Het was behoorlijk schrikken toen we enkele dagen geleden hoorden dat Tiest was overleden. Tiest was, zoals wij, vrijwilliger in Hoevezavel, hij was na al die jaren ook een persoonlijke vriend geworden en de mooie momenten die we samen mochten beleven - ook buiten het zorgtehuis - waren niet te tellen. We wisten wel dat hij gezondheidsproblemen had, hij was eerder deze maand ook niet opgedaagd voor het jaarlijkse vrijwilligersfeest, maar dat het zo ernstig was, daar hadden we nooit aan gedacht. We leefden in de waan dat het misschien iets te maken had met de kunstknie die hij onlangs gekregen had of, naar we hoorden, met prostaatproblemen. Maar er was meer aan de hand. Niemand wist er van. De kanker was blijkbaar te agressief voor onze vriend. Eén maand, langer heeft het niet geduurd vernamen we. Het komt hard aan. Vandaag hebben we afscheid genomen.
Ik ben voor de gelegenheid in mijn oude mappen gedoken en ik heb een foto opgediept van Tiest samen met zijn Wies op een van de vorige vrijwilligersfeesten. Rust zacht maatje... En Wieske, herinner je alle mooie momenten, dat doen wij ook.
|