Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
22-09-2012
De camino : Alto do Poio - Pintin 29 km
Fawlty Towers, zo kan ik dat hotelleke waar ik gisterenavond logeerde nog het best omschrijven. Jongens toch, of meisjes naargelang ge het zelf wil invullen. We waren gisterenavond nog volop aan het eten en die oelewapper deed het licht uit. Zijn maten waren eraan gekomen om met de kaarten te spelen en het feit dat er nog klanten zaten in zijn 'restaurant' was er even te veel aan. Ik kan er goed mee lachen nu. Vanmorgen kon ik hem op een beleefde manier en met wel afgewogen woorden in't " Vloms" mijn prettige ervaring laten welgevallen.
Het ontbijt heb ik genomen bij zijn concurrenten aan de overzijde waar de eerste pelgrims toestrompelden . Echt waar, die kwamen aan vlakbij het terras na een klim van pakweg .... als je de schoenen van je voorloper kon vastnemen was dat op schouderhoogte. Het deed me plezier om het terras van John Cleese leeg te zien.
Cathy uit Colorado had het even moeilijk. Die kwam er ook aangestrompeld op dat terras. Mountain Mama had ik enkel dagen eerder voor haar voorgezongen, eigenlijk 'Country Roads' van den John Denver. Al die bergen om haar heen deden haar een beetje heimwee krijgen naar huis. Ze loopt haar Camino om een scheiding te verwerken. Lynn daarentegen uit Florida waar ik vandaag een stukje mee gelopen heb, moest me even goed uitleggen of er in Florida Buffalo's graasden. Nee dus, kon ik begrijpen. Deze vraag kwam spontaan in me op toen ik met haar even opzij moest houden in een smal straatje voor een kudde bruine koeikes. Volgens de Christian 'Des Charolais' , die door het dorp wandelden. Ongewild stak er in mijne kop het beeld op van een stampede van bizons door de Great Plains. Lynn verzekerde me dat er in Florida geen bizons graasden. Schat van een meid die Lynn. Ben er al uitgenodigd . Wat later dan weer Marie - Hélène uit Finland tegengekomen. Die was een tijd opgetrokken met Italiaanse dokters die vanalles mankeerden. Zo ik kon opmaken uit hare klap heeft ze die allemaal via haar therapie kunnen beter maken. Toffe madam temeer omdat ik uitgenodigd werd aan haar Fins stekje. Finland het land met de 1000 meren weetjewel ? 't Zal er nooit van komen vrees ik
Eerst was ik zinnens om richting Sarria te lopen via de lange weg. Volgens ingewijden hier ter plaatse was dat niet de mooiste weg. De kortere, zoiets van een 4 km korter, was veel mooier. Die dan maar genomen maar dat was weer klimwerk van de bovenste plank. Gelukkig was mijne stapmaat er terug bovenop zodat hij ditmaal geen respiratoire ;-) problemen kreeg. We hebben mooi gestapt vandaag in een toffe streek. Spijtig dat ik de fotokes nog niet heb kunnen downloaden. Prachtig, prachtig en adembenemend. Oeroude holle weggen langs die bergkammen. Steile klims over rotsen en keien. Vergezichten waar je niet op uitgekeken raakt. 't Is adembenemend. En, omdat je het allemaal te poot doet worden al je zintuigen geprikkeld dat het een lust is. 't Valt niet meer te beschrijven. Je moet oppassen dat het geen drug wordt.
Vandaag kwam ik Bénedict tegen. Een Frans madammeke die een paar dagen met Christian had meegestapt vanaf St Jean d'Angélie. 800 km niet meer gezien en ineens zie je dat madammeke terug op een bankske in een straatje in Triacastella. Heel die Camino is een 8 -vorm maar dan in het meervoud. Ontmoeten, voorbijlopen, praten, mekaar niet meer zien, 200 km verder mekaar terug ontmoeten, hartelijke omhelzingen omdat je nu éénmaal even hezelfde objecief deelt, terug adieu zeggen, elkaar nogmaals ontmoeten, ditmaal dan een nog hartelijkere omhelzing waarvan je voelt dat ze gemeend is. Onbeschrijflijk die energie die je voelt bij zo een knuffel en dan moet je noteren dat het allemaal mensen zijn waarvan je enkele weken terug nog geeneens het bestaan van vermoedde. Ik heb veel geleerd. Ook Christian heeft me op vele dingen gewezen die ik nog wil onderzoeken. Ben altijd erg realistisch maar het is juist dat de Camino je horizon verbreedt. Magnifieke en onverklaarbare sensaties. Echt en niks geveinsd. Binnenkort worden we weer gedwongen om in het gareel te lopen van de mallemolen die onze maatschappij ons opdringt.
Gestopt in Pintin, 30 km was genoeg vandaag. Morgen is het nog maar een getalleke met 2 cijfertjes. 't Is aan het korten nu .... ik krijg ook een beetje heimwee nu. Net als Cathy.
Thats 's it pour aujourd'hui.
Manana Sarria voorbij. Ben benieuwd of dat er nu echt zo een cirkus is zoals men beweerd.
Eigenlijk zat ik gisteren in een 5 sterrenhotel voor 8 Euro. Niet dat de luxe me interesseert maar ik had gisteren een kamer met mijne maat van 40 m², televisie, een privéterras, dubbelpersoonsbedden en niemand met wie we deze kamer moest delen. De rippers , eerst zeggen dat er geen plaats meer was in de Albergue.
't Was een superdag vandaag. Onderweg nen toffe mens tegengekomen. De Marcel ! Toevallig, nu zijn ze met 4 die Marcellen. Marcel is ne Canadees uit Quebec. De mens is bijna 80 en loopt de Camino met zijn kleindochter. Verwondering alom van mijnentwege over die mens zijn levenskracht. 11 jaar geleden is zijn vrouw gestorven na een evenlange lijdensweg. Verleden jaar zijn zoon en het is nu de 4de keer dat hij de Camino loopt. Vol humor maar het kan natuurlijk zijn dat hij in de eenzame momenten veel weent. Dat vertelt hij er natuurlijk niet bij, begrijpelijk. Hij is de Camino beginnen lopen toen hij besefte dat hij tussen zijn maten geen plezier meer had. "Des vieux croutons" zoals hij hen noemde. In't Vlaams vertaald "Zageventen". Na 50 jaar in een sigarettenfabriek gewerkt te hebben is hij beginnen te stappen. "Il me faut, de temps en temps, une nouvelle batterie pour mon peacemaker" wist hij te onthullen, waarbij hij met veel trots zijn borstkas ontblootte om den bult te tonen waar zijne peacemaker zat. En soms zat het hem wel eens tegen op zijn camino's en dan zei hij "Marcel, ferme ta gueule, tu as encore tes dix orteilles, alors marche !". Zoveel humor na zoveel tegenslagen. Op de camino krijg je levenslessen. De jongen die zijn kleindochter leerde kennen op deze Camino, een Italiaan ..... 'je l'ai adopté' zei hij met een glimlach op zijn gebruinde gezicht. Zijn spierwitte haren spraken boekdelen. Markante ontmoetingen, die blijven je bij.
Zware etappe vandaag, echt tot op het bot. Verdomme echt afgezien vandaag. No Pain no Glory. De Glory was er, de Pain des te meer. De O Cebreiro. In't boekske zie je wel dat dat bergske naar de 1400m ging maar er is weinig aandacht op die moment om te beseffen dat je bijna 900 meter klimt op amper 3500 meter. Das 2 uur travakken aan een stijgingspercentage van bijna 25%. Ik dacht dat mijne maat er in zou blijven. Stap voor stap jezelf die helling opsleuren, dat gewicht van die rugzak, die losse keien waar je je nek over breekt als je niet oplet, die rotsformaties onder je bottienen, de hitte op je schrobber, die bezwete gezichten van je medepelgrims, de afgronden die je passeert, na elke bocht dat je denkt dat het plat wordt en dan terug een helling die zo nodig nog grelliger stijgt dan degene die je juist bent opgeklauterd. Sint Jacob is me een woordeke verschuldigd.
't Was afzien maar het was de moeite waard. Zo mooi die berglandschappen. Groentinten op die bergflanken in alle schakeringen, watervalletjes van de Valcarce in de valleien, waterbronnen die zomaar uit het gesteente naast je langs stromen, grote groene hagedissen die voor je voeten wegvluchten, mooie vogeltjes die je uitdagen op de weg .... onbeschrijflijk hoe prachtig de natuur is. Tussen die bergen voel je je pas klein en besef je ten volle hoe nietig je eigenlijk maar bent in die grootse Schepping. Waar zijn die grote smoelen ? ... Knipoogje.
