Mooie etappe vandaag. Toch nog wel lastig vanwege de steile afdalingen en nog 1 heftige klim. Vanmorgen ben ik rond 7 uur vertrokken in Roncevalles. De verbouwde abdij is in beheer van de Nederlandse stichting van de St. Jacobsvrienden. Zij pachten de ganse abdij en ik moet bekennen dat ze er werk van hebben gemaakt. Een 7 tal hospitaleros, allemaal Nederlanders, doen hun uiterste best om de boel in goede banen te leiden. Verzorgd, netjes en een doelmatige organisatie.

Vandaag heb ik gestapt met een Frans - Luxemburgs koppel uit Luxemburg en een Canadees Pascal. Pascal schat ik hooguit 21 jaar.  Verbazend hoeveel jonge mensen deze tocht alleen maken. Ik ben ook nog Christian tegengekomen. Een 70-er die vertrokken was vanaf de Mont - St Michel. JC had me over hem al verteld. Ook een erg sympathieke figuur maar ik denk dat hij hij tot in Larasoana is doorgestapt.

Doorgaans waren het bossen waarin er gelopen werd. Erg mooi en onderweg ben ik een monumentje tegengekomen voor een Japanner die het loodje had gelegd op zijn tocht. Je komt allerlei nationaliteiten tegen tot zelfs mensen uit Taiwan.

Hier in Zubiri heb ik een albergue op de kop kunnen tikken voor 15 euro ontbijt inbegrepen. eerst was ik naar de refugio municipal gegaan maar dat sprak me niet erg aan. Erg rommelig en gezamenlijke douches. Ik denk dat je over elkaar moet kruipen om tot je bed te komen

De hospitaleros in Roncevalles zijn niet erg goed gezind op de mensen die zeer vroeg vertrekken. Het geeft blijk van een soort egoïsme. Ze maken iedereen wakker met hun bagage en hun enige doel is op de volgende stop een zo goed mogelijke slaapplaats te vinden. Ze worden met een scheef oog bekeken door het gros van de pelgrims.

Morgen staat Pamplona op het programma. Misschien blijf ik er een dagje langer. Burgos en Leon misschien ook wel.
Hoe langer hoe meer zie ik hier kreupele mensen rondlopen ocharme. Het is echt meelijwekkend hoe je hen ziet voortstrompelen op hun tocht. Het is echt gekkenwerk om hier onvoorbereid aan te beginnen.

Seffens ga ik nog een pelgrimsmaaltijd nemen. 12 euro, meer kost zoiets doorgaans niet. Morgen zijn we er weer, ik zal laten weten hoe het gesmaakt heeft.

Ik heb nog een serieke fotokes toegevoegd. Volgens mij zijn het de mooiste van allemaal : Van St Jean naar Roncevalles, een indrukwekkende stapervaring. Los door de Pyreneeën, de grensoversteek met Spanje en over de col Lepouder 1450 meter hoog. Een sublieme ervaring.Onvergetelijk.

tot morgen in Pamplona. Ik ga er nog een kaartje opsturen naar het thuisfront.

Deze tocht gaat naar onze Koeke.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/RoncevallesZubiri?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOiE4IeE7tPWqAE&feat=directlink

28-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

27-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Leef alsof alles wat je liefhebt bij je is
In die vreemde kamers, elke nacht
De gedachte wat men ervan zal vinden
Is een zorg minder en ik lach
Straks zal ik hun vertellen
Waar ik was en wat ik heb gedacht

In Ostabat was het gisteren het dorpsfeest. Le Mesguy moet de moeite waard geweest zijn maar ik ken mezelf. Als het te plezant wordt kan ik moeilijk naar huis ... euh de gite. Ik had dan al uitgebreid geapperiefd dus ik liep een risico.

Dat was nu eens echt een boerendorpje. De gite zelf was eeuwenoud maar zeer goed onderhouden. Onderweg had ik een gerookte kip gekocht van 2 kilo. Ik heb die nog uitgebeend als snoepke voor de medepelgrims. 't Werd een rustige avond. Om 10 uur naar bed zoiets en om 6 uur eruit. Van Ostabat naar St Jean Pied de Port is het 20 km maar als je de pelgrimsroute volgt iets meer. Vanmorgen nog afscheid genomen van JC, een fotootje en 'on se reverra'. Toffe pee, weeral een afscheid dat je raakt. In St Jean zou hij de trein nemen richting Bayonne en zo naar La Rochelle. Weer een adres om op verlof te gaan.

Ik heb me bijna een breuk gelachen met Rénand, die Elzasser. Hij had een aparte manier om de verkeersveiligheid van de zwakke weggebruiker onder de aandacht te brengen van die Franse wegpiraten. Die had, je gaat het niet geloven, een heus verkeersbord op zijn rugzak gemonteerd. Een gevarendriehoek. Koddig zicht maar hij trok er zich geen knijt van aan.

Onderweg naar St. Jean Pied de Port kwam ik in de bergen een boerinneke tegen die achter haar 4 koeien aanliep. 2 pelgrimmes, die iets voor mij liepen, hadden besloten om het hek van een wei open te laten nadat ze zich er geïnstalleerd hadden voor hun middageten. Ik zei nog bonjour tegen dat boerinneke maar merkte dat ze eigenlijk in paniek was. Na een minuutje of 3-4 keek ik om en zag ik dat ze die koeien terug had kunnen drijven maar nu riskeerde ze weer dat die beesten de weide voorbijliepen. Met mijn wandelstokken gespreid, in't midden van de straat heb ik me opgesteld zodat de weg versperd werd en de aanstormden beesten terug de wei in konden. Dat boerinneke was er erg blij mee. "Mille fois merci" monsieur heeft ze wel 10 keer herhaald.. Daarna schoot ze in een Franse, of is het Baskische koleire tegen die 2 pelgrimmes. Hun reactie was : "Vous n'êtes pas aimable madame". Ik denk dat ze uit Parijs kwamen of zo.

