Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
17-05-2014
17 mei Schoolfeest
Ze hebben in
basisschool De Wijngaard echt wel een goede relatie met de weergoden. Het jaarlijks
schoolfeest hebben wij nog nooit zonder zon geweten. Zolang Julie en later ook Jef
daar naar school gaan, dat is ondertussen toch al een jaar of acht, zijn wij
iedere keer present geweest en telkens weer hadden ze er de fijnste dag van het
voorjaar uitgepikt. Deze keer moesten ze van datum veranderen omwille van de
verkiezingen volgende week, maar het beste weekend van de lente schoof mee een
week naar voren
Omdat het de laatste keer was dat Julie aan schoolfeest deelneemt, - volgend
jaar gaat ze naar de humaniora -, vond ik dat zij vandaag het onderwerp van deze
blog moest zijn. We waren tijdig aanwezig, en dan zoek je een plaatsje uit,
helemaal van voor aan de dranghekkens, al snel blijkt alles vol te lopen en als
dan ons prinsesje aan de beurt is blijkt die helemaal aan de andere kant van
het terrein te evolueren. Ik heb geprobeerd nog van positie te wisselen, maar
een doorgang vinden in de massa was onbegonnen werk. En dan tijdens het
allerlaatste nummer, de gemeenschappelijke dans bij het schoollied gebeurde het
mirakel. Plots openden zich de gelederen en kreeg ik alsnog vrij zicht voor een
shot zonder in de weg lopende mensen of collega leerlingen. Een close up kon er
niet meer bij, want toen sloten zich de rangen weer voor me.
Vrijdag is
wandeldag in het rust- en zorgcentrum Hoevezavel. Met een groep vrijwilligers
trekken we er elke week met de bewoners op uit, als het weer het toelaat
tenminste. Vandaag was dat alleszins het geval, een heerlijke lentedag was het
en de groep was dan ook behoorlijk groot, ook al omdat we de voorbije weken
niet echt verwend waren op weer-gebied.
Ongeveer halverwege de wandeling stoppen we altijd ergens om wat te rusten, te
genieten, bij te praten, een snoepje te krijgen kortom om het groepsgevoel en
het sociaal contact zijn werk te laten doen. Deze keer was het
petanque-pleintje in de Joost van den Vondelstraat het decor van onze
tussenstop.
Ook tijdens het duwen van de rolstoel sleur ik mijn cameratas mee natuurlijk en
als de gelegenheid zich voordoet om een foto te maken zal ik het zeker niet
laten he. Ik heb wat afstand moeten nemen om de ganse groep er op te krijgen,
rechts stonden er nog enkelen onder een boom, maar als ik die er bij had gewild
was de afstand zo groot geworden dat de figuurtjes onherkenbaar klein zouden
zijn. Vandaar dus deze middenweg. De twee rusthuishonden, Quinten en Otti, staan
er ook op en uiteraard was Phaido van de partij. Hij staat braaf naast Josee
een tikkeltje rechts uit het centrum en het lijkt wel alsof ie zijn hele leven
lang niets anders gedaan heeft dan rolstoelen begeleiden, zo flink is ie.
Ik manoevreer
mezelf wel eens in posities die het vrouwtje interessant genoeg acht om de
camera even van me over te nemen. Achteraf laat ze het zien van de beelden dan meestal
vergezeld gaan van uitspraken als: Hoe ouder hoe zotter of Moet ge daar zo
oud voor geworden zijn
We hebben vandaag een erg mooie multicache afgewerkt in de Lommelse Sahara. Op
diverse plekken langs een werkelijk schitterende wandelroute moesten we
aanwijzingen of coordinaten zoeken die ons uiteindelijk naar een verborgen schat
zouden leiden. Op de voetgangersbrug over het Kempisch kanaal zouden we een
plaatje met enkele gegevens moeten vinden en als tip kregen we mee dat het maar
beter was dat we een spiegeltje bij hadden natuurlijk heeft Josee dat in haar
sjacoche J
Met die hint leek het me logisch dat wat we zochten onder de brug zou zitten en
dus heb ik op mijn knieen, op mijn buik, in het spiegeltje kijkend de hele onderkant
geïnspecteerd en uiteindelijk vond ik ook een plaatje met daarop een noord- en
een oost-coordinaat. Dat ik ondertussen de reden van verwondering bij andere
voetgangersbruggebruikers was en het onderwerp van allerhande al dan niet
humoristische opmerkingen bij de medewandelaars kon me geen snars schelen, een
fanatieke geocacher gaat er voor zelfs al weet ie dat het vrouwtje ijverig de
afdrukknop aan het bespelen is.
