Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-03-2013
10 maart Koningsbos.
Zondagavond. Soms ontbreken er enkelen en dan zie je weer enige leden die er al een hele tijd niet bij waren, maar in principe is het zo dat we binnen het vriendenclubje in onze motorclub een vaste afspraak hebben dat we op zondagavond samen ergens iets gaan drinken of nuttigen. Vandaag hadden we afgesproken dat het restaurant Koningsbos onze plek van genieten zou worden. Met zn achten waren we present om van de cullinaire beloftes van het etablissement te genieten. Als fanatieke hobby-fotograaf onderbreek je dan even je smikkel-smikkel genot om de overige zeven collegas in het heetst van de strijd vast te leggen.
Dansen is de lust en het leven van de diverse generaties vrouwen in onze familie. Zowel mijn schatje Josee als schoondochter Sofie en kleinkind Julie zijn vaste klant bij Balance Healthcenter. Nu de nieuwe dansvoorstelling voor de deur staat zijn de repetities in volle gang en Josee heeft zich als vrijwilligster opgegeven om te helpen bij het kleden, en eventueel zal ze ook wat herstel- en naaiwerk doen bij het aanpassen en retoucheren van de outfits van de allerkleinste ballerinas. Ik wilde wel eens zon repetitie meemaken. Je weet maar nooit of er leuke fotos te schieten zijn. Al snel bleek het er toch allemaal nog wat te chaotisch aan toe te gaan in dit stadium van de voorbereiding. Ik kan maar beter bij de generale repetitie, in de zaal, met belichting en alles er op en er aan, gaan fotograferen lijkt me. Dat wil niet zeggen dat het fototoestel vandaag werkloos moest blijven he. Van op deze plek die ik strategisch uitgekozen had om te wachten tot het vrouwtje mee naar huis kon, zag ik plots dit viervoudige zelfportret. Dat er ook nog een Duvel in beeld staat is toeval natuurlijk. Dat er een matje ligt met Coca Cola Zero is waarschijnlijk het resultaat van enig professioneel photoshop-werk. J
De allerte fietser kijkt niet alleen naar het verkeer, de weg en de te volgen route, het observeren van de omgeving en de natuur rondom is al even belangrijk in het verhogen van het genieten-gehalte van de tocht. Ik zag deze kleine blauwe frisse bloemetjes langs het fietspad en ik vond het een tussenstop waard. Sneeuwklokjes en toverhazelaars hebben we al gehad, krokusjes zijn ondertussen een zo groot cliché dat ik die ook maar even voorbij fiets maar deze blauwe druifjes leken me toch wel erg vroeg hun bijdrage te willen doen in het ontwaken van de natuur. Thuisgekomen leerde de wikipedia me dat het inderdaad vanaf maart kan trouwens. Ik had alleen maar de Sigma 17-70 lens bij, maar eigenlijk heeft die wel behoorlijk wat macro mogelijkheden, je kunt er verrassend dicht mee op je onderwerp komen en nog scherp focussen en de scherptediepte bij f 2.8 is ook heel klein zodat de achtergrond mooi onscherp wordt. Voorbij komende collega-recreanten zullen het waarschijnlijk eigenaardig gevonden hebben dat er iemand op zijn buik in het gras lag met een fototoestel voor zijn neus, maar ik wilde de dappere vroege boodschappers van de lente nu eenmaal in zij-aanzicht en niet van boven af.
Sedert deze namiddag kan ik me levendig voorstellen wat de ontdekkingsreizigers meegemaakt hebben tijdens hun exploratie van de Afrikaanse brousse. Ik ben namelijk vandaag de jungle van de Tielense Balderij in getrokken om een aartsmoeilijke cache te zoeken. Temidden van plassen, al dan niet aangelegde vijvers, poelen, waters waar je enkeldiep, kniediep of nog dieper in weg kon zinken, kreupelhout, struiken, wolfijzers en schietgeweren heb ik langs diverse invalswegen geprobeerd het verstopte kleinood te benaderen. Modder, omgevallen bomen, een vaak nauwelijks doordringbaar gordijn van dorenstruiken, kortom alle mogelijke hindernissen had de bedenker in gedachten toen hij het de argeloze hobbyist zo moeilijk mogelijk wilde maken. Als je dan eindelijk bij je doel geraakt, na op enkele meters van de GPS-coordinaten voor de zoveelste keer op een dood spoor rechtomkeer gemaakt te hebben, omdat het water weer eens te diep was, dan smaakt de overwinning natuurlijk dubbel zoet. Met de bijgevoegde foto ambieer ik geen schoonheidprijs te winnen in een of andere wedstrijd, ik vond het wel de moeite waard een aandenken te bewaren van de plek die me zoveel ellende bezorgde om er uiteindelijk te geraken.
Binnen onze fotoclub vergaderen we elke week. We hebben dan vaak interessante onderwerpen op de agenda, gastsprekers en opdrachten, en, wat ook niet onbelangrijk is, we maken wel eens onderlinge afspraken omtrent wie er eventueel zin heeft om een of andere interessant geachte locatie eens mee te gaan bezoeken. Zo was ik meteen te vinden om in te gaan op het voorstel van collega Alex om samen eens naar het fort van Wommelgem te trekken. Ik was er nog nooit geweest en het moet gezegd, de verwachtingen werden ruimschoots ingelost. We hebben er een bijzonder geslaagde en vruchtbare fotografie-dag van gemaakt. Mijn oogst was rijk en afwisselend. Toen we op deze plek aangewandeld kwamen waren we allebei gecharmeerd door het mooie licht. Om beurten zochten we het beste standpunt en de meest geschikte kompositie. Dit leek me een mooi plaatje om vandaag als foto van de dag te tonen. Door de combinatie van invallend natuurlijk licht en kunstlicht, had ik het nog even moeilijk met de witbalans en dus koos ik maar voor de gemakkelijkste oplossing, namelijk een omzetting naar deze sepia-tint. De fotos van Alex zie ik morgen op de wekelijkse vergadering wel.
Ik heb dit jaar nog niet zoveel fietskilometers in de benen. Mijn trouwe tweewieler stond op enkele korte ritjes na al een hele tijd werkloos in de garage. Maar vandaag, met dit schitterend weer, hebben we met zn tweeën flink van jetje kunnen geven. Ik ben naar Wuustwezel gefietst want de boodschap dat het lammetjes-tijd is op de boerderij was ook tot in Lichtaart doorgedrongen. Kleinzoon Nicolas wil later boer worden en onder het goedkeurend toeziend oog van papa Koen houdt ie er ondertussen enkele schapen op na. Twee ooien hadden deze morgen al voor nakomelingschap gezorgd, en twee gezonde tweelingen kwamen de veestapel vergroten. Uiteraard wilde ik aan het fotograferen gaan en één familie wilde wel even pozeren. Net toen ik zover was had een van de youngsters al wel beslist dat die njam njam lekkere uier toch wel veel interessanter was dan de tweevoeter die daar met dat zwarte ding stond te zwaaien.
Ik had enkele dagen geleden een Travel Bug meegenomen uit een Geocache. Voor de onwetenden wil ik nog een keer proberen kort te verklaren wat er achter deze schijnbare geheimtaal schuilgaat. Geocaching is een ondertussen wereldwijd verspreid, al door meer dan 2.000.000 mensen gespeeld GPS-spel, een soort moderne schattenjacht. Iemand verstopt ergens iets, een cache, en zet de coordinaten op de Geocaching-website. Iedereen kan dit dan gaan zoeken en bewijzen dat men het gevonden heeft door zijn naam in een logboekje of een papiertje in de cache te schrijven en daarna op de site de vondst te bevestigen. Een van de vele opties in het spel is dat je ook iets op reis kunt sturen. Je bestelt bij de officiele geocaching-site een plaatje met een nummer, je krijgt ook een code en je bevestigt het plaatje ergens aan een prulletje, iets waardevol maakt niet uit. We noemen dat een travel-bug. Dat kan je dan achterlaten in een cache en een volgende bezoeker neemt dat dan mee naar een andere plek. Aan de hand van de logs van degenen die jouw travel bug meenemen kan je volgen waar die zich bevindt. De bug die ik had gevonden kwam uit Oostenrijk en het was eigenlijk alleen maar een sleutelhanger met daarop het woord Moxguat een soort oostenrijks-duits dialect dat betekent het ga je goed. Vandaag kwam ik in de buurt van het Duitse soldatenkerkhof in Lommel omdat daar ook iets verborgen was. Nadat ik met Moxguat even het kerkhof had bezocht, en uiteraard enkele fotos had gemaakt, vond ik het gepast en tegelijk symbolisch hem daar ook achter te laten. Hopelijk neemt iemand anders hem snel weer verder mee op reis en moet ie hier niet zo lang liggen als de meer dan 38.000 jonge mensen die hier voor altijd rusten Voor de insiders: Moxguat zit nu ( even toch ) in de GC38FR5.
