Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
15-09-2012
De camino : Fuente Villarente - Leon 12 km
El Pagaya was een gezellige Albergue. De hospitalero kon lekker koken en haar man zorgde 's morgens voor het ontbijt. Om tijdig in Leon te zijn ben ik vroeg vertrokken. Om 11 uur was ik al in Leon. Aan de albergue van het klooster was het al aanschuiven. Onze guitige 3 Hollanders waren al lang op het appel verschenen .... met de bus . Let op : Belgen en anderen doen ook zo'n stoten. Dit was louter toeval.
Leon is een heel gezellige stad. 's Avonds bruist het er van vertier en plezier. Straatmuzikanten, gezellige winkeltjes, kleine straatjes, een mooie kathedraal en stralend weer dat er voor zorgde dat het 's avonds nog 37°C aanwees op de thermometers.
De weg er naartoe was nogal slordig. De ganse tijd naast de N120 gelopen wat eigenlijk niet zo een mooie wandeling opleverde. Binnenkort komt er verandering in. Nog een paar steile klimpartijen tot 1500 meter, dat belooft !
Mijne maat wordt moe. Ook hij heeft al 1500 km in de benen vanaf de Mont St. Michel. Ik zal er voor zorgen dat we onderweg een rustpauze meer inlassen. 't zou jammer zijn dat hij moet afhaken nu we zo dichtbij Santiago zitten. Ik hou het wel in't oog.
Veel nieuwe gezichten op de camino nu. Rond 6 uur kwam ik nog een verdwaalde pelgrim uit Oostenrijk tegen in het stadje. Ik heb hem naar de albergue geloodst maar ondertussen was die volzet. de arme stakker kreeg een matraske en moest op de binnenkoer slapen. Hij maakte er geen probleem van. De hospitalero van dienst had nochthans met een beetje meer moeite die man een treffelijker plaatske kunnen aanbieden.
Ondertussen heb ik mijn foto's kunnen opladen in een Mc Donald. Nog een paar mails beantwoord maar helaas kan ik ze niet telkens allemaal beantwoorden. Er kruipt ontzettend veel tijd in en ik wou een beetje tijd voor mezelf vrijhouden om Leon te bezoeken. 't Was de moeite waard.
De camino : Bercanos de los real Camino - Fuente Villarente 32 km
Voor het vertrek in die gezellige Albergue werd er ons nog een ontbijt aangeboden door die Spanjaarden. Niks is toeval wist David, de hospitalero, me nog te vertellen. Hij was een halve hand kwijt tengevolge van een verkeersongeval. Ik heb dat zelf gezocht zo verklaarde hij. Als ik geen 180 km/u had gereden met mijn auto was dit niet gebeurd. De Camino had hem dit geleerd.
Pelgrimeren
Diep in jezelf
Daar waar geen mens jou kent
Daar vind je de weg
Geloof in je eigen kracht
En dan,
Komt al wat je zoekt vanzelf op je weg
Omdat jij het wilt, niet omdat ik het zeg
Hou vast aan jezelf
Blijf je dromen altijd trouw
Bedankt voor dit schitterende gedicht Freddy
's Morgens is het al flink koud om te stappen zonder dikke trui. Ik ga me er één moeten kopen morgen in Leon. Je moet weten ik zit hier op een hoogte van 900 meter en dat scheelt wel een stukske in graden met de grond op zeeniveau. Gelukkig wordt het overdag nog gezellig warm, tot zelfs heet. Laat maar komen, we draaien er niet voor terug.
Mooie St. Jacobsweg vandaag. Vlak, weinig asfalt en steeds aan de Noordkant die geweldige contouren van het Cantabrisch gebergte. Indrukwekkend mooi, zeker in de morgen wanneer de zon de mist rond de bergen probeert weg te branden. Je raakt er niet op uitgekeken. Onderweg wat moppen getapt en goed gelachen en de 32 km waren zo voorbij.
Af en toe eens halt gehouden aan een barretje om een pintje te drinken en dan weer flink doorgestapt om wat kilometers op te sparen voor de tocht naar Leon. Zo moet ik morgen maar een 12 km meer lopen om in Leon aan te komen. Ze gaan me niet hebben deze keer met 'Completo' vanwege de pelgrims die er met bussen gedropt worden zoals in Burgos. 't Is dan nog zaterdag op de koop toe.
In Fuente Villarente hier ben ik op een gezellige albergue gebotst. Netjes, en ik kwam net op tijd aan voor het avondeten. Verdorie, naast mij zaten 3 Pelgrim Hollanders die morgen met de bus naar Leon rijden. Bang om geen slaapplaats te vinden. Ik heb er niet op gereageerd, 't is deel van de camino. Zo is het leven ook, niet altijd eerlijk. Mijn ex werkmakker die onlangs zijn camino heeft beeindigd heeft me erop gewezen dat mijn camino oneindig mooier zal zijn dan die van hen. Hij heeft gelijk, meer dan gelijk zelfs. 't Is dankzij deze pelgrims dat mijn camino mooier zal zijn dus ze moeten er zijn om het verschil te kunnen maken .
Mijne maat slaapt al, die heeft de laatste dagen wat last gehad in zijn buik. Best dat hij eens goed uitrust. Hij is per slot van rekening ook al 70 alhoewel hij van hart en levensinstelling maar een goeie 30 is, zegt hij zelf. Je bent maar zo oud zoals je jezelf voelt is zijn leuze.
Daarnet nog op de internet-betaalterminal wat mails kunnen afwerken. Wifi bieden ze zelden aan de privé-albergues.
Slapenstijd
Deze is voor Urbain en Diane. Hun zoon, schoondochter en kleindochtertje
De camino : Terradillos de los Templieros - Bercanos de los real Camino 26 km
Gisterenavond was het restjesdag. Een stuk chorizo, ansjovispaté, kaas, ham, toastjes, een appelsien, melkbroodjes en een fleske rooie wijn. Feest op een plastieken tafeltje onder een afdak van de albergue. Meer moet dat eigenlijk niet zijn. Op tijd het bed in om er om 7 uur uit te komen en een nieuwe stapdag te beginnen. Ik hoor het er al een paar zeggen ... wordt die dat niet beu ? Nee eigenlijk niet want het begint te werken als een drug. Heel louterend dat stappen.
Het was een aangenaam wandelingeske door de extramadura. Kale maar toch mooie vergezichten in het landschap. Geen hellingen, best begaanbare wegen en een zacht zomerweertje. Tegen de avond aan werd het wel erg warm. En ondertussen aan de rechterzijde doemt stillekesaan de Cordillera Cantabrica op. Nog een beetje geduld en ik kan de Picos d'Europe zien. Een indrukwekkende bergkam in een mooi natuurgebied, de Covadonga. Ik heb er al eens een toerke met de motor gedaan. Prachtig prachtig, de Camino Primitivo loopt er dwars doorheen maar dat stappend pelgrimswerk ligt op fysiek vlak een echelonneke hoger dan de Camino Frances.
Onder weg een nieuwe maat tegengekomen. Ik zal hem Milord noemen. Je gaat het niet geloven maar Milord is een straathond die van 3km voor Sahagun tot zeker bijna in Bercillos met mij heeft meegelopen. Ik heb er fotokes van genomen.
De albergue in Bercillos wordt beheerd door Spaanse vrijwilligers. Dit keer Spaanse jonge kerels. Het was een prachtige avond. Onvergetelijk, diepe emoties, intens ik had het even moeilijk. Zoals gewoonlijk kwam ik er met mijne maat als de laatste aan. Er waren nog juist 2 bedden vrij dus konden we inschepen. Donativo, ik mag morgen niet vergeten iets in het potteke te steken. Om 6 uur beginnen we te koken zeiden die jonge gasten, je kan meehelpen, je moet niet. Om halfzeven is er een mis, je kan er heengaan, je moet niet, hier is de keuken, hier is de douche en om halfacht is het eten. Nadien als je wil kun je mee naar de zonsondergang kijken achter de albergue.
Vlug een doucheke genomen en dan het dorpje in voor wat boodschappen want ik had beloofd om mee te helpen. Ik moest de ajuinen snijden, een ander de sla maken, nog een ander de vinaigrette. Een would be kok had een soort waterzooi gemaakt van aardappelen, chilipepers en chorizo, een andere dan weer vulde de wijnflessen en buiten werden er lange tafels gezet. Heel de albergue aan tafel, gezellig. Italianen, ne pastoor erbij, ne jonge gast trouwens en verder lui van allerlei slag.