We hebben
nogal wat water over ons heen gekregen vandaag. Het begon al deze morgen. Net toen
ik dacht een regenvrij gaatje gevonden te hebben in de eindeloze buienrij werd
ik tijdens de terugtocht van de wandeling toch nog overgoten met alles wat de
wolken de voorbije maand opgespaard hadden. Deze namiddag ging dat maar verder:
twee keer een onweer om U tegen te zeggen, afschrikwekkend genoeg om Phaido,
die wij toch de sereniteit in persoon waanden, op de schoot van het vrouwtje te
laten kruipen van angst Ondertussen was de straat voor de deur een rivier
geworden en achter het huis kwamen de bootjes via het tuinpad tot aan de
pergola. Getuige daarvan deze foto J
In de
Smallebroeken is het oppassen geblazen, voor je het weet wordt je er beslopen
door een of ander wild dier. Wij zijn niet echt bang aangelegd en veel geloof
hechten we niet aan verhalen over muskusratten zo groot als volwassen everzwijnen
die in de Rulloop zouden huizen, maar vandaag dachten we toch even dat we prijs
hadden
We waren weer eens rustig ons dagelijkse vaste rondje aan het wandelen toen
Phaido erg onrustig werd. We verstaan ondertussen de lichaamstaal van onze
goede vriend redelijk goed en veiligheidshalve hebben we hem maar even
aangelijnd, je weet maar nooit Phaido bleef maar naar de kant van de wei aan
de linkerkant trekken en zich beschermend opstellen voor zijn baasjes en jawel
hoor, toen zagen, maar meer nog, hoorden we het ook geritsel in het gras er
lag iets in hinderlaag, klaar voor een aanval. Gelukkig werden we gered door
een stem die van achter het struikgewas iets verderop kwam: Neeerooooo
Neeeeroookeeee !!! Het monster aarzelde even, draaide zich toen om en baande
zich door het hoge gras een weg richting stem, niet alvorens ik toch snel een
foto had kunnen maken van onze belager. Hij staat er niet helemaal op, jammer
genoeg en de twijfel blijft dus, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen
dat we aan iets vreselijks ontsnapt zijn.
Ik ben al
sedert een hele tijd een fervente geocacher. Ik zoek dingen, maak wandelingen,
kom op plaatsen allemaal dank zij collega geocachers die ooit de moeite namen
ergens, op een interessante locatie iets te verstoppen en de coordinaten dan op
de site te zetten. Ik kan niet genoeg vertellen hoe zeer ik daar van al genoten
heb. Ik vond het nu stilaan tijd om eens iets terug te doen voor die community.
Ik ga dus zelf ook een geocache leggen, of liever een multicache. Het lag voor
de hand dat ik zo iets zou doen in de vorm van een fotozoektocht natuurlijk. Vandaag
ben ik dan ook enkele tientallen detailfotos gaan maken op plekjes die als je
ze verbindt samen een mooie wandeling vormen. Hoe dat de medecachers
uiteindelijk naar een eindbestemming zal leiden is een verhaal dat te lang en
te ingewikkeld is om in enkele woorden uit te leggen. En omdat ik toch een foto
van de dag moest uitkiezen voor deze blog deed ik maar een willekeurige greep
in de map die ik voor de toekomstige Smallebroekencache aanmaakte. Dit is dus een
item dat de zoekers zullen moeten herkennen, er een lettertje aan een gegeven
cijfer verbinden om dan samen met veel andere cijfertjes de coordinaten te
berekenen waar ik een doosje met inhoud zal verstoppen.
Ik vond het frappant
dat de Conchita die Tom Waes bezong ook al voorzien was van een baard J De Conchita die ik vandaag in
gedachten had is uiteraard niet de echte diva die zo vaak 12 points of the jury kreeg, maar een knipoog naar de actualiteit vind ik altijd wel leuk.
