Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-05-2014
11 mei Conchita
Ik vond het frappant
dat de Conchita die Tom Waes bezong ook al voorzien was van een baard J De Conchita die ik vandaag in
gedachten had is uiteraard niet de echte diva die zo vaak 12 points of the jury kreeg, maar een knipoog naar de actualiteit vind ik altijd wel leuk.
Communiefeest in huize Pol en Josee, alle zes de kleinkinderen aanwezig, dan
heb je keuze zat om modellen te vinden waar een mens zijn inspiratie op
fotogebied kan op loslaten. Ik had gisteren mezelf er niet toe kunnen bewegen
naar het grote circus dat Eurovisiesongfestival heet te kijken maar natuurlijk
had ik al eerder, via kranten, TV en sociale media, het fenomeen Wurst leren
kennen. En vandaag kon je er al helemaal niet meer aan ontsnappen ze/hij heeft
warempel nog gewonnen ook. Dan heb ik zon rare hersenkronkel die daar iets mee
wil doen. De mooie haren van de oudste kleindochter waren een voor de hand
liggend hulpmiddel om enige begroeing op een vrouwengezicht te suggereren, maar
dan nog zag het er mij niet voldoende hermafrodiet-achtig uit. Een oude vilten
hoed maakte het plaatje dan weer wél geloofwaardig vond ik.
Vandaag was
het voor Julieke de grote dag. Ze deed haar plechtige communie. De fotos had ik
al een hele tijd geleden gemaakt en wel in de locatie die haar als fervent
danseresje erg nauw aan het hart ligt: Balance Health Center. Het is een
moeilijke bevalling geworden. De fotos waar ik de collage die ik in gedachten
had moest mee in elkaar knutselen boden niet echt de mogelijkheid er een
harmonisch geheel van te maken. Overal waren er spiegels rondom, zodat al te
veel onnodige spullen in beeld kwamen, ik noem het een beetje oneerbiedig rommel,
er was wel de mogelijkheid om gordijnen voor de spiegels te schuiven, maar al
die plooien in de grote achtergrondfoto en de kleine deelfotos die daarenboven
niet in dezelfde verhouding, grootte en belichting waren maakten er een erg
onrustig geheel van en ook de aansluiting met de parketvloer vond ik maar niks.
Uiteindelijk besloot ik één opname helemaal op te poetsen en van een neutrale
achtergrond te voorzien, daarin plaatste ik dan de geplande hartjes met enkele
opnames uit afwisselende perspectieven. Nog een verloopje in de achtergrond,
schaduwen er bij geshopped, enkele details gerepareerd en uiteindelijk was ik
er gelukkig mee. Maar nog veel belangrijker, ook ons modelletje en de mama en
papa toonden zich tevreden. Toen ik na de plechtigheid de creaties van de
andere communicantjes onder ogen kreeg, - de kids wisselen die dingen uit he -
wist ik dat ik me absoluut niet hoefde te schamen voor mijn ontwerp.
We hadden
met Werner en Els afgesproken om iets te gaan eten en daarna ook iets te
drinken in t Ligt Daar bij de Jo. ( t Ligt Daar in Lichtaart, snapt U hem? )
Toen we binnen kwamen schrokken we ons een bult. Was ie dat echt, onze
lievelingsgarçon Jef? We waren er al een tijdje niet meer geweest en we wisten
wel dat ie met een of andere kuur bezig was, maar dit hadden we niet verwacht.
Van de Jef die wij ons herinnerden bleef maar 70% meer over met de stevige
windvlagen die op het ogenblik over de Kempen razen moeten ze hem echt met
ballast verzwaren anders wordt ie zo weggeblazen. Hij had net eetpauze en toen
we zagen wat er in zijn bord lag konden we niet anders dan ons gesterkt voelen
in onze overtuiging dat al te mager zijn het gevolg is van slechte
eetgewoontes. Ik vrees dat Jef binnenkort rare voortandjes en heel lange oren
gaat krijgen. Ik heb nog maar eens het voornemen gemaakt me ver weg te houden
van dat soort ongezonde voeding.