Ik heb genoten van de weidse vergezichten. Enig zo tussen de bergen stappen. Regelmatig een stevige klim maar dat kan hoegenaamd geen kwaad.

St. Jean Pied de Port is voor een pelgrim dat wat Cape Canaveral is voor een raket. Hier worden de pelgrims gelanceerd. Met honderden strijken ze hier neer om hun eerste tocht te beginnen. Ik was wel een beetje bang om een goedkope slaapplaats te bemachtigen maar het viel mee. 8 euro moest ik betalen voor een overnachting in de gite municipale. Erg netjes, duidelijke richtlijnen en vriendelijke mensen maar het was echt een heksenketel in dat bureau. Ben er even later teruggekeerd om te internetten want daar was er gratis wifi. Fotokes upgeload en kunnen antwoorden op de vele reacties die open stonden. Ik kreeg een taske thee van de madam. Op de gite zelf heb ik kennisgemaakt met Scott, een Australier godbetert. Die was er aangekomen met 2 rugzakken. Ik wil die morgen zien vertrekken . Neenee, hij stuurt morgen een rugzak op ergens onderweg met propere kleren. Ieder heeft zijn manier om de camino te lopen. Daarjuist kwam ik hem nog tegen in 't stadje hier. Hij stond er op een brug in de zon zijn zonnecellen op te laden. "Have a nice afternoon" Ian. 't Zweet stond op zijn gezicht van daar in de zon te staan ocharme. Nochthans, die mannen moeten al het één en ander gewoon zijn met dat gat in de ozonlaag daar 'Down Under'.

Ik ga het hier bij laten. Hierover is er nog een La Boutique du Pélérin et du Randoneur. Even gaan kijken of ik er nog een paar goeie kousen kan op de kop tikken. Verdemme, nu ik er terug naar kijk zijn zijn blaffeturen dicht. Morgenvroeg dan misschien

Slaapwel

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StJeanPiedDePortRoncevalles?authuser=0&authkey=Gv1sRgCK7yv5u1g_y7Iw&feat=directlink

26-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

24-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

23-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

22-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ma Flodder, zo kan je haar het best omschrijven die dame van Auberge Caule in Onesse. Een ondateerbaar kleed, of was het een voorschoot , een sigaretje bengelend tussen haar lippen, een kapsel dat het midden hield tussen een ragebol en een treurwilg maar met een hart van goud voor haar pelgrims. Mannekelief wat kon zij lekker koken. Ze had een confit de canard getoverd. Ik vroeg haar naar het recept. Je moest de eendebouten 24 uur in grof zeezout leggen en daarna laten stoven in ganzevet.

Bij het aankomen aan haar gite zat er op de hoek van de straat een Spaans koppeltje. Zij liepen de camino in omgekeerde richting tot in Tours. Zij mochten er eerst niet in van haar want ze hadden geen credencial. Het document dat de poort opent voor slaapgelegenheid. Later op de avond , kreeg ze medelijden, en is ze hen gaan halen en mochten zij er dan toch in van Ma Flodder. Ze zaten nog steeds op het hoekje van de straat. Jaime en Maria, want zo heette dat Spaans koppeltje, waren sympathieke jongelui. Jaime uit Tenerife en Maria uit Barcelona. Maria had een universitaire opleiding gehad maar werkte bij gebrek aan werk halftijds in een bibliotheek. 6 jaar geleden had ze de camino gelopen en het bewijsschrift ervoor had haar aan die job geholpen. Toch straf. Volgens haar is dit schering en inslag in het bedrijfsleven bij aanwervingen. Als je de Camino hebt gelopen heb je er 5 voor. Dat ruikt zo een beetje naar de boterbriefjes van meneer pastoor van jaren geleden om aan werk te geraken in onze contreien. Moest dat in België, ontdaan van de religieuze kontekst , onontbeerlijk zijn voor je profiel bij een aanwerving ..... wel, vul maar zelf in.

Leuke babbel gehad met Maria en Jaime. Ik ben ooit eens mijn portefeuille kwijtgespeeld in Spanje. Ik meende nog te vragen of ze mijn portefeuille niet had gevonden in Barcelona maar achteraf herinnerde ik me dat dit in Mallorca was gebeurd. Poco pech.

En zo belanden we bij de verloren voorwerpen. Mijne maat stuurde vandaag heel verwonderd een smsje met de bedenking dat ik nog geen spoor van verloren voorwerpen had getrokken in Frankrijk. Voor hem wil ik het even op een rijtje zetten : 1 mes, 1 hoed, 1 geel klakske, opnieuw een mes dat ik gekocht had in Breteuil,1 stapkaart, 1 tube wasgel, 1 buske douchegel, 1 mes dat ik gevonden had onderweg, nog een stapkaart, 1 bic en vandaag was ik mijn portefeuille vergeten in de gite. Na 1km stappen realiseerde ik me dat ik hem achtergelaten in het toilet. Iets later had ik mijn ingenieus Frans klakske laten hangen in de kerk van Lesperon. Ook kunnen terugkeren na, ditmaal maar 100m .

In de kerk van Lesperon heb ik nog een kaarsje aangestoken voor hen die me het dierbaarst zijn. Misschien had ik er beter nog ééntje meer aangestoken voor de Heilige Antonius. Naar 't schijnt helpt die brave heilige als je iets verloren bent.

