Begin deze week kreeg ik leuk nieuws. Ten laatste op vrijdag 23 oktober krijgen mijn vrouw en ik de sleutels van onze nieuwe woonst. Dat wordt een historisch moment in mijn huidige leven, een kleine week later wellicht al gevolgd door een volgend historisch moment, namelijk de intrek. Het zal niet de eerste keer dat mijn vrouw en ik sponde, tafel en dak delen, maar wel de eerste keer dat één van beiden de volgende ochtend niet terug naar zijn eigen stal moet. Ik kijk er naar uit.

Die 23ste en die 28ste oktober, want dat is de dag des intreks, vormen het voorlopige hoogtepunt van drie jaar genegenheid, verliefdheid en geduld. Ik ga geen cliché-verhaleke afsteken over de pieken en de dalen van de afgelopen drie jaar, dat ligt allemaal al lang achter ons en komt sowieso nooit meer terug. In elk geval hebben die 3 jaren bij mijn vrouw en mezelf geleid tot voldoende vertrouwen om een flink stuk van onze vrijheid in te leveren ten faveure van den andere. Dat is een niet te onderschatten stap, want hoe je het ook draait of keert: 2 mensen die een koppel vormen zijn over het algemeen géén familie van elkaar, zij zijn vreemden in die zin dat niks hen bindt en hoeveel mensen zijn er bereid om toe te geven op hun vrijheden, gewoonten, onhebbelijkheden en dies meer ten faveure van ne vreemden andere? Vreemde in de betekenis van niet-verwant.

Welke vorm die zelfgekozen vrijheidsbeperking voor mij zal aannemen, kan ik nog niet zeggen. Maar ik vrees wel een beetje voor mijn strak georganiseerde materiële chaos. Volgens mij ga ik vanaf de 28ste van de 8ste maand van de Romeinse kalenden (klemtoon op de eerste e, die geen schwa is) niks meer terugvinden en dat gewoon doordat alles op zijn plaats zal liggen. Tot nu toe was het zo dat de chaos zich in de buitenwereld bevond en de orde in mijn hoofd, maar binnenkort dreigt het net andersom te worden. Dat wordt even wennen. Aangezien de man altijd de gemakkelijkste is in een relatie, zal ik zelf geen grote eisen stellen. Met een stapeltje Rode Ridders ben ik al content.

Met occasionele schuchterheid ga ik evenwel onmiddellijk komaf maken, daar zal geen nacht overgaan. Mijn vrouw is bij deze geïnformeerd dat ze niet verbaasd moet opkijken indien ze al die eerste avond in ons nieuwe, knusse huisje een optater van jewelste krijgt. Die directheid zal ogenblikkelijk voor een erg ontspannen sfeertje zorgen en zo weet mijn vrouw ineens dat ze zich niet hoeft te schromen of in te houden bij het snurken.

De taakverdeling zal moeten overeengekomen worden, al zal ik weinig bezwaar uiten tegen de klassieke verdeling man-jagen en vrouw-bessen plukken. Wie er dan de kroketten moet rollen, is me nog niet helemaal duidelijk. Ik vraag me trouwens af welk type kaboutertjes we gaan krijgen bij ons nieuwe huisje. Brussel kennende zullen het wel erg luie zijn. Mijn katten kennende zullen die kaboutertjes overigens snel opgeknabbeld worden. Zal je zien dat we weer al het poetswerk zelf zullen mogen doen.

Ik kijk er alleszins enorm naar uit mijn liefste te ergeren met mijn voortdurende aanwezigheid in voor- en achtergrond. Volgens mij gaan we een fantastisch avontuur tegemoet waaraan we later met een warm gevoel zullen terugdenken. Indien het allemaal goed gaat, is alles mogelijk, zijn alle opties open. Indien het slecht gaat ook eigenlijk. Alleszins, we weten waar we beginnen, maar niet waar we zullen eindigen. Klinkt misschien vreemd, maar hopelijk eindigt het met het overlijden van minstens 1 van ons beiden. 

Er staan ons waarlijk mooie tijden te wachten.

Begin deze week ook minder leuk nieuws gehad. Eind dit jaar zijn we wellicht allebei ons werk kwijt. Maar dát, vind ik, is in het licht van al het andere een onbeduidend detail.

08-10-2009 om 20:39 geschreven door Jordi Puixants  

Ik ken een vrouw, een andere dan de mijne, van wie ik telkens weer denk als ik ze zie: heremejee, wat een heerlijk lichaam. Het gebeurt al eens dat ik naast haar sta en nagenoeg iedere keer betrap ik mezelf midden in een aangename, zweverige ervaring die zich het beste laat uitdrukken met de woorden “sjongejonge”. Ik vermoed dat we allemaal wel mensen kennen die in min of meerdere mate zijn samengesteld uit onderdelen waartegen we geen verweer hebben. Soms is dat lichamelijk, soms karakterieel, soms een beetje van beide, heel soms veel van beide. 

In het geval van deze vrouw gaat het vooral over lichamelijke onderdelen, meer bepaald boven de gordel. Zij is zeker geen fotomodel, zelfs niet bijna. Maar ze heeft iets. Ze heeft iets dat me elke keer weer met een zeker schok uit mijn mentale evenwicht weet te brengen, iets dat me verhindert om honderd ten honderd geconcentreerd te zijn in haar buurt, iets dat me ertoe drijft nog eens te kijken, stiekem uiteraard, en nog eens en nog eens. Dan wil ik graag dat ze dicht in mijn buurt is en indien niet, dan zoek ik zelf wel een reden om wat naderbij te gaan. En werkelijk, zonder overslaan, elke keer weer denk ik, als een bliksem die inslaat: wauw. En: wat zou ik jou graag eens willen zien met wat minder aan. Of: wat zou ik jou graag eens willen voelen daar en daar en daar. Het is onvoorstelbaar wat een inwendig effect de subjectief-perfecte samenstelling kan hebben. Dat gevoel gaat veel verder dan de oppervlakkige “wat een lekker stuk”-gedachte die ik honderden keren per dag denk, waarbij ik tijdens het denken van die gedachte al niet goed meer weet wat er nu zo lekker was aan dat stuk, tenzij het om kriekentaart gaat, uiteraard. Het is een gevoel met weerhaken, die een klein wondje achterlaten en dat kleine wondje blijft eeuwig een gevoelige plek.

De sjongejonge-vrouw heeft totaal geen besef van mijn stiekeme onevenwicht en ik moet toegeven dat ik het zelf ook wel eens vergeet wanneer ik haar een poosje niet van dichtbij heb gezien. De plotse vaststelling dat ik het weer eens vergeten was, betekent vaak een even grote schok als het wauw-moment. Het toont wel aan dat ik niet verliefd ben en van ontrouw is dan ook geen sprake. Ik zal nooit het initiatief nemen om van die vrouw gedaan te krijgen wat ik stilletjes loop te denken. Ze zou het me trouwens niet toestaan, een gedachte die ik tegelijk terecht en jammer vind. Ik zoek of verzamel ook geen foto’s van de vrouw en ik maak haar niet het hof. Ik hou haar wel te vriend, het genieterige geniepige daaraan is dat de vrouw helemaal niet weet of zou kunnen raden waarom. Zij denkt wellicht dat ik haar leuk vind en dat is ook zo, maar ik ben me ervan bewust dat dat leuk-vinden enorm vergemakkelijkt wordt door die onderdelen waartegen ik geen weerstand heb. 

En nu heb ik spijt. Want ooit komt de dag dat gisteren de laatste keer was dat ik de vrouw zag. Onvermijdelijk arriveren we ooit op het punt waarop onze beider levenspaden in een totaal verschillende richting zullen lopen. En dus heb ik spijt. Een beetje spijt omdat ik dat prachtige lichaam nooit meer zal zien en heel veel spijt omdat ik nu al weet dat ik de vrouw en haar lichaam zal vergeten, meer nog: ik zal het niet eens missen. En dat vind ik nu, nu ik het nog besef, werkelijk doodjammer.

Les van de dag: Ook al denk ik vaak wauw, toch vergeet ik haar gauw.

08-10-2009 om 00:18 geschreven door Jordi Puixants  

China. Er is veel China op tv de laatste tijd, want de Volksrepubliek vierde haar 60ste verjaardag, net als Urbanus. Gisteren zag ik op tv een interessante, zij het simpele reportage waarin Martine Tanghe als reporter op reis gaat door China. Martine ging in de omgeving van de stad Chonking op zoek naar antwoorden op vragen over vrije meningsuiting en ook op zoek naar het “ware” China. Chonking is volgens de website van Een een stad van 35 miljoen inwoners, zo ongeveer de grootste ter wereld dus. Martine bezocht niet alleen Chonking, maar voer ook even naar een bamboedorpje, werd live geïnterviewd door de staats-tv, werd later nog een keer uitgenodigd bij een lokalere omroep en gaf tussendoor haar bedenkingen. Martine Tanghe komt bij mij over als een erg verstandige dame, maar bij de reportage van gisteren had ik zelf toch ook enkele bedenkingen.

Om te beginnen duurde de ontdekkingsreis door China maar 6 dagen . Zes dagen, in die tijd lukt het de geoefende antropoloog of socioloog misschien om een klaar beeld van landen als Liechtenstein of Luxemburg te krijgen, maar het zou me sterk verbazen indien iemand al na zes dagen hetzelfde kan zeggen over een land met 1 miljard inwoners. 

Daarnaast viel het me nogal op dat ons Martine rondreisde zonder bagage. Op een gegeven ogenblik nam ze aan de oever van een rivier voor enkele dagen afscheid van haar gids en schrijfster Lulu Wang, waarna we Martine in een klein bootje zagen plaatsnemen. De enige bagage die ze bij zich had, was een camera waarmee ze een reportage in de reportage zou maken. Het zal wel anders geweest zijn, maar de reportage suggereerde een verblijf in een Chinees boerendorp zonder proper onderbroeken of papieren zakdoekjes. “Ik waan me net in een avonturenfilm,” zei Martine op een bepaald ogenblik in het bootje. Jaja, maar op avontuur neem je op zijn minst eten en drinken mee en een zweep.

