Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
20-10-2013
20 oktober Pompoenen
Ik volg het nieuws via diverse kanalen. Limburger van
geboorte maar al meer dan een half leven in de provincie Antwerpen wonend, kan
ik het toch niet laten van tijd tot tijd eens op de site van hbvl ( Het Belang
Van Limburg ) te kijken, zeker als mij dat door Limburgse vrienden wordt
ingefluisterd. Zo lazen wij dat er vorige week in Winterslag bij Genk een grote
pompoenwedstrijd was en dat de winnende pompoen van ene G.V. uit Genk maar
liefst 99 kg woog. Ze noemden dat een reuzenpompoen. Ocharme.
Laat het nu toevallig deze week pompoenmarkt zijn in Kasterlee en ook in ons
eigenste niet voor niets pompoendorp genoemde woonplaats is er bij die
gelegenheid een internationaal gerenomeerde pompoenweging. We zijn niet tot het
einde gebleven, maar rond de tijd dat wij besloten een frisse pint te gaan
kopen in een van de vele horecagelegenheden stond de teller van de koploper op
net iets onder de 600 kg en toen moesten de echt zware kanonnen nog komen. Ze
kunnen daar in Genk precies toch beter voetballen dan pompoenen kweken he. Op de
foto zie je de spanning op de gezichten van de toeschouwers, de leden van het
pompoengenootschap en enkele zware jongens die nog liggen te wachten op de
weging.
Aan de lange rij dieren en beesten, groot en klein, die al
voor mijn lens passeerden heb ik vandaag een soort toegevoegd, een zeer
zonevreemd exemplaar, een immigrant... Ik neem aan dat deze nieuwsgierigaard
geen onderdeel van de inheemse fauna is tenminste. Ik hou het er op dat het een
lama-achtig dier is, daar schijnen nog al wat verwante soorten van rond te
lopen. Ik zou niet weten hoe ik ze uit elkaar moet houden: de alpaca, de
vicugna, de lama of de guanaco. Feit is dat ik deze middag tijdens een
wandeling in het gehucht Hessie bij Mol Ezaart plots twee exotische viervoeters
zag grazen achter een stevige afsluiting. Toen ik de camera tegen de draad
drukte om door een van de mazen een foto te maken was deze schoonheid zo
vriendelijk heel even voor me te poseren. Ik ging eerst voor een close up maar
voor een totaalbeeld had ik geen tijd meer, hij kwam namelijk snel tot helemaal
vlak bij en of dat was om te imponeren, te dreigen, om aangehaald te worden of
uit sympathie zal ik nooit weten. Ik meen dat ik ooit gelezen heb dat die
beesten spuwen en daar wilde ik mijn apparatuur niet aan blootstellen. Ik heb
dan ook snel maar enkele stappen achteruit gedaan. Bij de volgende fotos die ik
maakte zat er dus wél groene draad op de voorgrond en die waren dus niet
bruikbaar vond ik. Gelukkig had ik deze al.
Hoe deze sprinkhaan vanmiddag op een van de witte
tuinstoelen belandde in onze hof is me een raadsel. Zon beest verwacht je daar
toch in de lente of de zomer? Nu ben ik natuurlijk geen sprinkhanoloog en het
zal wel zo zijn dat sprinkhanen ook doorheen dit seizoen en het volgende moeten
om in het voorjaar weer op te duiken, maar waar blijven die dan ondertussen?
Tijdelijk op de witte tuinstoelen dus net lang genoeg om mij de gelegenheid te
geven de macrolens op mijn toestel te zetten en enkele keren aan te leggen om
hem er goed op te krijgen. Zo schuin frontaal is de scherptediepte zelfs met
f16 natuurlijk niet groot genoeg om hem helemaal scherp te hebben, maar laten
we die plaatselijke onscherpte vooraan en achteraan de charme van de
macro-fotografie noemen. Een ander intrigerend aspect van deze foto vind ik de gedeeltelijke
spiegeling in het glanzende wit van de stoel. Waarom is die lichter dan de
sprinkhaan zelf? Spiegelingologen mogen me altijd een mailtje doen, of even
reageren onderaan rechts J.