't Was warm vandaag maar het stappen ging opperbest. De Sint Jacobsroutes wijzigen hier in de Landes wel eens. In 2009 heeft hier een hevige orkaan huis gehouden en met de opkuis van de bossen werden er woudwegen aangelegd voor de tractors om de boel te ruimen. 't Is langs die woudwegen dat men de st Jacobsroute nogal eens aanpast. Wel moeilijk als je met stapkaarten zit en je ziet ineens een afwijking op je stapkaart. Opnieuw wordt het een beetje heuvelachtig en dat was ik niet meer gewoon. Maar 't ging goed. Vroeg vertrokken vanmorgen om 7 uur maar met die portefeuillekwestie werd het algauw 8 uur. Om halfvier ben ik op de mairie van Taller aangekomen om mijn digicode. De gite is aangebouwd aan de mairie. Nette bedoening, sober maar functioneel met 4 kraaknette bedden en verse lakens erop. Dat bed van bij Ma Flodder, althans de matras toch, deed me denken aan die van den troep destijds. Je moest er eerst een putteke in boksen om ze zo een beetje naar de vorm van je lijf te zetten. Alleszins toch beter dan mijn fitte luchtmatras. Toch raar hé ? Nu heb je het even iets comfortabeler en het duurt niet lang of je moet je al betrappen op pietluttige opmerkingen over een matras

Jean Christian was er al. Hij had een stukje meegelopen met Jacques en Diane, de Canadezen. Zij zakten af naar Castets vanwaaruit zij aansluiting zoeken op de Camino del Norte. Morgen denk ik dat Jean Christian zijn laatse etappe loopt. Later op het jaar stapt hij de rest wist hij me al te vertellen.

In de gite hier hangt een waarschuwing voor een gevaarlijke hond die een lap grond bewaakt in St. Paul les Dax. Mijn weg loopt er langs. Ik ga sebietekes eens kijken waar dat juist ergens is want een stuk uit mijn broek kan ik wel missen. St. Paul les Dax is mijn bestemming morgen. Een dikke 20 km dus dat valt wel mee.

Een fris pintje na zo een warme staptocht is hemelse manna. Daarjuist ben ik er eentje, eigenlijk 2, gaan snoepen met mijne Franse maat. Wijnkenner eerste klas maar een bierbarbaar. Hij dronk een monaco. Bier met limonade en grenadine. Jean Blaute krijgt een attaque als hij dit leest. Een verwoed wandelaar ook die Jean Christian die graag in de Pyreneeën rondtrekt. Hij heeft me gezegd dat ik, als ik de kans krijg, dat zeker eens moet doen : de Pyreneeën door van de Atlantische naar de Mediterrane kust. In 35 dagen is de klus geklaard. Ik krijg al goesting.

Seffens even de hoek hier om om een pizza te halen. Dat is weeral even geleden. Ik denk dat dat wel ga smaken na die paar pintjes. Ik heb weeral iets om naar uit te kijken.

Tot morgen

21-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Mijne Franse maat Jean Christian was er om 6 uur uit en om 7 uur stond Jacques daar al met zijnen déjeuner. Toffe mensen daar in Labouheyre. Koffie en geroosterde broodjes met zelfgemaakte confituur en een glazeke fruitsap. Meer moet dat niet zijn.

Jean Christian was al vroeg op pad en na een halfuurtje ben ik ook opgestapt. Jacques ging ervoor zorgen dat mijn overtollige bagage bewaard bleef zodat ik die na mijn reis bij hem kan komen oppikken.

Met zo'n 6 kilo bagage lichter en de 9 kilo die ikzelf ben afgevallen ging het stappen heel wat makkelijker. Het scheelde aanzienlijk. Ik verschoot me een ongeluk dat ik aan een gemiddelde van 4,6 km/u stapte. Direct wat kalmer aan gedaan en eigenlijk wandelend heb ik mijn 24 km uitgelopen. Mals regenbuitje gehad in de morgen en een mooi stuk gestapt door de Landes tussen Escourses en Onesse. Los door de bossen op los zand. Na de middag begon de zon te branden maar ondertussen zijn we dat ook al gewend. 't Wordt een beetje een routine.

De gite waar ik terecht ben gekomen was de atelier van de hoefsmid van het dorp. Au Caule zo heet de plaats hier. De bazin is nogal een kordate madam maar toch heel bezorgd. Drinken, airco, propere handdoeken enz. Ik vind het best gezellig in zo een gite. Bij mijn aankomst zat Jean Christian zijn knoppen aan zijn broek te naaien en was het Canadese koppel een douchke aan het nemen. JC had ondertussen al de televisie gerepareerd want daar kwamen volgens hem alleen maar blauwe en rode kleuren door. In zijn actieve leven was hij televisie hersteller. Later kwam er nog een Spaans koppeltje bij dat ik onderweg was tegengekomen. Ook zij liepen de Camino maar in omgekeerde richting. 't Is zo eens iets anders. Een vrij rustige dag al bij al. Ondertussen heb ik van die Canadees gehoord dat er een stop tussen St Jean Pied de Port en Roncevalles is bijgekomen. Hij gaf me de raad daar te stoppen omdat het er zo mooi is. Als je anders de ganse dag loopt heb je niets aan de prachtige omgeving. Ik neem het nog in overweging. Het is trouwens geen koers hé.

Morgen wordt het Taller. In de ' Mairie' moet ik om een digicode. Als ze gesloten is kan je in de lokale kroeg terecht. We trekken onze plan wel. Ik ben benieuwd wat de gastvrouw in haar potten heeft gestoken . Sebiet roept ze 'A TABLE'

Tot morgen

20-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

19-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

18-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Na het uitknipperen van mijn geïmproviseerd lampaderreke stelde ik vast dat het helemaal niet verduisterd was op het terras van Eliza. Aan de hemel stonden duizenden sterren te fonkelen. Het was alsof je ze zo met je handen kon aanraken. Fascinerende hemelpracht zo daar te midden in de Landes. Ik kreeg op de duur een stijve nek van het kijken.

Une étoile qui s’éteint n’éteint pas le ciel. Aan deze gevleugelde woorden van de één of andere Franse poëet moest ik denken toen ik naar boven keek. De brave man bedoelde met deze kortzin waarschijnlijk dat  je er moet voor zorgen dat een probleem je leven niet mag beheersen. Ik kan me echter vergissen.

Vrij goed geslapen maar tegen de morgen aan kreeg ik verschrikkelijke buikkrampen. Gelukkig de pot was niet veraf en ik had geluk, ditmaal was het geen franse po. Franse toiletten zijn beestige uitvindingen. Van Eliza’s keuken kon het niet komen want ze gebruikte allemaal kraakverse producten. Op het buffet stond echter een fles Evian water en ik denk dat dat de boosdoener is geweest. Niet verstandig van mij om daarvan te drinken, wie weet hoe lang stond die daar al ? Maar ik ben ervan af. Terug in bed gekropen en lekker geslapen tot halfacht.