En stel je voor, na een tijdje kwam vriend Chris daar binnen, ook al een hele
tijd niet gezien. Waarschijnlijk was ie gewoon onder de deur door gegleden,
want die had ook al maar een fractie van zijn vroegere lichaamsomvang over Ik
vermoed dat er hierboven een duistere samenzwering is om mij er van te
overtuigen dat mager synoniem is van mooi en gezond Het zal ze niet lukken
verdomme !!!
Kleindochter
Julie is aanstaande zaterdag aan de beurt om haar plechtige communie te doen.
Voor de fotos hebben we al gezorgd, misschien dat die dus binnenkort ook wel
voorbij komen op deze plaats, maar voorlopig blijven die nog top secret.
Het leukste aan het hele gebeuren vinden wij zelf het bijhorende feest, dat hebben
we op zondag gepland. De feestelinge zelf opteerde voor een barbecue en wij
waren maar wat blij dat huize Pol en Josee als feestlocatie werd gekozen. Barbequeën
is immers wel besteed aan pake Pol. We hebben dus vandaag voor het eerst dit
jaar onze set uit de berging gehaald, kwestie van het allemaal weer in de
vingers te krijgen. Om helemaal zeker te zijn dat alles zou functioneren hebben
we zelf ook maar meteen proefkonijn gespeeld. Een stuk spareribs en twee
lamskoteletjes per persoon vond ik een aanvaardbare portie vlees voor een tête
à tête met het vrouwtje.
Het echte barbecue-gevoel was evenwel toch niet aanwezig met die kletterende
regen op het dak van de pergola en de giga waterplassen in het tuinpad. Hopelijk
werken de weergoden zondag wat beter mee
Dat dit geen
inheemse bewoner is, geen autochtoon, zal wel duidelijk wezen. We hebben hier
dus te maken met een allochtoon, hoewel we voorzichtig moeten zijn met het
gebruik van dat woord, want sommige meer dan correcte medeburgers vinden dat
vies en ongepast. Dit dier van vreemde origine merkten wij dus op tijdens een
korte droge periode waar wij gebruik van maakten om ook vandaag toch even de
wandelschoenen aan te trekken. De lama, want dat is de soortnaam menen wij, komt
uit Zuid Amerika en is daar al sedert mensenheugenis gedomestikeerd. Dat het
dier ook hier niet in de vrije natuur rondliep moge al even duidelijk zijn als
je de afsluiting in de achtergrond ziet, maar toch hadden wij de indruk dat ie
niet echt te beklagen is. De manier waarop ie dartel in de wei rond huppelde
tussen andere al even zonevreemde species liet vermoeden dat wij hier te maken
hebben met een economische immigrant die hier een beter leven kwam zoeken en
dat ook gevonden heeft.
Nog net op
tijd vóór de voorspelde malse lenteregen heb ik mezelf er toe kunnen brengen
toch maar eens over het gras te rijden met de grasmaaier, of anders en meer
correct uitgedrukt, heb ik de wildernis die voor gazon moet doorgaan een beetje
gefatsoeneerd met het grasmachien. Het feit dat Josee daar nog al overtuigend
op aandrong heeft ook meegespeeld in de besluitvorming moet ik toegeven
Dat de mooie wilde bloemetjes die overvloedig overal stonden hun best te doen
om ons al die tijd tot andere gedachten te brengen daardoor ook moesten sneuvelen
hebben we uiteindelijk hardvochtig uit ons geweten gebannen. We hebben wel als
aandenken eerst nog even met de camera en de macrolens op onze buik gelegen om
enkele close ups te maken alvorens we aan de slachtpartij begonnen.
Volgens
Sabine zou het vandaag de laatste werkelijk aangename lentedag zijn uit deze
goed weer periode. Vanaf morgen wordt het allemaal wat minder. Een betere
uitvlucht hadden we niet nodig om nog maar eens alles te laten vallen en een
grote wandeling te ondernemen. We kozen het natuurgebied De Goorkens uit in de
buurt van Arendonk. Niet toevallig lag daar ook een multicache op ons te
wachten en we hebben de ganse tocht samen met Phaido met succes afgehaspeld. De
zeer afwisselende route voerde ons onder andere een eind langs het kanaal
Schoten Dessel en uit de vele fotomogelijkheden die zich de ganse namiddag
aandienden kozen wij voor dit plaatje om een aanbevelingswaardige wandeling te
illustreren. Helemaal in de verte zie je trouwens de nieuwe brug die een aantal
jaren geleden, de industrie ter wille, per sé het mooie rustieke
ophaalbruggetje moest komen vervangen en waar toen zoveel om te doen was.
