Wie zich kwaad maakt, heeft de strijd op voorhand verloren. Deze wijze woorden las ik ooit ergens in een boek of op een website en het staat me voor dat ze worden toegeschreven aan een Chinees. Ik spreek ze niet tegen. Wie zich laat meeslepen door zijn woede, verliest de controle over zijn eigen woorden en zijn verstand en daarmee finaal ook over het gesprek. Ruzie maken is een kunst.

Begin deze week heb ik me kwaad gemaakt. Het gebeurde tijdens een vergadering met onze krolletjesbaas. Niet dat ik heb geroepen, wat anderen daarover ook mogen beweren. Evenmin heb ik gescholden, op een halve keer na toen ik de bazerij een groepje amateurs noemde. Maar ik was wel wat opgefokt en daardoor klonk mijn stem te luid en af en toe zelfs wat schril. Ik had ook moeite om de anderen te laten uitspreken en dat is niet fatsoenlijk.

Nochtans had ik me voorgenomen om niet kwaad te worden. Mijn betrachting was om op elk moment de kalmte te bewaren en om onze krolletjesbaas kordaat, maar rustig van repliek te dienen. Ik had de vergadering zoals steeds goed voorbereid en was klaar voor een lekker potje vergaderlijke oorlog, iets wat in dit Vlaamse land vol lakeien veel te weinig voorkomt. De goede voorbereiding heeft gebaat, maar er was zeker ruimte voor verbetering. Mijn replieken waren kordaat, mijn redeneringen waterdicht, de conclusies door niemand weerlegd. Maar de kalmte was ik dus al gauw een beetje kwijt en daarvan had ik onmiddellijk een heel klein beetje spijt.

En toch heb ik de intellectuele strijd gewonnen. De krolletjesbaas was ook voorbereid, maar mist jammer voor hem het verstand om ad hoc en stante pede een sluitende redenering te maken. In zijn hoofd stak een cd-tje met maar 1 liedje en geconfronteerd met onder meer mijn antwoorden, lukte het hem niet om wat anders te verzinnen dan voor de zoveelste keer op “play” te drukken. Ik daarentegen was wel kwaad, maar mijn verstand was op geen enkel moment niet koel. Nog tijdens de vergadering herwon ik overigens grotendeels mijn kalmte. Dat mijn stem geregeld toch wat luider werd, vind ik zelf niet zo erg, wetend dat mijn replieken zo overkwamen als donderslagen terwijl mijn ogen vuur bliksemden. De krolletjesbaas was zenuwachtig, zo zag ik aan het stukje hemd onder zijn armen, en verliet na 2 uur de vergadering met een smoesje.

Vandaag zag ik dat in het verslag van de vergadering met geen woord gerept wordt over de discussie.

12-07-2009 om 18:43 geschreven door Jordi Puixants