Madam Eliza was al volop haar boontjes aan het plukken voor haar volgende gasten. Nog even afscheid genomen en schuppes.

In het dorpje Le Barp kwam ik een Belgische madam van 70 tegen uit Marche. Ze woonde hier al 40 jaar. Ook zij had de Camino gelopen maar vanuit St Jean de Port. Verleden jaar in juni was ze vertrokken en haar laatste 100 km had ze met een gebroken knie gelopen. Haar been was zo dik als die van een olifant vertrouwde ze me toe. Haar dokter was niet gelukkig geweest met de situatie. Daarom dat ze me aansprak omdat ze informatie wilde over mijn wandelstokken. Ze wilde opnieuw vertrekken. Voor haar was het een mystieke ervaring en zolang ze leefde en kon stappen zou er niemand haar ervan weerhouden. Ik denk dat zulk een pelgrimstocht voor sommige mensen een ware drug is. Maar een ongevaarlijke dan wel.

“Que Dieu soit avec toi Jan” hoorde ik Eva nog zeggen. Met deze ‘Dieu’ bedoelde ze zeker niet de ene of andere weergod. Als ik zeg dat het warm was vandaag dan moeten jullie me niet geloven. Het was moordend heet. 39°C in de schaduw en op die kaarsrechte wegen geen vierkante meter lommer. Ik heb geen enkele vogel zien vliegen vandaag. De mussen lagen volgens mij  allemaal dood in de dakgoot. Man man, ik heb echt afgezien temeer omdat de wegen in die uitgestrekte pijnboomwouden overwegend met los zand en stof waren aangelegd. Duizenden sprinkhanen die rond je heen sprongen en zwermen venijnige paardevliegen die op je zweet afkwamen. Een kilometer meer zou er teveel aan geweest zijn. Maar het prettige is dan weer dat je eens zo blij kunt zijn als je je dagbestemming hebt bereikt. Een goed douchke hebt genomen, kleren gewassen en je potje hebt gekookt. Je bent vlug terug opgelapt.

Met mijn voeten, die irritatie wel te verstaan, gaat het langsom beter. Ik heb op de valreep gisteren van Eva nog een paar stapkousen gekregen. Dat scheelt enorm. Samen met die hydraterende zalf van 3.50€ gaat het de goede kant uit. De jeuk is verdwenen en de geïrriteerde huid is zich aan het herstellen. Preventief heb ik ook een schimmelspray gekocht. Ik denk dat dat geen slecht idee is. Een kaartje gestuurd naar huis en in de Super U nog een paar sportkousen op de kop getikt, geen stapkousen weliswaar, maar ik kan even voort.

Als ik aan het einde van die 20km eindeloos lijkende weg was wou ik me even neerzetten aan een stalletje in de schaduw. Er kwam een madam  aangelopen en wees me een tafeltje met een stoeltje aan, iets verderop aan haar oprit. Ze had me zien aankomen. Ongelooflijk, ik moest gaan zitten waarna ze me een kan heet water, theezakjes, suiker en koekjes bracht. Er zijn nog lieve mensen op de wereld. Ik mocht een fotoke van haar trekken.

Dan maar verder gestapt tot aan de gite. Je moest hier niks betalen. Er stond wel een spaarpotteke waar je naar believen iets kon insteken. Er was al een Fransman aanwezig en een koppel uit Canada die na de Camino Frances nu aan de Camino del Norte waren begonnen. ’t Is een nette gitte gelegen in een historisch geklasseerde omgeving. Hier vlakbij staat een Romaanse kerk uit de XI de eeuw. Schitterende plek. We kunnen er vandaag vroeg inkruipen. Morgen naar Moustay. Ongeveer dezelfde afstand als vandaag. Het belooft hetzelfde weer te worden als vandaag. Lekker warm J

17-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Willy was al een hele andere deze morgen. Hij kon al grapjes maken en hij verwachtte zo nieuws van het consulaat. Het kan iedereen gebeuren maar ik vraag me af of hij er niet beter aan gedaan had om een reisverzekering af te sluiten. Een andere bedenking die ik maak …. Hij had 2 zonen. Moest het mijn vader zijn geweest, de mens had al lang thuis geweest. Ik oordeel misschien wat vlug maar ze zouden een goeie reden moeten hebben om hun vader daar zo zielloos achter te laten. Eva had daar een gepaste verklaring voor. Die mens was eenzaam en zocht zijn soelaas en familie op zijn pelgrimsweg.

Afscheid genomen van Eva die vandaag naar Pau vertrok. Ze was zo blij als een kermisvogel omdat ze kon aansluiten bij een groep mensen die de zieken begeleiden naar de grot van Bernadette. 4 dagen zou ze mee  kunnen helpen en dan vertrok ze terug naar de Académie voor haar studenten. Prachtige dame die Eva. Een groot hart, geen streken en heel éénvoudig. Stijl en klasse, ook als is het in een pelgrimsplunje. ‘On s’embrasse’ zei ze bij het afscheid en ik kreeg 3 dikke smakkerds.

Loslaten, afscheid nemen en weten dat, ook al zie je mekaar nooit meer, er een stempel van respect en vriendschap in je hart staat geslagen. Onuitwisbaar voor mezelf, onbegrijpelijk misschien voor anderen.

Ik zit hier goed geïnstalleerd op de gite bij madam Eliza. Een tuin die meer aan een park doet denken en daar zit ik temidden de oleanders mijn blog te tikken. Een tuintafel met een gat in het midden waar mijn wandelstok insteekt en daaraan een lampeke. Op de achtergrond krekels en kikkers die tegen elkaar opbieden.

Jongens dat is toch iets heel speciaals hoor die Landes. Geen levende ziel te bespeuren, geen schaduw, kilometers lange rechte paden waar geen eind aan komt, brandende zon, geen winkels …. Death Valley.

