18-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Na het uitknipperen van mijn geïmproviseerd lampaderreke stelde ik vast dat het helemaal niet verduisterd was op het terras van Eliza. Aan de hemel stonden duizenden sterren te fonkelen. Het was alsof je ze zo met je handen kon aanraken. Fascinerende hemelpracht zo daar te midden in de Landes. Ik kreeg op de duur een stijve nek van het kijken.

Une étoile qui s’éteint n’éteint pas le ciel. Aan deze gevleugelde woorden van de één of andere Franse poëet moest ik denken toen ik naar boven keek. De brave man bedoelde met deze kortzin waarschijnlijk dat  je er moet voor zorgen dat een probleem je leven niet mag beheersen. Ik kan me echter vergissen.

Vrij goed geslapen maar tegen de morgen aan kreeg ik verschrikkelijke buikkrampen. Gelukkig de pot was niet veraf en ik had geluk, ditmaal was het geen franse po. Franse toiletten zijn beestige uitvindingen. Van Eliza’s keuken kon het niet komen want ze gebruikte allemaal kraakverse producten. Op het buffet stond echter een fles Evian water en ik denk dat dat de boosdoener is geweest. Niet verstandig van mij om daarvan te drinken, wie weet hoe lang stond die daar al ? Maar ik ben ervan af. Terug in bed gekropen en lekker geslapen tot halfacht.

Madam Eliza was al volop haar boontjes aan het plukken voor haar volgende gasten. Nog even afscheid genomen en schuppes.

In het dorpje Le Barp kwam ik een Belgische madam van 70 tegen uit Marche. Ze woonde hier al 40 jaar. Ook zij had de Camino gelopen maar vanuit St Jean de Port. Verleden jaar in juni was ze vertrokken en haar laatste 100 km had ze met een gebroken knie gelopen. Haar been was zo dik als die van een olifant vertrouwde ze me toe. Haar dokter was niet gelukkig geweest met de situatie. Daarom dat ze me aansprak omdat ze informatie wilde over mijn wandelstokken. Ze wilde opnieuw vertrekken. Voor haar was het een mystieke ervaring en zolang ze leefde en kon stappen zou er niemand haar ervan weerhouden. Ik denk dat zulk een pelgrimstocht voor sommige mensen een ware drug is. Maar een ongevaarlijke dan wel.

“Que Dieu soit avec toi Jan” hoorde ik Eva nog zeggen. Met deze ‘Dieu’ bedoelde ze zeker niet de ene of andere weergod. Als ik zeg dat het warm was vandaag dan moeten jullie me niet geloven. Het was moordend heet. 39°C in de schaduw en op die kaarsrechte wegen geen vierkante meter lommer. Ik heb geen enkele vogel zien vliegen vandaag. De mussen lagen volgens mij  allemaal dood in de dakgoot. Man man, ik heb echt afgezien temeer omdat de wegen in die uitgestrekte pijnboomwouden overwegend met los zand en stof waren aangelegd. Duizenden sprinkhanen die rond je heen sprongen en zwermen venijnige paardevliegen die op je zweet afkwamen. Een kilometer meer zou er teveel aan geweest zijn. Maar het prettige is dan weer dat je eens zo blij kunt zijn als je je dagbestemming hebt bereikt. Een goed douchke hebt genomen, kleren gewassen en je potje hebt gekookt. Je bent vlug terug opgelapt.

Met mijn voeten, die irritatie wel te verstaan, gaat het langsom beter. Ik heb op de valreep gisteren van Eva nog een paar stapkousen gekregen. Dat scheelt enorm. Samen met die hydraterende zalf van 3.50€ gaat het de goede kant uit. De jeuk is verdwenen en de geïrriteerde huid is zich aan het herstellen. Preventief heb ik ook een schimmelspray gekocht. Ik denk dat dat geen slecht idee is. Een kaartje gestuurd naar huis en in de Super U nog een paar sportkousen op de kop getikt, geen stapkousen weliswaar, maar ik kan even voort.

Als ik aan het einde van die 20km eindeloos lijkende weg was wou ik me even neerzetten aan een stalletje in de schaduw. Er kwam een madam  aangelopen en wees me een tafeltje met een stoeltje aan, iets verderop aan haar oprit. Ze had me zien aankomen. Ongelooflijk, ik moest gaan zitten waarna ze me een kan heet water, theezakjes, suiker en koekjes bracht. Er zijn nog lieve mensen op de wereld. Ik mocht een fotoke van haar trekken.

Dan maar verder gestapt tot aan de gite. Je moest hier niks betalen. Er stond wel een spaarpotteke waar je naar believen iets kon insteken. Er was al een Fransman aanwezig en een koppel uit Canada die na de Camino Frances nu aan de Camino del Norte waren begonnen. ’t Is een nette gitte gelegen in een historisch geklasseerde omgeving. Hier vlakbij staat een Romaanse kerk uit de XI de eeuw. Schitterende plek. We kunnen er vandaag vroeg inkruipen. Morgen naar Moustay. Ongeveer dezelfde afstand als vandaag. Het belooft hetzelfde weer te worden als vandaag. Lekker warm J

17-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Willy was al een hele andere deze morgen. Hij kon al grapjes maken en hij verwachtte zo nieuws van het consulaat. Het kan iedereen gebeuren maar ik vraag me af of hij er niet beter aan gedaan had om een reisverzekering af te sluiten. Een andere bedenking die ik maak …. Hij had 2 zonen. Moest het mijn vader zijn geweest, de mens had al lang thuis geweest. Ik oordeel misschien wat vlug maar ze zouden een goeie reden moeten hebben om hun vader daar zo zielloos achter te laten. Eva had daar een gepaste verklaring voor. Die mens was eenzaam en zocht zijn soelaas en familie op zijn pelgrimsweg.

Afscheid genomen van Eva die vandaag naar Pau vertrok. Ze was zo blij als een kermisvogel omdat ze kon aansluiten bij een groep mensen die de zieken begeleiden naar de grot van Bernadette. 4 dagen zou ze mee  kunnen helpen en dan vertrok ze terug naar de Académie voor haar studenten. Prachtige dame die Eva. Een groot hart, geen streken en heel éénvoudig. Stijl en klasse, ook als is het in een pelgrimsplunje. ‘On s’embrasse’ zei ze bij het afscheid en ik kreeg 3 dikke smakkerds.

Loslaten, afscheid nemen en weten dat, ook al zie je mekaar nooit meer, er een stempel van respect en vriendschap in je hart staat geslagen. Onuitwisbaar voor mezelf, onbegrijpelijk misschien voor anderen.

Ik zit hier goed geïnstalleerd op de gite bij madam Eliza. Een tuin die meer aan een park doet denken en daar zit ik temidden de oleanders mijn blog te tikken. Een tuintafel met een gat in het midden waar mijn wandelstok insteekt en daaraan een lampeke. Op de achtergrond krekels en kikkers die tegen elkaar opbieden.

Jongens dat is toch iets heel speciaals hoor die Landes. Geen levende ziel te bespeuren, geen schaduw, kilometers lange rechte paden waar geen eind aan komt, brandende zon, geen winkels …. Death Valley.

Als  er al een windje staat krijg je een walm dennegeur ‘Pin des Landes’ door je neusgaten geramd die je doet denken aan een stoomstrijkijzer in je nabijheid dat op wasgoed strijkt waar teveel wasverzachter op werd gebruikt. Ruikt wel fris maar verdomd wat was dat heet vandaag.

Rond halfzeven was ik dan in Le Barp aanbeland bij madam Eliza. Groot landgoed waar zij alleen op woont. Haar man was 2 jaar geleden gestorven en nu herbergt ze pelgrims. Ze is van Algerijnse afkomst, haar ouders hadden plantages in Algerië. Zelf is ze 5 keer op pelgrimstocht naar Jeruzalem geweest. Ik kan deze gite aanbevelen aan mijne maat Marcel B. Tijdens mijne ‘repas’ werd ik getrakteerd op pianorecitals van Wagner. Ze had lekker eten gemaakt. Een salade met tuinkruiden, een kruidenomelet van eieren van haar eigen kiekens en boterboontjes. Allemaal uit haren eigen hof. Nog een pannekoekske met abrikozenkonfituur en een paar pintjes. Madame Eliza ging vroeg slapen gezien toch wel haar respectabele ouderdom. Het moet vroeger een heel mooie vrouw zijn geweest.