Danny en David de hospitaleros hadden gevraagd om na het eten naar de zonsondergang te komen kijken. Niet veel haden er oren naar maar het was voor mij een bijzondere ervaring. Die hospitaleros deden echt hun best om goed te doen. Ze waren een beetje ontgoocheld dat er zo weinig respons was op hun vraag. Even een meditatief moment ingelast met hand in hand een kring te maken, ogen te sluiten, esoterische muziek op de achtergrond en Danny en David vroegen om de energie die de Camino je gaf via de handen aan elkaar door te geven. Geloof me of geloof me niet, normaal gezien geloof ik zelf niet in zulke scenes, maar het was onbeschrijflijk. Daarna de hugscene, het was speciaal, ik ben dankbaar dat ik dit moment heb kunnen beleven. Silvia de Nederlandse dame zei na afloop dat ze op dit moment gewacht had, ze was in tranen. Stel je dit voor tegen een ondergaande zon, prachtig licht over een verdorde lagune. Na dit meditatief moment ging Branjo, die Tjechische jongen met zijn zieke benen in yogastand. Op zijn hoofd en gesteund door zijn ellebogen de zieke benen recht omhoog tegenover die oranjegloeiende ondergaande zon. Ik kreeg er kippevel van. Zoveel moed die jongen, ze hadden hem beter Branie genoemd. Nog wat verteld onder de prachtige sterrenhemel waarna het gezelschap onder de blote sterrenhemel besloot te slapen om eventueel de efemeriden (vallende sterren) nog te kunnen zien. Had ik ook gedaan maar het zou geen goede nachtrust opgeleverd hebben.
Morgen weet ik nog niet juist waar naartoe, ik kan het niet opzoeken nu maar het is iets met Mulas denk ik. We komen dichterbij Leon.
Wie moet ik bedanken voor deze prachtige dag ? Alvast die Spaanse jonge gasten. Onvergetelijk moment.
Tot morgen, een spiksplinternieuwe dag ligt weeral op de loer
De camino : Carrion de los Condes - Terradilos de los Templieros 28km
De pelgrimsmaaltijd in Carrion de los Condes stelde niet veel voor in tegenstelling tot wat de uitstraling van het restaurant liet veronderstellen. De prijs in acht genomen mag je wel verwachten dat het eens kan tegenslagen. Die zaalwachter, ik kan het moeilijk een maître d'hotel noemen, kwam daar af met een telloor varkenspoten. Varkenspoten van de patta negravarkens die hier met eikels worden gevoederd. Er zat geen gram vlees aan die poten. Allemaal vel, gelatine en kraakbeen maar de saus was dan weer wel lekker. Ik mag niet klagen voor die prijs.
Vanmorgen bij het buitenkomen van mijn kamer botste ik bijna op een non. 't Was nog halfdonker en met dat donker kostuum dat ze droeg was het bijna prijs. "Buenos dias peregrino" riep ze vanonder haar kap. Net hard genoeg zodat ik het kon horen om een frontale botsing te vermijden. "Dju" kon ik nog net inslikken en ombuigen naar "Adios".
Alhoewel de weg vanuit Carrion de los Condes beschreven stond als eentonig was dit toch niet het geval. De Canadas, wegen onder koninklijke bescherming vroeger jaren, maakten deel uit van het landschap. Canadas zijn grote corridors aan graasweiden voor de merinoschapen die hier vroeger gekweekt werden. De herders hoedden hun kudden hier en trokken met de schapen over die canadas naar de bergen van Leon. Geen schapen meer nu maar de canadas zijn er nog altijd.
Goed doorgestapt vandaag en op het stuk tussen Calzadilla de las Cueza en Ledigo zelfs aan een gemiddelde van 6km/u. Nooit gezien . Alejandra is een madammeke uit Buenos Aires in Argentinië en daar heb ik een uitgebreid klapke mee gedaan op de tussenstop in Ledigo. Haar latinlover wacht haar op in Santiago en samen wandelen ze door naar Finisterra. 't Is ongelooflijk van waar al die pelgrims komen. Van uit alle hoeken van de wereld. Je komt van alle mensen tegen. Gisteren nog een Fransman van 74 jaar die met een zelfgemaakte kruiwagen de camino liep. Die kruiwagen had hij ineengestoken omdat hij een kunstknie had en de dokter had hem verboden om nog met een rugzak rond te lopen. Vandaag dan weer de eerste pelgrim tegengekomen die met een wheelie rondliep. Een wheelie is zo'n karretje dat je trekt en is geïnspireerd op de paardekoers waarbij de paarden in draf die karretjes trekken. Ik ben blij dat ik er geen gekocht heb. Ik was dat even van plan maar het lawaai van die wieltjes met dat gebots op die keitjes is niet aan te horen. De man himself die het gevaarte trok was er nochthans enthousiast over.
Vandaag opnieuw een kamer voor 2 genomen in de albergue. Ik verdenk die privéherbergen ervan dat ze nogal vlug tegen oudere pelgrims zeggen dat er geen plaats meer is in de slaapzalen zodat ze die een kamer kunnen opsolferen. 't Is big business dat pelgrimeren hier. Ik zou haast gaan geloven dat het hun enige bron van inkomsten is.
Morgen gaat de reis naar El Burgo Raneiro over Sahagun, een kleine 30 km. Zaterdagavond hoop ik in Leon te zijn, das nog een kleine 80 km. Ik vrees dat daar ook weer een ganse horde pelgrims zal starten, ik hou mijn hart vast. Hoe verder je van St. Jean Pied de Port weggaat hoe meer nieuwe gezichten je tegenkomt. Alles verloopt nu ook veel integerder dan bij de start daar in de Pyreneeën. Veel beter zo, veel rustiger nu. Je hebt veel meer voeling met de weg. De echte camino zoals het hoort te zijn.
Dit was het voor vandaag.
Frederik en Cassandra, voor jullie is er ook nog een speciaal plaatske.
De camino : Fromista - Carrion de los Condes 20 km
Gisterenavond nog een pizza gaan eten op het dorpspleintje in Fromista met een fris pintje. Geen al te overdadige luxe past beter in een pelgrimstocht. Daarna op tijd op naar de albergue. Naast de gite was er het St. Martino Hotel met een sterrenrestaurant met terras. Op het terras zat er een Ier zich Lazarus te hijsen. Ook een pelgrim. Slontsje, ik herinnerde me het woord van die Ier in Aulnay, moet hij wel dikwijls gezegd hebben want hij maakte al serieus wat slagzij. De arme mens zal verschrikkelijke dorst gehad hebben na zijn wandeling door de Meseta. Vanmorgen lag hij nog straalbezopen in de gang van de Albergue. Ik geloof nooit dat hij vertrokken is vandaag naar zijn toestand te oordelen. Alhoewel ik een ontbijt had besteld voor 's morgens kon ik het met mijn ellebogen aanpakken. Niks nada riente, de hospitalera had ons zuiver. Dan maar op het dorpspleintje een koffie uit de automaat gerukt om het uit te drukken met de woorden van Sylvia en Kristien, de Hollandse dames die ik al enkele keren eerder heb ontmoet.
Deze etappe was vrij licht en liep bijna geheel langs de autoweg. Mooi gescheiden weliswaar maar ze had weinig charme. Kwa vergezichten enkel weidse gronden waar afgeschoren koren ligt te verdorren. Het weer was prima maar in de namiddag begon de zon serieus gas te geven. De grote hitte was er echter niet zodat het prima wandelen was. Onderweg even halt gehouden in Villalcazar om iets te drinken samen met de Christian en nog een stapvriending Lynn. Lynn is een mysterieus maar erg lief madammeke uit Miami Beach in Florida. Erg geïnteresseerd in architectuur maar dat was beroepsmatig vertelde ze me. Ze stapt met van die hele kleine pasjes maar ge moet verdomme uit je St. Jacobsschelp komen om haar te volgen. Tof haar mee in het gezelschap te hebben. Morgen naar Calzadilla de la Cueza. In de gids wordt gezegd dat het een ééntonige weg is. De Paramo noemen ze het hier wat koud en leeg gebied betekent in het Spaans. Geen dorp, geen bar : Helemaal niks gedurende 17 km. Ik denk dan ook wel door te stappen naar Ledigos of Terradillos de los Templarios. Templarios is een verwijzing naar de tempelridders uit Jeruzalem die ook in deze streek kwamen knokken tegen de Moren. We zien wel ...
De albergues in Carrion de los Condes waren compleet dus heb ik naar een hostales moeten uitwijken. Monasterio Santa Clara een gerenoveerd nonnekesklooster. Een net kamerke delen met mijne stapmaat in plaats van naar de enige overblijvende albergue 'Santiago' uit te wijken. Deze was volgens een meisje te vermijden omdat die vergeven was van de bedwantsen.
Ik ga seffens even het stadje in hier om wat boodschappen te doen voor morgen en een pelgrimsmenuke te versieren. Om 8 uur komen er nonnekes zingen in de kerk hier. Den Branjo had gevraagd om eens te komen zien. Misschien zit dat er wel in. Brave maar erg gelovige jongen die Branjo. Gisteren op het terras vertrouwde hij mij en de Christian nog toe dat wij hem energie gaven. Ik zou niet weten hoe, maar het voelde toch aan zoals een klein complimentje. 't Is misschien een bevestiging dat ik me nog erg goed voel. Zowel fysiek als moreel.
tot morgen dan maar weer. Ik hoop dat ik mijn mails kan verwerken maar het zal laat worden vrees ik.