Als  er al een windje staat krijg je een walm dennegeur ‘Pin des Landes’ door je neusgaten geramd die je doet denken aan een stoomstrijkijzer in je nabijheid dat op wasgoed strijkt waar teveel wasverzachter op werd gebruikt. Ruikt wel fris maar verdomd wat was dat heet vandaag.

Rond halfzeven was ik dan in Le Barp aanbeland bij madam Eliza. Groot landgoed waar zij alleen op woont. Haar man was 2 jaar geleden gestorven en nu herbergt ze pelgrims. Ze is van Algerijnse afkomst, haar ouders hadden plantages in Algerië. Zelf is ze 5 keer op pelgrimstocht naar Jeruzalem geweest. Ik kan deze gite aanbevelen aan mijne maat Marcel B. Tijdens mijne ‘repas’ werd ik getrakteerd op pianorecitals van Wagner. Ze had lekker eten gemaakt. Een salade met tuinkruiden, een kruidenomelet van eieren van haar eigen kiekens en boterboontjes. Allemaal uit haren eigen hof. Nog een pannekoekske met abrikozenkonfituur en een paar pintjes. Madame Eliza ging vroeg slapen gezien toch wel haar respectabele ouderdom. Het moet vroeger een heel mooie vrouw zijn geweest.

Zojuist nog een telefoontje gehad van Lorelyne. Zij heeft enkele dagen geleden in Bordeaux een punt gezet achter haar eerste reeks etapes. Ze had nog nooit de oceaan gezien en als afsluiter is ze dan naar de golf van Biskaje afgereisd voor enkele dagen. Ze was dolgelukkig aan de telefoon. Ze had zichzelf helemaal herbrond. Niet te geloven hé wat zo’n tocht ‘back to the basics of life’ met je aanvangt. Ik ben blij voor dat kind. Ook aan die ontmoeting  heb ik zo een mooie stempel overgehouden. Pakken ze nooit meer af J

Morgen 20 km door de Landes naar Mons en Bélin Béliet. Gelukkig heb ik hier ontbijt gekregen van madam Eliza want al mijn voorraad is op en de eerste winkel is op 12 km in Belin Bilet of zoiets. Extra drinken meepakken want mijn 2 liter was na driekwart van de tocht al leeg vandaag. Met zo’n hitte tutter je er wat door zene. Moet wel anders krijg je krampen in je kuiten.

Tot hier, het was een prachtige dag en ik heb er dik van genoten.

Stillekesaan komen de Pyreneeën er aan. Ik ga pitten.

16-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Dat was een korte maar daar ben ik even niet kwaad om. Even de voeten sparen en extra verzorgen met vochtinbrengende zalf zodat ze morgen terug nieuw zijn. ’t Ging al veel beter met die zalf van Eva. Heb onderweg een soortgelijke zalf gekocht, moeilijk te vinden trouwens op 15 augustus, dus ik ben gesteld. Morgen ga ik andere kousen kopen. Degene die ik heb zijn erg goed maar door de extreme warmte niet goed geschikt.

Eva was al vertrokken om haar treinbiljetten aan te schaffen en ik ben kortelings daarna ook vertrokken. Een 5 km voor de aankomst in de gite is ze me gekruisd en hebben we samen doorgestapt. Aangezien ze langere benen had dan ik stapte ze ook rapper. Ik kon haar nauwelijks bijhouden. Misschien wou ze wel van me af J.

Zo onderweg heb ik een metafoor willen bedenken voor het pelgrimsmidden. Althans zij die stappen of fietsen. Ik kon me geen betere metafoor bedenken dan een doos met een geheime bodem. Een doos die vol zit met komfort, verwennerij, geld, aanzien, luxe en noem maar op. Er zijn mensen rondom ons die je enkel in die doos laten kijken om aan te tonen of te pochen hoe geslaagd ze wel zijn in hun leven. Bij anderen blijft die doos mooi gesloten en heb je geen enkele toegang tot de inhoud. Als pelgrim keer je die doos volledig om. Uitkappen op je tocht. Geen luxe, aanvaarden wat je krijgt of kan vinden. Onderweg en tussen anderen trek je die geheime bodem open. Je staat open voor alle indrukken en andere pelgrims doen net hetzelfde. Zulke ontmoetingen laten diepe indrukken na. Althans, de andere pelgrims komen tot de zelfde conclusie. Al je comfort overboord zwieren om ruimte te kunnen maken en jezelf in staat  stellen om nieuwe vriendschappen aan te kunnen knopen. Ook al zijn ze tijdelijk, ze laten onuitwisbare indrukken na

Toen ik hier op de gite aankwam vertelde de beheerder Jean-Bertrand dat er een derde pelgrim aanwezig was. Een 70 jarige Duitser, Willy uit Hannover. De man was op zijn terugreis met de trein vanuit Santiago in Hendaye aan de Frans Spaanse grens ineengeslagen door 3 jonge Fransmannen en hadden hem helemaal beroofd. Niks had hij nog. Hij was nog steeds in de war van het gebeurde. Ondertussen wordt hij hier in de gite opgevangen en heeft Jean Bernard  al wel het één en ander geregeld tussen het consulaat en zijn thuisfront maar het blijft een zielige toestand. Die sukkelaar zijn voeten zijn helemaal opgezwollen en kan zijn armen nauwelijks bewegen. Zijn rugzak waar hij al 20 jaar mee pelgrimmeert afgenomen. Allez, ik en Eva hebben eten voor hem gemaakt, koffie en thee. Jean Bernard had wat tomaten uit zijnen hof gebracht, 3 eieren en een cavaillon. We hebben er een feestje van gemaakt. Kan je geloven dat Willy vroeg om samen te bidden en de Heer te bedanken voor het maal. Ik werd er stil van. Ineengerammeld worden door een stel niksnutten en zich toch dankbaar kunnen opstellen tegenover Degene die zoiets toelaat. Ondoorgrondbaar die wegen ? Ik had op die moment wel erg veel respect voor die man.  God heeft goeie mensen gemaakt maar ook slechte, zei hij. Ik begreep hem niet maar alleszins droeg hij mijn respect weg. Dat godsgegeven geeft voor vele mensen toch een extra dimensie in de aanvaarding van onmogelijke dingen. Morgen geven we hem een beetje geld zodat hij zich niet meer berooid moet voelen. Ben er zeker van dat hij hetzelfde zou gedaan hebben.