Zojuist nog een telefoontje gehad van Lorelyne. Zij heeft enkele dagen geleden in Bordeaux een punt gezet achter haar eerste reeks etapes. Ze had nog nooit de oceaan gezien en als afsluiter is ze dan naar de golf van Biskaje afgereisd voor enkele dagen. Ze was dolgelukkig aan de telefoon. Ze had zichzelf helemaal herbrond. Niet te geloven hé wat zo’n tocht ‘back to the basics of life’ met je aanvangt. Ik ben blij voor dat kind. Ook aan die ontmoeting  heb ik zo een mooie stempel overgehouden. Pakken ze nooit meer af J

Morgen 20 km door de Landes naar Mons en Bélin Béliet. Gelukkig heb ik hier ontbijt gekregen van madam Eliza want al mijn voorraad is op en de eerste winkel is op 12 km in Belin Bilet of zoiets. Extra drinken meepakken want mijn 2 liter was na driekwart van de tocht al leeg vandaag. Met zo’n hitte tutter je er wat door zene. Moet wel anders krijg je krampen in je kuiten.

Tot hier, het was een prachtige dag en ik heb er dik van genoten.

Stillekesaan komen de Pyreneeën er aan. Ik ga pitten.

16-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Dat was een korte maar daar ben ik even niet kwaad om. Even de voeten sparen en extra verzorgen met vochtinbrengende zalf zodat ze morgen terug nieuw zijn. ’t Ging al veel beter met die zalf van Eva. Heb onderweg een soortgelijke zalf gekocht, moeilijk te vinden trouwens op 15 augustus, dus ik ben gesteld. Morgen ga ik andere kousen kopen. Degene die ik heb zijn erg goed maar door de extreme warmte niet goed geschikt.

Eva was al vertrokken om haar treinbiljetten aan te schaffen en ik ben kortelings daarna ook vertrokken. Een 5 km voor de aankomst in de gite is ze me gekruisd en hebben we samen doorgestapt. Aangezien ze langere benen had dan ik stapte ze ook rapper. Ik kon haar nauwelijks bijhouden. Misschien wou ze wel van me af J.

Zo onderweg heb ik een metafoor willen bedenken voor het pelgrimsmidden. Althans zij die stappen of fietsen. Ik kon me geen betere metafoor bedenken dan een doos met een geheime bodem. Een doos die vol zit met komfort, verwennerij, geld, aanzien, luxe en noem maar op. Er zijn mensen rondom ons die je enkel in die doos laten kijken om aan te tonen of te pochen hoe geslaagd ze wel zijn in hun leven. Bij anderen blijft die doos mooi gesloten en heb je geen enkele toegang tot de inhoud. Als pelgrim keer je die doos volledig om. Uitkappen op je tocht. Geen luxe, aanvaarden wat je krijgt of kan vinden. Onderweg en tussen anderen trek je die geheime bodem open. Je staat open voor alle indrukken en andere pelgrims doen net hetzelfde. Zulke ontmoetingen laten diepe indrukken na. Althans, de andere pelgrims komen tot de zelfde conclusie. Al je comfort overboord zwieren om ruimte te kunnen maken en jezelf in staat  stellen om nieuwe vriendschappen aan te kunnen knopen. Ook al zijn ze tijdelijk, ze laten onuitwisbare indrukken na

Toen ik hier op de gite aankwam vertelde de beheerder Jean-Bertrand dat er een derde pelgrim aanwezig was. Een 70 jarige Duitser, Willy uit Hannover. De man was op zijn terugreis met de trein vanuit Santiago in Hendaye aan de Frans Spaanse grens ineengeslagen door 3 jonge Fransmannen en hadden hem helemaal beroofd. Niks had hij nog. Hij was nog steeds in de war van het gebeurde. Ondertussen wordt hij hier in de gite opgevangen en heeft Jean Bernard  al wel het één en ander geregeld tussen het consulaat en zijn thuisfront maar het blijft een zielige toestand. Die sukkelaar zijn voeten zijn helemaal opgezwollen en kan zijn armen nauwelijks bewegen. Zijn rugzak waar hij al 20 jaar mee pelgrimmeert afgenomen. Allez, ik en Eva hebben eten voor hem gemaakt, koffie en thee. Jean Bernard had wat tomaten uit zijnen hof gebracht, 3 eieren en een cavaillon. We hebben er een feestje van gemaakt. Kan je geloven dat Willy vroeg om samen te bidden en de Heer te bedanken voor het maal. Ik werd er stil van. Ineengerammeld worden door een stel niksnutten en zich toch dankbaar kunnen opstellen tegenover Degene die zoiets toelaat. Ondoorgrondbaar die wegen ? Ik had op die moment wel erg veel respect voor die man.  God heeft goeie mensen gemaakt maar ook slechte, zei hij. Ik begreep hem niet maar alleszins droeg hij mijn respect weg. Dat godsgegeven geeft voor vele mensen toch een extra dimensie in de aanvaarding van onmogelijke dingen. Morgen geven we hem een beetje geld zodat hij zich niet meer berooid moet voelen. Ben er zeker van dat hij hetzelfde zou gedaan hebben.

Morgen staat de keus nog open : een gite in Le Barp of anders de camping in Mios. Allebei zijn even ver maar ik denk dat het die gite wordt. Op die manier ligt het tracé geplaveid om Moustey aan te doen. Ik moet er nog een goeiedag brengen van Roger een dorpsgenoot J

Dit was het weer even, tot morgen.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/LeBouscatGradignan?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLyS76mS8carWA&feat=directlink

15-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Weinig geslapen vannacht. Eerst was er nog het vuurwerk in het feestende dorpje 'St Laurent des Arces' dat tot middernacht duurde, gevolgd door urenlang geblaf van de honden die duidelijk niet opgezet waren met het geknal van het vuurwerk. Rond een uur of 5 was er dan weer het gekraai van dat bepluimd beest. Soit, 't is niet alle nachten zo. Vanmorgen nog een praatje gemaakt met mijn buurman vooraleer hij naar zijn werk vertrok. Als job was hij verantwoordelijk voor de grondverplaatsingen bij de aanleg van de TGV lijn Bordeaux - Parijs. Hij woonde dus in zijn mobilhome. Ook hij had stukken van de Camino gelopen maar zoals zovelen ontbrak het hem aan tijd om hem gans uit te lopen in één keer. Ondertussen had hij een ezel gekocht die bij hem thuis, in de Béthune, stond en daar zou hij de volgende keer mee op stap gaan. Zo kon hij meer bagage meenemen.

Ik ben vrij vroeg vertrokken omdat ik wist dat het een lange toer ging worden. En dat werd het ook. De laatste 5 kilometers ... daar kwam geen eind aan. Los door Bordeaux vanaf le Pont de Pierre. Door het warme weer zijn mijn voeten oververhit geraakt en heb ik last van irritatie wat behoorlijk wat jeuk opleverde. Volgens mijn roommate Eva, sebiet meer daarover, heb ik slechte kousen. Te warm om zo'n grote afstanden mee te lopen.

Je hebt wel bekijks als je met zo'n grote rugzak op je bult door de stad loopt. Iedereen kijkt je aan alsof je van Pluto komt. Wie loopt er nu bij zo een hitte met zulk een last rond ? En het was warm ... 33° zonder een zuchtje wind. Langs de oever van de Garonne, wat kwa uitzicht vergelijkbaar is met het havengebied in  Antwerpen, werd ik binnengeroepen door een paar dokwerkers die hun pauze hadden. Ik moest van hen drinken en niks was er beter tegen de dorst dan een neutje cognac. Na een paar glazen water heb ik die cognac maar achterovergeslagen.Een gekregen paard mag je niet in de mond kijken hé. Binnenkappen en weg ! Wat verder in Bordeau werd ik tegengehouden door Suze Tinac. Een exotische dame uit de Martinique. Ze was gaan bidden in het kerkje van St Fernand en had mijn schelp opgemerkt. Zij vertelde me dat ze ook de Camino had gelopen. Haar zoon had ze naar Frankrijk gebracht om te studeren en ze had van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Camino te lopen. Een heel spontane en lieve dame vanuit 'Les Antilles'. Fotoke bijgeleverd

