De vreemdelingen passen zich nooit aan. Deze vaak met een zucht geuite klacht ontsnapt al eens aan de gedachtengang en soms ook mond van menig autochtoon. Sinds woensdag kreeg die klacht een nieuwe dimensie: ze geldt ook voor vreemdelingen van andere planeten, zoals blijkt uit het mysterieuze verhaal over de Mexicaanse alien (http://www.knack.be/kanaal/ondertussen/namen-aliens-wraak-op-mexicaanse-boer-/site72-section177-article38449.html).
De gelijkenis met Aardse illegalen is treffend. Of de toestand op de thuisplaneet schrijnend was, weten we niet, maar we zullen de brave donder het voordeel van de twijfel geven. Zoals vele illegalen die een grens willen oversteken, lukte het deze leden van een ongetwijfeld hoogtechnologische beschaving om door de fijne mazen van het rond de Aarde gespannen net van satellieten en radars en andere militaire speurmiddelen te glippen. Niemand heeft hen zien binnenkomen, niemand heeft gemerkt dat ze zich in Mexico hebben gevestigd.
Jammer genoeg voor de onaardse vreemdelingen loopt het dan mis.
Mexico. Een beetje google-werk had de aliens zeker geleerd dat het overgrote deel van de illegalen niet náár Mexico vlucht, maar er net vandaan wil, meer bepaald richting Verenigde Staten. Maar soit, ze zullen hun redenen wel gehad hebben om toch maar Mexico te kiezen.
Mexico²: van alle landen in de wereld, pakken ze net dat waar even later een dodelijke griep zal uitbreken.
De val. Hoe valt het te verklaren dat de illegale vertegenwoordigers van een beschaving die de onze ver vooruit is, zich nogal stommetjes laten vangen in een dierenval? In hunnen blote! Niks ultragesofistikeerde wapens, niks communicatie over de planeetgrenzen heen, zelfs geen SOS-signaal naar de thuisbasis. Gewoon stomweg blijven zitten tot de vijand hen vindt.
Hadden ze zich wat aangepast aan de Aardse zeden en gewoonten zoals die gebezigd worden in Mexico, het was allemaal niet waar geweest.
De boer die het beestje vond, heeft het met enige moeite verdronken. Die verdrinkingsdood heeft de boer zelf dan weer moeten betalen met het natuurelement dat recht tegenover water staat en dat is vuur. Wraak van pa en ma alien?, zo schrijven de media, die zelf beter wat andere vragen zouden stellen: waarom heeft de boer zelf dit leuke verhaal nooit verteld? We krijgen het pas 2 jaar na de feiten te lezen. Daar moet een reden voor zijn.
Het antwoord op de vraag is simpel: iemand heeft de boer gevraagd om hierover te zwijgen. De boer doet dat, maar bouwt een veiligheidsbuffer in, steekt alle bewijsmateriaal in een grote bruine omslag, geeft die aan zijn beste vriend en zegt: Als me ooit wat overkomt, doe dan de omslag open en stap ermee naar de pers. Dat laatste is nu onlangs gebeurd.
De vragen die een antwoord verdienen zijn nu: wie heeft de boer gevraagd te zwijgen, wie heeft hem na 2 jaar dan toch maar in brand gestoken (en waarom nu ineens?) en wie is de medeplichtige journalist die dit verhaal de wereld heeft ingestuurd met een ludieke wending (ipv met een serieuze bezorgdheid, niet over de alien (die duidelijk het product was van een duister experiment), maar over de dood van de boer)?
Een beetje onderzoeksjournalist zal het spoor naar de waarheid gemakkelijk kunnen volgen: volg de verbrande lichamen.
27-08-2009 om 10:21
geschreven door Jordi Puixants
Waarom spreken onze hersenen over zichzelf in de derde persoon? Waarom ervaar ik een onderscheid tussen mezelf en mijn hersenen?
Is het fout te veronderstellen dat spreken een hersenfunctie is? Is het fout dat onze persoonlijkheid, onze ik, zich volledig in de hersenen bevindt? Of, sterker nog, dat ik mijn hersenen ben?
Wie me niet gelooft, stel ik de volgende denkoefening voor: stel dat ik bij een ongevalletje mijn rechterbeen kwijtraak. Dat zou niks veranderen aan het feit dat ik ik ben en dat anderen mij als mezelf zouden herkennen. Ongeacht of ik me een kunstbeen laat aansnoeren of niet. Hetzelfde geldt voor een verloren hand, tand, oog, vinger, haar. Zelfs een transplantatie van lever, nieren, hart, longen en andere ingewanden zou niks veranderen aan het feit dat mensen me nog zouden herkennen als Jordi, dat ik mezelf zou herkennen als Jordi met alle kennis en herinneringen en gewoontetjes die daar bijhoren.
Ik kan de redenering ook omdraaien: neem mijn nier, been of oor weg en geef die aan een ander en niemand zal zeggen dat die ander ineens Jordi-achtig geworden is. Zelfs een gezichtstransplantatie zou daar niks aan veranderen, behalve misschien een iets grotere vervreemding bij beide personen, want ik zonder gezicht en die andere met een vreemd gezicht.
Maar neem nu eens mijn hersenen weg. En zet ze eens in de schedelpan van een ander. Wie ben ik dan: de persoon met mijn lichaam, maar zonder mijn hersenen of de persoon met mijn hersenen, maar met een ander lichaam?
Volgens mij zal ik mezelf ervaren in dat vreemde lichaam en zal ik niks merken van mijn eigen lichaam, aangezien ik weg zal zijn. De herinneringen zullen zich voortaan in het vreemde lichaam bevinden, de maniertjes en de tics en de wijze van praten en denken en kijken en reageren evenzeer.
Vandaar dus de conclusie: ik = mijn hersenen. En evenzeer vandaar dus de vraag: waarom spreken mijn hersenen (ik dus) over zichzelf (mezelf) in de derde persoon?
26-08-2009 om 10:27
geschreven door Jordi Puixants