Morgen staat de keus nog open : een gite in Le Barp of anders de camping in Mios. Allebei zijn even ver maar ik denk dat het die gite wordt. Op die manier ligt het tracé geplaveid om Moustey aan te doen. Ik moet er nog een goeiedag brengen van Roger een dorpsgenoot J

Dit was het weer even, tot morgen.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/LeBouscatGradignan?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLyS76mS8carWA&feat=directlink

15-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Weinig geslapen vannacht. Eerst was er nog het vuurwerk in het feestende dorpje 'St Laurent des Arces' dat tot middernacht duurde, gevolgd door urenlang geblaf van de honden die duidelijk niet opgezet waren met het geknal van het vuurwerk. Rond een uur of 5 was er dan weer het gekraai van dat bepluimd beest. Soit, 't is niet alle nachten zo. Vanmorgen nog een praatje gemaakt met mijn buurman vooraleer hij naar zijn werk vertrok. Als job was hij verantwoordelijk voor de grondverplaatsingen bij de aanleg van de TGV lijn Bordeaux - Parijs. Hij woonde dus in zijn mobilhome. Ook hij had stukken van de Camino gelopen maar zoals zovelen ontbrak het hem aan tijd om hem gans uit te lopen in één keer. Ondertussen had hij een ezel gekocht die bij hem thuis, in de Béthune, stond en daar zou hij de volgende keer mee op stap gaan. Zo kon hij meer bagage meenemen.

Ik ben vrij vroeg vertrokken omdat ik wist dat het een lange toer ging worden. En dat werd het ook. De laatste 5 kilometers ... daar kwam geen eind aan. Los door Bordeaux vanaf le Pont de Pierre. Door het warme weer zijn mijn voeten oververhit geraakt en heb ik last van irritatie wat behoorlijk wat jeuk opleverde. Volgens mijn roommate Eva, sebiet meer daarover, heb ik slechte kousen. Te warm om zo'n grote afstanden mee te lopen.

Je hebt wel bekijks als je met zo'n grote rugzak op je bult door de stad loopt. Iedereen kijkt je aan alsof je van Pluto komt. Wie loopt er nu bij zo een hitte met zulk een last rond ? En het was warm ... 33° zonder een zuchtje wind. Langs de oever van de Garonne, wat kwa uitzicht vergelijkbaar is met het havengebied in  Antwerpen, werd ik binnengeroepen door een paar dokwerkers die hun pauze hadden. Ik moest van hen drinken en niks was er beter tegen de dorst dan een neutje cognac. Na een paar glazen water heb ik die cognac maar achterovergeslagen.Een gekregen paard mag je niet in de mond kijken hé. Binnenkappen en weg ! Wat verder in Bordeau werd ik tegengehouden door Suze Tinac. Een exotische dame uit de Martinique. Ze was gaan bidden in het kerkje van St Fernand en had mijn schelp opgemerkt. Zij vertelde me dat ze ook de Camino had gelopen. Haar zoon had ze naar Frankrijk gebracht om te studeren en ze had van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Camino te lopen. Een heel spontane en lieve dame vanuit 'Les Antilles'. Fotoke bijgeleverd

Rond 5 uur ben ik dan eindelijk op de gite terechtgekomen. Er zaten een paar beheerders  te vergaderen die me verwelkomden. Glazeke sangria en Georges heeft me dan wegwijs gemaakt met de zeden en gewoonten van het huis. Er was nog een pelgrim. Een dame van vooraan in mijn leeftijdscategorie die uit de streek tussen Orléans en Chartres kwam. Vanuit Bordeaux zal ze de trein naar Pau nemen  en van daaruit naar Lourdes stappen omdat ze te weinig tijd heeft om de ganse toer uit te lopen. Volgende week moet ze opnieuw les geven in de académie. Eva Maria d'Ostende en haar man Gili José zijn schilder-kunstenaars. Daarjuist even gegoogled op haar en zijn naam ...enne voor zo'n schlderijtje van José moest ik vroeger een heel jaar  werken en langer !!! Heel toffe madam die Eva. Gisterenavond is ze nog boodschappen gaan doen met een beheerder van de gite en we hebben er een heel gezellige avond van gemaakt. Ze heeft me getrakteerd op Pizza en koude schotel en een éclaireke. Ik had nog St Jacobsschelpen met brie .... een klein feestje dus. Het was Eva die de diagnose aan mijn voeten stelde. Trop chaud ces chausettes en ik kreeg meteen  haar tube vochtinbrengende crème. Ze heeft me een les voetmassage gegeven. Rond 11 uur dan gaan slapen en ik moest niet bang zijn om te snurken want zij snurkte ook . Met al dat gebabbel heb ik mijn blog niet aangevuld en dus doe ik het vlug nu. Gradignan is maar 20 km en daar heb ik opnieuw afspraak met Eva. Ze is al vertrokken omdat ze nog haar treintikketen moest halen voor Pau. Heel toffe madam. Wel een speciaal volkje hoor dat artiesten midden.

Ik ga me vlug klaarmaken en in mijn startblokken schieten. Volgens de weerberichten gaat het onweren en vrijdag spreken ze van 38°. Jawadde zeg

Tot vanavond. Ps : Ik heb nog wat fotokes toegevoegd

14-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Het is de eerste keer dat ik FON kan gebruiken en wist ik toch mijn paswoord niet meer zeker. Trial and error lukken soms ook. Je ziet wel, geen paniek.

