Ja dat wordt een serieus boke vandaag. Maak er maar een dobbele van ! Ik had mijne wekker op 6 uur gezet om gelijk wakker te worden met mijn gastvrouw Lorelyne. ’t Was niet nodig om hem te zettten want om 5 voor 6 donderde er zo’n TGV voorbij het venster van dat chaletje. Ineens wakker natuurlijk. Mijn gastvrouw had al het ontbijt voor me klaargezet. Een peer, een youghurtje van lammetjesmelk, een glas fruitsap et une baguette. Ik word nogal in de watten gelegd hé. Ik ben blij dat ik zo’n mensen mag leren kennen. Das pure ozon wat ge inademt bij zo’n ontmoetingen. Soit dat Parisienneke is vertrokken, zij stapte iets verder dan ik, naar Poitiers, de jeugdherberg en ik naar Dissay. Na 3 kuskes heb ik haar een buen camino gewenst. De fotokes zijn aangevuld. Ne schat van een joenk, ik hoop dat ze er geraakt zonder zorgen. Chapeau nog maar eens.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik ben heel blij met die GPS die me werd cadeau gedaan. Zonder zou het eigenlijk onbegonnen werk zijn want meestal zijn er geen straatnaambordjes geplaatst in de kleinere gemeenten. Ik heb het echt langzaamaan gedaan vandaag. ’t Was mooi weer en de trip was een kleine 20 km zonder GR-omwegen. Vlak buiten Les Ormes mooest ik een brug over de Claim passeren. Dat was pure horror. Die brug die zakte 20 cm naar onder door als er een vrachtwagen over bolde. Ik ben nog nooit zo rap over een brug gelopen. Los door een zigeunerkamp gelopen kwam ik eindelijk op de GR route terecht via Cenon sur Vienne. Thomas en Ophélie en hun kindje Saskia kwam ik iets verderop tegen. Toffe jonge mensen die met de wagen tot in Orléans hadden gereden en daar hun aansluitend stuk camino met de fiets opnamen. In Poitiers nam Thomas dan de trein om  in Orleans zijn auto te gaan ophalen. Ik hou wel van zo’n avontuurlijke geesten. In Saint Cyr botste ik op een golfterrein. Nooit niks aan gevonden aan die ‘sport’. Te elitair en dat knechterig gedoe met zo’n caddyboy’s … rijkeluisgedoe. Ik moest een kwartier later mijn mening herzien. Omdat het zo’n  poepsjiek terrein was ging ik er eens vlug een kijkje nemen. Op de parking werd ik aangesproken door een ietwat oudere kerel die aan het sjouwen was met caddy’s. Ja, hij sprak me aan en wat me opviel was dat hij nog maar één tand hand. Ik dacht tja, als dat zo’n rijke vent is dan zal die wel centen genoeg hebben om eens zijn gebit te laten verzorgen, maar nee ik geloof eerder dat hij afstamt van het gewonere volk en geen geld heeft . Tot zover mijn ietwat naïeve redeneerwijze. Die éne tand stoorde me echt, totdat die brave man me vertelde dat ie eigenlijk trainer was van de beginnende golfspelers. Nu werd het me duidelijk. Die man leed aan een beroepsziekte aangezien hij, de behendigheid van een beginnend golfspeler in acht genomen, wel regelmatig zo’n golfstick tegen zijn gevel moet gekregen hebben. Het zou een fortuin aan kunstgebitten hebben gekost om in orde te zijn met de dentaire présence. Ik meende hem nog te vragen of de Franse Kas voor beroepsziekten geen regeling in zijn voordeel kon bewerkstelligen maar de taal van Molière staat me niet op het lijf geschreven dus heb ik maar wijselijk ‘Au revoir monsieur’ gesalueerd.

Flink doorgestapt daarna en ook flink wat fotootjes getrokken. Zeker de afdaling naar Dissay was de moeite. Zo tussen de gevels door kon je de mooie contouren van de kastelen waarnemen. Echt adembenemend schoon. Op het dorpplaatsje stond een stel eventjes uit te blazen. Régis en Isabelle. Ook Compostelagangers maar met de motor. Régis was een auto en motorfanaat in het oldtimersegment.

Hijzelf reed met een Motobecane van 1954. Achterop ouderwetse valiezen opgebonden en zo reed hij naar Compostela. Zijn vrouw Isabelle reed met een iets recenter model. Ja ik moest er eens gaan opzitten waarna hij een fotootje trok met mijn toestel. Aan zijn vrouw vroeg hij om een foto met mij te trekken. Hij legde zijn arm om me heen, en zei me ‘Excusez-moi que je tremble, j’ai le Parkinson’ .  Hij bibberde serieus. Zo zie je maar dat ieder zijn eigen kruis meedraagt. Zo een boom van een vent en die ziekte deed hem beven als een rietstengel. Kaartje van zijn museum gekregen en ik moest beslist contact opnemen met hem om hem op te zoeken in Parijs.

’t Was 5 uur als ik op de camping aankwam. Hamer gaan lenen bij een gezin Nederlanders om mijn piketten in de grond te kloppen. Naderhand moest ik even wat tekst en uitleg geven over mijn aanwezigheid op de camping. Wim haalde er een paar pinten bij en Jeannette, Caitlin en Noah luisterden naar mijne klap. Ook weeral toffe mensen uit de omgeving Nijmegen als ik me niet vergis. Macaronieschotel soldaat gemaakt en mijn blog geschreven en daar zal het bij blijven want ik ga pitten

Tot morgen

Voor de familie Toledo in Juiz de Fora, Brazil.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/ChatelleraultDissay?authuser=0&authkey=Gv1sRgCND8-_7xgqTEnQE&feat=directlink

02-08-2012 om 11:48 geschreven door Ingrid en Steve