Communiefeest in huize Pol en Josee, alle zes de kleinkinderen aanwezig, dan
heb je keuze zat om modellen te vinden waar een mens zijn inspiratie op
fotogebied kan op loslaten. Ik had gisteren mezelf er niet toe kunnen bewegen
naar het grote circus dat Eurovisiesongfestival heet te kijken maar natuurlijk
had ik al eerder, via kranten, TV en sociale media, het fenomeen Wurst leren
kennen. En vandaag kon je er al helemaal niet meer aan ontsnappen ze/hij heeft
warempel nog gewonnen ook. Dan heb ik zon rare hersenkronkel die daar iets mee
wil doen. De mooie haren van de oudste kleindochter waren een voor de hand
liggend hulpmiddel om enige begroeing op een vrouwengezicht te suggereren, maar
dan nog zag het er mij niet voldoende hermafrodiet-achtig uit. Een oude vilten
hoed maakte het plaatje dan weer wél geloofwaardig vond ik.
Vandaag was
het voor Julieke de grote dag. Ze deed haar plechtige communie. De fotos had ik
al een hele tijd geleden gemaakt en wel in de locatie die haar als fervent
danseresje erg nauw aan het hart ligt: Balance Health Center. Het is een
moeilijke bevalling geworden. De fotos waar ik de collage die ik in gedachten
had moest mee in elkaar knutselen boden niet echt de mogelijkheid er een
harmonisch geheel van te maken. Overal waren er spiegels rondom, zodat al te
veel onnodige spullen in beeld kwamen, ik noem het een beetje oneerbiedig rommel,
er was wel de mogelijkheid om gordijnen voor de spiegels te schuiven, maar al
die plooien in de grote achtergrondfoto en de kleine deelfotos die daarenboven
niet in dezelfde verhouding, grootte en belichting waren maakten er een erg
onrustig geheel van en ook de aansluiting met de parketvloer vond ik maar niks.
Uiteindelijk besloot ik één opname helemaal op te poetsen en van een neutrale
achtergrond te voorzien, daarin plaatste ik dan de geplande hartjes met enkele
opnames uit afwisselende perspectieven. Nog een verloopje in de achtergrond,
schaduwen er bij geshopped, enkele details gerepareerd en uiteindelijk was ik
er gelukkig mee. Maar nog veel belangrijker, ook ons modelletje en de mama en
papa toonden zich tevreden. Toen ik na de plechtigheid de creaties van de
andere communicantjes onder ogen kreeg, - de kids wisselen die dingen uit he -
wist ik dat ik me absoluut niet hoefde te schamen voor mijn ontwerp.
We hadden
met Werner en Els afgesproken om iets te gaan eten en daarna ook iets te
drinken in t Ligt Daar bij de Jo. ( t Ligt Daar in Lichtaart, snapt U hem? )
Toen we binnen kwamen schrokken we ons een bult. Was ie dat echt, onze
lievelingsgarçon Jef? We waren er al een tijdje niet meer geweest en we wisten
wel dat ie met een of andere kuur bezig was, maar dit hadden we niet verwacht.
Van de Jef die wij ons herinnerden bleef maar 70% meer over met de stevige
windvlagen die op het ogenblik over de Kempen razen moeten ze hem echt met
ballast verzwaren anders wordt ie zo weggeblazen. Hij had net eetpauze en toen
we zagen wat er in zijn bord lag konden we niet anders dan ons gesterkt voelen
in onze overtuiging dat al te mager zijn het gevolg is van slechte
eetgewoontes. Ik vrees dat Jef binnenkort rare voortandjes en heel lange oren
gaat krijgen. Ik heb nog maar eens het voornemen gemaakt me ver weg te houden
van dat soort ongezonde voeding.
En stel je voor, na een tijdje kwam vriend Chris daar binnen, ook al een hele
tijd niet gezien. Waarschijnlijk was ie gewoon onder de deur door gegleden,
want die had ook al maar een fractie van zijn vroegere lichaamsomvang over Ik
vermoed dat er hierboven een duistere samenzwering is om mij er van te
overtuigen dat mager synoniem is van mooi en gezond Het zal ze niet lukken
verdomme !!!
Kleindochter
Julie is aanstaande zaterdag aan de beurt om haar plechtige communie te doen.
Voor de fotos hebben we al gezorgd, misschien dat die dus binnenkort ook wel
voorbij komen op deze plaats, maar voorlopig blijven die nog top secret.
