Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
11-09-2012
De camino : Fromista - Carrion de los Condes 20 km
Gisterenavond nog een pizza gaan eten op het dorpspleintje in Fromista met een fris pintje. Geen al te overdadige luxe past beter in een pelgrimstocht. Daarna op tijd op naar de albergue. Naast de gite was er het St. Martino Hotel met een sterrenrestaurant met terras. Op het terras zat er een Ier zich Lazarus te hijsen. Ook een pelgrim. Slontsje, ik herinnerde me het woord van die Ier in Aulnay, moet hij wel dikwijls gezegd hebben want hij maakte al serieus wat slagzij. De arme mens zal verschrikkelijke dorst gehad hebben na zijn wandeling door de Meseta. Vanmorgen lag hij nog straalbezopen in de gang van de Albergue. Ik geloof nooit dat hij vertrokken is vandaag naar zijn toestand te oordelen. Alhoewel ik een ontbijt had besteld voor 's morgens kon ik het met mijn ellebogen aanpakken. Niks nada riente, de hospitalera had ons zuiver. Dan maar op het dorpspleintje een koffie uit de automaat gerukt om het uit te drukken met de woorden van Sylvia en Kristien, de Hollandse dames die ik al enkele keren eerder heb ontmoet.
Deze etappe was vrij licht en liep bijna geheel langs de autoweg. Mooi gescheiden weliswaar maar ze had weinig charme. Kwa vergezichten enkel weidse gronden waar afgeschoren koren ligt te verdorren. Het weer was prima maar in de namiddag begon de zon serieus gas te geven. De grote hitte was er echter niet zodat het prima wandelen was. Onderweg even halt gehouden in Villalcazar om iets te drinken samen met de Christian en nog een stapvriending Lynn. Lynn is een mysterieus maar erg lief madammeke uit Miami Beach in Florida. Erg geïnteresseerd in architectuur maar dat was beroepsmatig vertelde ze me. Ze stapt met van die hele kleine pasjes maar ge moet verdomme uit je St. Jacobsschelp komen om haar te volgen. Tof haar mee in het gezelschap te hebben. Morgen naar Calzadilla de la Cueza. In de gids wordt gezegd dat het een ééntonige weg is. De Paramo noemen ze het hier wat koud en leeg gebied betekent in het Spaans. Geen dorp, geen bar : Helemaal niks gedurende 17 km. Ik denk dan ook wel door te stappen naar Ledigos of Terradillos de los Templarios. Templarios is een verwijzing naar de tempelridders uit Jeruzalem die ook in deze streek kwamen knokken tegen de Moren. We zien wel ...
De albergues in Carrion de los Condes waren compleet dus heb ik naar een hostales moeten uitwijken. Monasterio Santa Clara een gerenoveerd nonnekesklooster. Een net kamerke delen met mijne stapmaat in plaats van naar de enige overblijvende albergue 'Santiago' uit te wijken. Deze was volgens een meisje te vermijden omdat die vergeven was van de bedwantsen.
Ik ga seffens even het stadje in hier om wat boodschappen te doen voor morgen en een pelgrimsmenuke te versieren. Om 8 uur komen er nonnekes zingen in de kerk hier. Den Branjo had gevraagd om eens te komen zien. Misschien zit dat er wel in. Brave maar erg gelovige jongen die Branjo. Gisteren op het terras vertrouwde hij mij en de Christian nog toe dat wij hem energie gaven. Ik zou niet weten hoe, maar het voelde toch aan zoals een klein complimentje. 't Is misschien een bevestiging dat ik me nog erg goed voel. Zowel fysiek als moreel.
tot morgen dan maar weer. Ik hoop dat ik mijn mails kan verwerken maar het zal laat worden vrees ik.
Die camping was een gelukstreffer. Nog lekker gegeten gisterenavond en kennisgemaakt met Björn, een Zweed die ook de Camino liep. Björn is een jonge gast van 25 denk ik. Na de Camino zou hij zijn lief gaan opzoeken in Italië. Toffe gast, hier in Fromista zit hij al in de bar met nog andere landgenoten denk ik. Blond haar en blauwe ogen, vandaar.
In de albergue van die camping lagen er ook 2 Nederlandse oudere dames uit Limburg ten velde. Zij deden er al 10 jaar over om hun camino te lopen. Volgend jaar zou hun laatste keer zijn en dan bereiken ze Santiago. Eén dame maakt levende reklame en draagt de vlag van het compostelagenootschap van Nederland op haar rugzak.
Vandaag zijn we de Mesetas binnengetrokken met onmiddelijk een steile klim naar 1000 meter aan 12%. Het is een kale hoogvlakte waar je als je een poco pech hebt, temperaturen boven de 40° aan je been gelapt krijgt. 't Was echter niet zo warm vandaag en een beetje wind dus best draaglijk. 't Was een prachtige etappe met uitgelezen vergezichten en zeker tijdens de klim naar de hoogvlakte. Die hoogvlakte had ook wel iets impressionants. Vlak en de bergen zag je in de verte in de diepte liggen. Prachtige kleuren die velden. Vanaf Boadillo del Camino liep de camino naast het kanaal van Castillië. Onderweg nog een jonge gast tegengekomen die kreeftjes aan het vissen was met fuiken. Zijn emmer zat al goed vol.
Daar op de hoogvlakte ben ik dan toch nog de hermitage van San Nicolas tegengekomen. De hospitaleros zijn vrijwilligers uit Perugia van de orde van de Maltese kruisridders. Ik kreeg er koffie en koekskes omdat ik van zo ver kwam. Prachtige mensen die hospitaleros. Daar voor die hermitage stond er een madam met een camionette haar man op te wachten. Later kwam ik haar camionette nog tegen hier in Fromista. "Edde ga ginne vengt gezing mè eun oranje klakske ?" Nee madam, maar als hij zoals gij zegt juist aan die beklimming is begonnen dan zal hij hier binnen een kwartierke wel staan. "Doar eddem mijne lakkere !". Ja man nen echte Antwerpenaar hare 'lakkere'. Hij liep tegen 7 km per uur en maar stoefen over zijnen dodentocht in Bornem en de kilometers die hij wel deed per dag. Zonder rugzak wel te verstaan en begeleid door de bezemwagen van zijn vrouw. Zoveel mogelijk stempels moest hij hebben. Ik werd er ongemakkelijk van. Toen hij hoorde dat ik te voet vanuit Beveren was vertrokken was hij pleite. Die madam was nochthans een sympathiek mens. Ze verveelde haar wel een ongeluk met steeds op hare man te moeten wachten om de 10 kilometers. Gelukkig had ze haar hondeke bij als gezelschap.
Branjo de Tsjech ben ik ook weer tegen het lijf gelopen hier in de albergue. Straffe gast. Nette albergue municipal en een vriendelijke hospitalera. Ik zit met de Christian en een jong koppeltje uit Engeland op een kamerke van 7 bedden. Propere douches die ik direct ga uitproberen zie.
Morgen wordt het Carrion de los Condes. Een korte etappe in de aanloop naar kleppers van 36 en 38 km. En je kan niet verkorten want er is geen slaapgelegenheid. Ik moet dat nog eens goed bestuderen.
De camino : Hormillo del Camino - Castrojeriz 21 km
Heb even wifi en profiteer ervan om te melden dat ik enkele fotokes heb kunnen uploaden. Als ik tijd heb schrijf ik mijn blog van vandaag verder ..... Sebiet vlieg ik hier buiten want de mensen komen eten.
't Is er dan toch niet van gekomen die voetenwasserij in San Nicolas bij die Tempeliers van Malta. Veel te veel getreuzeld onderweg en het liep uit. Onderweg heb ik geprobeerd een mountainbike te repareren van een Ierse Pelgrimme maar het lukte niet. Ze had een fiets gehuurd in St. Jean Pied de Port en ze hadden haar een kramullenbak in haar handen gedraaid. Platte commerce en trek er uw plan mee. Zelfs de remmen werkten niet. Gelukkig was haar man er nog die het nodige gerief kon halen in een naburig dorp.
Onderweg in Hontanas een Franse Baskische douaan, Jean Pierre, tegen gekomen. Hij reed met de auto en zijn vrouw stapte de camino. 's Morgens bracht hij haar naar het beginpunt en 's avonds wachte hij haar op in het een of ander hotelleke bij de eindmeet. Hij beleefde de congé van zijn leven . Overdag kon hij pinten pakken en 's avonds was zijn vrouw zo moe dat ze geen woord meer kon zeggen. Gelukkig moet ik me niet van zo'n truuken bedienen om me gelukkig te voelen met mijn vrouw. Ik kon wel lachen met de situatie
Mooie etappe vandaag en de mesetas komen eraan. Ik zit al op een hoogte van 900 meter en na Fromista is het een kale bedoeling. 't Zal alleszins ook zijn charme hebben. De etappe deed me weer denken aan de Landes. Ja, 't loopt nog op tot 34 graden hier alhoewel ik in de bergen zit.