Die camping was een gelukstreffer. Nog lekker gegeten gisterenavond en kennisgemaakt met Björn, een Zweed die ook de Camino liep. Björn is een jonge gast van 25 denk ik. Na de Camino zou hij zijn lief gaan opzoeken in Italië. Toffe gast, hier in Fromista zit hij al in de bar met nog andere landgenoten denk ik. Blond haar en blauwe ogen, vandaar.
In de albergue van die camping lagen er ook 2 Nederlandse oudere dames uit Limburg ten velde. Zij deden er al 10 jaar over om hun camino te lopen. Volgend jaar zou hun laatste keer zijn en dan bereiken ze Santiago. Eén dame maakt levende reklame en draagt de vlag van het compostelagenootschap van Nederland op haar rugzak.
Vandaag zijn we de Mesetas binnengetrokken met onmiddelijk een steile klim naar 1000 meter aan 12%. Het is een kale hoogvlakte waar je als je een poco pech hebt, temperaturen boven de 40° aan je been gelapt krijgt. 't Was echter niet zo warm vandaag en een beetje wind dus best draaglijk. 't Was een prachtige etappe met uitgelezen vergezichten en zeker tijdens de klim naar de hoogvlakte. Die hoogvlakte had ook wel iets impressionants. Vlak en de bergen zag je in de verte in de diepte liggen. Prachtige kleuren die velden. Vanaf Boadillo del Camino liep de camino naast het kanaal van Castillië. Onderweg nog een jonge gast tegengekomen die kreeftjes aan het vissen was met fuiken. Zijn emmer zat al goed vol.
Daar op de hoogvlakte ben ik dan toch nog de hermitage van San Nicolas tegengekomen. De hospitaleros zijn vrijwilligers uit Perugia van de orde van de Maltese kruisridders. Ik kreeg er koffie en koekskes omdat ik van zo ver kwam. Prachtige mensen die hospitaleros. Daar voor die hermitage stond er een madam met een camionette haar man op te wachten. Later kwam ik haar camionette nog tegen hier in Fromista. "Edde ga ginne vengt gezing mè eun oranje klakske ?" Nee madam, maar als hij zoals gij zegt juist aan die beklimming is begonnen dan zal hij hier binnen een kwartierke wel staan. "Doar eddem mijne lakkere !". Ja man nen echte Antwerpenaar hare 'lakkere'. Hij liep tegen 7 km per uur en maar stoefen over zijnen dodentocht in Bornem en de kilometers die hij wel deed per dag. Zonder rugzak wel te verstaan en begeleid door de bezemwagen van zijn vrouw. Zoveel mogelijk stempels moest hij hebben. Ik werd er ongemakkelijk van. Toen hij hoorde dat ik te voet vanuit Beveren was vertrokken was hij pleite. Die madam was nochthans een sympathiek mens. Ze verveelde haar wel een ongeluk met steeds op hare man te moeten wachten om de 10 kilometers. Gelukkig had ze haar hondeke bij als gezelschap.
Branjo de Tsjech ben ik ook weer tegen het lijf gelopen hier in de albergue. Straffe gast. Nette albergue municipal en een vriendelijke hospitalera. Ik zit met de Christian en een jong koppeltje uit Engeland op een kamerke van 7 bedden. Propere douches die ik direct ga uitproberen zie.
Morgen wordt het Carrion de los Condes. Een korte etappe in de aanloop naar kleppers van 36 en 38 km. En je kan niet verkorten want er is geen slaapgelegenheid. Ik moet dat nog eens goed bestuderen.
De camino : Hormillo del Camino - Castrojeriz 21 km
Heb even wifi en profiteer ervan om te melden dat ik enkele fotokes heb kunnen uploaden. Als ik tijd heb schrijf ik mijn blog van vandaag verder ..... Sebiet vlieg ik hier buiten want de mensen komen eten.
't Is er dan toch niet van gekomen die voetenwasserij in San Nicolas bij die Tempeliers van Malta. Veel te veel getreuzeld onderweg en het liep uit. Onderweg heb ik geprobeerd een mountainbike te repareren van een Ierse Pelgrimme maar het lukte niet. Ze had een fiets gehuurd in St. Jean Pied de Port en ze hadden haar een kramullenbak in haar handen gedraaid. Platte commerce en trek er uw plan mee. Zelfs de remmen werkten niet. Gelukkig was haar man er nog die het nodige gerief kon halen in een naburig dorp.
Onderweg in Hontanas een Franse Baskische douaan, Jean Pierre, tegen gekomen. Hij reed met de auto en zijn vrouw stapte de camino. 's Morgens bracht hij haar naar het beginpunt en 's avonds wachte hij haar op in het een of ander hotelleke bij de eindmeet. Hij beleefde de congé van zijn leven . Overdag kon hij pinten pakken en 's avonds was zijn vrouw zo moe dat ze geen woord meer kon zeggen. Gelukkig moet ik me niet van zo'n truuken bedienen om me gelukkig te voelen met mijn vrouw. Ik kon wel lachen met de situatie
Mooie etappe vandaag en de mesetas komen eraan. Ik zit al op een hoogte van 900 meter en na Fromista is het een kale bedoeling. 't Zal alleszins ook zijn charme hebben. De etappe deed me weer denken aan de Landes. Ja, 't loopt nog op tot 34 graden hier alhoewel ik in de bergen zit.
Jongens om al die reacties, smskes en mails te beantwoorden zou ik een dag verlof moeten inlassen. Ik probeer alles te beantwoorden maar ik zit hier niet in een salon en ik kan maar enkel gebruik maken van de schaarse momenten dat ik wifi kan hebben. Maar ik probeer niemand te vergeten. Het doet me goed om zoveel respons te krijgen !!!! Roger, Michel, Christophe, Karin en nog vele anderen .... ik antwoord wel.
't Is een mooie auberge hier op de camping. Ik denk een oude hangar van het leger maar erg proper en verzorgd. 16 euro met een avondmaal en ontbijt. Zoek het maar ergens goedkoper. Ik ga sebiet nog even naar het dorp. Het is er groot feest nu. Dorpsfeest denk ik. Er lopen clowns rond en de kinderen zijn allemaal op hun paasbest. Schattige jurkjes dat die kleine meisjes hier dragen ! Echt, die mensen houden nog gevoel met hun tradities. Ik moet even van hun pinten proeven
Fijne avond gehad in Burgos. Wat een leven in die spaanse stad in de avond. Ganser families komen er op straat om te kletsen en op café te gaan. Een paar tapakkes gegeten en om 22u30 moest ik terug in de Albergue zijn anders kon ik op straat slapen.
Vanmorgen was ik nog aan het overwegen om nog een dagje Burgos te pinnen maar ik ben het toch maar afgetrapt. Ik mooet een beetje naar het budget kijken ook.
Ik heb een hele tijd gestapt met Branjo. Branjo is een Slovaak van tegen de 30. Hij is begot dokter in de natuurwetenschappen. Toffe en moedige jongen. Hij heeft een spierziekte in zijn onderbenen, moet zich dikwijls insmeren met speciale zalf en je ziet echt dat hij afziet tijdens het lopen. Bottienen kan hij niet dragen en loopt op open sandalen. Hij was al heel blij dat hij al 300 km heeft kunnen lopen. Chapeau voor zo een gast. Ook hij zoekt het tot in finisterre te trekken.
Mooie trip vandaag met erg warm weer. Tot 33 grden en soms had ik het gevoel van terug in de Landes te stappen. Geen hellingen vandaag, een vrij rustig wandelingeske waarvan een groot deel naast de snelweg. Erg stoffige landwegeltjes maar het stappen ging goed.
Aan de Albergue was het weeral prijs. Geen plaats. Een hele hoop nep pelgrims, sorry dat ik het zo zeg, laten zich begeleiden door auto's en laten hun bagage al afzetten in de albergue en zo reserveren ze al een plaats.. Dan hebben degenen die het spel serieus spelen natuurlijk geen plaats meer als ze aankomen. Toch nog wat geluk gehad want de sportzaal werd ter beschikking gesteld van degenen die wat later aankwamen.
Een simpele pelgrimsmaaltijd gaan eten samen met de Christian en Viviane de Porto Ricaanse madam die onlangs haar man heeft verloren. Ze stapt met zijn palster. 't Mens ziet er nog altijd van af. Ik ga haar eens uitnodigen want ze kan erg goed koken. Ze geeft kooklessen en workshops. Spijtig dat ze niet achter de hoek woont.