We stonden samen
met fotovriend Alex en zijn wederhelft Leentje aan de yachthaven van Herentals
te wachten tot zoon Michael met zijn boot zou aankomen om een testvaart te
maken. Er was een en ander gerepareerd aan de motor namelijk. Zoals dat wel
eens meer gebeurt was er enige speling rond het afgesproken uur, en zoals dat
dan meestal ook gebeurt houden foto-amateurs zich op zon momenten bezig met
het schieten van allerlei plaatjes van de interessante dingen in de omgeving.
Zwemmende honden, eendjes, zwanen, bootjes, elkaar, Phaido, onze vrouwen er waren al behoorlijk wat onderwerpen voorbij
gekomen toen ik hem zag zitten. Ik vermoed dat het dezelfde aalscholver is die
ik op dezelfde plaats nog ooit gefotografeerd heb. Toen bleef ie ook al gewoon hondsbrutaal
zitten tot ik erg dicht genaderd was terwijl het normaal gezien toch redelijk
schuwe, moeilijk fotografeerbare vogels zijn. Ik ging er dus weer behoedzaam op
af, bij elke sluipende stap vooruit één foto, kwestie van zeker de optimaal
mogelijke vergroting uit mijn toestel te kunnen halen. Ik was al behoorlijk dichtbij
toen dit de laatste shot was voor ie er vandoor ging, meteen ook de meest
schermvullende. J
Vorige maand
was er in het Schaliken al de dans-voorstelling Naar de maan en terug van
Balance Health Center. Toen was ik fotograaf van dienst. Vandaag gingen we weer
naar het Schaliken, deze keer als gewone toeschouwer, maar dat wil niet zeggen
dat ik mijn toestel niet bij had. Colours heette het programma dat de dansers
en danseressen van The Sports Studio ons presenteerden, uit de bijgaande foto
moge blijken waarom Zoals meestal was flitsen niet toegelaten, terecht
natuurlijk, en dus moesten de instellingen op de camera naar extreme waarden. Ik
kwam uit bij ISO 12800 f 4 en 1/400 om dit plaatje te schieten. En heren,
geef nu toe, als zoveel, zo mooie dames op die manier voor je komen paraderen,
dan is een foto maken toch het minste wat je kunt doen
Het is vaste
prik, vrijdag is wandeldag in Lommel. We zijn al sedert jaren vrijwilliger om de
bewoners van woon- en zorgcentrum Hoevezavel wat frisse lucht te gunnen en als
het weer dan zoals vandaag eens een beetje te onbestendig of te koud is om met
de oudjes, - die stil zitten in een rolstoel -, naar buiten te gaan, dan trekken
we er toch gewoon op uit met Swa, Monique, Theo, Ellygoreth of andere partners
in de wandelliefhebberij. De Lommelse Sahara is dan vaak een geliefde
bestemming. We zijn er deze keer achter een multicache aan gegaan en laat ik
maar meteen zeggen dat we m niet gevonden hebben. Op de voetgangersbrug over
het Kempens Kanaal hebben we lang gezocht naar een aanwijzing die ons verder
zou brengen, maar helaas we waren niet scherp genoeg deze keer. Echt erg vind
ik dat niet eens, we hebben genoten van de wandeling en daar is het ons in de
eerste plaats toch om te doen.
Terwijl we op die brug aan het zoeken waren attendeerde Josee me er ineens op
dat er een toch wel erg mooie boot aangevaren kwam. Ik had de camera net op
tijd uit de tas en toen ik zag dat er ook nog een genietbare spiegeling aan
vast zat kon ik niet anders dan dit plaatje kiezen als mijn foto van de dag. Ik
heb iets met spiegelingen De zoektocht naar die multicache maken we een van de
volgende dagen wel eens af.