Jongens om al die reacties, smskes en mails te beantwoorden zou ik een dag verlof moeten inlassen. Ik probeer alles te beantwoorden maar ik zit hier niet in een salon en ik kan maar enkel gebruik maken van de schaarse momenten dat ik wifi kan hebben. Maar ik probeer niemand te vergeten. Het doet me goed om zoveel respons te krijgen !!!! Roger, Michel, Christophe, Karin en nog vele anderen .... ik antwoord wel.
't Is een mooie auberge hier op de camping. Ik denk een oude hangar van het leger maar erg proper en verzorgd. 16 euro met een avondmaal en ontbijt. Zoek het maar ergens goedkoper. Ik ga sebiet nog even naar het dorp. Het is er groot feest nu. Dorpsfeest denk ik. Er lopen clowns rond en de kinderen zijn allemaal op hun paasbest. Schattige jurkjes dat die kleine meisjes hier dragen ! Echt, die mensen houden nog gevoel met hun tradities. Ik moet even van hun pinten proeven
Fijne avond gehad in Burgos. Wat een leven in die spaanse stad in de avond. Ganser families komen er op straat om te kletsen en op café te gaan. Een paar tapakkes gegeten en om 22u30 moest ik terug in de Albergue zijn anders kon ik op straat slapen.
Vanmorgen was ik nog aan het overwegen om nog een dagje Burgos te pinnen maar ik ben het toch maar afgetrapt. Ik mooet een beetje naar het budget kijken ook.
Ik heb een hele tijd gestapt met Branjo. Branjo is een Slovaak van tegen de 30. Hij is begot dokter in de natuurwetenschappen. Toffe en moedige jongen. Hij heeft een spierziekte in zijn onderbenen, moet zich dikwijls insmeren met speciale zalf en je ziet echt dat hij afziet tijdens het lopen. Bottienen kan hij niet dragen en loopt op open sandalen. Hij was al heel blij dat hij al 300 km heeft kunnen lopen. Chapeau voor zo een gast. Ook hij zoekt het tot in finisterre te trekken.
Mooie trip vandaag met erg warm weer. Tot 33 grden en soms had ik het gevoel van terug in de Landes te stappen. Geen hellingen vandaag, een vrij rustig wandelingeske waarvan een groot deel naast de snelweg. Erg stoffige landwegeltjes maar het stappen ging goed.
Aan de Albergue was het weeral prijs. Geen plaats. Een hele hoop nep pelgrims, sorry dat ik het zo zeg, laten zich begeleiden door auto's en laten hun bagage al afzetten in de albergue en zo reserveren ze al een plaats.. Dan hebben degenen die het spel serieus spelen natuurlijk geen plaats meer als ze aankomen. Toch nog wat geluk gehad want de sportzaal werd ter beschikking gesteld van degenen die wat later aankwamen.
Een simpele pelgrimsmaaltijd gaan eten samen met de Christian en Viviane de Porto Ricaanse madam die onlangs haar man heeft verloren. Ze stapt met zijn palster. 't Mens ziet er nog altijd van af. Ik ga haar eens uitnodigen want ze kan erg goed koken. Ze geeft kooklessen en workshops. Spijtig dat ze niet achter de hoek woont.
De dagen beginnen te korten, het begint al donker te worden en het is juist 9 uur gepasseerd hier. Morgen geef ik er misschien een lap op. In één trek naar l'hermitage de San Nicolas. Een Italiaanse hermitage die uitgebaat wordt door Maltese kruisridders. Je voeten worden er gewassen door die ridders en als avondeten krijg je er de lekkerste pasta's die je je maar kan indenken. Ik ben benieuwd dat ik er binnen geraak want er zijn maar 12 plaatsen en zoals het nu gaat met die valsspelers kan ik er misschien naar fluiten. Dan wordt het een trek van 40 km morgen naar de eerste slaapplaats.
Ik begin meer en meer mensen tegen te komen die gebeten werden door die smerige bedwantsen. daarstraks nog een duitse madam, haar benen stonden vol boebelen. Ik hoop dat ik er van gespaard blijf.
Het wordt een beetje mystiek die weg. Toeval of niet. Er beginnen dingen te gebeuren die je soms moeilijk kan plaatsen. Zo begon ik gisteren over iemand te praten tegen de Christian en geloof het of geloof het niet ... ik was uitgepraat en ik kreeg een smsje van die persoon. En dat was het enigste niet. Ik zwijg er liever over of je gaat denken dat ik aan het flippen ben. Nochthans andere pelgrims hebben ook al meerdere keren van die eigenaardigheden ervaren.
Ik ben rond voor vandaag, ik kruip erin. De Christian is al in't slaap en met de akoustiek van die sportzaal hier klinkt zijn gesnurk als alsof er een bataljon Russen in coma liggen van het wodka nazdarovja-en.
Ik kruip er ook in nu. Piet en Linda deze heb ik even opzijgelegd voor jullie
Alhoewel er geen fluit te zien was in San Juan de Ortega en het ernaar uitzag dat ik met wat wafels en graanrepen mijn avondeten moest bijeenscharrelen heb ik toch nog in het barretje naast de refugio een spaanse omelet kunnen versieren. En het was een goeie op de koop toe. Fleske rode rioja erbij en ik was maar 7 euro armer. Faut le faire !
Blij dat ik ook deze barslechte refugio heb mogen meemaken zo kun je jezelf nog eens verheugen in het feit dat de volgende een stuk beter is.
Leila een meisje uit Litouwen liet haar beten van bedwantsen zien. Jongens dat zijn serieuze joekels. 't Zou me niet verbazen dat ze die in die voddenrefuge heeft opgescharreld. Ze komt juist aan zie in de refuge municipal van Burgos met Branjo en Beatrice en den Joe. Net als ik moeten ze op een matras slapen op de grond omdat de refugio compleet vol is. 160 bedden en compleet volzet. Ik vraag me af waar die ineens allemaal uitkomen. Maar het is een zeer nette refugio, prima douchen en wasplaatsen.
Vele pelgrims beginnen zich te ergeren aan het gedrag van de luxepelgrims. Groepjes pelgrims bedienen zich van 2 auto's om zo bagage naar de volgende refugio te brengen. Ik verdenk ze er stilletjes van dat ze op deze manier ook zaakjes regelen voor anderen. Een hele combine met over en weer gerij maar zo kunnen ze het fiksen dat ze reeds van 's morgens vroeg een refugio kunnen boeken. Ach ze doen maar , ze bedotten zichzelf er ook mee.
Op het stukje industrieel Burgos na was het een heel mooie etappe. In Ages in een barretje een frisse pint gedronken. Daarna de berg op en tussen de koeien door naar de top. 't Was nog donker toen ik vanmorgen vertrok en dus heb ik kunnen genieten van de zon die zich als een oranje bal tussen de bergtoppen wriemelde. Prachtige kleuren. Beetje afgeweken van de officiele St. Jacobsroute in Atapuerca en Cardenuela om in de bergen en in de bossen te kunnen blijven. Echt mooi, onvergetelijke panorama's van natuurschoon. En fris dat die dennenbossen 's morgens ruiken. Je voelt zo dat het je hele lijf goeddoet als je diep inademt. Een supersensatie voor lijf en leden .
Morgen plan ik misschien een day off om in Burgos wat te kunnen rondneuzen. 't Zal dan wel een hotelleke worden want 2 dagen achtereen in een albergue of refugio wordt niet vlug toegelaten. De volgende 3 etappes doe ik dan in 2 keer zodat ik min of meer op schema blijf voor mijn repatriëring. Nogal een woord hé.
Ondertussen zitten we onder de 500 km om Santiago te bereiken. Ik denk wel dat het een heel emotioneel moment gaat worden. Ik ben erg benieuwd.
Ik trek even Burgos in vanavond. Op zoek naar wifi want hier is er weeral geen
Silvia de Zwitserse hospitalera is een schat van een vrouw. Gisterenavond laat heeft ze nog een fleske wijn voor ons opengetrokken en hebben we op de vriendschap getoast. Vanmorgen had ze verdorie een heel ontbijt klaargetoverd .... alles donativo. Je moet weten dat ik dat speciaal paternosterke in een buidelzakje meedraag op mijnen buik onder mijn short. 'Ik moet je iets laten zien' zei ik haar tegen omdat ze vroeg voor een gebedje te doen voor haar in Santiago. Natuurlijk moet ik dan in mijn broek aan de voorkant grabbelen , wat soms wel een genante situatie kan opleveren. Bij het zien van dat paternosterke begon ze te wenen ocharme dat mens. Zelden zo een bezield mens gezien met mensen die haar tenslotte toch volledig vreemd zijn. Het ontroerde me wel. Later op de dag vertelde Christian me dat ze 67 was. Ik had haar godbetert achteraan in de 40 geschat. Ze had al 7 kleinkinderen. Het moet zijn dat je als goed mens de eeuwige jeugd krijgt toebedeeld.