Jongens vanavond weer een staaltje gezien van platte uitbatingscommerce van de pelgrim. Mijne maat was zo moe dat ik hem halt moest toeroepen en bijna dwingen om een bed op te zoeken. 30 km was genoeg en echt, ik dacht dat hij de pijp aan Maarten zou geven. In Alto de Poio, een 10 km na de Cebreiro en nog eens een klim van 200m .... In de Albergue : Completo, zelfs de alberg ervoor ook al. Kamers genoeg nog. Ok dan maar een kamer genomen maar eerst nog een goei pint genomen op het terras. Even later, staat er iemand te wuiven vanuit een venster van de albergue aan de overkant. Verdomme, dat was Viviane de Porto Ricaanse. even later zat ze mee op het terras. Ze werd 36 vandaag en dat hebben we gevierd. Tegen de goesting van de uitbater van ons hotel want Viviane en haar gezelschap zaten bij de concurrentie gelogeerd. Toffe mensen weeral ontmoet, Steffie en Dieter (denk ik) uit Duitsland, Danielle uit Quebec. Simpel maar gezellig gegeten, liedjes gezongen voor de jarige, een reuzegezellige avond was het. Kort, maar dit ook mede omdat de hoteluitbater de mensen bijna buitenjoeg. Bah, enkel de Pelgrims maar gebruiken om er geld uit te slaan, de loser. Zijn wijf, vergeef me het woordgebruik nog maar eens, was al geen haar beter toen we incheckten.
Op de O Cebreiro was er een kilometerpaar die 156 km naar Santiago aangaf. Tegelijkertijd was dat ook de grensmarkering tussen Galiciê en Leon et Castille. Voor de deur staat er nog zo'n steen met 143 km erop. Elke 500m zal ik zo'n paal aantreffen. 't Is toch een teken dat het einde in zicht komt.
't Wordt laat, morgen richting Triacastelle of zoiets. Ik ben ondertussen alle voeling met plaatsnamen en data kwijt. Nog meer pelgrims zitten met dat probleem
Deze dag was een hele speciale, een mooie maar vooral zware waarvan ik zeker was dat ik die zou onthouden. Deze heb ik dan ook opgedragen voor .... ach 2 dagen geleden heb ik het vermeld, forget it.
Gisteren was het een baaldag, ik zat echt niet goed in mijn vel . Mijn blogbijlage heb ik een beetje ongelukkkig neergepend ook al, ik zag het vanmoregn . Soit, het zei zo . Vandaag ging het terug opperbest. Zo hoort het te zijn. Goed uitgeslapen vanmorgen en met mijne stapmaat ging het al een stuk beter. Op tijd een hart onder zijne riem steken en hij geraakt er wel.
Fuentas Nueva ligt niet op de Camino zodat ik vanmorgen op goed geluk een route heb moeten improviseren om terug op de St. Jacobsweg te geraken. Ben er in geslaagd . Al goed want tussen die bergen hier mag je je niet te erg vergissen.
Ik zat juist, vanop de rechterkant zag ik ineens een horde pelgrims aanzwellen. Den Branjo, had hem al enkele dagen niet meer gezien, Kristen - de Deense Soeur Sourire die in de Faroër eilanden en Groenland ontwikkelingswerk heeft gepresteerd, Mary, onze Ierse leading Lady, Pierre de Oostenrijkse diplomaat op rust die in Leon op de binnenkoer moest slapen, Marie Hélène de Finse therapeute die me ondertussen uitgenodigd heeft aan haar Fins meer van 5km doorsnee, Lynn, een tof madammeke uit Florida. Ineens terug allemaal tesamen. Wow ... Hoe onnozel het mag klinken maar er is een mystieke verbondenheid met elkaar door het gezamelijke doel.
Christian vertelde me dat je eigenlijk enkel mensen aantrekt die een spiegel van jezelf zijn. Ik moet hem gelijk geven. Oudere mensen zijn nu éénmaal wijzer.
Supersjieke rit vandaag. Laat vertrokken maar toch nog bijna 30 km bijeengebokst. In Villafranca del Bierzo even halt gehouden om een pintje te drinken en wat fotootjes te trekken en terug de baan op. Morgen is de O Cebreiro aan de orde. Normaal is die klim aan het einde van de dag maar ik heb door door te lopen naar Trabadelo al 10 km in de pocket.
Geweldig mooi die rit. Dwars door kastanjebossen en lage valleien. De klim vanuit Villafranco was vermoeiend. Vals plat zoals ze het nogal durven benoemen. Op de valleiwanden kon je hier en daar al eens een wilde orchidee vinden. Even zag het er naar uit dat het zou gaan onweren maar dat was loos alarm.
Ik wou eerst stoppen in Pereje maar die Albergue was volzet. Eerst een pintje daar gedronken met Lynn die daar een plaatske had gevonden. De albergue zat vol Italianen en afgaand op de door hen geproduceerde decibels was ik eigenlijk blij dat ie volzet was. Doorstappen naar Trabadelo dus. Ook hier weer truuken van de foor. Alles volzet, enkel nog kamers aan 45.
Als je dan doet of het je niet interesseert dan is er ineens nog plaats. Ik zit hier nu in een slaapzaaltje met 5 tweepersoonsbedden alleen met mijne maat. Alles brandnieuw, precies een eersteklashotel. Nette douche, kraakverse lakens, een luxe .... voor 8 euro.
Ik ga slapen nu, morgen wordt het een zware dag. Maar zeker een mooie, dat staat nu al vast.
Vandaag bereid ik me voor op de klim van de O Cebreiro. Voorbereiden is veel gezegd, de moeilijkste etappes waren toch die in de Landes. Jongens dat was nog afzien. De Pyreneeën, de Mesetas waren wandelingen. Ook vandaag was het een beetje zwaar. Niet zozeer de hellingen maar wel de afdalingen. Daar moet je echt op je qui vive zijn om je nek niet te breken. Ik heb er een paar fotokes van gepakt.
Met mijne maat gaat het niet zo goed. Hij houdt zich beter voor dan het in het werkelijkheid is. Ik hoop dat hij genoeg rust vind. Ik heb aangedrongen om vandaag een hotelleke op te zoeken zodat hij eens goed kan uitrusten buiten de drukte om van die albergues. Je kan er slapen in die albergues maar het is allemaal rudimentair. Gisteren in El Acebo was er geen water in de douches of toiletten. De hospitalero, een echte 'Vautrien' hield ons na boeking aan den 'tar'. Hij was reeds volgeboekt en toch liet hij ons betalen. Ik werd het gewaar ... hij rekende op een afzegging van het één of ander koppel. Allemaal kul. Zie eerst nog naar de match Madrid- Manchester ... daarna ga ik jullie je bed aanwijzen. Neem nog een pintje .... allemaal om de tijd te rekken. KMK ik wil gaan slapen maatje. En nu wil ik dat je me zegt waar ik kan slapen. Met mijnen baard zie ik er gevaarlijk uit , woeha ;-)
De laatste dagen zijn het allemaal toerekes van rond de 30 km. Je kan dat moeilijk vergelijken met een wandelingeske door het Zoniënwoud. Dat zijn echt Camino's waarvan je zegt ..... Sint Jacob maakt het ons echt moeilijk. Maar het blijft magisch, die verbondenheid met de weg. Het wordt een drug, het geeft je zoveel voldoening dat je het eigenlijk niet onder woorden kan brengen.
Gisteren ben ik Lynn nog tegengekomen in Manjarin. Een onooglijk dorpje na het Cruz de Ferro. Dorpje ? Juist gesteld 1 albergue maar onooglijk rustiek. 'Un vrai Bordel' zei mijne maat. Lynn zat iets verder haar tomaatjes op te eten onder een ceder. Iets daarvoor was ik de albergue gepasserd waar ze logeerde. De film St Jacques Le Mecque (Met een knipoog naar Mekka) werd er gedraaid. In't kort : Een moeder liet een nalatenschap na aan haar kinderen op voorwaarde dat ze zich verzoenden en samen de camino liepen. 't Moet een fantastische film zijn. Tot knokkens toe tussen de broers en zus maar ze hebben het gehaald. Eigenlijk een parodie op het echte leven maar tegelijkertijd er ook naar gegrepen.
