http://www.youtube.com/watch?v=fUO7N-zSMYc

Met zachte achtergrondmuziek

ontspan ik me,

de recentste gebeurtenissen overlopend,

van verrassend leuk tot niet verrassend maar bevrijdend.

De “aflaat” werd me overhandigd, met gebogen hoofd,

niet eens het lef me aan te kijken, goed wetende waarom.

Alsof hij door zijn daad, de sleutels voor de Hemelpoort zou krijgen.

Wel, brute pech voor hem…

Ik heb ze niet, laat staan dat ik Sint-Pieter persoonlijk zou kennen.

Je hemel maak je zelf, hier en nu, op aarde. Je koopt hem niet,

iets wat hij nooit begrepen schijnt te hebben.

Ik wel, al was het met heel dikwijls, heel diep en heel hard vallen,

ik heb mijn hemel hier gemaakt.

Door zijn beslissing, na zoveel jaren, heeft hij m’n hemel nog wat mooier gemaakt.

Ik word niet meegesleurd in zijn dementie.  Ik voel me lichter, bevrijd van jarenlange,

dagelijkse, negatieve, energievretende, uitputtende sfeer.

Wat het zal worden en hoe, dat weet ik niet, dat zien we wel.

Het is vandaag te doen, niet gisteren, niet morgen.

En zijn vermeende kwijtschelding van zijn dagelijks begane zonden tegen iedereen …

Wel, mijn meisjes zullen er wel bij varen, genietend van gewone dingen,

hier in onze kleine aardse hemel.

01-12-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

http://www.youtube.com/watch?v=kT0lRqGKU4k&feature=fvwrel

Ze zag de blik in zijn ogen veranderen,

van lichtblauw lachend naar donkerblauw verdrietig.

Het raakte haar, al wist ze toen nog niet waarom.

Hij verbijtend, zij wachtend.

Het deed niet ter zake … zei hij.

Het deed wel ter zake … voelde zij… altijd.

En hij vertelde toch.

En het was goed dat zij er was, op dat moment.

Er kwam een vredige rust over haar heen.

In stilte voelde ze mee.

28-11-2012 om 21:17 geschreven door Fieke  

Nog even dit

voor ik de boeken sluit

en ook mijn ogen

Ondanks de koude wind en regen

Ondanks het blijvend, hangend,

onbehaaglijk gevoel

Ik zag de maan en ook de zon

Het was een fijne dag.

27-11-2012 om 22:18 geschreven door Fieke  

Bij elke tel

Bij elke slag

Bij elke letter

Gevormd tot woord

Vervliegt de zin

In het bestaan

26-11-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

Dromerig stil

starend naar onbestemde beelden

als zachte stroming onder water

drijvend tollend rollend

in vertraging

als in de ruimte

dan weer dichtbij

dan weer veraf

in sepia kleur

26-11-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

Mijmerende zachtheid

zwevend op warme zucht

aanwezig in onzichtbaarheid

een vleugje geur

in knusse rust

25-11-2012 om 22:17 geschreven door Fieke  

Tussen de wolken door

zie ik je,

nog niet in volle glorie,

verstoppertje, je spel

tot je weer zichtbaar bent

25-11-2012 om 01:00 geschreven door Fieke  

Je warmte Je armen

Je zachtheid Je vingers

Je geur Je huid

Je ademen Je slapen

M’n zien M’n ogen

M’n voelen M’n handen

M’n ruiken M’n neus

M’n horen M’n oren

Genieten, in het lichte donker

Jij-ik, aanwezig

in de nacht

Gevoel

25-11-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

Ze was blij hem terug te zien,

op ’t einde van de dag,

veilig en wel.

Wat kaarslicht,

een drankje en een knabbel,

wat praten over gebeurtenissen

en hoe dit aangepakt kon worden.

En zoals steeds gaf hij haar inzicht.

Ook in het tekenen, technische aspecten,

de basis om veel meer te kunnen.

Ze zag zijn creativiteit bij

’t maken van een Sintbrief,

gericht aan brave kinderen.

Het gaf haar zelf nieuwe ideeën,

om bij gelegenheid eens uit te testen.

De avond werd in rust weer afgesloten,

zij blies de kaarsen uit,

hij hield het bed reeds warm.

De nacht kon nu beginnen,

tot de nieuwe dag.

23-11-2012 om 23:07 geschreven door Fieke  

Ooit was het een thuis,

hún thuis, de kooi.

Twee zebravinken, gekregen,

van haar kunstminnende tante.

Hun thuis was niet echt groot, maar knus.