Ik had het er al vaker over dat ik graag diverse hobbies
samen voeg in één activiteit. De nieuwste variant is: wandelen en geocachen met
Phaido en het fototoestel in aanslag houden. Phaido vindt het ondertussen best
fijn dat ie in de wagen overal mee naar toe mag. Als ik een locatie heb
uitgezocht waarvan ik via de geocaching-site weet dat er iets verborgen is en
waarvan ik via Google Earth vermoed dat het er wel eens prettig wandelen zou kunnen
zijn trekken we er samen op af. Zo zochten en vonden we vandaag een cache in de
buurt van een vervallen fabriek naast een van de Kempense kanalen en in de
omschrijving had ik gelezen dat de legger vroeg om zeker niet verder te gaan
dan de cache-locatie omdat het privéterrein is Ja, dat klinkt als muziek in de
oren van de amateur-fotograaf die toch ook wel enige interesse heeft in urbex
en aanverwanten. Ik heb dus braaf het plaatje met VERBODEN TOEGANG
gerespecteerd en 15 m. verder ben ik via een andere ingang toch op het terrein
geraakt en heb ik al eens vluchtig poolshoogte genomen, lang genoeg om alvast
enkele fotos te maken en om er van overtuigd te geraken dat het de moeite loont
om hier eens wat meer uitgebreid rond te dolen. Deze avond eens een rondvraagje
doen om te informeren of ik enige gelijkgezinden kan warm maken
Er moet wat worden geregeld qua kleinkinder-opvang als de
papa en de mama beiden een drukke en onregelmatige job hebben. Op
woensdagmiddag zijn Julie en Jefke meestal te gast bij oma en pake Pol. Julie
moet tussen twee en vier naar ballet en dan trekken we met Jefke vaak het bos
in. Nu Phaido ook deel uit maakt van ons gezinnetje hebben die twee elkaar
gevonden. Ze kunnen samen al rennend en spelend hun energie kwijt terwijl wij
de dagelijkse wandeling op ons eigen gezapige tempo verder zetten.
Als je niet geïnteresseerd bent in het technische aspect van de fotografie hoef
je nu niet verder te lezen
Vandaag was het een grijze dag met weinig licht in het bos eigenlijk. Dan loop
je toch soms tegen de beperkingen van je apparatuur aan. Bij 70 mm is f4 het
maximum diafragma van de Sigma 17-70 die ik meestal als veelzijdige all-round
lens heb opzitten. Hoger dan ISO 1600 kan of wil ik echt niet gaan met de Eos
50D en gecombineerd met de omstandigheden van deze namiddag kwam ik in dit
geval uit bij een sluitertijd van 1/400 en dat is voor dit jonge geweld naar
mijn smaak toch redelijk lang en op het randje van bewegingsonscherpte
Gelukkig heeft de firma Nik met de filter Dfine flink geholpen om de ruis efficient
te lijf te gaan en verder kon ik in Photoshop de boel ook nog wel een beetje
opscherpen zo dat het uiteindelijk resultaat het meedogenloze kritische oog van
Josee kon doorstaan.
We hebben vandaag de draad weer opgepakt Veel te lang
hadden we geen kontakt meer gehad, na dat wij alle muzikale activiteiten
stopgezet hadden wegens pensioengerechtigde leeftijd bereikt, en we ook niet
meer wekelijks samen naar sauna Verhaegen in Schijndel konden gaan omdat die er
mee ophielden, hadden wij onze goede Nederlandse vriend Kees een beetje uit het
oog verloren. Gelukkig zijn er de sociale media these days en zo gebeurde het
dat we op deze 15-de oktober, daags na de verjaardag van zowel Kees
als Josee, een afspraak geprikt hadden. Wij zouden nog eens naar Schijndel rijden
zoals vroeger. En het weerzien was alsof de tijd had stil gestaan, alsof we
gisteren bij een natje en een droogje ( en soms ook iets illegaals ) nog
uitgebreid met elkaar hadden zitten filosoferen over de problemen van de
hedendaagse samenleving kortom net zoals vroeger.
Okee, de foto die ik hier aan vastplak is misschien niet de meest scherpe die
ik ooit liet voorbij komen, maar ik vind m wel heel speciaal. Ik was een van
de eersten die het nieuwe album van Bots ( Kees is de toetsenist en drijvende
kracht van dat bandje ) mocht zien en zonder flash, met weinig licht en uit de
losse hand, dezelfde hand die al enige volumes alcohol had naar binnen gegoten,
vind ik het resultaat meer dan aanvaardbaar Als ik bij de exif-gegevens zie dat de camera
bij f 3,2 en Iso 400 hier een sluitertijd van 1/8-ste koos ben ik zelfs
blij verrast dat ik nog zo stabiel was. J
Wat is er gezelliger dan met enkele goede vrienden gezellig
tafelen en keuvelen en samenzijn? Ik weet niet of Josee het nog prettig vindt
om te verjaren, maar ieder jaar op 14 oktober tikt de teller onverstoorbaar een
eenheid verder. Niet dat je het aan haar ziet en aan haar kookkunst doet het
zeker ook geen afbreuk, dat mochten we met zn zessen weer vaststellen deze
avond. Elke gelegenheid om te vieren grijpen wij met alle zintuigen aan en
Phaido die begint het ook te leren, bij alle tafelgasten ging ie om beurten
even flodderen. Tijdens deze foto is toevallig schoonzus Moniek aan de beurt.
Ze wilden hem allemaal wel mee naar huis nemen maar wij willen hem niet meer
kwijt !!!