Het was een rustig dagje vandaag. Rustig vertrokken en op mijn duizendste gemak naar St. André de Cubzac vertrokken. De camping gisteren was een rustige bedoening. Veel Fransmannen vooral, zoals mijn buur. Ik dacht verdorie dat het Mister Bean was. Eergisteren nog Johnny Haliday en gisteren Mister Bean. Geprobeerd er een gesprek mee aan te knopen maar het lukte niet. Achteraf leek dat nogal vrij normaal omdat het een koppel betrof waarvan ze beiden stom en doof waren. Erg genoeg maar om daar een babbeltje mee te slaan lukt dat jammer genoeg niet. Warm was het wel en geen zuchtje wind. Drukkend heet was het en dan rust je onderweg eens een keer meer uit.

In St Laurent les Arces was er kermis. Heel het dorp was met bloemetjes versierd. Er stonden paardenmolens en iedereen was op zijn paasbest gekleed. Vredig dorpje, ik heb tevergeefs naar een braadworstenkraam gezocht maar helaas ...

De camping is gelegen aan de oevers van de Dordogne. Ik had er me meer van voorgesteld want ik heb de indruk dat ik in het rivierenhof ben beland. Nette camping dat wel. Veel mobilhomes waar mensen die werken de week doorbrengen. Mijn buurman kwam rond 6 uur aangereden in maatpak, een echte monsieur en een half uur later stesselt hij hier in zijn blote bast rond. Vriendelijke mens moet ik zeggen.

Morgen trek ik in plaats van Bruges naar Le Bouscat, putje Bordeaux. Daar is er een gite op een kerkhof en ik heb gereserveerd. Ik denk dat het bij nonnekes is want ik moest naar Soeur Régine vragen. Grande Réverende Mère Supèrieure. Ik ben al bang

In vogelvlucht is het 18 km maar over de weg bijna 35 km omdat ik 2 bruggen moet oversteken. die van de Garonne en de Dordogne. Dat maakt dat er een hele omweg moet gemaakt worden. Overzwemmen ben ik vooralsnog niet van plan. Als ik beter opgelet had bij de planning had ik van Mirambeau eigenlijk naar Blaye moeten stappen om daar de overzetboot, ze noemen dat hier Le Bac, nemen over de Gironde. Die vaart duurt wel een half uur. Nu ben ik dus een beetje gesjareld met mijn traject.

Gisteren een mailtje gekregen van mijn zoon met de opmerking dat ik veel te rap stap. De 2de week van september komt hij met een vriendin naar Spanje in mijn geburen maar ik denk dat hij om zal moeten rijden of toch een stukje verder. Misschien las ik wel een paar dagen rust in om samen het één en ander te doen.

Ik vind het raar dat de reacties op mijn blog na goedkeuring niet meer verschijnen. Ik moet dat eens uitzoeken. Dat vind ik lastig omdat er nog zovele reacties achterblijven op die manier. Ik lees ze wel hoor !

Zo tot hier, ik ga dat eens nakijken.
Slaapwel, tot morgen .... Als ik het avontuur bij de nonnekes overleef

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StChristolyDeBlayeStAndreDeCubzac?authuser=0&authkey=Gv1sRgCL7LzOWoyfvWYg&feat=directlink

13-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Dat moet daar in de Hemel nogal krioelen van de Heiligen. Overal waar je ziet kom je hun naam tegen. Saint Eutrope, Saint Vase, Saint Aubin, Saint Christoly en ga zo maar door. ‘t Kan niet meer op. Vrouwelijke Sinten kom je minder tegen. Hoe zou dat nu komen ? Ik heb me er niet op suf gepiekerd want er moest gestapt worden.

12-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Pons – Mirambeau 31 km

Vroeg wakker en opgestaan om op mijn gemak deze lange trip te lopen. Stralende zon en een zwerm spreeuwen zorgde bijna voor een zonsverduidtering in het straatje van de gite. Nog even binnengekeken in het pelgrimshospitaal maar zo vroeg op de dag was deze nog gesloten. Tegen de middag kwamen er donkere wolken opzetten en af en toe viel er een spatje regen. Ik heb de hele Sint Jacobsroute gevolgd en dat was een hele karwei. Door veldwegen die er erg hobbelig bijlagen. Erg lastig omdat je constant je voeten moet corrigeren wil je deze niet verstuiken.  Aan het einde van de dag voel je dat wel. 30 km is wel echt het maximum met die bagage erbij. Moeilijk gaat ook. Rond 6 uur aangekomen op de camping in Mirambeau. Die lag er maar rommelig bij maar als je maar 5 euro moet betalen moet je niet klagen. Tentje rechtgezet en even naar de Super U geteend om wat boodschappen te halen. Op de hoek van het campingstraatje was er zo een routier snack restaurant en ik heb me daar getrakteerd op een potteke mosselen. Superlekker met een pichetje witte wijn. Daar hadden ze wifi. De baas van die tent was precies de tweelingbroer van Johnny Haliday, je kent die wel, dat is die Franse rockster die eigenlijk een Brusselaar is van afkomst. Ooit nog getrouwd geweest met Sylvie Vartan. De baas was een gezellige vent en dat was geen probleem. Vlug mijn laptop gaan halen en de foto’s ge-upload. Later op de avond kwamen er een gezelschap  van 4 ook eten in die tent. Vader en moeder, dochter en schoonzoon. Die schoonzoon kreeg daar bijna wat lappen rond zijn oren van nog een andere restaurantbezoeker omdat die nogal aanstellerig deed en ongepaste praat verkocht. Ambiance in de keet. Schoonzoon was een boefer bij de luchtmacht en echt het scheelde niet veel of die ging met een veegje eyeliner rond zijn ogen naar huis. Schoonvader heeft alles nog in der minne kunnen regelen. Omdat het nogal een trage verbinding was duurde het even voor ik alles in orde had. Dus heb ik me nog maar een pichetje van een half literke aangeschaft. ’t Leven kan toch mooi zijn. Ik voelde het in mijn kop. Naast de camping was er het jaarlijks boerenbal aan de gang. Nog even gaan kijken naar de country en western dansjes. Met honderden stonden ze daar in cowboykleren te square dansen. Hoogdag voor die mannen. Ze hadden het wel groots gezien want er was zelfs een helicopter die luchtdopen hield. Ik hield het echter vlug voor bekeken want zo laat al op de avond moet je je niet meer in het plezier zwieren als je ’s anderendaags zo vroeg uit moet. Zo tot hier en niet verder.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/PonsMirambeau?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOiC1MCxjNmmeQ&feat=directlink

