Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
11-07-2012
De camino : Le Hamel - Moreuil 20 km
Le Hamel Moreuil 20 km.
Een vrij kleurloze dag vandaag. Om 6u30 was ik
wakker en de regen kletterde tegen mijn tent aan. Ik dacht, foert ik blijf nog
een uurke liggen misschien is het over. Jawel, om 7u30 een stralend zonneke en
helemaal rondom een blauwe lucht. t Was de moment om op te krassen en van de
gelegenheid gebruik maken om mijn binnentent eens te drogen. Om halfnegen was
ik dan op pad. Goed doorgestapt tot één uur en dan ben ik een uur gaan schuilen
voor het onweer.
Vandaag had ik goeie voeten. Ook nu ik die
bottienen niet meer zo strak aantrek heb ik geen last meer van pijnlijke
hielen. Ik geloof dat ik deze schoenen niet genoeg heb ingelopen. Mijn vorige,
timberlands, vond ik eigenlijk wel beter maar goed t is nu zo.
Na dat onweer ben ik op mijn gemak doorgestapt
naar de camping. Onderweg stopte er een jonge kerel om me naar mijn bestemming
te vragen en wat ik allemaal in mijn rugzak had zitten. Toffe knaap, ik schat
een jaar of 25, hij wilde met de fiets naar Bretagne en dan naar Engeland
trekken. Hij vroeg hoeveel gewicht ik meedroeg. Op zijn fiets had hij al eens
25 kg meegenomen en dat was ook genoeg vertelde hij. Vooral bergop zou het erg
zwaar zijn met dat gewicht.
Die wandelstokken zijn fenomenaal om bergop te
stappen. Je armen trekken je mee naar boven en dat scheelt. Ik kan me
herinneren dat ik me vroeger gewoon buiten adem liep bergop. Zelfs korte
stukken en zonder bagage. (ik smoorde toen wel J ) en hier zijn dat stukken van dikwijls een kilometer vrij steil omhoog
en dat gaat vlot, niet vanzelf maar toch vlot.
Naar gewoonte nog een goeie plensbui net voor
de aankomst op de camping maar ondertussen staat mijn tentje al. Morgen krijg
ik bezoek, misschien wel zelfs 2 keer. De Yuri, een jonge ex-collega trekt in
verlof naar Frankrijk bij zijn ouders en als het wat meezit passeert hij tussen
Moreuil en Breteuil om een bonjourke te zwieren. Erg sympathiek. Later op de
avond, als het meezit natuurlijk, komt mijne soulmate ook eens langs. Daarom
dat ik voor een logementje ga zien in Breteuil. t Is heen en weer toch al
bijna 500 km dat er gebold moet worden. We zien wel.
En voila tot daar, ik ga vroeg slapen vandaag.
Deze keer stapte ik voor mijn zus Gerda en
onze Jan. De Kleine Jan, Joris en Maarten en hun gezinnen.
Om het met duivenmelkerstaal te omschrijven :
De duiven zijn vroeg gevallen vandaag. Ik was al om 5 uur op de camping. Mooie
rustige camping bij de meren aan de bovenloop van de Somme. Kwa landschap is
het een beetje vergelijkbaar met de oude zijarmen van de Schelde in de Weert.
Heel specifiek landschap. Rond 8 uur ben
ik vertrokken in Authuille; ik wilde zelfs vroeger vertrekken maar het regende
en een natte tent meesleuren is weeral een kilootje meer. De campinguitbater
heb ik niet meer gezien dus dat was een goedkope overnachting; Ik kan er ook
niet aan doen.
Ik ben zo fier als ne gieter omdat ik die
rubberdop van mijn wandelstok heb kunnen fabriceren. Zo zie je maar dat je met
een beetje inventiviteit wel iets kan bereiken. Hoe het mogelijk is, ik weet
het niet maar het was precies een Mc Gyververhaal. Die vond ook binnen de
kortste keren de nodige prullen om iets te fiksen. Nog geen 500 meter stappen
en een stuk autoband vinden is eigenlijk onverklaarbaar vind ik. De Christoffel
van Jacqueline zal er wel voor iets tussen zitten J. In alle geval, de reparatie is uitermate geslaagd. Ik moet genen
andere hebben.
Rond een uur of 9 ben ik een koffiebarreke
binnengestapt in Ervillers pour mon petit café. De mevrouw bezag me maar met
een scheef oog. Je moet weten dat ik een blauw oog heb, nen halfwassen grijs
gespikkelden baard en ik droeg een poncho want het regende. Ze bracht me mijn
koffieke en vroeg me waar ik naartoe ging. Toen zijn we beginnen vertellen. Zij
was maar 1 keer in België geweest, in Gent met de floralieën. Vroeger was ze nog
bloemenverkoopster geweest, vandaar. Ze had 2 zoons waarvan ze er één verloren
had. Ze vernoemde de ziekte maar ik kon het niet thuisbrengen. Haar man was ook
een stapper en die stippelde vooral zijn tochten uit in het centraal massief.
Hoe langer ik daar zat, hoe behulpzamer ze werd. Ik kreeg een hele zak
speculazekes en chokolatjes. Ze wou me flessen water meegeven maar ik vroeg
haar om in de plaats mijn camelbag op te vullen. Ze vulde die met het ijswater
van haar Ricard klanten. Ik kreeg zelfs een dozeke sigaartjes maar die heb ik
beleefd geweigerd. Een heel lief mens. Tot slot wilde ze me geruststellen
wanneer ik En péril moest verkeren. In nood mocht ik haar altijd bellen, haar
man zou me wel komen ophalen. Schattig mens, ik stuur haar een kaartje. Dat
zijn er dan al 3.
Wat verder in Morlancourt werd ik aangesproken
door een oudere man. t Gaat nog 40 dagen regenen, beweerde hij,want op St Médard had het geregend. Jawadde
zeg, dat beloofd. Na het bezoekje aan dat koffiebarreke heb ik toch geen regen
meer gehad zodat ik mijn gewassen spullen aan mijn rugzak te drogen kon hangen.
In Abert heb ik inkopen gedaan. In het office
de tourisme ben ik gaan informeren naar logies in het Somme-departement. Ik
kreeg een boekje mee.
Estherke van Santvliet, ik zou dit boekje
bijhouden maar het is gewicht. Ik zou het je willen geven voor de Walter, je
papa. Het Somme departement is het Walhalla voor mensen die zich interesseren
in de 2 grote wereldoorlogen. Je kan geen dorp voorbijgaan of er liggen bloemen
bij de oorlogsmomenten. Veel slachtoffers zijn er gevallen in die waanzin,
vooral in de grote wereldbrand van14-18. Toch opmerkelijk dat de inwoners zo met het oorlogsverleden
begaan blijven. Met al die monumenten zat ik verdorie opnieuw met zon kweldeun
opgescheept. Deze keer van Michel Sardou : Verdun. t Zit nu nog in mijn kop.
Ik heb me ineens voorzien voor een paar dagen.
Gisteren was er echt sprake van
rantsoenering : 1 croissant, 2 appelen en 3 appelsienen. Ik had maar 2
appelsienen gekocht maar die kramer had me een beschimmelde verkocht. Ik kreeg
er 2goeie voor in de plaats.
Rond halfdrie kreeg ik een smsje van mijn
maat, pelgrim Marc. Hij had zojuist de Spaanse grens overgestoken. Ik heb hem
proficiat ge-smst. Alhoewel ik nog maar met de proefronden bezig ben mag ik in
alle bescheidenheid toch zeggen dat het niet te onderschatten valt. Maar we
hebben moed en motivatie. En wat het belangrijkst is : Je doet er een unieke
ervaring mee op die je je leven lang meedraagt. Maar ik ben er nog bijlange
niet. Oh nee.
Rond 4 uur ben ik dan de Somme overgestoken.
De Somme is naar verluidt de rustigste rivier in Frankrijk Iets verderop was de camping. Omdat ik echt inhet
diepste van de Sommevallei zit heb ik hier geen ontvangst voor GSM of wat dan
ook. Morgenvroeg zal ik het thuisfront melden dat ik nog in leven ben J.
