Hij kan zich inbeelden dat de stenen die hij opraapte op zijn tochten in de bergen, in zich leven dragen, dat ze een uitstraling hebben, zelfs zoals hij ze bekijkt en in de hand houdt dat  ze gezellen zijn geworden. Hij weet niet wat ermee zal gebeuren als hij er niet meer zal zijn, maar ze zullen hun rol voor hem vervuld hebben want sommige ervan zijn kleine beeldhouwwerken, zijn meer dan kunstwerken omdat ze gebeiteld werden door de wind en regen en zeker door de eeuwen erover en erin. Het is onmiskenbaar, de vorm en het uitzicht die ze verworven hebben zijn kosmische vormen en kosmische beelden en het is om deze reden dat ze gekoesterd worden.

Ooit raapte hij op het strand van bij ons een stuk silex op, waar een oog werd ingekrast en een lijn voor de muil, duidelijk de kop van een vis, het werk van een van onze voorvaderen en waarover hij nu, geïnspireerd door Ouspensky, op zijn beurt geïnspireerd door Gurdjiev, woorden aan wijdt die misschien zullen gelezen worden, als zijnde te ver gezocht, maar hij herhaalt het, voor hem hebben ze de waarde van een gedicht opgerezen uit het onbekende van de geest.

Het zijn stenen die hij zou willen plaatsen in een glazen kast onder speciale belichting, als bewijsmateriaal van wat kosmische kunst is, grootlevend en onvergankelijk. Hij zou die kast plaatsen naast zijn boekenrek, de werken uit de kosmos naast de kracht van het geschrevene dat is van de kosmische mens in wording.

Want schrijven vereist een kosmische instelling, wat voor hem betekent zich bevrijden van het omringende en opstijgen boven de aarde in wat zijn sporen in het eeuwige heeft.

En dan zoekt hij bij Fernand Pouillon, de destijds omstreden architect, deze zin van Bernard de Clairvaux, stichter van de Cisterciënzers:

‘A l’oeuvre donc, sache que le moment est venu pour toi de tailler dans le vif, étant admis que celui de la méditation l’ait précédé. Si jusqu’alors tu n’as remué que ton esprit, il faut maintenant que tu remues ta langue, il faut maintenant que tu remues ta main.  Ceins-toi de ton glaive, de ce glaive de l’esprit qui est le verbe de Dieu.’

Een zin, wat minder religieus geladen, die ik altijd heb willen toepassen in mijn werk, zelfs in mijn beoordelingen van de stenen die ik raapte en zorgvuldig bewaard heb, omdat ze voor mij een binding hadden, de stenen met het kosmische en zijn werken met de geest in de Kosmos.

Vraag hem niet dit steviger uit te leggen, hij kan het niet het is een gevoelskwestie die hem niet loslaat.

Hij weet wat hij elke dag te doen heeft en hij weet dat het niet schuilend in de aarde  of juist op het aardoppervlak is dat hij het vinden zal, dat hij verder kijken moet, de blik voor hem uit naar het verste punt.