een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
01-11-2017
01 november De drie musketiers.
De laatste dag van ons fotosalon vandaag, giga druk... dan heb je plots een heleboel kennissen samen op bezoek en weet je niet aan wie je eerst de aandacht moet schenken. Met deze twee mensen heb ik zoveel raakvlakken dat ik ze sowieso een bijzondere welkom moest heten. Na een rondleiding, het kijken naar de AV-producties en het consumeren van een verfrissing wilden we graag samen op de foto. Zoals zo vaak kon ik weer beroep doen op medeclublid en fotomaatje Alex om die klus te klaren. Deze drie musketiers samen in één foto, vaak zal zich de gelegenheid niet aandienen.
Ik behoor tot de generatie mensen die Wim Sonneveld nog hebben gekend, een Nederlandse zanger-cabaretier die prachtige liedjes maakte. Een van zijn bekendste ging over Margootje, een piepklein pittig vrouwke dat bij hem thuis uit een speelgoedautootje stapte - een Peugeootje als ik me goed herinner - en die beweerde uit Madurodam te komen. Ik luisterde er toen met veel genoegen naar en had de grootste bewondering voor de fantasie van de heer Sonneveld. Zulke kleine vrouwkes bestaan immers niet en je moet behoorlijk creatief zijn om er zo'n schitterend liedje over te bedenken.
Vanavond evenwel, toen ik onder het genot van enkele Duvels naar de Champions League zat te kijken, zat er plots ook zo'n kleine opdonder naast me. Waar ze vandaan kwam en wie ze was weet ik niet, wel dat ze erg klein was en dat ze er verdomd goed uitzag. Josee was net naar bed en ik vroeg of mijn bezoekster er eentje wilde mee drinken. Ik haalde een flesje uit de koelkast en een proper glas maar toen ik de kans schoon zag kon ik onverwacht het glas over haar zetten en ze zo gevangen nemen. Ze leek warempel op Josee. Ik heb eerst een foto gemaakt en ben daarna snel naar de slaapkamer gelopen maar neen... het vrouwke lag rustig in bed. Toen ik echter terug in de woonkamer kwam was de kleine schoonheid ontsnapt, het glas was weer leeg. Was het een droom geweest? Was het de Duvel? Wie zal het zeggen. Gelukkig had ik de foto als de eeuwige getuigenis van het feit dat het geen zinsbegoocheling was.
Het andere flesje Duvel heb ik dan maar zelf uitgedronken om me over de emotie heen te zetten.
Eigenlijk realiseren wij ons niet genoeg hoe gelukkig wij zijn dat we in zulke mooie groene streek mogen wonen en leven. Het is een huizenhoog cliché als ik vertel dat het in de herfst allemaal nog net een beetje meer kleurrijk en schilderachtig is. De dagelijkse wandelingen zitten vol prachtige beelden, ik hoef links en rechts maar op het ontspanknopje van mijn toestel te drukken en de kleurtjes komen er bijna vanzelf in gevlogen en die vormen dan fraaie taferelen die ik parkeer op een geheugenkaatje om er dan op het scherm van mijn computer een tweede keer van te genieten.
Neem nu de Dressenstraat, een lage ochtendzon, mooi licht, schaduwen van de bomen en herfsttinten alom... meer moet dat niet zijn voor de amateurfotograaf.
Ons fotosalon draait op volle toeren. Het is vandaag de hele dag gezellig druk geweest, alleen het laatste uur, van 8 tot 9 vanavond was er te veel aan. Ik stond achter de toog te tappen - dat was mijn taak - en als er dan nog nauwelijks klanten zijn dan sta je daar zo goed als werkloos als de glazen gespoeld en afgedroogd zijn. Dan vond ik het gepast om even aan fotomaatje Alex te vragen met mijn toestel een foto van mij te maken als cafébaas aan de andere kant van de toog dus, een plaats waar ik niet zo vaak vertoef als er voor. Dat is aan Alex wel toevertrouwd. Hij wist perfect het goede knopje te vinden op mijn toestel en het resultaat toon ik graag. ( Met de vermelding dat ik 'm dus niet zelf gemaakt heb... ) Volgend jaar toch maar om 8 uur stoppen trouwens. ...