Al bij al een mooie en geslaagde dag. Temeer
omdat ik heb vastgesteld dat je je bottienen niet te strak mag aantrekken als
je in een heuvellandschap stapt. Je trekt er gegarandeerd je hielen mee open.
Beetje losser in de schoen bracht heel wat verlichting. Morgen naar Moreuil. Ik
denk 21 km. Een douche heb ik al genomen, nu nog de voeten verzorgen en dan vroeg
gaan slapen seffens dan kan ik er morgen vlug uit.
Tot hoors.
Deze etappe heb ik gelopen voor Ons Annie,
onze Mil en den Tom
Voilà, we zitten al in een ander departement.
Pas de Calais is doorkruist en nu zijn we in het departement van de Somme
aanbeland. Dat dagje rust was echt niet overbodig. Te veel is te veel en
aangezien er gratis wireless was op de camping kon ik even profiteren om mijn
mails te schikken en hier en daar een antwoordje te formuleren. Ik heb ook eens
goed gaan eten, met mes en vork en ik was gerustgesteld met te merken dat ik
het nog kon. Ondertussen heb ik mijn vaste weerman in dienst, Arne ! Bedankt
maat. Vandaag gaf je me goed weer, txs, de enkele druppeltjes niet te na
gesproken. Heel wat anders dan om de haverklap die poncho uithalen. tIs wel alles ineen maar toch niet zo handig
als je alleen bent om die poncho over je rugzak te heisen. Op de ganse tocht
van 35 km ben ik welgeteld 1 bakker tegengekomen. Ik moet de Luc uit den
Brigand gelijk geven dat je moet opletten of je vind geen eten. Het is nog
erger dan bij ons, je vind er gewoon geen middenstand. Ik liet me verassen met
de batterijen van mn gps. Even waarschuwen dat ze leeg waren en dan ineens oeps,
gedaan met spelen. Even aanbellen om naar een winkel te vragen. Il y en a pas
monsieur. Maar die lieve man heeft me 2 batterijtjes cadeau gedaan. Ik zal hen
een kaartje sturen. Ken je de Melselestraat ? Hewel, die ganse 35 km was 1
mega-Melselestraat. Boerderijen, weilanden zover je zien kon. Ik moest wel
lachen bij één boerderij, attention des pieges , waarschuwde een bordje. Die
boer had over heel zijn domein wolfijzers en booby traps gezet. Althans de
uitleg van een voorbijganger.
Op de camping hier aangekomen werd ik
aangesproken door ne gast die hier op de camping woont. Hij komt uit Wattrelos
dus ik kneep al 1 oog dicht. t Manneke was vriendelijk want ik mocht bij hem
een pintje komen drinken. Ik vond het maar een louche zaak. Boot afhouden.
Morgen ga ik eerst in Albert, das een stad wat inkopen doen. Alles doen met 1 stuk
zeep is niet de max. Wat deo, een wasmiddel, knijpers, batterijen en een
kammeke. En dan kan ik voort. De etappe naar Hameau Bouzencourt is 21 km. Ik
ben er niet kwaad voor. Ik heb den baas van de camping nog niet gezien. Die zou
nog langskomen maar hij gaat pech hebben want ik ga slapen.
Kwelduintje vandaag : France van Michel Sardou
Quand je pense à la Vieille Anglaise, quon
appelait le Queen Mary
Je ne voudrais pas finir comme elle, sur une quaie de Californie
Goodnight, de torenklok slaat 10
Deze stapperij draag ik op aan mijn zus
Mariette, onze Louis Paul Jan en Yasmine
De weergoden op weg naar Mérignies waren me niet
gunstig gezind maar toen ik vanmorgen er vertrok was het een stralend zonnetje.
Dan stap je eens zo vlug. Ik was om 8 uur op de baan en had zo gepland om tegen
een 4 uur in Boiry te zijn. t Kan verkeren zei Bredero ook. Een historische
oneliner die vandaag nog maar eens in het vet mag geschreven worden. De dag
begon dus goed onder een stralend zonnetje. In Moncheaux aangekomen bleek dat
dit de Sainte Marthe parochie te zijn. Awel, op mijne uitwaai was daar zon
klein hummeltje bij dat Martha heette en ik dacht .. ik loop voor dat schapeke
eventjes dat parochiekerkje binnen. Hahaha, sebiet wordt er noog gedacht dat ik
nen Heilige wordt. Nee t gewoon uit sympathie voor Marcel B en Ingrid. Eens
Moncheaux voorbij liep ik een een grootwarenhuis Les Mousquetaires binnen
voor een kant en klare hap. Aan de kassa gekomen vroeg de kassierster of ze
mijn rugzak mocht nakijken of ik niets gepikt had. Momentje en ik deed mijn
rugzak uit en gaf die in haar handen. Sil vous plait madame. t Wicht viel van
haar stoeltje. Mais il y a tant de tirettes en des
sacs ! Il
faut tout vérifier Madame, was mijn antwoord. t Was rap gedaan, ik mocht
doorgaan. Ja het vlotte goed en rond 2 uur had ik al 22 km gelopen en toen viel
ik op mijn smikkel. Gestruikeld over een borduurke voor een shoppingcenter.
Een behulpzame man hielp me recht en oordeelde dat
die gap boven mijn oog moest genaaid worden. In Frankrijk komen de pompiers u
halen ipv de ambulance dus moest ik even wachten op de pompiers. Die brachten
me naar Hénin Beauvais waar een Marrokaanse dokter 6 hechtingen plaatste.
Binnen 6 dagen mogen ze er al uit. Mijn linkerarm was gisteren precies een popeye-arm
maar nu is de zwelling weg. In dat ziekenhuis heb ik 3 uur verloren en van
daaruit moest ik opnieuw 23 km lopen naar Boiry. Dat maakt dat ik er 45 heb
gestapt. Das werkelijk te veel maar ondertussen heb ik ontdekt dat zon wandel-
GPS enkel de vogelvluchtafstand aangeeft. t Was 5 uur als ik die kliniek
buiten kwam en ik rekende 18 km, das 4 uur stappen . 9 uur daar ok. Ja t
waren er 23. Om het dan helemaal compleet te maken was slaapzak onderweg van
mijn rugzak gevallen, ondanks de borglus. Een behulpzame Algerijn kwam
toeterend me op de hoogte stellen. Dan ben ik ook nog de rubberdop van mijn
wandelstok kwijtgespeeld in een rooster. Dat fiks ik wel, ondertussen heb ik
een stuk autoband gevonden en ik zal Annick vragen om er enkele op te sturen naart
de volgende camping. t Kan verkeren zei Bredero maar we blijven de moed er i
houden. Vandaag heb ik een rustdag gepland. Ik was er aan toe, mijn voeten
hadden te veel inspanningspijn. En trouwens, het regent hier oude wijven dus A
Day Off vandaag. Voor vandaag hoop ik maar 1ding en dat is dat de buren hier naast me op doorreis zijn. Kamperen met
nen bleiterbaby die elk halfuur zijn klep openzet is niet bevorderlijk voor een
goede nachtrust J .
Maar we blijven positief hé en morgen geven we er
weer een kap in ! Ik ga nu dat rubberdoppeke voor mijn wandelstok fabriceren.
Btw, vandaag was rust maar morgen terug een knaller, Sappignies is geschrapt en
het wordt ineens Authuille, de camping is daar van de aardbol verdwenen
Fijne werkweek morgen voor hen die gaan werken.
Nog vergeten te vermelden : Deze trip is voor mijn
zus Suzanne en Domien. Ons Marleen, Kathleen, Evelien en Carolien en hun gezin.
Maar ik heb er meer gedaan. Ik heb zeker 5 km
om moeten lopen op zoek naar een 3G kaartje en dan nog konden ze me niet helpen.
