Het
wordt weer een geschrijf naar een eindemaand toe. Niemand ontkomt eraan, de
aarde dicteert haar wet en we ondergaan het vluchtend-zijn van de tijd. Het is
van een roekeloosheid te denken dat we toch, het einde van de maand zullen
halen. Het geldt voor elk van ons maar liefst er niet aan denken, de ogen
sluiten en je laten wiegen door het schuiven van de dagen, zo voel je, je er
best bij, ook niet verwonderd zijn, ook en zeker niet opstandig, maar je te
laten gaan alsof in slaap gewiegd op het ritme van a
lullaby.
En
ondertussen, je schrijft maar, je duikt naakt in het water tussen de torren en
de salamanders en komt naar boven bedekt met eendenkroos en de stengels van de
waterlelie om je heen.
Zo
is verwondering ons deel, telkenmale opnieuw verkwikkend als een lezer je
schrijft dat hij je las, en jij hem lezen kunt wat hij dacht over de woorden
van jou. Geest tot geest, gedachten gewikkeld omheen die van jou, lijk de wikke
om de tarwestengel, een beeld van vroeger dat je bewaren wilt om mee te nemen.
Of, eens te meer de melancholie die je bespringt van de dingen die waren en nu
zijn opgelost in de nevels van de tijd.
Het
was daarom niet beter toen, vele dingen zijn beter nu, daar gaat het niet om,
maar het was anders. Je had de tijd om te leven, je kon er bij gaan neerzitten
of neerliggen, in een tijdloosheid en toekijken hoe de dingen bewogen in een poëtische
vergankelijkheid. Vandaag wordt je overvallen door het nieuwe, heb je de tijd
niet meer er over na te denken, er is wat is en je hebt het te aanvaarden of te
verwerpen.
Dit
is wat ons stoort, dit is wat ons terug voert naar wat van vroeger was, toen alles de tijd kreeg om door
te dringen tot in de poriën van de huid.
En
zoals ik het zie vanmorgen in de media, wil men binnen dringen in onze
geplogenheden tot in het hart ervan en staat de sharia op de drempel van onze
woning; keren we terug naar de veertiende eeuw waarin anderen nog leven. Het
zijn spijkers die nu geslagen worden, als Ik hoor dat er partijen aan het
opkomen zijn die de sharia willen invoeren.
Roei
ze uit met huid en haar, laat ze hier geen vaste voet krijgen, geef ze geen
morzel grond; ze horen hier niet. Zeg hen klaar en duidelijk dat ze hier niet
welkom zijn - wij ook zijn trouwens niet welkom in de streken van waar zij
komen - ze zijn onkruid, dus roei ze uit tot in de worteling ervan.
Het
is het absurde, revolutionaire karakter ervan, het alles omver walsende
diepgaande karakter ervan, dat ons raakt tot in het merg van ons zijn; dat ons
teruggrijpen doet naar wat we denken de sfeer van vroeger geweest te zijn.
Ik
hoorde vanmorgen Julien Libeer in een sonate van Beethoven. Ik dacht toen niet
niet aan Beethoven, noch aan de pianist. Ik dacht aan vriend Hubert die op het
einde van vorig jaar is heengegaan. Hij was het die me wees op de kwaliteiten
als pianist van Libeer. Hij was het die me meenam naar een recital van hem.
Het
is met de herinnering aan hem dat ik beginnen wou vandaag. Zie waar ik
uitgekomen ben, nu ik de media heb gevolgd. Nog iets dat onze melancholie of ons heimwee, versterkt: er was geen media vroeger, er was wat was van het dorp en van de
straat.
Begrijpelijk voor mensen op leeftijd, zelfs al hebben we ons aangepast aan
het nieuwe, het oude blijft ons achtervolgen. Het verloochenen doen we niet.
02-09-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|