De dagen beginnen te korten, het begint al donker te worden en het is juist 9 uur gepasseerd hier. Morgen geef ik er misschien een lap op. In één trek naar l'hermitage de San Nicolas. Een Italiaanse hermitage die uitgebaat wordt door Maltese kruisridders. Je voeten worden er gewassen door die ridders en als avondeten krijg je er de lekkerste pasta's die je je maar kan indenken. Ik ben benieuwd dat ik er binnen geraak want er zijn maar 12 plaatsen en zoals het nu gaat met die valsspelers kan ik er misschien naar fluiten. Dan wordt het een trek van 40 km morgen naar de eerste slaapplaats.
Ik begin meer en meer mensen tegen te komen die gebeten werden door die smerige bedwantsen. daarstraks nog een duitse madam, haar benen stonden vol boebelen. Ik hoop dat ik er van gespaard blijf.
Het wordt een beetje mystiek die weg. Toeval of niet. Er beginnen dingen te gebeuren die je soms moeilijk kan plaatsen. Zo begon ik gisteren over iemand te praten tegen de Christian en geloof het of geloof het niet ... ik was uitgepraat en ik kreeg een smsje van die persoon. En dat was het enigste niet. Ik zwijg er liever over of je gaat denken dat ik aan het flippen ben. Nochthans andere pelgrims hebben ook al meerdere keren van die eigenaardigheden ervaren.
Ik ben rond voor vandaag, ik kruip erin. De Christian is al in't slaap en met de akoustiek van die sportzaal hier klinkt zijn gesnurk als alsof er een bataljon Russen in coma liggen van het wodka nazdarovja-en.
Ik kruip er ook in nu. Piet en Linda deze heb ik even opzijgelegd voor jullie
Alhoewel er geen fluit te zien was in San Juan de Ortega en het ernaar uitzag dat ik met wat wafels en graanrepen mijn avondeten moest bijeenscharrelen heb ik toch nog in het barretje naast de refugio een spaanse omelet kunnen versieren. En het was een goeie op de koop toe. Fleske rode rioja erbij en ik was maar 7 euro armer. Faut le faire !
Blij dat ik ook deze barslechte refugio heb mogen meemaken zo kun je jezelf nog eens verheugen in het feit dat de volgende een stuk beter is.
Leila een meisje uit Litouwen liet haar beten van bedwantsen zien. Jongens dat zijn serieuze joekels. 't Zou me niet verbazen dat ze die in die voddenrefuge heeft opgescharreld. Ze komt juist aan zie in de refuge municipal van Burgos met Branjo en Beatrice en den Joe. Net als ik moeten ze op een matras slapen op de grond omdat de refugio compleet vol is. 160 bedden en compleet volzet. Ik vraag me af waar die ineens allemaal uitkomen. Maar het is een zeer nette refugio, prima douchen en wasplaatsen.
Vele pelgrims beginnen zich te ergeren aan het gedrag van de luxepelgrims. Groepjes pelgrims bedienen zich van 2 auto's om zo bagage naar de volgende refugio te brengen. Ik verdenk ze er stilletjes van dat ze op deze manier ook zaakjes regelen voor anderen. Een hele combine met over en weer gerij maar zo kunnen ze het fiksen dat ze reeds van 's morgens vroeg een refugio kunnen boeken. Ach ze doen maar , ze bedotten zichzelf er ook mee.
Op het stukje industrieel Burgos na was het een heel mooie etappe. In Ages in een barretje een frisse pint gedronken. Daarna de berg op en tussen de koeien door naar de top. 't Was nog donker toen ik vanmorgen vertrok en dus heb ik kunnen genieten van de zon die zich als een oranje bal tussen de bergtoppen wriemelde. Prachtige kleuren. Beetje afgeweken van de officiele St. Jacobsroute in Atapuerca en Cardenuela om in de bergen en in de bossen te kunnen blijven. Echt mooi, onvergetelijke panorama's van natuurschoon. En fris dat die dennenbossen 's morgens ruiken. Je voelt zo dat het je hele lijf goeddoet als je diep inademt. Een supersensatie voor lijf en leden .
Morgen plan ik misschien een day off om in Burgos wat te kunnen rondneuzen. 't Zal dan wel een hotelleke worden want 2 dagen achtereen in een albergue of refugio wordt niet vlug toegelaten. De volgende 3 etappes doe ik dan in 2 keer zodat ik min of meer op schema blijf voor mijn repatriëring. Nogal een woord hé.
Ondertussen zitten we onder de 500 km om Santiago te bereiken. Ik denk wel dat het een heel emotioneel moment gaat worden. Ik ben erg benieuwd.
Ik trek even Burgos in vanavond. Op zoek naar wifi want hier is er weeral geen
Silvia de Zwitserse hospitalera is een schat van een vrouw. Gisterenavond laat heeft ze nog een fleske wijn voor ons opengetrokken en hebben we op de vriendschap getoast. Vanmorgen had ze verdorie een heel ontbijt klaargetoverd .... alles donativo. Je moet weten dat ik dat speciaal paternosterke in een buidelzakje meedraag op mijnen buik onder mijn short. 'Ik moet je iets laten zien' zei ik haar tegen omdat ze vroeg voor een gebedje te doen voor haar in Santiago. Natuurlijk moet ik dan in mijn broek aan de voorkant grabbelen , wat soms wel een genante situatie kan opleveren. Bij het zien van dat paternosterke begon ze te wenen ocharme dat mens. Zelden zo een bezield mens gezien met mensen die haar tenslotte toch volledig vreemd zijn. Het ontroerde me wel. Later op de dag vertelde Christian me dat ze 67 was. Ik had haar godbetert achteraan in de 40 geschat. Ze had al 7 kleinkinderen. Het moet zijn dat je als goed mens de eeuwige jeugd krijgt toebedeeld.
De weg naar San Juan de Ortega was een mooie etappe. Tot 1200 m hoogte hebben we moeten klimmen. De weg van Villafranca naar San Juan deed me een beetje aan de Landes denken. Het was vandaag echter niet zo heet als in de Landes het geval was. Mooie landschappen weeral en midden in de bossen. Onderweg ben ik een Pelgrim tegen gekomen, let op de hoofdletter, die er reeds 2600 km had opzitten. vertrokken van aan het meer van Genève tot in Arles, vandaar naar St. Jean de Port, de Camino del Norte opgepakt, naar Finisterre, Murcia, Santiago en zo via de Camino Frances terug naar huis. Hij was vertrokken op 1 mei. Jawadde zeg !
Aangekomen in San Juan de Ortega was het wel een ontgoocheling. Smerige Albergue, sanitair dat me doet terugdenken aan de Napoleontische oorlogen en een hospitalero die niet weet of hij langs voor of van achteren leeft. Trieste boel. Ook heb ik een staaltje gezien van die georganiseerde Santiagoreizen met de autocar. Voor de Albergue staan hier Fransmannen die vruchteloos op hun bus wachten, ze doen niet anders dan bellen God weet waarheen. Hun bagage is er niet, ze weten van toeten noch blazen, de organisator geeft niet thuis en voor zo'n reisje moesten ze 3000 euro neertellen. Echt, die mensen worden geript dat het geen zicht meer heeft.
Hier in San Juan is er geen dooie kat te zien. Zo dood als een pier. De bar naast de albergue, die trouwens een klooster is geweest, is een vooroorlogse bedoening. Maar het hoort bij de Camino. Net zoals de jongeren die de rust van de pelgrims verstoren. Mij kan het allemaal niet veel schelen.
't Is al een tijdje geleden dat ik nog over wifi kon beschikken. Ik heb weeral een hele hoop reacties te posten en er weerwoord op te geven. Beetje geduld nog, ik wil maar even zeggen dat het me ontzettend plezier doet om zoveel respons te krijgen.
Een klein gedichtje van mijne motormaat de Guy wil ik wel even vermelden
Je gedachten zweven mee met ontelbaar veel andere
Tot ver achter de horizon.
waar dauwdruppels diamanten zijn
waar manestralen van zilver zijn
waar harten van goud zijn
Bedankt Guy !!!!
Morgen naar Burgos, ik heb mijn pootjes al ingesmeerd
De camino : Santo Domingo de la Calzada - Beldorado 24 km
Ik durf het bijna niet te schrijven maar gisterenavond ben ik in een Michelin restaurant gaan eten. Een maat had me een adreske gegeven waar ik zeker eens moest langsgaan en de groeten doen. Heb ik gedaan. Fotootje genomen van Maite, Victor en Rosy en opgestuurd met de gsm naar mijne maat. Ik denk dat ik een verkeerd nummer van hem heb want ik heb nog niks gehoord ;-) .... Cois, 't was een overlekker dineeke maar voor de prijs had ik 7 pelgrimsmaaltijden ;-). Vandaag ben ik in een supermarktje wat mosselen, inktvis, tonijn, hete peperkes en een goeie fles Rioja gaan halen. Samen met mijne maat de Christian hebben we er een gezellig dineeke van gemaakt. Voor maar 10 euro
Mooie etappe vandaag, ook het weer viel erg mee. Normaal gezien zou er op de bergen hierrond nog sneeuw moeten liggen maar ik heb er weinig van gemerkt. Wel weer mooie landschappen gezien maar de wijnstreek van de Rioja ligt nu al achter ons. Allemaal graanvelden maar het graan is al allemaal geoogst. Dat was wel handig om hier en daar een bochtje af te snijden en door het veld te gaan. Beetje bewolkt en niet te warm. 's Morgens wordt het al erg fris hier in de bergen maar na een uurke stappen ben je al goed opgewarmd. Het stappen gaat vanzelf maar ik ben er nog niet hoor, nog een goeie 600 km. Vandaag heb ik ook de 1600 km bereikt. Ik verschiet er zelf van want ik heb op het laatst de kilometers niet meer geteld. Is ook voor niks nodig.
Vandaag is er een pelgrim verongelukt met de fiets. In een afdaling is hij gevallen, de hoofdader in zijn dijbeen was over. Brrr geen mooi zicht. Zijn camino is over ocharme.
De albergue hier wordt uitgebaat door Zwitserse hospitaleros. Lieve mensen, we hebben samen onze Rioja en kaas en zeevruchten met de hospitalera gedeeld. Toffe avond maar nu zitten hier rond de albergue een paar zigeunerskinderen wat amok te maken. Christian wou ze al een paar lappen geven maar dat lost niks op. Geen aandacht aan schenken is een stuk beter . Ondertussen is de guardia civil er al.
Morgen stappen we naar St Juan de Ortega en mijne weerman geeft goed weer. De volgende stap is Burgos. 't Komt stillekes dichterbij de eindmeet. Raar maar waar maar een wegwijzer van Santiago die 576 km aanduidt heeft een hele andere indruk op me dan moest ik die met de wagen tegenkomen.
Ik ga afsluiten de hospitalero heeft nog een fleske opengetrokken
De camino : Najera - Santo Domingo de la Calzada 21 km
De hospitaleros in Najera waren superlieve mensen. Vriendelijk, correct en erg behulpzaam. Vanmorgen bij het verlaten van de albergue kwamen ze persoonlijk een Buen Camino wensen. Tof en tegelijkertijd prijzenswaardig dat mensen zich met zoveel enthousiasme dit vrijwilligerserk op zich willen nemen.
Vroeg vertrokken verdorie, 't was nog donker begot. De straat voor de albergue was al bezaaid met pelgrims. Waar ze allemaal uitkwamen, ik heb er geen verklaring voor. Volgens mij uit de riolen. En er zijn er bij die poteren !!! Met mijn eigen ogen gezien. Stukken met de lijnbus afleggen of mee met een bagagetransport rijden naar een volgende albergue. Die Taiwanezen namen zelfs een taxi. Ja zeg, als je zo begint .... stop er dan mee en ga in het park wandelen. Gisteren was er iemand om 1 uur al binnengelopen na 32 km. Das jezelf bedriegen, bah.
Stukken beter vandaag de etappe. Terug mooie glooiende hellingen, berglandschappen en weinig asfalt. En onderweg de Christian maar druiven plukken van de Rioja. Ik denk dat er enkele hectoliters minder op de markt gaan komen. Echt lekkere druifkes. Heel klein en de trossen hangen erg laag tegen de grond aan de wijnranken. Prachtige uitzichten op die erg verzorgde wijngaarden.
Onderweg in Cirinueja ben ik op een bus vol met Belgen gebotst. 't Is te zeggen er werd daar een bus met Belgen gedropt. Deze liepen een 10 km Camino waarna de bus hen naar Burgos bracht waar ze nog eens 10 km zouden lopen en zo een paar keren tot in Santiago. Een hoop lolbroeken die lading. Echt gezellige mensen die zich uitstekend amuseerden onder elkaar. De buschauffeur trakteerde mij en mijne maat op een koffie. Ik heb me weeral betrapt op het te vlug te oordelen over de mensen die deze manier van de Camino lopen. Foei toch, zal ik het nooit dan afleren ? Ik was boos op mezelf en beschaamd tegelijkertijd. Deze mensen waren allemaal kankerpatienten die aan de beterhand waren en onder dokterstoezicht korte stukjes liepen. De camino die ze reeds gelopen hebben is 1000 maal zwaarder geweest dan de mijne. En nog zoveel plezier hebben en tegen het leven kunnen lachen. Hoedje af !
Gisteren heb ik nog een fijn smske gekregen van een vriendin. Samen met haar vriendin rijden ze eerstdaags naar Scherpenheuvel met de fiets. Op een goede afloop voor mijn camino gaan ze voor mij een bougieke aansteken. Ik werd er eventjes stil van. Txs ladies
Een kameraad van me heeft me een adreske van een restaurantje gegeven in Santo Domingo hier. Los Cabaleros, de uitbaters zijn kennissen van hem en ja, als ik kon, dan moest ik hen even de groeten doen. Ik stuik daar sebietekes binnen zie ..... zien dat we wat van de prijs kunnen afpingelen.
Vooraleer het restaurant binnen te stuiken ga ik even naar de kerk. Daar zouden kiekens in rondlopen. Dat moet ik zien.
Morgen trekken we naar Bellorado, middellang stukske of is het middenkort ? . Nog 550 km tot in Santiago staat er hier op de gevel van de albergue maar ik loop verderdoor naar Finisterra. Daar eindigt eigenlijk de Camino. Daar gingen vroeger jaren de pelgrims hun kleren verbranden. Op die manier verbranden ze symbolisch hun oudere leven om het nieuwe te kunnen beginnen. Reden hiervoor is dat het zo stukken beter uitkomt om me te repatriëren . Heb er eigenlijk best wel zin in zo. Komt echt heel goed uit.
Naar de Los Cabaleros nu !
Ankie dit stukje Camino heb ik voor jou bewaard en met overtuiging gelopen.
Fijne dag gehad vandaag alhoewel de etappe zelf en het weer niet zo denderend waren. Gewoon vertrokken rond 7u30 en stillekes doorgestapt met mijne maat de Christian. Reuzegast, geen streken en drinkt graag een goei pint.
Onderweg zijn we de weg tegengekomen waar alle pelgrims een kruisje maken van twijgjes voor hun overleden vrienden of verwanten te herdenken. Ik heb er ook een paar gemaakt. Op het mooie natuurpark na was het eigenlijk een troosteloze etappe. Industrieparken en stukken hoofdweg waar je op het asfalt moest lopen. Maar geen probleem, we zijn er geraakt. Het probleem is nu dat ik alle gevoel met tijd en plaats aan het kwijtspelen ben. Ik zie dat ik zelfs gisteren me vergist heb van startplaats. Ik hoop dat het geen Altzheimer is
Vandaag ook een stukje gestapt met Silvia Neumann. Een echt toffe madam uit Hamburg. Veel gepraat over mijn stad Antwerpen en ze is echt geïnteresseerd. Ik mag haar verwachten. Een beetje triest dat ze met Holger, die Duitser aan de Camino is begonnen. Ik voel een beetje medelijden met haar dat ze zo gebonden is aan die kerel.
De eerste albergue die ik tegen kwam hier in Najera was volzet. Ik dacht dat begint hier goed maar de dorpsalbergue had nog plaats. De albergue hier wordt uitgebaat door vrijwilligers. Kost niets .... Donativo. Ik lig hier in een zaal met 60 bedden. Geeft niet als ik maar kan slapen en mijn douchke pakken. Ik hoop dat het morgen een mooiere etappe wordt. We zitten nog altijd in de comfortzone, goeie benen en voeten dus het gaat kortom erg goed.
Smske gestuurd naar mijn zoon, die zal bij zijn bezoek volgende week mijn bagage ophalen in Labouheyre. Dat is dus weer een zorg minder. Ik moet afsluiten, om 10 uur gaat hier het licht uit en ik moet nog even naar daar waar de koning ook alleen naartoe gaat.
Slaapwel iedereen, ik ga pitten
Uit bewondering voor een ex-collega Sabrina die ondanks en desondanks toch altijd een lieve glimlach voor iedereen over heeft. Sabrina, deze was voor jou.
Zo we zijn er weer. Gisterenavond lekker gaan eten in een pelgrimsrestaurantje. Veel look in de spaghetti en vanmorgen stonk heel de zaal naar de look. Die Finlandse madam had er ook van gegeten . Uitgebreid afscheid genomen van Georges en Annemie in Estella, onze Vlaamse hospitaleros. Ze doen dat erg goed. 14 dagen zijn ze van dienst en ze waren blij dat ze nu in september konden beginnen. In de vakantiemaanden was het niet te doen. Veel lawaai en de jonge mensen wilden niet naar hun bed op tijd.
