Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
22-08-2012
De camino : Taller - St Paul lès Dax 25 km
Gisterenavond in Taller nog samen met de Jean Christian een lekkere pizza gaan halen achter het hoekske van de mairie. Een pizza paysan en éne met fruits de mer. Awel, 't heeft goed gesmaakt temeer omdat Jean Christian er een lekker Bordeauke bij trakteerde. Goed geslapen in een prima bed. Ik ben een tevreden mens.
Erg vroeg vertrokken, het was halfacht en de JC was al eerder weg. Mooie wandeling vandaag maar ik ben in een boog rond die kwade hond gelopen. Het wordt terug een klein beetje heuvelachtig stillekesaan. Een erg lang stuk zat er tussen waarbij je tot aan je enkels in het stuifzand wegzakte. Dat stapt erg moeilijk omdat al de energie die je nodig hebt om vooruit te gaan verloren gaat in dat zand. We zijn er toch geraakt. De bewegwijzering van het St Jacobspad liet een beetje te wensen over zodat ik soms verkeerd liep. Maar met de GPS erbij is dat vlug gecorrigeerd.
Een erg lieve onthaaldame hier in de gite, Monique, heeft me nog met haar 2 pktje naar Dax gebracht naar een fotowinkel. Ik heb namelijk in Labouheyre mijn oplader per ongeluk mee tussen het overgewicht laten zitten. 't Zou jammer zijn moest ik geen fotootjes meer kunnen trekken temeer omdat het prachtigste stuk er nu gaat aankomen.
Iets later is er nog een jonge gast uit Holland toegekomen met de fiets. Hij kwam uit Utrecht. Gian is zijn naam. Lang geleden dat ik nog een Nederlander ben tegengekomen. Mijne maat W. waarschuwde me dat ik moet oppassen met die Noorderburen of ik word er zelf ook éne. Als dat ooit zo zou zijn, schilder ik mijn huis in't oranje . Hup oranje hup.
In Dax nog even gaan kijken naar de stierenarena en het rugbystadion. Daar nam Monique afscheid en heel overtuigend klopte ze me even op de schouder ... "Va jusqu'au bout Pélérin !!! ... Ultreia !!! ". Zal ik doen, mijn motivatie is groter dan ooit.
Nog in de gauwte een terraske gedaan met JC en dan stillekes terug afgezakt naar de gite. Morgen stap ik naar Cagnotte. JC zal dan op de TGV Bordeaux - La Rochelle zitten. Alweer een afscheid dat ingekleurd kan worden met een fijne herinnering.
Vandaag een mooi smske gekregen van Annick. Ze wil de laatste 10 km meestappen tot in Santiago. Ik ben zo blij als een kermisvogel.
JC is juist beginnen te twijfelen of hij morgen al naar huis gaat. Als hij blijft stappen we morgen naar Sordes. das een 10 km verder dan Cagnotte. 't Zal van het weer afhangen zegt hij. Ne gast naar mijn hart ..... niks moet en alles kan. Une girouette comme moi
Ma Flodder, zo kan je haar het best omschrijven die dame van Auberge Caule in Onesse. Een ondateerbaar kleed, of was het een voorschoot , een sigaretje bengelend tussen haar lippen, een kapsel dat het midden hield tussen een ragebol en een treurwilg maar met een hart van goud voor haar pelgrims. Mannekelief wat kon zij lekker koken. Ze had een confit de canard getoverd. Ik vroeg haar naar het recept. Je moest de eendebouten 24 uur in grof zeezout leggen en daarna laten stoven in ganzevet.
Bij het aankomen aan haar gite zat er op de hoek van de straat een Spaans koppeltje. Zij liepen de camino in omgekeerde richting tot in Tours. Zij mochten er eerst niet in van haar want ze hadden geen credencial. Het document dat de poort opent voor slaapgelegenheid. Later op de avond , kreeg ze medelijden, en is ze hen gaan halen en mochten zij er dan toch in van Ma Flodder. Ze zaten nog steeds op het hoekje van de straat. Jaime en Maria, want zo heette dat Spaans koppeltje, waren sympathieke jongelui. Jaime uit Tenerife en Maria uit Barcelona. Maria had een universitaire opleiding gehad maar werkte bij gebrek aan werk halftijds in een bibliotheek. 6 jaar geleden had ze de camino gelopen en het bewijsschrift ervoor had haar aan die job geholpen. Toch straf. Volgens haar is dit schering en inslag in het bedrijfsleven bij aanwervingen. Als je de Camino hebt gelopen heb je er 5 voor. Dat ruikt zo een beetje naar de boterbriefjes van meneer pastoor van jaren geleden om aan werk te geraken in onze contreien. Moest dat in België, ontdaan van de religieuze kontekst , onontbeerlijk zijn voor je profiel bij een aanwerving ..... wel, vul maar zelf in.
Leuke babbel gehad met Maria en Jaime. Ik ben ooit eens mijn portefeuille kwijtgespeeld in Spanje. Ik meende nog te vragen of ze mijn portefeuille niet had gevonden in Barcelona maar achteraf herinnerde ik me dat dit in Mallorca was gebeurd. Poco pech.
En zo belanden we bij de verloren voorwerpen. Mijne maat stuurde vandaag heel verwonderd een smsje met de bedenking dat ik nog geen spoor van verloren voorwerpen had getrokken in Frankrijk. Voor hem wil ik het even op een rijtje zetten : 1 mes, 1 hoed, 1 geel klakske, opnieuw een mes dat ik gekocht had in Breteuil,1 stapkaart, 1 tube wasgel, 1 buske douchegel, 1 mes dat ik gevonden had onderweg, nog een stapkaart, 1 bic en vandaag was ik mijn portefeuille vergeten in de gite. Na 1km stappen realiseerde ik me dat ik hem achtergelaten in het toilet. Iets later had ik mijn ingenieus Frans klakske laten hangen in de kerk van Lesperon. Ook kunnen terugkeren na, ditmaal maar 100m .
In de kerk van Lesperon heb ik nog een kaarsje aangestoken voor hen die me het dierbaarst zijn. Misschien had ik er beter nog ééntje meer aangestoken voor de Heilige Antonius. Naar 't schijnt helpt die brave heilige als je iets verloren bent.
't Was warm vandaag maar het stappen ging opperbest. De Sint Jacobsroutes wijzigen hier in de Landes wel eens. In 2009 heeft hier een hevige orkaan huis gehouden en met de opkuis van de bossen werden er woudwegen aangelegd voor de tractors om de boel te ruimen. 't Is langs die woudwegen dat men de st Jacobsroute nogal eens aanpast. Wel moeilijk als je met stapkaarten zit en je ziet ineens een afwijking op je stapkaart. Opnieuw wordt het een beetje heuvelachtig en dat was ik niet meer gewoon. Maar 't ging goed. Vroeg vertrokken vanmorgen om 7 uur maar met die portefeuillekwestie werd het algauw 8 uur. Om halfvier ben ik op de mairie van Taller aangekomen om mijn digicode. De gite is aangebouwd aan de mairie. Nette bedoening, sober maar functioneel met 4 kraaknette bedden en verse lakens erop. Dat bed van bij Ma Flodder, althans de matras toch, deed me denken aan die van den troep destijds. Je moest er eerst een putteke in boksen om ze zo een beetje naar de vorm van je lijf te zetten. Alleszins toch beter dan mijn fitte luchtmatras. Toch raar hé ? Nu heb je het even iets comfortabeler en het duurt niet lang of je moet je al betrappen op pietluttige opmerkingen over een matras
Jean Christian was er al. Hij had een stukje meegelopen met Jacques en Diane, de Canadezen. Zij zakten af naar Castets vanwaaruit zij aansluiting zoeken op de Camino del Norte. Morgen denk ik dat Jean Christian zijn laatse etappe loopt. Later op het jaar stapt hij de rest wist hij me al te vertellen.
In de gite hier hangt een waarschuwing voor een gevaarlijke hond die een lap grond bewaakt in St. Paul les Dax. Mijn weg loopt er langs. Ik ga sebietekes eens kijken waar dat juist ergens is want een stuk uit mijn broek kan ik wel missen. St. Paul les Dax is mijn bestemming morgen. Een dikke 20 km dus dat valt wel mee.
Een fris pintje na zo een warme staptocht is hemelse manna. Daarjuist ben ik er eentje, eigenlijk 2, gaan snoepen met mijne Franse maat. Wijnkenner eerste klas maar een bierbarbaar. Hij dronk een monaco. Bier met limonade en grenadine. Jean Blaute krijgt een attaque als hij dit leest. Een verwoed wandelaar ook die Jean Christian die graag in de Pyreneeën rondtrekt. Hij heeft me gezegd dat ik, als ik de kans krijg, dat zeker eens moet doen : de Pyreneeën door van de Atlantische naar de Mediterrane kust. In 35 dagen is de klus geklaard. Ik krijg al goesting.
Seffens even de hoek hier om om een pizza te halen. Dat is weeral even geleden. Ik denk dat dat wel ga smaken na die paar pintjes. Ik heb weeral iets om naar uit te kijken.
Mijne Franse maat Jean Christian was er om 6 uur uit en om 7 uur stond Jacques daar al met zijnen déjeuner. Toffe mensen daar in Labouheyre. Koffie en geroosterde broodjes met zelfgemaakte confituur en een glazeke fruitsap. Meer moet dat niet zijn.
Jean Christian was al vroeg op pad en na een halfuurtje ben ik ook opgestapt. Jacques ging ervoor zorgen dat mijn overtollige bagage bewaard bleef zodat ik die na mijn reis bij hem kan komen oppikken.
Met zo'n 6 kilo bagage lichter en de 9 kilo die ikzelf ben afgevallen ging het stappen heel wat makkelijker. Het scheelde aanzienlijk. Ik verschoot me een ongeluk dat ik aan een gemiddelde van 4,6 km/u stapte. Direct wat kalmer aan gedaan en eigenlijk wandelend heb ik mijn 24 km uitgelopen. Mals regenbuitje gehad in de morgen en een mooi stuk gestapt door de Landes tussen Escourses en Onesse. Los door de bossen op los zand. Na de middag begon de zon te branden maar ondertussen zijn we dat ook al gewend. 't Wordt een beetje een routine.
