Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
30-09-2012
De camino : Terug naar huis
Gisteren 29/9 was het zover. Mijn camino is afgelopen. Om 11u30 op 29/09 heb ik de Euro-line bus genomen in Santiago. Finisterra zal voor een andere keer zijn. Het was er echt op zijn Spaans georganiseerd in die busdepot. Chaos van het begin tot het
einde. Op de aankoop van de tikketten na. Dat ging vlot maar het inschepen was van een andere orde. Bus opgezocht op het perron. Voor de verwarring kon je kiezen uit perron 19 of 20. Daar stonden 2 identieke bussen. Dan hebben we toch op de juiste gegokt maar in het transitstation in Burgos was het een situatie waarbij een perfectionist boebelen in zijn nek zou gekregen hebben. Daar in Burgos gingen de chauffeurs uitgebreid eten. Wel een anderhalf uur. Je moest de bus verlaten en uit de toegestroomde bussen moest je naderhand er dan eentje kiezen die je je naar je bestemming zou brengen. Maar, zolang de chauffeurs aan het eten waren kon je niet aan je bagage aan. Dus al de reizigers die met hun bus daar toekwamen moesten de bus verlaten maar hun bagage bleef in de autobus zolang de chauffeurs aan het schoven waren. Na hun schof moesten dan die verschillende bagages met al de verschillende bestemmingen in de juiste bus van bestemming geladen worden. Al die bussen op nog geen meter van elkaar geparkeerd en dan die bagagewissel. Chaos alom maar de Spaanse medemens blijft ijzig kalm bij die toestanden. Ik trouwens ook. Als je kiest voor een Low Cost formule mag je niet verwachten dat er voor jou de rode loper wordt uitgerold. Einddoel was op je bestemming geraken en dat is gelukt.
Om 16u is mijn zoon me komen oppikken aan het Central station in Antwerpen. Hij had zijn auto in een parking gestald en hij wilde kost wat kost mijn rugzak dragen tot aan de parking. Zijn auto stond op de 11de verdieping. Ocharme, hij hing scheeft tegen dat hij boven was. Toen ik hem vertelde van de O Cebreiro fronste hij zijn wenkbrauwen. Niks voor hem zulk gekkenwerk was zijn conclusie maar hij had er toch respect voor dat vaderke het tot een goed einde had gebracht. Toffe gast mijnen 2de maar zijn kwaliteiten liggen ergens anders.
Ik kan er nu een punt zetten achter deze camino. Zwoegen, zweten, lachen, bleiten, afzien, ontroering en emotie maar vooral stappen, stappen stappen. Dag na dag en meter na meter. In het naar huis rijden van de bus is me maar eerst de afstand tot me doorgedrongen die ik gelopen heb. 28 uur rijden met die lijnbus tussen Santiago en Antwerpen. Maar, ik heb het eerlijk gespeeld. Elke meter en centimeter heb ik gestapt met mijn bagage. geen taxi, autostop of wat dan ook. In tegenstelling tot zovele anderen, de taxihoppers en stempeltjesjagers, kan ik er fier op zijn dat ik de pelgrimscode heb gerespecteerd. Degenen die het niet deden mogen er ook zijn voor mijn part. Zij zorgden ervoor dat mijn camino zoveel meer inhoud en waarde kreeg. Dankjewel foefelaars.
Bij aankomst thuis hadden mijn kinderen het huis versierd en een spandoek geplaatst. Ik wilde er een foto van onmiddelijk sms'sen naar Christian. Bij het nemen van mijn GSM zag ik 2 gemiste oproepen. Van mijne stapmaat ! Hij was al om 10 uur 's morgens aan de Mont St. Michel toegekomen en had me gebeld. Ik heb hem dan zelf opgebeld en met tranen in zijn stem vertrouwde hij me toe dat er iets gegroeid was tussen ons. Ik kon het niet ontkennen maar nogmaals, iemand die de camino niet gelopen heeft zou het niet kunnen begrijpen. Het is iets onwezenlijks die verbondenheid die er op zo een korte tijd gegroeid is. Ik kan het trouwens ook niet verwoorden.
En nu wordt het terug wennen. Annick had enkele flessen champagne koel gezet en ik heb met haar en mijn kinderen getoast op de terugkeer. Alles is goed afgelopen en het weerzien was hartelijk.
Dan rest me nu nog enkel het bedanken van iedereen die me zoveel steun en sympathie heeft gegeven. Nogmaals, zonder hen, of mag ik zeggen jou ? , zou het me misschien niet gelukt zijn. Misschien is misplaatst, het zou me niet gelukt zijn. Dankjulliewel. en misschien, als het God belieft loop ik er nog een. Binnen een jaar of 5. Who knows ? Het avontuur en de verrijking was me te intens.
Ik wil afsluiten met de tekst die Annick voor me schreef op een muziekkaartje dat ik kreeg bij mijn thuiskomst
Au bout du chemin Il y a le pélerin Grand voyage Fait avec courage Ou les certitudes et les doutes L'on conduit sur cette route Instants prometteurs D'espoirs de peurs Ou l'arrêt terrestre Conduit au céleste
Siejoe 't lieke is uit nu. Jan
PS : Later zal ik een albummeke maken met de meestzeggende pictures.
Het is over. Ik ben in Santiago en Finisterre zou echt niet meer hetzelfde zijn. Het is genoeg geweest en ik wil naar huis nu. Finisterra zal voor een andere keer zijn. Vanmorgen mijn ticket voor de bus gaan halen. 152 Euro moest ik betalen tot in Antwerpen. Daarvoor kun je niet te voet lopen . De bus vertrekt morgen om 12 uur. Mijne stapmaat rijdt mee tot in Rennes in Bretagne. Ik heb er geen idee van hoe laat ik terug thuis zal zijn. Mijn dochter komt me oppikken. Ik heb hen allemaal gemist. 't Begint door te wegen.
Ik ben nu terug even "November Rain" op de I-pod aan het beluisteren, mijn camino kan ik me zo voor de geest halen. Intense beleving, even genieten van het moment .... de herinneringen ... Axel Rose kan het zo sprekend uit het diepste van zijn rock soul laten opborrelen. "Don't you know you need some time on your own ... don't you know you need some time all alone". Nog altijd magistraal .... so never mind the darkness, nothing lasts for ever.
Deze middag ben ik naar de pelgrimsmis geweest. Indrukwekkend mooi gezang van een jong nonneke. Verwelkoming van de pelgrims in alle talen. Heel aangrijpend soms. Enne ik had geweldig geluk .... de botafumeiro werd door de kathedraal gezwierd. Heel indrukwekkend. 6 monniken trekken daar aan dat 30 meter lange zeel, de botafumeiro zet zich in beweging en zwiert eerst langzaam door het ganse koorgedeelte, sneller en sneller en later vervaarlijk dicht tot tegen de nok van de kathedraal. Bangelijk, ik wil niet meemaken dat die koord breekt. De botafumeiro gevuld met wierook werd oorspronkelijk gebruikt om de stank van de aanwezige pelgrims te maskeren in de kathedraal. Nu is het een attractie om de pelgrimsmis een apart accentje te geven. Ik heb het gefilmd. Een heel spectalair moment.
Het weerzien met alle mensen die deze camino met me deelden was vreugdegevend. En toch ... weer loslaten. Branjo uit Tsjechië heb ik niet meer gezien. Morgen misschien nog een waterkansje. Cathy uit New York en de Cathy uit Colorado. Marie Hélène uit Finland. Viviane uit Porto Rico, Dieter en zijn liefje uit Stutgart, Pierre de Oostenrijkse diplomaat, Danielle uit Quebec, Lynn uit Miami Beach Florida, François uit Lyon, Joe uit Birmingham, Ulva en Janet uit Zweden, Mary uit Ierland, De Taiwanezen, Bénedict uit de Puy en Vélay, De jonge Florian, pas afgestudeerde dokter in de economie met zijn ros haar en cowboyhoed en zijn Pools pelgrimsliefje en nog zovele anderen. Dat het hen allen goed moge gaan. Onvergetelijke ontmoetingen en tegelijkertijd ook een onmisbaar ingrediënt die mijn camino een karakter hebben gegeven. Ook de ontmoetingen toen ik helemaal alleen liep, Lorelyne, Jean Christian, De Brugse fietspelgrims, Rien en Els ..... ik vergeet er te vernoemen maar vandaag was het een mega-afscheid. Nog een "Fare well hug" voor Lynn.
Schluss nu, we keren terug naar het gewone leven. Het is mooi geweest. Het aantal smskes, reacties, ook die op mijn facebook-twitter zijn ontelbaar. Ik kan ze nu jammer genoeg niet allemaal beantwoorden want ik zou er 3 dagen voor nodig hebben. Even geduld nog maar ik wil nu al iedereen bedanken voor de bergen sympathie en steun. Zonder zoveel aanmoediging van de vrienden, familie en kennissen ..... ik weet het niet maar ik denk dat het verdorie een stuk moeilijker zou geweest zijn.
De camino : Pedrouzo - SANTIAGO DE COMPOSTELA 17 km
Het drong niet tot me door vandaag. Na meer dan 2000 km stappen was dit de laatse etappe en het dringt nog steeds niet tot me door. Morgen moet ik niet meer stappen, het is over. Ik ga het missen en tegelijkertijd ben ik blij dat het gedaan is. Het is wel geweest. Ik heb gevonden wat ik zocht, alles is in balans nu.
Mooie dag vandaag. Sint Jacob had voor een mooi weertje gezorgd en mijne kater was er dan uiteindelijke nog ne schone. Goed kunnen doorstappen vanmorgen onder een stralend zonneke. Mijn rugpijn was ook over. Te scheef gelopen gisterenavond met dat stuk .....
Onderweg Filip leren kennen. Een jonge leerkracht die met een 30 tal leerlingen een stuk Camino vanaf Sarria liep. Geweldige prestatie ! In zo'n jonge kerels zit 'poeier'. Dat de doemdenkers over de hedendaagse jeugd maar eens even de confrontatie aangaan met hen. Chapeau toffe gasten en even toffe leerlingen !
Bij de klim tot het pelgrimsgedenkteken zaten deze jonge gasten samen met hun leerkrachten in het gras. Ze waren al voor me uitgelopen. Toen ik hen voorbijliep kreeg ik een spontaan applaus en ... komaan Jan ... hoi hoi. Zoveel emotie ... Dankjewel leerlingen van vergeef me welke sc hool, jullie zijn top !
Om 4 uur in de namiddag kwam ik het plein opgestapt. Het was even emotioneel voor me toen ik daar op het plein voor die kathedraal stond. Veel pelgrims die daar al hadden postgevat. De éne wat meer emotioneler dan de andere. Vraagje ... mag een man een traantje laten ? Het werd me even te heftig. Sorry hoor maar het was me echt te hevig toen ik die plein opstapte. Bij mijne maat rolden de tranen ook over zijn wangen. We hebben niks gezegd maar elkaar goed vastgepakt. Onbeschrijflijk wat zoiets allemaal in je los maakt. Ik, die de grootste scepsis hanteer in dergelijke zaken ... awel ik sta verstomd van mezelf.
In Santiago heb ik buiten het afhalen van mijn diploma en een kort bezoekje nog niet veel uitgehaald. Ook hier in Santiago was het prijs om een albergue te vindn, pfffft ik kan het me niet meer aantrekken .... er valt altijd wel iets uit de bus.
Lynn had ik nog graag teruggezien. 't Was 4 dagen geleden. En is het allemaal toeval ? Dat bestaat niet heb ik ondervonden. Lynn had elke dag in haar dagboekje geschreven dat ze mij en Christian terug wou gezien hebben vooraleer ze terug naar Florida trok. Er lopen hier 50.000 mensen in de straten en ja , zit Jaakske er voor iets tussen ? In't laat hebben we Lynn terug ontmoet zodat we morgen dan toch een mooi afscheid konden fiksen.
Morgen ga ik naar de pelgrimsmis in de kathedraal. Ik moet immers mijn beloften naleven. Mijne speciale paternoster weet je nog ..... De pompiers in Beaumont, de politiepatrouille in de banlieu de Paris, die lieve mensen uit Lisle, de gazettenmadam uit Albert. In deze mis zal ik ook alle mensen treffen die mijn camino zo waardevol hebben gemaakt. Ik ben echt moe nu.
Une vague bleu qui veut m'emporter c'est comme un amour qui en rève d'exister cest comme un soleil la haut dans le ciel Ce n'est rien que moi, tombant dans tes bras Une vague bleue qui veut m'emporter c'est comme une histoire que je rève d'inventer c'est comme le vent un soir de printemps Ce n'est rien que moi
Dankjewel vrouwke dat ik deze droom heb kunnen waarmaken. Dankzij jouw steun. Het was een dag volgeladen met emoties en ik heb het kunnen waarmaken. Die hoop stenen daar in Compostela dat men een kathedraal noemt heb ik vandaag gezien, Je hebt deze Camino met me meegelopen. Ja het was tot op het bot soms maar dat was nodig, ik hield ervan en ik heb er een onvergetelijke herinnering en een hoop levenslessen aan overgehouden.
Daarom dat ik deze laatste etappe, de allermooiste op mijn Camino, dan ook aan jou opdraag.
De wandelweg was vandaag te vergelijken met die van de voorbije dagen. Bossen, holle wegen, wouden, allemaal al gezien tot nu. Dat het de voorlaatste etappe was heb ik alleen gezien aan de medepelgrims-vrienden die ook naar de finale toeleefden. Cathy, Benedicte, Ulva en Janet de Zweedse madammen. Allemaal tegengekomen onderweg. Jammer, den Branjo en den Joe miste ik al enkele dagen. Morgen in Santiago zal ik hen wellicht wel weer tegen het lijf lopen. Lynn de air-hostess van American Airlines miste ik ook vandaag. Enkele dagen terug zocht ze een albergue op vanwege de stortbuien.
Vandaag is het allemaal een beetje voorbijgegaan in een roes. Letterlijk en figuurlijk. De voorlaatste etappe heb ik nergens bij stilgestaan. Ik wou het een beetje van me wegschuiven. Alle smsjes, de mails .... ze deden me plezier, zelfs meer dan dat ... het was een beetje onwezenlijk. Zolang onderweg, een heel ander levensritme en ik werd eigenlijk ineens wakker geschud. Binnenkort terug in het ritme hervallen van Jan Modaal. 't Zal me een gat varen.
Echt heel relax den dag begonnen. begonnen aan kilometerpaal 39 en op kilometrpaal 32 zat ik een bocadillo con queso te eten met mijne maat. Kilometerpaal 29 een pelgrimsmenuke met een paar pinten en de herbergier zette er de fles pruimenschnaps bij. Tot kilometerpaal 16 heb ik met een stuk in mijne frak gestapt. Moordend, echt waar, nog een paar venijnige klims erbij, ik heb even in de gracht gelegen ... ik denk dat de vermoeidheid begint op te spelen. Onder normale omstandigheden zijn enkel borrels schnaps een snoepke tussendoor maar nu was het koekenbak. Soit, 't is niet gemaakt om de grond mee te schuren. Maar al dat gedoe maakte dat ik geen slaapplaats meer vond. Albergue na albergue was completo. Uiteindelijk in Pedrouzo nog een 6de klas hotelleke gevonden, het was al donker ondertussen en den 10 urenhond was al op ronde . Veel geluk gehad dat ik de gele pijlen nog volgen kon. . Alles lost zichzelf op, dat kan je je niet voorstellen ..... paniek of ongerustheid is nergens voor nodig. Altijd komt er wel iets uit de hoek dat je voorthelpt. Dat is de hoofdles die ik uit mijn Camino heb geleerd. Echt waar.
Morgen is de finale. Als het God belieft wals ik Santiago binnen. Ondertussen heb ik vandaag enkele schitterende smskes en mails gekregen. De mails van mijn kinderen waren echt ontroerend..
Le bonheur se partage. dat is nog een les die ik geleerd heb op deze Camino. 't Is een doordenkertje dat ik onmogelijk kan uitleggen. Je moet er pelgrim voor geweest zijn .
Op de vooravond van de finale etappe wil ik nog een bedenking maken. Er zijn mensen die hun ongelijk zullen moeten bekennen wat betrof de slaagkans van mijn onderneming........ Het is aan hen dat ik deze voorlaatste etappe opdraag, met de beste bedoelingen en zonder rancune. Weze het wel een beetje in de wind
Tot morgen ..... SANTIAGO DE COMPOSTELA .... Heilige Jacobus rolt uwe loper maar uit. De rooie als ik dan toch mag kiezen.
De camino : Palas del Rei - Ribadiso de Baixo 26 km
Heel tof van iedereen om al zoveel 'Proficiatten" te mogen ontvangen, en dit bijna aan de vooravond van mijn aankomst. Echt ik wil het al vermelden dat zonder de steun van zovelen deze pelgrimstocht onmogelijk zou geweest zijn. In het bijzonder mijn vrouw Annick, daar ben ik van overtuigd, die de meeste verdienste krijgt in mijn eventeel slagen. Ik ben er nog niet hé Nog 39 km te stappen vanaf morgenvroeg.
Mijn maat heeft me al uitgenodigd om in de 2de helft van oktober enkele dagen af te zakken naar de Mont St. Michel. Toen hij vertrok heeft Père François, een pater van 94 jaar oud, in de Kapel van St Pierre op de Mont st Michel daar een mis opgedragen voor het vertrek van mijne stapmaat. Hij is daar den baas van "Les Soeurs de Jérusalem". Wel die Père François gaan we eens bezoeken. Het moet een pater zijn die ondanks zijn ouderdom toch veel van humor houdt. Volgens mijne maat vergist hij zich nogal eens in de mis tussen een religieuze psalm en het répertoire van Dalida zaliger . Ik zal hem een paar trappisten meebrengen. Wie weet wat hij dan zingt ? ;-)
Regenen. Pijpestelen en in het Antwerps is er een volksuitdrukking : Het regent oude w....'. Ik durf het niet meer te schrijven. 't Was er niet veel naast. Bakken hemelwater die van de rotswegeltjes naar beneden stroomden. Geen moment hield dat op. Ik liep erbij als de bultenaar van Parijs, Qasimodo van de Notre Dame, met die poncho over mijne rugzak getrokken. In tegenstelling tot gisteren heb ik vandaag mijn kousen kunnen drooghouden. Bah, das pas balen met van die zompige schoenen lopen.
In het Jezuiëtenkapelletje van Sarria is Christian zijn zonden gaan biechten. 'Voor al de lelijke woorden die ik al gezegd heb op mijn pelgrimstocht' was zijn motief. Bij het buitenkomen zei hij me dat St. Jacobus zijn zondentellerke terug op nul had gezet . Nog geen kwartier later stond dat tellerke al terug vol. Fransmannen kennen er wat van hoor. Zeker de lelijke woorden, ik wil ze hier niet herhalen. Ik geef mijne maat dan ook de schuld dat St Jacobus op de één of andere manier weerwraak neemt . Het mottige weer als bondgenoot.
Het slechte weer zette een domper op de wandeling. Prachtige bossen die zo in een sprookjesdecor zouden passen. Eeuwenoude eiken, als pilaren zomen ze de holle wegen af in het donkere bos. Eucalytusbomen geven dan weer een frisse geur aan de omgeving. De regen geeft dan ook zo een speciaal akelig accentje aan het bos. Prachtig en indrukwekkend zijn die wouden.
Overmorgen hoop ik Santiago binnen te lopen. Ik denk dat het een vreselijk emotioneel moment zal worden maar ik probeer het nog even voor me uit te schuiven. Ik wil me er nog niet te veel van voorstellen ..... nog amper 39 km.
We zien wel, tot morgen !
Laat me deze etappe opdragen aan iedereen die me tijdens mijn tocht gesteund heeft. Dat ben ik hen verschuldigd.
Voila, we zijn weeral een dagje verder. Gisterenavond nog even in de zaal binnengewipt in die reuze-Albergue maar het was er me ietske te druk. Die Spanjaarden beginnen maar eerst 's avonds te leven en dat ben ik niet zo gewoon ;-). Na een paar pintjes ben ik dan maar gaan slapen.
't Stappen doet me een beetje denken aan de eerste weken toen ik vertrok. Slecht weer, veel regen, harde wind, natte kleren .... het herhaalt zich maar gelukkig voor niet lang meer . Ik ga het stappen missen maar zeker niet die triestige dagen met slecht weer. 't Stak me eigenlijk wat tegen vandaag .... die laatste loodjes hé.
Het was op de koop toe zo geen heel mooie etappe vandaag maar ik denk dat dat regenweer er wel voor iets tussenzit. Als dat zo regent op je weg zet je je verstand op nul en je stapt maar op. Mijne stapmaat was in vorm. Voor ons liepen er 4 madammen uit Noorwegen die even stopten omdat er één madam druppeltjes in haar ogen moest doen. 'Je vais les avoir' hoor ik hem nog zeggen. Ter hoogte van die madam die haar oogdruppeltjes aanbracht en de drie anderen die toekeken deed hij of hij verschrikkelijk struikelde. Ze verschoten zich een bult. De speelvogel van 70 komt terug tot leven. De mensen voor hem kietelen met een strohalmke en dan van de loze gebaren als ze hun oren krabben .... Ik ben blij voor hem. Ik steek hem dan ook vroeg in zijn bed zodat hij 's morgens er goed uitgerust uitziet . Misschien gaan we naar Finisterre met de bus als het te slecht weer blijft. Tenslotte de Camino loopt tot Santiago dus dat stapwerk is wel meegenomen maar de pelgrimstocht zit er dan eigenlijk al op. We zien nog wel.
Jongens ik kan me nauwelijks concentreren hier in de eetzaal. In de zaal slapen er al mensen. Marie Hélène de Finse zit met me aan tafel en het is zo vermoeiend om haar Engels te verstaan en ermee te klappen en tegelijkertijd te schrijven. Pfffft, ik wil niet onbeleefd zijn. Wat verder zitten er dan weer 3 Zweedse madammen met de dobbelstenen te 'Kloten'. Benedict dan weer, een jong vrouwke van 35 zit mee aan tafel en laat haar armen en benen zien. Half opgefret van de bedwantsen dat joenk. Gelukkig is ze er van af nu. Ze liet haar armen zien. Lelijke littekens van die beten.
Eindelijk ben ik de eerste hospitalero tegengekomen die zich op een behoorlijke manier van zijn taak kwijt. Pelgrims die faken zoals taxihoppers en degenen die in Sarria vertrokken kwamen er niet in voor 6 uur. Heel zorgvuldig zag hij de credencial na op de stempels. Pas dan kwam je er in en was je meer dan welkom. Zo hoort het te zijn.
Morgen naar Arzua .... bijna 30 kilometers en mijne weerman geeft maar 14 graden en regen ....... Ben benieuwd hoe het weer in België is. Hier is het dag en nacht verschil met het weer in Castillie Leon. Raar hé, op nog geen 50km afstand een heel ander klimaat. Ik denk dat ik ook ga verschieten van het weer als ik thuis kom !
Caminante Todo pasa y todo queda, pero lo nuestro es pasar, pasar haciendo caminos caminos sobre la mar. Caminante, son las huellas el camino, y nada más, caminante, no hay camino, se hace camino al andar. Al andar se hace camino, y al volver la vista atrás se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar. Caminante, no hay camino, sino estelas en la mar.
Reiziger Alles gaat voorbij en alles blijft, maar ons lot is voorbijgaan, voorbijgaan en wegen maken, wegen over de zee. (v/h leven) Reiziger, je sporen zijn de weg, en niets meer, reiziger, er is geen weg, je loopt en maakt de weg. Al lopende maak je de weg en als je achteruit kijkt zie je het pad dat je nooit meer opnieuw zult betreden. Reiziger, er is geen weg maar slechts schuimsporen op de zee.