Toen de burgemeester aan het woord was tijdens de openingsreceptie van ons fotosalon zat ik boven in de ruimte waar alle geluidsapparatuur bediend wordt. Na een carrière in de muziek- en studiowereld meen ik wel voldoende ervaring te hebben om wat eenvoudige schuifjes te bedienen om alles verstaanbaar weer te geven in de zaal. Eenmaal dat alles ingesteld is rest er niet veel meer te doen, dus was ik snel Facebook en e-mail aan het checken. Toen ik met een half oor hoorde dat er sprake was van Pol Schrijvers moest ik even schrikken en beter luisteren, ik had warempel de prijs van de gemeente Kasterlee gewonnen met mijn foto "Listening to Metallica"...
Het is niet eens een grap, de titel is waarheidsgetrouw. Het is een foto van mijn geocachemaatje Jackie die, nadat hij gevraagd had aan zijn dochter waar ze raar aan het luisteren was, de hoofdtelefoon even overnam en zichtbaar van een van de rustigere nummers van Metallica genoot. Het was een snapshot, snel en toevallig net goed. Goed genoeg voor de jury blijkbaar en ik ben er best fier op. Zo zie je maar dat Henri Cartier Bresson gelijk had met zijn iconische term "Le moment décisif"
Na alweer een jaar clubwerking, het bespreken, beoordelen en selecteren van fotos is het vanaf morgen zover: de receptie bij de opening van ons jaarlijks fotosalon. Na een korte laatste donderdagvergadering zijn we gisteren begonnen met de opbouw. Panelen, verlichting, de inrichting van de zaal en de projectieruimte voor de AV producties, er komt nogal wat kijken om het OC om te toveren tot het paleis waarin wij onze bezoekers willen ontvangen.
Vandaag hebben we de fotos opgehangen. Op dit beeld zie je hoe intens de clubleden meeleven bij het tot stand komen van een paneel, in casu dat van Ilse, top vogel- en natuurfotografe. Het paneel met zwart-wit fotos op de achtergrond is dan weer gevuld met werk van deze jongen. Om het beter te zien moet je vanaf morgen in het OC zijn achter de kerk in Lichtaart.
Geocachemaatje Jackie had een berichtje gestuurd om te vragen of ik zin had.
In de loop van de ochtend konden er nog enkele lichte buien voorbij komen maar de rest van de dag zou het droog blijven, weliswaar bewolk tot zwaar bewolkt maar daar konden we wel mee leven. We spraken dus af om in de buurt van Poppel een rondje te gaan fietsen en ondertussen een en ander te zoeken. Al in de loop van de voormiddag klaarde het op en we togen goedgemutst op weg. Man, man, man... de motregen die we vrij snel na het vertrek over ons heen kregen werd in de loop van de namiddag echte regen en we zijn behoorlijk nat geworden. Maar we hebben doorgezet en omdat het zo'n mooi rondje was hebben we er zelfs van genoten.
Een van de highlights was zonder twijfel deze bivakplaats. Midden in de natuur, op nauwelijks enkel honderden meters van de Nederlandse grens hebben de mensen van natuurpunt een plek ingericht waar iedereen vrij kan komen kamperen. Er is een plateau waarop je ten allen tijde een tent helemaal droog kunt opzetten, een infobord met de nodige uitleg en een logboek waarin je commentaar kunt achterlaten, een giga-vuurmand om een kampvuur te maken, er is hout voorzien, een zaag... kortom een initiatief dat een vette bravo verdient. Misschien is dit wel iets om volgende zomer eens met de kleinkinderen te doen...
Dit is een van onze lievelingsplekjes in het bos, de Valentijnsberg. Hoewel we tijdens de ochtendwandelingen met Phaido proberen regelmatig voor wat variatie te zorgen is dit toch een tussenpunt dat we zelden overslaan. Eigenlijk heet ie helemaal niet de Valentijnsberg. Wij hebben hem zo genoemd omdat dit een van de meer selectieve hindernissen is tijdens de jaarlijkse Valentijnscross. Het is maar een molshoop, hooguit 7 of 8 meter hoogteverschil maar het is wel een kuitenbijter na enkele kilometers rennen door het bos. We hebben nog wel meer dergelijke benamingen bedacht om ons dagelijks traject door te nemen...
Ik ben er deze namiddag samen met mijn maatje Phaido nog eens terug naar toe gewandeld met camera en statief en terwijl Phaido de wacht hield heb ik wat gespeeld met horizontale en vertikale panoramas en met beweging van de camera.