Rond 5 uur ben ik dan eindelijk op de gite terechtgekomen. Er zaten een paar beheerders  te vergaderen die me verwelkomden. Glazeke sangria en Georges heeft me dan wegwijs gemaakt met de zeden en gewoonten van het huis. Er was nog een pelgrim. Een dame van vooraan in mijn leeftijdscategorie die uit de streek tussen Orléans en Chartres kwam. Vanuit Bordeaux zal ze de trein naar Pau nemen  en van daaruit naar Lourdes stappen omdat ze te weinig tijd heeft om de ganse toer uit te lopen. Volgende week moet ze opnieuw les geven in de académie. Eva Maria d'Ostende en haar man Gili José zijn schilder-kunstenaars. Daarjuist even gegoogled op haar en zijn naam ...enne voor zo'n schlderijtje van José moest ik vroeger een heel jaar  werken en langer !!! Heel toffe madam die Eva. Gisterenavond is ze nog boodschappen gaan doen met een beheerder van de gite en we hebben er een heel gezellige avond van gemaakt. Ze heeft me getrakteerd op Pizza en koude schotel en een éclaireke. Ik had nog St Jacobsschelpen met brie .... een klein feestje dus. Het was Eva die de diagnose aan mijn voeten stelde. Trop chaud ces chausettes en ik kreeg meteen  haar tube vochtinbrengende crème. Ze heeft me een les voetmassage gegeven. Rond 11 uur dan gaan slapen en ik moest niet bang zijn om te snurken want zij snurkte ook . Met al dat gebabbel heb ik mijn blog niet aangevuld en dus doe ik het vlug nu. Gradignan is maar 20 km en daar heb ik opnieuw afspraak met Eva. Ze is al vertrokken omdat ze nog haar treintikketen moest halen voor Pau. Heel toffe madam. Wel een speciaal volkje hoor dat artiesten midden.

Ik ga me vlug klaarmaken en in mijn startblokken schieten. Volgens de weerberichten gaat het onweren en vrijdag spreken ze van 38°. Jawadde zeg

Tot vanavond. Ps : Ik heb nog wat fotokes toegevoegd

14-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Het is de eerste keer dat ik FON kan gebruiken en wist ik toch mijn paswoord niet meer zeker. Trial and error lukken soms ook. Je ziet wel, geen paniek.

Het was een rustig dagje vandaag. Rustig vertrokken en op mijn duizendste gemak naar St. André de Cubzac vertrokken. De camping gisteren was een rustige bedoening. Veel Fransmannen vooral, zoals mijn buur. Ik dacht verdorie dat het Mister Bean was. Eergisteren nog Johnny Haliday en gisteren Mister Bean. Geprobeerd er een gesprek mee aan te knopen maar het lukte niet. Achteraf leek dat nogal vrij normaal omdat het een koppel betrof waarvan ze beiden stom en doof waren. Erg genoeg maar om daar een babbeltje mee te slaan lukt dat jammer genoeg niet. Warm was het wel en geen zuchtje wind. Drukkend heet was het en dan rust je onderweg eens een keer meer uit.

In St Laurent les Arces was er kermis. Heel het dorp was met bloemetjes versierd. Er stonden paardenmolens en iedereen was op zijn paasbest gekleed. Vredig dorpje, ik heb tevergeefs naar een braadworstenkraam gezocht maar helaas ...

De camping is gelegen aan de oevers van de Dordogne. Ik had er me meer van voorgesteld want ik heb de indruk dat ik in het rivierenhof ben beland. Nette camping dat wel. Veel mobilhomes waar mensen die werken de week doorbrengen. Mijn buurman kwam rond 6 uur aangereden in maatpak, een echte monsieur en een half uur later stesselt hij hier in zijn blote bast rond. Vriendelijke mens moet ik zeggen.

Morgen trek ik in plaats van Bruges naar Le Bouscat, putje Bordeaux. Daar is er een gite op een kerkhof en ik heb gereserveerd. Ik denk dat het bij nonnekes is want ik moest naar Soeur Régine vragen. Grande Réverende Mère Supèrieure. Ik ben al bang

In vogelvlucht is het 18 km maar over de weg bijna 35 km omdat ik 2 bruggen moet oversteken. die van de Garonne en de Dordogne. Dat maakt dat er een hele omweg moet gemaakt worden. Overzwemmen ben ik vooralsnog niet van plan. Als ik beter opgelet had bij de planning had ik van Mirambeau eigenlijk naar Blaye moeten stappen om daar de overzetboot, ze noemen dat hier Le Bac, nemen over de Gironde. Die vaart duurt wel een half uur. Nu ben ik dus een beetje gesjareld met mijn traject.

Gisteren een mailtje gekregen van mijn zoon met de opmerking dat ik veel te rap stap. De 2de week van september komt hij met een vriendin naar Spanje in mijn geburen maar ik denk dat hij om zal moeten rijden of toch een stukje verder. Misschien las ik wel een paar dagen rust in om samen het één en ander te doen.

Ik vind het raar dat de reacties op mijn blog na goedkeuring niet meer verschijnen. Ik moet dat eens uitzoeken. Dat vind ik lastig omdat er nog zovele reacties achterblijven op die manier. Ik lees ze wel hoor !

Zo tot hier, ik ga dat eens nakijken.
Slaapwel, tot morgen .... Als ik het avontuur bij de nonnekes overleef

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StChristolyDeBlayeStAndreDeCubzac?authuser=0&authkey=Gv1sRgCL7LzOWoyfvWYg&feat=directlink

13-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Dat moet daar in de Hemel nogal krioelen van de Heiligen. Overal waar je ziet kom je hun naam tegen. Saint Eutrope, Saint Vase, Saint Aubin, Saint Christoly en ga zo maar door. ‘t Kan niet meer op. Vrouwelijke Sinten kom je minder tegen. Hoe zou dat nu komen ? Ik heb me er niet op suf gepiekerd want er moest gestapt worden.

12-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Pons – Mirambeau 31 km

Vroeg wakker en opgestaan om op mijn gemak deze lange trip te lopen. Stralende zon en een zwerm spreeuwen zorgde bijna voor een zonsverduidtering in het straatje van de gite. Nog even binnengekeken in het pelgrimshospitaal maar zo vroeg op de dag was deze nog gesloten. Tegen de middag kwamen er donkere wolken opzetten en af en toe viel er een spatje regen. Ik heb de hele Sint Jacobsroute gevolgd en dat was een hele karwei. Door veldwegen die er erg hobbelig bijlagen. Erg lastig omdat je constant je voeten moet corrigeren wil je deze niet verstuiken.  Aan het einde van de dag voel je dat wel. 30 km is wel echt het maximum met die bagage erbij. Moeilijk gaat ook. Rond 6 uur aangekomen op de camping in Mirambeau. Die lag er maar rommelig bij maar als je maar 5 euro moet betalen moet je niet klagen. Tentje rechtgezet en even naar de Super U geteend om wat boodschappen te halen. Op de hoek van het campingstraatje was er zo een routier snack restaurant en ik heb me daar getrakteerd op een potteke mosselen. Superlekker met een pichetje witte wijn. Daar hadden ze wifi. De baas van die tent was precies de tweelingbroer van Johnny Haliday, je kent die wel, dat is die Franse rockster die eigenlijk een Brusselaar is van afkomst. Ooit nog getrouwd geweest met Sylvie Vartan. De baas was een gezellige vent en dat was geen probleem. Vlug mijn laptop gaan halen en de foto’s ge-upload. Later op de avond kwamen er een gezelschap  van 4 ook eten in die tent. Vader en moeder, dochter en schoonzoon. Die schoonzoon kreeg daar bijna wat lappen rond zijn oren van nog een andere restaurantbezoeker omdat die nogal aanstellerig deed en ongepaste praat verkocht. Ambiance in de keet. Schoonzoon was een boefer bij de luchtmacht en echt het scheelde niet veel of die ging met een veegje eyeliner rond zijn ogen naar huis. Schoonvader heeft alles nog in der minne kunnen regelen. Omdat het nogal een trage verbinding was duurde het even voor ik alles in orde had. Dus heb ik me nog maar een pichetje van een half literke aangeschaft. ’t Leven kan toch mooi zijn. Ik voelde het in mijn kop. Naast de camping was er het jaarlijks boerenbal aan de gang. Nog even gaan kijken naar de country en western dansjes. Met honderden stonden ze daar in cowboykleren te square dansen. Hoogdag voor die mannen. Ze hadden het wel groots gezien want er was zelfs een helicopter die luchtdopen hield. Ik hield het echter vlug voor bekeken want zo laat al op de avond moet je je niet meer in het plezier zwieren als je ’s anderendaags zo vroeg uit moet. Zo tot hier en niet verder.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/PonsMirambeau?authuser=0&authkey=Gv1sRgCOiC1MCxjNmmeQ&feat=directlink

11-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

11-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

We zakken verder naar het zuiden ‘le Midi’ af. Met dat ik me gisterenavond zo heb moeten haasten om op tijd te zijn ben ik vandaag rond 6 uur opgestaan. Toch werd het nog 8 uur voordat ik ribbedie was. Alles op het gemakske, het scheelt dat je ’s morgens wat reserve neemt zodat je het iets rustiger aan kan doen. Althans das mijn mening. Op die St Jacobswegen hier kom je weinig volk tegen. Eigenlijk niemand en dus stap je enkel met jezelf. Kan je goed tot jezelf doordringen wat eigenlijk een beetje de bedoeling is van zulk een tocht.