Het begint nu echt te korten. Vandaag ben ik kilometerpaal 100 voorbijgestapt. Het was een heel mooie etappe maar het weer zat echt niet mee. Stormweer met vele rukwinden. Hoe je het ook probeert, je kan je jezelf niet drooghouden in die gutsende regen. Ik mag nochthans niet klagen, het was lang geleden dat ik nog regen gehad heb. Mooie bossen heb ik doorkruist waarbij je soms het gevoel kreeg dat er zo meteen een dinosaurus achter de bomen kon uitspringen. Eewenoude eikenbossen waar de stammen tot sprookjesachtige vormen zijn gegroeid. Jurassic Park in Spanje. Heel mooi maar ook erg vermoeiend. Constant klimmen en dalen op die zandwegen en nu met die regen waren de rotspaden vervaarlijk glibberig.
Het is hier in Galicië een heel ander Spanje. Ander klimaat, andere natuur, andere taal ... zo verschillend van Castilië y Leon. Lynn, het madameke uit Florida werd vandaag onderweg hardhandig aangepakt door een verkoper. Hij dwong haar om haar credencial af te geven om er een stempel op zetten. Hij had haar wijsgemaakt dat ge 2 stempels per dag moest hebben om je certificaat te krijgen in Santiago. Den bruut trok haar zijn winkel binnen aan haar rugzak. We hebben het niet gezien maar even verder zat ze ons op te wachten om haar verhaal te doen. De Christian wou er al direct naartoe om hem een lesje te leren. Ach wat haalt het uit ? Vroeg of laat heeft hij wel eens een verkeerde voor.
Vandaag nog eens in een reuze albergue aangekomen. Ik denk wel 200 bedden maar het is allemaal netjes georganiseerd. Danielle tegengekomen de Canadase madam, ook den Joe teruggezien, die hadden we het laatst in Burgos gezien. Iedereen begint aan de laatste loodjes nu. Die zijn zoals men beweert wel eens het zwaarst. Ook zijn er in Sarria veel 100km pelgrims gestart. Allemaal nieuwe outfits, als ik er naast ga staan ben ik precies een clochard. Binnenkort kan ik terug naar de beschaafde wereld. Voor Annick begint het zwaar te worden nu ook het slechte weer zijn intrede heeft gedaan in België. Einde van een zomer op weduwschap. Alles is vergankelijk.
Fawlty Towers, zo kan ik dat hotelleke waar ik gisterenavond logeerde nog het best omschrijven. Jongens toch, of meisjes naargelang ge het zelf wil invullen. We waren gisterenavond nog volop aan het eten en die oelewapper deed het licht uit. Zijn maten waren eraan gekomen om met de kaarten te spelen en het feit dat er nog klanten zaten in zijn 'restaurant' was er even te veel aan. Ik kan er goed mee lachen nu. Vanmorgen kon ik hem op een beleefde manier en met wel afgewogen woorden in't " Vloms" mijn prettige ervaring laten welgevallen.
Het ontbijt heb ik genomen bij zijn concurrenten aan de overzijde waar de eerste pelgrims toestrompelden . Echt waar, die kwamen aan vlakbij het terras na een klim van pakweg .... als je de schoenen van je voorloper kon vastnemen was dat op schouderhoogte. Het deed me plezier om het terras van John Cleese leeg te zien.
Cathy uit Colorado had het even moeilijk. Die kwam er ook aangestrompeld op dat terras. Mountain Mama had ik enkel dagen eerder voor haar voorgezongen, eigenlijk 'Country Roads' van den John Denver. Al die bergen om haar heen deden haar een beetje heimwee krijgen naar huis. Ze loopt haar Camino om een scheiding te verwerken. Lynn daarentegen uit Florida waar ik vandaag een stukje mee gelopen heb, moest me even goed uitleggen of er in Florida Buffalo's graasden. Nee dus, kon ik begrijpen. Deze vraag kwam spontaan in me op toen ik met haar even opzij moest houden in een smal straatje voor een kudde bruine koeikes. Volgens de Christian 'Des Charolais' , die door het dorp wandelden. Ongewild stak er in mijne kop het beeld op van een stampede van bizons door de Great Plains. Lynn verzekerde me dat er in Florida geen bizons graasden. Schat van een meid die Lynn. Ben er al uitgenodigd . Wat later dan weer Marie - Hélène uit Finland tegengekomen. Die was een tijd opgetrokken met Italiaanse dokters die vanalles mankeerden. Zo ik kon opmaken uit hare klap heeft ze die allemaal via haar therapie kunnen beter maken. Toffe madam temeer omdat ik uitgenodigd werd aan haar Fins stekje. Finland het land met de 1000 meren weetjewel ? 't Zal er nooit van komen vrees ik
Eerst was ik zinnens om richting Sarria te lopen via de lange weg. Volgens ingewijden hier ter plaatse was dat niet de mooiste weg. De kortere, zoiets van een 4 km korter, was veel mooier. Die dan maar genomen maar dat was weer klimwerk van de bovenste plank. Gelukkig was mijne stapmaat er terug bovenop zodat hij ditmaal geen respiratoire ;-) problemen kreeg. We hebben mooi gestapt vandaag in een toffe streek. Spijtig dat ik de fotokes nog niet heb kunnen downloaden. Prachtig, prachtig en adembenemend. Oeroude holle weggen langs die bergkammen. Steile klims over rotsen en keien. Vergezichten waar je niet op uitgekeken raakt. 't Is adembenemend. En, omdat je het allemaal te poot doet worden al je zintuigen geprikkeld dat het een lust is. 't Valt niet meer te beschrijven. Je moet oppassen dat het geen drug wordt.
Vandaag kwam ik Bénedict tegen. Een Frans madammeke die een paar dagen met Christian had meegestapt vanaf St Jean d'Angélie. 800 km niet meer gezien en ineens zie je dat madammeke terug op een bankske in een straatje in Triacastella. Heel die Camino is een 8 -vorm maar dan in het meervoud. Ontmoeten, voorbijlopen, praten, mekaar niet meer zien, 200 km verder mekaar terug ontmoeten, hartelijke omhelzingen omdat je nu éénmaal even hezelfde objecief deelt, terug adieu zeggen, elkaar nogmaals ontmoeten, ditmaal dan een nog hartelijkere omhelzing waarvan je voelt dat ze gemeend is. Onbeschrijflijk die energie die je voelt bij zo een knuffel en dan moet je noteren dat het allemaal mensen zijn waarvan je enkele weken terug nog geeneens het bestaan van vermoedde. Ik heb veel geleerd. Ook Christian heeft me op vele dingen gewezen die ik nog wil onderzoeken. Ben altijd erg realistisch maar het is juist dat de Camino je horizon verbreedt. Magnifieke en onverklaarbare sensaties. Echt en niks geveinsd. Binnenkort worden we weer gedwongen om in het gareel te lopen van de mallemolen die onze maatschappij ons opdringt.
Gestopt in Pintin, 30 km was genoeg vandaag. Morgen is het nog maar een getalleke met 2 cijfertjes. 't Is aan het korten nu .... ik krijg ook een beetje heimwee nu. Net als Cathy.
Thats 's it pour aujourd'hui.
Manana Sarria voorbij. Ben benieuwd of dat er nu echt zo een cirkus is zoals men beweerd.
Eigenlijk zat ik gisteren in een 5 sterrenhotel voor 8 Euro. Niet dat de luxe me interesseert maar ik had gisteren een kamer met mijne maat van 40 m², televisie, een privéterras, dubbelpersoonsbedden en niemand met wie we deze kamer moest delen. De rippers , eerst zeggen dat er geen plaats meer was in de Albergue.