Soit, dan nog maar even zonder. Wattrelos was een trieste bedoening en ik was
blij dat ik daar weg was zon sombere buurt heb ik maar zelden gezien. Ook de streek
zelf naar Mérignies was niet van die aard dat ik er verliefd zou op kunnen
worden zoals de Verhofstad indertijd op Toscane. De streek wordt hier le Pays
de Pévèle genaamd. Courage, dat heb ik veel gehoord vandaag en dan nog
voornamelijk van jonge gasten. Er is zelfs een gast gestopt om me te vertellen
dat zijn vader op 70 jarige leeftijd de camino heeft gelopen vanuit Chartres.
Allez das dan weer plezant als ge zoiets hoort. Nu had ik dat wel enigszins
verwacht dat dit gedeelte van Noord Frankrijk een trieste bedoening zou worden. Zon 10
km voorbij Roubaix is de sfeer tussen de mensen beter vind ik.
En zo zit mijn 5de etappe er weeral
op en kan ik deze keer terug op een camping slapen ipv in het bos. Ge kunt niet
geloven hoe goed dat dat douchke heeft gedaan daarjuist. Hele simpele camping.
De campinguitbater had het hoog op met de Christelijke waarden en de pelgrims.
Pense à moi là-bas zei terwijl hij zijn 8 euro kampeergeld rap in zijn zakken
foefelde. Zijn christeljke waarden rond de pelgrims en het herbergen ervan was
hij precies vergeten.
Het stappen gaat al vlotter maar nog steeds
die dip na 15 km. Ik hoop dat dat eruit gaat. Dat zal wel hé, 10 dagen moet ge toch rekenen vooraleer alles
geolied begint te lopen. Ola en dat was ik nog vergeten . Ik heb een pak
frieten met kipnuggets gaan eten in Cysoing. Dat smaakte wel zeg ! Dat ge zon
onnozele dingen ineens helemaal anders inschat vind ik wel frappant op zo een
korte tijd.
Morgen is het weer ne zware naar Boiry Notre
Dame. Ik denk als het te laat wordt dat ik nog eens beroep ga doen op de loi de
gitans. Maar ik doe mij best om er te geraken allleszins.
Ik kruip erin, en ik hoop dat ik kan slapen
want een beetje verder ligt er ene zijn wekker te piepen en ik geloof dat die
weg is.
Deze etappe draag ik op aan vader en moeder, beiden overleden.
Ik zie dat ik hier vlak bij de grens nog verbinding heb met Proximus dus ik kan nog vlug wat posten. Nogal redelijk vroeg wakker zodat ik vroeg ben kunnen vertrekken. Het verlaten van camping Panorama was enkel mogelijk na een stijle klim in de nachtegalendreef van Kluisbergen. Na een tiental kilometers werd het terug vlak ongeveer in de buurt van Moeskroen. Onderweg kwam ik een mooi paard tegen in de wei en ik nam er gelijk een foto van. De trotse eigenaar, die ik Firmin zal noemen, kwam uitgebreid zijn paard bestoefen. Elle sappelle Sara. Toen hij het kocht was het een wit paard. Later is het mokka geworden. Ik denk dat de oorzaak ligt in het feit dat hij dat beest peekes voedert. "Chaque jour un seau de carottes, elle aime bien vertelde" hij voort. Vant paard naar zijn dorifors, dat bleken dan weer coloradokevers te zijn. Hij had al 2 keer zijn patatten gesproeid, niks gekort.
Vandaag niet verkeerd gelopen maar ik heb wel
een uur moeten gaan schuilen. Het goot bakken water. Na kilometer 15 begin ik
te voelen dat ik voeten heb. Dat is het dipmomentje. Dat duurt zo een 5 km en
dan is het over.
Weeral iets bijgeleerd vandaag. Voor ik mijn
traject plan moet ik eerst eens bellen naar de campinguitbaters. Deze avond
rond 6 uur in Wattrelos aangekomen en wat bleek ? De camping was opgedoekt,
waarschijnlijk omdat de eigenaar en tôle zat. Den bak ingedraaid dus. Ja en
nergens in de geburen een logement. Te midden van industrieterreinen en wijken
die je zo een beetje aan de bronx doen denken. Nood breekt wet dus heb ik mijn
tent maar in het park gezet. Volgens een jogster was dat nogal een veilig
plaatske. Ik heb gelukkig nog wat water in mijn camelbag voor een muizewaske
morgenvroeg. Voila, het kan altijd niet meevallen hé J. Dat maakt dat ik een heel eind verder ben moeten lopen. Morgen dan
weer een stukske terug om de weg naar Mérignies op te pikken. Komt wel slim.
Goedkope dag dus vandaag. Kant en klaar
schotel uit de lidl, 2 redbulls en een half literke cola. 6 euro zoietekes.
Kruip erin, ik hoor hier alleen nog de kraaien lawaai maken.
Vanmorgen werd ik wakker met een kieken in
mijn tent. t Beest was onder mijn voortent gesukkeld en had het erg naar zijn
zin. Van een ei was er niks te bespeuren. Erg goed geslapen trouwens na die
vermoeiende tocht van gisteren. Aangezien ik thuis aan een kleine 5 km/u stapte
moet ik tot mijn eigen schade vaststellen dat zoiets helemaal niet het geval
is. Ik kom aan minder dan 4 km/u. Nu het is geen wedstrijd maar als ik dan maar
rond 10 uur opstap kom ik vrij laat aan op de volgende bestemming. Vroeger
doorgaan dus. Maar ik neem mijn tijd. Ik denk dat mijn kilometertellertje ook
niet een correcte weergave geeft. Bergop en bergaf neem je korte passen en dat
beïnvloedt een correcte weergave. Daarom dat ik het zo vreemd vind dat elke
etappe hier zoveel meer is dan eerst uitgerekend. Nu ik geef de km op van mijn
tellerke, ik loop al eens verkeerd zie je !
Nederlandse overburen op de camping, Ad en
Jenny, een echtpaar uit Noord-Brabant boden me een lekkere mok thee aan en ze
vroegen me om mee te ontbijten. Fijne lui. Onderweg dan weer zag ik een
mevrouwtje in haar voortuin bezig. Ik vroeg haar of ik mijn camelbag mocht
bijvullen. Ik mocht haar volgen naar de keuken. Oma was de strijk aan het doen
en het zou haar plezier doen als ik een weesgegroetje voor haar zou doen ginds
ver. Ikkreeg een lekkere frisse Gini en ik kon er weer tegen. Erg sympathieke
en gastvrije mensen die familie Van De Sijpe De Heneau. En dan later op de
dag zijn de motormannen mij komen opzoeken in Kluisbergen. Dat was een plezant
bezoekje. Een half uur voor ik de camping bereikte begon het bakken water te
regenen. Waternat was ik zoals ze in Beveren zeggen. Water is toch altijd nat J ? Camping Panorama is een stijlvolle camping gelegen in het hart van de
Vlaamse Ardennen. Prachtige streek. Mijn dank gaat uit naar Mevrouw Anne
Vanmeerhaeghe. Ze heeft me een trekkershut aangeboden om te overnachten met
alle comfort. Gratis voor niets. Maar mn profijt gaat naar een goed doel.
Later op de avond is Mijn dochter en haar
partner nog even langsgeweest om een paar kousen en een bonjourke. Braaf kind.
Warm dat het was vandaag pffffft. Maar het
stappen verliep vlotter dan gisteren. Ik heb nu met die wandelstokken het ganse
traject gestapt. Ik wil ze al niet meer missen. Dat scheelt een pak in
belasting voor je voeten.
Ik ga slapen nu. Morgen wil ik er alleszins
vroeg uit om op te krassen. Morgen trek ik Frankrijk binnen. Ik had beter een
kortere trip gepland zodat ik eventueel een data-kaart zou kunnen aanschaffen.
Zonder wordt het een erg dure bevalling om te internetten.
Nog rap eens iedereen bedanken voor de
ontelbare reactie. Neem me niet kwalijk dat ik erg kort antwoord, batterijen en
internetkost zijn daar debet aan !
