door
dingen te bewerken met haar handen,
uren en uren, verzonken in
gedachten, die ze de vrije loop kon laten,
in zon en blauwe lucht.
23-09-2012 om 01:12
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie :Zij
18-09-2012
Supernova
Los
van tijd
van zwaartekracht
strengelend samen
spontaan
ontstane atmosfeer
Zachtheid
je vingers
als zijde voelend
ontdekkend
lerend
lezend
uitnodigend gevend
Sensueel
je lippen
zoekend
vindend
warmte
van de mijne
tot eenwording van
ons zijn
Samen
beleven
intens gevoel
in diepte
groeiend
opzwepend ritme
van oeverloze dans
Vervuld
zijn
krullend
verankerd onder
wervelende sterrenregen
in helderheid van kleur
Eén
in alle mogelijke
in alle ongekende
dimensies
in het donkere
van de warme stilte
van de nacht
uitgeteld
voor even
18-09-2012 om 21:27
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie :EMOTIES
15-09-2012
Uit de dag gegrepen ...
Streetdance stond er vandaag op het programma van mn
oudste. De eerste les.
Een groep van 25 met, tot mijn blije verrassing, ook enkele jongens.
Het stoere van die jonge gasten geeft deze dans ontegensprekelijk dat ietsje
meer.
In stilte observeerde ik de groep. Zij die met hart en ziel verknocht waren aan
dansen, gaven nu reeds het beste van zichzelf.
Het kwam wel goed, al wist ik ook dat een deel van hen zou afhaken in de loop
van de volgende weken.
Eén jongen viel me op, hij had iets méér, iets sterker dan dat stoere. Alleen
wist ik niet wat.
Tijdens de ganse les zat mijn jongste tussen mij en een andere mama die ik
nooit eerder zag.
Voor haar was het allemaal nieuw, dat zag ik duidelijk. Ze stelde mn jongste
af en toe een vraag.
Ik liet ze beiden doen.
Op het einde van de les, toen de streeters naar hun mama/papa gingen, raakten
de vrouw en ik aan de praat.
Het toeval wou dat net die ene jongen, die ik zo gevolgd had,
haar zoon was.
Ik vertelde haar dat ik het geweldig vond dat er jongens bij de groep waren.
Waarop ze antwoordde:
Ja, ze danst graag. De jongen bleek een meisje
Oh sorry voor mijn vergissing haastte ik me te zeggen, me herinnerend hoe ik
me als kind met korte haren soms voelde wanneer ik nog maar eens als jongen werd
bestempeld.
Het hoefde helemaal niet zei de mama: Melissa wilt geen meisje zijn, vandaar
haar korte jongenskopje.
Ik had Melissa dus heel blij gemaakt door mijn vergissing.
Onlangs zag ik hierover een documentaire. Jonge jongens die zich meisje voelen,
en jonge meisjes die zich jongen voelen
en er ook zo naar leven.
Acht jaar is ze, neen
hij. En nu al weet zij/hij dus dat hij later man wilt
zijn.
Melissa heeft zelfs al een naam gekozen Jack en wilt enkel zo genoemd
worden.
De mama bleef vertellen, ik luisterde.
Ze zei, al vragend : Wat kan je hieraan doen, gewoon aanvaarden, niet?
Ja zei ik, aanvaarden en er zijn, want is het niet zo dat jij en ik enkel
maar wensen dat onze kinderen gelukkig worden in het leven, op hun gekozen manier?
Inderdaad, antwoordde ze met stralende lach, alsof een last van haar
schouders viel, dat wil ik ook.
We namen afscheid met een gemeende tot ziens en k ben er vrijwel zeker van
dat er nog meer gesprekken zullen volgen. Zij zal vertellen en ik zal luisteren, zoveel zij
wilt.
Van Jack heb ik afscheid genomen met Hey Jack, man, doe zo voort, je danst
geweldig goed!
De schittering in zijn ogen en de lach die ik mocht ontvangen, zeiden genoeg en
hebben de rest van mijn dag bepaald.
Mijn meisjes hadden het gesprek gevolgd, samen met Jack en zijn grotere zus.
We hebben het er later, thuis, over gehad, want natuurlijk hadden ze vragen
en natuurlijk heb ik getracht te antwoorden, zo goed ik kon
15-09-2012 om 23:43
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Categorie :PLUK DE DAG
14-09-2012
En toen ...
Alles
had ze om naar uit te kijken vandaag,
haar
meisjes kwamen weer naar haar toe,
haar
zielsverwant, zichtbaar en onzichtbaar,
was
altijd wel aanwezig,
kortom
een nieuwe dag om te beginnen.
En
toch,
toch
vocht ze,
heel
hard,
tegen
dat gevoel
.
Kwam
het door het grijs
dat
ze rook en voelde nog vóór ze opstond?
Was
het de intensiteit waarmee ze de voorbije week gevuld had,
geconcentreerd,
uren en uren?
Was
het die ene dag, die haar onvermijdelijk elk jaar opnieuw,
terugbracht
naar het verleden, de pijn maar ook de dankbaarheid van toen?
Emoties, die ze nu wel kon en mocht vertellen, waarnaar met warmte
werd geluisterd, en met
nog meer warmte werden opgevangen.
Of
was het gewoon de tijd van t jaar: zomer noch nazomer,
nog net geen
herfst?
Ze
wou niet vechten ze wist dat het niet hielp ging zitten
in een hoekje van
de badkamer,
liet
alle remmen los, liet komen wat kwam en nam de tijd,
de tijd die ervoor nodig
was.
Eenmaal
voorbij, raapte ze de duizend stukjes van zichzelf op,
veegde
de stromen droog, keek naar haar spiegelbeeld,
gaf
zichzelf een ferme knuffel en zei heel overtuigd:
Ja,
ik zie mezelf graag zoals ik ben verdomme!
En
toen ging ze koffie maken en nam het zonnig geel kopje
met afgebroken oor.
14-09-2012 om 21:22
geschreven door Fieke
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie :Zij
Binnen zonder kloppen ... altijd welkom !