We hadden
eigenlijk verwacht dat deze eerste mei een rustige dag zou worden. We waren in
de ochtend wel uitgenodigd voor een ontbijt als attentie en bedankje voor het
meewerken aan de dansvoorstelling Dansen naar de maan en terug van Balance
Health Center, maar verder was de agenda maagdelijk blank. Goed, dat ontbijt
werd een luxe ontbijt en duurde van tien tot één. Vooraf was ik al een rondje
Smallebroeken gaan wandelen met Phaido want dat beestje moet toch ook zijn
natuurlijke behoeften kunnen doen. Toen we rond half twee terug thuis kwamen
was het al te laat om nog ergens naar toe te rijden om daar te gaan wandelen of
fietsen vonden we. Dus beslisten we om, vlak bij huis, de geocache Rielens
Gebroekt wandeling, die we al eens succesvol gedaan hadden, nog maar eens over
te doen, deze keer zonder GPS en zonder zoeken. Dreigende luchten dreven ons
terug naar huis rond vijf uur. Dan kregen we nog even bezoek, altijd welkom
natuurlijk en s avonds voetbal op TV wil ik ook niet missen he. Tussendoor nog
wat fotos uit de oogst van de voorbije dagen selecteren, fatsoeneren en
bewerken en zo zit een zogezegde relaxdag plots toch helemaal bomvol. Niet dat
we dat erg vonden, we konden van elk onderdeel wel genieten. Fotos tussendoor?
Ja zeker. Dit is één van de highlights van het Rielens Gebroekt, het
plankjespad over het zompige gedeelte bij het begin van de wandeling.
Bij het zien
van deze foto zou je het niet meteen denken, maar ik wil het hebben over eten
en ook een beetje over verstoppertje spelen. Het eerste is een onderwerp dat in
huize Pol en Josee zeer populair is. Wij kunnen daar erg van genieten, Josee
van het kokkerellen en ik van het consumeren. Josee lust ook wel een lekker
hapje uiteraard, maar bij haar gaat het toch meer om de finesses en bij mij ook
om de hoeveelheid. Dat vertaalt zich natuurlijk in lichaamsomvang. Door al dat
heerlijke gekook heeft Josee ondertussen zon 40 kg meer Pol dan toen ze me
leerde kennen. In plaats van daar blij om te zijn maakt ze zich zorgen om mijn
gewicht en mijn body mass index ( wat een verfoeielijke uitdrukking ) Zelf
heeft ze nog altijd hetzelfde prachtige modelletje van vroeger.
Goed, het verschil in omvang is wel duidelijk. Neem nu het spelletje verstoppertje
spelen dat wij vandaag weer eens beoefenden in het bos Er is geen boom waar
ik mij achter kan verstoppen, die dennen zijn niet gemaakt om een volwassen
manskerel achter weg te stoppen, ze zouden meer eikenbossen moeten planten in
onze regio. Josee zou het altijd wel gewonnen hebben dus, ware het niet dat ze domweg
Phaido gewoon langs haar liet zitten toen ze achter een boom ging staan, en ja,
die handen rond de boom houden, dat zou ik ook niet doen J
Het zal mijn
vrienden, foto-vrienden en facebook-vrienden zonder twijfel niet ontgaan zijn
dat ik de laatste tijd nogal fanatiek bezig ben met zwart-wit fotografie. Tot
mijn grote plezier merk ik ook dat het aanstekelijk werkt blijkbaar.