't Was een mooie tocht vandaag. Ook een stukje départementale tot aan het militair vliegveld van Saintes Thénac. Deze keer was er wel een fietspad voorzien op deze weg en naar Franse normen gemeten zelfs ruim. Ik heb me dus niet sappel gemaakt vandaag J. Na dit vliegveld ben ik dan naar de St Jacobsroute uitgeweken. Deze keer geen schaduw en 30° had mijne privaatweerman voorspeld. Préguilac, Berneuil en St. Léger doorkruist via de Sint Jacobsweg. Ik had gewoon maar de speciale St Jacobspaaltjes te volgen om in Pons te geraken. ’t Was weer warm hoor ! Maar gelukkig stond er vrij veel wind zodat het nog draaglijk was. Maar deze keer heb ik een fotoke van de pekblazen op de weg genomen J.

Pons is een echte Pelgrimsstad. Op het grote rond punt in het centrum staan er 5 grote standbeelden van pelgrims. In het Office de Tourisme mijn digicode gaan halen om binnen te kunnen in de gite. Ja zeg, ik kreeg die deur niet open en dat office de tourisme was natuurlijk al gesloten. Ze hadden er vergeten bij te vermelden dat je een stevig duw moest geven tegen die deur. Een brave buurtbewoner maakte me er attent op. Nette gite. 8 bedden, grote tafel, douche en veel ruimte temeer omdat ik ook hier helemaal alleen ben. Gene klap of niks. Kan ook eens geen kwaad dan kan je er vroeg inkruipen. Morgen sta ikom 6 uur op. Tegen dat de hitte eraankomt heb ik al wel wat kilometerkes gelopen.

’t Is stil met de ontmoetingen de laatste dagen. Misschien terug die campings opzoeken. In de gite van Saintes was ik nummer 354 die dit jaar langskwam maar daar was ik ook alleen.  Sebietekes ga ik de stad in. Volgens die gast van het toerismebureau is er iets verder een café-restaurant waar er wifi is. Ik kan er misschien terecht om mijn fotokes te uploaden.

Voor morgen twijfel ik nog tussen Mirambeau en Nieul le Virouil. Mirambeau is camping en verder. Nieul is een gite, iets dichter en al gereserveerd. ’t Zal ervan afhangen hoe laat ik er uit kan morgenvroeg.

Ik moet doorgaan nu, wil ik op nog een treffelijk uur in dat café terecht kunnen.

Voilà, ik ben terug. Warm dat het is buiten. ’t Is net of er een stoomlocomotief door de straten is geraasd en zijn gloeiende stoom tussen de huizen heeft gestrooid.  Nog gauw wat fotootjes genomen van het oud pelgrimshospitaal hiernaast en ik heb dan maar terug mijn blog geopend. Op dat hospitaal is er een houten bord geplaatst dat aanduidt dat Santiago de Compostela nog 1183 km ver is. ’t Begint te korten.

Die WiFi in het café …. Teute Gerard, met een code zolang als een Ikea catalogus geraakte ik er niet in. Maar ik heb er heel goed gegeten. Voor maar 20€. Escargots Charentaises (Eigenlijk maar slakken met spaghettisaus), een eendeborstfileke met frietjes en ratatouille, een half literke ‘pichet blanc’, een kaasschotelke en een Ile flottant. Ik moet zeggen dat die tent stampvol zat. Die zaken floreren hier goed. Zelfs heelder gezinnen met kinderen komen hier eten. Dat vind je nergens bij ons voor die prijs. Geen tafeltje was er nog vrij toen ik doorging. En een heel lief diensterke met een draken-tattoo in hare nek. De koffie kreeg ik gratis van haar omdat ik pelgrim was.

Naast me zat er een koppel met 2 zoontjes die duidelijk last hadden van de warmte want ze waren behoorlijk lastig en hangerig. Toen de man me vroeg of de Ile flottant lekker was, moest ik even naar mijn woorden zoeken wat hem meteen vragen deed stellen. Heel de uitleg gedaan van waar ik vertrokken was en ja, zo kwam het gesprek op gang. Madame was eerst enigszins geïnteresseerd maar toen haar man zei dat die ook zoiets ging ondernemen kreeg ik duidelijk de indruk dat ze daar niet zo happy mee was. Ik denk dat ze er nog eens goed moeten over klappen want aan het gezicht dat die madam trok te oordelen toen , denk ik dat het nog niet voor morgen zal zijn. Om de huiselijke vrede te bewaren moet men soms offers brengen J. Als er maar evenwicht is.

Ik denk dat ik ga afronden, morgen wordt het Mirambeau op een camping. Waarom moet ik anders die tent nog meesleuren ? Ik hoop dat mijne weerman er een fris windje bijgeeft morgen. ’t Is weer een serieus tripke van rond de 30 km’kes.

Slaap wel,  den 10 uren hond is al gepasseerd. Satelietontvangst heb ik ook al niet, morgen onderweg posten.

Voor de mama van Christophe

10-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Oei, als ik mijn blog herlees van gisteren moet ik toch een beetje blozen. Zoveel agressie, dat moet een slechte indruk nalaten. Zo ben ik helemaal niet en vandaag heb ik het waarom proberen te achterhalen. Ik vrees dat de rijstijl van de Fransmannen er een beetje debet aan heeft. Soms, zoals vandaag ook, wordt je gedwongen om een stukje op de departementale wegen te lopen. Hoe vlugger ik er weg kan hoe beter. Het is erg risky en als de zoveelste chauffeur je een aap laat schrikken wordt je een beetje chagrijnig. Ik ga proberen die kolère op een andere manier te ventileren J

Vanmorgen was het 9 uur wanneer ik mijn veters dichtknoopte. Volgens mijn Google Maps plan was het 27 km tot in Saintes. Echter langs de D150, bijna recht op recht. Na een goeie 3 km de afslag naar Véron genomen om via de GR route aan te belanden op het Jacobspad in Le Douhet. Onderweg heb ik een potje gekookt aan zo’n openluchtwasplaats, midden in het bos van Juicq. Beetje pootje baden ook om wat verfrissing te krijgen tot ik zag dat het vol bloedzuigers zat. ’t Was gedaan met pootje baden. Pffft,dat was een loodzware dag vandaag. ’t Is nu 8 uur ’s avonds en het kwik duidt nog 30°C aan in de schaduw. Steile hellingen, brandende zon, onverharde paden vol keien en geen mens mijlen in het rond te bespeuren.

Vandaag kan ik nog eens in een Pelgrimsrefuge slapen. Ik moest me haasten om voor 7 uur binnen te lopen of ik kon het schudden en naar een camping uitwijken. Probleem met de gites en refuges is wel dat je er geen WiFi hebt. Ik zou graag alle reacties goedkeuren, foto’s uploaden en een antwoordje sturen  naar de inzenders. ’t Komt er aan, ik kom mss morgen een Mac Donald tegen of zo en dan kan ik dit regelen. Ondertussen wil ik allen die me iets toestuurden, hetzij in facebook of mail of via mijn blog hartelijk bedanken voor dit steuntje.

Groot nieuws ! Vanmorgen smste mijne maat dat hij aan zijn laatste 20 km begon. Rond 3 uur vanmiddag smste hij nog eens …. “Jan ….. Ik ben er !!!! Ik heb voor jou al plaats besproken, je voorganger Pelgrim.
Ik werd er gelijk stil van. Langs deze weg nog eens een dikke proficiat Marc. ’t Is hem gelukt, ik ben er erg gelukkig om.