Allez, sloppel. Morgen Wattrelos in La Douce
France
Vandaag een zware dag gehad. Om het kort samen te vatten ik heb veel te veel bagage. Maar ondertussen is er al een oplossing. M'n dochter gaat met haar vriend een tablet halen en me die brengen.'t Is laat ik ben maar om halfnegen binnengelopen en ik was reeds om halftien vertrokken. Ik ga niet te veel uitweiden, want m'n tentje moet nog recht
Eerst een woordje van dank aan de campinguitbaatster, Mevrouw Regina Lippens, hier van Canteclaer Camping. Ik mag gratis stroom, internet en een staanplaats. Deze middag heb ik op het pleintje in Wetteren samen met mijn dochter gegeten. Ze was me tegemoet gereden en had bij de bakker wat uitgehaald
Deze morgen was het zover. De grote dag was
eindelijk aangebroken. Met het mooie weer kon het eigenlijk al niet meer stuk.
Rond 6 uur ben ik aangekomen op de Camping Groenpark in Zele. De camping ligt
net bij het Donkmeer. Rustige en nette camping. Seffens iets meer daarover.
De uitwuif was geslaagd. Ex-collegas, zussen
en schoonbroers, buren de kroeg was te klein. Luc de cafébaas heeft dat vlot
verwerkt. Langs deze weg nog eens bedankt Luc. Om halftien kwam Dick de parochiepriester
aan in de Roos, de plaatselijk dorpscafé. Hij heeft een pintje gedronken en
vandaar is hij dan naar de St Jacobskerk gegaan. Heel het gevolg is dan kort
erop naar de kerk gegaan waar Dick een korte plechtigheid hield bij het
standbeeld van Sint Jakob de Meerdere. Daaronder heb ik mijn eerste stempel
gekregen. Sympathieke kerel die Dick. Na afloop werden de kerkklokken voor mij
geluid. Straf, de laatste keer dat ze voor me luiden was met mijnen trouw. Ik
had altijd gedacht dat ne volgende keer bij mijn reis naar de eeuwige
jachtvelden zou geweest zijn. Niet dus maar ik vond dat wel iets speciaals
hebben.
Ik zou nu in mijn bed kunnen liggen maar ik
lig hier op mijnen buik in mijn tentje. Ik schrik ineens hoe laat het is dus ik
ga sebietekes afronden. Toen ik aankwam aan de balie merkten ze dat ik te voet
was aangekomen. Ze vroegen mijn reisdoel en toen ik verklaarde dat ik naar
Santiago stapte boden ze gratis logies aan op hun camping. Lucie, Brecht en
Herman de uitbaters, die zou ik vermelden in mijn blog. Er zijn nog mensen met
het hart op de juiste plaats. Wees daarvan van overtuigd.
Tentje rechtgezet, het gaat allemaal nog niet
routinematig en de ordening van de rugzak kan beter. Ook zal ik nog aan het
gewicht moeten werken want 22 kg is veel te zwaar. Onderweg ben ik mijn mes al
verloren dus dat gewicht telt niet meer mee.
Ik was even een hamer gaan lenen bij de buren
hier. Een Nederlands echtpaar uit Ijmuiden op doorreis uit Frankrijk. Nadien
werd ik uitgenodigd aan hun kerrévén voor een smakelijke Leffe. Sympathieke
mensen.
Ik heb geen radio geluisterd want ik had een kweldeuntje
bij : November Rain van Guns n Roses . Sometimes you need some time on your
own . Prachtcompositie ronduit.
Uitgaven : 1,45 voor een fles water met
zinkvitamienen, 1,65 voor een slavlinder van bij de keurslager in Zele.
Nog even vlug vermelden dat Annick graag mijn
collegas had willen bedanken voor hun komst maar ze waren iets te vlug
vertrokken. Bij deze dus beste mensen. Niet alleen ik waardeer jullie maar ook
mijn vrouw.
Ik vertrek vandaag naar Santiago de Compostela.... Waarom dan ?
Hallo beste vriend, vriendin of bezoeker !
Ik vind het fijn om je hier te mogen ontmoeten ! Wellicht heb je vernomen dat ik op pelgrimstocht ben vertrokken naar Santiago de Compostela en vraag je jezelf waarom ik zulk een tocht wil ondernemen. Ik zal je dit toevertrouwen. Heel diep in mijn binnenste sluimerde er reeds een hele poos het verlangen om even op mezelf terug te vallen. Welnu, ik ga heel even een stapje opzij zetten en de tijd nemen om een rapportje te maken over m'n leven. Neenee, niet op papier. Een helder overzichtje van hetgeen wat goed was, wat beter kon en wat nooit had gemogen. Dat ga ik dan even voor mezelf op een rijtje zetten. Ongeschreven en zo los in het hoofd zal dit een documentje worden dat ik in mijn hart zal bewaren. Het afsluiten van mijn actieve loopbaan leek me het meest geschikte moment om hiermee van start te gaan.
Een solo pelgrimstocht van om en bij de 2500 km te voet naar Santiago de Compostela leek me eerst een te gek idee. 't Zou wel overwaaien maar nee hoor, integendeel ! Die gedachte bleef me gedurig bezighouden. Met de steun van mijn vrouw veranderde dat gekke idee in een geweldige en boeiende uitdaging. Maar Compostela bereiken is niet zozeer van belang voor me. Mijn fysieke grenzen zal ik respecteren dus met een mislukking dien ik rekening te houden. Santiago mag dan wel de eindbestemming zijn maar het einddoel is het zeker niet. Het einddoel is het onderweg zijn langs die ontzettend lange weg om mezelf te ontmoeten.
Geld, bezit noch fortuin hebben me ooit bekoord. Het gekregen voorrecht om een mooi gezin te kunnen stichten met een lieve en fijne echtgenote zal steeds het meest waardevolle voor me blijven. In goede, maar ook in minder goede dagen heeft dit gezin me gesteund, me kunnen begrijpen en vreugde gegeven. Dit en een goede gezondheid maakt voor mij de ware rijkdom uit. Het is een kostbaar geschenk dat niet aan iedereen gegund wordt. Maar ook binnen mijn huwelijk beschouw ik de vrijheid die me werd gelaten om mezelf te kunnen zijn als zeldzaam. Ik voel me dan ook méér dan bevoorrecht. Dit besef wil ik diep tot me laten doordringen.
Dit voorrecht wil ik gestalte geven zodat het tastbaar voor me wordt. Al het moois dat me in de schoot werd geworpen wil ik afwegen aan het onrecht, de miserie en het verdriet waar velen hier op deze aardbol moeten onder lijden. Deze tocht zal daaraan jammer genoeg niets veranderen. In religieuze omkoperij of vleierij geloof ik niet. Evenmin in het nut van een fysieke prestatie om een mirakel te verkrijgen. Maar ik wil over dit geluk wel heel diep gaan nadenken . Het spirituele draagvlak en de uiterlijke symboliek van een pelgrimstocht bieden me bij deze doelstelling het perfecte kader.
Deze pelgrimstocht wil ik vooreerst opdragen aan mijn gezin, mijn vrouw en kinderen. Dit uit waardering en dank voor de geschonken genegenheid en vreugde maar eveneens voor mijn onmisbare vrijheid die me gegund werd. Familie en vrienden delen mijn dank. Ieder op zich mag zich aangesproken voelen. Ook degenen die me dierbaar waren maar niet meer onder ons zijn krijgen een postuum 'Dankjewel' voor hun verdiensten.
Ik wil simpelweg mijn oprechte waardering uiten voor de vriendschap die jullie me gaven. Dat wil ik tot uiting brengen in mijn reis. Maar ook vrienden en vriendinnen die het soms moeilijk hebben gehad of nog steeds hebben vergeet ik niet. Hun verdriet of miserie wil ik een eindje met me meedragen en als het zou kunnen, .... achterlaten op mijn camino.