De weg naar San Juan de Ortega was een mooie etappe. Tot 1200 m hoogte hebben we moeten klimmen. De weg van Villafranca naar San Juan deed me een beetje aan de Landes denken. Het was vandaag echter niet zo heet als in de Landes het geval was. Mooie landschappen weeral en midden in de bossen. Onderweg ben ik een Pelgrim tegen gekomen, let op de hoofdletter, die er reeds 2600 km had opzitten. vertrokken van aan het meer van Genève tot in Arles, vandaar naar St. Jean de Port, de Camino del Norte opgepakt, naar Finisterre, Murcia, Santiago en zo via de Camino Frances terug naar huis. Hij was vertrokken op 1 mei. Jawadde zeg !
Aangekomen in San Juan de Ortega was het wel een ontgoocheling. Smerige Albergue, sanitair dat me doet terugdenken aan de Napoleontische oorlogen en een hospitalero die niet weet of hij langs voor of van achteren leeft. Trieste boel. Ook heb ik een staaltje gezien van die georganiseerde Santiagoreizen met de autocar. Voor de Albergue staan hier Fransmannen die vruchteloos op hun bus wachten, ze doen niet anders dan bellen God weet waarheen. Hun bagage is er niet, ze weten van toeten noch blazen, de organisator geeft niet thuis en voor zo'n reisje moesten ze 3000 euro neertellen. Echt, die mensen worden geript dat het geen zicht meer heeft.
Hier in San Juan is er geen dooie kat te zien. Zo dood als een pier. De bar naast de albergue, die trouwens een klooster is geweest, is een vooroorlogse bedoening. Maar het hoort bij de Camino. Net zoals de jongeren die de rust van de pelgrims verstoren. Mij kan het allemaal niet veel schelen.
't Is al een tijdje geleden dat ik nog over wifi kon beschikken. Ik heb weeral een hele hoop reacties te posten en er weerwoord op te geven. Beetje geduld nog, ik wil maar even zeggen dat het me ontzettend plezier doet om zoveel respons te krijgen.
Een klein gedichtje van mijne motormaat de Guy wil ik wel even vermelden
Je gedachten zweven mee met ontelbaar veel andere
Tot ver achter de horizon.
waar dauwdruppels diamanten zijn
waar manestralen van zilver zijn
waar harten van goud zijn
Bedankt Guy !!!!
Morgen naar Burgos, ik heb mijn pootjes al ingesmeerd
De camino : Santo Domingo de la Calzada - Beldorado 24 km
Ik durf het bijna niet te schrijven maar gisterenavond ben ik in een Michelin restaurant gaan eten. Een maat had me een adreske gegeven waar ik zeker eens moest langsgaan en de groeten doen. Heb ik gedaan. Fotootje genomen van Maite, Victor en Rosy en opgestuurd met de gsm naar mijne maat. Ik denk dat ik een verkeerd nummer van hem heb want ik heb nog niks gehoord ;-) .... Cois, 't was een overlekker dineeke maar voor de prijs had ik 7 pelgrimsmaaltijden ;-). Vandaag ben ik in een supermarktje wat mosselen, inktvis, tonijn, hete peperkes en een goeie fles Rioja gaan halen. Samen met mijne maat de Christian hebben we er een gezellig dineeke van gemaakt. Voor maar 10 euro
Mooie etappe vandaag, ook het weer viel erg mee. Normaal gezien zou er op de bergen hierrond nog sneeuw moeten liggen maar ik heb er weinig van gemerkt. Wel weer mooie landschappen gezien maar de wijnstreek van de Rioja ligt nu al achter ons. Allemaal graanvelden maar het graan is al allemaal geoogst. Dat was wel handig om hier en daar een bochtje af te snijden en door het veld te gaan. Beetje bewolkt en niet te warm. 's Morgens wordt het al erg fris hier in de bergen maar na een uurke stappen ben je al goed opgewarmd. Het stappen gaat vanzelf maar ik ben er nog niet hoor, nog een goeie 600 km. Vandaag heb ik ook de 1600 km bereikt. Ik verschiet er zelf van want ik heb op het laatst de kilometers niet meer geteld. Is ook voor niks nodig.
Vandaag is er een pelgrim verongelukt met de fiets. In een afdaling is hij gevallen, de hoofdader in zijn dijbeen was over. Brrr geen mooi zicht. Zijn camino is over ocharme.
De albergue hier wordt uitgebaat door Zwitserse hospitaleros. Lieve mensen, we hebben samen onze Rioja en kaas en zeevruchten met de hospitalera gedeeld. Toffe avond maar nu zitten hier rond de albergue een paar zigeunerskinderen wat amok te maken. Christian wou ze al een paar lappen geven maar dat lost niks op. Geen aandacht aan schenken is een stuk beter . Ondertussen is de guardia civil er al.
Morgen stappen we naar St Juan de Ortega en mijne weerman geeft goed weer. De volgende stap is Burgos. 't Komt stillekes dichterbij de eindmeet. Raar maar waar maar een wegwijzer van Santiago die 576 km aanduidt heeft een hele andere indruk op me dan moest ik die met de wagen tegenkomen.
Ik ga afsluiten de hospitalero heeft nog een fleske opengetrokken
De camino : Najera - Santo Domingo de la Calzada 21 km
De hospitaleros in Najera waren superlieve mensen. Vriendelijk, correct en erg behulpzaam. Vanmorgen bij het verlaten van de albergue kwamen ze persoonlijk een Buen Camino wensen. Tof en tegelijkertijd prijzenswaardig dat mensen zich met zoveel enthousiasme dit vrijwilligerserk op zich willen nemen.
Vroeg vertrokken verdorie, 't was nog donker begot. De straat voor de albergue was al bezaaid met pelgrims. Waar ze allemaal uitkwamen, ik heb er geen verklaring voor. Volgens mij uit de riolen. En er zijn er bij die poteren !!! Met mijn eigen ogen gezien. Stukken met de lijnbus afleggen of mee met een bagagetransport rijden naar een volgende albergue. Die Taiwanezen namen zelfs een taxi. Ja zeg, als je zo begint .... stop er dan mee en ga in het park wandelen. Gisteren was er iemand om 1 uur al binnengelopen na 32 km. Das jezelf bedriegen, bah.
Stukken beter vandaag de etappe. Terug mooie glooiende hellingen, berglandschappen en weinig asfalt. En onderweg de Christian maar druiven plukken van de Rioja. Ik denk dat er enkele hectoliters minder op de markt gaan komen. Echt lekkere druifkes. Heel klein en de trossen hangen erg laag tegen de grond aan de wijnranken. Prachtige uitzichten op die erg verzorgde wijngaarden.
Onderweg in Cirinueja ben ik op een bus vol met Belgen gebotst. 't Is te zeggen er werd daar een bus met Belgen gedropt. Deze liepen een 10 km Camino waarna de bus hen naar Burgos bracht waar ze nog eens 10 km zouden lopen en zo een paar keren tot in Santiago. Een hoop lolbroeken die lading. Echt gezellige mensen die zich uitstekend amuseerden onder elkaar. De buschauffeur trakteerde mij en mijne maat op een koffie. Ik heb me weeral betrapt op het te vlug te oordelen over de mensen die deze manier van de Camino lopen. Foei toch, zal ik het nooit dan afleren ? Ik was boos op mezelf en beschaamd tegelijkertijd. Deze mensen waren allemaal kankerpatienten die aan de beterhand waren en onder dokterstoezicht korte stukjes liepen. De camino die ze reeds gelopen hebben is 1000 maal zwaarder geweest dan de mijne. En nog zoveel plezier hebben en tegen het leven kunnen lachen. Hoedje af !
Gisteren heb ik nog een fijn smske gekregen van een vriendin. Samen met haar vriendin rijden ze eerstdaags naar Scherpenheuvel met de fiets. Op een goede afloop voor mijn camino gaan ze voor mij een bougieke aansteken. Ik werd er eventjes stil van. Txs ladies
Een kameraad van me heeft me een adreske van een restaurantje gegeven in Santo Domingo hier. Los Cabaleros, de uitbaters zijn kennissen van hem en ja, als ik kon, dan moest ik hen even de groeten doen. Ik stuik daar sebietekes binnen zie ..... zien dat we wat van de prijs kunnen afpingelen.
Vooraleer het restaurant binnen te stuiken ga ik even naar de kerk. Daar zouden kiekens in rondlopen. Dat moet ik zien.
Morgen trekken we naar Bellorado, middellang stukske of is het middenkort ? . Nog 550 km tot in Santiago staat er hier op de gevel van de albergue maar ik loop verderdoor naar Finisterra. Daar eindigt eigenlijk de Camino. Daar gingen vroeger jaren de pelgrims hun kleren verbranden. Op die manier verbranden ze symbolisch hun oudere leven om het nieuwe te kunnen beginnen. Reden hiervoor is dat het zo stukken beter uitkomt om me te repatriëren . Heb er eigenlijk best wel zin in zo. Komt echt heel goed uit.
Naar de Los Cabaleros nu !
Ankie dit stukje Camino heb ik voor jou bewaard en met overtuiging gelopen.