't Was een superdag vandaag. Onderweg nen toffe mens tegengekomen. De Marcel ! Toevallig, nu zijn ze met 4 die Marcellen. Marcel is ne Canadees uit Quebec. De mens is bijna 80 en loopt de Camino met zijn kleindochter. Verwondering alom van mijnentwege over die mens zijn levenskracht. 11 jaar geleden is zijn vrouw gestorven na een evenlange lijdensweg. Verleden jaar zijn zoon en het is nu de 4de keer dat hij de Camino loopt. Vol humor maar het kan natuurlijk zijn dat hij in de eenzame momenten veel weent. Dat vertelt hij er natuurlijk niet bij, begrijpelijk. Hij is de Camino beginnen lopen toen hij besefte dat hij tussen zijn maten geen plezier meer had. "Des vieux croutons" zoals hij hen noemde. In't Vlaams vertaald "Zageventen". Na 50 jaar in een sigarettenfabriek gewerkt te hebben is hij beginnen te stappen. "Il me faut, de temps en temps, une nouvelle batterie pour mon peacemaker" wist hij te onthullen, waarbij hij met veel trots zijn borstkas ontblootte om den bult te tonen waar zijne peacemaker zat. En soms zat het hem wel eens tegen op zijn camino's en dan zei hij "Marcel, ferme ta gueule, tu as encore tes dix orteilles, alors marche !". Zoveel humor na zoveel tegenslagen. Op de camino krijg je levenslessen. De jongen die zijn kleindochter leerde kennen op deze Camino, een Italiaan ..... 'je l'ai adopté' zei hij met een glimlach op zijn gebruinde gezicht. Zijn spierwitte haren spraken boekdelen. Markante ontmoetingen, die blijven je bij.
Zware etappe vandaag, echt tot op het bot. Verdomme echt afgezien vandaag. No Pain no Glory. De Glory was er, de Pain des te meer. De O Cebreiro. In't boekske zie je wel dat dat bergske naar de 1400m ging maar er is weinig aandacht op die moment om te beseffen dat je bijna 900 meter klimt op amper 3500 meter. Das 2 uur travakken aan een stijgingspercentage van bijna 25%. Ik dacht dat mijne maat er in zou blijven. Stap voor stap jezelf die helling opsleuren, dat gewicht van die rugzak, die losse keien waar je je nek over breekt als je niet oplet, die rotsformaties onder je bottienen, de hitte op je schrobber, die bezwete gezichten van je medepelgrims, de afgronden die je passeert, na elke bocht dat je denkt dat het plat wordt en dan terug een helling die zo nodig nog grelliger stijgt dan degene die je juist bent opgeklauterd. Sint Jacob is me een woordeke verschuldigd.
't Was afzien maar het was de moeite waard. Zo mooi die berglandschappen. Groentinten op die bergflanken in alle schakeringen, watervalletjes van de Valcarce in de valleien, waterbronnen die zomaar uit het gesteente naast je langs stromen, grote groene hagedissen die voor je voeten wegvluchten, mooie vogeltjes die je uitdagen op de weg .... onbeschrijflijk hoe prachtig de natuur is. Tussen die bergen voel je je pas klein en besef je ten volle hoe nietig je eigenlijk maar bent in die grootse Schepping. Waar zijn die grote smoelen ? ... Knipoogje.
Jongens vanavond weer een staaltje gezien van platte uitbatingscommerce van de pelgrim. Mijne maat was zo moe dat ik hem halt moest toeroepen en bijna dwingen om een bed op te zoeken. 30 km was genoeg en echt, ik dacht dat hij de pijp aan Maarten zou geven. In Alto de Poio, een 10 km na de Cebreiro en nog eens een klim van 200m .... In de Albergue : Completo, zelfs de alberg ervoor ook al. Kamers genoeg nog. Ok dan maar een kamer genomen maar eerst nog een goei pint genomen op het terras. Even later, staat er iemand te wuiven vanuit een venster van de albergue aan de overkant. Verdomme, dat was Viviane de Porto Ricaanse. even later zat ze mee op het terras. Ze werd 36 vandaag en dat hebben we gevierd. Tegen de goesting van de uitbater van ons hotel want Viviane en haar gezelschap zaten bij de concurrentie gelogeerd. Toffe mensen weeral ontmoet, Steffie en Dieter (denk ik) uit Duitsland, Danielle uit Quebec. Simpel maar gezellig gegeten, liedjes gezongen voor de jarige, een reuzegezellige avond was het. Kort, maar dit ook mede omdat de hoteluitbater de mensen bijna buitenjoeg. Bah, enkel de Pelgrims maar gebruiken om er geld uit te slaan, de loser. Zijn wijf, vergeef me het woordgebruik nog maar eens, was al geen haar beter toen we incheckten.
Op de O Cebreiro was er een kilometerpaar die 156 km naar Santiago aangaf. Tegelijkertijd was dat ook de grensmarkering tussen Galiciê en Leon et Castille. Voor de deur staat er nog zo'n steen met 143 km erop. Elke 500m zal ik zo'n paal aantreffen. 't Is toch een teken dat het einde in zicht komt.
't Wordt laat, morgen richting Triacastelle of zoiets. Ik ben ondertussen alle voeling met plaatsnamen en data kwijt. Nog meer pelgrims zitten met dat probleem
Deze dag was een hele speciale, een mooie maar vooral zware waarvan ik zeker was dat ik die zou onthouden. Deze heb ik dan ook opgedragen voor .... ach 2 dagen geleden heb ik het vermeld, forget it.
Gisteren was het een baaldag, ik zat echt niet goed in mijn vel . Mijn blogbijlage heb ik een beetje ongelukkkig neergepend ook al, ik zag het vanmoregn . Soit, het zei zo . Vandaag ging het terug opperbest. Zo hoort het te zijn. Goed uitgeslapen vanmorgen en met mijne stapmaat ging het al een stuk beter. Op tijd een hart onder zijne riem steken en hij geraakt er wel.
Fuentas Nueva ligt niet op de Camino zodat ik vanmorgen op goed geluk een route heb moeten improviseren om terug op de St. Jacobsweg te geraken. Ben er in geslaagd . Al goed want tussen die bergen hier mag je je niet te erg vergissen.
Ik zat juist, vanop de rechterkant zag ik ineens een horde pelgrims aanzwellen. Den Branjo, had hem al enkele dagen niet meer gezien, Kristen - de Deense Soeur Sourire die in de Faroër eilanden en Groenland ontwikkelingswerk heeft gepresteerd, Mary, onze Ierse leading Lady, Pierre de Oostenrijkse diplomaat op rust die in Leon op de binnenkoer moest slapen, Marie Hélène de Finse therapeute die me ondertussen uitgenodigd heeft aan haar Fins meer van 5km doorsnee, Lynn, een tof madammeke uit Florida. Ineens terug allemaal tesamen. Wow ... Hoe onnozel het mag klinken maar er is een mystieke verbondenheid met elkaar door het gezamelijke doel.
Christian vertelde me dat je eigenlijk enkel mensen aantrekt die een spiegel van jezelf zijn. Ik moet hem gelijk geven. Oudere mensen zijn nu éénmaal wijzer.
Supersjieke rit vandaag. Laat vertrokken maar toch nog bijna 30 km bijeengebokst. In Villafranca del Bierzo even halt gehouden om een pintje te drinken en wat fotootjes te trekken en terug de baan op. Morgen is de O Cebreiro aan de orde. Normaal is die klim aan het einde van de dag maar ik heb door door te lopen naar Trabadelo al 10 km in de pocket.
Geweldig mooi die rit. Dwars door kastanjebossen en lage valleien. De klim vanuit Villafranco was vermoeiend. Vals plat zoals ze het nogal durven benoemen. Op de valleiwanden kon je hier en daar al eens een wilde orchidee vinden. Even zag het er naar uit dat het zou gaan onweren maar dat was loos alarm.
Ik wou eerst stoppen in Pereje maar die Albergue was volzet. Eerst een pintje daar gedronken met Lynn die daar een plaatske had gevonden. De albergue zat vol Italianen en afgaand op de door hen geproduceerde decibels was ik eigenlijk blij dat ie volzet was. Doorstappen naar Trabadelo dus. Ook hier weer truuken van de foor. Alles volzet, enkel nog kamers aan 45.
Als je dan doet of het je niet interesseert dan is er ineens nog plaats. Ik zit hier nu in een slaapzaaltje met 5 tweepersoonsbedden alleen met mijne maat. Alles brandnieuw, precies een eersteklashotel. Nette douche, kraakverse lakens, een luxe .... voor 8 euro.
Ik ga slapen nu, morgen wordt het een zware dag. Maar zeker een mooie, dat staat nu al vast.
Vandaag bereid ik me voor op de klim van de O Cebreiro. Voorbereiden is veel gezegd, de moeilijkste etappes waren toch die in de Landes. Jongens dat was nog afzien. De Pyreneeën, de Mesetas waren wandelingen. Ook vandaag was het een beetje zwaar. Niet zozeer de hellingen maar wel de afdalingen. Daar moet je echt op je qui vive zijn om je nek niet te breken. Ik heb er een paar fotokes van gepakt.