Aangekomen op de refuge …. Korporaal niemand en de madam had me verzekerd dat er tot 7 uur iemand zou zijn. Dan maar terug gebeld en dan is die madam me een sleutel komen brengen. Geregeld !
De refuge is gemaakt uit een aanbouwsel aan de St Eutrope kerk. ’t Is hier goed fris, 6 bedden, een douchke en in de ijskast ligt er zowat het één en ander dat ik mag gebruiken. En ik heb de refuge voor mij alleen. Als je wil afkomen : Rue St  Eutrope nr 11 in Saintes J dan bouwen we een feessie ! Ik kreeg van die madam ineens alle adressen van de refuges tot aan st Jean Pied de Port.Van hieruit zou het nog 434 km zijn tot in roncesvalles, de eerste stop in Spanje.  Dankuwel madam, dat kan nog van pas komen. De stenen met de schelpindicatie voor de Jacobsweg werden vanuit de parochie hier aangebracht. Morgen kan ik ze volgen tot in Pons. Daar is de refuge ook al geregeld. Pons is 23 km ver. En vlak zo vertelde er een bezoeker hier op het kerkplein.  t‘ Komt gelegen want vandaag was het loodzwaar. Zulke etappes loop je niet 5 dagen na elkaar. Anderzijds weeral een goeie oefening.           

Ik ga vlug een douchke nemen zie en heel vroeg gaan slapen. Ze gaan me niet moeten wiegen !

Tot morgen in Pons of tot straks als je even wil binnenwippen J

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StJeanDAngelySaintes?authuser=0&authkey=Gv1sRgCK2DrbHlx_GUpwE&feat=directlink

09-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Gisterenavond nog enkele pogingen gedaan om mijn blog te posten maar het internet liet het afweten. Geen satelietontvangst. Tja, dat kan al eens gebeuren en dan is het maar even iets later. Jongens, ik heb goed geslapen. Dat waren bedden net zoals bij den troep vroeger. Stapelbedden met van die lange veren en een zacht matraske. Ik hoop dat ik niet gesnurkt heb maar madame zal er niet veel last van
gehad hebben met haar oorstopjes. Om 6 uur waren die al op het appel. Zij liepen per dag 20 km langs de Randonnée. Jean Michel was 68 en de naam van zijn vrouw ben ik kwijt. Zij was er 61. Een kwik stel moet ik zeggen. 5 kinderen en 10 kleinkinderen. Niet van elkaar want ze waren beiden weduwe en weduwnaar. Eigenaardig, ze gingen vaak met de kleinkinderen op stap maar dan mochten hun eigen kinderen er niet bij zijn. Zo is er het minste ambras verklaarde Jean Michel. Ieder huis heeft zijn eigen regels, zo zie je maar.

08-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

François en Marcelinne waren al vroeg vertrokken deze morgen. Een dame uit het gevolg van hun zoon had opgegeven en daar moest voor gezorgd worden. Die moest worden opgepikt en naar de statie van Poitiers worden gebracht. Ik heb geen afscheid kunnen nemen maar ik  heb bij de bakker voor hen 3 fruitvlaaikes gaan halen en op de doos een ‘bedankt voor de fijne avond’ geschreven.  Doos voor hun tentje gezet. Ik hoop dat de mieren er zijn afgebleven.

Dan op stap, ’t was zeker al 10 uur toen ik vertrok. Eerst gezorgd dat de tent goed droog was want de volgende 3 dagen zou ik waarschijnlijk in een gite slapen. Goed weer, dus dat was al in orde. Heel rustig gestapt en die 20 km waren zo om. Halverwege de reisweg ben ik gestopt aan een routier om een vettig pak frieten te halen met kebab. Wel ’t heeft me gesmaakt. ’t Was meteen ook het afscheid van het Département des Deux Sèvres en met een rond buikske ben ik de Charente Maritime binnengerold. Rond een uur of 5 aangekomen bij de opzichters van de gite. Mr. en Mme Boureau als ik me niet vergis. Ik moest mijn geloofsbrief laten zien anders mocht ik er niet in. Stokoude mensen. Meneer was 86, dat had ik naderhand gehoord. Zij zetten zich in  voor de kerk hier maar ze waren erg inschikkelijk. Kom ik op de gite aan, was er al een Frans koppel dat ook een stuk naar Compostela wandelde. Stille mensen maar de man was ocharme een doddelaar van je welste. Op de duur begon ik ook al te stotteren. In’t Frans notabene, zo had ik mezelf nog nooit gehoord. Op stap naar het dorpscafé heb ik nog een klapke gedaan met een buurtbewoner. Ik moest een foto trekken van het naamplaatje van zijn straat. Rue sans Soleil. Heb ik ook gedaan alhoewel ik mijn twijfels had bij de kwaliteit van de foto want de zon scheen nog in mijn lens. Ik ben net terug van het dorpscafé, dat Parijse koppel ligt al in hun bed. Madame had hoorstoppen in dus ik mocht lawaai maken. Toffe ontmoeting gehad op het terrras in dat café. Een Iers koppel, Sinnead en Liam. Zij waren op vakantie in het huis van Sinnead’s vader. Kwa parate kennis over Ierland kon ik enkel de adressen geven van de Ierse Pubs in de koekestad. Maar toch een hele babbel gedaan en ik moest beslist eens met Annick afkomen naar Ierland. Adres, mail en andere parafernalia heb ik van hen gekregen. Toffe mensen en toen ik mijne speciale paternoster toonde aan Sinnead heeft ze daar zeker 5 minuten staan wenen met die paternoster in haar pollen. Haar 2 kleine mannen moesten er een gebedje mee opzeggen. Erg katholiek die Ieren. Ik heb er een pint van gekregen en geleerd hoe je op zijn Iers moet proosten ….. slontsje. ’t Zal wel anders geschreven worden maar zo klonk het alleszins. Dat verstaan ze over de hele wereld zei Liam. Ik hoorde het voor de eerste keer.

Toch wonderbaarlijk tot hoeveel mensen je even mag doordringen, ook al is het een eerste kennismaking. Ik heb al zo een schat aan ontmoetingen gehad dat ik nog een speciaal boekske zal moeten kopen. Ik zie hier in’t schriftje van de gite dat Lorelynneke hier ook is gepasseerd. Volgens de mensen die hier zijn hebben ze haar ook tegengekomen. Ze vertelden me dat ze onderweg was flauwgevallen ocharme en dat ze haar naar de kliniek hadden gebracht. ’t Arm schaapke en zo ver van huis.

De gite voor morgen is ook al geregeld. In St. Jean d'Angèly. Daar is er een pelgrimskerkhof van uit de middeleeuwen waar ze de pelgrims begroeven die tijdens hun reis het loodje hadden gelegd. Als ik tijd heb ga ik er eens langs. Mijne was hangt te drogen, nog daarjuist wat scheermeskes gaan halen om mijnen baard wat te styleren J en wat drinken en batterijtjes. We kunnen weeral voort. St Jean d'Angèly is een groter stadje. Ik wil vroeg vertrekken zodat ik nog het één en ander kan bezoeken. Ik kruip erin. In alle stilte en goed opletten dat ik me niet van bed vergis of ik lig bij madame Oorstop.

Tot morgen hé

Voor Véronique, zus van Annick

07-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Rond 6 uur de wekker laten aflopen om Rien en Els te kunnen uitwuiven. Dat gaf me meteen de gelegenheid om de stop in Brioux over te slaan en ineens door te trekken naar St Mande sur Brédoire, als ik me niet vergis. Toch maar niet gedaan. Mijn kousen waren nog kletsnat. Ik had er geen droge meer ondanks de droogpogingen op mijn gaspitje. Ze bleven klam en nat. Na 5 kilometer zagen mijn voeten eruit als een sharpei-hond. Helemaal gerimpeld van de nattigheid. Dus ik veranderde mijn plan en vandaag heb ik dan in Brioux mijn tentje opgeslagen. Kort stukske langs de départementale dus geen echte bezienswaardigheden tegengekomen. Wel was er, volgens mij een wielerevenement aan de gang. Tientallen keren werd er me ‘Bon courage’ toegeroepen van die fietsers. En je gaat me niet geloven en ik kan het niet weerleggen aan de hand van een foto maar er stopte zo een fietstoeriste met een racefiets naast me en die vroeg naar mijn bestemming. Jongens als die dame al niet halverwege de 80 was, dan ben ik nog in mijn puberteit. Lief mens die me met ontzag bejegende. Echt, ik denk dat haar beentjes niet veel dikker waren dan de spaken van haar wielen. Een kranig madammeke. Op een koersfiets verdorie, waar gaan we het schrijven ?  

Onderweg bij een rustpauze ben ik Serge, een man uit Namen, tegengekomen. Serge was naar de Cahors getrokken met een stel onhandelbare tieners in een opvoedingsproject. Na afloop is hij door de Pyreneëen getrokken naar St Jean de Port, de startplaats van de Camino Frances . Eén etappe heeft hij gelopen naar Roncevalles en nu was hij op de terugweg naar huis. Hij had al 1000 km gestapt en er moesten er nog 900 gelopen worden tot in Namen. Fijne tiep die gast. Ook niet meer van de jongsten zoals ik J. Serge deed me 3 adressen aan de hand van pelgrimsgites op mijn 3 volgende stops. Dat wijzigt een beetje mijn route. Niet veel maar morgen overnacht ik in een bed in Aulnay. Toen ik belde om te horen of er mogelijkheid was zei de lieve dame na afloop van het gesprek :  ‘Je t’embrasse’. Zoiets kan je je niet voorstellen in je heimat.

Op het marktpleintje van  Brioux ben ik een pint gaan drinken in de Ranch, het lokale trefpunt in Brioux. Even later dan naar de camping waar er geen onthaal was. Tent neergeploft en ineens gemerkt dat mijn buren Belgen waren. François, Marcelinne en Zoë, de kleindochter. Zij speelden een beetje als bezemwagen voor de zoon die met een stel kennissen ook op pelgrimstocht waren met de fiets.

Even bij aankomst een goeiedag gezegd en meteen moest ik er me bijzetten voor een goed glas  wijn en druifkes. Tof, tof tof hoe je meteen gesprekstof hebt met totaal onbekende mensen. Je houdt het echt niet voor mogelijk wat voor een potentieel aan contacten zo’n pelgrimsreis je opbrengt. Even vlug een douche genomen en we zouden samen even het dorp intrekken om naar het restaurant te gaan. 11 euro alstublieft voor een volledige menu. Voorgerecht …. Salade met charcuterie en andouille (ingewanden maar toch erg lekker). Hoofdschotel aardappelpuree met erwtjes en worteltjes en eendebout. Een kaasschotel als tussengerecht en dan nog ijsroom van mango. Koffie daar ook nog bij en een kwart literwijn per  couvert. Ik had het niet gemerkt dat François ondertussen de rekening had gevraagd en wat bleek ? Die man had mijn restaurant betaald. Fijne mensen. Ik heb hen uitgebreid bedankt voor de gezellige avond. Er zijn verdomme nog fijne mensen op de aardkloot maar met achter je televisie of pc te kruipen blijven deze ontmoetingen je allemaal vreemd.

Voor Jean Lapetite

06-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

De zender waarop die Hollander, buurman op de camping,  naar het weerbericht luisterde zal me een raadsel blijven. ‘Nou Belg, je hep effe geluk vandaag. Mooi weer en rond 4 uur een spatje regen’ , zo declameerde die Hagenees.  Ik was nog geen 100 meter de poort van de camping voorbij en de waterpret begon al. Tot in Rom, als voorgerechtje, zo een miezerige druilregen. Te weinig om je regenpak aan te trekken, teveel om droog te blijven. Volgens mij had die brave buurman afgestemd op Radio Sjakkamakka, de korte golf welteverstaan. Vanaf Rom werd het hoofdgerecht opgediend. 30 km non stop pijpestelen regenen. Ik was kletsnat, zelfs tot op mijne speciale paternoster. Echt pure ellende maar dat hoort erbij. Onderweg stopte er een madammeke om me een lift aan te bieden maar ik heb beleefd geweigerd. De dame had ook de Camino gelopen maar in tegenovergestelde zin. Ik was echt blij om op de camping aan te komen. Het onthaal was verlaten. De camping ook. Op het betonvloertje voor het onthaal zat er een stel pelgrimfietsers hun potje te koken. Rien en Els uit Dordrecht. Geweldig stel. De ganse avond leuk geklept (Ik begin al zoals een Hollander te klappen) . Rien en Els reden ook de Camino met de fiets. Els had al het Pieterpad gelopen maar de Camino zelf wilde ze enkel met de fiets doen. Teveel gezeik die laatste 100 kilometers, commercieel gedoe, would-be pelgrims omringd door luxe. Niets voor haar. Rien was een doorwinterde fietser en stapper. Hij had Corsica al platgewalst met zijn fiets en nu was hij samen met Els de camino aan het fietsen en tegelijkertijd, zei het iets in de tijd gefaseerd, liep hij ook de Pyreneeën route van de Atlantische oceaan tot de Middelandse zee. Das nu eens vakantie zie ! Ne velo, een tent en een kraantje waar water uitkomt. Meer had hij niet nodig.

De camping waar we zaten kwam zo rechtstreeks uit een film over de Apocalyps. Geen volk, een uitbaatster die er niet was, een leeg terrein met in een afgelegen hoek woonwagens van zigeuners. Geen mens die op die camping wilde blijven. Nochtans brave mensen die Roma’s. Heel vriendelijk maar ja begrijpelijk dat de toeristen wegblijven. De uitbaatster die zich vanmorgen even liet zien, had weinig haar. Ik vrees dat ze het uitgetrokken had van ellende. Ze kon er niets aan doen, het stadsbestuur had toelating gegeven aan die zigeuners om daar te staan in afwachting dat het hen toegestane terrein gesanneerd werd. Bangelijke gasten die zigeuners, dat wel.
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over de Gironde vandaag en zo verder door naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel. Je kan je je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zo’n voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een kanjer.

Ik was te moe en ging te erg mee in het gesprek met Els en Rien dat ik er niet meer toe kwam om mijn blog aan te vullen. Niks moet, alleen sterven. Tot hier dus.

Voor mijn ex-collega’s

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Yves de campinguitbater was een merkwaardige kerel. Een man met een hart voor pelgrims. Toen ik er gisterenavond aankwam moest ik uitgebreid kennis maken met zijn internetsite. Hij had die site helemaal zelf ontworpen met het doel zijn kleinkinderen vertrouwd te maken met de geschiedenis van zijn familie. Een grootoom die generaal was, een grootvader die, naar zijn uniform te oordelen, bij de zouaven gediend had en een been mankeerde. Afgeschoten in 14-18. Een heel verhaal over hoe ie het overleefd had. Zelf had hij opzoekingen gedaan naar de manier hoe. Een militaire dokter had de aders van een strijdmaker aan die van zijn grootvader genaaid en zo een bloedtransfusie toegediend. Yves had opzoekingen gedaan en tot zelfs een foto van die strijdmakker op de kop getikt. Naam en toenaam van de dokter stonden ook vermeld. Jammer genoeg had die éénbenige grootvader geen geluk in het oorlogsgeweld want in 40-45 had den Duits een bom op zijn huis gegooid en ditmaal had hij het niet overleefd. Je moet verdorie maar pech hebben in je leven. Heel interessante kerel die Yves met een grote voorliefde voor geschiedenis. De Franse vooral J

Vandaag zonder muziek gestapt. Ik wilde nog een airke van Ramstein uitproberen als marsmuziek maar ik vreesde dat ik achterstevoren zou gestapt hebben. Niet dus.

Rond 10 uur opgestapt na eerst de pogingen van Lieve te hebben gadegeslagen van hoe je zo een opvouwtent terug opbergt. Geen sinecure als je het mij vraagt en als je ooit overweegt zoiets aan te schaffen, laat de verkoper dan uitgebreid demonstreren hoe je eraan begint. De dames uitgewuifd en daarna het veld in.

De GPS leidde me langs een te grote omweg en zoals eerder vermeld verkoos ik een route dwars door de velden. Wist ik veel dat die route leidde naar het gevang van Vivonne. Een immens complex met 2 wachttorens. De wind stond in mijn richting en ik denk dat de gevangenen gelucht werden. Ik hoorde niets anders dan roepen en gore taal brullen. Niet meer of ik werd gefilmd. Wat heeft daar in dat godvergeten veld iemand immers iets te zoeken ?