De O Cebreiro ga ik opdragen aan de mensen die ik teleurgesteld heb in mijn leven. En tegelijkertijd ga ik die ook opdragen aan de mensen die me nog gaan teleurstellen in de toekomst of degenen die me nu teleurstellen. Ik ben er klaar mee, ik kan er niets meer aan toevoegen. Ik heb mijn doel en verwachtingen kunnen inlossen op mijn Camino. Daar ben ik nu reeds geweldig dankbaar voor. Alhoewel ik in mijn proloog op 2 juli dit als 'even terzijde' heb vermeld was dit erg belangrijk voor me. Deze camino heeft me nu al gelouterd. Je zal het misschien niet snappen, ik neem dit jullie alleszins niet kwalijk ..... het valt niet uit te leggen. 't Is magisch.
Dank je Biker Guy voor het onderstaande mooie gedichtje
Heel alleen Zonder geluid Heel alleen Stil en stil zo stap je steeds verder enkel het geluid van je stokken en stappen op de grond het is zo dat je het wil De rust van natuur De stilte zo fijn De vogels ze fluiten De stilte hier buiten Stralen van warmte De kracht van de zon stilte de stilte De natuur het bezong
De camino : Santa Catalina de Somoza - El Acebo 30 km
Ben er terug. 't Was een wondermooie trip vandaag. De bergen in, zo schoon maar verdomd zwaar. Even zag het ernaar uit dat het zou regenen maar gelukkig bleef me dat bespaard. Niet zozeer de klim naar 1500 meter was zwaar maar wel de afdaling naar El Acebo. Dat was verdomme gekkenwerk. Zo steil naar beneden over keien en los zand. Jawadde !!! Van 1400 naar 800 meter op nog geen 3 km lopen.
Vandaag heb ik weer een mijlpaal voorbijgelopen op de Camino. Dat was even slikken. Het Cruz de Ferro waar ik mijn steentje heb neergelegd. Echt emotioneel. Ne vent mag niet bleiten maar dat was bijna raak. Mijne maat had ook een keitje mee. Een keitje van een ventje dat Victor heette. Opgeraapt aan de Mont St. Michel.
Mijn steentje heb ik vlak aan de voet van het kruis geplaatst. Ik hoop, hoop doet leven zegt men, dat het zin heeft. Het is alleszins een gebaar dat verdriet niiet alleen moet gedragen worden.
't Was een sobere dag, ik wil dat zo houden.
Morgen ga ik Ponferrado voorbij naar Cacabelos. Mijne maat noemt het Bellemerde We zien wel Slaapwel
De camino : Hospital de Orbigo - Santa Catalina de Somoza 28 km
Eergisterenavond is mijn zoon er dan toch nog doorgekomen. Ik zat al in het restaurant toen ik ineens een belletje kreeg. Wat een verassing, hij stond vlakbij het restaurant. Een heel fijne avond gehad tesamen met Eva en goed gegeten daar. Voor 8 euro is dat geen geld. Ik had geen tijd meer om mijn blog te schrijven. Daarom doe ik het nu vlug. Vanavond schrijf ik mijn blog voor de etappe van vandaag. Die draag ik op aan een heel lieve vriendin. Heb haar al gesmst vanmorgen. Het Cruz de Ferro komt eraan.
Het was een mooie etappe vandaag met een bezoekje aan Astorga, een heel mooi stadje. François de beroepsmilitair en Martine zijn vrouw waren daar aan hun eindpunt gekomen. Hartelijk afscheid genomen en ja, dat is altijd een beetje treuren om de mooie momenten tesamen.
Onderweg naar Astorga ben ik nog Cathy uit Colorado en Mary uit Ierland tegengekomen. Samen even geaperitiefd boven op de berg met oudbakken sandwichkes, paté en een tonijnbroodje. François had nog een klets wijn over .... weeral een subliem moment van vriendschap en samenhorigheid. de Camino verbind mensen op een manier die ik niet kan verwoorden. Ik betwijfel het of iemand daartoe in staat is om dat te kunnen verwoorden.
Ook gisterenavond was mijn zoon en zijn vriendin nog van de partij. In de Albergue van Santa Catalina de Somoza had hij een kamer gereserveerd. Ook weer een mooie avond tesamengehad. Vandaag reist hij verder naar Zarragossa. Vanmorgen was hij nog niet wakker. Ik heb een briefje achtergelaten onder zijn ruitenwisser. Een briefje van een trotse vader.
Ik zit hier nu op een terraske in Rabanal del Camino. Uit de luidsprekers knalt er 'Devil in disguise' van den Elvis. François, nog een andere Fransman uit Lyon met gezwollen knieën, trekt in de gauwte nog een fotoke van uw reporter ter plaatse .... Zalig, ik bereid me voor op de klim naar het Cruz de Ferro. Een erg emotioneel moment op de Camino. Daar zal ik mijn steentje neerleggen en aan iedereen denken die me tot nu zo hartverwarmend gesteund heeft. Dankjulliewel
Tot straks, na mijn klim naar 1540 m. Ik heb er al 12 gestapt nu, nog 18 km tot in El Acebo. 't Zal zwaar worden denk ik.
De etappe naar Catalina draag ik op aan Isabelle (Isabolleke), een heel toffe ex-collega.
Een lange etappe vandaag waar ik vroeg aan ben begonnen. Pierre de Oostenrijker had het erg koud gehad vannacht op die binnenkoer.
Vannacht dacht ik verdorie dat het aan het stortregenen was maar het was een ventilator die in de slaapzaal draaide. In die klooster Albergue van Leon werden de vrouwen netjes van de mannen gescheiden gehouden . Nog echt zoals vroeger jaren het geval was. Bah, 't was er maar een koude bedoening en om halftien ging de deur al dicht. Dan heb ik het vandaag beter getroffen in Orbigo. Parochiale herberg in een mooi kader met een gezellige tuin.
Ook bijna de ganse etappe langs de N120 gelopen. Ditmaal omdat mijne zoon me een bezoekje wou brengen en in Orbigo zijn tent zou kunnen opslaan. De camping sloot echter om 10 uur dus heb ik hem moeten laten doorrijden naar Astorga, daar kom ik morgen voorbij. Daarjuist dan een smske gekregen dat hij een hotel in Orbigo zal boeken voor deze nacht. We zien wel.
Het is ontzettend moeilijk om een deftige afspraak te kunnen maken met mensen buiten de Camino om. Je bent het ritme niet meer gewoon en de regels om zelf onderdak te zoeken binnen een redelijke termijn, aan eten te geraken en de te overbruggen afstanden maken het bijna ondoenbaar. Moeilijk uit te leggen overigens. Ook de Spaanse levensstijl maakt het niet makkelijker. Winkels die 's namiddags sluiten is ondermeer zo een obstakel waar je dagelijks rekening mee moet houden. In de steden heb je dan weer het straatlawaai omdat de Spanjaarden eerst maar 's avonds beginnen te leven. Maar we stappen voort, het is nogal altijd boeiend en zeker nu de eindmeet stilaan in zicht komt. De Camino heeft me al veel wijzer gemaakt. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd. In dat opzicht is hij al geslaagd mag ik met enige trots zeggen. . 't Verstand komt niet voor de jaren mag je gerust zeggen van mij.
Ik ga afsluiten, seffens kan ik mijn zoon misschien eens zien na die lange tijd. Ik heb ze allemaal erg gemist, de ganse tijd. Het weerzien zal weeral een emomomentje worden.
El Pagaya was een gezellige Albergue. De hospitalero kon lekker koken en haar man zorgde 's morgens voor het ontbijt. Om tijdig in Leon te zijn ben ik vroeg vertrokken. Om 11 uur was ik al in Leon. Aan de albergue van het klooster was het al aanschuiven. Onze guitige 3 Hollanders waren al lang op het appel verschenen .... met de bus . Let op : Belgen en anderen doen ook zo'n stoten. Dit was louter toeval.
Leon is een heel gezellige stad. 's Avonds bruist het er van vertier en plezier. Straatmuzikanten, gezellige winkeltjes, kleine straatjes, een mooie kathedraal en stralend weer dat er voor zorgde dat het 's avonds nog 37°C aanwees op de thermometers.
De weg er naartoe was nogal slordig. De ganse tijd naast de N120 gelopen wat eigenlijk niet zo een mooie wandeling opleverde. Binnenkort komt er verandering in. Nog een paar steile klimpartijen tot 1500 meter, dat belooft !
Mijne maat wordt moe. Ook hij heeft al 1500 km in de benen vanaf de Mont St. Michel. Ik zal er voor zorgen dat we onderweg een rustpauze meer inlassen. 't zou jammer zijn dat hij moet afhaken nu we zo dichtbij Santiago zitten. Ik hou het wel in't oog.