Ik heb ooit al eens een vergelijkbaar panorama gemaakt van op deze positie en op deze blog geplaatst meen ik maar niets belet me om het nog eens te proberen. Dit is de herfstversie: 7 staande elkaar gedeeltelijk overlappende fotos van op statief in Photoshop samengevoegd tot één breedbeeld.
Alle opnames manueel met dezelfde instellingen en vastgezette scherpstelling. 28 mm - f 16 - ISO 100 - 1,6 sec.
De Smallebroeken, ons dagelijks wandeltraject. Ook hier is het volop herfst ondertussen. Om mooie herfstkleuren te pakken te krijgen is het helemaal niet nodig dat de zon schijnt, integendeel. Tijdens een druilerige ochtendwandeling heb ik de camera weer enkele keren naar diverse winstreken gericht en op het knopje gedrukt. De kleuren heb ik enigszins gepimpt in Photoshop, toegegeven, ik balanceer nu eenmaal graag op de grens van wat nog net kan. Naar mijn smaak is dit nog geloofwaardig, reacties welkom natuurlijk.
Als hondenliefhebber en baasje van de liefste hond ter wereld weet ik maar al te goed dat het inzet, gezond verstand, en vaak ook wat moeite kost om op een verantwoorde manier met de stoelgang van je viervoeter om te gaan. Zij moeten namelijk ook regelmatig, net als wij, maar hondentoiletten zijn nu eenmaal niet dik gezaaid. De hele wereld is een hondentoilet hoor ik U nu denken en voor sommigen is dat ook zo, tot grote ergernis van velen.
Zelf hebben we altijd poepzakjes bij als we met Phaido het bos in trekken. Gelukkig is Phaido een goed opgevoede hond en gaat hij meestal op een discreet plekje zitten om iets te deponeren. We zijn natuurlijk niet katholieker dan de paus en als hij zijn ding doet in het bos op een plek waar niemand er last van heeft dan laten wij het ook liggen maar in alle andere gevallen pakken wij het mooi in en belandt het thuis in de vuilbak. Over het nut of onnut van het plastiek van de verpakking zouden we het ook nog kunnen hebben maar dat is een andere discussie. Toen we maanden geleden dit pakketje zagen liggen langs onze dagelijkse wandelroute wisten wij maar al te goed wat de inhoud was. Iemand had de kaka van zijn viervoeter verpakt en dan opzij gelegd, het slechtste van twee werelden zeg maar. Ik had geen enkele zin om dit zelf mee naar huis te nemen en dat heb ik na al die tijd en toch wel de nodige ergernis nog altijd niet. We komen er elke dag langs en het blijft daar maar liggen, Ik mag hopen dat de hondeneigenaar die hier voor verantwoordelijk is vroeg of laat hier nog eens voorbij wandelt en tot inkeer komt.
Dit is niet de mooiste foto die ik de laatste tijd maakte maar het lucht een beetje op het er even over te hebben...
Oktober is pompoenmaand en Kasterlee is al sedert jaar en dag het pompoendorp bij uitstek, pompoenpapeters is de bijnaam die wij trots dragen. Een hele maand lang organiseert het pompoengenootschap allerhande activiteiten. Zo hebben we de jaarlijkse pompoenmarkt, het pompoenschieten, de pompoenweging ( de winnaar legde dit jaar 903 kg op de weegschaal ) en de week na de weging hebben we de pompoenregatta, uniek in de wereld. De dikste pompoenen worden uitgehold om er een roeiwedstrijd mee te organiseren. Deelnemers komen vanuit alle hoeken van het universum, horen verkleed te zijn en je moet tijdig aanwezig zijn om een goed plaatsje te bemachtigen in recreatiedomein "De Ark Van Noe" de 4de zondag van oktober. Er zijn wedstrijden in allerhande categorieën en de gemeenschappelijke factor is meestal dat het merendeel van de deelnemers het niet droog houdt. Iedereen mag drie keer raden welke van deze vier grapjassen twee seconden na het maken van deze foto te water ging....
Onze Jef moest vandaag met zijn ploegje SKS Herentals op bezoek bij de buren van Lille. Dat is altijd een beladen wedstrijd. Het begon niet goed, speltechnisch en qua inzet bleek de Lilse jeugd te sterk, die kwamen dan ook 2-0 voor. Maar dan kantelde het. De inzet, de wil om er alsnog iets van te maken sloop in de ploeg van SKS en na een verdiende aansluitingstreffer kwamen ze met een gelukje ook nog op 2-2. Van af dan bestond Lille niet meer en na een geslaagd slotoffensief kon Siebe net voor affluiten de winnende treffer scoren. De vreugde nadien heb ik in dit beeld vast gelegd.