De gite waar ik terecht ben gekomen was de atelier van de hoefsmid van het dorp. Au Caule zo heet de plaats hier. De bazin is nogal een kordate madam maar toch heel bezorgd. Drinken, airco, propere handdoeken enz. Ik vind het best gezellig in zo een gite. Bij mijn aankomst zat Jean Christian zijn knoppen aan zijn broek te naaien en was het Canadese koppel een douchke aan het nemen. JC had ondertussen al de televisie gerepareerd want daar kwamen volgens hem alleen maar blauwe en rode kleuren door. In zijn actieve leven was hij televisie hersteller. Later kwam er nog een Spaans koppeltje bij dat ik onderweg was tegengekomen. Ook zij liepen de Camino maar in omgekeerde richting. 't Is zo eens iets anders. Een vrij rustige dag al bij al. Ondertussen heb ik van die Canadees gehoord dat er een stop tussen St Jean Pied de Port en Roncevalles is bijgekomen. Hij gaf me de raad daar te stoppen omdat het er zo mooi is. Als je anders de ganse dag loopt heb je niets aan de prachtige omgeving. Ik neem het nog in overweging. Het is trouwens geen koers hé.
Morgen wordt het Taller. In de ' Mairie' moet ik om een digicode. Als ze gesloten is kan je in de lokale kroeg terecht. We trekken onze plan wel. Ik ben benieuwd wat de gastvrouw in haar potten heeft gestoken . Sebiet roept ze 'A TABLE'
Niks gewaargeworden van die geestverruimende ervaring in mijn tipi. Wel 's nacht aanhoudend geroep van nachtuilen in het bos. Ik vond het persoonlijk wel een heel aparte manier om te kamperen. Naast die tipi's was er een houten chaletje met een keukentje en douches. De grote boodschap moest op een ecologische manier gedeponneerd worden. Dat kon gebeuren in een ander hutje waar je na afloop een grote pollepel zaagsel over je creatie moest strooien. Alleszins toch beter dan zo een Frans toilet.
Jean Christian, mijn buurman-pelgrim is best wel een fijne kerel. Beetje gereserveerd maar zoiets verwacht je wel van elkaar als je samen de slaapstee moet delen. 't Voordeel voor mij is dat ik er ook om 6 uur uit kan want hij is een vroege vogel. Op die manier loop je 's morgens in de koelte en heb je meer tijd in de namiddag om alles op je gemak te organiseren. Stappen doen we niet te samen. Dat vind ik te moeilijk vanwege het ritme en zo kom je ook jezelf niet tegen wat uiteindelijk een ingrediënt moet zijn van een pelgrimstocht.
Vanmorgen toen ik vertrok ben ik even naar de milestone voor het kerkje van Moustay gaan kijken. Fotootje van genomen ook. Vanaf die steen is het nog exact 1000 km tot in Santiago de Compostela. Vanaf vandaag zijn het dus nog maar 3 getalletjes.
Stukje mooie weg gelopen in grijs losliggend zand dwars door de Landes. Dat zand kruipt overal tussen en je wordt er zo zwart van als Moorke Pek. Eerst na de middag begon de zon door de grijze lucht te branden. Ik heb dus comfortabel gelopen vandaag. Onderweg nog een jonge gast tegengekomen die zich Joseph liet noemen. Een amerikaan van ik denk een jaar of 25. Hij was eerst in Zuid Afrika gaan stappen en is afgezakt naar Frankrijk om de Camino te lopen. Hoe die mannen dat financieel klaarspelen, Joost mag het weten. Waarschijnlijk gefortuneerde ouders die zoonlief na 'College' nog even willen verwennen.
De gite in Labouheyre is goed verzorgd. Eigenlijk is het geen gite maar een grote woonst waarin Jacques en Jacqueline, ook compostelianen, kamers en sanitair hebben voorzien voor de pelgrims. Netjes verzorgd. Jacques en Jacqueline, met zulke namen als koppel ben je voorbestemd.
Jacques stelde me voor om de inhoud van mijn rugzak te ziften. Heb ik ondertussen gedaan en in een doos gedaan. Op de terugweg naar huis kan ik het komen oppikken. Ik denk wel 7 kilo minder te hebben nu. Tent, matras, gasbrandertje, trui, zwitsers mes enz enz. Ik denk dat ik het ga gewaar worden morgen. Misschien vlieg ik wel vanaf nu.
Sebiet eventjes in het dorp gaan loeren. 't Ziet er erg netjes uit. 't Heeft alle looks van een Hollands dorp. Voor morgen wordt het Onesse. Een 25 km verder naar het Zuiden .... we schuiven op ..... stapke voor stapke ..... we komen er wel !
Rustige avond gehad gisteren. Aansluitend op de sterren van die Franse Poëet was er achter de pelgimsgite een demonstratie van amateur-astronomen. Die gasten hadden daar een heel gesofistikeerde telescoop opgesteld voor het publiek. Voor het eerst heb ik Saturnus gezien door die telescoop. Grellig met die ringen errond. Met een laser-lampeke wees hij alle sterrenbeelden aan. Heel interessant bij zo'n uitgestrekt en schitterend hemelspan. Ik heb niet tot op het einde geluisterd want ik werd een beetje moe en ik kreeg weeral een stijve nek.
In de gite was het nog broeiend heet. Ik raakte moeielijk in slaap en dan kwamen er rond een uur of 2 nog eens een paar kluppelkoeken op de luiken bonken. Ook vloog er nog een monsterwesp, bijna zo groot als een kanarievogel, rond in de slaapzaal. Als je naar dat gezoem begint te luisteren is het in slaap vallen nog ver weg.
Om 6 uur eruit want in de morgen moet je je meeste kilometerkes malen omdat het na de middag veel te heet wordt. 't Stappen ging vlot vandaag maar er was veel 'Goudron', pek zoals de Franse marcheerders het duiden. Macadam dus.
Een dorpsgenoot had een suggestie geopperd voor een B&B in Moustey omdat ze er tijdens hun pelgrimstocht zo vorstelijk werden ontvangen. Ik ben er even langs geweest maar ik had geen telefoonnummer om te reserveren dus heb ik het onzekere voor het onzekere genomen en ergens anders een slaapplaatske veilig gesteld. De uitbaatster van La Petite Ferme, want zo heette het oord, moest me tot haar grote spijt doorverwijzen omdat ze geen plaats had. Eerst had ik verstaan dat ze een bruiloftsfeest had maar het was haar verjaardag en ze had heel haar familie en vriendenkring uitgenodigd. Ze was er echt het hart van in dat ze me niet kon herbergen maar ik was, zoals eerder vermeld, voorzien door al ergens anders te gereserveerd te hebben. Wel ik heb die lieve dame de groeten overgebracht van mijn voorgangers- pelgrims uit Haasdonk. Het waren haar eerste pelgrims die ze herbergde. Ne schat van een mens, ik kreeg een pint, zelfs 2 als ik wilde, ze wilde me met de auto naar haar concurrent brengen zelfs, ik mocht zelfs mijn tent op haar terrein zetten en als ik wilde mocht ik samen meefeesten op haar verjaardag. Dat kon ik niet maken maar ik heb beloofd dat ik nog eens zou afkomen maar dan met de moto. Als afscheid kreeg ik 4 kussen die bedoeld waren voor de 4 pelgrims uit mijn dorp.
Op de gite aangekomen kreeg ik een tipi toegewezen door madam Nanou. Een indianentent met een comfortabel bed erin. Waw, dat was ook de eerste dat ik in zoiets mag slapen. 't Schijnt dat het geestverruimend werkt door onder zo een meetkundige constructie te slapen. Ik zal het morgen merken.
Ondertussen heb ik ook die Fransman, die Jean-Christian heet wat beter leren kennen. Die stapt ook een stuk van de camino. Omdat hij vandaag verjaarde trakteerde hij op een fleske wijn. Weeral meegenomen zie
't Was weer koekenbak vandaag onder die brandende zon maar de weg was anders. Meer schaduw en dat stapte iets plezieriger. Ik was in het geheel niet moe en ben nog eens naar het dorpje gewandeld voor wat drinken te halen voor morgen. Terraske opgezocht en daar kennisgemaakt met Maurice. Een Hollandse vrijbuiter. Sinds oktober was hij Nederland ontvlucht met de motor en had hij al 30000 km gebold. Hij kon het niet juist op de kilometer zeggen want zijn kilometerteller had de geest gegeven. In communes gezeten, motorclubs in Noorwegen, Hongarije, Italië enz. Hij was nog niet zinnens om naar huis te rijden want hij zou graag nog eventjes doorrijden naar India. Eerst was zijn gedacht Australië maar dat was hem iets te ver bij nader inzien. Rare maar joviale tiest. Hij had de moleculaire structuur van water bestudeerd en volgens hem verandert die wanneer je met het water spreekt. Als je boos bent neemt die structuur lelijke vormen aan, ben je goedgezind dan krijg je een mooie structuur. Jawadde, ik ga niet beweren dat hij er met zijn klak naar gooit. Je komt wat tegen op zo een camino.
Daarjuist nog even geholpen met de blaren van een Brusselse pelgrimme. De apotheker in het dorp had begot een scalpel aan dat schaapke verkocht om de blaren open te snijden. Waar halen ze het uit de barbaren ! Met een speciale steriele blarenprikker heb ik een bloedbad kunnen voorkomen . 't Kind kan voortstappen morgen.
Ons Candees koppel dan weer, ligt iets verderop ter bedstee in een luxueus hotel. Zo wil ik tot in Canada stappen. Dat is niet pelgrimeren hé. Maar we gaan het niet te lang trekken want morgen is het een flinke trip van 30 km naar Labouheyre. Als ik het goed uitreken ben ik op 27 augustus klaar om de Pyreneëen over te steken naar Spanje. Waarschijnlijk ga ik daar 1 of 2 dagen blijven om mijne overbodige rommel naar huis te sturen. 't Zal een hele verlichting zijn want 22 kg ..... de meesten verklaren me zot
Na het uitknipperen van mijn geïmproviseerd
lampaderreke stelde ik vast dat het helemaal niet verduisterd was op het terras
van Eliza. Aan de hemel stonden duizenden sterren te fonkelen. Het was alsof je
ze zo met je handen kon aanraken. Fascinerende hemelpracht zo daar te midden in
de Landes. Ik kreeg op de duur een stijve nek van het kijken.
