Rond mij zie ik regelmatig mensen die in min of meerdere mate gebukt gaan onder een lichte of zware vorm van stress. Stress heeft te maken met onmacht. Onmacht heeft te maken met controle. Een gevoel van gebrek aan controle = een gevoel van onmacht = een gevoel van stress. 

Een beetje stress af en toe kan wellicht niet veel kwaad. Maar wanneer het gevoel van stress ons handelen en denken zo sterk gaat beïnvloeden dat heel ons leven en onze omgeving er rechtstreeks of onrechtstreeks beginnen onder te lijden, dan wordt die stress een reëel probleem. Bovendien is aanhoudende stress een vicieuze cirkel met een versterkend effect. Een eenvoudig voorbeeld: stel dat ik op mijn werk een taak krijg waarvan ik weet dat ik ze onmogelijk tot een goed einde kan brengen en al zeker niet binnen de opgelegde deadline. Tegen mijn baas opper ik wel mijn bezwaren, maar hij of zij zet me niet alleen onder druk om de taak toch af te werken, hij zet me ook voor het blok met de professionele dooddoener “we hebben geen keus”. Nog voor ik ook maar één minuut aan mijn taak heb besteed, ben ik dus al gefrustreerd omdat het een onmogelijke taak is en omdat mijn baas mijn gegronde bezwaren onder de mat schuift, wat ik voel als een gebrek aan respect. Zoals ik zelf al verwachtte groeit de taak uit tot proporties die veel te groot zijn voor mij alleen en ik word langzaam maar zeker slecht gehumeurd. Mijn slecht humeur maakt me onaanspreekbaar voor mijn collega’s. Het gevoel van frustratie en onrechtvaardigheid verhindert me om geconcentreerd te werken. ‘s Avonds krijgt mijn vrouw voor een stomme prul de volle laag, het servies vliegt nog net niet in het rond. En terwijl ik net behoefte had een een stevige knuffel en haar rustbrengende aanwezigheid, jaag ik haar weg naar de televisie en spreken we voor de rest van de avond/taakperiode geen woord meer tegen elkaar. In de voetbalclub lukt me niks meer en ik vloek bij alles wat ik verpruts, na de training of wedstrijd vertrek ik onmiddellijk naar huis. Daar vind ik evenmin rust, ik heb geen honger, ik kan me niet concentreren op mijn leesboek, heb geen zin om te antwoorden op e-mails van familie en vrienden die vragen waarom ze van mij niks horen, ‘s nachts kan ik niet slapen. Na 5 dagen (3 dagen voor de deadline) zie ik er slecht uit, ben ik slecht gehumeurd en moe, kan ik mijn aandacht nergens meer bijhouden. Mijn stress is op haar hoogtepunt, want niet alleen vecht ik tegen een onmogelijke opdracht, ik voel me bovendien rotslecht uit schuldgevoel ten opzichte van al mijn dierbaren die ik de afgelopen 5 dagen heb verwaarloosd. Hoewel ik de hele situatie met 1 woord zou kunnen oplossen, doe ik net het omgekeerde en sluit ik me de laatste 3 dagen op op kantoor en doe overuren om de taak af te krijgen.

De ochtend van de deadline rapporteer ik aan mijn baas (die er bijzonder ontspannen en fris bijzit): de opdracht is af. Mijn baas kijkt me aan en glimlacht: 7 dagen geleden is beslist dat de hele operatie niet doorgaat, het is niet meer nodig. Maar hij heeft wel nog iets anders liggen dat dringend moet gedaan worden...

Een wijze mens zei ooit: Over iets waaraan je niks kan doen, moet je je niet druk maken. Over iets waaraan je wel iets kan doen, moet je je ook niet druk maken, want daarover heb je de controle. Dus als het toch nog eens gebeurt dat iemand me in een situatie brengt waarin ik me onmachtig voel en die dus stress tot gevolg kan hebben, dan is er voor mij maar 1 echte dringende taak: zo snel mogelijk de controle terug nemen en dat kan alleen door voor mezelf mijn grenzen te trekken en daar niet meer van af te wijken. Met andere woorden: door op een beschaafde manier mijn middelvinger omhoog te steken en de stress opnieuw bij die andere te leggen. 

17-07-2009 om 12:40 geschreven door Jordi Puixants  

“Met je lichaam doe je wat je wilt, maar je mag in geen geval verliefd worden.” Deze woorden sprak zij helemaal aan het begin van hun relatie, een naam die ze er toen nog niet aan wilde geven. Hij heeft daar onmiddellijk op geantwoord dat hij het daar niet mee eens was en dat hun relatie (die zij nog zo niet wilde noemen) onmiddellijk voorbij zou zijn indien zij zich naar die uitspraak zou gedragen. Intussen is zij van gedacht veranderd en het feit dat ze nog bij elkaar zijn, betekent dat ze zijn waarschuwing in acht heeft genomen.

Meer nog, het is zelfs helemaal niet onmogelijk dat hijzelf haar een pak minder trouw is (geweest) dan zij hem. Er gaat immers geen dag (of vrouw) voorbij waarop hij niet een beetje verliefd wordt. Af en toe gaat het om een collega op het werk, of een meisje in de les, zoals onlangs gebeurde. Die verliefdheden zijn weliswaar onbegrensd in de tijd, maar zijn volgens hem verder niet gevaarlijk. De meeste verliefde momenten beleeft hij op straat, in de bus of de metro, in een restaurant of een winkel.Ultrakorte momenten van een sterk fysiek verlangen en de bijhorende projectie van allerlei deugden in de richting van een mooie vrouwelijke verschijning, het maakt niet uit waar. Iemand zien, oprecht denken hoe mooi, een beetje goesting krijgen, kijken, zien of de aantrekkingskracht wederzijds is, stilletjes verlangen, ongehoord begeren, verder gaan, vergeten. Want daar eindigt het allemaal mee, nog geen halve minuut nadat het voorwerp van verliefdheid uit het oog is verdwenen, is hij haar vergeten en kan hij zich zelfs niet meer herinneren hoe ze er uitzag. Vaak is hij zich daarvan al bewust terwijl hij nog in volle verliefdheid zit. Reden tot droefheid is die vaststelling niet, want per dag wordt hij misschien wel honderd keer verliefd en honderd keer vergeet hij het achteraf allemaal weer.

Het weze dan ook duidelijk dat er nooit wat gebeurt. Niet de geringste aanzet tot verleiding of zelfs maar flirt vertrekt van zijn kant. Nooit raakte hij in hun relatie een andere vrouw dan de zijne aan.En hij weet dat hij dat ook nooit zal doen, daarvoor zijn die verliefdheidjes te relatief, te vluchtig. Maar ze zijn er wel en de vaststelling blijft dat hij zijn vrouw bijna 24 op 7 enigszins ontrouw is. Of, anders gezegd: net het omgekeerde van wat ze hem in het begin zei: lichamelijk doet hij niks, maar verliefd is hij op iedereen.

14-07-2009 om 23:16 geschreven door Jordi Puixants