Het was behoorlijk schrikken toen we enkele dagen geleden hoorden dat Tiest was overleden. Tiest was, zoals wij, vrijwilliger in Hoevezavel, hij was na al die jaren ook een persoonlijke vriend geworden en de mooie momenten die we samen mochten beleven - ook buiten het zorgtehuis - waren niet te tellen. We wisten wel dat hij gezondheidsproblemen had, hij was eerder deze maand ook niet opgedaagd voor het jaarlijkse vrijwilligersfeest, maar dat het zo ernstig was, daar hadden we nooit aan gedacht. We leefden in de waan dat het misschien iets te maken had met de kunstknie die hij onlangs gekregen had of, naar we hoorden, met prostaatproblemen. Maar er was meer aan de hand. Niemand wist er van. De kanker was blijkbaar te agressief voor onze vriend. Eén maand, langer heeft het niet geduurd vernamen we. Het komt hard aan. Vandaag hebben we afscheid genomen.
Ik ben voor de gelegenheid in mijn oude mappen gedoken en ik heb een foto opgediept van Tiest samen met zijn Wies op een van de vorige vrijwilligersfeesten. Rust zacht maatje... En Wieske, herinner je alle mooie momenten, dat doen wij ook.
Ik ben in de loop van de late namiddag nog eens met Phaido naar de Nete in Kasterlee getrokken om daar enig wandelplezier te rapen. Van de watermolen via de Millekesbrug tot aan de brug bij de Netevallei en terug, da's een van de routes waar we graag een frisse neus halen. Zeker het vertrekpunt is al meteen al de moeite waard als je de fotomogelijkheden op een rijtje zet. Ik wil deze keer niet de zoveelste foto van de stuw op de Nete, de vistrap of de activiteiten van de plaatselijke kayak-club plaatsen. Vandaag koos ik voor kleur, de rode kleur van de werkloze kanos en kayaks van het verhuurbedrijf vond ik samen met de spiegeling van de vaartuigjes een interessant beeld en dat heb ik dan ook vastgelegd. In dit seizoen en op dit uur zijn er geen klanten meer en dat leverde dit stilleven op: De rode vloot.
Er is niks lekkerder dan koffie 's morgens... niet één kopje, één tas, één zjat, neen... hele sloten koffie zwelg ik tot ik eindelijk een aanvaardbaar bewustzijnsniveau bereik. Ik ben verslaafd, ik geef het toe, zonder koffie functioneer ik niet en ik vond het dan ook een hele prestatie dat ik deze morgen voor ik helemaal wakker was al meteen het idee kreeg dit facet van mijn dagelijks bestaan even te documenteren. Dit is mijn eerste van de dag. De vaste hand om het allemaal retestrak vast te leggen was er nog niet bij maar het heerlijke vocht ziet er ook in deze iets minder scherpe opname waanzinnig verleidelijk uit. Toen ik het beeld in de loop van de dag op de PC bekeek zag ik ook de leuke schaduwen, da's dan weer helemaal mijn ding, en liever dan dezelfde opname nog eens over te doen met alle zintuigen op ingeschakeld toon ik bij deze het origineel van deze morgen.
Ik had deze morgen al een knal rood-oranje zon gefotografeerd en meende iets leuks te hebben als dagelijkse foto voor deze blog. In de loop van de dag zag ik op Facebook, op de nieuwsuitzendingen en op de sites van de kranten evenwel zoveel knal rood-oranje zonnen voorbij komen dat ik vond dat ik maar beter niet in herhaling kon vallen. Gelukkig biedt de natuur dezer dagen voldoende andere onderwerpen. Het wordt nu écht herfst. De wilde wingerd tegen onze garage tooit zich met prachtige kleuren en de laatste dapper bloeiende afrikaantjes in die mooie grote zaanpot die het vrouwke er voor gezet heeft vormen samen een prachtig herfst-tafereel en dat kon ik ook niet ongefotografeerd laten voorbij gaan.
Midden oktober. Bij 26° in het mooie late-namiddaglicht door Haspengouw fietsen, da's heerlijk !!!