Fijne dag gehad vandaag alhoewel de etappe zelf en het weer niet zo denderend waren. Gewoon vertrokken rond 7u30 en stillekes doorgestapt met mijne maat de Christian. Reuzegast, geen streken en drinkt graag een goei pint.
Onderweg zijn we de weg tegengekomen waar alle pelgrims een kruisje maken van twijgjes voor hun overleden vrienden of verwanten te herdenken. Ik heb er ook een paar gemaakt. Op het mooie natuurpark na was het eigenlijk een troosteloze etappe. Industrieparken en stukken hoofdweg waar je op het asfalt moest lopen. Maar geen probleem, we zijn er geraakt. Het probleem is nu dat ik alle gevoel met tijd en plaats aan het kwijtspelen ben. Ik zie dat ik zelfs gisteren me vergist heb van startplaats. Ik hoop dat het geen Altzheimer is
Vandaag ook een stukje gestapt met Silvia Neumann. Een echt toffe madam uit Hamburg. Veel gepraat over mijn stad Antwerpen en ze is echt geïnteresseerd. Ik mag haar verwachten. Een beetje triest dat ze met Holger, die Duitser aan de Camino is begonnen. Ik voel een beetje medelijden met haar dat ze zo gebonden is aan die kerel.
De eerste albergue die ik tegen kwam hier in Najera was volzet. Ik dacht dat begint hier goed maar de dorpsalbergue had nog plaats. De albergue hier wordt uitgebaat door vrijwilligers. Kost niets .... Donativo. Ik lig hier in een zaal met 60 bedden. Geeft niet als ik maar kan slapen en mijn douchke pakken. Ik hoop dat het morgen een mooiere etappe wordt. We zitten nog altijd in de comfortzone, goeie benen en voeten dus het gaat kortom erg goed.
Smske gestuurd naar mijn zoon, die zal bij zijn bezoek volgende week mijn bagage ophalen in Labouheyre. Dat is dus weer een zorg minder. Ik moet afsluiten, om 10 uur gaat hier het licht uit en ik moet nog even naar daar waar de koning ook alleen naartoe gaat.
Slaapwel iedereen, ik ga pitten
Uit bewondering voor een ex-collega Sabrina die ondanks en desondanks toch altijd een lieve glimlach voor iedereen over heeft. Sabrina, deze was voor jou.
Zo we zijn er weer. Gisterenavond lekker gaan eten in een pelgrimsrestaurantje. Veel look in de spaghetti en vanmorgen stonk heel de zaal naar de look. Die Finlandse madam had er ook van gegeten . Uitgebreid afscheid genomen van Georges en Annemie in Estella, onze Vlaamse hospitaleros. Ze doen dat erg goed. 14 dagen zijn ze van dienst en ze waren blij dat ze nu in september konden beginnen. In de vakantiemaanden was het niet te doen. Veel lawaai en de jonge mensen wilden niet naar hun bed op tijd.
Oei ik moet gaan eten, ik schrijf straks voort. Voila, das gebeurd ondertussen.
Vandaag was het een hele mooi staproute. Tussen de wijnvelden van de Rioja door zo naar Logrono. Weer mooie vergezichten op de bergen in de verte en onder het wandelen de druiven plukken en amandelen. Ook de sporen van de grote bosbrand van enkele maanden geleden waren nog permanent aanwezig. Niet te veel dalen en klimmen, het werd een lange en rustige wandeling. Vanaf Logrono kunnen we mooi evenwijdig met de kustlijn tot in Santiago wandelen.
Silvia stapte met ons mee vandaag. Silvia een Duitse uit Hamburg was via internet in contact gekomen met Holger, een Duitser die een partner zocht om mee de camino te lopen. Na een kennismaking van een halfuurke was ze mee met hem gereden. Maar Holger had zijn spier gerokken bij een afdaling en zag zich noodgedwongen om aan de kust pinten te gaan hijsen. Een kolos van een vent, nen echten Duitser. Ik had begrepen dat het gezelschap van Holger toch niet zo erg aansloeg bij Silvia en dat ze er geen punt van maakte dat zijn avontuur al geeindigd was. Tof gezelschap die Silvia. Antwerpen staat op haar lijstje om een bezoekje te brengen. Ze is welkom.
Daarjuist een pelgrimsmaaltijd gaan eten met Cathy en Alex, Dale en Rod. Amerikanen uit de States ;-). Toch wel speciaal volk hoor. Everyting is amazing. Zo een beetje zoals onze Noorderburen die zowat alles lekker en leuk vinden ;-)
Alix, het Belgisch meisje had volgens mij een vergiftiging opgelopen. Ze had haar camelbag niet ontsmet sinds vorig jaar en het schaapke haar billen stonden vol uitslag. Gelukkig had mijne maat de Christian nog een goed zalfke en heeft hij haar zijn boxershort gegeven zodat haar billekes wat beter beschermd worden tegen het wrijven. Je maakt wat mee !!! Marie Hélène de Finlandse heeft het op haar eerste trip erg goed gedaan. Ze was zelfs vroeger in Logrono dan ik. Maar onderweg heb ik met de Christian nog ne goeie halveliter San Miguel op 't gemakske soldaat gemaakt. Dat heeft wel enig oponthoud veroorzaakt.
Morgen wordt het Najaro, weer een serieuze trip van rond de 30 kilometer. Maar het weer is goed, fris windje maar 's morgens is het al flink koud hier in de bergen. Zonder trui is het al bibberen.
Met het thuisfront gaat alles goed, ook de vriendenkring. Nog een telefoontje gekregen vandaag vanuit De Roos, het dorpscafé. Dat vond ik geweldig sympathiek. Net zoals de vele smsjes, mails en reacties op mijn blog van vrienden en buren en ex-collega's. Dat houdt de moed en de mood erin. 't Is een magische tocht aan het worden. Zovele mensen waarbij je in een mum van tijd toegang tot krijgt.
Ik ga slapen want om 10 uur doen ze hier de poort dicht.
Nancy VG lieve dame, dit stukje Camino heb ik voor jou opzij gehouden.
Onze Canadese pupil heeft vanmorgen besloten om alleen te stappen. Op enkele dagen tijd is hij enorm losgekomen. Ik denk dat hij gisteren ergens onderweg heeft kennis gemaakt met het één of ander meisje. Zo hoort het voor een jonge kerel !
Ik was enigszins content dat Cathy ook besloot om alleen te wandelen. Zo kun je beter tijd aan jezelf besteden en je eigen ritme bepalen. Met uit je ritme te lopen wordt je verschrikkelijk moe. Beter niet dus. De Christian en ik hebben een beetje hetzelfde tempo maar ik laat hem vooruit uitlopen. Ik vind het stukken beter zo. Hij trouwens ook. 't Is raar maar ik had een radiootje en een I-pod meegenomen maar ik heb er helemaal geen behoefte aan gehad. Ze liggen trouwens in Labouheyre. Ik mis het niet.
Estella is een vrij grote stad, ik had het me anders voorgesteld. Een pelgrimsmenuutje voor 10 euro gaan eten. Vrij goed. Een Baskisch vissoepeke, een schotel gebakken ansjovisjes en een creme glaceke. 't Heeft me goed gesmaakt.
In Irache na een goeie 4 km lopen ben ik dan toch nog de wijnfontein tegengekomen. Ne goeien beker laten vollopen met rode wijn en hijsen maar.
Deze fontein wordt gemonitord door een webcam die je op internet kan vinden : www.irache.com
Je ziet er al de pelgrims die passeren er aan den tap hangen . Wow, de camino vandaag was er een hele mooie. Berglandschap met hoge pieken op de achtergrond. Niet te steil omhoog of naar beneden. Ik ben vandaag toch tot op 700 meter geklommen van een 450 meter in Estella. Het eerste gedeelte door een heel dicht bos, daarna brede onverharde wegen die gracieus tussen het berglandschap door slingerden. Onderweg wilde vijgen geplukt en braambessen. Ik hoop dat de darmkes niet gaan reklameren. Veel fotokes genomen onderweg ook.
De albergue hier in Los Arcos wordt uitgebaat door Vlamingen, Annemie en haar man, van het Genootschap van Santiago de Compostela. Sobere albergue maar netjes. Dit keer heb ik buiten de Christian en een Spanjool nog Finse roommate, Marie Hélène. Een fysiotherapeute uit de buurt van Helsinki. 30 kg bagage heeft ze bij. 't Is nog maar haar 2de dag. Ze spreekt al van een hele hoop weg te gooien. Ook was ze verbaasd dat de kamers voor dames en mannen niet gescheiden waren. Lachend zei ze er bij dat dat in Finland wel het geval zou zijn alhoewel ze in een Finse sauna allemaal in hun Adam en Evakostuum rondstesselen.
Om 8 uur is er een pelgrimsmis in de kerk hier. Je kan er de pelgrimswijding krijgen. Ik heb ze al gehad en misschien als je ze 2 keer krijgt bega je een zonde tegen de gulzigheid . Ik ga misschien wel eens even kijken want ik moet nog gaan eten ook. Morgen stap ik naar Logrono, een kleine 30 kilometerkes. Das weer eventjes aanpassen na die enkele korte stukskes van de laatste dagen. Een gemakkelijke etappe zo vermeld het boekske maar wel lang stappen over met beton geplaveide voetpaden. Ik ben curieus.
Dit was het voor vandaag. Ik ga zien wat de pot verschaft seffens.
Gisterenavond enkele tapas gaan eten in een lokaal restaurantje in Puente de la Reina samen met Cathy de Koreaanse uit New York, mijne stapmaat de Christian, Pascal de Canadees en Viviane uit Porto Rico. Fijne babbelavond gehad. Ik begin terug een beetje de diepgang in de gesprekken te ervaren. Ik denk dat de meesten die hun Camino in St Jean Pied de Port zijn begonnen een beetje over hun euforie heen zijn.. De gesprekken krijgen opnieuw diepgang. Nu niet dat ik zo ne serieuze ben weet je ? De openheid waarmee mensen over zichzelf praten komt terug en dat miste ik wel een beetje. Pascal de jongeman van 19 uit Canada was zijn studies gestopt omdat hij geen studiekeuze kon maken. Hij denkt hier op de Camino een beetje meer duidelijkheid te krijgen in zichzelf en daarmee ook in hetgeen hij uiteindelijk wil worden. Ik en de Christian moeten hem zo een beetje 'bevaderen' want ik denk dat hij thuis wat in onmin leeft met zijn ouders. Een erg gesloten jongen in het begin die nu stilaan wat meer lef krijgt en begint te beseffen dat je niet altijd aan de zijlijn moet blijven staan. Viviane, nog een jonge vrouw, was enkele jaren geleden haar man verloren en verwerkt op deze manier haar verdriet. Cathy de Koreaanse is een public relation manager in de fashion wereld van New York. Zij reist gewoon graag en is verzot op schilderkunst. Ik heb al zo half begrepen dat ze eens naar België wil komen om de museums te bezoeken. Kon ik anders doen dan zeggen .... ' Kom maar logeren' ? . En dan ben ik de eerste Belg tegengekomen in Cirauqui. Een meisje van 24 die juist afgestuurd is als lerares Spaans en Frans. Alix heet ze, komt uit Brussel, tweetalig opgevoed, spontaan en erg sympathiek. Zojuist kom ik nog de 2 Nederlandse madammen hier in de albergue tegen waarmee ik in Zubiri mee aan tafel zat. Ze doen het goed en eigenlijk moet ik mijn beeld helemaal bijstellen na het praatje dat ik met hen zojuist heb gedaan. Sympathiek en openhartig. Hoe komt het toch dat mensen je aanspreken, dat contacten leggen zo eenvoudig gaat ? Thuis kan je een hele dag in een stad rondwandelen en niemand die naar je omkijkt. 't Zal zijn omdat je samen dezelfde bestemming hebt. Ik schreef bijna doel maar dat is niet juist. Het is de weg die het doel is, niet Santiago. Die weg loop je immers alleen met jezelf.
François en Marievonne, een koppel uit Bretagne, stonden vol beten van bedwantsen. Zij hadden nochthans in een chambre d'hôte overnacht. Het was lelijk om zien. Blazen vol water op de armen, hun nek, hun benen, 't was verschrikkelijk. Cathy de Koreaanse is direct in de apotheker een product gaan halen tegen 'bedbugs' zoals ze dat in Amerika noemen. Ik weet niet of het helpt. Je moet maar pech hebben. 't Is goed dat ze soms overtrekken ter beschikking stellen voor de pelgrims. Ik hoop dat ik er van gespaard blijf. Maar er is erger, gisteren ben ik op het steilste stuk van Puente de la Reina een herinneringskruis tegengekomen van een Belg die de geest had gegeven op de Camino. Frans Koks België stond er op het gedenkteken te lezen. Dan wordt je even stilletjes, eerst die Japanner, nu die Belg.
Het was een mooie wandeling vandaag. Ik ben bang dat ik die wijnspuitende fontein ben voorbijgelopen. Daar had ik graag eens aan geproefd. Het was veel stijgen en dalen over onverharde weggetjes en paden. In Ciraqui moest je steil omhoog om er te geraken. Een heel gedeelte van de camino liep er over een Romeinse heirweg. Daar heb ik mijn wandelstokken aan Cathy uitgeleend. Ze had een blaar op haar voet waar je de zesdaagse kon op rijden. Met die stokken ging het beter. Stel je niet te veel voor van die heirbaan, je breekt er je nek op als je niet voorzichtig bent. Het was wel een indrukwekkende passage van de camino. Ik ben nu in de Albergue, 5 euro voor een overnachting en 1 euro voor de bedovertrekken. Sebietekes even in het stadje gaan en zien of er ergens goedkoop wat eten te verhapscharen valt. We zien wel.
Binnenkort moet ik wat beginnen rekenen voor de aankomst van mijn vrouw. Ik weet niet wanneer ze vertrekt en hoelang ze er over zal doen om tot hier te geraken. Misschien moet ik etappes opsplitsen want ik heb nu nog 30 stapdagen. Dat zou dan 30 september worden. 't Is nog vroeg nu om al te ver vooruit te plannen. De weg is immers nog te lang.
Zo ik ga dit posten en dan een toerke stappen hier. Ik heb er nog wat fotokes bijgelapt
Tot morgen
Martine DG, dit had ik jou beloofd. Deze heb ik helemaal voor jou gestapt.
Even gisterenavond nog een stadswandelingetje gemaakt met Pascal, de Canadees en Christian in het stadje. Stukje gaan eten ook, iets simpel. Al bij al niet lang gebleven want om 10 uur sloot de albergue. Immens groot dat spel maar wel tot in de puntjes verzorgd. Eigenlijk was er niet veel te bezien in Pamplona, ik vond het nogal een vijandige sfeer hebben die binnenstad.
Om 7 uur werd het licht aangestoken zodoende dat iedereen er wel uit moest om te vertrekken. Gans Pamplona wel doorkruist vooraleer de klim naar 1000 meter kon aangevat worden. Het eigenaardige was dat bovenop die col er een klimaatscheiding is tussen droog en nat Spanje. Niet veel van gemerkt want het was bewolkt en er stond weer heel veel wind. Het was een middelzware tocht waarbij de afdaling naar Obanos echt zwaar was. Zo steil naar beneden ben ik nog nooit gelopen. Ook weeral weidse uitzichten en mooie landschappen waren aan de orde van de dag.
De Camino begint zijn tol te eisen tussen de nieuwe pelgrims. In de albergue hier zie ik de meeste mensen al heel voorzichtig pikkelend zich een weg banen tussen de rugzakken en wandelstokken. Compeed en pleisters en kamferzalf zijn erg goed vertegenwoordigd.
Christian, mijne nieuwe stapmaat is een heel joviale kerel, ik kan goed met hem opschieten alhoewel hij al 70 jaar is. Vanavond samen een tapake gaan eten in het dorpje hier met de Pascal en een Koreaanse uit New York en een latino dame uit Porto Rico. 't Is onvoorstelbaar hoe vlug hier een contact wordt gemaakt. Zoals met die Koreaanse dame bvb. Where can I find something to eat ? Ja in het dorpje is er een klein tapabarreke ! Have you eaten already ? No .... Can I join you ? Do you mind ? Hop en je kent weeral iemand nieuw. Voor je het weet is er een nieuw contact.
Morgen in Estella ga ik die wijnfontein bezoeken. Daar komt echte wijn uit naar het schijnt, ik ben benieuwd. Ik moet me aanpassen aan het nieuwe karakter van mijn camino. De rode commerciele loper die nu uitgerold wordt moet ik er maar voor lief bijnemen. Het is nog een beetje wennen nu, dat komt wel goed. Ik ga vlug posten nu want ik ben een beetje moe.
Gisterenavond heb ik gegeten in de gite. De bazin van 't spel wees me een plaatske aan aan een tafel met 2 Hollandse madammen en een madam uit Perth in Australië. Toch een rumoerig dineeke gehad tussen die kakelende madammen. Zo goed als ongetraind gingen ze tot in Burgos stappen en daar een autobus nemen tot in Oviedo vanwaaruit ze de Camino Primitivo gingen lopen. Dat is de prachtigste maar ook de zwaarste. Tot 2000 meter klimmen. Elke etappe gedurende 300 km is dubbel zo zwaar als de etappe St Jean Pied de Port naar Roncevalles. Ik heb ze alvast veel succes toegewenst. Dat meende ik ook echt.
Voor 12 euro een entreeke met tapas, een pastinaaksoep en een visfilet. Een limoensorbetje als nagerecht. Daar kan je het zelf niet voor maken. 't Heeft gesmaakt.
Het was een mooie wandeling vandaag tot in Pamplona. Bossen, matige klimpartijen. Mooie plaatsjes, middeleeuwse bruggen en dan de stad Pamplona zelf. die ga ik straks verkennen.
Onderweg ben ik met het gezelschap, Pascal de Canadese jongen. Christian mijne nieuwe maat, Christophe en Marie Claire en Fabienne nog een paella voor de middag gaan eten en een pintje gaan drinken tegen de dorst die zou gaan komen.