11-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

11-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

We zakken verder naar het zuiden ‘le Midi’ af. Met dat ik me gisterenavond zo heb moeten haasten om op tijd te zijn ben ik vandaag rond 6 uur opgestaan. Toch werd het nog 8 uur voordat ik ribbedie was. Alles op het gemakske, het scheelt dat je ’s morgens wat reserve neemt zodat je het iets rustiger aan kan doen. Althans das mijn mening. Op die St Jacobswegen hier kom je weinig volk tegen. Eigenlijk niemand en dus stap je enkel met jezelf. Kan je goed tot jezelf doordringen wat eigenlijk een beetje de bedoeling is van zulk een tocht.

't Was een mooie tocht vandaag. Ook een stukje départementale tot aan het militair vliegveld van Saintes Thénac. Deze keer was er wel een fietspad voorzien op deze weg en naar Franse normen gemeten zelfs ruim. Ik heb me dus niet sappel gemaakt vandaag J. Na dit vliegveld ben ik dan naar de St Jacobsroute uitgeweken. Deze keer geen schaduw en 30° had mijne privaatweerman voorspeld. Préguilac, Berneuil en St. Léger doorkruist via de Sint Jacobsweg. Ik had gewoon maar de speciale St Jacobspaaltjes te volgen om in Pons te geraken. ’t Was weer warm hoor ! Maar gelukkig stond er vrij veel wind zodat het nog draaglijk was. Maar deze keer heb ik een fotoke van de pekblazen op de weg genomen J.

Pons is een echte Pelgrimsstad. Op het grote rond punt in het centrum staan er 5 grote standbeelden van pelgrims. In het Office de Tourisme mijn digicode gaan halen om binnen te kunnen in de gite. Ja zeg, ik kreeg die deur niet open en dat office de tourisme was natuurlijk al gesloten. Ze hadden er vergeten bij te vermelden dat je een stevig duw moest geven tegen die deur. Een brave buurtbewoner maakte me er attent op. Nette gite. 8 bedden, grote tafel, douche en veel ruimte temeer omdat ik ook hier helemaal alleen ben. Gene klap of niks. Kan ook eens geen kwaad dan kan je er vroeg inkruipen. Morgen sta ikom 6 uur op. Tegen dat de hitte eraankomt heb ik al wel wat kilometerkes gelopen.

’t Is stil met de ontmoetingen de laatste dagen. Misschien terug die campings opzoeken. In de gite van Saintes was ik nummer 354 die dit jaar langskwam maar daar was ik ook alleen.  Sebietekes ga ik de stad in. Volgens die gast van het toerismebureau is er iets verder een café-restaurant waar er wifi is. Ik kan er misschien terecht om mijn fotokes te uploaden.

Voor morgen twijfel ik nog tussen Mirambeau en Nieul le Virouil. Mirambeau is camping en verder. Nieul is een gite, iets dichter en al gereserveerd. ’t Zal ervan afhangen hoe laat ik er uit kan morgenvroeg.

Ik moet doorgaan nu, wil ik op nog een treffelijk uur in dat café terecht kunnen.

Voilà, ik ben terug. Warm dat het is buiten. ’t Is net of er een stoomlocomotief door de straten is geraasd en zijn gloeiende stoom tussen de huizen heeft gestrooid.  Nog gauw wat fotootjes genomen van het oud pelgrimshospitaal hiernaast en ik heb dan maar terug mijn blog geopend. Op dat hospitaal is er een houten bord geplaatst dat aanduidt dat Santiago de Compostela nog 1183 km ver is. ’t Begint te korten.

Die WiFi in het café …. Teute Gerard, met een code zolang als een Ikea catalogus geraakte ik er niet in. Maar ik heb er heel goed gegeten. Voor maar 20€. Escargots Charentaises (Eigenlijk maar slakken met spaghettisaus), een eendeborstfileke met frietjes en ratatouille, een half literke ‘pichet blanc’, een kaasschotelke en een Ile flottant. Ik moet zeggen dat die tent stampvol zat. Die zaken floreren hier goed. Zelfs heelder gezinnen met kinderen komen hier eten. Dat vind je nergens bij ons voor die prijs. Geen tafeltje was er nog vrij toen ik doorging. En een heel lief diensterke met een draken-tattoo in hare nek. De koffie kreeg ik gratis van haar omdat ik pelgrim was.

Naast me zat er een koppel met 2 zoontjes die duidelijk last hadden van de warmte want ze waren behoorlijk lastig en hangerig. Toen de man me vroeg of de Ile flottant lekker was, moest ik even naar mijn woorden zoeken wat hem meteen vragen deed stellen. Heel de uitleg gedaan van waar ik vertrokken was en ja, zo kwam het gesprek op gang. Madame was eerst enigszins geïnteresseerd maar toen haar man zei dat die ook zoiets ging ondernemen kreeg ik duidelijk de indruk dat ze daar niet zo happy mee was. Ik denk dat ze er nog eens goed moeten over klappen want aan het gezicht dat die madam trok te oordelen toen , denk ik dat het nog niet voor morgen zal zijn. Om de huiselijke vrede te bewaren moet men soms offers brengen J. Als er maar evenwicht is.

Ik denk dat ik ga afronden, morgen wordt het Mirambeau op een camping. Waarom moet ik anders die tent nog meesleuren ? Ik hoop dat mijne weerman er een fris windje bijgeeft morgen. ’t Is weer een serieus tripke van rond de 30 km’kes.

Slaap wel,  den 10 uren hond is al gepasseerd. Satelietontvangst heb ik ook al niet, morgen onderweg posten.

Voor de mama van Christophe

10-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan