Best wel interessant, zon collectief ontslag. Ge leert vooral de mensen goed kennen, zoals ik de afgelopen twee weken mocht merken. Als zelfverklaarde pseudo-antropo- en socioloog leun ik op zulke momenten graag een beetje achterover en sla mijn al dan niet dierbare collegas gade. Ziehier enkele bevindingen.
De afslanking van ons departement liet zich al lang geleden aankondigen. Niet officieel, maar via kleine en grote dingetjes die veranderden. Hoewel de bazerij altijd deed alsof zijn neus bloedde, wist zelfs de niet zo oplettende wel beter. Toch blies de aankondiging enkele weken geleden nog een heleboel drones omver. De collectieve shocktoestand waarin nagenoeg het hele departement verkeerde uitte zich inhoudsloos en licht hysterisch gekakel, veel geëcho en nog veel meer gespeculeer. Hoewel niet in shock, heb ik mezelf op dat geëcho en gespeculeer ook betrapt. Nu niet meer. Anderen verkeren echter nog altijd in shock, ze vreten zich op van nervositeit.
De situatie wil dat een groot aantal mensen de laan uitgestuurd zal worden, maar een aantal moet blijven. Het is nog niet bekend gemaakt wie op welke lijst staat. Dat zorgt voor roekeloze uitspraken en tegenstrijdige taferelen. Een meisje dat redelijk rustig bleef doorwerken terwijl anderen het wat lieten hangen, kreeg onmiddellijk de roddel achter zich dat ze er alles aan deed om toch maar te kunnen blijven. De vooroordelen die bij haar nationaliteit horen versterkten die achterklap nog. Maar wat blijkt: tegen mij persoonlijk heeft ze vandaag nog gezegd dat ze hoopt bij de vertrekkers te zitten. Luidop hopen de meesten bij de vertrekkers te zitten, vanwege de gunstigere ontslagpremie, en velen laten verstaan dat ze op dit departement niet meer zouden willen werken nadat meer dan de helft buitengegooid is.
Intussen startte iemand op Facebook een fangroep voor ons departement, waarvan toch al wat mensen zich lid hebben gemaakt. Daarbij ook mensen die overdag roepen dat ze er niet willen blijven werken.
De lageren van de bazerij spelen het sluw en slim. Eentje van hen loopt s morgens vroeg rond met een begripvol gezicht en aanhoort het oninteressante geweeklaag van de evolutionair wat achtergebleven collegas. Resultaat: die evolutionair achtergebleven collegas vinden hem zowaar sympathiek of meer nog, de man is zelf een slachtoffer van de hele zaak. Nochtans heeft hij meegewerkt aan de voorbereiding en wist hij al maanden wat de bazerij van plan was.
Maar niet alleen de bazerij trekt een dubbel gezicht. Een aantal ex-collegas die waren doorgestoten naar andere departementen, sommigen niet langer dan 4 maanden geleden, lieten zichzelf deel uitmaken van het back-up plan dat de bazerij had uitgewerkt indien ons departement het werk zou neerleggen. Naar eigen zeggen werden ze door de bazerij verplicht te zwijgen (zij wisten enkele weken voor ons wat ons te wachten stond) en moesten ze daartoe een document ondertekenen. Niet één heeft geweigerd dat document te ondertekenen, allen hebben gezwegen. Eentje van hen had zelfs nog vriendinnen op ons departement, maar blijkbaar was die vriendschap het wel waard om opgeofferd te worden. Sommigen hadden nadien nog het lef om zich ook toe te voegen aan die Facebook-groep. Ik schreef toch dat mensen raar reageren!
De op één na vreemdste reactie kwam van de op enkelen na oudste collega, cru gezegd een oen eerste klas. Braaf, maar simpel. Die vond de tijd om teksten van beroemde liedjes lichtjes te ajusteren om er zo een tekst van te maken die bij de situatie past. Die aangepaste tekst kreeg iedereen in zijn digitale postbus. Simpel, zoals ik al zei, maar wel onschuldig.
De stomste reactie kwam evenwel van zo ongeveer de ouderdomsdeken, een verzuurde augurk. Het zit namelijk zo dat ons bedrijf in handen is van een Allemaanse mastodont. Nu moogt ge eens 1 keer raden welk verwijt Duitsers sinds pakweg 60 jaar nogal gratuit krijgen. Hint: ge kunt het ook bij de Chinees krijgen. Volgens de ongeveer ouderdomsdeken zat het bij alle Germanen in het bloed. Ouderdomsdeken is duidelijk één van de mensen die nog in shock verkeren.
Ik zou er nog veel meer over kunnen schrijven en misschien doe ik dat ook later, maar nu niet want dit stukje is al oninteressant genoeg.
1 ding misschien nog: als ik sommige mensen bezig hoor, dan ben ik blij dat ik ben wie ik ben en niet ben zoals die sommige mensen.
20-10-2009 om 20:48
geschreven door Jordi Puixants