Omdat het toch goed weer zou worden had cachemaatje Jackie gisteren de goede ingeving voor te stellen vandaag een fietstocht te plannen in de streek tussen Tongeren en Hoeselt. Meer bepaald de deelgehuchten Henis, 's Herenelderen en het Wijngaerdbos beloofden vruchtbare plaatsen te zijn qua mogelijke vondsten. Niet alleen de geocache-oogst was rijk. Ook qua fotografie kwam ik voldoende aan mijn trekken. Ik heb een hele serie eenvoudige golvende Haspengouwse landschappen geschoten en hoewel ik vermoed dat ze beter tot hun recht komen als je ze samen als reeks bekijkt wil ik er bij deze toch een tonen. Ik heb 'm een klein beetje gepimpt geef ik toe, maar ik het kader van de artistieke vrijheid mag dat vind ik.
Wat een schitterend mooie nazomerdag !!! Op zondag trekken we er gewoonlijk op uit met ons geocachersgroepje "Het Blauw Kanneke". Vandaag hadden we iets avontuurlijks in gedachten. Op de site geocaching.com was er een nieuwe kleine serie verschenen die op de Rauwse Plas moest gevonden worden. In de praktijk betekende dat dus dat we de wagens kwijt konden op de parking van Sunparks in Mol Rauw - het park is vrij toegankelijk - en dat we dus enkele pedalo bootjes moesten huren om te water te gaan. Geocachers zouden 2,5 korting krijgen hadden we gelezen maar het bleek dat men bij de verhuur dacht dat het gratis was. Ondanks het feit dat Jackie nog even protesteerde - we hebben hem snel het zwijgen opgelegd - hebben we dus zonder verdere kosten kunnen genieten van een dik uur waterpret. We kozen voor twee grote zwanen en gewapend met onze GPS-sen trokken wij van boei tot boei en van paaltje naar oevergewas. Vier traditonal caches konden we bovenhalen en met de onderweg gevonden gegevens konden we ook nog eens de coördinaten van een bonus- en een multicache berekenen die we, eenmaal terug aan land, ook te pakken kregen. Ik zat zelf in een boot met maatje Jackie, zijn vrouwke Annemarie en cache-wizzard Guido, in de andere boot hadden Eric en Inge en Danny en Miek een plaats gevonden. Die kon ik natuurlijk vaak in beeld nemen. Uit dit plaatje blijkt het niet zo meteen, maar we hebben het niet echt droog gehouden...
We hebben de verjaardag van het vrouwke gezellig met z'n tweeën gevierd en vanavond zijn we naar Lommel gereden. Ik had kaarten gekocht voor de Taptoe in de Soeverein en we hebben enorm van de voorstelling genoten. Fotografieplezier was er nauwelijks te rapen, de belichting was echt te zwak en hoewel we eigenlijk op de beste plaatsen zaten ( lees duurste ), hadden we zeker niet het beste zicht. Ik had de gevoeligheid van de camera op automatisch gezet en ik ben eigenlijk nooit onder de ISO 6400 geweest. De kwaliteit van het geboden spektakel was evenwel indrukwekkend. Uiteraard heb ik alsnog wat plaatjes geschoten. Als er dan eens iemand in de spotlight stond kreeg ik de schaduwen er gratis bij en dat is een van mijn dada's natuurlijk. Ik kon Carl Huybrechts, die het allemaal aan elkaar praatte, een paar keer zo te pakken krijgen en ook dit Mexikaanse zangduo. Het is laat geworden en ik heb de andere beelden nog niet goed bekeken, Indien er toch wat bruikbare beelden bijzitten zwier ik die wel op Facebook morgen.
Voor de geïnteresseerden: 58 mm - ISO 6400 - 1/60 - f 5,6
Vrijdag de dertiende bleek nogal mee te vallen qua genietbaarheid. Het weer was ons welgezind en zo konden de vrijwilligers en de bewoners van Hoevezavel midden oktober toch nog eens genieten van wat frisse lucht. Als het traject van de wandeling deze kant uitgaat is het pleintje bij de kerk van Heeserbergen de plek waar gewoonlijk een pitstop wordt ingelast, zo ook vandaag. Traditiegetrouw haal ik dan het fototoestel boven en maak ik enkele opnames. Deze keer viseerde ik evenwel in de eerste plaats het vrouwke. Morgen is ze jarig en bereikt ze weer een mijlpaal, een rond getal. Ik mag het eigenlijk niet zeggen want ik heb de indruk dat ze het helemaal niet fijn vindt. Maar zeg nu zelf... als je ze zo ziet staan denk je toch dat je voor een frisse dertiger staat? ... of is het toch veertiger?