En helaas, maar dit even terzijde ...... Nog steeds huist er een stukje boosheid in mijn ziel. Boosheid die de harmonie waarnaar ik op zoek ben onvindbaar maakt en de vlinder verjaagt. Er zijn mensen die ik erg teleurgesteld heb in mijn leven en dat spijt me. Het is mijn onvermogen om die teleurstellingen te keren die deze boosheid veroorzaakt. Voor hen die ik in mijn leven onheus zou bejegend hebben sla ik een 'Mea Culpa' en hen wil ik tijdens mijn reis een hand reiken. Helaas, mensen met een versteend hart zullen dit gebaar zeker afwijzen. Zowel voor hen als voor mezelf hoop ik onderweg een plaatsje te vinden voor die smart. Een plaatsje waar die versteende harten mogen opwarmen en waar ik mijn boosheid mag achterlaten.
Maar wellicht klinkt dit alles ontzettend naïef en zijn mijn verwachtingen gewoonweg irrationeel. Wie gaat het me kunnen vertellen ? Maar onderweg, onderweg op die lange tocht, het is daar waar ik mezelf wil ontmoeten. Samen met mezelf zal ik op zoek gaan naar de antwoorden. Ik wil en zal ze vinden. Ook daar stap ik voor !
Stap voor stap draag ik deze Camino op aan Annick mijn vrouw. Kristof, Magali , Frederik en Severine, mijn kinderen. Elke dagmars draag ik in dankbaarheid op aan iemand die ik genegen ben. Of iemand die misschien een beetje moed kan gebruiken. Er zijn er zo velen weet je ? Ik hoop niemand te vergeten.
Als alles in je leven zo evident en normaal is geworden, dan wordt het tijd om los te laten. Op tocht gaan wordt dan een loskomen uit het alledaagse ritme en teruggaan naar de hartslag van het leven. Loslaten van aangeprezen levenswijzen en weer voelen waar het op aan komt. Je loswringen uit gedwongen contacten en vriendschappen sluiten die het hart raken Op tocht gaan is loslaten om te ontvangen en weer echt mens te worden.
Ik zit precies onder de vlooien en ik krijg zo de indruk dat Vadertje Tijd af en toe zit te prutsen aan zijn klok. 't Gaat niet vooruit. De onrust zit er goed in maar ik moet nog wachten. Morgen is't mijne verjaardag en dan komen, op ééntje na ocharme, al mijn zussen meevieren. Van stappen is er de laatste dagen niet veel in huis gekomen maar ik geloof niet dat dat afbreuk heeft gedaan aan de voorbereidingen. De motivatie is des te groter.
Gisteren is dan de dorpspastoor langs geweest om het vertrek de juiste omkadering te geven in zijn kerk. Sympathieke kerel. De brave man heeft eerst nog een viering in Melsele en hij hoopt tegen halftien, kwart voor tien in café De Roos te kunnen zijn. Das toch een dikke 20 minuten fietsen. Maar ik ben blij dat hij dat voor een afvallige verstokte zondaar wil doen. Ondertussen ben ik al wel een stempel gaan halen in het Gemeentehuis. Die staat in't 2de kotteke van mijn stempelboekske. Maandagmorgen is het Gemeentehuis dicht, vandaar. Het eerste kotteke is voor mijn stempel met de St Jacobsschelp. Als ik die stempel heb, kan het niet meer stuk.
En dan mijn rugzak. Op de slaapkamer is er precies een bom ontploft. al wat ik dacht mee te nemen had ik ingepakt. Ik zat verdorie aan 24 kg. Zonder eten en drinken dan nog. Alles terug uitgeladen, vandaar dat bomscenario, en dan ben ik maar beginnen te elimineren. De stapsandalen 'Paterslook' ..... opzij. Extra batterijen .... opzij. 4 paar kousen en 4 onderbroeken .... 25% opzij. Plooibaar wasbekken en camelbag .... opzij. Verrekijker, Mc Gyver-mes, reserve GSM .... weg ermee. Een pot spierbalsem en een fles ontsmettingsgel .... hupla. Afdrooghanddoek, aparte mouwen, ijswikkels .... the same. Verlengkabel tot 3m ingekort en de stekkers vervangen door lichtgewicht stekkertjes. Mijn steentje woog 300gr. Ik ga kleine steentjes nemen waarop ik de namen ga schrijven. Zo spaar ik 200gr uit. Dan had ik nog wat peperkoek en rijst ingeladen maar die laat ik ook al hier. Een short vervangen door een lichter exemplaar. Dat grondzeiltje heb ik ook op non actief gezet. Zwembroek ... daar zal ik die short wel voor nemen. Toch alles bijeen een 5kg aan comfort opgeofferd. We trekken wel onze plan.
Mijne maat zit nu ongeveer op de breedtegraad van Bordeau. 150 km oostwaarts. Ik ben content dat hij eindelijk wat treffelijk weer heeft. Wat meer telt is dat hij zich goed voelt. Ik hoop dat ik het hem kan nadoen.
En dan heeft iemand uit de familie voor een leuke verassing gezorgd. Ik viel er bijna van op mijn gat. Kreeg ik daar zomaar een Garmin wandel GPS kado. Daar was ik blij mee. Alhoewel mijn reisweg op hardcopy staat is het toch steeds een geruststelling om die GPS als back up te hebben. Ik ben daar gisteren wel een hele namiddag mee zoet geweest om daar iets uit te krijgen. Ik heb er wel de gewone stapkaarten in opgeladen want die topografische kaarten, bird's eye zijn echt duur. Voor 1500 km² naar keuze uit het Frans grondgebied betaal je 20 Euro. Ik heb zo een corridor nodig van 25 km op 900km à peu près dus reken maar uit. Hoewel ze erg verzorgd en gedetailleerd zijn, zijn die topo kaarten niet helemaal geschikt voor zo'n lange route. Dat is meer voor de echte hiking tochten in de bergen en op de grote vlakten. In alle geval, ik ben er wreed blij mee met dat toestelleke.
Vanavond in't laat ga ik nog eens een bezoekje brengen in het café. Mijn foto met de aankondiging van mijn vertrek hangt daar. Nog even een check of alles naar wens kan verlopen.
Zo, nu nog wat helpen met het verjaardags annex afscheidsmenuutje voor morgen. We geven er een Italiaanse mot op !
Antipasti Pepers, Artisjokken en tapenade Romeinse Ravioli spiesjes met zoete chilisaus Crema di pomodore met balletjes Spezzatino di Vitello met Marsala en risone pasta Chokolade Tiramissu
Das af hé ? Als afscheidsmenuutje mag dat wel vind ik. En daarna ....... heel wat minder op water en brood !!!
Heb je het gezien ? Nog 5 dagen, nog 6 keren slapen en we zijn aan het stappen. De tijd vliegt nu vooruit en alhoewel ik dacht alles in orde te hebben blijkt dat er nog een paar akkevietjes dienen geregeld te worden. Opnieuw mijn gegevens roaming laten activeren voor het geval dat SSR het laat afweten in Frankrijk . En dan ook nog het financiële aspect. Waren de volmachten nog geldig ? En nog vlug een extra pinkaart voor de echtgenote voorzien. Dan was die reisverzekering nog niet helemaal in orde. Op de 1 of andere manier weten die 'Commercanten' me nog 17 euro te ontfutselen voor het overschrijden van die 3 maanden in het buitenland. Aan hun uitleg zal het niet liggen. Dan heb ik Annick nog een snelcursus Skype gegeven zodat we elkaar eens kunnen zien. Hahaha, ze zal verschieten met die mottigen baard. Maar vandaag had ze toch het eventjes moeilijk . Gelukkig zijn er de vrienden en de kinderen om haar op te vangen als ze zich éénzaam zou voelen. Maar ik ben er zeker van dat ze zich sterk zal houden.