Une étoile qui séteint néteint pas le ciel. Aan
deze gevleugelde woorden van de één of andere Franse poëet moest ik denken toen
ik naar boven keek. De brave man bedoelde met deze kortzin waarschijnlijk
datje er moet voor zorgen dat een
probleem je leven niet mag beheersen. Ik kan me echter vergissen.
Vrij goed geslapen maar tegen de morgen aan kreeg ik
verschrikkelijke buikkrampen. Gelukkig de pot was niet veraf en ik had geluk,
ditmaal was het geen franse po. Franse toiletten zijn beestige uitvindingen. Van
Elizas keuken kon het niet komen want ze gebruikte allemaal kraakverse
producten. Op het buffet stond echter een fles Evian water en ik denk dat dat
de boosdoener is geweest. Niet verstandig van mij om daarvan te drinken, wie
weet hoe lang stond die daar al ? Maar ik ben ervan af. Terug in bed gekropen
en lekker geslapen tot halfacht.
Madam Eliza was al volop haar boontjes aan het
plukken voor haar volgende gasten. Nog even afscheid genomen en schuppes.
In het dorpje Le Barp kwam ik een Belgische madam van
70 tegen uit Marche. Ze woonde hier al 40 jaar. Ook zij had de Camino gelopen
maar vanuit St Jean de Port. Verleden jaar in juni was ze vertrokken en haar
laatste 100 km had ze met een gebroken knie gelopen. Haar been was zo dik als
die van een olifant vertrouwde ze me toe. Haar dokter was niet gelukkig geweest
met de situatie. Daarom dat ze me aansprak omdat ze informatie wilde over mijn wandelstokken.
Ze wilde opnieuw vertrekken. Voor haar was het een mystieke ervaring en zolang
ze leefde en kon stappen zou er niemand haar ervan weerhouden. Ik denk dat zulk
een pelgrimstocht voor sommige mensen een ware drug is. Maar een ongevaarlijke
dan wel.
Que Dieu soit avec toi Jan hoorde ik Eva nog
zeggen. Met deze Dieu bedoelde ze zeker niet de ene of andere weergod. Als ik
zeg dat het warm was vandaag dan moeten jullie me niet geloven. Het was
moordend heet. 39°C in de schaduw en op die kaarsrechte wegen geen vierkante
meter lommer. Ik heb geen enkele vogel zien vliegen vandaag. De mussen lagen
volgens mij allemaal dood in de dakgoot.
Man man, ik heb echt afgezien temeer omdat de wegen in die uitgestrekte pijnboomwouden
overwegend met los zand en stof waren aangelegd. Duizenden sprinkhanen die rond
je heen sprongen en zwermen venijnige paardevliegen die op je zweet afkwamen. Een
kilometer meer zou er teveel aan geweest zijn. Maar het prettige is dan weer
dat je eens zo blij kunt zijn als je je dagbestemming hebt bereikt. Een goed
douchke hebt genomen, kleren gewassen en je potje hebt gekookt. Je bent vlug
terug opgelapt.
Met mijn voeten, die irritatie wel te verstaan, gaat
het langsom beter. Ik heb op de valreep gisteren van Eva nog een paar
stapkousen gekregen. Dat scheelt enorm. Samen met die hydraterende zalf van 3.50
gaat het de goede kant uit. De jeuk is verdwenen en de geïrriteerde huid is
zich aan het herstellen. Preventief heb ik ook een schimmelspray gekocht. Ik
denk dat dat geen slecht idee is. Een kaartje gestuurd naar huis en in de Super
U nog een paar sportkousen op de kop getikt, geen stapkousen weliswaar, maar ik
kan even voort.
Als ik aan het einde van die 20km eindeloos lijkende
weg was wou ik me even neerzetten aan een stalletje in de schaduw. Er kwam een
madamaangelopen en wees me een tafeltje
met een stoeltje aan, iets verderop aan haar oprit. Ze had me zien aankomen.
Ongelooflijk, ik moest gaan zitten waarna ze me een kan heet water, theezakjes,
suiker en koekjes bracht. Er zijn nog lieve mensen op de wereld. Ik mocht een
fotoke van haar trekken.
Dan maar verder gestapt tot aan de gite. Je moest
hier niks betalen. Er stond wel een spaarpotteke waar je naar believen iets kon
insteken. Er was al een Fransman aanwezig en een koppel uit Canada die na de
Camino Frances nu aan de Camino del Norte waren begonnen. t Is een nette gitte
gelegen in een historisch geklasseerde omgeving. Hier vlakbij staat een
Romaanse kerk uit de XI de eeuw. Schitterende plek. We kunnen er vandaag vroeg
inkruipen. Morgen naar Moustay. Ongeveer dezelfde afstand als vandaag. Het
belooft hetzelfde weer te worden als vandaag. Lekker warm J
Willy was al een hele andere deze morgen. Hij kon al
grapjes maken en hij verwachtte zo nieuws van het consulaat. Het kan iedereen
gebeuren maar ik vraag me af of hij er niet beter aan gedaan had om een
reisverzekering af te sluiten. Een andere bedenking die ik maak . Hij had 2
zonen. Moest het mijn vader zijn geweest, de mens had al lang thuis geweest. Ik
oordeel misschien wat vlug maar ze zouden een goeie reden moeten hebben om hun
vader daar zo zielloos achter te laten. Eva had daar een gepaste verklaring
voor. Die mens was eenzaam en zocht zijn soelaas en familie op zijn
pelgrimsweg.
Afscheid genomen van Eva die vandaag naar Pau vertrok.
Ze was zo blij als een kermisvogel omdat ze kon aansluiten bij een groep mensen
die de zieken begeleiden naar de grot van Bernadette. 4 dagen zou ze meekunnen helpen en dan vertrok ze terug naar de
Académie voor haar studenten. Prachtige dame die Eva. Een groot hart, geen
streken en heel éénvoudig. Stijl en klasse, ook als is het in een
pelgrimsplunje. On sembrasse zei ze bij het afscheid en ik kreeg 3 dikke
smakkerds.
Loslaten, afscheid nemen en weten dat, ook al zie je
mekaar nooit meer, er een stempel van respect en vriendschap in je hart staat
geslagen. Onuitwisbaar voor mezelf, onbegrijpelijk misschien voor anderen.
Ik zit hier goed geïnstalleerd op de gite bij madam
Eliza. Een tuin die meer aan een park doet denken en daar zit ik temidden de
oleanders mijn blog te tikken. Een tuintafel met een gat in het midden waar
mijn wandelstok insteekt en daaraan een lampeke. Op de achtergrond krekels en
kikkers die tegen elkaar opbieden.
Jongens dat is toch iets heel speciaals hoor die
Landes. Geen levende ziel te bespeuren, geen schaduw, kilometers lange rechte
paden waar geen eind aan komt, brandende zon, geen winkels . Death Valley.
Alser al een
windje staat krijg je een walm dennegeur Pin des Landes door je neusgaten
geramd die je doet denken aan een stoomstrijkijzer in je nabijheid dat op wasgoed strijkt waar
teveel wasverzachter op werd gebruikt. Ruikt wel fris maar verdomd wat was dat
heet vandaag.
Rond halfzeven was ik dan in Le Barp aanbeland bij
madam Eliza. Groot landgoed waar zij alleen op woont. Haar man was 2 jaar
geleden gestorven en nu herbergt ze pelgrims. Ze is van Algerijnse afkomst,
haar ouders hadden plantages in Algerië. Zelf is ze 5 keer op pelgrimstocht
naar Jeruzalem geweest. Ik kan deze gite aanbevelen aan mijne maat Marcel B.
Tijdens mijne repas werd ik getrakteerd op pianorecitals van Wagner. Ze had
lekker eten gemaakt. Een salade met tuinkruiden, een kruidenomelet van eieren
van haar eigen kiekens en boterboontjes. Allemaal uit haren eigen hof. Nog een
pannekoekske met abrikozenkonfituur en een paar pintjes. Madame Eliza ging
vroeg slapen gezien toch wel haar respectabele ouderdom. Het moet vroeger een
heel mooie vrouw zijn geweest.
Zojuist nog een telefoontje gehad van Lorelyne. Zij
heeft enkele dagen geleden in Bordeaux een punt gezet achter haar eerste reeks
etapes. Ze had nog nooit de oceaan gezien en als afsluiter is ze dan naar de
golf van Biskaje afgereisd voor enkele dagen. Ze was dolgelukkig aan de
telefoon. Ze had zichzelf helemaal herbrond. Niet te geloven hé wat zon tocht back
to the basics of life met je aanvangt. Ik ben blij voor dat kind. Ook aan die
ontmoeting heb ik zo een mooie stempel overgehouden.
Pakken ze nooit meer af J
Morgen 20 km door de Landes naar Mons en Bélin Béliet.
Gelukkig heb ik hier ontbijt gekregen van madam Eliza want al mijn voorraad is
op en de eerste winkel is op 12 km in Belin Bilet of zoiets. Extra drinken
meepakken want mijn 2 liter was na driekwart van de tocht al leeg vandaag. Met
zon hitte tutter je er wat door zene. Moet wel anders krijg je krampen in je
kuiten.
Tot hier, het was een prachtige dag en ik heb er dik
van genoten.
Stillekesaan komen de Pyreneeën er aan. Ik ga pitten.
Dat was een korte maar daar ben ik even niet kwaad
om. Even de voeten sparen en extra verzorgen met vochtinbrengende zalf zodat ze
morgen terug nieuw zijn. t Ging al veel beter met die zalf van Eva. Heb
onderweg een soortgelijke zalf gekocht, moeilijk te vinden trouwens op 15
augustus, dus ik ben gesteld.
Morgen ga ik andere kousen kopen. Degene die ik heb zijn erg goed maar door de
extreme warmte niet goed geschikt.