Met mijne maat gaat het niet zo goed. Hij houdt zich beter voor dan het in het werkelijkheid is. Ik hoop dat hij genoeg rust vind. Ik heb aangedrongen om vandaag een hotelleke op te zoeken zodat hij eens goed kan uitrusten buiten de drukte om van die albergues. Je kan er slapen in die albergues maar het is allemaal rudimentair. Gisteren in El Acebo was er geen water in de douches of toiletten. De hospitalero, een echte 'Vautrien' hield ons na boeking aan den 'tar'. Hij was reeds volgeboekt en toch liet hij ons betalen. Ik werd het gewaar ... hij rekende op een afzegging van het één of ander koppel. Allemaal kul. Zie eerst nog naar de match Madrid- Manchester ... daarna ga ik jullie je bed aanwijzen. Neem nog een pintje .... allemaal om de tijd te rekken. KMK ik wil gaan slapen maatje. En nu wil ik dat je me zegt waar ik kan slapen. Met mijnen baard zie ik er gevaarlijk uit , woeha ;-)
De laatste dagen zijn het allemaal toerekes van rond de 30 km. Je kan dat moeilijk vergelijken met een wandelingeske door het Zoniënwoud. Dat zijn echt Camino's waarvan je zegt ..... Sint Jacob maakt het ons echt moeilijk. Maar het blijft magisch, die verbondenheid met de weg. Het wordt een drug, het geeft je zoveel voldoening dat je het eigenlijk niet onder woorden kan brengen.
Gisteren ben ik Lynn nog tegengekomen in Manjarin. Een onooglijk dorpje na het Cruz de Ferro. Dorpje ? Juist gesteld 1 albergue maar onooglijk rustiek. 'Un vrai Bordel' zei mijne maat. Lynn zat iets verder haar tomaatjes op te eten onder een ceder. Iets daarvoor was ik de albergue gepasserd waar ze logeerde. De film St Jacques Le Mecque (Met een knipoog naar Mekka) werd er gedraaid. In't kort : Een moeder liet een nalatenschap na aan haar kinderen op voorwaarde dat ze zich verzoenden en samen de camino liepen. 't Moet een fantastische film zijn. Tot knokkens toe tussen de broers en zus maar ze hebben het gehaald. Eigenlijk een parodie op het echte leven maar tegelijkertijd er ook naar gegrepen.
De O Cebreiro ga ik opdragen aan de mensen die ik teleurgesteld heb in mijn leven. En tegelijkertijd ga ik die ook opdragen aan de mensen die me nog gaan teleurstellen in de toekomst of degenen die me nu teleurstellen. Ik ben er klaar mee, ik kan er niets meer aan toevoegen. Ik heb mijn doel en verwachtingen kunnen inlossen op mijn Camino. Daar ben ik nu reeds geweldig dankbaar voor. Alhoewel ik in mijn proloog op 2 juli dit als 'even terzijde' heb vermeld was dit erg belangrijk voor me. Deze camino heeft me nu al gelouterd. Je zal het misschien niet snappen, ik neem dit jullie alleszins niet kwalijk ..... het valt niet uit te leggen. 't Is magisch.
Dank je Biker Guy voor het onderstaande mooie gedichtje
Heel alleen Zonder geluid Heel alleen Stil en stil zo stap je steeds verder enkel het geluid van je stokken en stappen op de grond het is zo dat je het wil De rust van natuur De stilte zo fijn De vogels ze fluiten De stilte hier buiten Stralen van warmte De kracht van de zon stilte de stilte De natuur het bezong
De camino : Santa Catalina de Somoza - El Acebo 30 km
Ben er terug. 't Was een wondermooie trip vandaag. De bergen in, zo schoon maar verdomd zwaar. Even zag het ernaar uit dat het zou regenen maar gelukkig bleef me dat bespaard. Niet zozeer de klim naar 1500 meter was zwaar maar wel de afdaling naar El Acebo. Dat was verdomme gekkenwerk. Zo steil naar beneden over keien en los zand. Jawadde !!! Van 1400 naar 800 meter op nog geen 3 km lopen.
Vandaag heb ik weer een mijlpaal voorbijgelopen op de Camino. Dat was even slikken. Het Cruz de Ferro waar ik mijn steentje heb neergelegd. Echt emotioneel. Ne vent mag niet bleiten maar dat was bijna raak. Mijne maat had ook een keitje mee. Een keitje van een ventje dat Victor heette. Opgeraapt aan de Mont St. Michel.
Mijn steentje heb ik vlak aan de voet van het kruis geplaatst. Ik hoop, hoop doet leven zegt men, dat het zin heeft. Het is alleszins een gebaar dat verdriet niiet alleen moet gedragen worden.
't Was een sobere dag, ik wil dat zo houden.
Morgen ga ik Ponferrado voorbij naar Cacabelos. Mijne maat noemt het Bellemerde We zien wel Slaapwel
De camino : Hospital de Orbigo - Santa Catalina de Somoza 28 km
Eergisterenavond is mijn zoon er dan toch nog doorgekomen. Ik zat al in het restaurant toen ik ineens een belletje kreeg. Wat een verassing, hij stond vlakbij het restaurant. Een heel fijne avond gehad tesamen met Eva en goed gegeten daar. Voor 8 euro is dat geen geld. Ik had geen tijd meer om mijn blog te schrijven. Daarom doe ik het nu vlug. Vanavond schrijf ik mijn blog voor de etappe van vandaag. Die draag ik op aan een heel lieve vriendin. Heb haar al gesmst vanmorgen. Het Cruz de Ferro komt eraan.
Het was een mooie etappe vandaag met een bezoekje aan Astorga, een heel mooi stadje. François de beroepsmilitair en Martine zijn vrouw waren daar aan hun eindpunt gekomen. Hartelijk afscheid genomen en ja, dat is altijd een beetje treuren om de mooie momenten tesamen.
Onderweg naar Astorga ben ik nog Cathy uit Colorado en Mary uit Ierland tegengekomen. Samen even geaperitiefd boven op de berg met oudbakken sandwichkes, paté en een tonijnbroodje. François had nog een klets wijn over .... weeral een subliem moment van vriendschap en samenhorigheid. de Camino verbind mensen op een manier die ik niet kan verwoorden. Ik betwijfel het of iemand daartoe in staat is om dat te kunnen verwoorden.
Ook gisterenavond was mijn zoon en zijn vriendin nog van de partij. In de Albergue van Santa Catalina de Somoza had hij een kamer gereserveerd. Ook weer een mooie avond tesamengehad. Vandaag reist hij verder naar Zarragossa. Vanmorgen was hij nog niet wakker. Ik heb een briefje achtergelaten onder zijn ruitenwisser. Een briefje van een trotse vader.
Ik zit hier nu op een terraske in Rabanal del Camino. Uit de luidsprekers knalt er 'Devil in disguise' van den Elvis. François, nog een andere Fransman uit Lyon met gezwollen knieën, trekt in de gauwte nog een fotoke van uw reporter ter plaatse .... Zalig, ik bereid me voor op de klim naar het Cruz de Ferro. Een erg emotioneel moment op de Camino. Daar zal ik mijn steentje neerleggen en aan iedereen denken die me tot nu zo hartverwarmend gesteund heeft. Dankjulliewel
Tot straks, na mijn klim naar 1540 m. Ik heb er al 12 gestapt nu, nog 18 km tot in El Acebo. 't Zal zwaar worden denk ik.
De etappe naar Catalina draag ik op aan Isabelle (Isabolleke), een heel toffe ex-collega.
Een lange etappe vandaag waar ik vroeg aan ben begonnen. Pierre de Oostenrijker had het erg koud gehad vannacht op die binnenkoer.
Vannacht dacht ik verdorie dat het aan het stortregenen was maar het was een ventilator die in de slaapzaal draaide. In die klooster Albergue van Leon werden de vrouwen netjes van de mannen gescheiden gehouden . Nog echt zoals vroeger jaren het geval was. Bah, 't was er maar een koude bedoening en om halftien ging de deur al dicht. Dan heb ik het vandaag beter getroffen in Orbigo. Parochiale herberg in een mooi kader met een gezellige tuin.