Het leukste aan het hele gebeuren vinden wij zelf het bijhorende feest, dat hebben
we op zondag gepland. De feestelinge zelf opteerde voor een barbecue en wij
waren maar wat blij dat huize Pol en Josee als feestlocatie werd gekozen. Barbequeën
is immers wel besteed aan pake Pol. We hebben dus vandaag voor het eerst dit
jaar onze set uit de berging gehaald, kwestie van het allemaal weer in de
vingers te krijgen. Om helemaal zeker te zijn dat alles zou functioneren hebben
we zelf ook maar meteen proefkonijn gespeeld. Een stuk spareribs en twee
lamskoteletjes per persoon vond ik een aanvaardbare portie vlees voor een tête
à tête met het vrouwtje.
Het echte barbecue-gevoel was evenwel toch niet aanwezig met die kletterende
regen op het dak van de pergola en de giga waterplassen in het tuinpad. Hopelijk
werken de weergoden zondag wat beter mee
Dat dit geen
inheemse bewoner is, geen autochtoon, zal wel duidelijk wezen. We hebben hier
dus te maken met een allochtoon, hoewel we voorzichtig moeten zijn met het
gebruik van dat woord, want sommige meer dan correcte medeburgers vinden dat
vies en ongepast. Dit dier van vreemde origine merkten wij dus op tijdens een
korte droge periode waar wij gebruik van maakten om ook vandaag toch even de
wandelschoenen aan te trekken. De lama, want dat is de soortnaam menen wij, komt
uit Zuid Amerika en is daar al sedert mensenheugenis gedomestikeerd. Dat het
dier ook hier niet in de vrije natuur rondliep moge al even duidelijk zijn als
je de afsluiting in de achtergrond ziet, maar toch hadden wij de indruk dat ie
niet echt te beklagen is. De manier waarop ie dartel in de wei rond huppelde
tussen andere al even zonevreemde species liet vermoeden dat wij hier te maken
hebben met een economische immigrant die hier een beter leven kwam zoeken en
dat ook gevonden heeft.
Nog net op
tijd vóór de voorspelde malse lenteregen heb ik mezelf er toe kunnen brengen
toch maar eens over het gras te rijden met de grasmaaier, of anders en meer
correct uitgedrukt, heb ik de wildernis die voor gazon moet doorgaan een beetje
gefatsoeneerd met het grasmachien. Het feit dat Josee daar nog al overtuigend
op aandrong heeft ook meegespeeld in de besluitvorming moet ik toegeven
Dat de mooie wilde bloemetjes die overvloedig overal stonden hun best te doen
om ons al die tijd tot andere gedachten te brengen daardoor ook moesten sneuvelen
hebben we uiteindelijk hardvochtig uit ons geweten gebannen. We hebben wel als
aandenken eerst nog even met de camera en de macrolens op onze buik gelegen om
enkele close ups te maken alvorens we aan de slachtpartij begonnen.
Volgens
Sabine zou het vandaag de laatste werkelijk aangename lentedag zijn uit deze
goed weer periode. Vanaf morgen wordt het allemaal wat minder. Een betere
uitvlucht hadden we niet nodig om nog maar eens alles te laten vallen en een
grote wandeling te ondernemen. We kozen het natuurgebied De Goorkens uit in de
buurt van Arendonk. Niet toevallig lag daar ook een multicache op ons te
wachten en we hebben de ganse tocht samen met Phaido met succes afgehaspeld. De
zeer afwisselende route voerde ons onder andere een eind langs het kanaal
Schoten Dessel en uit de vele fotomogelijkheden die zich de ganse namiddag
aandienden kozen wij voor dit plaatje om een aanbevelingswaardige wandeling te
illustreren. Helemaal in de verte zie je trouwens de nieuwe brug die een aantal
jaren geleden, de industrie ter wille, per sé het mooie rustieke
ophaalbruggetje moest komen vervangen en waar toen zoveel om te doen was.
We stonden samen
met fotovriend Alex en zijn wederhelft Leentje aan de yachthaven van Herentals
te wachten tot zoon Michael met zijn boot zou aankomen om een testvaart te
maken. Er was een en ander gerepareerd aan de motor namelijk. Zoals dat wel
eens meer gebeurt was er enige speling rond het afgesproken uur, en zoals dat
dan meestal ook gebeurt houden foto-amateurs zich op zon momenten bezig met
het schieten van allerlei plaatjes van de interessante dingen in de omgeving.