Echt origineel uit de hoek komen wordt steeds moeilijker, alles is al wel eens
gefotografeerd is een veelgehoorde uitspraak. Zelfs het gebruik van een
kleurtje in de zwart-wit fotografie is een procédé dat niet zo ongewoon is,
denk maar aan de bekende rode lippen of een rode roos. Toen ik deze namiddag langs
de spoorweg fietste , een trein zag naderen en de onbedwingbare drang voelde om
te stoppen en een foto van de voorbijrazende beweging te maken wist ik ook wel
dat dit de zoveelste zou zijn. Toen ik m thuis op het beeldscherm bekeek vond
ik het qua compositie wel meevallen met al die lijnen naar dat sterke punt in
de verte, alleen zocht ik nog naar dat tikkeltje extra. Toen kreeg ik de
ingeving om een beetje kleur over te houden in de ganse trein - lang leve
photoshop - en met het resultaat kan ik best leven. Voor een zwart-wit
wedstrijd is dit niet geschikt, daar tolereert men maximaal één kleurtje van één
detail, en in facebook-groepen rond zwart-wit fotografie is dit ook taboe, maar
aan mezelf wil ik graag de toelating geven om dit soort experimenten vaker te
ondernemen en die dan op mijn eigen blog te plaatsen J
We zijn
terug thuis na drie dagen Noord Frankrijk. Dan val je natuurlijk meteen terug
op de dagelijkse routines, de ochtendwandeling met Phaido bijvoorbeeld. Het
leek wel dat die blij was dat hij weer op bekend terrein kon gaan snuffelen,
hij deed er alleszins dubbel zo lang over voor hij alle geurtjes weer tot zich
genomen had en overal zijn spoor nagelaten. Zelf merkte ik ook wel hoe snel het
nu gaat in de natuur. Alles is weer net iets groener, en bloemen waar vorige
week nog geen sprake van was staan nu
plots in volle bloei. Ik mag dan zelf misschien geen groene vingers hebben en
onze tuin is niet meteen een voorbeeld van kleurige voorjaarsweelde, maar dat
wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van alle moois dat de lente te bieden
heeft. In het bos vind je trouwens wilde bloemen genoeg
De macrolens had ik niet bij vandaag, maar met de 24-105 kan ik ook redelijk
dicht op mijn onderwerp kruipen, dicht genoeg om deze schoonheden in close up
te nemen.
Met de leden
van de fotoclub die zich vrij konden maken hebben we een weekend-uitstap
gemaakt naar Bollezeele in Frans-Vlaanderen. Bienvenue chez les Chtis
Twee dagen lang zijn we naar alle mogelijke kanten uitgezwermd en hebben we de
meeste bezienswaardigheden tussen Cap Griz Nez en Cassel en tussen Duinkerken
en Eperlecques gefotografeerd. Op het einde van een vruchtbare tweedaagse waren
we in Bergues aangeland en daar zou de obligate groepsfoto gemaakt worden. Met
de zelfontspanner ging eerst het ganse gezelschap op de foto, vóór het Hotel de
Ville samen met een lokale beroemdheid, daarna de mannen alleen en tenslotte
ook onze wederhelften. Die laatste shoot vond ik zelf de meest geslaagde, niet
alleen zijn de onderwerpen uiteraard een stuk mooier, maar de manier waarop
Marianne terugschiet en ook Walter die de luciditeit heeft om de voltallige
batterij fotografen in beeld te nemen in plaats van de dames, die zo
bereidwillig poseren, maken hiervan een bijzonder leuk plaatje. En dan spreken
we nog niet eens over Phaido die overal de show kwam stelen.
Benieuwd om de foto uit het toestel van Walter te zien trouwens
Voor
iedereen die dacht dat onze Belgische stranden geweldig, gigantisch en
ongeëvenaard zijn hebben wij een advies. Ga eens kijken op het strand van
Wissant tussen Cap Blanc Nez en Cap Griz Nez aan de Franse Opaalkust. Niet
alleen is het décor er toch echt wel net iets mooier, de breedte en de
ongereptheid van wat ze daar te bieden hebben overtreft ook behoorlijk de
troeven van zeg maar Blankenberge, Knokke of andere Oostendes. Phaido vond het
ook een wereldschokkende ervaring, het beestje had nog nooit het genoegen gehad
de zee te zien, laat staan over het strand te rennen, te springen of te
ravotten. We hebben eerst het enthousiasme zijn gang maar laten gaan en toen
hij een beetje uitgeraasd was wilde hij ineens ook nog een vreugdedansje plegen
met Josee. Ik heb zoals geweten het fototoestel altijd schietensklaar en in dit
geval was het natte zand, dat nog verzadigd was van het wegtrekkende water, een
bondgenoot om nog voor een extra spiegeling te zorgen.
Waarom zou
een mens op zijn verjaardag thuis blijven? We zouden sowieso morgen al met de
fotoclub op weekend gaan naar Noord Frankrijk, we zijn met zn tweetjes stiekem
maar een dag eerder vertrokken, kwestie van het hotel al eens uit te proberen.