Vandaag heb ik ervoor gezorgd dat ik niet van de honger ga omkomen de eerste dagen. Wat soepekes en chinese pakskes. Ik heb de raad opgevolgd van mijn ex-collega en heb me voorzien in een voorraadje peperkoek. 't Schijnt dat dit de meest energierijke voeding is voor sporters. Een paar koeken, oploskoffie en melk heb ik ook voorzien. Ik heb er speciale reisflesjes voor gekocht in de Xenos. Fruit, brood, muesli en een snoepeke koop ik wel onderweg. Maar 't grellige eraan is dat het allemaal zoveel begint te wegen. Zeker de drank weegt door. Daar heb je natuurlijk helemaal geen last van zolang dat nog in je supermarktkarretje ligt.
Ik heb nog vlug een grondzeiltje gemaakt. Lichtgewicht, de maat van m'n tentje. Van oogjes voorzien en versterkt met van die supertape. Ook even m'n tentje rechtgezet in de tuin. Ik schat dat het op een 10 à 15 minuutjes gefikst was. 't Is er eentje voor 2 personen maar Made in China denk ik. Ik denk dat je er bovenmekaar moet inliggen of eventueel lepeltje lepeltje. Dat zou ook kunnen of course . In alle geval ik laat dat tentje staan tot morgen. Ik kan dan eens timen hoelang het afbreken duurt.
De dorpspastoor heeft me eindelijk een seintje gegeven. Donderdagmorgen komt hij een klappeke doen. Ik denk dat die mens een paar handen te kort komt. Eerst heeft hij nog 2 vieringen voor de dorpschooltjes hier en rond een uur of 11 komt hij langs. Ik ben benieuwd. Ik zal alvast maar een fleske wijn friszetten.
Met mijn zus ging het vandaag iets beter. Dat is dan weer een opsteker. Volgens m'n schoonbroer zal ze hersteld zijn als ik terug thuis ben. Vrijdag wil ik haar even een bezoekje brengen. 't Is nog wat te vroeg nu vind ik. En morgen ? Wel morgen gaan we nog eens stappen denk ik. 't Weer zal wel meezitten. Een kilometerke of 20 mag er nog best bij.
Zojuist ben ik thuisgekomen van een gezellig weekendje aan zee met de vrienden. Het was zeker een verwenweekendje. Eénvoudige restaurantjes bezoeken, een gezellig samenzijn onder vrienden. Het heeft wel iets. Dat laatste zal ik de volgende maanden moeten missen maar daar maal ik helemaal niet om. Op reis zal ik me moeten tevreden stellen met het meest essentiële waarnaar je lichaam vraagt. Eten en een onderdak. Meer niet. Na mijn reis hoop ik, dat ik deze dankbare momenten pas echt naar waarde zal kunnen schatten. Ik weet het nu nog niet zeker maar ik heb alleszins een vermoeden.
Als alles in je leven zo evident en normaal is
geworden, dan wordt het tijd om los te laten.
Dit gedachtenspinseltje wil ik verder ontrafelen en aan mijn blog toevertrouwen. Eens ik vertrokken ben !
Het kamperen zelf was even weer de realiteit ervaren. Bij het opzetten van mijn tent, niet mijn Compostelatentje maar een 6-persoons iglo, was er zoveel wind dat ik de tent niet behoorlijk gesteld kon krijgen. Ik heb zelfs stormlijnen moeten gebruiken om het geheel aan de grond te houden. Het gevolg was dat het buitenzeil bij harde wind de binnentent raakte. In de nacht van zaterdag op zondag had het nog bakken geregend dus ik zat op zondagmorgen met een natgeregende binnentent. Matras en slaapzak nat pffffft. Een haardrogertje herstelde het ongemak maar tja, ik mag me onderweg aan zoiets verwachten. Zonder twijfel !
Een mooie strandwandeling zat er ook in. Van Westende naar Oostende. Stukje strand, stukje duinen, stukje wandeldijk, de viskraampjes in Oostende. Zo een beetje het ganse gamma aan fotomateriaal voor het klassieke postkaartje 'Groeten van aan zee'. Ik had echter mijn wandelschoenen niet meegenomen en dat scheelt wel in het stapcomfort. Daarom dat ik verkoos om de 16 km vanuit Oostende naar Westende met de kusttram te doen.
En dan gisteravond krijg ik telefoontje van thuis dat mijn zus Annie werd aangereden op een zebrapad en 30 meter werd meegesleurd. Bekkenbreuk en bloedingen onder de schedel. Ongetwijfeld fel overdreven snelheid en de chauffeur pleegde vluchtmisdrijf. Het was een Nederlandse chauffeur. De nummerplaat is gekend. Gelukkig is de samenwerking met de Nederlandse Politie zeer goed wanneer het ongevallen betreft met gekwetsten. Laat ons hopen dat ze die kerel vlug te stekken hebben. Het eerste wat mijn zus moet gezegd hebben is 'Nu kan ik mijn broer niet uitwuiven' . Bah zo triest. Ik zal veel aan haar denken. Dat ze maar vlug maar vooral geheel hersteld.
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik ga nu wat proberen te relaxen zodat ik nog wat aan de mentale conditie kan werken. Dat is ook nodig
Ik ben serieus aan het aftellen nu. De laatste schikkingen werden getroffen. Nog enkel wachten op een mailtje van de pastoor. Ik vrees dat ik die man nog eens zal moeten contacteren. Die man heeft het erg druk want hij bedient 3 parochies en op de koop toe moet hij al zijn verplaatsingen met de fiets doen. Ik wijt het aan zijn drukke agenda maar ik zou het echt jammer vinden moest ik het 1ste hokje van mijn stempelboekje moeten opvullen met een stempel van het gemeentehuis hier.
Mijn rugzak staat in sluimermode. Hij is klaar en weegt 19kg. Ik heb erg veel moeten elimineren om dat gewicht te halen. Een jas, die patersandalen, extra batterijen, een dynamolamp, ijswikkels, een extra fleeze en nog wat prulletjes. Maar zonet schiet het me nog te binnen dat ik geen zwembroek bij heb. Die mag er nog bij. Altijd handig om eens een duikske te kunnen nemen op de één of andere camping.
Mijne maat walter is onlangs naar Rome en Vaticaanstad geweest. In een Heilige Attributenshop heeft hij bij de plaatselijke Farizeeërs een Pauselijke nagelknipper annex flesjesopener voor me gekocht en meegebracht. Die gaat ook mee samen met de Good Luck Charm van het Vaticaan. Net zoals in een processie worden dit mijn relikwieën voor onderweg . Van Ludo en Jacqueline heb ik een Christoffel Zegel meegekregen voor onderweg. Die heb ik aan mijn wandelstok vastgemaakt. Dankuwel lieve vrienden voor al deze attenties.
Walter heeft ook mooie posterfotos gemaakt voor mijn vertrek te kennen te geven in het dorp. 't Doet een beetje raar om jezelf op zo'n affiche te zien staan want naar mijn gevoel leunt het een beetje aan tegen pronkzucht. Daar ben ik eigenlijk niet zo mee vertrouwd . De eerste confrontatie met mezelf is dus bij deze een feit.
Wat de internetverbindingen in Frankrijk betreft moet ik me geen zorgen meer maken. Zonder domicilie in Frankrijk kon je geen prepaid mobiel internet krijgen. Althans daar ging ik vanuit. Nu heeft een ex-collega me toevertrouwd dat dit niet klopt. SSR is een mobiel internetprovider die dekking geeft in gans Frankrijk. Daar kan je prepaid terecht. Met me te voorzien van een 3G stickske is dit probleem dus omzeild.
Het is nu 7 uur 's morgens en met te schrijven kan ik wat onrust kanaliseren. 't Is nog vroeg en ik vul mijn tijd met wat schrijverij. Binnen enkele uurtjes vertrek ik naar de zee voor enkele dagen. Ook dat kampeergerief staat klaar. Samen met de vriendenkring houden we de jaarlijkse kampeertraditie in ere. Ik heb gisteren mijn reuze-paella-pan nog eens opgeblonken. Die neem ik mee en vanavond maken we daarin ne paella. De groenten ervoor heb ik gisteren al gekocht. Prima voorbereiding dus om aan de spaanse kost te wennen en ook dat kamperen bezorgt me al een goeie opwarming voor binnenkort.