Maar goed, dat zijn details. Leuker werd het toen Martine in Chonking een internetcafé binnenstapte om te testen of de censuur door de Chinese overheid echt zo effectief is en hoe de lokale Chinezen daarover denken. We konden zien hoe Google inderdaad webpagina’s met mogelijk ongewenste informatie blokkeert, Martine probeerde het nochtans in verschillende talen. Maar dan, triomf triomf! China en Google hebben geen blokkering gezet op het Nederlands. In de taal van Vondel bleek alle stoute informatie gewoon beschikbaar. Hoera hoera, de censuur is toch niet 100% waterdicht. Waarlijk goed nieuws voor alle Nederlands-begrijpende Chintokken in Chonking.

Dan de vraag hoe de lokale Chang Ping over die censuur denkt. Martine vroeg een jong kereltje, dat gewoon World of Warcraft aan het spelen was, om eens “Tian An Men 1989” in te voeren in Google. Dat leverde een heleboel links op, maar al die links eindigden op “page could not be displayed” in het Chinoes. Leuk om zien was dat het kereltje absoluut niet begreep waar Martine en Lulu naartoe wilden met hun vragen. Ten eerste heeft hij wellicht helemaal geen besef van de mogelijke internetcensuur, hetgeen bleek uit zijn antwoord toen hij zei te denken dat de webpagina’s gewoon niet werkten. Ten tweede woont hij in Chonking, en dat ligt op 2000km van Peking. Aan een Chonkinger vragen wat er zich 20 jaar geleden afspeelde in Peking, is hetzelfde als aan iemand uit Cartagena in Spanje vragen wat er zich toen in Brussel heeft afgespeeld. Die mens weet dat niet en het kan hem niet schelen ook.

Dat vond Martine frappant: de desinteresse voor persvrijheid enzo bij de modale Chinees. Materialisme rules, blijkbaar. Ze hoopte dat het zou veranderen in de toekomst. Hope again, Martine! Hier verzamelde ze toch wel de misvattingen op een hoopje. 1) geen volk ter wereld is geïnteresseerd in vrijheden van welke aard ook zolang er eten en levensgemak is. Het is nogal naïef om te denken dat alle mensen ter Aarde streven naar open informatie, vrijheid van meningsuiting en dies meer. Ook bij ons bestaat die wil niet, mensen slikken alles wat hen ingelepeld wordt zolang ze maar kunnen kiezen in de winkel. 2) censuur bestaat ook bij ons. Onze berichtgeving is gekleurd, gefilterd, mainstream, eenzijdig, ongenuanceerd, kleuterachtig (zeker op kleuterzender Een), cliché, gemakzuchtig. In ruil voor al die leugens hebben we het materialisme gekregen: volle winkels vol gadgets allerhande. Ok, ons internet is open. Maar elke aap weet dat het internet een onbetrouwbare bron is waarop elke debiel zijn standpunten kan posten als ware het nieuwsfeiten. Sowieso worden ook bij ons de geschiedenisboeken geschreven door de overwinnaars en machthebbers 3) hoeveel mensen bij ons hebben blijvende interesse voor gebeurtenissen uit het verleden op 2000km van hier? Er is de overdreven Westerse obsessie met WO II, maar als alles goed gaat, ebt ook dat stilaan wel weg. Waarom van een Chinees hopen wat hier niet eens bestaat? 

Wat Martine op het einde concludeerde, is dat iedereen met een beetje gezag in China het vooral heeft over stabiliteit. Dat lijkt me normaal in zo’n groot land, in feite is het normaal in elk land. Was ik de baas, dan zou mijn eerste zorg ook stabiliteit zijn. Dat is immers wat ik met mijn onderdanen gemeen heb: zij willen rust en eten en een dak. Ik wil rust, dus zorg ik voor het eten en dat dak, maar meer moet het echt niet zijn. 

De conclusie die Martine niet trok, is dat de Chinezen in de reportage er niet ongelukkig uitzagen. Ze waren, en dat hoeft toch ook niet te verbazen, nogal gewoontjes en al bij al even banaal als wij. 

Allez ja, in feite had Martine helemaal geen conclusies moeten trekken. Zes dagen, een paar steden en een bamboedorp. Op een bevolking van 1 miljard kan je dat nauwelijks representatief noemen.

Mijn conclusie is de volgende: ik vind het jammer voor Martine Tanghe, want ik mag haar wel, maar haar reportage van gisteren was te simplistisch en toonde alleen maar aan hoe weinig verschil er is tussen China en Vlaanderen wanneer het gaat om volkse volgzaamheid. Hoewel mooi in beeld gebracht, paste ze perfect in de mainstream braindead filosofie van debiliteitenzender Een.

05-10-2009 om 11:34 geschreven door Jordi Puixants