Oei ik moet gaan eten, ik schrijf straks voort. Voila, das gebeurd ondertussen.
Vandaag was het een hele mooi staproute. Tussen de wijnvelden van de Rioja door zo naar Logrono. Weer mooie vergezichten op de bergen in de verte en onder het wandelen de druiven plukken en amandelen. Ook de sporen van de grote bosbrand van enkele maanden geleden waren nog permanent aanwezig. Niet te veel dalen en klimmen, het werd een lange en rustige wandeling. Vanaf Logrono kunnen we mooi evenwijdig met de kustlijn tot in Santiago wandelen.
Silvia stapte met ons mee vandaag. Silvia een Duitse uit Hamburg was via internet in contact gekomen met Holger, een Duitser die een partner zocht om mee de camino te lopen. Na een kennismaking van een halfuurke was ze mee met hem gereden. Maar Holger had zijn spier gerokken bij een afdaling en zag zich noodgedwongen om aan de kust pinten te gaan hijsen. Een kolos van een vent, nen echten Duitser. Ik had begrepen dat het gezelschap van Holger toch niet zo erg aansloeg bij Silvia en dat ze er geen punt van maakte dat zijn avontuur al geeindigd was. Tof gezelschap die Silvia. Antwerpen staat op haar lijstje om een bezoekje te brengen. Ze is welkom.
Daarjuist een pelgrimsmaaltijd gaan eten met Cathy en Alex, Dale en Rod. Amerikanen uit de States ;-). Toch wel speciaal volk hoor. Everyting is amazing. Zo een beetje zoals onze Noorderburen die zowat alles lekker en leuk vinden ;-)
Alix, het Belgisch meisje had volgens mij een vergiftiging opgelopen. Ze had haar camelbag niet ontsmet sinds vorig jaar en het schaapke haar billen stonden vol uitslag. Gelukkig had mijne maat de Christian nog een goed zalfke en heeft hij haar zijn boxershort gegeven zodat haar billekes wat beter beschermd worden tegen het wrijven. Je maakt wat mee !!! Marie Hélène de Finlandse heeft het op haar eerste trip erg goed gedaan. Ze was zelfs vroeger in Logrono dan ik. Maar onderweg heb ik met de Christian nog ne goeie halveliter San Miguel op 't gemakske soldaat gemaakt. Dat heeft wel enig oponthoud veroorzaakt.
Morgen wordt het Najaro, weer een serieuze trip van rond de 30 kilometer. Maar het weer is goed, fris windje maar 's morgens is het al flink koud hier in de bergen. Zonder trui is het al bibberen.
Met het thuisfront gaat alles goed, ook de vriendenkring. Nog een telefoontje gekregen vandaag vanuit De Roos, het dorpscafé. Dat vond ik geweldig sympathiek. Net zoals de vele smsjes, mails en reacties op mijn blog van vrienden en buren en ex-collega's. Dat houdt de moed en de mood erin. 't Is een magische tocht aan het worden. Zovele mensen waarbij je in een mum van tijd toegang tot krijgt.
Ik ga slapen want om 10 uur doen ze hier de poort dicht.
Nancy VG lieve dame, dit stukje Camino heb ik voor jou opzij gehouden.
Onze Canadese pupil heeft vanmorgen besloten om alleen te stappen. Op enkele dagen tijd is hij enorm losgekomen. Ik denk dat hij gisteren ergens onderweg heeft kennis gemaakt met het één of ander meisje. Zo hoort het voor een jonge kerel !
Ik was enigszins content dat Cathy ook besloot om alleen te wandelen. Zo kun je beter tijd aan jezelf besteden en je eigen ritme bepalen. Met uit je ritme te lopen wordt je verschrikkelijk moe. Beter niet dus. De Christian en ik hebben een beetje hetzelfde tempo maar ik laat hem vooruit uitlopen. Ik vind het stukken beter zo. Hij trouwens ook. 't Is raar maar ik had een radiootje en een I-pod meegenomen maar ik heb er helemaal geen behoefte aan gehad. Ze liggen trouwens in Labouheyre. Ik mis het niet.
Estella is een vrij grote stad, ik had het me anders voorgesteld. Een pelgrimsmenuutje voor 10 euro gaan eten. Vrij goed. Een Baskisch vissoepeke, een schotel gebakken ansjovisjes en een creme glaceke. 't Heeft me goed gesmaakt.
In Irache na een goeie 4 km lopen ben ik dan toch nog de wijnfontein tegengekomen. Ne goeien beker laten vollopen met rode wijn en hijsen maar.
Deze fontein wordt gemonitord door een webcam die je op internet kan vinden : www.irache.com
Je ziet er al de pelgrims die passeren er aan den tap hangen . Wow, de camino vandaag was er een hele mooie. Berglandschap met hoge pieken op de achtergrond. Niet te steil omhoog of naar beneden. Ik ben vandaag toch tot op 700 meter geklommen van een 450 meter in Estella. Het eerste gedeelte door een heel dicht bos, daarna brede onverharde wegen die gracieus tussen het berglandschap door slingerden. Onderweg wilde vijgen geplukt en braambessen. Ik hoop dat de darmkes niet gaan reklameren. Veel fotokes genomen onderweg ook.
De albergue hier in Los Arcos wordt uitgebaat door Vlamingen, Annemie en haar man, van het Genootschap van Santiago de Compostela. Sobere albergue maar netjes. Dit keer heb ik buiten de Christian en een Spanjool nog Finse roommate, Marie Hélène. Een fysiotherapeute uit de buurt van Helsinki. 30 kg bagage heeft ze bij. 't Is nog maar haar 2de dag. Ze spreekt al van een hele hoop weg te gooien. Ook was ze verbaasd dat de kamers voor dames en mannen niet gescheiden waren. Lachend zei ze er bij dat dat in Finland wel het geval zou zijn alhoewel ze in een Finse sauna allemaal in hun Adam en Evakostuum rondstesselen.
Om 8 uur is er een pelgrimsmis in de kerk hier. Je kan er de pelgrimswijding krijgen. Ik heb ze al gehad en misschien als je ze 2 keer krijgt bega je een zonde tegen de gulzigheid . Ik ga misschien wel eens even kijken want ik moet nog gaan eten ook. Morgen stap ik naar Logrono, een kleine 30 kilometerkes. Das weer eventjes aanpassen na die enkele korte stukskes van de laatste dagen. Een gemakkelijke etappe zo vermeld het boekske maar wel lang stappen over met beton geplaveide voetpaden. Ik ben curieus.
Dit was het voor vandaag. Ik ga zien wat de pot verschaft seffens.
Gisterenavond enkele tapas gaan eten in een lokaal restaurantje in Puente de la Reina samen met Cathy de Koreaanse uit New York, mijne stapmaat de Christian, Pascal de Canadees en Viviane uit Porto Rico. Fijne babbelavond gehad. Ik begin terug een beetje de diepgang in de gesprekken te ervaren. Ik denk dat de meesten die hun Camino in St Jean Pied de Port zijn begonnen een beetje over hun euforie heen zijn.. De gesprekken krijgen opnieuw diepgang. Nu niet dat ik zo ne serieuze ben weet je ? De openheid waarmee mensen over zichzelf praten komt terug en dat miste ik wel een beetje. Pascal de jongeman van 19 uit Canada was zijn studies gestopt omdat hij geen studiekeuze kon maken. Hij denkt hier op de Camino een beetje meer duidelijkheid te krijgen in zichzelf en daarmee ook in hetgeen hij uiteindelijk wil worden. Ik en de Christian moeten hem zo een beetje 'bevaderen' want ik denk dat hij thuis wat in onmin leeft met zijn ouders. Een erg gesloten jongen in het begin die nu stilaan wat meer lef krijgt en begint te beseffen dat je niet altijd aan de zijlijn moet blijven staan. Viviane, nog een jonge vrouw, was enkele jaren geleden haar man verloren en verwerkt op deze manier haar verdriet. Cathy de Koreaanse is een public relation manager in de fashion wereld van New York. Zij reist gewoon graag en is verzot op schilderkunst. Ik heb al zo half begrepen dat ze eens naar België wil komen om de museums te bezoeken. Kon ik anders doen dan zeggen .... ' Kom maar logeren' ? . En dan ben ik de eerste Belg tegengekomen in Cirauqui. Een meisje van 24 die juist afgestuurd is als lerares Spaans en Frans. Alix heet ze, komt uit Brussel, tweetalig opgevoed, spontaan en erg sympathiek. Zojuist kom ik nog de 2 Nederlandse madammen hier in de albergue tegen waarmee ik in Zubiri mee aan tafel zat. Ze doen het goed en eigenlijk moet ik mijn beeld helemaal bijstellen na het praatje dat ik met hen zojuist heb gedaan. Sympathiek en openhartig. Hoe komt het toch dat mensen je aanspreken, dat contacten leggen zo eenvoudig gaat ? Thuis kan je een hele dag in een stad rondwandelen en niemand die naar je omkijkt. 't Zal zijn omdat je samen dezelfde bestemming hebt. Ik schreef bijna doel maar dat is niet juist. Het is de weg die het doel is, niet Santiago. Die weg loop je immers alleen met jezelf.