Eva was al vertrokken om haar treinbiljetten aan te schaffen en ik
ben kortelings daarna ook vertrokken. Een 5 km voor de aankomst in de gite is
ze me gekruisd en hebben we samen doorgestapt. Aangezien ze langere benen had dan
ik stapte ze ook rapper. Ik kon haar nauwelijks bijhouden. Misschien wou ze wel
van me af J.
Zo onderweg heb ik een metafoor willen bedenken voor
het pelgrimsmidden. Althans zij die stappen of fietsen. Ik kon me geen betere metafoor
bedenken dan een doos met een geheime bodem. Een doos die vol zit met komfort,
verwennerij, geld, aanzien, luxe en noem maar op. Er zijn mensen rondom ons die
je enkel in die doos laten kijken om aan te tonen of te pochen hoe geslaagd ze
wel zijn in hun leven. Bij anderen blijft die doos mooi gesloten en heb je geen
enkele toegang tot de inhoud. Als pelgrim keer je die doos volledig om. Uitkappen
op je tocht. Geen luxe, aanvaarden wat je krijgt of kan vinden. Onderweg en
tussen anderen trek je die geheime bodem open. Je staat open voor alle
indrukken en andere pelgrims doen net hetzelfde. Zulke ontmoetingen laten diepe
indrukken na. Althans, de andere pelgrims komen tot de zelfde conclusie. Al je
comfort overboord zwieren om ruimte te kunnen maken en jezelf in staatstellen om nieuwe vriendschappen aan te kunnen
knopen. Ook al zijn ze tijdelijk, ze laten onuitwisbare indrukken na
Toen ik hier op de gite aankwam vertelde de beheerder
Jean-Bertrand dat er een derde pelgrim aanwezig was. Een 70 jarige Duitser,
Willy uit Hannover. De man was op zijn terugreis met de trein vanuit Santiago
in Hendaye aan de Frans Spaanse grens ineengeslagen door 3 jonge Fransmannen en
hadden hem helemaal beroofd. Niks had hij nog. Hij was nog steeds in de war van
het gebeurde. Ondertussen wordt hij hier in de gite opgevangen en heeft Jean
Bernardal wel het één en ander geregeld
tussen het consulaat en zijn thuisfront maar het blijft een zielige toestand.
Die sukkelaar zijn voeten zijn helemaal opgezwollen en kan zijn armen
nauwelijks bewegen. Zijn rugzak waar hij al 20 jaar mee pelgrimmeert afgenomen.
Allez, ik en Eva hebben eten voor hem gemaakt, koffie en thee. Jean Bernard had
wat tomaten uit zijnen hof gebracht, 3 eieren en een cavaillon. We hebben er
een feestje van gemaakt. Kan je geloven dat Willy vroeg om samen te bidden en
de Heer te bedanken voor het maal. Ik werd er stil van. Ineengerammeld worden
door een stel niksnutten en zich toch dankbaar kunnen opstellen tegenover
Degene die zoiets toelaat. Ondoorgrondbaar die wegen ? Ik had op die moment wel
erg veel respect voor die man. God heeft
goeie mensen gemaakt maar ook slechte, zei hij. Ik begreep hem niet maar
alleszins droeg hij mijn respect weg. Dat godsgegeven geeft voor vele mensen
toch een extra dimensie in de aanvaarding van onmogelijke dingen. Morgen geven
we hem een beetje geld zodat hij zich niet meer berooid moet voelen. Ben er
zeker van dat hij hetzelfde zou gedaan hebben.
Morgen staat de keus nog open : een gite in Le Barp
of anders de camping in Mios. Allebei zijn even ver maar ik denk dat het die gite
wordt. Op die manier ligt het tracé geplaveid om Moustey aan te doen. Ik moet
er nog een goeiedag brengen van Roger een dorpsgenoot J
Weinig geslapen vannacht. Eerst was er nog het vuurwerk in het feestende dorpje 'St Laurent des Arces' dat tot middernacht duurde, gevolgd door urenlang geblaf van de honden die duidelijk niet opgezet waren met het geknal van het vuurwerk. Rond een uur of 5 was er dan weer het gekraai van dat bepluimd beest. Soit, 't is niet alle nachten zo. Vanmorgen nog een praatje gemaakt met mijn buurman vooraleer hij naar zijn werk vertrok. Als job was hij verantwoordelijk voor de grondverplaatsingen bij de aanleg van de TGV lijn Bordeaux - Parijs. Hij woonde dus in zijn mobilhome. Ook hij had stukken van de Camino gelopen maar zoals zovelen ontbrak het hem aan tijd om hem gans uit te lopen in één keer. Ondertussen had hij een ezel gekocht die bij hem thuis, in de Béthune, stond en daar zou hij de volgende keer mee op stap gaan. Zo kon hij meer bagage meenemen.
Ik ben vrij vroeg vertrokken omdat ik wist dat het een lange toer ging worden. En dat werd het ook. De laatste 5 kilometers ... daar kwam geen eind aan. Los door Bordeaux vanaf le Pont de Pierre. Door het warme weer zijn mijn voeten oververhit geraakt en heb ik last van irritatie wat behoorlijk wat jeuk opleverde. Volgens mijn roommate Eva, sebiet meer daarover, heb ik slechte kousen. Te warm om zo'n grote afstanden mee te lopen.
Je hebt wel bekijks als je met zo'n grote rugzak op je bult door de stad loopt. Iedereen kijkt je aan alsof je van Pluto komt. Wie loopt er nu bij zo een hitte met zulk een last rond ? En het was warm ... 33° zonder een zuchtje wind. Langs de oever van de Garonne, wat kwa uitzicht vergelijkbaar is met het havengebied in Antwerpen, werd ik binnengeroepen door een paar dokwerkers die hun pauze hadden. Ik moest van hen drinken en niks was er beter tegen de dorst dan een neutje cognac. Na een paar glazen water heb ik die cognac maar achterovergeslagen.Een gekregen paard mag je niet in de mond kijken hé. Binnenkappen en weg ! Wat verder in Bordeau werd ik tegengehouden door Suze Tinac. Een exotische dame uit de Martinique. Ze was gaan bidden in het kerkje van St Fernand en had mijn schelp opgemerkt. Zij vertelde me dat ze ook de Camino had gelopen. Haar zoon had ze naar Frankrijk gebracht om te studeren en ze had van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Camino te lopen. Een heel spontane en lieve dame vanuit 'Les Antilles'. Fotoke bijgeleverd
Rond 5 uur ben ik dan eindelijk op de gite terechtgekomen. Er zaten een paar beheerders te vergaderen die me verwelkomden. Glazeke sangria en Georges heeft me dan wegwijs gemaakt met de zeden en gewoonten van het huis. Er was nog een pelgrim. Een dame van vooraan in mijn leeftijdscategorie die uit de streek tussen Orléans en Chartres kwam. Vanuit Bordeaux zal ze de trein naar Pau nemen en van daaruit naar Lourdes stappen omdat ze te weinig tijd heeft om de ganse toer uit te lopen. Volgende week moet ze opnieuw les geven in de académie. Eva Maria d'Ostende en haar man Gili José zijn schilder-kunstenaars. Daarjuist even gegoogled op haar en zijn naam ...enne voor zo'n schlderijtje van José moest ik vroeger een heel jaar werken en langer !!! Heel toffe madam die Eva. Gisterenavond is ze nog boodschappen gaan doen met een beheerder van de gite en we hebben er een heel gezellige avond van gemaakt. Ze heeft me getrakteerd op Pizza en koude schotel en een éclaireke. Ik had nog St Jacobsschelpen met brie .... een klein feestje dus. Het was Eva die de diagnose aan mijn voeten stelde. Trop chaud ces chausettes en ik kreeg meteen haar tube vochtinbrengende crème. Ze heeft me een les voetmassage gegeven. Rond 11 uur dan gaan slapen en ik moest niet bang zijn om te snurken want zij snurkte ook . Met al dat gebabbel heb ik mijn blog niet aangevuld en dus doe ik het vlug nu. Gradignan is maar 20 km en daar heb ik opnieuw afspraak met Eva. Ze is al vertrokken omdat ze nog haar treintikketen moest halen voor Pau. Heel toffe madam. Wel een speciaal volkje hoor dat artiesten midden.
Ik ga me vlug klaarmaken en in mijn startblokken schieten. Volgens de weerberichten gaat het onweren en vrijdag spreken ze van 38°. Jawadde zeg
Tot vanavond. Ps : Ik heb nog wat fotokes toegevoegd
Het is de eerste keer dat ik FON kan gebruiken en wist ik toch mijn paswoord niet meer zeker. Trial and error lukken soms ook. Je ziet wel, geen paniek.
Het was een rustig dagje vandaag. Rustig vertrokken en op mijn duizendste gemak naar St. André de Cubzac vertrokken. De camping gisteren was een rustige bedoening. Veel Fransmannen vooral, zoals mijn buur. Ik dacht verdorie dat het Mister Bean was. Eergisteren nog Johnny Haliday en gisteren Mister Bean. Geprobeerd er een gesprek mee aan te knopen maar het lukte niet. Achteraf leek dat nogal vrij normaal omdat het een koppel betrof waarvan ze beiden stom en doof waren. Erg genoeg maar om daar een babbeltje mee te slaan lukt dat jammer genoeg niet. Warm was het wel en geen zuchtje wind. Drukkend heet was het en dan rust je onderweg eens een keer meer uit.
In St Laurent les Arces was er kermis. Heel het dorp was met bloemetjes versierd. Er stonden paardenmolens en iedereen was op zijn paasbest gekleed. Vredig dorpje, ik heb tevergeefs naar een braadworstenkraam gezocht maar helaas ...
De camping is gelegen aan de oevers van de Dordogne. Ik had er me meer van voorgesteld want ik heb de indruk dat ik in het rivierenhof ben beland. Nette camping dat wel. Veel mobilhomes waar mensen die werken de week doorbrengen. Mijn buurman kwam rond 6 uur aangereden in maatpak, een echte monsieur en een half uur later stesselt hij hier in zijn blote bast rond. Vriendelijke mens moet ik zeggen.