Christian is een kwieke 70 er. Vriend van Michel Drucker de Franse TV presentator, bezit een landgoed aan de Mont St Michel, heeft Paris Dakar gereden, is de wereld rondgetoerd met een motor en naar zijne klap te horen een succesvol zakenman geweest. In hartje Parijs heeft hij nog een biertempel met 130 soorten bier. Zelfs kwak. Echt een minzame man die helemaal niet pocht met zijn rijkdom. Hij doet erg gewoon en is de gelukkigste man ter wereld sinds hij met zijn pelgrimsreis is begonnen. Hij heeft er al evenveel kilometers opzitten als ik. Hij heeft mij en Annick trouwens al uitgenodigd om op vakantie te komen op zijn landgoed aan de Mont St. Michel. 't Zou hem plezier doen
Christophe, Fabienne en Marie Claire moesten om 17u30 de bus terughebben naar St Jean de Port. Hun stukje Camino hield op hier in Pamplona. Bij Christophe en Christian stonden de tranen in de ogen bij het afscheid nemen. 't Ligt allemaal erg gevoelig, het is moeilijk onder woorden te brengen, nog moeilijker te verstaan voor mensen die het pelgrimmeren nog niet ervaren hebben. Ik had het zelf ook even moeilijk. 't Zijn vriendschappen die ineens tot op het bot gaan. Heel diep, het spijt me maar ik kan het niet omschrijven.
Pamplona is een echte Baskische stad. Het Baskisch nationalisme is hier erg stringent aanwezig. Opschriften, grafitti, vlaggen met doorkruiste scharen, plakbrieven enzovoort die de stad eigenlijk geen aangenaam uitzicht geven. Ook zie je sporen van de economische terugval duidelijk zichtbaar in de straten aanwezig. Seffens ga ik er een kijkje nemen en een snackske eten of zo. Morgen gaan we richting Burgos uit. Kan je geloven dat ik niet weet naar welke stad ? Hier in Spanje is het zo verschillend van de etappes in Frankrijk. Daar moest je echt moeite doen om op je bestemming te komen. Nu is het allemaal zo gecommercialiseerd dat je zelfs al niet verkeerd meer kan lopen. Ik mis een beetje het discomfort, raar maar waar.
Het lopen blijft redelijk zwaar maar ik mis nu zo een beetje het meditatieve van de etappes in Frankrijk. Daar liep je alleen en nu met tientallen te gelijk. 't Is helemaal anders, 't is dan ook erg wennen. Daarom dat ik er voor zorg dat ik de eerste drie kwart van de trip alleen kan lopen. Je kan je ook moeilijk asociaal beginnen te gedragen.
De albergue in Pamplona is een grote zaal met honderden bedden. Goed georganiseerd en proper. Voor 7 euro heb ik een proper bed en een douche. 'k Ben tevreden.
Ik heb er nog wat fotokes bijgezet van de trip van vandaag. Was even heel ontroerd door een berichtje van mijn oudste zoon Kristof. Hij was vandaag in Luxemburg stad. Hij heeft er een kaarsje aangestoken voor de spirit er in te houden. Teveel emoties eigenlijk maar ze geven je vleugels.
Morgen een nieuwe dag.
Deze etappe draag ik op aan mijne goeie kameraad de Ludo.
Mooie etappe vandaag. Toch nog wel lastig vanwege de steile afdalingen en nog 1 heftige klim. Vanmorgen ben ik rond 7 uur vertrokken in Roncevalles. De verbouwde abdij is in beheer van de Nederlandse stichting van de St. Jacobsvrienden. Zij pachten de ganse abdij en ik moet bekennen dat ze er werk van hebben gemaakt. Een 7 tal hospitaleros, allemaal Nederlanders, doen hun uiterste best om de boel in goede banen te leiden. Verzorgd, netjes en een doelmatige organisatie.
Vandaag heb ik gestapt met een Frans - Luxemburgs koppel uit Luxemburg en een Canadees Pascal. Pascal schat ik hooguit 21 jaar. Verbazend hoeveel jonge mensen deze tocht alleen maken. Ik ben ook nog Christian tegengekomen. Een 70-er die vertrokken was vanaf de Mont - St Michel. JC had me over hem al verteld. Ook een erg sympathieke figuur maar ik denk dat hij hij tot in Larasoana is doorgestapt.
Doorgaans waren het bossen waarin er gelopen werd. Erg mooi en onderweg ben ik een monumentje tegengekomen voor een Japanner die het loodje had gelegd op zijn tocht. Je komt allerlei nationaliteiten tegen tot zelfs mensen uit Taiwan.
Hier in Zubiri heb ik een albergue op de kop kunnen tikken voor 15 euro ontbijt inbegrepen. eerst was ik naar de refugio municipal gegaan maar dat sprak me niet erg aan. Erg rommelig en gezamenlijke douches. Ik denk dat je over elkaar moet kruipen om tot je bed te komen
De hospitaleros in Roncevalles zijn niet erg goed gezind op de mensen die zeer vroeg vertrekken. Het geeft blijk van een soort egoïsme. Ze maken iedereen wakker met hun bagage en hun enige doel is op de volgende stop een zo goed mogelijke slaapplaats te vinden. Ze worden met een scheef oog bekeken door het gros van de pelgrims.
Morgen staat Pamplona op het programma. Misschien blijf ik er een dagje langer. Burgos en Leon misschien ook wel. Hoe langer hoe meer zie ik hier kreupele mensen rondlopen ocharme. Het is echt meelijwekkend hoe je hen ziet voortstrompelen op hun tocht. Het is echt gekkenwerk om hier onvoorbereid aan te beginnen.
Seffens ga ik nog een pelgrimsmaaltijd nemen. 12 euro, meer kost zoiets doorgaans niet. Morgen zijn we er weer, ik zal laten weten hoe het gesmaakt heeft.
Ik heb nog een serieke fotokes toegevoegd. Volgens mij zijn het de mooiste van allemaal : Van St Jean naar Roncevalles, een indrukwekkende stapervaring. Los door de Pyreneeën, de grensoversteek met Spanje en over de col Lepouder 1450 meter hoog. Een sublieme ervaring.Onvergetelijk.
tot morgen in Pamplona. Ik ga er nog een kaartje opsturen naar het thuisfront.
De camino : St Jean Pied de Port - Roncesvalles 26 km
St Jean Pied de Port - Roncesvalles 26 km
Die winkel was nog niet open dus het zal voor een andere keer worden. De gite in st Jean was een heksenketeltje. Netjes weliswaar maar het deed me allemaal een beetje vreemd aan. 't Waren natuurlijk ook allemaal vreemden. Maar goed na het restaurantje ben ik dan maar gaan slapen. Om 5u30 was ik al wakker. De Scott ook al maar die heb ik de ganse dag niet meer gezien. die moest nog op de post zijn. Ocharme de jongen, de vrouw van de gite waar ik gisteren een taske thee van kreeg zei in het Frans tegen haar collega ' t'as vu ? Il a une tête d'oeuf' Inderdaad, het was zo maar al goed dat hij geen frans verstond ocharme. De madam kreeg wel een rode kop toen ik naar haar loerde. Ze was vergeten dat ik wel Frans verstond
Zware boterham vandaag. 20 km stappen om tot een hoogte van bijna 1450m te geraken en zo de Pyreneeën over te steken. Ik had het me eerlijk gezegd nog veel zwaarder voorgesteld. Zoals ik had gedacht was het voor de nieuwe pelgrims niet van de poes. Die liggen allemaal in hun bed. Hun voeten vol compeed plakkers. Je kan ze zo zien liggen want het is een supermodern spel met moderne couchettes. De oude abdij van Roncesvalles is helemaal omgebouwd tot een mooi complex. Couchettes van 4 personen. Zo zijn er wel een stuk of honderd. 10 Euro moest ik betalen.
De etappe zelf was wondermooi. Erg inspannend maar je kreeg waar voor je geld. Zo boven op die bergen heb je toch de indruk dat je maar een nietig persoontje bent. Mooi,fantastisch en indrukwekken daar hoog boven. En veel wind, jongens soms waaide ik echt omver. gelukkig dat ik stapstokken bijhad. Ook had ik geluk dat het mooi weer was. Iemand vertelde me dat hij vrienden had die geheel in de mist hadden gelopen. Zo zie je natuurlijk niks. Ik heb vele foto's genomen. Onderweg heb ik een nieuwe stapmaat gevonden. Fabienne, een Bretoense sympathieke dame van ik schat een jaar of 40. Op haar rugzak heeft ze een Bretoense vlag hangen en de zustervlaggen van Schotland en nog een paar Angelsaksische soevereiniteiten. Althans tot in Pamplona heb ik wat klap want daar keert ze terug naar huis. Das wel gemakkelijk, ze spreekt Spaans en voor de uitleg te doen voor de reservatie van de gites is dat mooi meegenomen. Ik val weeral met mijn gat in de boter. En ze vind mijnen baard schoon
Vandaag had ik zo een beetje het gevoel op schoolreis te zijn. Al die mensen die deze eerste etappe van de camino lipen. Er waren twee belangrijke stops, drie eigenlijk. 2 waterbronnen, een kraantje eigenlijk en de refuge d'Orisson waar ik een colake ben gaan drinken. Op die stops zwermen ze dan allemaal bijeen en dat is wel even wennen na bijna 2 maanden van ontheemd zijn. 't Is raar maar je bent extra gevoelig geworden voor de kleine onhebbelijkheden die mensen ten toon spreiden. Een madam die klaagt dat ze geen glas krijgt maar een rietje in de auberge d'Orisson. Een andere die de kleur van de bewegwijzering maar niks vindt en nog zo wat van alle onozele prullen waar men zich druk om maakt. Het was een beetje een schok om van een sobere reis in een toeristisch cirkus terecht gekomen te zijn. Nu dat zal ook wel wennen want waarom zouden de mensen niet het recht hebben om hun camino te lopen zoals ze het zelf willen ? Ik mag niet oordelen.