François en Marievonne, een koppel uit Bretagne, stonden vol beten van bedwantsen. Zij hadden nochthans in een chambre d'hôte overnacht. Het was lelijk om zien. Blazen vol water op de armen, hun nek, hun benen, 't was verschrikkelijk. Cathy de Koreaanse is direct in de apotheker een product gaan halen tegen 'bedbugs' zoals ze dat in Amerika noemen. Ik weet niet of het helpt. Je moet maar pech hebben. 't Is goed dat ze soms overtrekken ter beschikking stellen voor de pelgrims. Ik hoop dat ik er van gespaard blijf. Maar er is erger, gisteren ben ik op het steilste stuk van Puente de la Reina een herinneringskruis tegengekomen van een Belg die de geest had gegeven op de Camino. Frans Koks België stond er op het gedenkteken te lezen. Dan wordt je even stilletjes, eerst die Japanner, nu die Belg.
Het was een mooie wandeling vandaag. Ik ben bang dat ik die wijnspuitende fontein ben voorbijgelopen. Daar had ik graag eens aan geproefd. Het was veel stijgen en dalen over onverharde weggetjes en paden. In Ciraqui moest je steil omhoog om er te geraken. Een heel gedeelte van de camino liep er over een Romeinse heirweg. Daar heb ik mijn wandelstokken aan Cathy uitgeleend. Ze had een blaar op haar voet waar je de zesdaagse kon op rijden. Met die stokken ging het beter. Stel je niet te veel voor van die heirbaan, je breekt er je nek op als je niet voorzichtig bent. Het was wel een indrukwekkende passage van de camino. Ik ben nu in de Albergue, 5 euro voor een overnachting en 1 euro voor de bedovertrekken. Sebietekes even in het stadje gaan en zien of er ergens goedkoop wat eten te verhapscharen valt. We zien wel.
Binnenkort moet ik wat beginnen rekenen voor de aankomst van mijn vrouw. Ik weet niet wanneer ze vertrekt en hoelang ze er over zal doen om tot hier te geraken. Misschien moet ik etappes opsplitsen want ik heb nu nog 30 stapdagen. Dat zou dan 30 september worden. 't Is nog vroeg nu om al te ver vooruit te plannen. De weg is immers nog te lang.
Zo ik ga dit posten en dan een toerke stappen hier. Ik heb er nog wat fotokes bijgelapt
Tot morgen
Martine DG, dit had ik jou beloofd. Deze heb ik helemaal voor jou gestapt.
Even gisterenavond nog een stadswandelingetje gemaakt met Pascal, de Canadees en Christian in het stadje. Stukje gaan eten ook, iets simpel. Al bij al niet lang gebleven want om 10 uur sloot de albergue. Immens groot dat spel maar wel tot in de puntjes verzorgd. Eigenlijk was er niet veel te bezien in Pamplona, ik vond het nogal een vijandige sfeer hebben die binnenstad.
Om 7 uur werd het licht aangestoken zodoende dat iedereen er wel uit moest om te vertrekken. Gans Pamplona wel doorkruist vooraleer de klim naar 1000 meter kon aangevat worden. Het eigenaardige was dat bovenop die col er een klimaatscheiding is tussen droog en nat Spanje. Niet veel van gemerkt want het was bewolkt en er stond weer heel veel wind. Het was een middelzware tocht waarbij de afdaling naar Obanos echt zwaar was. Zo steil naar beneden ben ik nog nooit gelopen. Ook weeral weidse uitzichten en mooie landschappen waren aan de orde van de dag.
De Camino begint zijn tol te eisen tussen de nieuwe pelgrims. In de albergue hier zie ik de meeste mensen al heel voorzichtig pikkelend zich een weg banen tussen de rugzakken en wandelstokken. Compeed en pleisters en kamferzalf zijn erg goed vertegenwoordigd.
Christian, mijne nieuwe stapmaat is een heel joviale kerel, ik kan goed met hem opschieten alhoewel hij al 70 jaar is. Vanavond samen een tapake gaan eten in het dorpje hier met de Pascal en een Koreaanse uit New York en een latino dame uit Porto Rico. 't Is onvoorstelbaar hoe vlug hier een contact wordt gemaakt. Zoals met die Koreaanse dame bvb. Where can I find something to eat ? Ja in het dorpje is er een klein tapabarreke ! Have you eaten already ? No .... Can I join you ? Do you mind ? Hop en je kent weeral iemand nieuw. Voor je het weet is er een nieuw contact.
Morgen in Estella ga ik die wijnfontein bezoeken. Daar komt echte wijn uit naar het schijnt, ik ben benieuwd. Ik moet me aanpassen aan het nieuwe karakter van mijn camino. De rode commerciele loper die nu uitgerold wordt moet ik er maar voor lief bijnemen. Het is nog een beetje wennen nu, dat komt wel goed. Ik ga vlug posten nu want ik ben een beetje moe.
Gisterenavond heb ik gegeten in de gite. De bazin van 't spel wees me een plaatske aan aan een tafel met 2 Hollandse madammen en een madam uit Perth in Australië. Toch een rumoerig dineeke gehad tussen die kakelende madammen. Zo goed als ongetraind gingen ze tot in Burgos stappen en daar een autobus nemen tot in Oviedo vanwaaruit ze de Camino Primitivo gingen lopen. Dat is de prachtigste maar ook de zwaarste. Tot 2000 meter klimmen. Elke etappe gedurende 300 km is dubbel zo zwaar als de etappe St Jean Pied de Port naar Roncevalles. Ik heb ze alvast veel succes toegewenst. Dat meende ik ook echt.
Voor 12 euro een entreeke met tapas, een pastinaaksoep en een visfilet. Een limoensorbetje als nagerecht. Daar kan je het zelf niet voor maken. 't Heeft gesmaakt.
Het was een mooie wandeling vandaag tot in Pamplona. Bossen, matige klimpartijen. Mooie plaatsjes, middeleeuwse bruggen en dan de stad Pamplona zelf. die ga ik straks verkennen.
Onderweg ben ik met het gezelschap, Pascal de Canadese jongen. Christian mijne nieuwe maat, Christophe en Marie Claire en Fabienne nog een paella voor de middag gaan eten en een pintje gaan drinken tegen de dorst die zou gaan komen.
Christian is een kwieke 70 er. Vriend van Michel Drucker de Franse TV presentator, bezit een landgoed aan de Mont St Michel, heeft Paris Dakar gereden, is de wereld rondgetoerd met een motor en naar zijne klap te horen een succesvol zakenman geweest. In hartje Parijs heeft hij nog een biertempel met 130 soorten bier. Zelfs kwak. Echt een minzame man die helemaal niet pocht met zijn rijkdom. Hij doet erg gewoon en is de gelukkigste man ter wereld sinds hij met zijn pelgrimsreis is begonnen. Hij heeft er al evenveel kilometers opzitten als ik. Hij heeft mij en Annick trouwens al uitgenodigd om op vakantie te komen op zijn landgoed aan de Mont St. Michel. 't Zou hem plezier doen
Christophe, Fabienne en Marie Claire moesten om 17u30 de bus terughebben naar St Jean de Port. Hun stukje Camino hield op hier in Pamplona. Bij Christophe en Christian stonden de tranen in de ogen bij het afscheid nemen. 't Ligt allemaal erg gevoelig, het is moeilijk onder woorden te brengen, nog moeilijker te verstaan voor mensen die het pelgrimmeren nog niet ervaren hebben. Ik had het zelf ook even moeilijk. 't Zijn vriendschappen die ineens tot op het bot gaan. Heel diep, het spijt me maar ik kan het niet omschrijven.
Pamplona is een echte Baskische stad. Het Baskisch nationalisme is hier erg stringent aanwezig. Opschriften, grafitti, vlaggen met doorkruiste scharen, plakbrieven enzovoort die de stad eigenlijk geen aangenaam uitzicht geven. Ook zie je sporen van de economische terugval duidelijk zichtbaar in de straten aanwezig. Seffens ga ik er een kijkje nemen en een snackske eten of zo. Morgen gaan we richting Burgos uit. Kan je geloven dat ik niet weet naar welke stad ? Hier in Spanje is het zo verschillend van de etappes in Frankrijk. Daar moest je echt moeite doen om op je bestemming te komen. Nu is het allemaal zo gecommercialiseerd dat je zelfs al niet verkeerd meer kan lopen. Ik mis een beetje het discomfort, raar maar waar.