En moet het gezegd we zijn met ons gat in de boter gevallen. Dat zullen die
andere gasten morgen hopelijk ook wel ervaren
Donderdagavond
is fotoclubavond. Vandaag zouden we het hebben over architectuur. Ik had al
enkele dingen geselecteerd om mee naar de vergadering te nemen maar omdat ik
toch even naar Konijnenberg moest in Turnhout om fotopapier te kopen ben ik
langs de Everdongenlaan gefietst om nog één foto te maken die ik al een tijdje
in mijn achterhoofd had zitten. Het gebouw van Soudal had ik al meerdere keren
gefotografeerd, ik vind dat ook erg fotogeniek. Nu had ik bij vorige bezoeken
aan Konijnenberg al gemerkt, toen ik daar langs kwam, dat er een bolle spiegel langs
de straat staat om de buitenrijdende betuurders een betere kijk op het verkeer te
gunnen. Ik hoopte dat ik het gebouw helemaal in beeld kon
krijgen in die spiegel. Met de wagen kun je evenwel moeilijk stoppen op die plaats, vandaar
dat ik vandaag met de fiets wél van de gelegenheid gebruik maakte. Bingo hij
paste precies, en de kleurtjes werkten ook mee om het plaatje te vormen waar ik
gelukkig mee ben. De medeleden in de club vonden m ook okee trouwens.
Een sport
waar ik tot nu toe weinig voeling mee had is korfbal, eigenlijk alleen maar
populair in Belgie en Nederland en dan nog loopt het grote publiek er meestal
niet storm voor. Ik wist wel dat wij in Lichtaart met Vobaco een team hebben
dat in eerste nationale speelt, maar mijn kennis en interesse ging ook niet
verder dan dat.
Vandaag moest ik toevallig in het domein Hoge Rielen zijn, er zat in de buurt
van de sportterreinen een nieuwe geocache verborgen en die wilde ik uiteraard
gaan zoeken. De jeugd van FC De Kempen en de ploegen van De Molenkring hebben
daar hun accomodaties, maar ook Vobaco is er gehuisvest merkte ik. Toen ik met
de fiets voorbij de oefenterreinen van de club reed zag ik daar een drukte die
me toch wel even met de ogen deed knipperen. Dit is een sport die leeft
blijkbaar. Of het nu een open-deur-dag, een initiatie-dag dan wel een regulaire
training betrof, ik heb bij geen enkele plaatselijke sportvereniging ooit
zoveel enthousiaste jonge beoefenaars samen aan het sporten gezien. Ik zal
binnenkort toch eens naar een wedstrijd moeten gaan kijken. Volgende
thuiswedstrijd is tegen Riviera zag ik
Ik denk dat
de kippen die hier wonen best gelukkige kippen zijn. Iedere keer dat wij hier
voorbij komen tijdens onze wandelingen denk in vertederd aan de zorg die de
beestjes toebedeeld krijgen met zulke mooie woonst. En toch kan ik het ook niet
helpen dat ik dan ergens in mijn achterhoofd steeds weer de gedachte voel opkomen
dat ik nooit in een appartement zou willen wonen. Ik vergelijk dat dan elke
keer weer met een kippenhokje ergens hoog boven de bewoonbare wereld.
Ik weet het wel, het is een bizarre link, en helemaal rechtlijnig is deze
manier van denken niet. Maar van niet rechtlijnig denken heb ik wel eens meer
last J
Nu enkele vrienden het huisje-tuintje hebben omgeruild voor een hoog hokje in
een giga woonblok en andere kennissen ons de voordelen van wonen in een kippenhok-equivalent
proberen aan te praten kon ik niet anders dan het idee even in mijn denkwereld
toelaten. Maar ik heb het meteen weer afgevoerd. Dit soort verblijven is niks
voor mij. Zelfs al heb ik dan geen groene vingers, ik vind het idee dat ik niet
uit mijn achterdeur de tuin in zou kunnen wandelen ondraaglijk.
Dat dit soort gedachten mij elke dag bij het begin van onze wandeling overvalt
doet natuurlijk helemaal niks af van het feit dat dit echt wel mooie
kippenhokjes zijn.