Veel nieuwe gezichten op de camino nu. Rond 6 uur kwam ik nog een verdwaalde pelgrim uit Oostenrijk tegen in het stadje. Ik heb hem naar de albergue geloodst maar ondertussen was die volzet. de arme stakker kreeg een matraske en moest op de binnenkoer slapen. Hij maakte er geen probleem van. De hospitalero van dienst had nochthans met een beetje meer moeite die man een treffelijker plaatske kunnen aanbieden.
Ondertussen heb ik mijn foto's kunnen opladen in een Mc Donald. Nog een paar mails beantwoord maar helaas kan ik ze niet telkens allemaal beantwoorden. Er kruipt ontzettend veel tijd in en ik wou een beetje tijd voor mezelf vrijhouden om Leon te bezoeken. 't Was de moeite waard.
De camino : Bercanos de los real Camino - Fuente Villarente 32 km
Voor het vertrek in die gezellige Albergue werd er ons nog een ontbijt aangeboden door die Spanjaarden. Niks is toeval wist David, de hospitalero, me nog te vertellen. Hij was een halve hand kwijt tengevolge van een verkeersongeval. Ik heb dat zelf gezocht zo verklaarde hij. Als ik geen 180 km/u had gereden met mijn auto was dit niet gebeurd. De Camino had hem dit geleerd.
Pelgrimeren
Diep in jezelf
Daar waar geen mens jou kent
Daar vind je de weg
Geloof in je eigen kracht
En dan,
Komt al wat je zoekt vanzelf op je weg
Omdat jij het wilt, niet omdat ik het zeg
Hou vast aan jezelf
Blijf je dromen altijd trouw
Bedankt voor dit schitterende gedicht Freddy
's Morgens is het al flink koud om te stappen zonder dikke trui. Ik ga me er één moeten kopen morgen in Leon. Je moet weten ik zit hier op een hoogte van 900 meter en dat scheelt wel een stukske in graden met de grond op zeeniveau. Gelukkig wordt het overdag nog gezellig warm, tot zelfs heet. Laat maar komen, we draaien er niet voor terug.
Mooie St. Jacobsweg vandaag. Vlak, weinig asfalt en steeds aan de Noordkant die geweldige contouren van het Cantabrisch gebergte. Indrukwekkend mooi, zeker in de morgen wanneer de zon de mist rond de bergen probeert weg te branden. Je raakt er niet op uitgekeken. Onderweg wat moppen getapt en goed gelachen en de 32 km waren zo voorbij.
Af en toe eens halt gehouden aan een barretje om een pintje te drinken en dan weer flink doorgestapt om wat kilometers op te sparen voor de tocht naar Leon. Zo moet ik morgen maar een 12 km meer lopen om in Leon aan te komen. Ze gaan me niet hebben deze keer met 'Completo' vanwege de pelgrims die er met bussen gedropt worden zoals in Burgos. 't Is dan nog zaterdag op de koop toe.
In Fuente Villarente hier ben ik op een gezellige albergue gebotst. Netjes, en ik kwam net op tijd aan voor het avondeten. Verdorie, naast mij zaten 3 Pelgrim Hollanders die morgen met de bus naar Leon rijden. Bang om geen slaapplaats te vinden. Ik heb er niet op gereageerd, 't is deel van de camino. Zo is het leven ook, niet altijd eerlijk. Mijn ex werkmakker die onlangs zijn camino heeft beeindigd heeft me erop gewezen dat mijn camino oneindig mooier zal zijn dan die van hen. Hij heeft gelijk, meer dan gelijk zelfs. 't Is dankzij deze pelgrims dat mijn camino mooier zal zijn dus ze moeten er zijn om het verschil te kunnen maken .
Mijne maat slaapt al, die heeft de laatste dagen wat last gehad in zijn buik. Best dat hij eens goed uitrust. Hij is per slot van rekening ook al 70 alhoewel hij van hart en levensinstelling maar een goeie 30 is, zegt hij zelf. Je bent maar zo oud zoals je jezelf voelt is zijn leuze.
Daarnet nog op de internet-betaalterminal wat mails kunnen afwerken. Wifi bieden ze zelden aan de privé-albergues.
Slapenstijd
Deze is voor Urbain en Diane. Hun zoon, schoondochter en kleindochtertje
De camino : Terradillos de los Templieros - Bercanos de los real Camino 26 km
Gisterenavond was het restjesdag. Een stuk chorizo, ansjovispaté, kaas, ham, toastjes, een appelsien, melkbroodjes en een fleske rooie wijn. Feest op een plastieken tafeltje onder een afdak van de albergue. Meer moet dat eigenlijk niet zijn. Op tijd het bed in om er om 7 uur uit te komen en een nieuwe stapdag te beginnen. Ik hoor het er al een paar zeggen ... wordt die dat niet beu ? Nee eigenlijk niet want het begint te werken als een drug. Heel louterend dat stappen.
Het was een aangenaam wandelingeske door de extramadura. Kale maar toch mooie vergezichten in het landschap. Geen hellingen, best begaanbare wegen en een zacht zomerweertje. Tegen de avond aan werd het wel erg warm. En ondertussen aan de rechterzijde doemt stillekesaan de Cordillera Cantabrica op. Nog een beetje geduld en ik kan de Picos d'Europe zien. Een indrukwekkende bergkam in een mooi natuurgebied, de Covadonga. Ik heb er al eens een toerke met de motor gedaan. Prachtig prachtig, de Camino Primitivo loopt er dwars doorheen maar dat stappend pelgrimswerk ligt op fysiek vlak een echelonneke hoger dan de Camino Frances.
Onder weg een nieuwe maat tegengekomen. Ik zal hem Milord noemen. Je gaat het niet geloven maar Milord is een straathond die van 3km voor Sahagun tot zeker bijna in Bercillos met mij heeft meegelopen. Ik heb er fotokes van genomen.
De albergue in Bercillos wordt beheerd door Spaanse vrijwilligers. Dit keer Spaanse jonge kerels. Het was een prachtige avond. Onvergetelijk, diepe emoties, intens ik had het even moeilijk. Zoals gewoonlijk kwam ik er met mijne maat als de laatste aan. Er waren nog juist 2 bedden vrij dus konden we inschepen. Donativo, ik mag morgen niet vergeten iets in het potteke te steken. Om 6 uur beginnen we te koken zeiden die jonge gasten, je kan meehelpen, je moet niet. Om halfzeven is er een mis, je kan er heengaan, je moet niet, hier is de keuken, hier is de douche en om halfacht is het eten. Nadien als je wil kun je mee naar de zonsondergang kijken achter de albergue.
Vlug een doucheke genomen en dan het dorpje in voor wat boodschappen want ik had beloofd om mee te helpen. Ik moest de ajuinen snijden, een ander de sla maken, nog een ander de vinaigrette. Een would be kok had een soort waterzooi gemaakt van aardappelen, chilipepers en chorizo, een andere dan weer vulde de wijnflessen en buiten werden er lange tafels gezet. Heel de albergue aan tafel, gezellig. Italianen, ne pastoor erbij, ne jonge gast trouwens en verder lui van allerlei slag.
Danny en David de hospitaleros hadden gevraagd om na het eten naar de zonsondergang te komen kijken. Niet veel haden er oren naar maar het was voor mij een bijzondere ervaring. Die hospitaleros deden echt hun best om goed te doen. Ze waren een beetje ontgoocheld dat er zo weinig respons was op hun vraag. Even een meditatief moment ingelast met hand in hand een kring te maken, ogen te sluiten, esoterische muziek op de achtergrond en Danny en David vroegen om de energie die de Camino je gaf via de handen aan elkaar door te geven. Geloof me of geloof me niet, normaal gezien geloof ik zelf niet in zulke scenes, maar het was onbeschrijflijk. Daarna de hugscene, het was speciaal, ik ben dankbaar dat ik dit moment heb kunnen beleven. Silvia de Nederlandse dame zei na afloop dat ze op dit moment gewacht had, ze was in tranen. Stel je dit voor tegen een ondergaande zon, prachtig licht over een verdorde lagune. Na dit meditatief moment ging Branjo, die Tjechische jongen met zijn zieke benen in yogastand. Op zijn hoofd en gesteund door zijn ellebogen de zieke benen recht omhoog tegenover die oranjegloeiende ondergaande zon. Ik kreeg er kippevel van. Zoveel moed die jongen, ze hadden hem beter Branie genoemd. Nog wat verteld onder de prachtige sterrenhemel waarna het gezelschap onder de blote sterrenhemel besloot te slapen om eventueel de efemeriden (vallende sterren) nog te kunnen zien. Had ik ook gedaan maar het zou geen goede nachtrust opgeleverd hebben.