Morgen wordt het een kortere rit dan gepland want in Larasoaina is er maar opvang voor 60 personen. De bres mensen in acht genomen die hier in Roncesvalles overnachten heb ik een beetje mijn twijfels over de slaapgelegenheden. Iets eerder is de capaciteit groter dus daar ga ik proberen te overnachten.
Daarjuist een pelgrimsmaaltijd gaan eten zie. 9 euro voor een bord spirelli met vlees, gevolgd door frietjes met een forel en een youghurtje. Dik in orde vind ik dat.
Ik zit hier in een couchetteke met 3 madammekes. Een Zweedse, een Bretoense en een jong Francaiseke. Das alleszins een stuk aangenamer dan met 3 snurkende venten. Plezant zo te pelgrimmeren hé.
Ik ga stillekes afsluiten. Dat Françaiseke wil er al om halfzes uit. Een plezant meisje. Opvallend hoe het vrouwelijk geslacht hier vertegenwoordigd is hé ?
De camino : Ostabat - St Jean Pied de Port (2) 22 km
Leef alsof alles wat je liefhebt bij je is In die vreemde kamers, elke nacht De gedachte wat men ervan zal vinden Is een zorg minder en ik lach Straks zal ik hun vertellen Waar ik was en wat ik heb gedacht
In Ostabat was het gisteren het dorpsfeest. Le Mesguy moet de moeite waard geweest zijn maar ik ken mezelf. Als het te plezant wordt kan ik moeilijk naar huis ... euh de gite. Ik had dan al uitgebreid geapperiefd dus ik liep een risico.
Dat was nu eens echt een boerendorpje. De gite zelf was eeuwenoud maar zeer goed onderhouden. Onderweg had ik een gerookte kip gekocht van 2 kilo. Ik heb die nog uitgebeend als snoepke voor de medepelgrims. 't Werd een rustige avond. Om 10 uur naar bed zoiets en om 6 uur eruit. Van Ostabat naar St Jean Pied de Port is het 20 km maar als je de pelgrimsroute volgt iets meer. Vanmorgen nog afscheid genomen van JC, een fotootje en 'on se reverra'. Toffe pee, weeral een afscheid dat je raakt. In St Jean zou hij de trein nemen richting Bayonne en zo naar La Rochelle. Weer een adres om op verlof te gaan.
Ik heb me bijna een breuk gelachen met Rénand, die Elzasser. Hij had een aparte manier om de verkeersveiligheid van de zwakke weggebruiker onder de aandacht te brengen van die Franse wegpiraten. Die had, je gaat het niet geloven, een heus verkeersbord op zijn rugzak gemonteerd. Een gevarendriehoek. Koddig zicht maar hij trok er zich geen knijt van aan.
Onderweg naar St. Jean Pied de Port kwam ik in de bergen een boerinneke tegen die achter haar 4 koeien aanliep. 2 pelgrimmes, die iets voor mij liepen, hadden besloten om het hek van een wei open te laten nadat ze zich er geïnstalleerd hadden voor hun middageten. Ik zei nog bonjour tegen dat boerinneke maar merkte dat ze eigenlijk in paniek was. Na een minuutje of 3-4 keek ik om en zag ik dat ze die koeien terug had kunnen drijven maar nu riskeerde ze weer dat die beesten de weide voorbijliepen. Met mijn wandelstokken gespreid, in't midden van de straat heb ik me opgesteld zodat de weg versperd werd en de aanstormden beesten terug de wei in konden. Dat boerinneke was er erg blij mee. "Mille fois merci" monsieur heeft ze wel 10 keer herhaald.. Daarna schoot ze in een Franse, of is het Baskische koleire tegen die 2 pelgrimmes. Hun reactie was : "Vous n'êtes pas aimable madame". Ik denk dat ze uit Parijs kwamen of zo.
Ik heb genoten van de weidse vergezichten. Enig zo tussen de bergen stappen. Regelmatig een stevige klim maar dat kan hoegenaamd geen kwaad.
St. Jean Pied de Port is voor een pelgrim dat wat Cape Canaveral is voor een raket. Hier worden de pelgrims gelanceerd. Met honderden strijken ze hier neer om hun eerste tocht te beginnen. Ik was wel een beetje bang om een goedkope slaapplaats te bemachtigen maar het viel mee. 8 euro moest ik betalen voor een overnachting in de gite municipale. Erg netjes, duidelijke richtlijnen en vriendelijke mensen maar het was echt een heksenketel in dat bureau. Ben er even later teruggekeerd om te internetten want daar was er gratis wifi. Fotokes upgeload en kunnen antwoorden op de vele reacties die open stonden. Ik kreeg een taske thee van de madam. Op de gite zelf heb ik kennisgemaakt met Scott, een Australier godbetert. Die was er aangekomen met 2 rugzakken. Ik wil die morgen zien vertrekken . Neenee, hij stuurt morgen een rugzak op ergens onderweg met propere kleren. Ieder heeft zijn manier om de camino te lopen. Daarjuist kwam ik hem nog tegen in 't stadje hier. Hij stond er op een brug in de zon zijn zonnecellen op te laden. "Have a nice afternoon" Ian. 't Zweet stond op zijn gezicht van daar in de zon te staan ocharme. Nochthans, die mannen moeten al het één en ander gewoon zijn met dat gat in de ozonlaag daar 'Down Under'.
Ik ga het hier bij laten. Hierover is er nog een La Boutique du Pélérin et du Randoneur. Even gaan kijken of ik er nog een paar goeie kousen kan op de kop tikken. Verdemme, nu ik er terug naar kijk zijn zijn blaffeturen dicht. Morgenvroeg dan misschien
Gisteren hebben we ons een beetje misrekend met de boodschappen. In dat dorp was er dus niks te zien. Nog geen bakker. Niks niks niks. De JC had geen avondeten, ik had nog een eenpansgerechtje en een pakske soep. De ijskast in die 'Studio' was leeg. JC is dan een stuk brood gaan bedelen in de geburen en met een pakske rijst hebben we toch nog iets in elkaar geflanst. Vanmorgen dus ook geen eten en ik heb tot in St PAlais moeten stappen om iets te kunnen eten. Als je zo mager zijt geworden zit ge direct door uw reserves dus ik was blij dat ik een Aldi vond om iets te kopen.
JC heeft gevlogen denk ik. Om 7 uur vertrokken en om 2 uur belde hij al dat hij een plaats in de gite van Ostabat had gereserveerd. Toffe kerel, dat is het voordeel dat hij wat rapper loopt. Hij is er overal de eerste. Jammer dat hij morgen zijn laatste trip doet.
't Was verdorie zwaar vandaag, amai ! Tot in St Palais was het nog te doen maar vanaf daar tot in Ostabat was het afzien. 15 km klimmen en dalen op wegeltjes die vol lagen met dikke keien. Glibberig want het was aan het regenen. En klimmen dat is hier niet gewoon bergop. Stap voor stap de wandelstokken goed neerpoten en je er dan aan optrekken. Klimmen is nog het minste maar het afdalen is nog zwaarder. Je moet je constant afremmen of je vliegt met je cirkus tegen de grond. Maar de omgeving maakt het de moeite waard. Je kijkt je de ogen uit je kop. Gewoon prachtig die vergezichten. Voor het eerst heb ik de gieren zien vliegen rond de bergen. 't Zijn net zweefvliegtuigen die langzaamaan naar omhoog cirkelen. De buitenste slagpennen zo een beetje gekruld en maar zweven. Alsof het hen geen enkele moeite kost.
Om 5 uur kwam ik aan op de gite. De oudste gite op de Camino. Mooie oude hoeve. De beheerder had al een fles rosé, een fles porto en een fles muskaatwijn klaarstaan om te aperitieven. Sympathiek en maar 11 euro om te overnachten. De vliegen nemen we er bij.