Ook bijna de ganse etappe langs de N120 gelopen. Ditmaal omdat mijne zoon me een bezoekje wou brengen en in Orbigo zijn tent zou kunnen opslaan. De camping sloot echter om 10 uur dus heb ik hem moeten laten doorrijden naar Astorga, daar kom ik morgen voorbij. Daarjuist dan een smske gekregen dat hij een hotel in Orbigo zal boeken voor deze nacht. We zien wel.
Het is ontzettend moeilijk om een deftige afspraak te kunnen maken met mensen buiten de Camino om. Je bent het ritme niet meer gewoon en de regels om zelf onderdak te zoeken binnen een redelijke termijn, aan eten te geraken en de te overbruggen afstanden maken het bijna ondoenbaar. Moeilijk uit te leggen overigens. Ook de Spaanse levensstijl maakt het niet makkelijker. Winkels die 's namiddags sluiten is ondermeer zo een obstakel waar je dagelijks rekening mee moet houden. In de steden heb je dan weer het straatlawaai omdat de Spanjaarden eerst maar 's avonds beginnen te leven. Maar we stappen voort, het is nogal altijd boeiend en zeker nu de eindmeet stilaan in zicht komt. De Camino heeft me al veel wijzer gemaakt. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd. In dat opzicht is hij al geslaagd mag ik met enige trots zeggen. . 't Verstand komt niet voor de jaren mag je gerust zeggen van mij.
Ik ga afsluiten, seffens kan ik mijn zoon misschien eens zien na die lange tijd. Ik heb ze allemaal erg gemist, de ganse tijd. Het weerzien zal weeral een emomomentje worden.
El Pagaya was een gezellige Albergue. De hospitalero kon lekker koken en haar man zorgde 's morgens voor het ontbijt. Om tijdig in Leon te zijn ben ik vroeg vertrokken. Om 11 uur was ik al in Leon. Aan de albergue van het klooster was het al aanschuiven. Onze guitige 3 Hollanders waren al lang op het appel verschenen .... met de bus . Let op : Belgen en anderen doen ook zo'n stoten. Dit was louter toeval.
Leon is een heel gezellige stad. 's Avonds bruist het er van vertier en plezier. Straatmuzikanten, gezellige winkeltjes, kleine straatjes, een mooie kathedraal en stralend weer dat er voor zorgde dat het 's avonds nog 37°C aanwees op de thermometers.
De weg er naartoe was nogal slordig. De ganse tijd naast de N120 gelopen wat eigenlijk niet zo een mooie wandeling opleverde. Binnenkort komt er verandering in. Nog een paar steile klimpartijen tot 1500 meter, dat belooft !
Mijne maat wordt moe. Ook hij heeft al 1500 km in de benen vanaf de Mont St. Michel. Ik zal er voor zorgen dat we onderweg een rustpauze meer inlassen. 't zou jammer zijn dat hij moet afhaken nu we zo dichtbij Santiago zitten. Ik hou het wel in't oog.
Veel nieuwe gezichten op de camino nu. Rond 6 uur kwam ik nog een verdwaalde pelgrim uit Oostenrijk tegen in het stadje. Ik heb hem naar de albergue geloodst maar ondertussen was die volzet. de arme stakker kreeg een matraske en moest op de binnenkoer slapen. Hij maakte er geen probleem van. De hospitalero van dienst had nochthans met een beetje meer moeite die man een treffelijker plaatske kunnen aanbieden.
Ondertussen heb ik mijn foto's kunnen opladen in een Mc Donald. Nog een paar mails beantwoord maar helaas kan ik ze niet telkens allemaal beantwoorden. Er kruipt ontzettend veel tijd in en ik wou een beetje tijd voor mezelf vrijhouden om Leon te bezoeken. 't Was de moeite waard.
De camino : Bercanos de los real Camino - Fuente Villarente 32 km
Voor het vertrek in die gezellige Albergue werd er ons nog een ontbijt aangeboden door die Spanjaarden. Niks is toeval wist David, de hospitalero, me nog te vertellen. Hij was een halve hand kwijt tengevolge van een verkeersongeval. Ik heb dat zelf gezocht zo verklaarde hij. Als ik geen 180 km/u had gereden met mijn auto was dit niet gebeurd. De Camino had hem dit geleerd.
Pelgrimeren
Diep in jezelf
Daar waar geen mens jou kent
Daar vind je de weg
Geloof in je eigen kracht
En dan,
Komt al wat je zoekt vanzelf op je weg
Omdat jij het wilt, niet omdat ik het zeg
Hou vast aan jezelf
Blijf je dromen altijd trouw
Bedankt voor dit schitterende gedicht Freddy
's Morgens is het al flink koud om te stappen zonder dikke trui. Ik ga me er één moeten kopen morgen in Leon. Je moet weten ik zit hier op een hoogte van 900 meter en dat scheelt wel een stukske in graden met de grond op zeeniveau. Gelukkig wordt het overdag nog gezellig warm, tot zelfs heet. Laat maar komen, we draaien er niet voor terug.
Mooie St. Jacobsweg vandaag. Vlak, weinig asfalt en steeds aan de Noordkant die geweldige contouren van het Cantabrisch gebergte. Indrukwekkend mooi, zeker in de morgen wanneer de zon de mist rond de bergen probeert weg te branden. Je raakt er niet op uitgekeken. Onderweg wat moppen getapt en goed gelachen en de 32 km waren zo voorbij.
Af en toe eens halt gehouden aan een barretje om een pintje te drinken en dan weer flink doorgestapt om wat kilometers op te sparen voor de tocht naar Leon. Zo moet ik morgen maar een 12 km meer lopen om in Leon aan te komen. Ze gaan me niet hebben deze keer met 'Completo' vanwege de pelgrims die er met bussen gedropt worden zoals in Burgos. 't Is dan nog zaterdag op de koop toe.
In Fuente Villarente hier ben ik op een gezellige albergue gebotst. Netjes, en ik kwam net op tijd aan voor het avondeten. Verdorie, naast mij zaten 3 Pelgrim Hollanders die morgen met de bus naar Leon rijden. Bang om geen slaapplaats te vinden. Ik heb er niet op gereageerd, 't is deel van de camino. Zo is het leven ook, niet altijd eerlijk. Mijn ex werkmakker die onlangs zijn camino heeft beeindigd heeft me erop gewezen dat mijn camino oneindig mooier zal zijn dan die van hen. Hij heeft gelijk, meer dan gelijk zelfs. 't Is dankzij deze pelgrims dat mijn camino mooier zal zijn dus ze moeten er zijn om het verschil te kunnen maken .
Mijne maat slaapt al, die heeft de laatste dagen wat last gehad in zijn buik. Best dat hij eens goed uitrust. Hij is per slot van rekening ook al 70 alhoewel hij van hart en levensinstelling maar een goeie 30 is, zegt hij zelf. Je bent maar zo oud zoals je jezelf voelt is zijn leuze.
Daarnet nog op de internet-betaalterminal wat mails kunnen afwerken. Wifi bieden ze zelden aan de privé-albergues.
Slapenstijd
Deze is voor Urbain en Diane. Hun zoon, schoondochter en kleindochtertje
De camino : Terradillos de los Templieros - Bercanos de los real Camino 26 km
Gisterenavond was het restjesdag. Een stuk chorizo, ansjovispaté, kaas, ham, toastjes, een appelsien, melkbroodjes en een fleske rooie wijn. Feest op een plastieken tafeltje onder een afdak van de albergue. Meer moet dat eigenlijk niet zijn. Op tijd het bed in om er om 7 uur uit te komen en een nieuwe stapdag te beginnen. Ik hoor het er al een paar zeggen ... wordt die dat niet beu ? Nee eigenlijk niet want het begint te werken als een drug. Heel louterend dat stappen.