Er hing zelfs een nestje in,

van natuurlijk materiaal,

waarin ze sliepen, samen.

Zij was de oudste, hij de felst gekleurde.

Zij was de fijne rustige,

hij de viriele  lawaaierige.

Tot tweemaal toe, kregen ze jongen,

met kenmerken van beide.

Ze werden allen groot, verlieten dan hun thuis,

om ergens anders een nieuw leven te beginnen.

Zij, waren weer alleen, knus bij mekaar.

Zij werd negen. Hij twaalf, uitzonderlijk oud.

Het kooitje heeft ze nog, het volgt haar overal.

Een kooitje vol stille geheimen,

van hen, van haar, veilig verholen.

21-11-2012 om 00:00 geschreven door Fieke  

Van achter glas
zie ik je,
drievoudige weerspiegeling
in ander glazen vlak.
Gloedrood je vuurbol
zacht fluisterend
het wordt een mooie dag
omhelzing in je zonnevonk

20-11-2012 om 23:58 geschreven door Fieke  

Rustig bekleedt

de stille mist

met haar nevels

van frisheid

dit aardse bestaan,

de nacht tot slapen gewekt

18-11-2012 om 21:32 geschreven door Fieke  

Strijkend wachten

op de te komen zon

nu nog verborgen

achter de grijze

kleurschakerende wolken

aankondigend haar komst

vanuit het westen

18-11-2012 om 19:48 geschreven door Fieke  

Ik wil je zoveel zeggen met geschreven woorden

maar krijg het niet gegoten in zinvolle betekenis.

De beelden zag je al, ze tonen voor een deel

hetgeen ik zeggen wil.

En eigenlijk zijn die woorden overbodig,

je zei het immers zelf dat mijn gevoel er is, voor altijd.

Jouw besef zegt zoveel meer dan al mijn woorden bij mekaar.

Ik kan ze enkel sterker maken met een aardigheid :

het ronken is een zaligheid en maakt de warmte heel.

18-11-2012 om 19:47 geschreven door Fieke  

Samen verdrinkend,

in een tranenstroom,

zich vastklampend aan mekaar,

op zoek naar adem

in een draaikolk van emoties,

gevuld met woorden,

met stiltes, met begrip,

in zachtheid mekaars vangnet,

om samen weer te ademen.

15-11-2012 om 21:59 geschreven door Fieke  

Het bonken van de beats

tot in het diepste van

haar inhoudsloze maag

Terwijl haar oudste, dansend leeft,

terwijl haar jongste, voetwippend

naast haar zittend leeft,

zit zij afwezig naar de groep te staren,

gevoelsverdoofd.

15-11-2012 om 21:54 geschreven door Fieke  

Beetje bij beetje

druppel per druppel

gevormd

tot straal

onzichtbaar fijn

sijpelt ze weg

haar energie,

haar leeglopende accu

niet op te laden

door ’t missen

van het geven aan

haar zielsaccu

15-11-2012 om 21:43 geschreven door Fieke  

Ik mis die warme knuffel

die ik je zo graag geef … en krijg.

Ik mis die lach … spontaan

wanneer we mekaar zien.

Ik mis het praten, gewoon

en ook met stille woorden.

Ik mis die ogen waarin we allebei

drijvend verdrinken.

Ik mis het voelen tussen ons

zelfs zonder aan te raken

Ik mis….

Ik kan je niet missen….

15-11-2012 om 21:29 geschreven door Fieke  

Hoofd

in dikke erwtensoep

van mist, buiten,

melkwit,

muziek keihard

in d’oren

’t werk van vier

verwerkend,

doordrammend,

bezeten doorgaan,

ogen gericht op

zwart op wit contracten

schrijven met harde,

door papier krassende balpen,

verbeten hand,

de letters persen

als gespannen,

geconcentreerde panter,

net voor de sprong.

Doorgaan is

niet stoppen is

niet voelen is

hard is

verschroeien is

zacht opbranden

tot de laatste adem.

15-11-2012 om 21:22 geschreven door Fieke  

Ze hadden nog zoveel vooruitzichten

het genieten van de herfstbladeren

in de geuren van gevallen kleuren

het kerkhof wandelbezoek in rustige stilte

het opfrissen van oude houten dingen

het warme bijeen zijn in de,

onder warme laarzen, krakende sneeuw

de simpele gewone dingen

het vertellen van de dag 

het liefhebben zonder voorwaarden

zonder verwachtingen

het voelde aan als in het water vallen

alsof een seizoen nooit nog hetzelfde zijn zou.

12-11-2012 om 00:00 geschreven door Fieke