Zwemmende honden, eendjes, zwanen, bootjes, elkaar, Phaido, onze vrouwen er waren al behoorlijk wat onderwerpen voorbij
gekomen toen ik hem zag zitten. Ik vermoed dat het dezelfde aalscholver is die
ik op dezelfde plaats nog ooit gefotografeerd heb. Toen bleef ie ook al gewoon hondsbrutaal
zitten tot ik erg dicht genaderd was terwijl het normaal gezien toch redelijk
schuwe, moeilijk fotografeerbare vogels zijn. Ik ging er dus weer behoedzaam op
af, bij elke sluipende stap vooruit één foto, kwestie van zeker de optimaal
mogelijke vergroting uit mijn toestel te kunnen halen. Ik was al behoorlijk dichtbij
toen dit de laatste shot was voor ie er vandoor ging, meteen ook de meest
schermvullende. J
Vorige maand
was er in het Schaliken al de dans-voorstelling Naar de maan en terug van
Balance Health Center. Toen was ik fotograaf van dienst. Vandaag gingen we weer
naar het Schaliken, deze keer als gewone toeschouwer, maar dat wil niet zeggen
dat ik mijn toestel niet bij had. Colours heette het programma dat de dansers
en danseressen van The Sports Studio ons presenteerden, uit de bijgaande foto
moge blijken waarom Zoals meestal was flitsen niet toegelaten, terecht
natuurlijk, en dus moesten de instellingen op de camera naar extreme waarden. Ik
kwam uit bij ISO 12800 f 4 en 1/400 om dit plaatje te schieten. En heren,
geef nu toe, als zoveel, zo mooie dames op die manier voor je komen paraderen,
dan is een foto maken toch het minste wat je kunt doen
Het is vaste
prik, vrijdag is wandeldag in Lommel. We zijn al sedert jaren vrijwilliger om de
bewoners van woon- en zorgcentrum Hoevezavel wat frisse lucht te gunnen en als
het weer dan zoals vandaag eens een beetje te onbestendig of te koud is om met
de oudjes, - die stil zitten in een rolstoel -, naar buiten te gaan, dan trekken
we er toch gewoon op uit met Swa, Monique, Theo, Ellygoreth of andere partners
in de wandelliefhebberij. De Lommelse Sahara is dan vaak een geliefde
bestemming. We zijn er deze keer achter een multicache aan gegaan en laat ik
maar meteen zeggen dat we m niet gevonden hebben. Op de voetgangersbrug over
het Kempens Kanaal hebben we lang gezocht naar een aanwijzing die ons verder
zou brengen, maar helaas we waren niet scherp genoeg deze keer. Echt erg vind
ik dat niet eens, we hebben genoten van de wandeling en daar is het ons in de
eerste plaats toch om te doen.
Terwijl we op die brug aan het zoeken waren attendeerde Josee me er ineens op
dat er een toch wel erg mooie boot aangevaren kwam. Ik had de camera net op
tijd uit de tas en toen ik zag dat er ook nog een genietbare spiegeling aan
vast zat kon ik niet anders dan dit plaatje kiezen als mijn foto van de dag. Ik
heb iets met spiegelingen De zoektocht naar die multicache maken we een van de
volgende dagen wel eens af.
We hadden
eigenlijk verwacht dat deze eerste mei een rustige dag zou worden. We waren in
de ochtend wel uitgenodigd voor een ontbijt als attentie en bedankje voor het
meewerken aan de dansvoorstelling Dansen naar de maan en terug van Balance
Health Center, maar verder was de agenda maagdelijk blank. Goed, dat ontbijt
werd een luxe ontbijt en duurde van tien tot één. Vooraf was ik al een rondje
Smallebroeken gaan wandelen met Phaido want dat beestje moet toch ook zijn
natuurlijke behoeften kunnen doen. Toen we rond half twee terug thuis kwamen
was het al te laat om nog ergens naar toe te rijden om daar te gaan wandelen of
fietsen vonden we. Dus beslisten we om, vlak bij huis, de geocache Rielens
Gebroekt wandeling, die we al eens succesvol gedaan hadden, nog maar eens over
te doen, deze keer zonder GPS en zonder zoeken. Dreigende luchten dreven ons
terug naar huis rond vijf uur. Dan kregen we nog even bezoek, altijd welkom
natuurlijk en s avonds voetbal op TV wil ik ook niet missen he. Tussendoor nog
wat fotos uit de oogst van de voorbije dagen selecteren, fatsoeneren en
bewerken en zo zit een zogezegde relaxdag plots toch helemaal bomvol. Niet dat
we dat erg vonden, we konden van elk onderdeel wel genieten. Fotos tussendoor?