Op de gite hier zijn er nog andere pelgrims. Een Fransman uit de Elzas. Een jong manneke van 19 jaar uit Dusseldorf en een koppel Fransen. Naar hun accent te horen komen ze uit Marseille. Hier in Ostabat komen de 3 grote St Jacobswegen tesamen. Tours, Vézelay en Arles. Ik ga meer volk tegenkomen nu denk ik. Ik ben benieuwd voor morgen. Dan zit ik in St. Jean Pied de Port, mijn laatste stop in Frankrijk. 't Is gevlogen de tijd. Mogelijk las ik nog een stop in voor ik de grens oversteek. We zien wel, niks moet.
Het doet me plezier al reacties te krijgen op mijn blog van mensen die ik onderweg ontmoet heb. Dat is iets speciaals voor mij. Het geeft de extra touch die maakt dat mijn voettocht onvergetelijk wordt. Het geeft me extra motivatie om deze reis te voltooien. Het is ook mede door deze mensen dat deze tocht voor mij onvergetelijk zal blijven. Verder wil ik iedereen nog eens een merci zeggen voor de reacties, smskes en mailkes. Ook dat maakt het voor mij zo bijzonder.
Ik ga erin kruipen. Ik ben wel redelijk moe nu na die inspannende trip van vandaag. Morgen St Jean de Port ..... We komen dichter.
Gisterenavond, naar de lucht te oordelen, zou het flink gaan onweren hebben. Niks daarvan, het is overgewaaid. De temperatuur vanmorgen was eerder aan de frisse kant. Ideaal om zo vlug mogelijk te vertrekken. Zo gezegd zo gedaan maar JC kon ik niet kloppen, die was al om 7 uur de pist in. Ik doe het liever rustig aan. Tijd genoeg en het was maar een heel kort stukske vandaag.
Volgens Jeanine, de gitebeheerster hier, zit ik al in de Pyrenëen. Ik werd het gewaar onderweg. Af en toe al eens zo een erg steile klim maar verder rustig aan gedaan. Een groot deel, tot Lerèn liep de camino langs de Départementale. Onderweg een koffieke gaan drinken 'Chez Kiki' . Kiki was bezig de vliegen uit haar bar te jagen. 'Un grand café s'il vous plait madame' ? Ze kwam daar bijna met een emmer af. Rustig barreke langs de weg.
Iets voorbij haar bar stond een plakaat op de weg ' Les Landes - Merci pour votre visite', dat betekende dus dat ik het département van de Landes had ingeruild met dit van de Pyrenëes Atlantiques. Je zag het meteen. Nog geen kilometer van de Départementale af en je kon al prachtige vergezichten waarnemen met op de achtergrond de bergen. Mooi mooi mooi. als je zo stapt heb je alle tijd om ervan te genieten. Ik heb er al zo dikwijls met de auto voorbijgereden maar dit is toch onvergelijkbaar.
In Arancou was er een prachtige pelgrimsgite. Joseph den Amerikaan zat er uit te rusten. Ik denk dathij naar St Palais trok. Zonder credencial, zonder gsm vraag ik me af hoe hij zijn overnachtingen regelt. Ik heb al dik spijt dat ik daar niet gebleven ben. Nu zit ik hier 3 km verderop in Bergouey in een, hoe durven ze het studio noemen, een zijkamertje aan het gemeentehuis. Maar goed, morgen naar Ostabat en ik zit al in de richting. Ostabat nog een kleine 30 km stappen. De gite daar is eeuwenoud. Ben benieuwd.
JC dacht hier in het dorp een winkeltje tegen te komen. 't Ziet er naar uit dat ik mijn eten zal moeten delen. 't Zal improviseren worden. Er liggen nog wat rijst en aardapelpureevlokken in de kast hier. Met een pakske soep wat op smaak brengen en we hebben weeral iets om te eten. Je wordt vindingrijk op den duur.
Met de ontvangst van GSM en 3G gaat het langsom slechter. Soms heb je volle ontvangst en ga je 2 meter verder valt het signaal volledig weg. Ik kan me voorstellen dat er niet veel aan gedaan wordt. Zo'n kleine plattelandsgemeenschap heeft helemaal geen boodschap aan een goed GSM signaal. Een goeie oogst is alles wat hen meer interesseert. Hoe zou je zelf zijn ?
De camino : St Jean lès Dax - Sordes l'Abbey 30 km
Gian, de Nederlandse fietspelgrim had daar gisterenavond een bak spaghetti klaargemaakt waar een gans regiment dragonders een hele week eten aan had. Hij had grote honger zo beweerde hij. Waar hij dat allemaal stak, ik kreeg er kop noch staart aan. Veel koolhydraten nodig zo beweerde hij eveneens. Moet wel, hij heeft een schema van 3 weken om van Utrecht naar Santiago te fietsen. Een hele prestatie als hij dat voor elkaar krijgt. Chapeau jongeman. Fijne jongen die Gian. Hij had een zakflesje Whisky gekocht en trakteerde me op een borrel.
Rustige avond gehad. Wel heeft Monique gewaarschuwd om de ramen en deuren goed te sluiten want iets verderop was er een Restaurant du Coeur. Indertijd heeft Coluche, de reeds overleden Franse komiek, een ganse keten restaurants uit de grond gestampt voor have- en daklozen. Logisch dat er dan allerlei figuren van twijfelachtig allooi de buurt frekwenteren. Toch geen last gehad ermee.
Een heel stuk van de avond mocht ik tolk spelen tussen Gian en de Jean Christian. Beiden hadden ze de fiets als hobby dus er was heel wat te vertellen .... en te vertalen. Gelukkig is de byciclettaire vocabulaire (wow in het Nederlands een beetje gelijklopend met de Franse taal .... fourche, rayon, guidon, plateau, frein en noem maar op. Dat vergemakkelijkte dus wel het vertaalwerk.
6 uur eruit, 't zou een lange en toch ook moeilijke trip worden. De Gian sliep nog, JC had zijn bottienen al aangetrokken. 't Ging vrij goed maar opnieuw wordt het landschap erg heuvelachtig. Een goeie klim gehad van een 3 km aan 5%. Dat moet je weer even gewoon worden. JC was een uurtje voor mij vertrokken deze morgen en was 3 uur eerder aangekomen. Hij heeft langere benen en heeft tot hier toe nog maar 400 km gestapt. Hij is uit Melle vertrokken. Ik denk dat hij af en toe zo een neut kerosine achteroverslaat onderweg.
Na de lange klim met veel bochtenwerk tussen Cagnotte en Peyrehorade heb ik voor het eerst de Pyreneeën zien liggen. Heel in de verte, een grijze massa duidelijk afgetekend aan de horizon. Het werd ineens even stil in mijn binnenste toen ik ze voor het eerst bemerkte. Tot hier is het me verdorie dan toch al gelukt ! Een emo-momentje dus. 't Begint spannend te worden nu.
Morgen is het volgens JC zijn speciale kaarten nog serieus wat geklim. Ik benijd de mensen niet die in St Jean Pied de Port hun eerste etappe beginnen. Dat moet verschrikkelijk afzien zijn tenzij het geoefende stappers zijn. Heb ook gemerkt aan de pelgrimregisters in de gites dat er velen iets voor St Jean Pied de Port vertrekken. Capbreton, Dax . 't Zal wel zijn reden hebben. Alleszins ik heb vandaag een serieus tandje moeten bijsteken. Regelmatig gerust natuurlijk en zo kom je er wel.
Mooie gite hier zeg ! In een oud pand maar van binnen helemaal opgeknapt. 12 bedden, nieuwe douche, ijskast, kookvuur, microgolf en een goed gevulde kast met van alle snuisterijen. Ik tref het weeral. De beheerder lachte zich een ongeluk toen ik hem zei dat zijn gite veel weg had van de Mirador. Het sympathieke aan deze gites is dat het 'Donativo' is. Je mag zelf een bijdrage leveren indien je wil. Ik denk dat het een beetje een uithangbord is voor de dorpsbewoners. Ze zijn er fier op en allen zijn ze erg begaan met hun pelgrims. Je kan het je niet voorstellen hoeveel mensen je goeie moed toewensen. "Bon courage", ik heb het wel honderden keren gehoord.
We zijn er nog helemaal niet uit kwa stop morgen. Ik had al gebeld met de gitebeheerder in St Palais. Er is plaats maar dat is opnieuw 32 km. Misschien wordt het Arancou of Bergouay. Dat is 16 of 19 km. Misschien wel verstandiger om een beetje de benen te sparen voor de koninginnerit St Jean Pied de Port - Roncevalles. Op 17 km afstand stijgen van 150m naar 1500m. Ne killer volgens de ingewijden. Maar dat waren de Landes ook Overmorgen wordt het dan St Palais. Daarna Ostabat. We zien wel want stappen moet je toch doen om vooruit te komen. Of het moet zijn dat je liever je energie aan een loopband verprutst in de één of andere fitness-tempel
. Overdag kon hij pinten pakken en 's avonds was zijn vrouw zo moe dat ze geen woord meer kon zeggen. Gelukkig moet ik me niet van zo'n truuken bedienen om me gelukkig te voelen met mijn vrouw. Ik kon wel lachen met de situatie