Het lopen blijft redelijk zwaar maar ik mis nu zo een beetje het meditatieve van de etappes in Frankrijk. Daar liep je alleen en nu met tientallen te gelijk. 't Is helemaal anders, 't is dan ook erg wennen. Daarom dat ik er voor zorg dat ik de eerste drie kwart van de trip alleen kan lopen. Je kan je ook moeilijk asociaal beginnen te gedragen.
De albergue in Pamplona is een grote zaal met honderden bedden. Goed georganiseerd en proper. Voor 7 euro heb ik een proper bed en een douche. 'k Ben tevreden.
Ik heb er nog wat fotokes bijgezet van de trip van vandaag. Was even heel ontroerd door een berichtje van mijn oudste zoon Kristof. Hij was vandaag in Luxemburg stad. Hij heeft er een kaarsje aangestoken voor de spirit er in te houden. Teveel emoties eigenlijk maar ze geven je vleugels.
Morgen een nieuwe dag.
Deze etappe draag ik op aan mijne goeie kameraad de Ludo.
Mooie etappe vandaag. Toch nog wel lastig vanwege de steile afdalingen en nog 1 heftige klim. Vanmorgen ben ik rond 7 uur vertrokken in Roncevalles. De verbouwde abdij is in beheer van de Nederlandse stichting van de St. Jacobsvrienden. Zij pachten de ganse abdij en ik moet bekennen dat ze er werk van hebben gemaakt. Een 7 tal hospitaleros, allemaal Nederlanders, doen hun uiterste best om de boel in goede banen te leiden. Verzorgd, netjes en een doelmatige organisatie.
Vandaag heb ik gestapt met een Frans - Luxemburgs koppel uit Luxemburg en een Canadees Pascal. Pascal schat ik hooguit 21 jaar. Verbazend hoeveel jonge mensen deze tocht alleen maken. Ik ben ook nog Christian tegengekomen. Een 70-er die vertrokken was vanaf de Mont - St Michel. JC had me over hem al verteld. Ook een erg sympathieke figuur maar ik denk dat hij hij tot in Larasoana is doorgestapt.
Doorgaans waren het bossen waarin er gelopen werd. Erg mooi en onderweg ben ik een monumentje tegengekomen voor een Japanner die het loodje had gelegd op zijn tocht. Je komt allerlei nationaliteiten tegen tot zelfs mensen uit Taiwan.
Hier in Zubiri heb ik een albergue op de kop kunnen tikken voor 15 euro ontbijt inbegrepen. eerst was ik naar de refugio municipal gegaan maar dat sprak me niet erg aan. Erg rommelig en gezamenlijke douches. Ik denk dat je over elkaar moet kruipen om tot je bed te komen
De hospitaleros in Roncevalles zijn niet erg goed gezind op de mensen die zeer vroeg vertrekken. Het geeft blijk van een soort egoïsme. Ze maken iedereen wakker met hun bagage en hun enige doel is op de volgende stop een zo goed mogelijke slaapplaats te vinden. Ze worden met een scheef oog bekeken door het gros van de pelgrims.
Morgen staat Pamplona op het programma. Misschien blijf ik er een dagje langer. Burgos en Leon misschien ook wel. Hoe langer hoe meer zie ik hier kreupele mensen rondlopen ocharme. Het is echt meelijwekkend hoe je hen ziet voortstrompelen op hun tocht. Het is echt gekkenwerk om hier onvoorbereid aan te beginnen.
Seffens ga ik nog een pelgrimsmaaltijd nemen. 12 euro, meer kost zoiets doorgaans niet. Morgen zijn we er weer, ik zal laten weten hoe het gesmaakt heeft.
Ik heb nog een serieke fotokes toegevoegd. Volgens mij zijn het de mooiste van allemaal : Van St Jean naar Roncevalles, een indrukwekkende stapervaring. Los door de Pyreneeën, de grensoversteek met Spanje en over de col Lepouder 1450 meter hoog. Een sublieme ervaring.Onvergetelijk.
tot morgen in Pamplona. Ik ga er nog een kaartje opsturen naar het thuisfront.
De camino : St Jean Pied de Port - Roncesvalles 26 km
St Jean Pied de Port - Roncesvalles 26 km
Die winkel was nog niet open dus het zal voor een andere keer worden. De gite in st Jean was een heksenketeltje. Netjes weliswaar maar het deed me allemaal een beetje vreemd aan. 't Waren natuurlijk ook allemaal vreemden. Maar goed na het restaurantje ben ik dan maar gaan slapen. Om 5u30 was ik al wakker. De Scott ook al maar die heb ik de ganse dag niet meer gezien. die moest nog op de post zijn. Ocharme de jongen, de vrouw van de gite waar ik gisteren een taske thee van kreeg zei in het Frans tegen haar collega ' t'as vu ? Il a une tête d'oeuf' Inderdaad, het was zo maar al goed dat hij geen frans verstond ocharme. De madam kreeg wel een rode kop toen ik naar haar loerde. Ze was vergeten dat ik wel Frans verstond
Zware boterham vandaag. 20 km stappen om tot een hoogte van bijna 1450m te geraken en zo de Pyreneeën over te steken. Ik had het me eerlijk gezegd nog veel zwaarder voorgesteld. Zoals ik had gedacht was het voor de nieuwe pelgrims niet van de poes. Die liggen allemaal in hun bed. Hun voeten vol compeed plakkers. Je kan ze zo zien liggen want het is een supermodern spel met moderne couchettes. De oude abdij van Roncesvalles is helemaal omgebouwd tot een mooi complex. Couchettes van 4 personen. Zo zijn er wel een stuk of honderd. 10 Euro moest ik betalen.
De etappe zelf was wondermooi. Erg inspannend maar je kreeg waar voor je geld. Zo boven op die bergen heb je toch de indruk dat je maar een nietig persoontje bent. Mooi,fantastisch en indrukwekken daar hoog boven. En veel wind, jongens soms waaide ik echt omver. gelukkig dat ik stapstokken bijhad. Ook had ik geluk dat het mooi weer was. Iemand vertelde me dat hij vrienden had die geheel in de mist hadden gelopen. Zo zie je natuurlijk niks. Ik heb vele foto's genomen. Onderweg heb ik een nieuwe stapmaat gevonden. Fabienne, een Bretoense sympathieke dame van ik schat een jaar of 40. Op haar rugzak heeft ze een Bretoense vlag hangen en de zustervlaggen van Schotland en nog een paar Angelsaksische soevereiniteiten. Althans tot in Pamplona heb ik wat klap want daar keert ze terug naar huis. Das wel gemakkelijk, ze spreekt Spaans en voor de uitleg te doen voor de reservatie van de gites is dat mooi meegenomen. Ik val weeral met mijn gat in de boter. En ze vind mijnen baard schoon
Vandaag had ik zo een beetje het gevoel op schoolreis te zijn. Al die mensen die deze eerste etappe van de camino lipen. Er waren twee belangrijke stops, drie eigenlijk. 2 waterbronnen, een kraantje eigenlijk en de refuge d'Orisson waar ik een colake ben gaan drinken. Op die stops zwermen ze dan allemaal bijeen en dat is wel even wennen na bijna 2 maanden van ontheemd zijn. 't Is raar maar je bent extra gevoelig geworden voor de kleine onhebbelijkheden die mensen ten toon spreiden. Een madam die klaagt dat ze geen glas krijgt maar een rietje in de auberge d'Orisson. Een andere die de kleur van de bewegwijzering maar niks vindt en nog zo wat van alle onozele prullen waar men zich druk om maakt. Het was een beetje een schok om van een sobere reis in een toeristisch cirkus terecht gekomen te zijn. Nu dat zal ook wel wennen want waarom zouden de mensen niet het recht hebben om hun camino te lopen zoals ze het zelf willen ? Ik mag niet oordelen.
Morgen wordt het een kortere rit dan gepland want in Larasoaina is er maar opvang voor 60 personen. De bres mensen in acht genomen die hier in Roncesvalles overnachten heb ik een beetje mijn twijfels over de slaapgelegenheden. Iets eerder is de capaciteit groter dus daar ga ik proberen te overnachten.
Daarjuist een pelgrimsmaaltijd gaan eten zie. 9 euro voor een bord spirelli met vlees, gevolgd door frietjes met een forel en een youghurtje. Dik in orde vind ik dat.
Ik zit hier in een couchetteke met 3 madammekes. Een Zweedse, een Bretoense en een jong Francaiseke. Das alleszins een stuk aangenamer dan met 3 snurkende venten. Plezant zo te pelgrimmeren hé.
Ik ga stillekes afsluiten. Dat Françaiseke wil er al om halfzes uit. Een plezant meisje. Opvallend hoe het vrouwelijk geslacht hier vertegenwoordigd is hé ?
. Let op : Belgen en anderen doen ook zo'n stoten. Dit was louter toeval. 