Morgen trek ik in plaats van Bruges naar Le Bouscat, putje Bordeaux. Daar is er een gite op een kerkhof en ik heb gereserveerd. Ik denk dat het bij nonnekes is want ik moest naar Soeur Régine vragen. Grande Réverende Mère Supèrieure. Ik ben al bang
In vogelvlucht is het 18 km maar over de weg bijna 35 km omdat ik 2 bruggen moet oversteken. die van de Garonne en de Dordogne. Dat maakt dat er een hele omweg moet gemaakt worden. Overzwemmen ben ik vooralsnog niet van plan. Als ik beter opgelet had bij de planning had ik van Mirambeau eigenlijk naar Blaye moeten stappen om daar de overzetboot, ze noemen dat hier Le Bac, nemen over de Gironde. Die vaart duurt wel een half uur. Nu ben ik dus een beetje gesjareld met mijn traject.
Gisteren een mailtje gekregen van mijn zoon met de opmerking dat ik veel te rap stap. De 2de week van september komt hij met een vriendin naar Spanje in mijn geburen maar ik denk dat hij om zal moeten rijden of toch een stukje verder. Misschien las ik wel een paar dagen rust in om samen het één en ander te doen.
Ik vind het raar dat de reacties op mijn blog na goedkeuring niet meer verschijnen. Ik moet dat eens uitzoeken. Dat vind ik lastig omdat er nog zovele reacties achterblijven op die manier. Ik lees ze wel hoor !
Zo tot hier, ik ga dat eens nakijken. Slaapwel, tot morgen .... Als ik het avontuur bij de nonnekes overleef
De camino : Mirambeau - St Christoly de Blaye 32 km
Dat moet daar in de Hemel nogal krioelen van de Heiligen.
Overal waar je ziet kom je hun naam tegen. Saint Eutrope, Saint Vase, Saint
Aubin, Saint Christoly en ga zo maar door. t Kan niet meer op. Vrouwelijke
Sinten kom je minder tegen. Hoe zou dat nu komen ? Ik heb me er niet op suf
gepiekerd want er moest gestapt worden.
Weer een serieuze trip van rond de 30. t Weer zat mee op
een klein vlaagske na. Een beetje een houten kop en glazen benen van die wijn
maar na een goeie douche en straffe koffie was dat ook weeral van de baan. Veel
kronkelwegen maar vrij goed om te stappen. De velden staan hier boordevol
wijnranken. Evenveel châteaux als er Heiligen zijn.
In Vignolles riep er een madam me na vanuit haar tuin. Ze was ook naar Compostela
geweest en ze vroeg of ik mee wilde aanschuiven voor het dessert. Ik had nog
een beetje ruimte dus zei ik maar ja. Heel de familie zat in de tuin omwille
van haar man zijn verjaardag. Hij werd 68. Champagne en al was erbij. Die madam
had taarten gebakken met myrtilles, ik denk dat dat bosbessen zijn, en daarbij
nog met ijsroom gevulde choukes. Die madam had wel zin voor humor want toen ze
me zei dat hij 68 werd voegde ze er droog bij : lannée prochaine il aura son
année érotique. J. Nog een fotoke genomen en hup weg. Ik moest haar nog een kaartje
sturen. Madam Drouchtchekchek, van Baskische origine naar verluidt.
Het wilde precies niet vlotten vandaag. t Zal die wijn
geweest zijn denk ik. In t vervolg wat beter opletten met die zaken.
In St. André de Cubzac, nog maar nen Heilige, denk ik dat ik
even mijn route ga aanpassen. Van daaruit moet ik de Gironde over. Hij is daar al gesplitst in
de Garonne en de Dordogne en ik zou Bordeaucentrum wat willen ontwijken. We
zien wel wat er uit de bus komt. De camping hier is van een goeie kwaliteit.
ACSI gekeurd dus dat is in orde. Veel volk ook.
Voilà, dit was het maar weer. Morgen begin ik aan mijn 7de
stapweek en ik zit bijna tegen de 1000 km aan. De rodage is gedaan zou ik
zeggen en ik mag volle gas geven
Vroeg wakker en opgestaan om op mijn gemak deze lange
trip te lopen. Stralende zon en een zwerm spreeuwen zorgde bijna voor een
zonsverduidtering in het straatje van de gite. Nog even binnengekeken in het
pelgrimshospitaal maar zo vroeg op de dag was deze nog gesloten. Tegen de
middag kwamen er donkere wolken opzetten en af en toe viel er een spatje regen.
Ik heb de hele Sint Jacobsroute gevolgd en dat was een hele karwei. Door
veldwegen die er erg hobbelig bijlagen. Erg lastig omdat je constant je voeten
moet corrigeren wil je deze niet verstuiken. Aan het einde van de dag voel je dat wel. 30
km is wel echt het maximum met die bagage erbij. Moeilijk gaat ook. Rond 6 uur
aangekomen op de camping in Mirambeau. Die lag er maar rommelig bij maar als je
maar 5 euro moet betalen moet je niet klagen. Tentje rechtgezet en even naar de
Super U geteend om wat boodschappen te halen. Op de hoek van het
campingstraatje was er zo een routier snack restaurant en ik heb me daar
getrakteerd op een potteke mosselen. Superlekker met een pichetje witte wijn.
Daar hadden ze wifi. De baas van die tent was precies de tweelingbroer van
Johnny Haliday, je kent die wel, dat is die Franse rockster die eigenlijk een
Brusselaar is van afkomst. Ooit nog getrouwd geweest met Sylvie Vartan. De baas
was een gezellige vent en dat was geen probleem. Vlug mijn laptop gaan halen en
de fotos ge-upload. Later op de avond kwamen er een gezelschapvan 4 ook eten in die tent. Vader en moeder,
dochter en schoonzoon. Die schoonzoon kreeg daar bijna wat lappen rond zijn
oren van nog een andere restaurantbezoeker omdat die nogal aanstellerig deed en
ongepaste praat verkocht. Ambiance in de keet. Schoonzoon was een boefer bij de
luchtmacht en echt het scheelde niet veel of die ging met een veegje eyeliner
rond zijn ogen naar huis. Schoonvader heeft alles nog in der minne kunnen
regelen. Omdat het nogal een trage verbinding was duurde het even voor ik alles
in orde had. Dus heb ik me nog maar een pichetje van een half literke aangeschaft.
t Leven kan toch mooi zijn. Ik voelde het in mijn kop. Naast de camping was er
het jaarlijks boerenbal aan de gang. Nog even gaan kijken naar de country en
western dansjes. Met honderden stonden ze daar in cowboykleren te square
dansen. Hoogdag voor die mannen. Ze hadden het wel groots gezien want er was zelfs
een helicopter die luchtdopen hield. Ik hield het echter vlug voor bekeken want
zo laat al op de avond moet je je niet meer in het plezier zwieren als je s
anderendaags zo vroeg uit moet. Zo tot hier en niet verder. https://picasaweb.google.com/Jandorie1/PonsMirambeau?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOiC1MCxjNmmeQ&feat=directlink
Heb geluk, kon even alles updaten. Met dank aan de uitbater van het Routier restaurantje van Mirambeau. Stoere gast, komt uit Wattrelos. Straks m'n reisverslag. Morgen breng ik verslag uit van deze wandeling. 't Wordt te laat anders en morgen is het een serieuze trip. Meer dan 30 km en mijn pijp is uit.
We zakken verder naar het zuiden le Midi af. Met
dat ik me gisterenavond zo heb moeten haasten om op tijd te zijn ben ik vandaag
rond 6 uur opgestaan. Toch werd het nog 8 uur voordat ik ribbedie was. Alles op
het gemakske, het scheelt dat je s morgens wat reserve neemt zodat je het iets
rustiger aan kan doen. Althans das mijn mening. Op die St Jacobswegen hier kom
je weinig volk tegen. Eigenlijk niemand en dus stap je enkel met jezelf. Kan je
goed tot jezelf doordringen wat eigenlijk een beetje de bedoeling is van zulk
een tocht.
't Was een mooie tocht vandaag. Ook een stukje départementale
tot aan het militair vliegveld van Saintes Thénac. Deze keer was er wel een
fietspad voorzien op deze weg en naar Franse normen gemeten zelfs ruim. Ik heb
me dus niet sappel gemaakt vandaag J. Na dit vliegveld ben ik dan naar de St Jacobsroute
uitgeweken. Deze keer geen schaduw en 30° had mijne privaatweerman voorspeld.
Préguilac, Berneuil en St. Léger doorkruist via de Sint Jacobsweg. Ik had
gewoon maar de speciale St Jacobspaaltjes te volgen om in Pons te geraken. t
Was weer warm hoor ! Maar gelukkig stond er vrij veel wind zodat het nog
draaglijk was. Maar deze keer heb ik een fotoke van de pekblazen op de weg genomen
J.
Pons is een echte Pelgrimsstad. Op het grote rond
punt in het centrum staan er 5 grote standbeelden van pelgrims. In het Office
de Tourisme mijn digicode gaan halen om binnen te kunnen in de gite. Ja zeg, ik
kreeg die deur niet open en dat office de tourisme was natuurlijk al gesloten.
Ze hadden er vergeten bij te vermelden dat je een stevig duw moest geven tegen
die deur. Een brave buurtbewoner maakte me er attent op. Nette gite. 8 bedden,
grote tafel, douche en veel ruimte temeer omdat ik ook hier helemaal alleen
ben. Gene klap of niks. Kan ook eens geen kwaad dan kan je er vroeg inkruipen. Morgen
sta ikom 6 uur op. Tegen dat de hitte eraankomt heb ik al wel wat kilometerkes
gelopen.
t Is stil met de ontmoetingen de laatste dagen. Misschien
terug die campings opzoeken. In de gite van Saintes was ik nummer 354 die dit
jaar langskwam maar daar was ik ook alleen. Sebietekes ga ik de stad in. Volgens die gast
van het toerismebureau is er iets verder een café-restaurant waar er wifi is.
Ik kan er misschien terecht om mijn fotokes te uploaden.
Voor morgen twijfel ik nog tussen Mirambeau en Nieul
le Virouil. Mirambeau is camping en verder. Nieul is een gite, iets dichter en
al gereserveerd. t Zal ervan afhangen hoe laat ik er uit kan morgenvroeg.
Ik moet doorgaan nu, wil ik op nog een treffelijk uur
in dat café terecht kunnen.