De velden werden afgewisseld met wondermooie dreefjes en met een beetje verbeelding kon je je zo Lamme Goedzak uit de Tijl Uilenspiegel verhalen voor de geest halen. Lamme gezeten tegen een boom temidden van vlaaien, kruiken wijn, worsten en borden rijstpap, rustig een pijpje smorend en kringetjes rook de lucht inblazend. Geweldig mooie natuur gezien vandaag. Het weer viel erg mee alhoewel het een beetje drukkend werd naar de avond toe. Op de wegen krioelde het van de zwarte rupsen. Volop sjirpten de krekels en de landschappen weerspiegelden een zalige rust. Rond 6 uur kwam ik op de camping aan. Een 4 sterren begot. Ik werd met een golfkarretje naar de kampeerplek gereden. Ik ben benieuwd wat ik morgen moet betalen. Ik dronk er een Leffe en moest 4.60€ betalen. Hadden ze er nog groseille bijgekieperd op de koop toe en dat zonder ik het vroeg, de barbaren. Maar het is een zeer mooie camping. Als ik uit mijn tentje kijk zie ik los op een vijver bedekt met leliebladeren. Heel mooi en sfeervol.

Vandaag heb ik veel moeten denken aan een dorpsgenote wiens man vandaag begraven werd. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Dat is een dogma dat in alle religie’s wordt gedeclameerd. Daar heb ik tijdens mijn tocht vandaag erg veel aan moeten denken en in vraag gesteld. Weze het de Islam, het christelijk geloof, boedhisme of noem maar op, volgens mij is het een lapsus die verdriet en miserie een reden van bestaan moet geven. Soit, dit dogma hoort niet thuis in een religie. Om het even dewelke.  Dat was mijn conclusie.

Morgen is het even ontnuchteren. De laatste 2 dagen waren eerder vakantiedagen. Korte tripkes van rond de 20 km maar morgen komen de serieuze kleppers eraan. Meer dan 30 morgen en de volgende schommelen er rond. Dat wordt even wennen terug. Aan het ritme van vandaag en gisteren heb ik de indruk dat ik wel naar China zou kunnen wandelen. Sssht, geen te grote mond opzetten, het zou kunnen verkeren. Had ik Bredero al eens niet aangehaald ?

Zo tot hier vandaag. Sebiet mijn wekkerke op halfzeven zetten zodat  we er vroeg aan kunnen beginnen. Ik hoop dat ik vlug in slaapval. Het is hier op de camping nog volop laguerre met al die joelende kinderen. Ik word oud L

Slaapwel

Voor Marie Christine

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Niets meer geschikt om het stappen in het juiste ritme te brengen dan een antieke washboard-shuffle van Ferre Grignard. Ring ring, I've got to sing. Zo daar zijn we de dag mee gestart. Rond een uur of 10 vertrokken en echt op het duizendste gemakske naar Vivonne gestapt. Het werd hier en daar wel een behoorlijke klimpartij maar dat is goed voor de oefening tegen het moment dat het zwaardere stapwerk in de Pyreneeën zich aanbiedt.Het landschap is ondertussen wel veranderd. In plaats van die weidse vlakten werd er nu plaats gemaakt voor kleinere velden met bospartijen. Heel gevarieerd. Ik heb toch wel wat fotootjes kunnen trekken want de GPS leidde me langs de D4 die op zich een groot stuk uitmaakt van de GR route. Ik heb veel in het bos gestapt. Rustig zodat je goed kan mediteren
De camping gisteravond was maar een mager beestje. Geen volk tegengekomen waarmee een klapke kon gedaan worden. Spanjolen en Fransmannen. Veel met kleine kinderen.
In Ligugé ben ik even de kerk binnengestapt om een kaarsje te branden voor degene waar ik het meest van hou. Dit om de eenzaamheid een beetje te verlichten. Dat moet ook zwaar zijn om iemand te missen, ik ondervind het zelf.
Mensen zijn hier op zijn allervriendelijkst. Onderweg reed er me een 2pktje voorbij en een minuutje later keerde die terug. Een heer en een dame vroegen me of het me aan iets ontbrak. Nee hoor 'Merci pour la gentilesse'.
 In Vivonne aangekomen heb ik vlug mijn tentje rechtgezet en ben wat inkopen gaan doen. Verdorie was daar toch geen Stella café in het dorp zeker. Ik heb me daar 3, jawel 3 sjappige Stella's getrakteerd. Dat smaakte wel maar na een maand lang geheelonthouding zaten die al vlug in mijne kop. Opletten ermee.
Voor mijn tent was er een negerke, of moet ik zeggen iemand van het zwarte ras, een klein manneke met zijn veloke aan het crossen. Sloeg dat ventje daar op zijn  gezicht dat het niet mooi was. Brullen als een gekeeld varken. Ik had vlug mijn EHBO zakje bij en heb zijn schaafwonden een beetje verzorgd. Ik heb hem vol merchurochroom gesmeerd en ne plakker hier en daar wat hem zichtbaar tevreden stelde want het brullen hield meteen op. De moeder was ondertussen ook van de partij en ik kreeg er begot een kus van. Merci monsieur, wel 100 keer.
Daarjuist even kennis gemaakt met 2 leraressen uit Turnhout. Zij trekken naar Zaragossa om een aantal kinderen met de fiets naar huis te begeleiden. Lieve en Stephanie, ik heb een fotootje van hen gemaakt bij een spelletje tafeltennis.
Na een korte berekening moet ik nu ongeveer een derde van de Camino hebben afgelegd. 't Begint kleur te krijgen mijn exploten. Ik was bijna vergeten dat het morgen zaterdag is. Op de valreep heb ik nog kunnen reserveren in Couhé. Een 4 sterrencamping en met het weekend zit zulk een tent nokkensvol. 't Is me nog juist op tijd gelukt ook. Zo tot hier. Een vrij rustige dag maar dat mag ook wel eens. Ik kan eens vroeg erin kruipen.

Er zijn nog wat fotootjes bijgeplaatst

Deze dag is voor een speciale maat.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/StBenoitVivonne02?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJPhyKOgyMaYUA&feat=directlink

03-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ik heb lang geslapen vandaag wat maakte dat ik eerst rond halfelf kon opstappen. Gisteren bij het aankomen stond er een Nederlands ouder echtpaar uit Maastricht met de caravan te kamperen. Beleefdheidshalve een groetje en daar bleef het eigenlijk bij maar vanmorgen, toen ik vertrekkensklaar was, riep de man me bij hem voor een kommeke thee en een croissantje. En toen begon hij te vertellen. Ooit wou hij met zijn vrouw een voetreis maken naar Rome. ’t Is er nooit van gekomen want zijn vrouw begon te sukkelen met haar benen wat maakte dat ze nu invalide was. Maar het reizen zat hen in het bloed en elk jaar trokken ze 3 maand uit om met de caravan te toeren. Prachtig. Daarna kwam er een iets somberder verhaal. Ze hadden 5  kinderen, 10 kleinkinderen en één achterkleinkind. Hun zoon was 3 jaar geleden overleden. Hij had zich doodgedronken. Erg, de man had ervoor geweend maar de vrouw had er geen tranen meer voor. Het moet een hel geweest zijn voor hen. Ik heb geluk met mijn kinderen tot hier toe en met mijn Camino kan ik dit gestalte geven. Dat het zo mag blijven. Ook dat houdt me bezig tijdens deze tocht.

De wereld is toch klein moet ik vaststellen. De man vertelde dat hij een maand geleden in Cézanne nog een pelgrim uit België had ontmoet. Toen hij erover begon uit te wijden begon er een lichtje te knipperen. Dat was verdorie de Marc, mijne maat die op 12 mei is vertrokken. Met het fotootje van hem te tonen knikte de man ‘Ja dat is hem’. Ik heb mijne maat een smsje gestuurd met hun groeten. Op 8 augustus komt hij aan smste hij terug. Zijn vrouw Leen, loopt de laatste 10 km met hem mee. Nu werd het toch echt tijd om afscheid te nemen van hen maar eerst moest ik beloven om een Vader Onske te bidden in Santiago. Dat ze van de pijn in haar benen verlost zou worden. Met alle plezier natuurlijk.

Ondertussen stond Wim en Jeannette met hun kinderen ook vertrekkensklaar richting Nederland. Nog vlug even handjeschudden, behouden terugreis gewenst en hop, richting Poitiers.