Morgen weet ik nog niet juist waar naartoe, ik kan het niet opzoeken nu maar het is iets met Mulas denk ik. We komen dichterbij Leon.
Wie moet ik bedanken voor deze prachtige dag ? Alvast die Spaanse jonge gasten. Onvergetelijk moment.
Tot morgen, een spiksplinternieuwe dag ligt weeral op de loer
De camino : Carrion de los Condes - Terradilos de los Templieros 28km
De pelgrimsmaaltijd in Carrion de los Condes stelde niet veel voor in tegenstelling tot wat de uitstraling van het restaurant liet veronderstellen. De prijs in acht genomen mag je wel verwachten dat het eens kan tegenslagen. Die zaalwachter, ik kan het moeilijk een maître d'hotel noemen, kwam daar af met een telloor varkenspoten. Varkenspoten van de patta negravarkens die hier met eikels worden gevoederd. Er zat geen gram vlees aan die poten. Allemaal vel, gelatine en kraakbeen maar de saus was dan weer wel lekker. Ik mag niet klagen voor die prijs.
Vanmorgen bij het buitenkomen van mijn kamer botste ik bijna op een non. 't Was nog halfdonker en met dat donker kostuum dat ze droeg was het bijna prijs. "Buenos dias peregrino" riep ze vanonder haar kap. Net hard genoeg zodat ik het kon horen om een frontale botsing te vermijden. "Dju" kon ik nog net inslikken en ombuigen naar "Adios".
Alhoewel de weg vanuit Carrion de los Condes beschreven stond als eentonig was dit toch niet het geval. De Canadas, wegen onder koninklijke bescherming vroeger jaren, maakten deel uit van het landschap. Canadas zijn grote corridors aan graasweiden voor de merinoschapen die hier vroeger gekweekt werden. De herders hoedden hun kudden hier en trokken met de schapen over die canadas naar de bergen van Leon. Geen schapen meer nu maar de canadas zijn er nog altijd.
Goed doorgestapt vandaag en op het stuk tussen Calzadilla de las Cueza en Ledigo zelfs aan een gemiddelde van 6km/u. Nooit gezien . Alejandra is een madammeke uit Buenos Aires in Argentinië en daar heb ik een uitgebreid klapke mee gedaan op de tussenstop in Ledigo. Haar latinlover wacht haar op in Santiago en samen wandelen ze door naar Finisterra. 't Is ongelooflijk van waar al die pelgrims komen. Van uit alle hoeken van de wereld. Je komt van alle mensen tegen. Gisteren nog een Fransman van 74 jaar die met een zelfgemaakte kruiwagen de camino liep. Die kruiwagen had hij ineengestoken omdat hij een kunstknie had en de dokter had hem verboden om nog met een rugzak rond te lopen. Vandaag dan weer de eerste pelgrim tegengekomen die met een wheelie rondliep. Een wheelie is zo'n karretje dat je trekt en is geïnspireerd op de paardekoers waarbij de paarden in draf die karretjes trekken. Ik ben blij dat ik er geen gekocht heb. Ik was dat even van plan maar het lawaai van die wieltjes met dat gebots op die keitjes is niet aan te horen. De man himself die het gevaarte trok was er nochthans enthousiast over.
Vandaag opnieuw een kamer voor 2 genomen in de albergue. Ik verdenk die privéherbergen ervan dat ze nogal vlug tegen oudere pelgrims zeggen dat er geen plaats meer is in de slaapzalen zodat ze die een kamer kunnen opsolferen. 't Is big business dat pelgrimeren hier. Ik zou haast gaan geloven dat het hun enige bron van inkomsten is.
Morgen gaat de reis naar El Burgo Raneiro over Sahagun, een kleine 30 km. Zaterdagavond hoop ik in Leon te zijn, das nog een kleine 80 km. Ik vrees dat daar ook weer een ganse horde pelgrims zal starten, ik hou mijn hart vast. Hoe verder je van St. Jean Pied de Port weggaat hoe meer nieuwe gezichten je tegenkomt. Alles verloopt nu ook veel integerder dan bij de start daar in de Pyreneeën. Veel beter zo, veel rustiger nu. Je hebt veel meer voeling met de weg. De echte camino zoals het hoort te zijn.
Dit was het voor vandaag.
Frederik en Cassandra, voor jullie is er ook nog een speciaal plaatske.
De camino : Fromista - Carrion de los Condes 20 km
Gisterenavond nog een pizza gaan eten op het dorpspleintje in Fromista met een fris pintje. Geen al te overdadige luxe past beter in een pelgrimstocht. Daarna op tijd op naar de albergue. Naast de gite was er het St. Martino Hotel met een sterrenrestaurant met terras. Op het terras zat er een Ier zich Lazarus te hijsen. Ook een pelgrim. Slontsje, ik herinnerde me het woord van die Ier in Aulnay, moet hij wel dikwijls gezegd hebben want hij maakte al serieus wat slagzij. De arme mens zal verschrikkelijke dorst gehad hebben na zijn wandeling door de Meseta. Vanmorgen lag hij nog straalbezopen in de gang van de Albergue. Ik geloof nooit dat hij vertrokken is vandaag naar zijn toestand te oordelen. Alhoewel ik een ontbijt had besteld voor 's morgens kon ik het met mijn ellebogen aanpakken. Niks nada riente, de hospitalera had ons zuiver. Dan maar op het dorpspleintje een koffie uit de automaat gerukt om het uit te drukken met de woorden van Sylvia en Kristien, de Hollandse dames die ik al enkele keren eerder heb ontmoet.
Deze etappe was vrij licht en liep bijna geheel langs de autoweg. Mooi gescheiden weliswaar maar ze had weinig charme. Kwa vergezichten enkel weidse gronden waar afgeschoren koren ligt te verdorren. Het weer was prima maar in de namiddag begon de zon serieus gas te geven. De grote hitte was er echter niet zodat het prima wandelen was. Onderweg even halt gehouden in Villalcazar om iets te drinken samen met de Christian en nog een stapvriending Lynn. Lynn is een mysterieus maar erg lief madammeke uit Miami Beach in Florida. Erg geïnteresseerd in architectuur maar dat was beroepsmatig vertelde ze me. Ze stapt met van die hele kleine pasjes maar ge moet verdomme uit je St. Jacobsschelp komen om haar te volgen. Tof haar mee in het gezelschap te hebben. Morgen naar Calzadilla de la Cueza. In de gids wordt gezegd dat het een ééntonige weg is. De Paramo noemen ze het hier wat koud en leeg gebied betekent in het Spaans. Geen dorp, geen bar : Helemaal niks gedurende 17 km. Ik denk dan ook wel door te stappen naar Ledigos of Terradillos de los Templarios. Templarios is een verwijzing naar de tempelridders uit Jeruzalem die ook in deze streek kwamen knokken tegen de Moren. We zien wel ...
De albergues in Carrion de los Condes waren compleet dus heb ik naar een hostales moeten uitwijken. Monasterio Santa Clara een gerenoveerd nonnekesklooster. Een net kamerke delen met mijne stapmaat in plaats van naar de enige overblijvende albergue 'Santiago' uit te wijken. Deze was volgens een meisje te vermijden omdat die vergeven was van de bedwantsen.
Ik ga seffens even het stadje in hier om wat boodschappen te doen voor morgen en een pelgrimsmenuke te versieren. Om 8 uur komen er nonnekes zingen in de kerk hier. Den Branjo had gevraagd om eens te komen zien. Misschien zit dat er wel in. Brave maar erg gelovige jongen die Branjo. Gisteren op het terras vertrouwde hij mij en de Christian nog toe dat wij hem energie gaven. Ik zou niet weten hoe, maar het voelde toch aan zoals een klein complimentje. 't Is misschien een bevestiging dat ik me nog erg goed voel. Zowel fysiek als moreel.
tot morgen dan maar weer. Ik hoop dat ik mijn mails kan verwerken maar het zal laat worden vrees ik.
Die camping was een gelukstreffer. Nog lekker gegeten gisterenavond en kennisgemaakt met Björn, een Zweed die ook de Camino liep. Björn is een jonge gast van 25 denk ik. Na de Camino zou hij zijn lief gaan opzoeken in Italië. Toffe gast, hier in Fromista zit hij al in de bar met nog andere landgenoten denk ik. Blond haar en blauwe ogen, vandaar.