Voilà, ik ben terug. Warm dat het is buiten. t Is
net of er een stoomlocomotief door de straten is geraasd en zijn gloeiende
stoom tussen de huizen heeft gestrooid. Nog gauw wat fotootjes genomen van het oud
pelgrimshospitaal hiernaast en ik heb dan maar terug mijn blog geopend. Op dat
hospitaal is er een houten bord geplaatst dat aanduidt dat Santiago de
Compostela nog 1183 km ver is. t Begint te korten.
Die WiFi in het café . Teute Gerard, met een code
zolang als een Ikea catalogus geraakte ik er niet in. Maar ik heb er heel goed
gegeten. Voor maar 20. Escargots Charentaises (Eigenlijk maar slakken met
spaghettisaus), een eendeborstfileke met frietjes en ratatouille, een half
literke pichet blanc, een kaasschotelke en een Ile flottant. Ik moet zeggen
dat die tent stampvol zat. Die zaken floreren hier goed. Zelfs heelder gezinnen
met kinderen komen hier eten. Dat vind je nergens bij ons voor die prijs. Geen
tafeltje was er nog vrij toen ik doorging. En een heel lief diensterke met een draken-tattoo
in hare nek. De koffie kreeg ik gratis van haar omdat ik pelgrim was.
Naast me zat er een koppel met 2 zoontjes die
duidelijk last hadden van de warmte want ze waren behoorlijk lastig en hangerig.
Toen de man me vroeg of de Ile flottant lekker was, moest ik even naar mijn
woorden zoeken wat hem meteen vragen deed stellen. Heel de uitleg gedaan van
waar ik vertrokken was en ja, zo kwam het gesprek op gang. Madame was eerst
enigszins geïnteresseerd maar toen haar man zei dat die ook zoiets ging
ondernemen kreeg ik duidelijk de indruk dat ze daar niet zo happy mee was. Ik
denk dat ze er nog eens goed moeten over klappen want aan het gezicht dat die
madam trok te oordelen toen , denk ik dat het nog niet voor morgen zal zijn. Om
de huiselijke vrede te bewaren moet men soms offers brengen J. Als
er maar evenwicht is.
Ik denk dat ik ga afronden, morgen wordt het
Mirambeau op een camping. Waarom moet ik anders die tent nog meesleuren ? Ik
hoop dat mijne weerman er een fris windje bijgeeft morgen. t Is weer een
serieus tripke van rond de 30 kmkes.
Slaap wel,den
10 uren hond is al gepasseerd. Satelietontvangst heb ik ook al niet, morgen
onderweg posten.
Oei, als ik mijn blog herlees van gisteren moet ik
toch een beetje blozen. Zoveel agressie, dat moet een slechte indruk nalaten. Zo
ben ik helemaal niet en vandaag heb ik het waarom proberen te achterhalen. Ik
vrees dat de rijstijl van de Fransmannen er een beetje debet aan heeft. Soms,
zoals vandaag ook, wordt je gedwongen om een stukje op de departementale wegen
te lopen. Hoe vlugger ik er weg kan hoe beter. Het is erg risky en als de
zoveelste chauffeur je een aap laat schrikken wordt je een beetje chagrijnig. Ik
ga proberen die kolère op een andere manier te ventileren J
Vanmorgen was het 9 uur wanneer ik mijn veters
dichtknoopte. Volgens mijn Google Maps plan was het 27 km tot in Saintes.
Echter langs de D150, bijna recht op recht. Na een goeie 3 km de afslag naar
Véron genomen om via de GR route aan te belanden op het Jacobspad in Le Douhet.
Onderweg heb ik een potje gekookt aan zon openluchtwasplaats, midden in het
bos van Juicq. Beetje pootje baden ook om wat verfrissing te krijgen tot ik zag
dat het vol bloedzuigers zat. t Was gedaan met pootje baden. Pffft,dat was een
loodzware dag vandaag. t Is nu 8 uur s avonds en het kwik duidt nog 30°C aan
in de schaduw. Steile hellingen, brandende zon, onverharde paden vol keien en
geen mens mijlen in het rond te bespeuren.
Vandaag kan ik nog eens in een Pelgrimsrefuge slapen.
Ik moest me haasten om voor 7 uur binnen te lopen of ik kon het schudden en
naar een camping uitwijken. Probleem met de gites en refuges is wel dat je er
geen WiFi hebt. Ik zou graag alle reacties goedkeuren, fotos uploaden en een
antwoordje sturen naar de inzenders. t
Komt er aan, ik kom mss morgen een Mac Donald tegen of zo en dan kan ik dit
regelen. Ondertussen wil ik allen die me iets toestuurden, hetzij in facebook
of mail of via mijn blog hartelijk bedanken voor dit steuntje.
Groot nieuws ! Vanmorgen smste mijne maat dat hij aan
zijn laatste 20 km begon. Rond 3 uur vanmiddag smste hij nog eens . Jan ..
Ik ben er !!!! Ik heb voor jou al plaats besproken, je voorganger Pelgrim.
Ik werd er gelijk stil van. Langs deze weg nog eens een dikke proficiat Marc. t
Is hem gelukt, ik ben er erg gelukkig om.
Aangekomen op de refuge . Korporaal niemand en de
madam had me verzekerd dat er tot 7 uur iemand zou zijn. Dan maar terug gebeld
en dan is die madam me een sleutel komen brengen. Geregeld !
De refuge is gemaakt uit een aanbouwsel aan de St Eutrope kerk. t Is hier goed
fris, 6 bedden, een douchke en in de ijskast ligt er zowat het één en ander dat
ik mag gebruiken. En ik heb de refuge voor mij alleen. Als je wil afkomen : Rue
StEutrope nr 11 in Saintes J
dan bouwen we een feessie ! Ik kreeg van die madam ineens alle adressen van de
refuges tot aan st Jean Pied de Port.Van hieruit zou het nog 434 km zijn tot in
roncesvalles, de eerste stop in Spanje. Dankuwel
madam, dat kan nog van pas komen. De stenen met de schelpindicatie voor de
Jacobsweg werden vanuit de parochie hier aangebracht. Morgen kan ik ze volgen
tot in Pons. Daar is de refuge ook al geregeld. Pons is 23 km ver. En vlak zo
vertelde er een bezoeker hier op het kerkplein. t Komt gelegen want vandaag was het loodzwaar.
Zulke etappes loop je niet 5 dagen na elkaar. Anderzijds weeral een goeie
oefening.
Ik ga vlug een douchke nemen zie en heel vroeg gaan
slapen. Ze gaan me niet moeten wiegen !
Tot morgen in Pons of tot straks als je even wil
binnenwippen J
Gisterenavond nog enkele pogingen gedaan om mijn blog te posten maar het internet liet het afweten. Geen satelietontvangst. Tja, dat kan al eens gebeuren en dan is het maar even iets later. Jongens, ik heb goed geslapen. Dat waren bedden net zoals bij den troep vroeger. Stapelbedden met van die lange veren en een zacht matraske. Ik hoop dat ik niet gesnurkt heb maar madame zal er niet veel last van gehad hebben met haar oorstopjes. Om 6 uur waren die al op het appel. Zij liepen per dag 20 km langs de Randonnée. Jean Michel was 68 en de naam van zijn vrouw ben ik kwijt. Zij was er 61. Een kwik stel moet ik zeggen. 5 kinderen en 10 kleinkinderen. Niet van elkaar want ze waren beiden weduwe en weduwnaar. Eigenaardig, ze gingen vaak met de kleinkinderen op stap maar dan mochten hun eigen kinderen er niet bij zijn. Zo is er het minste ambras verklaarde Jean Michel. Ieder huis heeft zijn eigen regels, zo zie je maar.
Ik heb een heel klein stukje van de Departementale gelopen maar ze reden mijn broek uit. Echt, tussen die Franse chauffeurs, zitten er onvervalstegeschifte klojos tussen. Ik zweer het, als je soms ziet hoe die knuppels iemand anders zijn leven in de weegschaal gooien met het inhalen, je zou ze hun korenpijp toewringen. Geen agressie Jan, je bent pelgrim !
Ik was het wel eerder van plan om stukjes GR in te lassen want zo langs die grotere wegen is het dus niet alleen gevaarlijker maar ook minder mooi. In Grand Virolet heb ik dan de weg verlaten en er onmiddellijk een groot stuk veldweg uitgepikt richting Zuiden. Zo langs het kasteel van Vervant en de 3 bruggen over de Boutonne. Tegen halfvijf kwam ik op de gite van St Jean dAngély aan. Een oude abdij die gerenoveerd en omgebouwd werd tot het Europees cultureel centrum. Ik zit hier nu in zon kamerke waar vroeger de paterkes in woonden. Kale muren, een paar traliekes voor de ramen, een goed bed, een warme en nette douche. Perfect !
Nu ga ik nog even een stapje buiten zetten. Ergens iets eten en straks schrijf ik wel verder.
Voilà, ben terug. Een pintje gaan drinken, maak er maar 2 halve liters van. Ze smaakten, ook al was het van die paardepis van dat boerenpaard van de Palm, nen Heineken. Ik had nochtans ne Mc Kilkenney gevraagd, t was verdorie een Ierse pub en dit om maar in lijn te blijven met de ontmoeting met Liam en Sinnead gisteren. Die gasten hadden er nog nooit van gehoord. Nu, als je Heineken op je menukaart hebt staan .. dan ben je niet thuis in het brasseriemidden. Daarnaast was er een restaurantje LAnnexe. Goed getafeld voor 20. Half literke wijn, ne pineau de Charente als aperitief, poisson du jour dat voor de gelegenheid een zalmfiletje was,, hamschotel als voorgerecht, een crème glaceke als nagerecht en een koffieke. Vind zoiets maar ergens in den Belgiek. Geen ontmoetingen gehad, ttz ik heb er geen moeite voor gedaan. Halverwege die veldwegen kwam ik een boer tegen op een koersvelo, mandje vooraan volgeladen met baguettes. Die stopte en begon er een hele uitleg over pelgrims uit Denemarken, pelgrims met ezels en de hele santekraam. Hij wees me de weg naar Sint Jean dAngely via Le Chemin Blanc. Ik moest nog een kilometerke of 12 doen. Je loopt zo St Jean binnen, recht op recht. Ik geloofde er geen fluit van temeer omdat er in de richting die hij aanwees niks anders dan velden te bespeuren waren. Banane dus, niks daarvan.
