‘The veiled windless hour had passed and behind the panes of the naked window the morning light was gathering.’[1] : Stephen Dedalus – James Joyce - moet dit in de morgen bij het ontwaken geschreven hebben. Niet in de avond, niet in de nacht, maar ongeschoren, ongewassen, vóór het ontbijt, met nog de slaap in de ogen: een hapje woorden in het leven van iemand die schrijft om zijn dag te openen.

Voor mij, in deze mystieke ogenblikken die van de morgen zijn, was het licht van een grote zuiverheid, kleefde het aan de huizen, viel het in banden, tussen lange schaduwen, over de aarde, groot van leven, als geschreven in woorden van goud, van het allereerste moment af dat de zon boven de horizont rees.

Dit is wat er gebeurt en is, terwijl in jou, terwijl in die geest van jou, het leven aarzelt nog. Je wilt wel, je verzamelt al je krachten om te zijn als het licht, overweldigend en toch teder en hartverwarmend, maar je struikelt over woorden die je gedachten willen zijn en eigenlijk, je weet het, zijn het meer deze van het boek, nu open naast jou, dat je meenam de nacht ervoor en neer gelegd had op de nachttafel naast je, omdat het zo hoorde al las je er niet in, je kon het niet alleen achterlaten, het hoorde tot je hand, zelfs als het er lag wist je, voelde je hoe zacht het was als je het hield, alsof je al de zinnen erin, al de woorden, de vreemde en de gekende, hield in de palm van je hand en aldus lezen kon wat er te lezen stond.

Een boek is een levend iets. Soms, iets dat aan jou kleeft of zich in jou heeft genesteld. Je hebt er zo-even een zin uit overgenomen maar je wou ook de volgende over nemen of een andere nog, en dan wat verder: ‘For answer she had danced away from him, along the chain of hands, dancing lightly and discreetly giving her self to none; omdat je gedachten nog deze zijn uit het boek, dan toch deze morgen op het ogenblik dat je schrijven gaat.

Wat schrijf je dan dat van jou is, hoe wikkelt je je los uit wat je las, de dagen ervoor en vooral de passages van gisteren toen je neerzat onder de bomen, in de schaduw, alleen, in een veld van witte klavers met een paar bijen van bloem tot bloem en een vlinder dartel als je opkeek uit je boek. Wie waart je toen je las - wie zijn we als we lezen - geboeid, vastgehaakt in wat van een andere wereld is en tezelfdertijd ook die van jou?

Je schrijft dit, je ziet je zitten in de schaduw, weggedoken, klein, beweegloos, als gegroeid in de schoot van de aarde, over het boek gebogen. Lezend of slapend of dromend, op de plaatsen waar het boek je brengt, nergens en overal, en als je opkijkt zwaluwen scherend over het water. Je zit er maar, je had even goed een standbeeld kunnen zijn, een zoutpilaar.

Pas, als de regen kwam ben je opgestaan, heb je het boek weggeborgen en ben je weggewandeld. Het boek, je warmte, je bestaan, de tijd nog om de laatste zin te lezen en het te sluiten achteraf, het weg te bergen tussen andere boeken,  om het niet meer te vergeten: in jou het zich heeft vastgezet.

Geconsolideerd en nog stil roepend.