Zonet las ik in een pelgrimstijdschrift dat het moeilijkste deel in de voorbereidingen voor een pelgrimstocht het wachten was. Wel ik moet de auteur gelijk geven. Het zorgt voor aardig wat stress. Annick, mijn vrouw, merkte het al op nog voor ik me er zelf van bewust was. Maar ... ik moest me geen zorgen maken zo vertelde me een collega. Het is gezonde strees zo stelde ze me gerust. Not normal ...... iemand citerend indien het anders zou zijn
Heb je dat weer gezien vandaag ? Om je een oog uit te bleiten maar gisteren heb ik het alleszins erg getroffen. Prachtig weertje dat effectief de 'goesting' heeft aangescherpt om te vertrekken. Samen met een goeie maat ben ik naar Kluisbergen getrokken om daar een rondje te wandelen. Kluisbergen is tevens de 3de stop op mijn Camino Scaldia. 't Ging vanzelf. We waren zinnens om 18 km te wandelen maar uiteindelijk zijn het er weer bijna 24 geworden omdat ik zoals gewoonlijk verloren was gelopen.
Als je deze kemels wiskundig benadert maakt dat 33% aan meerkilometers uit van het oorspronkelijk traject. Nu we dan toch in de praktische wiskunde aanbeland zijn gaan we dit even doortrekken naar de theorie van de waarschijnlijkheidsberekening. Marcel NL en Patricia, vrienden professionele wiskundeleraars, als jullie dit lezen, verbeteren jullie me even als ik verkeerd ben maar : Kan ik stellen dat ik op mijn ganse tocht van 2500 km naar alle waarschijnlijkheid zo een goeie 800 km verkeerd ga lopen ? Dat kost me dan een half paar bottienen meer !
Echt een mooie streek daar die Vlaamse Ardennen. Een mooi heuvellandschap in het zuiden van Oost Vlaanderen en ik kan het nu goed aannemen dat het coureurs-klakske hiervoor in de ronde van Vlaanderen wordt afgenomen. De lokale wandelclub had er een heel mooi parcours uitgestippeld. Dwars door de heuvels in de bossen. Oneindig mooie groenschakeringen in die bossen en als je diep inademde, met de ogen dicht, kon je de ozon tot in het tipje van je tenen opsnuiven. Stralende zon met een licht en fris briesje. De korenvelden wiegden mee. Smalle boswegeltjes, steil naar omhoog en naar beneden. Soms versperd door omgevallen bomen en luchtwortels. Zelfs de één of andere grootgrondbezitter had zijn domein opengesteld om er door te trekken. En dat het steil was ... amaai de kuiten. Toch heeft mijne maat dat zeer goed gedaan en me toevertrouwd dat dit stappen wel eens haar nieuwe passie zou kunnen worden. Tuurlijk maken die tripels op de tussenstops het erg aangenaam. Dat ze noodzakelijk deel uitmaken van het sportieve gebeuren en opgenomen werden in de spelregels, daar heb ik hoegenaamd geen enkel probleem mee.
Onderweg hebben we het gezelschap gekregen van een heel aimable man. Deze man was 76 en hij liep de 12 km. Honderduit vertelde hij fier over zijn familie. Zijn dochters, schoonzonen, kleinkinderen. Hij kwam uit de grensstreek met Frankrijk in West Vlaanderen. Mijn vriendin had het soms moeilijk om zijn dialect te verstaan maar ze deed haar uiterste best om te volgen. Een erg onderhoudend man. Fier liet hij het embleem zien van de 4daagse van de IJzer. Chapeau dat je op 76 jarige leeftijd deze uitdagingen niet uit de weg gaat. Als ik ooit in de gelegenheid kom om deze klassieker mee te lopen hoop ik hem nog eens te ontmoeten. Ik wens hem nog jaren wandelplezier in een uitstekende gezondheid.
Rond kilometer 15, schat ik, stapten we voorbij een bouwwerf waar een 6-tal bouwvakkers een gigantische fundering aan het uitgraven waren. Een laadbak-vrachtwagen stond juist op de plaats waar de landweg zich opsplitste in een zeer steil pad naar omhoog en een landwegeltje naar beneden. De bewegwijzeringspijl stond naar boven gericht. Pfft dat was even klimmen. Boven aangekomen, ik schat zo na een klim van een goeie 500m steil omhoog : Een T-stuk en geen pijlen meer. Je raadt het al, hier klopte iets niet. Terug naar beneden tot aan die bouwvakkers. De kerel aan de laadbak speelde zijn rol goed mijn gedacht. Komediant eerste klas . Terwijl ie voorheen ons nauwelijks wilde opmerken en maar vluchtig bonjourde, was ie nu veranderd in de behulpzaamheid zelve. "Hier op dat weggetje" en hij wees naar dat landwegeltje neerwaarts, "iets verder staat nog een pijltje" wist hij met een uitgestreken smoelwerk te vertellen. Inderdaad een beetje verstopt achter een boom stond nog een pijltje. De schelmen. Hoe zou het komen dat dat pijltje de weg naar boven aanduidde ? Leuke grap, ik hoop dat elke gefopte wandelaar er even hard om kon lachen.
Onderweg heb ik mijn DAZER even getest op kwade erf-honden. Op de 4 'cases' gingen er 2 lopen. Een derde moet doof geweest zijn en een 4de werd nog razender. Even aansluitend op het wiskundig intermezzo van daarjuist leer ik daaruit dat ik me in de helft van de gevallen ofwel van den tip van mijnen bottien oftewel van mijne wandelstok zal moeten bedienen. Gaia zal zich met deze gang van zaken moeten verzoenen.
Ook mijn wandelstokken heb ik voor de eerste keer gebruikt. De pogingen in de living niet te na gesproken maar 5m op 7,5m zijn nu nu echt niet de geschikte maten van een oefenterrein. De hindernissen dan nog buiten beschouwing gelaten. Dat stappen ging verdomd vrij goed maar ik had de indruk dat je met het gebruik van die stokken je stapritme automatisch versnelt.
En deze morgen bij het opstaan was ik benieuwd naar de staat van de beenspieren na dat intensieve klim- en stijgwerk van gisteren. No problemas. Alsof ik dat elke dag al had gedaan. Dat is dan maar weeral eens goed nieuws.
Ik ben een nieuwe fotoreeks gestart. Hierboven vind je de link. Je zal zien dat er op mijn steentje al verschillende namen zijn bijgekomen. Ik zal even het mailadres terug vermelden :
Voila, we zitten terug in de startblokken. Een hele poos zonder intens oefenen is het geworden maar donderdag pakken we het terug serieus aan. Aktivia organiseert nu donderdag een wandeling in Kluisbergen. Das het hoogste punt in Vlaanderen en tegelijkertijd ook mijn 3de stop op het traject. Ik denk dat ik daar voor de 24 km ga opteren. Maar ik neem ne goeie en sportieve kameraad mee deze keer. 't Zou kunnen dat 18 km genoeg is voor haar, we zien wel. Sjieke buurt en met hier eens te stappen krijg ik al een voorsmaakske van heuveltje op heuveltje af. Ik neem alvast die nieuwe wandelstokken mee om er de buurt mee te verkennen.
Mijn vrees komt uit. Ik heb zojuist al mijne rommel eens gewogen en ik zit op 18 kg. Zonder eten en drinken (2liter water weegt ook 2kg) en zonder laptop, fototoestel en geld. Let op, ik neem allemaal 2 stukken mee om mijn reis te bekostigen. Volgens de berichten van pelgrims is de kostprijs van een Camino ongeveer 1 per km. Dat is in het geval dat je je tevreden kan stellen met het meest essentiële, dus zonder de luxe van pensions of hotels. 2500 km dat zijn 1250 stukken van 2 in totaal. Dit doe ik om de 'coquillards' (dat zijn valse pelgrims en beurzensnijders) een loer te draaien moesten ze het overwegen om me onderweg te overvallen. Das wel een grapje hoor, ik zie me al lopen met al dat nikkel. Maar wat mijn bagage betreft ga ik toch zeker aan de 20 kg zitten. Echt niet goed.
