een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
17-12-2017
17 december Tutjes
Je maakt wat mee als kerstman, Bezoekers van allerlei pluimages passeren de revue, beleefde kindjes en minder beleefde kindjes, attente ouders en minder attente ouders, plezierige volwassenen en aangeschoten minder plezierige volwassenen, ze komen allemaal op bezoek, de kerstman is er voor iedereen natuurlijk. Een enkele keer maak je een moment mee dat je iets dieper koestert, als een klein meisje vastberaden op je toestapt en haar tutje overhandigt aan de kerstman met de boodschap dat ze het niet meer nodig heeft en dat de kerstman het maar moet meenemen naar heel ver weg bijvoorbeeld. Vorig jaar mocht ik het ook al eens meemaken maar in de 2017-aflevering van "Het Huis van de Kerstman" in Aarschot was het vandaag al de tweede keer en we zijn nog maar twee dagen bezig. Ik denk dat ik er een verzameling van aanleg. Dit zijn de eerste exemplaren.
Dag één van het verblijf van de Kerstman in Aarschot.
Gezien het wetenschappelijk niet bewezen waarheidsgehalte van het onderwerp durf ik niet te beloven dat de inhoud van mijn hier getoonde foto's in de loop van de komende weken niet in de fake-news hoek zal geduwd worden. Ik had me echt moeten haasten om de opening van het huis van de Kerstman in Aarschot te halen en daarom had ik voor de motorfiets gekozen als vervoermiddel om zo snel mogelijk van Rovaniemi naar de Martelarenstraat te komen. Om de kadootjes ook ter plaatse te brengen had ik er een side-car aan gehangen.
Toen ik aankwam op mijn bestemming stonden er meerdere fotografen klaar om dat vast te leggen. Gelukkig kon ik een van de opnames te pakken krijgen en kan ik bij deze dag één van mijn verblijf in Aarschot met beeldmateriaal documenteren.
Ik ben vandaag de bewoners van Hoevezavel gaan verrassen met een bezoek als Kerstman. Op voorhand had ik al besloten dat ik daarvan geen foto op deze dagelijkse blog zou posten, in de komende weken zullen er al meer dan voldoende Kerstman-, kerstversiering- en kerstgebeuren-foto's voorbij komen vrees ik. Het vrouwke heeft weliswaar een karrevracht kiekjes van het bezoek van de Kerstman in het zorgtehuis gemaakt maar die bezorg ik wel aan de animatiedienst daar en die worden dan regelmatig geprojecteerd in de grote zaal en zo kunnen ook de bewoners er van genieten.
Met de foto die ik vandaag wél plaats strijk ik fundamentalistische maatjesharing-eters recht tegen de haren in vermoed ik. Eerst en vooral is het seizoen al enkele maanden voorbij en dan hoor je volgens rechtgeaarde kenners geen maatjes meer te eten en verder zijn er lieden die het weten kunnen die nu plotsklaps verkondigen dat er geen uitjes bij horen... Hahaha... In de Lidl ( of all places ) had het vrouwke alsnog voorverpakte maatjes gevonden. Ik heb ze, voor we naar Lommel vertrokken, deze middag met veel smaak genuttigd en ik heb er uitjes bij gedaan. Hehe, lekker tegendraads en ze waren hemels!!!
Ik had toevallig op de radio gehoord dat, door de overvloedige nattigheid van de voorbije dagen, de Nete buiten haar oevers was getreden in Grobbendonk. Ik wilde dus maar wat graag gaan kijken of dat een eind stroomopwaarts bij ons in de buurt ook het geval was. Kasterlee leek me een grote variëteit aan fotomogelijkheden te bieden en daar ben ik dan ook naartoe getogen. Ik kon inderdaad de nodige mooie plaatjes schieten in de buurt van de stuw, de kanoclub en het restaurant de Watermolen, maar uiteindelijk koos ik voor een opname van op de brug aan de Netevallei. Hier zie je best hoe verzadigd onze thuisrivier is. Hij blijft nog netjes binnen de oeverversterkingen maar het scheelt toch niet veel meer. Een selectie uit de overige foto's heb ik op mijn Facebook-pagina gezet.