In de albergue van die camping lagen er ook 2 Nederlandse oudere dames uit Limburg ten velde. Zij deden er al 10 jaar over om hun camino te lopen. Volgend jaar zou hun laatste keer zijn en dan bereiken ze Santiago. Eén dame maakt levende reklame en draagt de vlag van het compostelagenootschap van Nederland op haar rugzak.
Vandaag zijn we de Mesetas binnengetrokken met onmiddelijk een steile klim naar 1000 meter aan 12%. Het is een kale hoogvlakte waar je als je een poco pech hebt, temperaturen boven de 40° aan je been gelapt krijgt. 't Was echter niet zo warm vandaag en een beetje wind dus best draaglijk. 't Was een prachtige etappe met uitgelezen vergezichten en zeker tijdens de klim naar de hoogvlakte. Die hoogvlakte had ook wel iets impressionants. Vlak en de bergen zag je in de verte in de diepte liggen. Prachtige kleuren die velden. Vanaf Boadillo del Camino liep de camino naast het kanaal van Castillië. Onderweg nog een jonge gast tegengekomen die kreeftjes aan het vissen was met fuiken. Zijn emmer zat al goed vol.
Daar op de hoogvlakte ben ik dan toch nog de hermitage van San Nicolas tegengekomen. De hospitaleros zijn vrijwilligers uit Perugia van de orde van de Maltese kruisridders. Ik kreeg er koffie en koekskes omdat ik van zo ver kwam. Prachtige mensen die hospitaleros. Daar voor die hermitage stond er een madam met een camionette haar man op te wachten. Later kwam ik haar camionette nog tegen hier in Fromista. "Edde ga ginne vengt gezing mè eun oranje klakske ?" Nee madam, maar als hij zoals gij zegt juist aan die beklimming is begonnen dan zal hij hier binnen een kwartierke wel staan. "Doar eddem mijne lakkere !". Ja man nen echte Antwerpenaar hare 'lakkere'. Hij liep tegen 7 km per uur en maar stoefen over zijnen dodentocht in Bornem en de kilometers die hij wel deed per dag. Zonder rugzak wel te verstaan en begeleid door de bezemwagen van zijn vrouw. Zoveel mogelijk stempels moest hij hebben. Ik werd er ongemakkelijk van. Toen hij hoorde dat ik te voet vanuit Beveren was vertrokken was hij pleite. Die madam was nochthans een sympathiek mens. Ze verveelde haar wel een ongeluk met steeds op hare man te moeten wachten om de 10 kilometers. Gelukkig had ze haar hondeke bij als gezelschap.
Branjo de Tsjech ben ik ook weer tegen het lijf gelopen hier in de albergue. Straffe gast. Nette albergue municipal en een vriendelijke hospitalera. Ik zit met de Christian en een jong koppeltje uit Engeland op een kamerke van 7 bedden. Propere douches die ik direct ga uitproberen zie.
Morgen wordt het Carrion de los Condes. Een korte etappe in de aanloop naar kleppers van 36 en 38 km. En je kan niet verkorten want er is geen slaapgelegenheid. Ik moet dat nog eens goed bestuderen.
De camino : Hormillo del Camino - Castrojeriz 21 km
Heb even wifi en profiteer ervan om te melden dat ik enkele fotokes heb kunnen uploaden. Als ik tijd heb schrijf ik mijn blog van vandaag verder ..... Sebiet vlieg ik hier buiten want de mensen komen eten.
't Is er dan toch niet van gekomen die voetenwasserij in San Nicolas bij die Tempeliers van Malta. Veel te veel getreuzeld onderweg en het liep uit. Onderweg heb ik geprobeerd een mountainbike te repareren van een Ierse Pelgrimme maar het lukte niet. Ze had een fiets gehuurd in St. Jean Pied de Port en ze hadden haar een kramullenbak in haar handen gedraaid. Platte commerce en trek er uw plan mee. Zelfs de remmen werkten niet. Gelukkig was haar man er nog die het nodige gerief kon halen in een naburig dorp.
Onderweg in Hontanas een Franse Baskische douaan, Jean Pierre, tegen gekomen. Hij reed met de auto en zijn vrouw stapte de camino. 's Morgens bracht hij haar naar het beginpunt en 's avonds wachte hij haar op in het een of ander hotelleke bij de eindmeet. Hij beleefde de congé van zijn leven . Overdag kon hij pinten pakken en 's avonds was zijn vrouw zo moe dat ze geen woord meer kon zeggen. Gelukkig moet ik me niet van zo'n truuken bedienen om me gelukkig te voelen met mijn vrouw. Ik kon wel lachen met de situatie
Mooie etappe vandaag en de mesetas komen eraan. Ik zit al op een hoogte van 900 meter en na Fromista is het een kale bedoeling. 't Zal alleszins ook zijn charme hebben. De etappe deed me weer denken aan de Landes. Ja, 't loopt nog op tot 34 graden hier alhoewel ik in de bergen zit.
Jongens om al die reacties, smskes en mails te beantwoorden zou ik een dag verlof moeten inlassen. Ik probeer alles te beantwoorden maar ik zit hier niet in een salon en ik kan maar enkel gebruik maken van de schaarse momenten dat ik wifi kan hebben. Maar ik probeer niemand te vergeten. Het doet me goed om zoveel respons te krijgen !!!! Roger, Michel, Christophe, Karin en nog vele anderen .... ik antwoord wel.
't Is een mooie auberge hier op de camping. Ik denk een oude hangar van het leger maar erg proper en verzorgd. 16 euro met een avondmaal en ontbijt. Zoek het maar ergens goedkoper. Ik ga sebiet nog even naar het dorp. Het is er groot feest nu. Dorpsfeest denk ik. Er lopen clowns rond en de kinderen zijn allemaal op hun paasbest. Schattige jurkjes dat die kleine meisjes hier dragen ! Echt, die mensen houden nog gevoel met hun tradities. Ik moet even van hun pinten proeven
Fijne avond gehad in Burgos. Wat een leven in die spaanse stad in de avond. Ganser families komen er op straat om te kletsen en op café te gaan. Een paar tapakkes gegeten en om 22u30 moest ik terug in de Albergue zijn anders kon ik op straat slapen.
Vanmorgen was ik nog aan het overwegen om nog een dagje Burgos te pinnen maar ik ben het toch maar afgetrapt. Ik mooet een beetje naar het budget kijken ook.
Ik heb een hele tijd gestapt met Branjo. Branjo is een Slovaak van tegen de 30. Hij is begot dokter in de natuurwetenschappen. Toffe en moedige jongen. Hij heeft een spierziekte in zijn onderbenen, moet zich dikwijls insmeren met speciale zalf en je ziet echt dat hij afziet tijdens het lopen. Bottienen kan hij niet dragen en loopt op open sandalen. Hij was al heel blij dat hij al 300 km heeft kunnen lopen. Chapeau voor zo een gast. Ook hij zoekt het tot in finisterre te trekken.
Mooie trip vandaag met erg warm weer. Tot 33 grden en soms had ik het gevoel van terug in de Landes te stappen. Geen hellingen vandaag, een vrij rustig wandelingeske waarvan een groot deel naast de snelweg. Erg stoffige landwegeltjes maar het stappen ging goed.
Aan de Albergue was het weeral prijs. Geen plaats. Een hele hoop nep pelgrims, sorry dat ik het zo zeg, laten zich begeleiden door auto's en laten hun bagage al afzetten in de albergue en zo reserveren ze al een plaats.. Dan hebben degenen die het spel serieus spelen natuurlijk geen plaats meer als ze aankomen. Toch nog wat geluk gehad want de sportzaal werd ter beschikking gesteld van degenen die wat later aankwamen.
Een simpele pelgrimsmaaltijd gaan eten samen met de Christian en Viviane de Porto Ricaanse madam die onlangs haar man heeft verloren. Ze stapt met zijn palster. 't Mens ziet er nog altijd van af. Ik ga haar eens uitnodigen want ze kan erg goed koken. Ze geeft kooklessen en workshops. Spijtig dat ze niet achter de hoek woont.
De dagen beginnen te korten, het begint al donker te worden en het is juist 9 uur gepasseerd hier. Morgen geef ik er misschien een lap op. In één trek naar l'hermitage de San Nicolas. Een Italiaanse hermitage die uitgebaat wordt door Maltese kruisridders. Je voeten worden er gewassen door die ridders en als avondeten krijg je er de lekkerste pasta's die je je maar kan indenken. Ik ben benieuwd dat ik er binnen geraak want er zijn maar 12 plaatsen en zoals het nu gaat met die valsspelers kan ik er misschien naar fluiten. Dan wordt het een trek van 40 km morgen naar de eerste slaapplaats.