Het was een aangenaam wandelingeske door de extramadura. Kale maar toch mooie vergezichten in het landschap. Geen hellingen, best begaanbare wegen en een zacht zomerweertje. Tegen de avond aan werd het wel erg warm. En ondertussen aan de rechterzijde doemt stillekesaan de Cordillera Cantabrica op. Nog een beetje geduld en ik kan de Picos d'Europe zien. Een indrukwekkende bergkam in een mooi natuurgebied, de Covadonga. Ik heb er al eens een toerke met de motor gedaan. Prachtig prachtig, de Camino Primitivo loopt er dwars doorheen maar dat stappend pelgrimswerk ligt op fysiek vlak een echelonneke hoger dan de Camino Frances.
Onder weg een nieuwe maat tegengekomen. Ik zal hem Milord noemen. Je gaat het niet geloven maar Milord is een straathond die van 3km voor Sahagun tot zeker bijna in Bercillos met mij heeft meegelopen. Ik heb er fotokes van genomen.
De albergue in Bercillos wordt beheerd door Spaanse vrijwilligers. Dit keer Spaanse jonge kerels. Het was een prachtige avond. Onvergetelijk, diepe emoties, intens ik had het even moeilijk. Zoals gewoonlijk kwam ik er met mijne maat als de laatste aan. Er waren nog juist 2 bedden vrij dus konden we inschepen. Donativo, ik mag morgen niet vergeten iets in het potteke te steken. Om 6 uur beginnen we te koken zeiden die jonge gasten, je kan meehelpen, je moet niet. Om halfzeven is er een mis, je kan er heengaan, je moet niet, hier is de keuken, hier is de douche en om halfacht is het eten. Nadien als je wil kun je mee naar de zonsondergang kijken achter de albergue.
Vlug een doucheke genomen en dan het dorpje in voor wat boodschappen want ik had beloofd om mee te helpen. Ik moest de ajuinen snijden, een ander de sla maken, nog een ander de vinaigrette. Een would be kok had een soort waterzooi gemaakt van aardappelen, chilipepers en chorizo, een andere dan weer vulde de wijnflessen en buiten werden er lange tafels gezet. Heel de albergue aan tafel, gezellig. Italianen, ne pastoor erbij, ne jonge gast trouwens en verder lui van allerlei slag.
Danny en David de hospitaleros hadden gevraagd om na het eten naar de zonsondergang te komen kijken. Niet veel haden er oren naar maar het was voor mij een bijzondere ervaring. Die hospitaleros deden echt hun best om goed te doen. Ze waren een beetje ontgoocheld dat er zo weinig respons was op hun vraag. Even een meditatief moment ingelast met hand in hand een kring te maken, ogen te sluiten, esoterische muziek op de achtergrond en Danny en David vroegen om de energie die de Camino je gaf via de handen aan elkaar door te geven. Geloof me of geloof me niet, normaal gezien geloof ik zelf niet in zulke scenes, maar het was onbeschrijflijk. Daarna de hugscene, het was speciaal, ik ben dankbaar dat ik dit moment heb kunnen beleven. Silvia de Nederlandse dame zei na afloop dat ze op dit moment gewacht had, ze was in tranen. Stel je dit voor tegen een ondergaande zon, prachtig licht over een verdorde lagune. Na dit meditatief moment ging Branjo, die Tjechische jongen met zijn zieke benen in yogastand. Op zijn hoofd en gesteund door zijn ellebogen de zieke benen recht omhoog tegenover die oranjegloeiende ondergaande zon. Ik kreeg er kippevel van. Zoveel moed die jongen, ze hadden hem beter Branie genoemd. Nog wat verteld onder de prachtige sterrenhemel waarna het gezelschap onder de blote sterrenhemel besloot te slapen om eventueel de efemeriden (vallende sterren) nog te kunnen zien. Had ik ook gedaan maar het zou geen goede nachtrust opgeleverd hebben.
Morgen weet ik nog niet juist waar naartoe, ik kan het niet opzoeken nu maar het is iets met Mulas denk ik. We komen dichterbij Leon.
Wie moet ik bedanken voor deze prachtige dag ? Alvast die Spaanse jonge gasten. Onvergetelijk moment.
Tot morgen, een spiksplinternieuwe dag ligt weeral op de loer
De camino : Carrion de los Condes - Terradilos de los Templieros 28km
De pelgrimsmaaltijd in Carrion de los Condes stelde niet veel voor in tegenstelling tot wat de uitstraling van het restaurant liet veronderstellen. De prijs in acht genomen mag je wel verwachten dat het eens kan tegenslagen. Die zaalwachter, ik kan het moeilijk een maître d'hotel noemen, kwam daar af met een telloor varkenspoten. Varkenspoten van de patta negravarkens die hier met eikels worden gevoederd. Er zat geen gram vlees aan die poten. Allemaal vel, gelatine en kraakbeen maar de saus was dan weer wel lekker. Ik mag niet klagen voor die prijs.
Vanmorgen bij het buitenkomen van mijn kamer botste ik bijna op een non. 't Was nog halfdonker en met dat donker kostuum dat ze droeg was het bijna prijs. "Buenos dias peregrino" riep ze vanonder haar kap. Net hard genoeg zodat ik het kon horen om een frontale botsing te vermijden. "Dju" kon ik nog net inslikken en ombuigen naar "Adios".
Alhoewel de weg vanuit Carrion de los Condes beschreven stond als eentonig was dit toch niet het geval. De Canadas, wegen onder koninklijke bescherming vroeger jaren, maakten deel uit van het landschap. Canadas zijn grote corridors aan graasweiden voor de merinoschapen die hier vroeger gekweekt werden. De herders hoedden hun kudden hier en trokken met de schapen over die canadas naar de bergen van Leon. Geen schapen meer nu maar de canadas zijn er nog altijd.
Goed doorgestapt vandaag en op het stuk tussen Calzadilla de las Cueza en Ledigo zelfs aan een gemiddelde van 6km/u. Nooit gezien . Alejandra is een madammeke uit Buenos Aires in Argentinië en daar heb ik een uitgebreid klapke mee gedaan op de tussenstop in Ledigo. Haar latinlover wacht haar op in Santiago en samen wandelen ze door naar Finisterra. 't Is ongelooflijk van waar al die pelgrims komen. Van uit alle hoeken van de wereld. Je komt van alle mensen tegen. Gisteren nog een Fransman van 74 jaar die met een zelfgemaakte kruiwagen de camino liep. Die kruiwagen had hij ineengestoken omdat hij een kunstknie had en de dokter had hem verboden om nog met een rugzak rond te lopen. Vandaag dan weer de eerste pelgrim tegengekomen die met een wheelie rondliep. Een wheelie is zo'n karretje dat je trekt en is geïnspireerd op de paardekoers waarbij de paarden in draf die karretjes trekken. Ik ben blij dat ik er geen gekocht heb. Ik was dat even van plan maar het lawaai van die wieltjes met dat gebots op die keitjes is niet aan te horen. De man himself die het gevaarte trok was er nochthans enthousiast over.
Vandaag opnieuw een kamer voor 2 genomen in de albergue. Ik verdenk die privéherbergen ervan dat ze nogal vlug tegen oudere pelgrims zeggen dat er geen plaats meer is in de slaapzalen zodat ze die een kamer kunnen opsolferen. 't Is big business dat pelgrimeren hier. Ik zou haast gaan geloven dat het hun enige bron van inkomsten is.
Morgen gaat de reis naar El Burgo Raneiro over Sahagun, een kleine 30 km. Zaterdagavond hoop ik in Leon te zijn, das nog een kleine 80 km. Ik vrees dat daar ook weer een ganse horde pelgrims zal starten, ik hou mijn hart vast. Hoe verder je van St. Jean Pied de Port weggaat hoe meer nieuwe gezichten je tegenkomt. Alles verloopt nu ook veel integerder dan bij de start daar in de Pyreneeën. Veel beter zo, veel rustiger nu. Je hebt veel meer voeling met de weg. De echte camino zoals het hoort te zijn.
Dit was het voor vandaag.
Frederik en Cassandra, voor jullie is er ook nog een speciaal plaatske.
. De bus vertrekt morgen om 12 uur. Mijne stapmaat rijdt mee tot in Rennes in Bretagne. Ik heb er geen idee van hoe laat ik terug thuis zal zijn. Mijn dochter komt me oppikken. Ik heb hen allemaal gemist. 't Begint door te wegen.