Althans dat was zijn uitleg.Al goed dat ik niet geluisterd heb, Die weg boog helemaal terug om naar daar waar ik gestart was. Toen ik vroeg om een fotoke te mogen nemen van hem, t was een kleurrijke figuur dat moet ik erbij vermelden, mocht het niet. Hij had het liever niet. Salut maatje !!! Jij vroeg ook niet om me te mogen aanspreken. Je wordt nu éénmaal vranker in die dingen .
Hetzelfde in het restaurant. Zat daar een kwaad wijf met haar kroost, hier ook had ik beter moeten weten. Op een bepaald moment was één van haar bengels, een manneke van ik denk hooguit 2 jaar, weggelopen van de tafel. Ze riep hem terug en dat ventje luisterde niet meteen. Kreeg die er een saluatie onder zijnen inktpot om U tegen te zeggen. Soit verder niet op gelet maar iets later waren haar dochters aan het dansen op dat liedje van die Braziliaan Michel Telo. Ik vroeg of ik van die meisjes een fotootje mocht nemen. Had ik beter niet gedaan. Non was het antwoord. Opnieuw zou ik hier een lelijk woord schrijven maar ik ga me beperken tot de eerste letter. K .En voor de duidelijkheid ook de laatste. Dat is een f. Vul maar zelf in.
Morgen, als het meevalt komtmijne maat aan in Santiago. De Marc Flament. Heb hem daarjuist nog een smske gestuurd zie, chapeau !!! Ik had hem eerder al gesmst om te verwittigen dat ik er aankom. Zeker weten ! Als het zo moge natuurlijk. Bescheiden wil ik alleszins blijven.
Ik zit hier nu in dat paterskamertje en ik vraag me af hoe die mensen dat zo een heel leven kunnen volgehouden hebben. Kale muren van meer dan een meter dik, een uitzicht op een binnenkoerke achter traliekes en dan de discipline van het kloosterleven. Niks voor mij, er zijn plezanter dingen. Volgens mij vraagt God daar niet om, om zo te leven. t Is in strijd met de leuze Gaat en vermenigvuldig U
Stappen naar Saintes morgen. Rond de 30 km of misschien wel een schep meer. Als het zon weer is als vandaag ben ik best tevreden. 32 graden en ik moet eerlijk bekennen dat ik er weinig last van heb. t Gaat alle dagen beter en het is al de 3de dag dat ik zonder pleisters of compeed op mijn voeten loop. Als je nu in St Pied de Port moest vertrekken als eerste start, dan kan ik me voorstellen dat je sterren ziet in alle kleuren en formaten. Onvoorbereid welteverstaan. Maar zwijg Jan, je bent er nog helemaal niet. Ik wil maar zeggen dat er nu nog maar enkel de vermoeidheid in de voeten opspeelt na afloop van een etappe. Na de blaren, de opengelopen hielen, de voze tenen en spieren in de benen, de jeuk, kan ik nu zeggen dat het stappen goed gaat. Dat het alstublieft zo mag blijven.
Meer en meer kom ik op plaatsen waar er geen satelietontvangst is. Dan stel ik mijn blog maar uit tot de keer dat ik wel ontvangst heb. Fotos downloaden en mails beantwoorden (Ik probeer steeds een antwoordje te sturen) doe ik maar als ik ergens WiFi kan hebben. Het kost me stukken van mensen anders. 75 lieve Belgacom voor 500 Mb download in het buitenland. Dankjewel. t Is een gemiste kans voor mijn voormalige broodheer om hier een tegemoetkoming te regelen. We zijn ook niet naïef, Roland Garros brengt meer op. Alhoewel ... ik zit alover de 10.000 kliks met mijn bloggeske.
We duiken onze alkoof in, genoeg gezeverd.t Is al na 11.
François en Marcelinne waren al vroeg vertrokken deze morgen. Een dame
uit het gevolg van hun zoon had opgegeven en daar moest voor gezorgd worden.
Die moest worden opgepikt en naar de statie van Poitiers worden gebracht. Ik
heb geen afscheid kunnen nemen maar ikheb bij de bakker voor hen 3 fruitvlaaikes gaan halen en op de doos een
bedankt voor de fijne avond geschreven.Doos voor hun tentje gezet. Ik hoop dat de mieren er zijn afgebleven.
Dan op stap, t was zeker al 10 uur toen ik vertrok. Eerst gezorgd dat
de tent goed droog was want de volgende 3 dagen zou ik waarschijnlijk in een
gite slapen. Goed weer, dus dat was al in orde. Heel rustig gestapt en die 20
km waren zo om. Halverwege de reisweg ben ik gestopt aan een routier om een
vettig pak frieten te halen met kebab. Wel t heeft me gesmaakt. t Was meteen
ook het afscheid van het Département des Deux Sèvres en met een rond buikske
ben ik de Charente Maritime binnengerold. Rond een uur of 5 aangekomen bij de
opzichters van de gite. Mr. en Mme Boureau als ik me niet vergis. Ik moest mijn
geloofsbrief laten zien anders mocht ik er niet in. Stokoude mensen. Meneer was
86, dat had ik naderhand gehoord. Zij zetten zich invoor de kerk hier maar ze waren erg
inschikkelijk. Kom ik op de gite aan, was er al een Frans koppel dat ook een
stuk naar Compostela wandelde. Stille mensen maar de man was ocharme een
doddelaar van je welste. Op de duur begon ik ook al te stotteren. Int Frans
notabene, zo had ik mezelf nog nooit gehoord. Op stap naar het dorpscafé heb ik
nog een klapke gedaan met een buurtbewoner. Ik moest een foto trekken van het
naamplaatje van zijn straat. Rue sans Soleil. Heb ik ook gedaan alhoewel ik
mijn twijfels had bij de kwaliteit van de foto want de zon scheen nog in mijn
lens. Ik ben net terug van het dorpscafé, dat Parijse koppel ligt al in hun
bed. Madame had hoorstoppen in dus ik mocht lawaai maken. Toffe ontmoeting
gehad op het terrras in dat café. Een Iers koppel, Sinnead en Liam. Zij waren
op vakantie in het huis van Sinneads vader. Kwa parate kennis over Ierland kon
ik enkel de adressen geven van de Ierse Pubs in de koekestad. Maar toch een
hele babbel gedaan en ik moest beslist eens met Annick afkomen naar Ierland.
Adres, mail en andere parafernalia heb ik van hen gekregen. Toffe mensen en
toen ik mijne speciale paternoster toonde aan Sinnead heeft ze daar zeker 5
minuten staan wenen met die paternoster in haar pollen. Haar 2 kleine mannen
moesten er een gebedje mee opzeggen. Erg katholiek die Ieren. Ik heb er een
pint van gekregen en geleerd hoe je op zijn Iers moet proosten .. slontsje. t
Zal wel anders geschreven worden maar zo klonk het alleszins. Dat verstaan ze
over de hele wereld zei Liam. Ik hoorde het voor de eerste keer.
Toch wonderbaarlijk tot hoeveel mensen je even mag doordringen, ook al
is het een eerste kennismaking. Ik heb al zo een schat aan ontmoetingen gehad
dat ik nog een speciaal boekske zal moeten kopen. Ik zie hier int schriftje van
de gite dat Lorelynneke hier ook is gepasseerd. Volgens de mensen die hier zijn
hebben ze haar ook tegengekomen. Ze vertelden me dat ze onderweg was
flauwgevallen ocharme en dat ze haar naar de kliniek hadden gebracht. t Arm
schaapke en zo ver van huis.
De gite voor morgen is ook al geregeld. In St. Jean d'Angèly. Daar
is er een pelgrimskerkhof van uit de middeleeuwen waar ze de pelgrims begroeven
die tijdens hun reis het loodje hadden gelegd. Als ik tijd heb ga ik er eens
langs. Mijne was hangt te drogen, nog daarjuist wat scheermeskes gaan halen om
mijnen baard wat te styleren J en wat
drinken en batterijtjes. We kunnen weeral voort. St Jean d'Angèly is een
groter stadje. Ik wil vroeg vertrekken zodat ik nog het één en ander kan
bezoeken. Ik kruip erin. In alle stilte en goed opletten dat ik me niet van bed
vergis of ik lig bij madame Oorstop.
Rond 6 uur de wekker laten aflopen om Rien en Els te kunnen uitwuiven.
Dat gaf me meteen de gelegenheid om de stop in Brioux over te slaan en ineens
door te trekken naar St Mande sur Brédoire, als ik me niet vergis. Toch maar
niet gedaan. Mijn kousen waren nog kletsnat. Ik had er geen droge meer ondanks
de droogpogingen op mijn gaspitje. Ze bleven klam en nat. Na 5 kilometer zagen
mijn voeten eruit als een sharpei-hond. Helemaal gerimpeld van de nattigheid.
Dus ik veranderde mijn plan en vandaag heb ik dan in Brioux mijn tentje
opgeslagen. Kort stukske langs de départementale dus geen echte
bezienswaardigheden tegengekomen. Wel was er, volgens mij een wielerevenement
aan de gang. Tientallen keren werd er me Bon courage toegeroepen van die
fietsers. En je gaat me niet geloven en ik kan het niet weerleggen aan de hand
van een foto maar er stopte zo een fietstoeriste met een racefiets naast me en
die vroeg naar mijn bestemming. Jongens als die dame al niet halverwege de 80
was, dan ben ik nog in mijn puberteit. Lief mens die me met ontzag bejegende.
Echt, ik denk dat haar beentjes niet veel dikker waren dan de spaken van haar
wielen. Een kranig madammeke. Op een koersfiets verdorie, waar gaan we het
schrijven ?