Ja zeker. Dit is één van de highlights van het Rielens Gebroekt, het
plankjespad over het zompige gedeelte bij het begin van de wandeling.
Bij het zien
van deze foto zou je het niet meteen denken, maar ik wil het hebben over eten
en ook een beetje over verstoppertje spelen. Het eerste is een onderwerp dat in
huize Pol en Josee zeer populair is. Wij kunnen daar erg van genieten, Josee
van het kokkerellen en ik van het consumeren. Josee lust ook wel een lekker
hapje uiteraard, maar bij haar gaat het toch meer om de finesses en bij mij ook
om de hoeveelheid. Dat vertaalt zich natuurlijk in lichaamsomvang. Door al dat
heerlijke gekook heeft Josee ondertussen zon 40 kg meer Pol dan toen ze me
leerde kennen. In plaats van daar blij om te zijn maakt ze zich zorgen om mijn
gewicht en mijn body mass index ( wat een verfoeielijke uitdrukking ) Zelf
heeft ze nog altijd hetzelfde prachtige modelletje van vroeger.
Goed, het verschil in omvang is wel duidelijk. Neem nu het spelletje verstoppertje
spelen dat wij vandaag weer eens beoefenden in het bos Er is geen boom waar
ik mij achter kan verstoppen, die dennen zijn niet gemaakt om een volwassen
manskerel achter weg te stoppen, ze zouden meer eikenbossen moeten planten in
onze regio. Josee zou het altijd wel gewonnen hebben dus, ware het niet dat ze domweg
Phaido gewoon langs haar liet zitten toen ze achter een boom ging staan, en ja,
die handen rond de boom houden, dat zou ik ook niet doen J
Het zal mijn
vrienden, foto-vrienden en facebook-vrienden zonder twijfel niet ontgaan zijn
dat ik de laatste tijd nogal fanatiek bezig ben met zwart-wit fotografie. Tot
mijn grote plezier merk ik ook dat het aanstekelijk werkt blijkbaar.
Echt origineel uit de hoek komen wordt steeds moeilijker, alles is al wel eens
gefotografeerd is een veelgehoorde uitspraak. Zelfs het gebruik van een
kleurtje in de zwart-wit fotografie is een procédé dat niet zo ongewoon is,
denk maar aan de bekende rode lippen of een rode roos. Toen ik deze namiddag langs
de spoorweg fietste , een trein zag naderen en de onbedwingbare drang voelde om
te stoppen en een foto van de voorbijrazende beweging te maken wist ik ook wel
dat dit de zoveelste zou zijn. Toen ik m thuis op het beeldscherm bekeek vond
ik het qua compositie wel meevallen met al die lijnen naar dat sterke punt in
de verte, alleen zocht ik nog naar dat tikkeltje extra. Toen kreeg ik de
ingeving om een beetje kleur over te houden in de ganse trein - lang leve
photoshop - en met het resultaat kan ik best leven. Voor een zwart-wit
wedstrijd is dit niet geschikt, daar tolereert men maximaal één kleurtje van één
detail, en in facebook-groepen rond zwart-wit fotografie is dit ook taboe, maar
aan mezelf wil ik graag de toelating geven om dit soort experimenten vaker te
ondernemen en die dan op mijn eigen blog te plaatsen J
We zijn
terug thuis na drie dagen Noord Frankrijk. Dan val je natuurlijk meteen terug
op de dagelijkse routines, de ochtendwandeling met Phaido bijvoorbeeld. Het
leek wel dat die blij was dat hij weer op bekend terrein kon gaan snuffelen,
hij deed er alleszins dubbel zo lang over voor hij alle geurtjes weer tot zich
genomen had en overal zijn spoor nagelaten. Zelf merkte ik ook wel hoe snel het
nu gaat in de natuur. Alles is weer net iets groener, en bloemen waar vorige
week nog geen sprake van was staan nu
plots in volle bloei. Ik mag dan zelf misschien geen groene vingers hebben en
onze tuin is niet meteen een voorbeeld van kleurige voorjaarsweelde, maar dat
wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van alle moois dat de lente te bieden
heeft. In het bos vind je trouwens wilde bloemen genoeg
De macrolens had ik niet bij vandaag, maar met de 24-105 kan ik ook redelijk
dicht op mijn onderwerp kruipen, dicht genoeg om deze schoonheden in close up
te nemen.