Ik begin meer en meer mensen tegen te komen die gebeten werden door die smerige bedwantsen. daarstraks nog een duitse madam, haar benen stonden vol boebelen. Ik hoop dat ik er van gespaard blijf.
Het wordt een beetje mystiek die weg. Toeval of niet. Er beginnen dingen te gebeuren die je soms moeilijk kan plaatsen. Zo begon ik gisteren over iemand te praten tegen de Christian en geloof het of geloof het niet ... ik was uitgepraat en ik kreeg een smsje van die persoon. En dat was het enigste niet. Ik zwijg er liever over of je gaat denken dat ik aan het flippen ben. Nochthans andere pelgrims hebben ook al meerdere keren van die eigenaardigheden ervaren.
Ik ben rond voor vandaag, ik kruip erin. De Christian is al in't slaap en met de akoustiek van die sportzaal hier klinkt zijn gesnurk als alsof er een bataljon Russen in coma liggen van het wodka nazdarovja-en.
Ik kruip er ook in nu. Piet en Linda deze heb ik even opzijgelegd voor jullie
Alhoewel er geen fluit te zien was in San Juan de Ortega en het ernaar uitzag dat ik met wat wafels en graanrepen mijn avondeten moest bijeenscharrelen heb ik toch nog in het barretje naast de refugio een spaanse omelet kunnen versieren. En het was een goeie op de koop toe. Fleske rode rioja erbij en ik was maar 7 euro armer. Faut le faire !
Blij dat ik ook deze barslechte refugio heb mogen meemaken zo kun je jezelf nog eens verheugen in het feit dat de volgende een stuk beter is.
Leila een meisje uit Litouwen liet haar beten van bedwantsen zien. Jongens dat zijn serieuze joekels. 't Zou me niet verbazen dat ze die in die voddenrefuge heeft opgescharreld. Ze komt juist aan zie in de refuge municipal van Burgos met Branjo en Beatrice en den Joe. Net als ik moeten ze op een matras slapen op de grond omdat de refugio compleet vol is. 160 bedden en compleet volzet. Ik vraag me af waar die ineens allemaal uitkomen. Maar het is een zeer nette refugio, prima douchen en wasplaatsen.
Vele pelgrims beginnen zich te ergeren aan het gedrag van de luxepelgrims. Groepjes pelgrims bedienen zich van 2 auto's om zo bagage naar de volgende refugio te brengen. Ik verdenk ze er stilletjes van dat ze op deze manier ook zaakjes regelen voor anderen. Een hele combine met over en weer gerij maar zo kunnen ze het fiksen dat ze reeds van 's morgens vroeg een refugio kunnen boeken. Ach ze doen maar , ze bedotten zichzelf er ook mee.
Op het stukje industrieel Burgos na was het een heel mooie etappe. In Ages in een barretje een frisse pint gedronken. Daarna de berg op en tussen de koeien door naar de top. 't Was nog donker toen ik vanmorgen vertrok en dus heb ik kunnen genieten van de zon die zich als een oranje bal tussen de bergtoppen wriemelde. Prachtige kleuren. Beetje afgeweken van de officiele St. Jacobsroute in Atapuerca en Cardenuela om in de bergen en in de bossen te kunnen blijven. Echt mooi, onvergetelijke panorama's van natuurschoon. En fris dat die dennenbossen 's morgens ruiken. Je voelt zo dat het je hele lijf goeddoet als je diep inademt. Een supersensatie voor lijf en leden .
Morgen plan ik misschien een day off om in Burgos wat te kunnen rondneuzen. 't Zal dan wel een hotelleke worden want 2 dagen achtereen in een albergue of refugio wordt niet vlug toegelaten. De volgende 3 etappes doe ik dan in 2 keer zodat ik min of meer op schema blijf voor mijn repatriëring. Nogal een woord hé.
Ondertussen zitten we onder de 500 km om Santiago te bereiken. Ik denk wel dat het een heel emotioneel moment gaat worden. Ik ben erg benieuwd.
Ik trek even Burgos in vanavond. Op zoek naar wifi want hier is er weeral geen
Silvia de Zwitserse hospitalera is een schat van een vrouw. Gisterenavond laat heeft ze nog een fleske wijn voor ons opengetrokken en hebben we op de vriendschap getoast. Vanmorgen had ze verdorie een heel ontbijt klaargetoverd .... alles donativo. Je moet weten dat ik dat speciaal paternosterke in een buidelzakje meedraag op mijnen buik onder mijn short. 'Ik moet je iets laten zien' zei ik haar tegen omdat ze vroeg voor een gebedje te doen voor haar in Santiago. Natuurlijk moet ik dan in mijn broek aan de voorkant grabbelen , wat soms wel een genante situatie kan opleveren. Bij het zien van dat paternosterke begon ze te wenen ocharme dat mens. Zelden zo een bezield mens gezien met mensen die haar tenslotte toch volledig vreemd zijn. Het ontroerde me wel. Later op de dag vertelde Christian me dat ze 67 was. Ik had haar godbetert achteraan in de 40 geschat. Ze had al 7 kleinkinderen. Het moet zijn dat je als goed mens de eeuwige jeugd krijgt toebedeeld.
De weg naar San Juan de Ortega was een mooie etappe. Tot 1200 m hoogte hebben we moeten klimmen. De weg van Villafranca naar San Juan deed me een beetje aan de Landes denken. Het was vandaag echter niet zo heet als in de Landes het geval was. Mooie landschappen weeral en midden in de bossen. Onderweg ben ik een Pelgrim tegen gekomen, let op de hoofdletter, die er reeds 2600 km had opzitten. vertrokken van aan het meer van Genève tot in Arles, vandaar naar St. Jean de Port, de Camino del Norte opgepakt, naar Finisterre, Murcia, Santiago en zo via de Camino Frances terug naar huis. Hij was vertrokken op 1 mei. Jawadde zeg !
Aangekomen in San Juan de Ortega was het wel een ontgoocheling. Smerige Albergue, sanitair dat me doet terugdenken aan de Napoleontische oorlogen en een hospitalero die niet weet of hij langs voor of van achteren leeft. Trieste boel. Ook heb ik een staaltje gezien van die georganiseerde Santiagoreizen met de autocar. Voor de Albergue staan hier Fransmannen die vruchteloos op hun bus wachten, ze doen niet anders dan bellen God weet waarheen. Hun bagage is er niet, ze weten van toeten noch blazen, de organisator geeft niet thuis en voor zo'n reisje moesten ze 3000 euro neertellen. Echt, die mensen worden geript dat het geen zicht meer heeft.
Hier in San Juan is er geen dooie kat te zien. Zo dood als een pier. De bar naast de albergue, die trouwens een klooster is geweest, is een vooroorlogse bedoening. Maar het hoort bij de Camino. Net zoals de jongeren die de rust van de pelgrims verstoren. Mij kan het allemaal niet veel schelen.
't Is al een tijdje geleden dat ik nog over wifi kon beschikken. Ik heb weeral een hele hoop reacties te posten en er weerwoord op te geven. Beetje geduld nog, ik wil maar even zeggen dat het me ontzettend plezier doet om zoveel respons te krijgen.
Een klein gedichtje van mijne motormaat de Guy wil ik wel even vermelden
Je gedachten zweven mee met ontelbaar veel andere
Tot ver achter de horizon.
waar dauwdruppels diamanten zijn
waar manestralen van zilver zijn
waar harten van goud zijn
Bedankt Guy !!!!
Morgen naar Burgos, ik heb mijn pootjes al ingesmeerd
De camino : Santo Domingo de la Calzada - Beldorado 24 km
Ik durf het bijna niet te schrijven maar gisterenavond ben ik in een Michelin restaurant gaan eten. Een maat had me een adreske gegeven waar ik zeker eens moest langsgaan en de groeten doen. Heb ik gedaan. Fotootje genomen van Maite, Victor en Rosy en opgestuurd met de gsm naar mijne maat. Ik denk dat ik een verkeerd nummer van hem heb want ik heb nog niks gehoord ;-) .... Cois, 't was een overlekker dineeke maar voor de prijs had ik 7 pelgrimsmaaltijden ;-). Vandaag ben ik in een supermarktje wat mosselen, inktvis, tonijn, hete peperkes en een goeie fles Rioja gaan halen. Samen met mijne maat de Christian hebben we er een gezellig dineeke van gemaakt. Voor maar 10 euro
Mooie etappe vandaag, ook het weer viel erg mee. Normaal gezien zou er op de bergen hierrond nog sneeuw moeten liggen maar ik heb er weinig van gemerkt. Wel weer mooie landschappen gezien maar de wijnstreek van de Rioja ligt nu al achter ons. Allemaal graanvelden maar het graan is al allemaal geoogst. Dat was wel handig om hier en daar een bochtje af te snijden en door het veld te gaan. Beetje bewolkt en niet te warm. 's Morgens wordt het al erg fris hier in de bergen maar na een uurke stappen ben je al goed opgewarmd. Het stappen gaat vanzelf maar ik ben er nog niet hoor, nog een goeie 600 km. Vandaag heb ik ook de 1600 km bereikt. Ik verschiet er zelf van want ik heb op het laatst de kilometers niet meer geteld. Is ook voor niks nodig.