Onderweg bij een rustpauze ben
ik Serge, een man uit Namen, tegengekomen. Serge was naar de Cahors getrokken
met een stel onhandelbare tieners in een opvoedingsproject. Na afloop is hij
door de Pyreneëen getrokken naar St Jean de Port, de startplaats van de Camino
Frances . Eén etappe heeft hij gelopen naar Roncevalles en nu was hij op de
terugweg naar huis. Hij had al 1000 km gestapt en er moesten er nog 900 gelopen
worden tot in Namen. Fijne tiep die gast. Ook niet meer van de jongsten zoals
ik J. Serge
deed me 3 adressen aan de hand van pelgrimsgites op mijn 3 volgende stops. Dat
wijzigt een beetje mijn route. Niet veel maar morgen overnacht ik in een bed in
Aulnay. Toen ik belde om te horen of er mogelijkheid was zei de lieve dame na
afloop van het gesprek : Je tembrasse.
Zoiets kan je je niet voorstellen in je heimat.
Op het marktpleintje vanBrioux
ben ik een pint gaan drinken in de Ranch, het lokale trefpunt in Brioux. Even
later dan naar de camping waar er geen onthaal was. Tent neergeploft en ineens
gemerkt dat mijn buren Belgen waren. François, Marcelinne en Zoë, de
kleindochter. Zij speelden een beetje als bezemwagen voor de zoon die met een
stel kennissen ook op pelgrimstocht waren met de fiets.
Even bij aankomst een goeiedag gezegd en meteen moest ik er me
bijzetten voor een goed glaswijn en
druifkes. Tof, tof tof hoe je meteen gesprekstof hebt met totaal onbekende
mensen. Je houdt het echt niet voor mogelijk wat voor een potentieel aan contacten
zon pelgrimsreis je opbrengt. Even vlug een douche genomen en we zouden samen
even het dorp intrekken om naar het restaurant te gaan. 11 euro alstublieft
voor een volledige menu. Voorgerecht . Salade met charcuterie en andouille
(ingewanden maar toch erg lekker). Hoofdschotel aardappelpuree met erwtjes en
worteltjes en eendebout. Een kaasschotel als tussengerecht en dan nog ijsroom
van mango. Koffie daar ook nog bij en een kwart literwijn percouvert. Ik had het niet gemerkt dat François
ondertussen de rekening had gevraagd en wat bleek ? Die man had mijn restaurant
betaald. Fijne mensen. Ik heb hen uitgebreid bedankt voor de gezellige avond.
Er zijn verdomme nog fijne mensen op de aardkloot maar met achter je televisie
of pc te kruipen blijven deze ontmoetingen je allemaal vreemd.
De zender waarop die Hollander, buurman op de camping, naar het weerbericht luisterde zal me een
raadsel blijven. Nou Belg, je hep effe geluk vandaag. Mooi weer en rond 4 uur
een spatje regen , zo declameerde die Hagenees. Ik was nog geen 100 meter de poort van de
camping voorbij en de waterpret begon al. Tot in Rom, als voorgerechtje, zo een
miezerige druilregen. Te weinig om je regenpak aan te trekken, teveel om droog
te blijven. Volgens mij had die brave buurman afgestemd op Radio Sjakkamakka,
de korte golf welteverstaan. Vanaf Rom werd het hoofdgerecht opgediend. 30 km
non stop pijpestelen regenen. Ik was kletsnat, zelfs tot op mijne speciale
paternoster. Echt pure ellende maar dat hoort erbij. Onderweg stopte er een
madammeke om me een lift aan te bieden maar ik heb beleefd geweigerd. De dame
had ook de Camino gelopen maar in tegenovergestelde zin. Ik was echt blij om op
de camping aan te komen. Het onthaal was verlaten. De camping ook. Op het
betonvloertje voor het onthaal zat er een stel pelgrimfietsers hun potje te
koken. Rien en Els uit Dordrecht. Geweldig stel. De ganse avond leuk geklept
(Ik begin al zoals een Hollander te klappen) . Rien en Els reden ook de Camino
met de fiets. Els had al het Pieterpad gelopen maar de Camino zelf wilde ze
enkel met de fiets doen. Teveel gezeik die laatste 100 kilometers, commercieel
gedoe, would-be pelgrims omringd door luxe. Niets voor haar. Rien was een
doorwinterde fietser en stapper. Hij had Corsica al platgewalst met zijn fiets
en nu was hij samen met Els de camino aan het fietsen en tegelijkertijd, zei
het iets in de tijd gefaseerd, liep hij ook de Pyreneeën route van de
Atlantische oceaan tot de Middelandse zee. Das nu eens vakantie zie ! Ne velo,
een tent en een kraantje waar water uitkomt. Meer had hij niet nodig.
De camping waar we zaten kwam zo rechtstreeks uit een film over de
Apocalyps. Geen volk, een uitbaatster die er niet was, een leeg terrein met in
een afgelegen hoek woonwagens van zigeuners. Geen mens die op die camping wilde
blijven. Nochtans brave mensen die Romas. Heel vriendelijk maar ja
begrijpelijk dat de toeristen wegblijven. De uitbaatster die zich vanmorgen
even liet zien, had weinig haar. Ik vrees dat ze het uitgetrokken had van
ellende. Ze kon er niets aan doen, het stadsbestuur had toelating gegeven aan
die zigeuners om daar te staan in afwachting dat het hen toegestane terrein
gesanneerd werd. Bangelijke gasten die zigeuners, dat wel.
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over
de Gironde vandaag en zo verder door naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel.
Je kan je je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zon
voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een
kanjer.
Ik was te moe en ging te erg mee in het gesprek met Els en Rien dat ik
er niet meer toe kwam om mijn blog aan te vullen. Niks moet, alleen sterven. Tot
hier dus.
Yves de campinguitbater was een merkwaardige kerel. Een man met een
hart voor pelgrims. Toen ik er gisterenavond aankwam moest ik uitgebreid kennis
maken met zijn internetsite. Hij had die site helemaal zelf ontworpen met het
doel zijn kleinkinderen vertrouwd te maken met de geschiedenis van zijn
familie. Een grootoom die generaal was, een grootvader die, naar zijn uniform
te oordelen, bij de zouaven gediend had en een been mankeerde. Afgeschoten in
14-18. Een heel verhaal over hoe ie het overleefd had. Zelf had hij opzoekingen
gedaan naar de manier hoe. Een militaire dokter had de aders van een
strijdmaker aan die van zijn grootvader genaaid en zo een bloedtransfusie
toegediend. Yves had opzoekingen gedaan en tot zelfs een foto van die
strijdmakker op de kop getikt. Naam en toenaam van de dokter stonden ook
vermeld. Jammer genoeg had die éénbenige grootvader geen geluk in het
oorlogsgeweld want in 40-45 had den Duits een bom op zijn huis gegooid en
ditmaal had hij het niet overleefd. Je moet verdorie maar pech hebben in je
leven. Heel interessante kerel die Yves met een grote voorliefde voor
geschiedenis. De Franse vooral J
Vandaag zonder muziek gestapt. Ik wilde nog een airke van Ramstein
uitproberen als marsmuziek maar ik vreesde dat ik achterstevoren zou gestapt
hebben. Niet dus.
Rond 10 uur opgestapt na eerst de pogingen van Lieve te hebben
gadegeslagen van hoe je zo een opvouwtent terug opbergt. Geen sinecure als je
het mij vraagt en als je ooit overweegt zoiets aan te schaffen, laat de
verkoper dan uitgebreid demonstreren hoe je eraan begint. De dames uitgewuifd
en daarna het veld in.
De GPS leidde me langs een te grote omweg en zoals eerder vermeld
verkoos ik een route dwars door de velden. Wist ik veel dat die route leidde
naar het gevang van Vivonne. Een immens complex met 2 wachttorens. De wind
stond in mijn richting en ik denk dat de gevangenen gelucht werden. Ik hoorde
niets anders dan roepen en gore taal brullen. Niet meer of ik werd gefilmd. Wat
heeft daar in dat godvergeten veld iemand immers iets te zoeken ?
De velden werden afgewisseld met wondermooie dreefjes en met een
beetje verbeelding kon je je zo Lamme Goedzak uit de Tijl Uilenspiegel verhalen
voor de geest halen. Lamme gezeten tegen een boom temidden van vlaaien, kruiken
wijn, worsten en borden rijstpap, rustig een pijpje smorend en kringetjes rook
de lucht inblazend. Geweldig mooie natuur gezien vandaag. Het weer viel erg mee
alhoewel het een beetje drukkend werd naar de avond toe. Op de wegen krioelde
het van de zwarte rupsen. Volop sjirpten de krekels en de landschappen weerspiegelden
een zalige rust. Rond 6 uur kwam ik op de camping aan. Een 4 sterren begot. Ik
werd met een golfkarretje naar de kampeerplek gereden. Ik ben benieuwd wat ik
morgen moet betalen. Ik dronk er een Leffe en moest 4.60 betalen. Hadden ze er
nog groseille bijgekieperd op de koop toe en dat zonder ik het vroeg, de
barbaren. Maar het is een zeer mooie camping. Als ik uit mijn tentje kijk zie
ik los op een vijver bedekt met leliebladeren. Heel mooi en sfeervol.
Vandaag heb ik veel moeten denken aan een dorpsgenote wiens man
vandaag begraven werd. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Dat is een dogma dat
in alle religies wordt gedeclameerd. Daar heb ik tijdens mijn tocht vandaag
erg veel aan moeten denken en in vraag gesteld. Weze het de Islam, het christelijk
geloof, boedhisme of noem maar op, volgens mij is het een lapsus die verdriet en
miserie een reden van bestaan moet geven. Soit, dit dogma hoort niet thuis in
een religie. Om het even dewelke. Dat
was mijn conclusie.
Morgen is het even ontnuchteren. De laatste 2 dagen waren eerder
vakantiedagen. Korte tripkes van rond de 20 km maar morgen komen de serieuze
kleppers eraan. Meer dan 30 morgen en de volgende schommelen er rond. Dat wordt
even wennen terug. Aan het ritme van vandaag en gisteren heb ik de indruk dat
ik wel naar China zou kunnen wandelen. Sssht, geen te grote mond opzetten, het
zou kunnen verkeren. Had ik Bredero al eens niet aangehaald ?
Zo tot hier vandaag. Sebiet mijn wekkerke op halfzeven zetten zodat we er vroeg aan kunnen beginnen. Ik hoop dat
ik vlug in slaapval. Het is hier op de camping nog volop laguerre met al die
joelende kinderen. Ik word oud L