|
Vandaag bereid ik me voor op de klim van de O Cebreiro. Voorbereiden is veel gezegd, de moeilijkste etappes waren toch die in de Landes. Jongens dat was nog afzien. De Pyreneeën, de Mesetas waren wandelingen. Ook vandaag was het een beetje zwaar. Niet zozeer de hellingen maar wel de afdalingen. Daar moet je echt op je qui vive zijn om je nek niet te breken. Ik heb er een paar fotokes van gepakt.
Met mijne maat gaat het niet zo goed. Hij houdt zich beter voor dan het in het werkelijkheid is. Ik hoop dat hij genoeg rust vind. Ik heb aangedrongen om vandaag een hotelleke op te zoeken zodat hij eens goed kan uitrusten buiten de drukte om van die albergues. Je kan er slapen in die albergues maar het is allemaal rudimentair. Gisteren in El Acebo was er geen water in de douches of toiletten. De hospitalero, een echte 'Vautrien' hield ons na boeking aan den 'tar'. Hij was reeds volgeboekt en toch liet hij ons betalen. Ik werd het gewaar ... hij rekende op een afzegging van het één of ander koppel. Allemaal kul. Zie eerst nog naar de match Madrid- Manchester ... daarna ga ik jullie je bed aanwijzen. Neem nog een pintje .... allemaal om de tijd te rekken. KMK ik wil gaan slapen maatje. En nu wil ik dat je me zegt waar ik kan slapen. Met mijnen baard zie ik er gevaarlijk uit , woeha ;-)
De laatste dagen zijn het allemaal toerekes van rond de 30 km. Je kan dat moeilijk vergelijken met een wandelingeske door het Zoniënwoud. Dat zijn echt Camino's waarvan je zegt ..... Sint Jacob maakt het ons echt moeilijk. Maar het blijft magisch, die verbondenheid met de weg. Het wordt een drug, het geeft je zoveel voldoening dat je het eigenlijk niet onder woorden kan brengen.
Gisteren ben ik Lynn nog tegengekomen in Manjarin. Een onooglijk dorpje na het Cruz de Ferro. Dorpje ? Juist gesteld 1 albergue maar onooglijk rustiek. 'Un vrai Bordel' zei mijne maat. Lynn zat iets verder haar tomaatjes op te eten onder een ceder. Iets daarvoor was ik de albergue gepasserd waar ze logeerde. De film St Jacques Le Mecque (Met een knipoog naar Mekka) werd er gedraaid. In't kort : Een moeder liet een nalatenschap na aan haar kinderen op voorwaarde dat ze zich verzoenden en samen de camino liepen. 't Moet een fantastische film zijn. Tot knokkens toe tussen de broers en zus maar ze hebben het gehaald. Eigenlijk een parodie op het echte leven maar tegelijkertijd er ook naar gegrepen.
De O Cebreiro ga ik opdragen aan de mensen die ik teleurgesteld heb in mijn leven. En tegelijkertijd ga ik die ook opdragen aan de mensen die me nog gaan teleurstellen in de toekomst of degenen die me nu teleurstellen. Ik ben er klaar mee, ik kan er niets meer aan toevoegen. Ik heb mijn doel en verwachtingen kunnen inlossen op mijn Camino. Daar ben ik nu reeds geweldig dankbaar voor. Alhoewel ik in mijn proloog op 2 juli dit als 'even terzijde' heb vermeld was dit erg belangrijk voor me. Deze camino heeft me nu al gelouterd. Je zal het misschien niet snappen, ik neem dit jullie alleszins niet kwalijk ..... het valt niet uit te leggen. 't Is magisch.
Dank je Biker Guy voor het onderstaande mooie gedichtje
Heel alleen
Zonder geluid
Heel alleen
Stil en stil
zo stap je steeds verder
enkel het geluid van je stokken en stappen
op de grond
het is zo dat je het wil
De rust van natuur
De stilte zo fijn
De vogels ze fluiten
De stilte hier buiten
Stralen van warmte
De kracht van de zon
stilte de stilte
De natuur het bezong
Ik laat jullie, tot morgen.
XXX
Jan
https://picasaweb.google.com/Jandorie1/ElAceboFuenteNuevas?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNrv0O-ExbrOPw&feat=directlinkxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