Vandaag is er een pelgrim verongelukt met de fiets. In een afdaling is hij gevallen, de hoofdader in zijn dijbeen was over. Brrr geen mooi zicht. Zijn camino is over ocharme.
De albergue hier wordt uitgebaat door Zwitserse hospitaleros. Lieve mensen, we hebben samen onze Rioja en kaas en zeevruchten met de hospitalera gedeeld. Toffe avond maar nu zitten hier rond de albergue een paar zigeunerskinderen wat amok te maken. Christian wou ze al een paar lappen geven maar dat lost niks op. Geen aandacht aan schenken is een stuk beter . Ondertussen is de guardia civil er al.
Morgen stappen we naar St Juan de Ortega en mijne weerman geeft goed weer. De volgende stap is Burgos. 't Komt stillekes dichterbij de eindmeet. Raar maar waar maar een wegwijzer van Santiago die 576 km aanduidt heeft een hele andere indruk op me dan moest ik die met de wagen tegenkomen.
Ik ga afsluiten de hospitalero heeft nog een fleske opengetrokken
De camino : Najera - Santo Domingo de la Calzada 21 km
De hospitaleros in Najera waren superlieve mensen. Vriendelijk, correct en erg behulpzaam. Vanmorgen bij het verlaten van de albergue kwamen ze persoonlijk een Buen Camino wensen. Tof en tegelijkertijd prijzenswaardig dat mensen zich met zoveel enthousiasme dit vrijwilligerserk op zich willen nemen.
Vroeg vertrokken verdorie, 't was nog donker begot. De straat voor de albergue was al bezaaid met pelgrims. Waar ze allemaal uitkwamen, ik heb er geen verklaring voor. Volgens mij uit de riolen. En er zijn er bij die poteren !!! Met mijn eigen ogen gezien. Stukken met de lijnbus afleggen of mee met een bagagetransport rijden naar een volgende albergue. Die Taiwanezen namen zelfs een taxi. Ja zeg, als je zo begint .... stop er dan mee en ga in het park wandelen. Gisteren was er iemand om 1 uur al binnengelopen na 32 km. Das jezelf bedriegen, bah.
Stukken beter vandaag de etappe. Terug mooie glooiende hellingen, berglandschappen en weinig asfalt. En onderweg de Christian maar druiven plukken van de Rioja. Ik denk dat er enkele hectoliters minder op de markt gaan komen. Echt lekkere druifkes. Heel klein en de trossen hangen erg laag tegen de grond aan de wijnranken. Prachtige uitzichten op die erg verzorgde wijngaarden.
Onderweg in Cirinueja ben ik op een bus vol met Belgen gebotst. 't Is te zeggen er werd daar een bus met Belgen gedropt. Deze liepen een 10 km Camino waarna de bus hen naar Burgos bracht waar ze nog eens 10 km zouden lopen en zo een paar keren tot in Santiago. Een hoop lolbroeken die lading. Echt gezellige mensen die zich uitstekend amuseerden onder elkaar. De buschauffeur trakteerde mij en mijne maat op een koffie. Ik heb me weeral betrapt op het te vlug te oordelen over de mensen die deze manier van de Camino lopen. Foei toch, zal ik het nooit dan afleren ? Ik was boos op mezelf en beschaamd tegelijkertijd. Deze mensen waren allemaal kankerpatienten die aan de beterhand waren en onder dokterstoezicht korte stukjes liepen. De camino die ze reeds gelopen hebben is 1000 maal zwaarder geweest dan de mijne. En nog zoveel plezier hebben en tegen het leven kunnen lachen. Hoedje af !
Gisteren heb ik nog een fijn smske gekregen van een vriendin. Samen met haar vriendin rijden ze eerstdaags naar Scherpenheuvel met de fiets. Op een goede afloop voor mijn camino gaan ze voor mij een bougieke aansteken. Ik werd er eventjes stil van. Txs ladies
Een kameraad van me heeft me een adreske van een restaurantje gegeven in Santo Domingo hier. Los Cabaleros, de uitbaters zijn kennissen van hem en ja, als ik kon, dan moest ik hen even de groeten doen. Ik stuik daar sebietekes binnen zie ..... zien dat we wat van de prijs kunnen afpingelen.
Vooraleer het restaurant binnen te stuiken ga ik even naar de kerk. Daar zouden kiekens in rondlopen. Dat moet ik zien.
Morgen trekken we naar Bellorado, middellang stukske of is het middenkort ? . Nog 550 km tot in Santiago staat er hier op de gevel van de albergue maar ik loop verderdoor naar Finisterra. Daar eindigt eigenlijk de Camino. Daar gingen vroeger jaren de pelgrims hun kleren verbranden. Op die manier verbranden ze symbolisch hun oudere leven om het nieuwe te kunnen beginnen. Reden hiervoor is dat het zo stukken beter uitkomt om me te repatriëren . Heb er eigenlijk best wel zin in zo. Komt echt heel goed uit.
Naar de Los Cabaleros nu !
Ankie dit stukje Camino heb ik voor jou bewaard en met overtuiging gelopen.
Fijne dag gehad vandaag alhoewel de etappe zelf en het weer niet zo denderend waren. Gewoon vertrokken rond 7u30 en stillekes doorgestapt met mijne maat de Christian. Reuzegast, geen streken en drinkt graag een goei pint.
Onderweg zijn we de weg tegengekomen waar alle pelgrims een kruisje maken van twijgjes voor hun overleden vrienden of verwanten te herdenken. Ik heb er ook een paar gemaakt. Op het mooie natuurpark na was het eigenlijk een troosteloze etappe. Industrieparken en stukken hoofdweg waar je op het asfalt moest lopen. Maar geen probleem, we zijn er geraakt. Het probleem is nu dat ik alle gevoel met tijd en plaats aan het kwijtspelen ben. Ik zie dat ik zelfs gisteren me vergist heb van startplaats. Ik hoop dat het geen Altzheimer is
Vandaag ook een stukje gestapt met Silvia Neumann. Een echt toffe madam uit Hamburg. Veel gepraat over mijn stad Antwerpen en ze is echt geïnteresseerd. Ik mag haar verwachten. Een beetje triest dat ze met Holger, die Duitser aan de Camino is begonnen. Ik voel een beetje medelijden met haar dat ze zo gebonden is aan die kerel.
De eerste albergue die ik tegen kwam hier in Najera was volzet. Ik dacht dat begint hier goed maar de dorpsalbergue had nog plaats. De albergue hier wordt uitgebaat door vrijwilligers. Kost niets .... Donativo. Ik lig hier in een zaal met 60 bedden. Geeft niet als ik maar kan slapen en mijn douchke pakken. Ik hoop dat het morgen een mooiere etappe wordt. We zitten nog altijd in de comfortzone, goeie benen en voeten dus het gaat kortom erg goed.
Smske gestuurd naar mijn zoon, die zal bij zijn bezoek volgende week mijn bagage ophalen in Labouheyre. Dat is dus weer een zorg minder. Ik moet afsluiten, om 10 uur gaat hier het licht uit en ik moet nog even naar daar waar de koning ook alleen naartoe gaat.
Slaapwel iedereen, ik ga pitten
Uit bewondering voor een ex-collega Sabrina die ondanks en desondanks toch altijd een lieve glimlach voor iedereen over heeft. Sabrina, deze was voor jou.
. Wat later dan weer Marie - Hélène uit Finland tegengekomen. Die was een tijd opgetrokken met Italiaanse dokters die vanalles mankeerden. Zo ik kon opmaken uit hare klap heeft ze die allemaal via haar therapie kunnen beter maken. Toffe madam temeer omdat ik uitgenodigd werd aan haar Fins stekje. Finland het land met de 1000 meren weetjewel ? 't Zal er nooit van komen vrees ik 
