een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
24-01-2021
24 januari Mosselen
Mosselen, ik ben er ooit doodziek van geweest, heb er 20 jaar lang geen gegeten en werd zelfs misselijk van de geur alleen al... maar ik ben ondertussen weer een grote fan. Niet dat ik alle weken mosselen op tafel zou willen, maar enkele keren per jaar weet ik ze wel te appreciëren.
De Rietschieters, de carnavalsvereniging van nichtje Jill, organiseert telkenjare een fondsenwervende mossel-eetdag en wij zijn altijd van de partij... maar dit jaar stak de Covid miserie daar een stokje voor. Geen nood, ze hadden er een oplossing voor bedacht: de volledige maaltijd werd kant en klaar aan huis gebracht, mosselen met groentjes, frietjes, mayo, mosselsaus... het moest alleen maar opgewarmd worden. We hebben en nog een kwart liter witte wijn bij gegoten, de rest van de fles ook soldaat gemaakt, nog wat extra groenten en knoflook... en we hebben met z'n tweetjes thuis gezellig de Rietschieters gesteund.
Ondanks het onzekere weer ben ik toch maar een fikse wandeling gaan maken deze namiddag. Dat ik enkele keren een bui over me heen kreeg kon de pret niet drukken, fotomogelijkheden zat. Ik was best verwonderd trouwens dat ik, op deze mij wel gekende plek, onverwacht plots een gloednieuwe slagboom zag ( nu ja, wat is gloednieuw...) die ongewenst gemotoriseerd vervoer moest tegenhouden. Het verkeersbord dat hetzelfde effect zou moeten hebben stond er alleszins al veel langer. Na de zwart-wit omzetting die ik wel zag zitten heb ik dat bord toch nog even net iets meer in de aandacht gezet. De cliché-matige één-kleur-blijft-overeind behandeling vond ik hier wel gepast.
Hoog boven de mensheid zit mijn cachemaatje Koala Jackie liefkozend een boom vast te houden. Hij zal me de benaming Koala zeker niet kwalijk nemen want hij heeft het zelf bedacht, zo voelde hij zich. Aan het einde van een leuke multicache met enkele originele veldpuzzels waren we bij de uiteindelijke verstop plaats gekomen. In deze boom moest een touw van twee, in een tak geklopte, nagels worden afgerold om, enkele bomen verder, een doosje naar beneden te laten komen waar we onze namen in moesten schrijven om geldig te loggen. We hebben het werk eerlijk verdeeld. Ik wilde de boom niet belasten met al die extra kilo's en Jackie is tenslotte een aantal jaren jonger. Hij de boom in dus en iemand moest wel beneden blijven om de administratie te doen. Tot die administratie hoorde ook het maken van enkele foto's trouwens.
Een klein beetje opzoekwerk leerde me dat deze jachttoren dateert van 1924, uit een tijd dat de Kempische heuvelrug nog niet bebost was maar een weids heidelandschap en dat je hier dus nog een 360° rondom uitzicht had. De tand des tijds heeft ondertussen flink toegeslagen maar dat maakt de locatie alleen maar interessanter. Ik was hier al eens eerder tijdens een wandeling, de plek is tenslotte in vogelvlucht minder dan 5 km van onze voordeur, maar nu er een geocache werd verstopt was dat reden genoeg om er nog eens naar toe te fietsen en uiteraard had ik deze keer mijn fototoestel meegenomen.
Ik gaf het gisteren al halvelings aan. Ik wilde graag, en liefst zo snel mogelijk, een herkansing voor de gemiste, onscherpe foto van gisteren. De sfeervolle winterverlichting van kasteeltje Le Paige in Herentals en de restaurant bubbels er rond vond ik al eerder geschikt om op deze blogpagina's te tonen. Gisteren bedacht ik dat als ik het kasteeltje zou benaderen door het park er misschien wel een kans zou zijn op een spiegeling in een van de waterpartijen. Dat bleek helemaal goed gegokt. Probleempje, de enige plek waar ik de foto kon maken die ik in gedachten had bleek redelijk onstabiel en de combinatie stevige wind met zachte ondergrond zorgde er voor dat 30 seconden sluitertijd resulteerde in onscherpe beelden. Van de nood een deugd makend heb ik vandaag het blauwe uurtje afgewacht om weer naar dezelfde plek te gaan. het weer zat ook mee, het was helder, de maan scheen en de wind was duidelijk minder krachtig. Ik had daarenboven een zak met stenen meegenomen, 15 kg aan je statief hangen helpt voor de stabilisatie. Dit is het resultaat.
Het blijft mijn ambitie om elke dag 10.000 stappen op de teller te zetten. In deze tijden is dat niet evident. Gelukkig is er nog altijd mijn beste vriend Phaido om me te attenderen op de noodzaak van beweging. Hij krijgt regelmatig zijn zin maar die wandelingetjes worden steeds korter. Rijkelijk laat alweer realiseerde ik me ook nu weer dat ik mijn luie achterste toch maar eens van achter de PC moest weghalen. Met minder dan 5.000 stappen vandaag en gemiddeld 8.300 in januari voel ik wel degelijk dreiging van de cijfers.
Ik ben deze avond met de auto ( man, man, man... ) naar enkele locaties gereden waar ik meende iets leuks te kunnen scoren qua foto's. De eerste poging was meteen raak..., dacht ik..., tot ik thuis zag dat de opnames niet helemaal scherp waren. Tja, zachte ondergrond, statief niet helemaal stabiel dus, stevige wind... ik had het ter plekke moeten controleren met een ingezoomd scherm. Ik ga er snel weer naartoe... Morgen?
Gelukkig had ik nog een tweede locatie bezocht. Het Shopping Park in Olen biedt ook altijd wel de nodige mogelijkheden. Thuis gekomen bleek dat ik in november '17 al ongeveer dezelfde foto gemaakt had, toen was het wel met Kerstverlichting. Zo zie je maar dat je als fotograaf toch naar interessante standpunten zoekt. Dat die wel eens dezelfde zijn lijkt me niet eens zo onbegrijpelijk.
De belangrijkste bedoeling om deze blog te maken en vol te houden is dat ik mezelf zo de verplichting kan opleggen om iedere dag te fotograferen of met fotografie bezig te zijn en zodoende aan de hand van details een soort kroniek te schrijven van wat er in ons bestaan allemaal gebeurt. Ieder jaar wordt de inhoud van de blog in album vorm gegoten en de versie 2020 hebben we sedert kort ontvangen. De firma MyPhotofun punt nl verraste ons met een aanbieding om een extra dik XL album te maken van 400 pagina's voor de prijs van 55 . Tja, daar zijn we meteen opgesprongen. We waren altijd al zeer tevreden over de geleverde kwaliteit en ook deze keer werden we niet ontgoocheld. Ik heb even een foto gemaakt van het album met wat herkenbare attributen er rond als referentie om de afmeting te illustreren. Met 400 beschikbare bladzijden kon ik voor iedere dag één foto per bladzijde plaatsen en dan had ik nog ruimte over om extra commentaar of aanvullende foto's te tonen.
Dat het album open ligt op 24 juli en dat het getal 51 in beeld is kan geen toeval zijn natuurlijk. De fles waarop dat getal staat bevat weliswaar een zeer gesmaakte lekkernij maar daar gaat het niet over... Ik zit me nu al af te vragen waar ik volgend jaar een interessante 52 vind op 24 juli.