In deze tijd van het jaar moesten we absoluut bij Annemarie en Jackie eens samenkomen om te zien hoe creatief en uitbundig ze hun huis weer in kerstsfeer hebben omgetoverd. Ons geocache-collectief "Het Blauw Kanneke" zit hier gemoedelijk verenigd rond de tafel en met de camera op statief en de timer op 10 seconden kon ik er zelf ook nog snel bij gaan zitten en Phaido bij me in de opname halen.
Ruw geschat zitten hier zo'n 50.000 vondsten samen en bij deze wil ik de leden-vinders ook allemaal bij naam noemen. Startend van Phaido hebben we met de klok mee: het vrouwke Josee, Inge, Miek , Eric, Eddy, Annemarie, Guido, Jacky, Danny en ikzelf. Het was weer gezellig en geocache-verhalen, -praatjes, -plannen en -oplossingen waren nooit ver weg. Natjes en droogjes waren er ook in overvloed alleszins en zoals het hoort hebben we ons uiterste best gedaan om alles op te eten en te drinken. Door de ontoereikende inzet van mijn collega's zijn we daar niet in geslaagd helaas, er was nog over. Ik heb zelf nochtans mijn uiterste best gedaan...
Ik ga eigenlijk nooit in op uitdagingen of challenges op Facebook. Zeven dagen lang natuurfoto's, zwart wit foto"s of stilleven foto's plaatsen en iedere dag iemand anders nomineren om dat ook te doen, het is aan mij niet besteed. Melige berichten delen binnen de zeven seconden dat je de beste, liefste of dierbaarste zoon, dochter, echtgenote, moeder, vader of papegaai hebt laat ik met veel plezier aan me voorbij gaan, de lucht is nog nooit op mijn hoofd gevallen als straf trouwens. Ook van gehypte challenges van fysieke aard wil ik niks weten... maar vanmiddag kwam er iets voorbij waar ik niet omheen kon.
Ik had enkele plaatjes op Facebook gezet van Phaido die aan het rollebollen was in de sneeuw. Fotomaatje Alex had daar op gereageerd: "Nu het baasje nog... " Tja, daar kon ik niet aan weerstaan. Als geroutineerde saunaganger leek het me niet eens zo'n zware opdracht, ik heb wel vaker in de sneeuw gerold. Maar daarbij had ik toch uit het oog verloren dat je behoorlijk opgewarmd bent als je uit een saunacabine komt en dat was nu niet het geval. Het was... friskes !!!
Het was al in de vooravond toen ik op ons besneeuwde tuinpad ging liggen en het werd reeds een beetje duister. Ik had de camera ingesteld op ISO 3200 en met 2/3 stop overbelichting ( voor de sneeuw ) en f 4 kwam de sluitertijd op 1/320ste. Dat was kort genoeg om mijn bibberen te bevriezen. Het vrouwke hanteerde met veel plezier de camera.
Gisteren hadden we al een eerste winterprik te verduren gekregen en tegen de avond dachten we dat ie kortstondig en voorbij was maar toen ik er deze morgen uit kwam sneeuwde het opnieuw en stevig ook. Na de nodige koffie, mijn krantje en enkele dwingende aanmaningen van het vrouwke en Phaido zijn we dan toch maar de sneeuwbui en de winterwind in gedoken om onze ochtendwandeling af te haspelen. De camera had ik thuis gelaten. Ik vond het niet opportuun om hem aan de elementen bloot te stellen.
Maar als je dan in het bos bent en alle feeërieke wintertaferelen voorbij gerold komen heb je daar toch spijt van. Gelukkig is er dan de iPhone waarop je tegenwoordig kunt terugvallen. Hoewel ik niet echt overtuigd ben van de door sommigen geloofde superbe fotografische mogelijkheden van dat ding moet ik toegeven dat de beelden vaak bruikbaar zijn, zeker als er genoeg licht is en als je onderwerp niet te fel beweegt.. Er komen misschien nog wel sneeuwlandschappen voorbij deze winter en hopelijk kan ik daar dan van genieten zonder die zure wind die de sneeuw overal in, onder en tegenaan blaast. Vandaag doen we het met dit beeld van een stilstaande Phaido in onze mooie Lichtaartse bossen.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