Een vrij mooie etappe was het vandaag. Onderweg ben ik Jacques tegengekomen. Jacques was een gepensionneerde bouwvakker die in zijn moestuintje aan het kruien was. Die vroeg ook om een gebedje.  45 jaar lang had hij in de bouw gestaan als timmerman. Heel zijn lijf was kapot. Van kop tot teen was hij al geopereerd. De laatste tijd had hij last van ‘Des fourmis dans les mains’ als hij sliep. Mieren in zijn handen, ik denk dat hij tintelingen bedoelde. Slechte bloedsomloop. Hij wilde me radijsjes geven maar hij had de laatste weggegeven. Dat speet hem en dan wou hij het goed maken met een paar kroppen sla maar het hoefde niet voor me. Wat moet ik daar mee aanvangen. Echt mooie dingen ben ik niet tegengekomen en dan besloot ik om maar een ommetje maken langs Poitiers centrum. Ik was een pitta gaan halen en opeens stond Thomas van Ophélie naast me. Iets verder zat zijn Ophélie met hun kindje Saskia op een terrasje. Hij wou me een pint trakteren. Als pelgrim mag je zoiets nooit weigeren. Maar daar moet ik geen pelgrim voor zijn, onder andere omstandigheden zou ik dat ook nooit weigeren. Zo kwam ik te weten dat Thomas ondertussen al naar Orléans was gespoord om hun auto op te halen en ze hadden in een derderangshotelletje nog enkele dagen geboekt om wat uit te blazen. Daarna ging het richting Brussel. Thomas had al verschillende routes met  de fiets gereden en Ophélie had de Camino al gelopen. In Frankrijk  meerdere stukken zelfs waarbij ze al uit verschillende startplaatsen is vertrokken. De Camino Frances heeft ze zelf helemaal uitgelopen. Dappere Belgen zijn dat ! Nog even langs de Grande Eglise en de kathedraal van Poitiers voor een kiekje en ik hield Poitiers voor bekeken. Ik onthou ervan dat ik bijna 200 trappen heb moeten oplopen voor dat ik in het historisch centrum was. Met een zware rugzak is dat geen kattepis.

Ondertussen, met al dat oponthoud moest ik me nog haasten om op tijd op de camping aan te komen. Mijn stempel had ik gelukkig in het Office de Tourisme van Poitiers gehaald want de stempel op de camping was de naam stempel niet waardig. Zo lelijk. Morgen naar Vivonne, ik durf niet meer zeggen hoe ver het is want telkens kom ik bedrogen uit. Elke keer loop ik er meer dan uitgerekend werd met Google Maps. Ik denk dat er geen rekening wordt gehouden met kronkelingen in de wegen en de rotondes waar je soms tot 250m  moet omlopen om te kunnen oversteken. Als je er dan zo een stuk of 6 tegenkomt, reken maar uit. ’t Kan bijna niet anders.

Ziezo tot daar

Voor Eddy F. een oud collega.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/DissayStBenoit?authuser=0&authkey=Gv1sRgCNrKj-KYz8SiwwE&feat=directlink

02-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan  

Ja dat wordt een serieus boke vandaag. Maak er maar een dobbele van ! Ik had mijne wekker op 6 uur gezet om gelijk wakker te worden met mijn gastvrouw Lorelyne. ’t Was niet nodig om hem te zettten want om 5 voor 6 donderde er zo’n TGV voorbij het venster van dat chaletje. Ineens wakker natuurlijk. Mijn gastvrouw had al het ontbijt voor me klaargezet. Een peer, een youghurtje van lammetjesmelk, een glas fruitsap et une baguette. Ik word nogal in de watten gelegd hé. Ik ben blij dat ik zo’n mensen mag leren kennen. Das pure ozon wat ge inademt bij zo’n ontmoetingen. Soit dat Parisienneke is vertrokken, zij stapte iets verder dan ik, naar Poitiers, de jeugdherberg en ik naar Dissay. Na 3 kuskes heb ik haar een buen camino gewenst. De fotokes zijn aangevuld. Ne schat van een joenk, ik hoop dat ze er geraakt zonder zorgen. Chapeau nog maar eens.

Ik ben heel blij met die GPS die me werd cadeau gedaan. Zonder zou het eigenlijk onbegonnen werk zijn want meestal zijn er geen straatnaambordjes geplaatst in de kleinere gemeenten. Ik heb het echt langzaamaan gedaan vandaag. ’t Was mooi weer en de trip was een kleine 20 km zonder GR-omwegen. Vlak buiten Les Ormes mooest ik een brug over de Claim passeren. Dat was pure horror. Die brug die zakte 20 cm naar onder door als er een vrachtwagen over bolde. Ik ben nog nooit zo rap over een brug gelopen. Los door een zigeunerkamp gelopen kwam ik eindelijk op de GR route terecht via Cenon sur Vienne. Thomas en Ophélie en hun kindje Saskia kwam ik iets verderop tegen. Toffe jonge mensen die met de wagen tot in Orléans hadden gereden en daar hun aansluitend stuk camino met de fiets opnamen. In Poitiers nam Thomas dan de trein om  in Orleans zijn auto te gaan ophalen. Ik hou wel van zo’n avontuurlijke geesten. In Saint Cyr botste ik op een golfterrein. Nooit niks aan gevonden aan die ‘sport’. Te elitair en dat knechterig gedoe met zo’n caddyboy’s … rijkeluisgedoe. Ik moest een kwartier later mijn mening herzien. Omdat het zo’n  poepsjiek terrein was ging ik er eens vlug een kijkje nemen. Op de parking werd ik aangesproken door een ietwat oudere kerel die aan het sjouwen was met caddy’s. Ja, hij sprak me aan en wat me opviel was dat hij nog maar één tand hand. Ik dacht tja, als dat zo’n rijke vent is dan zal die wel centen genoeg hebben om eens zijn gebit te laten verzorgen, maar nee ik geloof eerder dat hij afstamt van het gewonere volk en geen geld heeft . Tot zover mijn ietwat naïeve redeneerwijze. Die éne tand stoorde me echt, totdat die brave man me vertelde dat ie eigenlijk trainer was van de beginnende golfspelers. Nu werd het me duidelijk. Die man leed aan een beroepsziekte aangezien hij, de behendigheid van een beginnend golfspeler in acht genomen, wel regelmatig zo’n golfstick tegen zijn gevel moet gekregen hebben. Het zou een fortuin aan kunstgebitten hebben gekost om in orde te zijn met de dentaire présence. Ik meende hem nog te vragen of de Franse Kas voor beroepsziekten geen regeling in zijn voordeel kon bewerkstelligen maar de taal van Molière staat me niet op het lijf geschreven dus heb ik maar wijselijk ‘Au revoir monsieur’ gesalueerd.

Flink doorgestapt daarna en ook flink wat fotootjes getrokken. Zeker de afdaling naar Dissay was de moeite. Zo tussen de gevels door kon je de mooie contouren van de kastelen waarnemen. Echt adembenemend schoon. Op het dorpplaatsje stond een stel eventjes uit te blazen. Régis en Isabelle. Ook Compostelagangers maar met de motor. Régis was een auto en motorfanaat in het oldtimersegment.

Hijzelf reed met een Motobecane van 1954. Achterop ouderwetse valiezen opgebonden en zo reed hij naar Compostela. Zijn vrouw Isabelle reed met een iets recenter model. Ja ik moest er eens gaan opzitten waarna hij een fotootje trok met mijn toestel. Aan zijn vrouw vroeg hij om een foto met mij te trekken. Hij legde zijn arm om me heen, en zei me ‘Excusez-moi que je tremble, j’ai le Parkinson’ .  Hij bibberde serieus. Zo zie je maar dat ieder zijn eigen kruis meedraagt. Zo een boom van een vent en die ziekte deed hem beven als een rietstengel. Kaartje van zijn museum gekregen en ik moest beslist contact opnemen met hem om hem op te zoeken in Parijs.

’t Was 5 uur als ik op de camping aankwam. Hamer gaan lenen bij een gezin Nederlanders om mijn piketten in de grond te kloppen. Naderhand moest ik even wat tekst en uitleg geven over mijn aanwezigheid op de camping. Wim haalde er een paar pinten bij en Jeannette, Caitlin en Noah luisterden naar mijne klap. Ook weeral toffe mensen uit de omgeving Nijmegen als ik me niet vergis. Macaronieschotel soldaat gemaakt en mijn blog geschreven en daar zal het bij blijven want ik ga pitten

Tot morgen

Voor de familie Toledo in Juiz de Fora, Brazil.

https://picasaweb.google.com/Jandorie1/ChatelleraultDissay?authuser=0&authkey=Gv1sRgCND8-_7xgqTEnQE&feat=directlink

01-08-2012 om 00:00 geschreven door Jan