Met Marc, mijn collega die op 12 mei vertrok, gaat het opperbest. Hij zit nu halverwege Frankrijk. Ik lees zijn blog met veel belangstelling. Verleden week en ook vandaag nog stak er een mailtje in mijn box. Een paar goede raadgevingen en de indrukken die hij reeds ervaarde. Het is geweldig weet hij me te vertellen. Het is een unieke ervaring die een immense ploegvoor kerft in je gevoelsleven. Een ploegvoor waarin je loopt en de zaden plant die je innerlijk zullen verrijken. Stap voor stap. Ik ben erg blij dat ik ook die stap mag zetten. Maar ik moet nog wat geduld hebben. Nochthans, moest het licht nu onverwacht op groen springen, ik was repen snijden.
Marc zit nu juist in het middelpunt van Frankrijk. Hij zit nu in St. Amand Montrond. Ik heb hieronder een fotoke geplaatst. Ik zou, moest ik gelijk vertrokken zijn in Châtellerault zitten. Dat is een dikke 160 km op de breedtegraad naar het westen opgeschoven. Mooi op schema zit hij mijne maat. Jammer dat hij het even niet treft met het weer. Zijn poncho zal al goed van pas zijn gekomen. Ik zal nog eens met de Sint Jacobus hier in de kerk moeten gaan klappen zoals enkele dagen geleden. Toen heeft hij met de hulp van de Clarissen ook voor beter weer gezorgd op mijn pensioenfeestje.
Dit was ik nog vergeten. Een toffe neef deed me zaterdag bij een familie-etentje een leuk voorstel. Achilleke, ne mens uit zijn kenissenkring ergens in de geburen van Waarloos, heeft een hoop ezeltjes. Als ik dat wilde zou hij er kunnen voor zorgen dat ik zo'n beestje mee mocht nemen voor de zakken te dragen. Zou gemakkelijk zijn, dat wel, maar ik denk dat ik heel mijn planning zou moeten herzien. Bedankt Janneman, dat zou het ganse avontuurtje wel een heel persoonlijke touch gegeven hebben. Twee ezels op weg naar Compostela, stel je dat maar eens even voor ! Don Quichote en Rosalinde anno 2012, alive . Op het San Isidro kerkhof in Madrid komt het geraamte van Miguel de Cervantes niet meer bij van het lachen. 't Zou ook kunnen dat het zich heel stillekes omdraait in zijn graf. Wie weet ?
De voorbije dagen waren echt hectisch. Alle akkevietjes rondom mijn pensioenfeestje zorgden ervoor dat er niet veel geoefend werd. Wel veel lichaamsbeweging dus als je dat bij trainen wil onderbrengen. Weet je ? ... ik heb immers nog steeds een ontzettend zwaar leven ... en moeilijk moeilijk moeilijk . Zo zwaar zelfs dat ik gisteren mijn robijnen huwelijksjubileum totaal ben vergeten. Dat moet ik nog rechtzetten voor ik vertrek
Ik heb vandaag mijn laatste gadgets gaan kopen in de Adventure Store. Nog een paar kousen en gamaches, veet muggenspray, een lichtgewicht stoeltje (txs Yuri), een waterdichte zak en een stel superdeluxe LEKI wandelstokken (txs Collega's en andere vrienden). Daar moet ik morgen eens mee oefenen. Gelukkig staan er op you-tube filmkes met een beetje uitleg want het vereist een beetje techniek om er fysiek voordeel uit te halen . Das wel nodig want er is een groot verschil met Nordic-poles. Die wandelstok die ik reeds had klaargemaakt mag hier blijven.
Ondertussen had ik graag via twitter korte berichtjes laten verschijnen op deze blog. Ik kan het voorlopig niet vinden hoe je zoiets klaarspeelt. Een ander probleem is dat er niet via SMS getwitterd kan worden op een Belgisch mobiel netwerk. Ja zeg, zelfs in de Republiek Congo lukt dat wel en hier marcheert zoiets niet. Binnenkort moet ik nog met reisduiven vertrekken . M'n tweets komen wel op facebook terecht. Das toch al iets.
2 Juli komt vlug dichterbij nu. Ik moet toegeven dat het me een beetje zenuwachtig maakt. Een beetje gezonde stress zou ik het eerder noemen. Het houdt je scherp. Ik maak me een beetje zorgen om de pastoor zijn belofte. Tot nu toe heeft die brave man nog niks meer van zich laten horen voor mijne stempel. Ik was hem tegengekomen op het dorpsplein. Hij zou me een mailtje sturen. Nu 't is nog vroeg hé. Je zal zien, dat komt wel in orde.
Nee hoor. Deze week hebben we kleine afstanden gelopen met bepakking tot 15 kg. Ik heb me de laatste dagen erg verdiept in trainingswijzen voor de grote trip. Ik zit nu volledig op de juiste weg. Het is niet nodig om dagelijks meer dan 30 km te lopen en dit elke dag. Dat draagt nu niet meer bij tot de conditie. Wel een beetje aangepaste oefeningeskes voor de borst en rugspieren. Het stappen en rusten mooi uitbalanceren en zo tot het ideale stapritme komen is dat waar het nu echt op aankomt.
Eind vorige week ben ik met de motor mijn 2de stopplaats gaan verkennen. Dat is Munkzwalm. De camping 'Cantecleer' ligt in hartje Vlaamse Ardennen in een dal. Serieuze afdaling om er te geraken. Maar een erg prachtige omgeving. Ook deze campinguitbater stelde me gerust dat er voor een pelgrim altijd plaats is. Eerder toen ik met de motor de parking kwam opgereden was er nogal een bazige madam die, aan haar gebaren te oordelen, me eerder voor een crimineel aanzag toen ik haar vroeg of er moest gereserveerd worden. Den baas dit en den baas dat en als iedereen dat zo zou doen, het zou schoon zijn en wat denken jullie wel ? Jawadde zeg. Stel dat je met zo'n vrouw opgescheept zit, dan vraag ik me af of je beroep kan doen op een versoepelde collocatiewetgeving ? Grapje weet je.
Mijn Dazer is aangekomen. Het hondenafschrik-tooltje om het een beetje stijlvol te zeggen. Het ergerlijke aan dat machientje is dat je er enkel een rood lampeke ziet op branden wanneer je op het knopje drukt. Dus je weet eigenlijk niet of er lawaai uitkomt. Ik heb al willen proberen op de buurvrouw haar hond .... in't geniep zo met dat machientje in mijne broekzak. Maar dat zou niet fair zijn. De Max, onze buurhond, is een braaf mopshondje dus waarom zou ik die de stuipen op het lijf jagen ? Niet dus.
Ondertussen heb ik ook nog eens mijn "Compostela-uitzet" afgecheckt. Nog een paar lichtgewicht wandelstokken ga ik me aanschaffen voor afdalingen en beklimmingen. Ook een lichtgewicht stoeltje lijkt me handig. dat zal Adventure Store worden.
Op Google Maps, waar heel het Franse traject staat uitgestippeld, ga ik de dagmarsen uitzoomen tot 5 à 8 kleinere trajecten. Zo krijg je detail op je foto. Deze foto wordt dan via een knipprogramma opgeslagen in Picasa en ook wordt er een effectieve foto van het scherm genomen met een fototoestel. Makkelijk voor de thuisblijvers ook. Zo heb je steeds je stukje traject op je fototoestel en je pc staan staan. Met inzoomen kan je dan vrij goed je traject checken.
Ik begin af te tellen nu. Nog een goei 30 dagen voor de lancering. Deze week is het nog erg druk vanwege het nakende feestje. Toch plezant om al vast te stellen dat ik er helemaal klaar voor ben. Nog een beetje geduld.